Στην Χώρα Των Θυμάτων

Σε μια αμερικάνικη σειρά ονόματι «Newsroom» παρουσιάζεται το κίνημα Occupy Wall Street σαν μια γραφική προσπάθεια μιας μειονότητας που δεν γνωρίζουν τι θέλουν και πως να το ζητήσουν, που επειδή δεν έχουν αρχηγό/πρόεδρο δεν μπορούν να εκδηλώσουν συγκεκρικένα αιτήματα και οτι μιλάνε και εναντιώνονται αόριστα κατά του συστήματος που εμφανώς είναι δυσλειτουργικό . Τους απομονώνει και κατακρίνει με τον πιο δημαγωγικό τρόπο περιγράφοντάς τους με τον γνωστό δημοσιογραφικό-ρητορικό λόγο, μήν αφήνοντας περιθώρια παρερμηνείας ή εναλλακτικής για το τι είναι.

Σαν απάντηση, εν μέρει, η δημοσιογράφος Abby Martin είχε πεί πως όλα είναι χάλια στο σύστημα. Άρα πως να έχεις ένα συγκεκριμένο μόνο αίτημα. Οδύρεσαι για όλη την κοινωνική διαστροφή του συστήματος. Μετά απο πολλά χρόνια κρίσης και καταπίεσης συνηθίζουμε ενοχλητικά αυτό το κατρακύλισμα και το τρελό, το απάνθρωπο, το βίαιο, μας φαίνονται ως κάτι λογικό σε αυτή την σουρεαλιστική κοινωνία στην χώρα των θυμάτων.

Πρέπει κάτι να ταξινομηθεί και όταν αυτό συμβεί χρειάζεται κάποιον αρχηγό/βασιλιά/πρόεδρο. Ακριβώς όπως μια κοινωνία πιθήκων. Έναν, που θα μιλάει για όλους τους άλλους χωρίς να γνωρίζει τις ανάγκες τους ή να τον ενδιαφέρουν ουσιαστικά. Έτσι λειτουργεί το σύστημα και δεν θα σταματήσει καθώς αυτή η συνήθεια έχει κάνει τους υποτακτικούς να το στηρίζουν σθεναρά πλέον. Ο φόβος είναι η ελευθερία, διότι εκεί αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, πρέπει να σκέφτεσαι και όχι να αναπαράγεις μόνο, πρέπει να μάθεις να συζητάς και όχι να ρητορεύεις, να μοιράζεσαι τις ιδέες σου και όχι να τις πουλάς, να αποκτήσεις κατανόηση για τον άλλον και όχι μόνο για τον εαυτό σου.

Έτσι, το απλό και αυτονόητο πρέπει να κατηγοριοποιηθεί και αυτό. Μια ταμπέλα? Ευχαρίστως, ορίστε..»Αναρχία». Υποθέτω παίζει ρόλο για το πως ερμηνεύουμε κάτι, όλο το εύρος της ζωής και ανάπτυξής μας. Απο την δική μου οπτική η Αναρχία σίγουρα ήταν μια ιδέα παρόμοια με την Δημοκρατία και συνυπήρξαν σε ένα βαθμό. Ειδικά το γεγονός πως η φιλία ήταν πιο σημαντική των γραπτών νόμων στην Αρχαία Ελλάδα. Αυτό το είδος Δημοκρατίας της Εκκλησίας του Δήμου όπου όλοι αντάλλαζαν απόψεις, χρειάζεται όλα τα παραπάνω. Το πείραμα απέτυχε φυσικά όπως γνωρίζουμε, ποτέ όμως δεν ξαναδοκιμάστηκε σε αυτό το βάθος. Στην επιστήμη, μια φορά δεν είναι τίποτα. Για να επιβεβαιωθεί κάτι θα εξεταστεί μεθοδικά και άναρχα και με κάθε δυνατή οπτική. Όμοια και η επιστίμη με την φιλοσοφία δεν θα έπρεπε να διαχωρίζονται. Πολύ περισσότερο να λογίζονται ως εχθροί αν και κατανοώ την ανάγκη για αυτό ώστε να επαγγλεματοποιηθούν για το βιομηχανικό σύμπλεγμα. Οπότε το προσπερνάω χωρίς περισσότερη ανάλυση εδώ.

Αυτό που λένε «cherry pick», το να επιλέγουμε αυτό που μας αρέσει απο οτιδήποτε, λίγο απο εδώ λίγο απο εκεί λίγο απο ότι μας ικανοποιεί, συμβαίνει όχι μόνο στην θρησκεία αλλά γενικότερα σε κάθε ιδεολογία. Πρέπει να αποκτήσουμε μια ταυτότητα ως άνθρωποι, πρέπει να έχουμε διακριτικά ως προς το τι είμαστε. Όταν ξέρουμε τι είναι κάτι δεν το φοβόμαστε. Δεν μας ενοχλεί ο πόνος, ο φόβος μας ενοχλεί. Ειδικά ο φόβος του αγνώστου. Αν μή τι άλλο ο Καπιταλισμός κατάφερε ακριβώς αυτό. Να βάλει ταμπέλες στα πάντα, να βάλει προς πώληση τα πάντα. Αυτό είναι ελεεύθερη αγορά. Αυτό που δεν είπαν, είναι πως πρέπει να έχεις λεφτά και κερδίζει μόνο εκείνος με την υψηλότερη προσφορά (bid). Οπότε οριοθετείται η ελευθερία. Οριοθετείται η ελευθερία? Μόνο κάτω απο ένα ηθικό πρίσμα, κάτω απο το πρίσμα της κριτικής σκέψης που στα φιλοσοφικά πλαίσια επιβάλλεται να σκέφτεσαι κριτικά. Απόλυτα ελεύθερα για τα πάντα, δίχως φόβο. Πρέπει να καταδυθείς, να αναζητήσεις τις ρίζες των πραγμάτων και όχι να υιοθετείς ιδέες επειδή βολεύουν μια προκειμένη περίπτωση.

Η ομορφιά της ελευθερίας φοβίζει νομίζω. Η ομορφιά φοβίζει γενικότερα, το καλαίσθητο. Άλλωστε η αντίληψή μας περι καλαίσθητου διαμορφώνεται απο περιοδικά μόδας που το μόνο που δείχνουν είναι τεχνητές μάσκες και τετραγωνσιμένα λαμπερά κελιά. Εγώ πάλι τα πιο όμορφα και λειτουργικά/πρακτικά σπίτια που έχω δεί, είναι χτισμένα απο λάσπη κι άχυρο. Το μοτίβο εμφανές καθώς αρχίζουμε να αναλύουμε τις μόδες. Ειδικά στο πέρασμα της ιστορίας μας ως κοινωνίας!  Εδώ είναι η παγίδα όμως. Λατρεύουμε την ρουτίνα για την ασφάλεια που προσφέρει. Μετά απο μια ολόκληρη εφηβεία στην καταπίεση θέλεις να έχεις και τις ανατρεπτικές σου εμπειρίες, να τις εξιστορείς στο μέλλον σαν μια επαναστατική και αυτόβουλη πράξη που δείχνει οτι έκανες οτι μπορούσες, το καθήκον σου. Αυτές οι μικρές σφαίρες, οι έτοιμες πακεταρισμένες ιδεολογίες είναι η βαλβίδα εκτόνωσης. ακόμα δεν έχουμε αναλύσει ως κοινωνία τι είναι φυσικό και τι όχι. Όχι, δεν το έκανε ο Αριστοτέλης για εμάς, δεν το έκανε κανενας επιστήμονας για εμάς. Εμείς πρέπει να το κάνουμε για εμάς και μετά να ανταλλάξουμε ιδέες. Είναι το ίδιο η επανάσταση και η εξέλιξη? Evolution or Revolution? Δε νομίζω οτι μπορούμε να πούμε πως η φυσική εξέλιξη περιλαμβάνει κάποια μορφή επανάστασης. Και η επανάσταση γιατί να θεωρείται ως φυσική εξέλιξη?

Κάθεσαι και διαβάζεις ή βλέπεις τον Κέν Ρόμπινσον να μιλάει για το εκπαιδευτικό σύστημα και κουνάς καταφατικά το κεφάλι και σκέφτεσαι οτι μπορεί να πάνε καλύτερα τα πράγματα και γεμίζεις ελπίδα ξανά. Διαβάζεις και διαβάζεις και σκέφτεσαι οτι ένα πτυχίο ίσως σε βοηθούσε περισσότερο σε αυτό το παραπέτασμα κοινωνίας και πολιτισμού. Προσωπική ανάπτυξη είναι τα «like» και το φούσκωμα στο πορτοφόλι όμως. Ερεύως διαδεδομένα και ασταμάτητα σε μια κουλτούρα που οι τάξεις πολεμάνε για επιβίωση και μέσα στις τάξεις ο ένας τον άλλον. Σίγουρα δεν υπάρχει φιλία πέρα απο το επιφανειακό επίπεδο. Το ίδιο επίπεδο στο οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Μάθαμε να τα αναθέτουμε όλα σε άλλους. Δεν είναι τυχαίο που σταδιακά το αντιπροσωπευτικό σύστημα έγινε η κορωνίδα μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Εξίσου τυχαίο δεν είναι, αλλά αποτέλεσμα αυτού τα όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτή. Που δεν είναι τίποτα λιγότερο απο βαρβαρότητες.

Πως να αντισταθμίσεις την λογική, πως να ισορροπήσεις σε έναν ανισόρροπο κόσμο. Όπου η απανθρωπιά ονομάστηκε οικονομία, όπου το να πουλάς και να αγοράζεις έχει την έννοια της αγάπης? Οι πληροφορίες αυξάνονται και δεν έχουμε μάθει να τις επεξεργαζόμαστε. Δεν έχουμε μάθει να συνδέουμε τις τελείες, να βρίσκουμε λύσεις ανθρώπινες και για όλους. Είμαστε αυστηρά εγωκεντρικοί. Και με την έννοια που δεν περιλαμβάνει την εσωτερική αναζήτηση, του, γνώθι σεαυτόν. Τώρα αφήνουμε τα πάντα στην τεχνολογία. Αυτή θα τα κάνει καλά. Το μόνο που συμβαίνει είναι να απομονώμαστε περισσότερο. Αποξενώνουμε συνεχώς όλο και πιο πολύ ο ένας τον άλλον. Υποπτευόμαστε ο ένας τον άλλον. Κρατάμε αποστάσεις ο ένας απο τον άλλον. Ιδιωτεύουμε για χάρην της, κοινωνικής μας εξέλιξης. Αρχαιοελληνικά, ιδιώτης=idiot. Καμία σύμπτωση. Η σημασία της φιλίας!

Το οτι η βία σε σχέση με τον Μεσαίωνα έχει μειωθεί, δεν είναι παρήγορο, είναι λογικό. Δεν σημαίνει όμως οτι τα πράγματα σε κοινωνικό και λειτουργικό επίπεδο είναι καλύτερα. Τα στατιστικά είναι εκεί έξω και δεν είναι ενός είδους μόνο. Πάντα κάνουμε αναφορά σε ένα είδος στατιστικών για να αναλύσουμε κάτι. Για να αποκτήσουμε μια κατανόηση των γεγονότων χρειαζόμαστε ευρύτερη κλίμακα στατιστικών και δημογραφικών. Παρασυρόμαστε πολύ εύκολα απο τις αυθεντίες του χώρου. Η εγκυρότητα που επίσης προσφέρει μια ασφάλεια, θυμάσαι?

Οπότε επιστρέφουμε στην εκπαίδευση και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην ζωή ενός ανθρώπου, ειδικά στην ζωή ενός νέου ανθρώπου. Ουσιαστικά αυτή την στιγμή η εκπαίδευση έχει ως μοναδικό σκοπό να κατευθύνει. Θε έπρεπε να κατευθύνει? Ο κάθε άνθρωπος δεν έχει διαφορετικές ιδιότητες? Αν μη τι άλλο, ο κάθε άνθρωπος πρέπει να τις αναγνωρίσει (εγώ ακόμα δεν γνωρίζω τις δικές μου) και μετά να δηλώσει που χρειάζεται βοήθεια να τις εξελίξει και όχι το σύστημα να του υποβάλει έναν περιορισμένο χάρτη επαγγελμάτων. Και τι είναι το επάγγελμα? (…) Γι’αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι καταλήγουν να μισούν εσωτερικά τους εαυτούς τους. Και πως να προσφέρεις αγάπη όταν είσαι γεμάτος θυμό και μίσος? Έτσι πάντα ζητάμε απο κάποιον άλλον να μας ντατέψει, να μας προσφέρει όσα μας λείπουν επειδή…τα αναθέσαμε σε κάποιον άλλον. Ο φαύλος κύκλος στην πράξη.

Κανείς δεν είναι αμέτοχος

Προσωπικά δεν νομίζω οτι υπάρχει κάποια διαφορά, σε πρακτικό επίπεδο, μεταξύ Καπιταλισμού και θρησκευτικού εξτρεμισμού. Ακόμα και αν ορίζεται θεωρητικά, το ένα έχει ενσωματωθεί μες το άλλο.

Η θρησκεία που παίρνει τα όπλα, παίρνει και το χρήμα, υπόκειται στους νόμους του και τις δομές που το ορίζουν και περιορίζουν. Για να υπάρξει το ένα χρειάζεται το άλλο στο υπάρχον σύστημα. Αλλιώς θα παραμείνει κάτι παλιό, ανίκανο να προχωρήσει στο μοντέρνο είδος βίας που περικλείει τον φόβο σε κάθε επίπεδο και ο ψυχολογικός πόλεμος αν και αναίμακτος προσφέρει την πρωτοβουλία και φήμη που χρειάζεται για να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το είδος φονταμενταλισμού.

Δεν υπάρχει διαχωρισμός, το ένα συνυπάρχει με το άλλο, το ένα ταΐζει το άλλο και η κοινωνική σφαίρα έχει εκπαιδευτεί μες το μίσος και την βία. Οι ευφημισμοί της γλώσσας έχουν μετατρέψει την βία σε κάτι ανεκτό κάτω απο ένα ορισμένο πρίσμα, η ρητορεία γίνεται τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας και διαχείρισης των μαζών, όπου ως «μάζα» ορίζεται ένα σύνολο ανθρώπων ανίκανο να σκεφτεί κριτικά. Γενικά, ένα κοινό που ακολουθεί ηγέτες κι άρχοντες, είτε έρχονται κάτω απο την ταμπέλα του «πολιτικού» (αν είσαι «πολίτης» γιατί δεν είσαι και πολιτικός?), είτε αυτήν του θρησκευτικού γκουρού (που όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη για εσωτερισμό). Κάποιοι όμως θεσπίζονται ως αντιπρόσωποι, είτε της μάζας, είτε του ποίμνιου.

Δεν έχουμε σταματήσει να διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας σε μειονότητες, ενώ πάντα ανήκαμε και ανήκουμε στο ίδιο είδος, στον ίδιο πλανήτη. Άνθρωποι και Γήινοι Δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε ακόμα πόσο ιερή ή όχι τελικά είναι η θνησιμότητά μας. Μάλλον, όχι η δική μας τόσο, όσο των άλλων. Όλη αυτή η τρέλα, οι εμμονές και κομφορμιστική συμπεριφορά ως επί το πλείστων, μοιάζει σαν ένας μονόδρομος που συνεχώς στενεύει και γίνεται όλο και πιο απότομος.

Νομίζω οτι μπορώ να ξεκινήσω απο την εγκατάλειψη της λογικής σε αυτή την κοινωνία. Μικροί συνασπισμοί ακόλουθων δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτα. Έγκειται στον καθένα μας να μάθει να σκέφτεται και να κρίνει, να διακρίνει το τι επιφέρει μίσος, βία, μισαλλοδοξία. Καταλήγουμε πάντα σε αυτό που μισούμε, σε εκείνο τον τύπο που ξεκινάει λέγοντας, » Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» και όσο κατηφορίζει η λογική μας, τόσο πιο εύκολο μας φαίνεται να ακολουθήσουμε αυτό το μονοπάτι της τρέλας ώσπου η τρέλα κατακάθεται και δεν αναγνωρίζουμε τίποτα πλέον. Εκεί βρισκόμαστε αυτή την στιγμή και είμαστε οι μόνοι στον πλανήτη με αυτό το πρόβλημα. Ευτυχώς, κανείς άλλος δεν χρειάζεται να σηκώσει τα προβλήματά μας.

Απο την άλλη δεν χρειάζεται και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως άνθρωποι. Πάντα μας δίνεται η επιλογή να τα αναθέτουμε, εξουσιοδοτούμε σε κάποιον άλλον. Οπότε, εν μέρει λύνουμε το πρόβλημα της ευθύνης που φέρει η σκέψη. Ο συλλογισμός. Γιατί, ποιός πραγματικά έχει χρόνο για να ανακαλύψει την αντικειμενικότητα πλέον? Ποιος έχει χρόνο να μάθει την αλήθεια, ειδικά όταν όλοι φαίνεται να είναι πρόθυμοι να την προσφέρουν. Την διαφημίζουν άλλωστε. Πάντα κάποιος βάλει προς κάπου. Πυρά προς κάθε κατεύθυνση. Κανείς δεν είναι αμέτοχος.

Η αποχή είναι πολιτική πράξη

Είναι άκυρες οι εκλογές όπου δεν υπήρχε συμμετοχή άνω του 50+1%.

Η νομική επιστήμη είναι μια επιστήμη της λογικής, η οποία μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα μαθηματικά. Γιατί μοιάζει; Γιατί με «πράξεις» μπορεί να παράγει «αποτελέσματα». Στα μαθηματικά το 3, για παράδειγμα, είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο παράγεται με πολλούς τρόπους και όχι μόνον με έναν. 3=2+1, αλλά και 4-1 και 9/3, αλλά και 3*1 κλπ.. Άπειροι διαφορετικοί συνδυασμοί αριθμών και πράξεων μπορούν να παράγουν ένα κοινό αποτέλεσμα.

Το ανάλογο μπορεί να γίνει και στην επιστήμη της νομικής με τους νόμους στη θέση των αριθμών. Στο Σύνταγμα, για παράδειγμα, υπάρχει το άρθρο 14, το οποίο διασφαλίζει το δικαίωμα του ανθρώπου στην έκφραση. Άρθρο 14.1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους. Το Σύνταγμα διασφαλίζει αυτό το δικαίωμα με ένα άρθρο του. Το διασφαλίζει απόλυτα.

Από εκεί και πέρα υπάρχει το «εννοείται» το οποίο προκύπτει από τα «μαθηματικά» της νομικής επιστήμης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι απαγορεύεται να χτυπάς κάποιον με τον οποίον διαφωνείς. Απαγορεύεται να τον φτύνεις. Απαγορεύεται να τον φυλακίζεις. Απαγορεύεται να τον σκοτώνεις. Αν κάνεις οτιδήποτε από όλα αυτά, παραβιάζεις το Σύνταγμα. «Γράφει» πουθενά το Σύνταγμα …»Απαγορεύεται να φτύνεις κάποιον με τον οποίο διαφωνείς»; …»Απαγορεύεται να τον χτυπάς ή να τον κλωτσάς;» Όχι βέβαια. Εννοείται.

Εννοείται, γιατί αυτό το «αποτέλεσμα» έχει «παραχθεί» από την έννοια της προστασίας του «Δικαιώματος στην έκφραση». Το Σύνταγμα προστατεύει το «Δικαίωμα» και από εκεί και πέρα οτιδήποτε πιθανό ή απίθανο, γνωστό ή άγνωστο, προβλέψιμο ή απρόβλεπτο απειλεί αυτό το «Δικαίωμα», καθίσταται αντισυνταγματικό και άρα παράνομο. Το Σύνταγμα έχει κάνει την «πράξη» και αφού έχει βρει το σωστό για το ίδιο «αποτέλεσμα», το προστατεύει, άσχετα με την «κατεύθυνση» που κάποιος το πλησιάζει και το απειλεί. Δεν «τσιμπάς» αυτόν που διαφωνείς, ψάχνοντας να βρεις τι λένε και αν λένε κάτι οι νόμοι για το «τσίμπημα». Απαγορεύεται να κάνεις οτιδήποτε απειλεί τη διασφαλισμένη «πράξη» του Συντάγματος. [2]

Τι σχέση έχει αυτό το οποίο λέμε με την έννοια της ΑΠΟΧΗΣ; Έχει …και πολύ μεγάλη μάλιστα. Πολλοί αμφισβητούν την πολιτική «αξία» της πράξης της ΑΠΟΧΗΣ. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέδεσε την αποχή με την έννοια της τεμπελιάς και της αδιαφορίας. Ο πανάσχετος Πρόεδρος, του οποίου η θέση καθιστά την άγνοιά του τουλάχιστον εγκληματική. Ο για άλλη μια φορά άσχετος Πρόεδρος, ο οποίος κάποτε ευχαρίστησε «προκαταβολικά» —και άρα πριν «αποφασίσει» η Βουλή— τους κομματάρχες για την επιλογή του στη θέση του. Μόνον γι’ αυτές τις δηλώσεις του θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί. Να παραιτηθεί, γιατί δεν είναι δυνατόν ένας από τους θεμελιώδεις φύλακες του Συντάγματος να μην το κατανοεί. Δεν είναι δυνατόν ο επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας να «βρίζει» τους απέχοντες και μάλιστα τη στιγμή που αυτοί είναι η πλειοψηφία …Τη στιγμή που αυτοί είναι ο κύριος όγκος της δημοκρατικής μας κοινωνίας.

Η ΑΠΟΧΗ «εννοείται» πως είναι πολιτική πράξη. «Παράγεται» από το Σύνταγμα το ότι είναι πολιτική πράξη. Άρα, ως πολιτική «πράξη», θα πρέπει να «παράγει» και «αποτέλεσμα». Πραγματικό πολιτικό «αποτέλεσμα» και όχι απλά να καταγράφεται σαν στατιστικό μέγεθος στους καταλόγους των υπουργείων. Απλά πρέπει να έχεις τη λογική να κάνεις την «πράξη», η οποία «παράγει» το αποτέλεσμα αυτό. Ποιο είναι το πρώτο και βασικότερο άρθρο του Συντάγματος; Το Άρθρο 1, το οποίο προσδιορίζει το πολίτευμα και διασφαλίζει τη λαϊκή κυριαρχία.

Άρθρο 1.1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. [1]

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Τι μας λέει λοιπόν αυτό το άρθρο; Ότι το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό και άρα τη λειτουργία του τη διέπει η«αρχή της πλειοψηφίας». Ποιος είναι κυρίαρχος με βάση αυτό το άρθρο; Ποιος δηλαδή είναι κυρίαρχος και πρέπει να λειτουργεί με δημοκρατικό και άρα με πλειοψηφικό τρόπο; Ο λαός. Ο λαός είναι κυρίαρχος και για να «παράγει» αποφάσεις, πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικά. Τι είδους αποφάσεις; Αποφάσεις, οι οποίες έχουν σχέση με την ταυτότητα αυτών, που ασκούν εξουσία. Η «πράξη», δηλαδή, των διαφορετικών διατάξεων αυτού του θεμελιώδους συνταγματικού νόμου βγάζει ένα και μόνον «αποτέλεσμα». Ο ΛΑΟΣ είναι κυρίαρχος και αποφασίζοντας δημοκρατικά και άρα με τη λογική της πλειοψηφίας, «διορίζει» τις εξουσίες που θα τον κυβερνήσουν.

Πρωτεύουσα έννοια δηλαδή του Συντάγματος δεν είναι η έννοια της Δημοκρατίας, αλλά η έννοια της λαϊκής Κυριαρχίας, η οποία εκφράζεται μέσα από τη δημοκρατική λειτουργία. Όλα γίνονται για τον ΛΑΟ και απλά η Δημοκρατία είναι η «συμφερότερη» μέθοδος. Αν ο λαός αποφασίζει ότι θέλει Βασιλιά, τότε η Δημοκρατία μπαίνει στο «ντουλάπι». Ο κυρίαρχος λαός κάνει ό,τι θέλει. Όμως, η έννοια της κυριαρχίας είναι απόλυτη. Δεν υπάρχει κυριαρχία …»αλά κάρτ». Δεν υπάρχει Κυρίαρχος …»αν και εφόσον».

Κυρίαρχος είσαι, είτε μιλάς είτε σωπαίνεις. Κυρίαρχος είσαι, είτε περπατάς είτε σταματάς. Αν είσαι κυρίαρχος μόνον όταν κάνεις αυτό, το οποίο σου λένε κάποιοι άλλοι, τότε κυρίαρχος είναι αυτός, που σου λέει τι να κάνεις. Όταν είσαι Κυρίαρχος, πάντα είσαι Κυρίαρχος. Κυρίαρχος είσαι είτε Συμμετέχεις είτε ΑΠΕΧΕΙΣ. Είσαι Κυρίαρχος και άρα με βάση την «πράξη» της Δημοκρατίας η κυριαρχία ακολουθεί —εφόσον από αυτήν εκφράζεται— την πλειοψηφία. Άρα, ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ είναι ο λαός ΑΚΟΜΑ και όταν η πλειοψηφία του ΑΠΕΧΕΙ από κάποιες διαδικασίες. Κυρίαρχος είναι όταν κάθεται στο «θρόνο» του και συμμετέχει και Κυρίαρχος είναι όταν σηκώνεται από τον «θρόνο» του και άρα δεν συμμετέχει.

Το πρώτο είναι εύκολα κατανοητό και περιγράφεται από το Σύνταγμα. Το δεύτερο όμως; Το δεύτερο απαιτεί «πράξη», εφόσον δεν περιγράφεται. Πώς δηλαδή εκφράζεται η κυριαρχία σου, όταν δεν συμμετέχεις; Όταν για παράδειγμα συμμετέχεις, η κυριαρχία εκφράζεται με τον απλό τρόπο, που «γράφει» ο συνταγματικός νόμος. Με την πλειοψηφία της Δημοκρατίας «παράγεις» αποτέλεσμα, το οποίο δίνει την εξουσία στους εκλεκτούς σου. Όταν δεν συμμετέχεις τι συμβαίνει;

Όταν δεν συμμετέχεις, συμβαίνει κάτι άλλο, το οποίο δεν το «γράφει» ο συνταγματικός νόμος, αλλά «εννοείται». Ναι μεν δεν παράγεις αποτέλεσμα εξουσίας, εφόσον δεν «εκφράζεσαι», αλλά δεν χάνεις την κυριαρχία σου, εφόσον δεν μπορούν να παράγουν αποτέλεσμα οι «άλλοι» Οι «άλλοι», οι οποίοι είναι οι «απέναντί» σου. Οι «λίγοι», οι οποίοι συμμετείχαν, γιατί τους συνέφερε η αποχή σου. Οι «λίγοι», οι οποίοι μπορεί να είναι τύραννοι, βασιλείς, κομματάρχες, κομματόσκυλα, πονηροί κλπ..

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Όταν η πλειοψηφία του λαού, δηλαδή, ΑΠΕΧΕΙ, δεν χάνει ο λαός την κυριαρχία του, γιατί απλούστατα δεν μπορεί η μειοψηφία να τον «αντικαταστήσει». Δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει και να «παράγει» αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να παράγει το «αποτέλεσμα», το οποίο προβλέπεται από τη Δημοκρατία να παράγει η πλειοψηφία. Δεν μπορεί να φορέσει τη «στολή» του. Αλίμονο αν συνέβαινε αυτό. Αλίμονο, δηλαδή, αν δίναμε σε μειοψηφίες τη δυνατότητα να παράγουν αποτελέσματα. Να τις αφήναμε να τρομοκρατούν, να απειλούν ή απλά να προκαλούν την απέχθεια ή τη σιχαμάρα στον λαό κάθε φορά που είχαμε εκλογές και δεν τις συνέφερε η «άποψη» της πλειοψηφίας. Να ωθούν άμεσα ή έμμεσα στην «αποχή» και να αντικαθιστούν τον «απέχοντα». Να εκμεταλλεύονται —όπως συμβαίνει τώρα— την αποχή και να αντικαθιστούν τον «απέχοντα».

Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι, όταν στην οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία η ΑΠΟΧΗ ξεπερνά το 50%, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, είναι ΑΚΥΡΗ. Είναι άκυρη, όχι επειδή η ίδια η διαδικασία των εκλογών δεν τηρήθηκε στο έπακρο, αλλά γιατί απλούστατα δεν μπορεί η μειοψηφία να «παράγει» το αποτέλεσμα, το οποίο αποτελεί αρμοδιότητα της πλειοψηφίας να το «παράγει» και είναι αυτό που καθιστά τον λαό ΚΥΡΙΑΡΧΟ. Η ΑΠΟΧΗ, όταν είναι πλειοψηφική, δεν «παράγει» δική της νομιμότητα, αλλά «παράγει» την παρανομία όλων όσων επιχειρούν ν’ αντικαταστήσουν την πλειοψηφία. Η «παρανομία» στην περίπτωση αυτήν, επειδή δεν είναι αποτέλεσμα παράνομων πράξεων των συμμετεχόντων, απλά ακυρώνει τη διαδικασία και την καθιστά ΑΓΟΝΗ.

Η ΑΓΟΝΗ εκλογική διαδικασία θα εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι να «πειστεί» ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ λαός να συμμετάσχει, για να δώσει νόμιμη «εντολή» στους εξουσιαστές. Αναγκαστικά ΑΓΟΝΗ, εφόσον η μειοψηφία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δώσει «εντολή». «Εντολή», η οποία δεν θα προσβάλλεται και δεν θα αμφισβητείται από τίποτε και από κανέναν. Εκ του πονηρού σήμερα κάποιοι ψάχνουν τις απαντήσεις στους εκλογικούς νόμους.

Το Σύνταγμα έχει αποφασίσει άπαξ και δια παντώς για την ταυτότητα αυτού, που δίνει «εντολές». Οι εκλογικοί νόμοι έχουν σχέση με τη διαδικασία που προβλέπεται, για να δοθεί με νόμιμο τρόπο η «εντολή». Η διαδικασία όμως μπορεί να είναι άψογη, αλλά, αν λείπει ο Κυρίαρχος, είναι άκυρη. Άγονη, μέχρι να υπάρξουν τα δεδομένα που την καθιστούν γόνιμη. Νόμιμα Άγονη, όπως μπορεί ένας άψογα οργανωμένος πλειοδοτικός διαγωνισμός να είναι άγονος, επειδή δεν καλύπτονται οι ελάχιστες «αξίες». Μπορεί ένα παλάτι να πουληθεί για πέντε μπανανόφλουδες, ένα κονσερβοκούτι και τρία φιστίκια, επειδή στον κατά τα άλλα άψογο διαγωνισμό συμμετείχαν μόνον δύο homeless; [3]

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν σε μια εκλογική διαδικασία ο λαός απέχει. Ο Κυρίαρχος λαός, ο οποίος έχει ως καθήκον —αλλά και αποκλειστικό προνόμιο— να δίνει «εντολές». Όταν δεν συμμετέχει, επαναλαμβάνεται η διαδικασία, γιατί δεν καλύπτεται το βασικότερο άρθρο του Συντάγματος. Όταν ο «βασιλιάς» δεν «μιλάει», δεν σημαίνει ότι το λόγο τον παίρνει ο υποτακτικός με το καθίκι, επειδή θέλει κι αυτός να μιλήσει.

Όταν ο «βασιλιάς» δεν «απαντά», τον «ξαναρωτάς» και δεν παίρνεις τις «απόψεις» όποιου βρίσκεται γύρω του. Αν δεν «απαντά», δεν το αντιλαμβάνεσαι σαν αδυναμία του, για ν’ απαντήσεις εσύ ή κάποιος άλλος στη θέση του. Αν δεν «απαντά», πρέπει να βρεις τον λόγο που είναι δυσαρεστημένος και δεν «απαντά». Πρέπει να βρεις τον λόγο που τον δυσαρεστούν οι υποψήφιοι και απέχει, αρνούμενος να τους δώσει «εντολή». Αν οι σημερινοί υποψήφιοι για τη εξουσία είναι οι υπεύθυνοι της δυσαρέσκειας, η οποία εκφράζεται μέσω της Αποχής, είναι τουλάχιστον εγκληματικό να «νομιμοποιούνται» ακόμα πιο εύκολα, εκμεταλλευόμενοι αυτήν τη δυσαρέσκεια.

Αν ο κόσμος απεχθάνεται τους Καμίνηδες, είναι δυνατόν να τους νομιμοποιεί η Αποχή του; Αν ο κόσμος αρνείται επιδεικτικά να τους ψηφίσει, πώς είναι δυνατόν να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους με τις λίγες ψήφους των συγγενών, των κομματικών και των Πακιστανών; Αν η «αξία» της θέσης του Δήμαρχου Αθηναίων είναι μεγάλης «αξίας», μπορεί να είναι νόμιμη η πλειοδοτική διαδικασία των εκλογών, η οποία την παραδίδει για 77.000 «φυστίκια» και δύο «μπανανόφλουδες»; Ποια δημοκρατική διαδικασία μπορεί να είναι νόμιμη, όταν ποσοστά του επιπέδου του 15% και του 20% παράγουν εξουσίες; Ποια λαϊκή κυριαρχία διασφαλίζεται μέσα από τέτοια φασιστικά ποσοστά; Ποιος είναι αυτός ο ψευδοκυρίαρχος, ο οποίος, όταν «απέχει», δίνει τη δυνατότητα σε «νάνους» να τον αντικαθιστούν;

Είναι κυρίαρχοι στον Δήμο Αθηναίων οι 487.764 πολίτες της Αθήνας, όταν τον Δήμαρχό της τον εξέλεξε μια μειοψηφία των 77.074 ατόμων και η οποία ούτε καν ελληνική δεν είναι, εφόσον πλαισιώθηκε από τις ψήφους χιλιάδων Αφγανοπακιστανών λαθρομεταναστών; Ποια είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας στην αθηναϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 85% στην απόφαση του 15%; Είναι οι Πειραιώτες «κυρίαρχοι» του Πειραιά, όταν 162.195 χιλιάδες πολίτες θα πρέπει να ανεχθούν και να υποστούν την εξουσία μιας δημοτικής αρχής, την οποία εξέλεξαν 25 χιλιάδες άτομα; Ποια είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας στην πειραϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 84% στην απόφαση του 16%; Είναι τα 247.637 «καρντάσια» κυρίαρχοι στη Σαλονίκη, όταν μια γνωστή και αντιπαθής «κλίκα» 52.174 βολεμένων κομματικών, πολυπολιτισμικών και οικολογικών φασιστών εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις και αναρριχάται στην ιεραρχία της τοπικής εξουσίας;

Ρωτάμε λοιπόν τους διαπρεπείς Έλληνες συνταγματολόγους και τους Δικαστές. Υπάρχει κυριαρχία του λαού εκεί όπου δεν υπήρχε «απαρτία»; Μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τις «πράξεις», τις οποίες απαιτεί η «μαθηματική» επιστήμη της νομικής; Προτείνουμε σε όλους τους πολίτες, οι οποίοι ανήκουν σε δήμους ή περιφέρειες, στις οποίες δεν υπήρχε «απαρτία», να θέσουν το θέμα υπόψιν της Δικαιοσύνης. Προτείνουμε στον κυρίαρχο λαό, που για δικούς του λόγους επέλεξε τη «στείρα» πολιτική της ΑΠΟΧΗΣ, να την προστατεύσει ως πολιτική πράξη. Να φερθεί ως Κυρίαρχος και να απαιτήσει τα δικαιώματά του. Να μην επιτρέψει στις μειοψηφίες να «γονιμοποιήσουν» τις εξελίξεις, επειδή απλά λόγω συμμετοχής έτυχε να «μπορούν». Να προσβάλει τη νομιμότητα των αποτελεσμάτων. Οι πολίτες μπορούν και πρέπει να «ακυρώσουν» τις εκλογικές διαδικασίες όπου η αποχή τις καθιστούσε «άγονες». [3] [4] [5]

Τέλος, προτείνουμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να καθίσει επιτέλους και να διαβάσει το Σύνταγμα.Προβλέπεται άλλωστε και στα καθήκοντά του. Αν δεν το καταλαβαίνει, ας απευθυνθεί στους ειδικούς. Κάθεται που κάθεται, χωρίς να κάνει τίποτε απολύτως, ας κάνει κάτι χρήσιμο. Δεν αρκεί σ’ αυτήν τη ζωή να είσαι μόνον δανειστής του Ανδρέα, για να υπάρχεις. Δεν μπορούν όλοι να έχουν τη δική του τύχη και να επιβιώνουν τόσο πλούσια και τόσο τζάμπα και γι’ αυτό ίσως ΑΠΕΧΟΥΝ.

Απέχουν, για να διαμαρτυρηθούν στους μονίμως βολεμένους της «συμμετοχής», όπως είναι ο Κάρολος. Απέχουν, γιατί δεν αντέχουν άλλο την αδικία στο όνομα της Δημοκρατίας. Της Δημοκρατίας των «μονόδρομων» και των «ψευδοδιλλημάτων». Της απάτης, που τον φασισμό τον «βαπτίζει» σε «δημοκρατία» και τη «μειοψηφία» σε «πλειοψηφία». [6] [7]

Η ΑΠΟΧΗ είναι πολιτική πράξη. Μπορεί να είναι «στείρα», αλλά είναι «πράξη». Μπορεί να μην «γονιμοποιεί» στη στελέχωση του συστήματος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νομιμοποιεί τους φασίστες να το κάνουν στη θέση της.

Ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη δεν ντρέπεται να πανηγυρίζει και να παριστάνει τον «νικητή» Δήμαρχο Αθηναίων με το γελοίο ποσοστό του 15%; Ως νομικός τα δικαιώματα τού 85% δεν τα «βλέπει» πουθενά; Η σημερινή αναισθησία και ανεπάρκειά του δεν αποτελεί ένδειξη αν όχι απόδειξη ότι ήταν εξίσου αναίσθητος κι ανεπαρκής όταν παρίστανε και τον Συνήγορο του Πολίτη;

Αναρτήθηκε από Eos Aurora  //  22 Ιανουαρίου 2015

Πηγή/Αρχική Δημοσίευση:

Η αποχή είναι πολιτική πράξη [TERRAPAPERS]

Η αμαρτία της αγέλης [by TERRAPAPERS]

Η αμαρτία της αγέλης

Αναρτήθηκε από Eos Aurora  //  17 Ιανουαρίου 2015  //  info facts, Top Articles  //  Σχόλια κλειστά

Η αίσθηση της αμαρτίας, είναι μία από τις σπουδαιότερες ψυχολογικές αιτίες δυστυχίας στην ενήλικο ζωή.

Υπάρχει μία παραδοσιακή θρησκευτική ψυχολογία της αμαρτίας, την οποία κανείς σύγχρονος ψυχολόγος δεν μπορεί να δεχθεί. Υποτίθεται, ιδιαίτερα κατά τους προτεστάντες, ότι η συνείδηση αποκαλύπτει στον κάθε άνθρωπο, το πότε μια πράξη, την οποία μπαίνει στον πειρασμό να διαπράξει, είναι αμαρτωλή, και ότι μετά τη διάπραξή της βιώνει ένα από δύο οδυνηρά συναισθήματα, εκ των οποίων το ένα λέγεται “τύψη”, και δεν έχει καμία αξία, και το άλλο λέγεται “μετάνοια”, που είναι ικανό να σβήσει την ενοχή του.

Στις προτεσταντικές χώρες, ακόμη και εκείνοι που έχασαν την πίστη τους, συνέχισαν για αρκετό καιρό να δέχονται, με κάποιες τροποποιήσεις, την ορθόδοξη άποψη της αμαρτίας. Στις μέρες μας, εν μέρει εξαιτίας της ψυχανάλυσης, έχουμε την αντίθετη κατάσταση: Το παλαιό δόγμα της αμαρτίας το απορρίπτουν, όχι μόνο όσοι δεν πιστεύουν, αλλά και πολλοί από αυτούς που παραμένουν ακόμη πιστοί. Η συνείδηση έπαυσε να είναι κάτι το μυστηριώδες το οποίο, λόγω του μυστηρίου του, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι η φωνή του θεού.

Γνωρίζουμε ότι η συνείδηση επιβάλλει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και ότι σε γενικές γραμμές συμφωνεί με τα έθιμα της φυλής. Τί συμβαίνει λοιπόν όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου τον τύπτει;

Η λέξη “συνείδηση” στην πραγματικότητα καλύπτει διαφορετικά συναισθήματα, το απλούστερο από αυτά είναι ο φόβος να μη σε ανακαλύψουν. Εσύ, αναγνώστη μου, είμαι βέβαιος ότι έχεις ζήσει μια άμεμπτη ζωή, αλλά αν ρωτήσεις κάποιον που κάποτε έκανε μια πράξη για την οποία θα τιμωρούνταν αν τον πιάνανε, θα διαπιστώσεις ότι αν η ανακάλυψη ήταν επικείμενη, το εν λόγω πρόσωπο ήταν έτοιμο να μετανοήσει για την πράξη του.

Δεν εννοώ ότι αυτό ισχύει για τον επαγγελματία κλέφτη, ο οποίος ούτως ή άλλως περιμένει κάποια φυλακή αν τον πιάσουν, γιατί έχει αποδεχθεί τον κίνδυνο της δραστηριότητάς του, ισχύει όμως για αυτόν που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ευυπόληπτο παραβάτη, όπως ο τραπεζικός που υπεξαίρεσε χρήματα σε άσχημη στιγμή, ή ο κληρικός που υπέκυψε στον πειρασμό να διαπράξει κάποια ασελγή πράξη. Οι άνθρωποι αυτοί θα ξεχάσουν το έγκλημά τους, αν οι πιθανότητες να τους ανακαλύψουν είναι ελάχιστες, αλλά αν τους πιάσουν ή επίκειται η σύλληψή τους θα εύχονταν να είχαν υπάρξει ηθικότεροι, και αυτή η ευχή τούς δίνει μια έντονη αίσθηση της αμαρτίας που διέπραξαν.

Συναφής με αυτό το συναίσθημα είναι ο φόβος να γίνουν απόβλητοι της αγέλης. Ο άνθρωπος που κλέβει στα χαρτιά ή δεν πληρώνει τα χρέη του, δεν έχει τίποτα μέσα του που θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει την αποδοκιμασία της αγέλης όταν τον ανακαλύψουν. Ως προς αυτό, δεν μοιάζει καθόλου με τον θρησκευτικό καινοτόμο, τον αναρχικό και τον επαναστάτη, οι οποίοι αισθάνονται ότι, όποια και αν είναι η τύχη τους στο παρόν, το μέλλον είναι μαζί τους και θα τους τιμήσει τόσο, όσο το παρόν τους απεχθάνεται.

Οι άνθρωποι αυτοί, παρά την εχθρότητα της αγέλης, δεν αισθάνονται ότι είναι αμαρτωλοί· ο άνθρωπος όμως πουαποδέχεται εξ ολοκλήρου την ηθική της αγέλης, ενώ την παραβαίνει είναι δυστυχής όταν ξεπέσει κοινωνικά, και ο φόβος αυτής της συμφοράς ή η οδύνη όταν συμβεί μπορούν εύκολα να τον κάνουν να θεωρήσει τις πράξεις του αμαρτωλές.

Αλλά η αίσθηση της αμαρτίας στις σημαντικότερες μορφές της πηγαίνει βαθύτερα. Έχει τις ρίζες της στο ασυνείδητο και δεν εμφανίζεται στη συνείδηση σαν φόβος της αποδοκιμασίας των άλλων. Στη συνείδηση ορισμένα είδη πράξεων θεωρούνται αμαρτία χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Όταν κάποιος διαπράξει αυτές τις πράξεις, αισθάνεται άβολα χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί.

Θα ήθελε να είναι το είδος του ανθρώπου που μπορεί να απέχει από αυτό που πιστεύει ότι είναι αμαρτία. Θαυμάζει από ηθική άποψη μόνο εκείνους των οποίων η καρδιά, καθώς πιστεύει, είναι αγνή. Αναγνωρίζει, και λυπάται λίγο ή πολύ, που δεν έχει τη στόφα του αγίου. Η αντίληψη που έχει για την αγιοσύνη είναι, βέβαια, κάτι σχεδόν αδύνατον να πραγματοποιηθεί στον κοινό καθημερινό βίο. Κατά συνέπεια, ζει με μια αίσθηση ενοχής, νιώθοντας ότι αυτά δεν είναι για αυτόν και οι καλύτερες στιγμές του είναι οι στιγμές της μεμψίμοιρης μετάνοιας.

Πηγή όλων αυτών, είναι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, η ηθική διδασκαλία που έλαβε προτού γίνει έξι χρονών στα χέρια της μητέρας του ή της νταντάς του. Έμαθε πριν από αυτή την ηλικία, ότι είναι κακό να βρίζεις και δεν είναι ωραίο να χρησιμοποιείς άλλη γλώσσα από αυτή που αρμόζει στις κυρίες, ότι μόνοι οι κακοί άνθρωποι πίνουν και ότι το κάπνισμα είναι ασυμβίβαστο με την αρετή. Έμαθε ότι ποτέ δεν πρέπει να λέει ψέμματα. Πάνω απ’ όλα, έμαθε ότι το ενδιαφέρον για τα γεννητικά όργανα είναι απεχθές. Ήξερε ότι αυτά είναι απόψεις της μητέρας του και πίστευε ότι είναι απόψεις του Δημιουργού του.

Η μεγαλύτερη ευχαρίστησή του ήταν να του φέρεται στοργικά η μητέρα του ή, αν τον παραμελούσε, η νταντά του, και ήξερε ότι αυτή η στοργή θα του δοθεί μόνο όταν είναι σαφές ότι δεν έχει παραβεί τον ηθικό κώδικα. Ως εκ τούτου έμαθε να συνδέει κάτι αόριστα φοβερό με οποιαδήποτε συμπεριφορά που την αποδοκιμάζουν η μητέρα του ή η νταντά του. Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, ξέχασε την προέλευση του ηθικού του κώδικα και ποια ήταν αρχικά η τιμωρία της παράβασης· δεν ξέχασε όμως τον ηθικό κώδικα και δεν έπαυσε να αισθάνεται ότι κάτι φοβερό θα του συμβεί αν τον παραβεί.

Πολλές εντολές αυτής της νηπιακής ηθικής διδασκαλίας στερούνται εντελώς έλλογης θεμελίωσης και ως εκ τούτου δεν μπορούν να ισχύσουν στην κανονική συμπεριφορά των κανονικών ανθρώπων. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί αυτό που λένε “κακή γλώσσα”, λογικά δεν είναι χειρότερος από αυτόν που δεν τη χρησιμοποιεί. Ωστόσο, αν ζητήσεις να σου πουν τι κάνει έναν άγιο, σχεδόν όλοι θα θεωρήσουν ότι η αποχή από την κακή γλώσσα είναι ουσιώδες στοιχείο. Υπό το πρίσμα της λογικής, αυτό είναι καθαρή ανοησία.

Το ίδιο ισχύει και με το αλκοόλ και το κάπνισμα. Ως προς το αλκοόλ, αυτή η αίσθηση είναι ανύπαρκτη στις νότιες χώρες· υπάρχει εκεί πράγματι ένα στοιχείο ασέβειας ως προς την οινοποσία καθόσον είναι γνωστό ότι ο Κύριός μας και οι Απόστολοι έπιναν κρασί. Ως προς το κάπνισμα, είναι ευκολότερο να έχεις αρνητική θέση, διότι όλοι οι μεγάλοι άγιοι έζησαν προτού γίνει γνωστή η συνήθεια. Αλλά και εδώ το επιχείρημα πάσχει λογικά. Η άποψη ότι κανένας άγιος δεν θα κάπνιζε, βασίζεται σε τελευταία ανάλυση στην άποψη, ότι κανένας άγιος δεν θα έκανε τίποτα απλώς και μόνον χάριν της ευχαρίστησης.

Αυτό το ασκητικό στοιχείο στην κοινή ηθική, έχει γίνει σχεδόν ασυνείδητο αλλά λειτουργεί με διάφορες μορφές που κάνουν τον ηθικό μας κώδικα παράλογο. Σε μια έλλογη ηθική θα ήταν αξιέπαινο να δίνεις ευχαρίστηση σε οποιονδήποτε, ακόμη και στον εαυτό σου, υπό τον όρο ότι δεν υπάρχει αντισταθμιστικό άλγος στον εαυτό σου ή στους άλλους. Ο ιδανικός ενάρετος άνθρωπος, αν απαλλαγούμε από τα ιδεώδη του ασκητισμού, είναι αυτός που επιτρέπει την απόλαυση όλων των καλών πραγμάτων, όταν δεν υπάρχουν βλαβερές συνέπειες που ξεπερνούν την απόλαυση.

Ας πάρουμε τα ψέμματα. Δεν αρνούμαι ότι κυκλοφορεί πολύ ψέμμα στον κόσμο και ότι όλοι θα ήμασταν καλύτεροι αν υπήρχε περισσότερη φιλαλήθεια· αρνούμαι όμως, όπως πιστεύω κάθε λογικός άνθρωπος, ότι το ψέμμα δεν είναι δικαιολογημένο σε καμμία περίπτωση. Κάποτε, σε έναν περίπατο στην εξοχή, είδα μια αλεπού στα όρια της εξάντλησης που πάλευε ακόμη να τρέξει. Λίγα λεπτά αργότερα συνάντησα τους κυνηγούς. Με ρώτησαν αν είχα δει την αλεπού και απάντησα ναι. Τότε με ρώτησαν προς τα πού πήγε και τους είπα ψέμματα. Δεν νομίζω ότι θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος αν τους είχα πει την αλήθεια.

Αλλά είναι κυρίως στο θέμα του σεξ, που η ηθική διδασκαλία προκαλεί τη μεγαλύτερη βλάβη. Αν ένα παιδί ανατραφεί συμβατικά από αυστηρούς γονείς ή νταντάδες, η σύνδεση μεταξύ αμαρτίας και γεννητικών οργάνων έχει εδραιωθεί τόσο σταθερά στην ηλικία των έξι ετών, ώστε είναι απίθανο να ξεριζωθεί εντελώς σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Αυτή η αίσθηση ενισχύεται, φυσικά, από το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, διότι η πιο αξιαγάπητη γυναίκα στην παιδική ηλικία, είναι αυτή με την οποία οι σεξουαλικές ελευθερίες είναι αδύνατες.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ενήλικοι αισθάνονται πως οι γυναίκες εξευτελίζονται με το σεξ και δεν σέβονται τις συζύγους τους, εκτός εάν αυτές απεχθάνονται τη σεξουαλική επαφή. Αλλά, ο άντρας που η γυναίκα του είναι ψυχρή, θα αναζητήσει ενστικτωδώς την ικανοποίηση του ενστίκτου αλλού. Ωστόσο, η ενστικτώδης ικανοποίησή του, ακόμη και αν την βρει προς στιγμήν, θα δηλητηριαστεί από μια αίσθηση ενοχής, με αποτέλεσμα να μην είναι ευτυχής σε καμμία σχέση με καμμία γυναίκα, είτε εντός είτε εκτός γάμου.

Από την πλευρά της γυναίκας συμβαίνει το ίδιο, εφ’ όσον της δίδαξαν εμφατικά να είναι αυτό που λένε “αγνή”. Ενστικτωδώς, συγκρατιέται κατά τις συνευρέσεις με τον άντρα της και φοβάται να αντλήσει ικανοποίηση. Σήμερα, ωστόσο, αυτό έχει ελαττωθεί από την πλευρά των γυναικών σε σχέση με το τι συνέβαινε πενήντα χρόνια πριν. Θα έλεγα πως σήμερα, μεταξύ των μορφωμένων, η σεξουαλική ζωή των ανδρών είναι πιο παραμορφωμένη και πιο δηλητηριασμένη με την αίσθηση της αμαρτίας από τη σεξουαλική ζωή των γυναικών.

Έχει αρχίσει να γίνεται ευρύτερα αντιληπτό -αν και όχι, φυσικά, εκ μέρους των δημοσίων αρχών- το κακό που έχει προκαλέσει η παραδοσιακή σεξουαλική αγωγή στα παιδιά. Ο ορθός κανόνας είναι απλός: Ωσότου το παιδί φτάσει στην εφηβεία, μην του διδάξεις καμμία σεξουαλική ηθική και απόφυγε επιμελώς να του ενσταλάξεις την ιδέα ότι υπάρχει κάτι το αηδιαστικό στις φυσικές σωματικές λειτουργίες. Όταν φτάσει ο καιρός που είναι αναγκαία η σεξουαλική αγωγή, πρόσεξε ό,τι θα πεις να είναι έλλογο και να το στηρίζεις με επιχειρήματα. Αλλά δεν είναι ο σκοπός μου να μιλήσω για την αγωγή. Αυτό που με απασχολεί εδώ, είναι το τι μπορεί να κάνει ένας ενήλικος για να ελαχιστοποιήσει τα κακά αποτελέσματα μιας ασύνετης αγωγής που επέφερε την παράλογη αίσθηση της αμαρτίας.

Το πρόβλημα είναι το πώς θα εξαναγκάσουμε το ασυνείδητο να λάβει υπ’ όψιν του τις έλλογες αντιλήψεις που ελέγχουν τη συνειδητή σκέψη μας. Δεν πρέπει να αφήνουμε τις διαθέσεις μας να μας εξουσιάζουν, να πιστεύουμε ένα πράγμα τη μία στιγμή και άλλο την άλλη. Η αίσθηση της αμαρτίας οξύνεται σε στιγμές που το συνειδητό αποδυναμώνεται από κόπωση, αρρώστια, ποτό, ή άλλη αιτία. Αυτό που νιώθει κανείς σε αυτές τις στιγμές (εκτός και αν προκαλείται από το ποτό) υποτίθεται ότι είναι μια αποκάλυψη του ανώτερου εγώ.

“Ο Διάβολος είναι άρρωστος, ο Διάβολος θα γίνει άγιος”. Αλλά, είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι οι στιγμές της αδυναμίας οξύνουν την αντιληπτικότητά μας, περισσότερο από τις στιγμές που έχουμε όλες μας τις δυνάμεις. Στις στιγμές της αδυναμίας είναι δύσκολο να αντισταθούμε σε παιδαριώδεις ιδέες του ασυνείδητου, αλλά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να θεωρήσουμε αυτές τις ιδέες καλύτερες από τις πεποιθήσεις του ώριμου ανθρώπου με όλες του τις διανοητικές δυνάμεις σε λειτουργία.

Αντιθέτως, αυτό που πιστεύει ακράδαντα ένας άνθρωπος όταν είναι ακμαίος θα έπρεπε να αποτελεί γι’ αυτόν, τον κανόνα τού τι πρέπει να πιστεύει πάντα. Μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτές τις παιδαριώδεις υποβολές του ασυνείδητου, εφαρμόζοντας τη σωστή τεχνική. Όποτε αρχίσεις να αισθάνεσαι τύψεις για κάτι που η λογική σού λέει ότι δεν είναι κακό, εξέτασε εξονυχιστικά τις αιτίες των τύψεών σου και εξήγησε στον εαυτό σου πόσο παράλογες είναι. Οι συνειδητές πεποιθήσεις σου ας είναι ισχυρές και ακράδαντες ώστε να εντυπωθούν στο ασυνείδητό σου και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις εντυπώσεις που σχηματίστηκαν εκεί από τη νταντά σου ή τη μητέρα σου όταν ήσουν νήπιο.

Μην εφησυχάζεις με την εναλλαγή μεταξύ των στιγμών της λογικής και των στιγμών του παράλογου. Εξέτασε προσεκτικά το παράλογο με την απόφαση να μην το σεβαστείς και να μην το αφήσεις να σε κυριεύσει. Όποτε ρίχνει παράλογες ιδέες ή συναισθήματα στη συνείδησή σου, ξερίζωσέ τα, εξέτασέ τα και απόρριψέ τα. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να ταλαντεύεται ανάμεσα στη λογική και τις παιδιάστικες χαζομάρες. Μην φοβάσαι ότι θα ασεβήσεις στη μνήμη αυτών που ήλεγχαν τη παιδική σου ηλικία.

Τότε σου φαίνονταν δυνατοί και σοφοί γιατί ήσουν εσύ αδύναμος και χαζός· τώρα που δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο, θα πρέπει να εξετάσεις τη φαινομενική δύναμη και σοφία τους, να σκεφτείς αν πράγματι αξίζουν τον σεβασμό που από συνήθεια τρέφεις ακόμη για αυτούς.

Αναρωτήσου σοβαρά, αν ο κόσμος είναι καλύτερος με την ηθική αγωγή που δόθηκε στα παιδιά. Σκέψου πόση καθαρή δεισιδαιμονία υπάρχει στην ψυχοσύνθεση του συμβατικά ηθικού ατόμου, και συλλογίσου ότι, ενώ φανταστικοί ηθικοί κίνδυνοι κάθε είδους είχαν αποσοβηθεί με απίστευτα ανόητες απαγορεύσεις, οι πραγματικοί ηθικοί κίνδυνοι στους οποίους εκτίθενται οι ενήλικοι δεν μνημονεύονταν καν. Ποιές είναι οι πραγματικά κακές πράξεις που δελεάζουν έναν ενήλικο; Ανέντιμες πρακτικές στις εμπορικές δοσοληψίες που δεν τιμωρούνται από τον νόμο, σκληρή μεταχείριση των υφισταμένων σου, σκληρότητα στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου, κακεντρέχεια στους ανταγωνιστές σου, αγριότητα στις πολιτικές συγκρούσεις -αυτές είναι οι όντως βλαβερές αμαρτωλές πράξεις που ενδημούν στους κύκλους των ευυπόληπτων πολιτών.

Με αυτές τις πράξεις, ένας άνθρωπος σκορπίζει τη δυστυχία στον άμεσο κύκλο του και βάζει ένα χεράκι στην καταστροφή του πολιτισμού. Και ωστόσο, δεν είναι αυτά τα πράγματα που τον κάνουν, όταν είναι άρρωστος, να θεωρεί τον εαυτό του απόβλητο που έχασε κάθε δικαίωμα στην θεία εύνοια. Δεν είναι αυτά τα πράγματα που τον κάνουν να έχει εφιάλτες και να οραματίζεται τη μητέρα του να σκύβει από πάνω του ρίχνοντας επιτιμητικά βλέμματα. Γιατί η υποσυνείδητη ηθική έχει πάρει διαζύγιο από τη λογική;

Διότι η ηθική στην οποία πίστευαν αυτοί που τον ανέθρεψαν ήταν ανόητη· διότι δεν απέρρεε από τη μελέτη των καθηκόντων του ατόμου έναντι της κοινωνίας· διότι ήταν φτιαγμένη από υπολείμματα παράλογων ταμπού· και διότι περιείχε στοιχεία νοσηρά, μακάβρια, κληρονομημένα από τον επιθανάτιο ρόγχο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η κατ’ όνομα ηθική μας, έχει φτιαχτεί από παπάδες και διανοητικά υποδουλωμένες γυναίκες. Όσοι πρέπει να αναλάβουν έναν φυσιολογικό ρόλο στη φυσιολογική ζωή του κόσμου, είναι καιρός να εξεγερθούν ενάντια σε αυτές τις νοσηρές σαχλαμάρες.

Αλλά για να επιτύχει αυτή η επανάσταση, για να φέρει την ατομική ευτυχία και να καταστήσει τον άνθρωπο ικανό να ζήσει με συνέπεια με ένα πρότυπο και να μην ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο, είναι αναγκαίο να σκεφτούμε και να αισθανθούμε βαθιά, τι μας λέει η λογική. Οι περισσότεροι, αφού απορρίψουν επιφανειακά τις δεισιδαιμονίες της παιδικής τους ηλικίας, νομίζουν ότι αυτό ήταν όλο κι όλο. Δεν συνειδητοποιούν ότι αυτές οι δεισιδαιμονίες καραδοκούν ακόμη στο βάθος.

Όταν φτάσουμε σε μια έλλογη πεποίθηση, είναι ανάγκη να την σκεφτούμε σοβαρά, να φανταστούμε τις συνέπειές της, να διερευνήσουμε ποιες πεποιθήσεις που είναι ασυμβίβαστες με τη νέα αντίληψη θα μπορούσαν να επιβιώσουν, και όταν η αίσθηση της αμαρτίας δυναμώνει, όπως συμβαίνει από καιρού εις καιρόν, να την αντιμετωπίσουμε όχι σαν αποκάλυψη και έκκληση για πράγματα ανώτερα, αλλά σαν αρρώστια και αδυναμία, εκτός βέβαια αν προκαλείται από κάποια πράξη που η ορθολογική ηθική θα καταδίκαζε. Δεν εννοώ ότι θα πρέπει να είμαστε άμοιροι ηθικής -εννοώ ότι θα πρέπει να είμαστε άμοιροι δεισιδαίμονος ηθικής, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Αλλά ακόμη και αν κάποιος παραβεί τον ίδιο τον δικό του έλλογο κώδικα, αμφιβάλλω αν η αίσθηση της αμαρτίας είναι η καλύτερη μέθοδος για να επιτύχει μια καλύτερη ζωή. Υπάρχει στην αίσθηση της αμαρτίας κάτι το απεχθές, κάτι αναξιοπρεπές. Κανείς πού έχασε την αξιοπρέπειά του δεν κέρδισε τίποτα. Ο έλλογος άνθρωπος θα πρέπει να βλέπει τις άτοπες πράξεις του όπως βλέπει και κρίνει τις άτοπες πράξεις των άλλων, ως πράξεις τις οποίες προκάλεσαν οι περιστάσεις και πρέπει να αποφεύγονται είτε με τη συνειδητοποίηση ότι είναι άτοπες είτε, όταν είναι εφικτό, με την αποφυγή των περιστάσεων που τις προκάλεσαν.

Είναι γεγονός ότι η αίσθηση της αμαρτίας όχι μόνο δεν συμβάλλει σε μια καλή ζωή, αλλά προκαλεί το αντίθετο: Κάνει τον άνθρωπο δυστυχή και τον κάνει να νιώθει κατώτερος. Όντας δυστυχής, θα είναι απαιτητικός και φορτικός και δεν θα μπορεί να χαρεί τις προσωπικές του σχέσεις. Νιώθοντας κατώτερος, θα μισεί αυτούς που του φαίνονται ανώτεροι. Ο θαυμασμός θα του είναι δύσκολος και η ζήλια εύκολη. Θα γίνει αντιπαθητικό άτομο και κανείς δεν θα τον κάνει παρέα. Μια ανοιχτή και γενναιόδωρη στάση προς τους άλλους, όχι μόνο τους δίνει χαρά, αλλά κάνει και σένα ευτυχή διότι είσαι αρεστός.

Η στάση όμως αυτή δεν είναι εφικτή για τον άνθρωπο που κατατρέχεται από την αίσθηση της αμαρτίας. Είναι αποτέλεσμα ψυχικής ισορροπίας και αυτοπεποίθησης· απαιτεί αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ψυχική ολοκλήρωση, όπου τα διάφορα στρώματα του χαρακτήρα του ατόμου, η συνείδηση, το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο, συνυπάρχουν αρμονικά και δεν μάχονται το ένα το άλλο. Την αρμονία αυτή μπορεί να την επιτύχει στις περισσότερες περιπτώσεις η σωστή ανατροφή, αλλά όταν η ανατροφή ήταν απερίσκεπτη η θεραπεία είναι πιο δύσκολη. Αυτή τη θεραπεία εφαρμόζουν οι ψυχαναλυτές, νομίζω όμως ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις ο ίδιος ο ασθενής μπορεί να αναλάβει ο ίδιος το έργο που, στις σοβαρές περιπτώσεις, απαιτεί τη βοήθεια του ειδικού.

Μην πεις: “Δεν έχω καιρό για αυτές τις ψυχολογικές ωδίνες, είμαι πολυάσχολος, άσε το υποσυνείδητό μου να παίζει τα κόλπα του”. Τίποτα δεν περιορίζει τόσο την ατομική ευτυχία αλλά και την αποδοτικότητα όσο μια διχασμένη προσωπικότητα. Ο χρόνος που θα διαθέσεις για να εναρμονίσεις τα διάφορα μέρη της προσωπικότητάς σου δεν είναι χρόνος χαμένος. Δεν εννοώ ότι πρέπει κανείς να διαθέτει μία ώρα, ας πούμε, την ημέρα για αυτοανάλυση. Πιστεύω ότι δεν είναι αυτή η καλύτερη μέθοδος, διότι εντείνει τον εγωκεντρισμό, που είναι μέρος της ασθένειας που πρέπει να θεραπευθεί, διότι μια ισορροπημένη προσωπικότητα είναι στραμμένη προς τα έξω.

Αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει κανείς να αποφασίσει τι ακριβώς πιστεύει με τη λογική του και να μην αφήνει παράλογες ιδέες να περνούν ανενόχλητες ή και να τον κυριεύουν, έστω και για λίγο. Το ζήτημα είναι να πείσεις με λογικά επιχειρήματα τον εαυτό σου τις στιγμές εκείνες που παρασύρεσαι σε ένα παιδισμό, αλλά η επιχειρηματολογία, αν είναι αρκετά εμφατική, μπορεί να είναι σύντομη.

Πολλοί άνθρωποι αντιπαθούν την έλλογη σκέψη, και όσα λέω μπορεί να φανούν σε αυτούς άσχετα ή άνευ σημασίας. Υπάρχει μια άποψη, ότι η λογική, αν την αφήσουμε ελεύθερη, θα σκοτώσει τα βαθύτερα συναισθήματα. Νομίζω ότι η αντίληψη αυτή, οφείλεται σε μία εντελώς λανθασμένη έννοια της λειτουργίας της λογικής στην ανθρώπινη ζωή. Δεν είναι δουλειά της λογικής να γεννά συναισθήματα, αν και μέρος της λειτουργίας της μπορεί να είναι το να βρίσκει τρόπους να μην αφήνει αυτά τα συναισθήματα να αναστατώσουν τη ζωή μας.

Το να βρίσκει τρόπους να ελέγξει το μίσος και τον φθόνο, είναι αναμφίβολα αρμοδιότητα μιας έλλογης ψυχολογίας. Αλλά είναι λάθος να υποθέσουμε ότι ελέγχοντας αυτά τα πάθη, θα περιορίσουμε ταυτόχρονα τη δύναμή τους, την οποία η λογική δεν καταδικάζει. Στον φλογερό έρωτα, στη στοργή για τα παιδιά, στη φιλία, στην αγαθοεργία, στην αφοσίωση στην επιστήμη ή στην τέχνη, δεν υπάρχει τίποτα που να θέλει η λογική να το ελέγξει. Ο λογικός άνθρωπος, όταν νιώθει αυτά τα πάθη, ευχαριστείται που τα νιώθει και δεν θα κάνει τίποτα για να μειώσει τη δύναμή τους, διότι όλα αυτά τα συναισθήματα αποτελούν στοιχεία της καλής ζωής, της ζωής, δηλαδή, που συμβάλλει στην ευτυχία, τη δική μας και των άλλων.

Δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο στα πάθη καθεαυτά, και πολύ παράλογοι άνθρωποι κατέχονται μόνο από τα πιο ασήμαντα πάθη. Κανείς να μη φοβάται ότι αν γίνει λογικός, η ζωή του θα είναι ανιαρή. Αντιθέτως, εφόσον η λογική υπηρετεί πρωτίστως την εσωτερική αρμονία, ο άνθρωπος που τη διαθέτει είναι πιο ελεύθερος, στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και στην αξιοποίηση των δυνάμεών του για να επιτύχει εξωτερικούς στόχους, από τον άνθρωπο που εμποδίζεται συνεχώς από εσωτερικές διαμάχες. Τίποτα το πιο βαρετό από το να είσαι κλεισμένος στον εαυτό σου, τίποτα πιο συναρπαστικό από το να στρέφεις την προσοχή σου και τις δυνάμεις σου προς τα έξω.

Η παραδοσιακή μας ηθική, υπήρξε πάντα λίαν εγωκεντρική και η έννοια της αμαρτίας είναι στοιχείο αυτής της άσκεφτης εστίασης στο εγώ. Γι’ αυτούς που ποτέ δεν ένιωσαν την αθυμία που προκαλεί αυτή η λαθεμένη ηθική, η λογική μπορεί να μην είναι απαραίτητη. Αλλά για όσους πέρασαν αυτή την αρρώστια, έστω και μία φορά, η λογική είναι αναγκαία για θεραπεία. Και δεν αποκλείεται, η αρρώστια να είναι ένα αναγκαίο στάδιο στη διανοητική ανάπτυξη. Τείνω να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που την ξεπέρασε με τη βοήθεια της λογικής έφτασε σε ένα ανώτερο επίπεδο, που δεν το έφτασε εκείνος που ποτέ δεν βίωσε ούτε την αρρώστια ούτε τη θεραπεία.

Το μίσος της λογικής, που είναι κοινό στην εποχή μας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το έργο της λογικής δεν έχει κατανοηθεί επαρκώς. Ο διχασμένος άνθρωπος αναζητεί ζωηρές συγκινήσεις και διασκεδάσεις· του αρέσουν τα έντονα πάθη, όχι για ουσιαστικούς λόγους, αλλά διότι μπορούν να τον βγάλουν προς στιγμήν από τον εαυτό του και να αποτρέψουν την οδυνηρή αναγκαιότητα της σκέψης. Κάθε πάθος είναι για αυτόν ένα είδος μέθης, και εφ’ όσον δεν μπορεί να συλλάβει την ουσιαστική ευτυχία, η μόνη ανακούφιση από τον πόνο που του φαίνεται εφικτή είναι με τη μέθη.

Αλλά αυτό είναι σύμπτωμα μιας βαθιά ριζωμένης ασθένειας. Όπου δεν υπάρχει αυτή η κακοδαιμονία, η μεγαλύτερη ευτυχία έρχεται με την πλήρη ανάπτυξη των δυνάμεών σου. Στις στιγμές που ο νους βρίσκεται σε πλήρη δράση και τα πιο ελάχιστα πράγματα ξεχνιούνται, στις στιγμές αυτές βιώνονται οι πιο έντονες χαρές.

Αυτό είναι η λυδία λίθος της ευτυχίας.

Η ευτυχία που χρειάζεται τη μέθη, οποιασδήποτε μορφής, είναι κίβδηλη και ανεπαρκής.

Η αυθεντική ευτυχία συνοδεύεται από την πλήρη άσκηση των δυνάμεών μας και την πλήρη κατανόηση του κόσμου στον οποίο ζούμε.

«Μπέρτραντ Ράσελ – Κείμενα για τη θρησκεία» Εκδόσεις «Scripta»

---

Everything you see here belongs to [http://www.terrapapers.com/]

http://www.terrapapers.com/?p=59826&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+Terrapapers+%28TERRAPAPERS%29

Σίγουρα θα βρείτε κομμάτια της ζωής σας μέσα σε όσα περιγράφει. Αν δεν είναι το ένα θα είναι κάποιο άλλο.
Η ανάλυση εξηγεί. Αυτό κάνει η επιστημονική μέθοδος, που προσωπικά πιστεύω οτι και η Φιλοσοφική έτσι πρέπει να λειτουργεί, άλλωστε κάποτε ήταν ταυτόσημα. Τώρα μου φαίνεται να εξοστρακίζουμε ως κοινωνία την Φιλοσοφία και ξαναφέρνουμε ήρεμα, στα ήμερα, την θρησκεία.

Αυξάνεται ο φανατισμός των πατριωτών παρατηρώ, των μισανθρώπων και όλων αυτών που χαλιναγωγήθηκαν και βαπτίστηκαν μέσα στα δόγματα και τους -ισμούς. Το φάσμα είναι τεράστιο, από τον αγράμματο έως τον ακαδημαϊκό. Γινόμαστε όλο και πιο επιφανειακοί και ο λόγος? Για να επιβιώσουμε.
Είμαστε, μόνιμα, ο εχθρός μας. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα απο τον άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη…

Αν υπάρχει μια αυτοκρατορία που έχει επιζήσει στο πέρασμα των αιώνων είναι η ανθρώπινη. Και αυτό δεν έχει θετικά αποτελέσματα καθώς είμαστε ο ζυγός των άλλων. Κάθε φορά που βλέπω μια εκπομπή μαγειρικής σαρκάζω πως αυτό το κοτόπουλο έζησε μια γεμάτη ζωή και τώρα έγινε διάσημο όντας μπροστά σε τόσα ζόμπι…ε, ανθρώπους να παρατηρούν τον μάγειρα να χώνει το χέρι του στον κώλο της χαμογελώντας.(Χωρίς να είμαι αυστηρά χορτοφάγος ή κρεατοφάγος. Προσπαθώ να ζώ μέσα σε λογικά πλαίσια, όχι σε αυστηρά) Η άγνοια φέρνει ευτυχία… και υπνηλία.

Anyway, πρέπει να γράφω τις σκέψεις μου, ξεχειλίζουν και απο δώ κι απο κεί. Solidarity, share your thoughts. «Να γυρίζουν», που λένε. Καλά, δεν φαντάζεσε πόσο μπροστά ήταν οι άνθρωποι. Το μόνο τσιγάρο που μοιραζόμαστε όσο εγωκεντρικοί ή ναρκισσιστές και άθλιοι και αν είμαστε.

Το Φαινόμενο της «Πολιτικής Σταθερότητας»

Πριν από 2-3 χρόνια τα επίσημα στατιστικά έδειχναν πως κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα χρωστάει ήδη το ιλιγγιώδες ποσό των 35.000 ευρό περίπου. Αυτό και μόνο αρκεί σαν δήλωση για να υποχρέωση κάθε παιδί να γνωρίζει τα πολιτικά δρώμενα της χώρας του καλύτερα από την προσευχή ή τον εθνικό ύμνο που του διδάσκουν ως πρέπον.

Άρα, ως κοινή γνώση παίρνουμε το γεγονός της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους και το πως αυτή επήλθε. Τα εθνικά δάνεια που ήταν η πιο σημαντική παράμετρος της λειτουργίας του και ο λόγος της αναγνώρισής του. Δεν χρειάζεται να περάσουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, ποτέ δεν πίστεψα σε αυτές άλλωστε. Τα γεγονότα είναι αρκετά.

Ο 19ος αιώνας ακούγεται βίαια οικείος με τον 21ο. Πράγμα που θα έπρεπε να θεωρείται ως κοινωνικό και πολιτικό παράδοξο, οικονομικό επίσης και θα έπρεπε να είναι το βασικό ζήτημα συζήτησης και περίσκεψης για όλους μας. Κραυγαλέα, δεν είναι. Μπορεί να γνωρίζουμε τα ονόματα όλων των ποδοσφαιριστών της εθνικής ή τον Μάρξ και διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια, αλλά η κοινή λογική μακράν παρα κοινή είναι.

Το φαινόμενο της «πολιτικής σταθερότητας». Χρησιμοποιείται ως επιχείρημα απο τον 19ο αιώνα στην ελληνική κοινωνία κάτω απο οποιοδήποτε καθεστώς και αν βρέθηκε. Οι χρίσιμοι ευφιμισμοί επι το έργον. «Πολιτική σταθερότητα» δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρα μονοπώλιο. Το φαινόμενο που παρατηρούμε και στης Η.Π.Α. όπου οι ψηφοφόροι επιλέγουν μεταξύ ΔΥΟ κομμάτων σε ένα θεσμό που θεωρείται δημοκρατικός κάτω απο το πρίσμα της κοινής λογικής. Σαφώς στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας χρειάστηκε να διαχωρίσουμε την δημοκρατία απο τον κοινοβουλευτισμό-αντιπροσώπευση. Φάνηκε πιο χρήσιμο και πιο κοντά στον πολιτικό λόγο ο διαχωρισμός να γίνει στην παρθενογένεση κι έτσι η Δημοκρατία χαρακτηρίστικα ώς «‘Αμμεση» και η ακόλουθη σκέψη είναι το ουτοπικό πνεύμα που αφήνει πλέον μέσα μας.

Ελεύθερα πλέον μπορούμε να κολλήσουμε την «Δημοκρατία» στον κοινοβουλευτισμό. Ουδέν καλό αμιγές κακού… Σε όλη αυτή την ιστορική μας πορεία δεν έχει υπάρξει ούτε ένας ηθικός πολιτικός, τουλάχιστον σε αυτή την χώρα. Και δεν υπάρχει εθελοντισμός των πολιτών, υπάρχει σίγουρα «εθελοτυφλισμός» όμως. Αδόκιμος όρος για αδόκιμες σκέψεις. Όταν ένας πολιτικός χρησιμοποιεί τον όρο «πολιτική σταθερότητα» μας δίνει ουσιαστικά τα διαπιστευτήρια, την ταυτότητά του ως άνθρωπος κατά κάποιον τρόπο. Κι αυτά είναι ότι ελλείπετε σε αυτόν τον τομέα.

Η Σαβούρα

Πόνεσε το κεφάλι μου απο την βαβούρα.

Αν χρειάζεται να εξηγήσω τι σημαίνει βαβούρα, απλά βγάλε το αρχικό «β» και τοποθέτησε ένα «σ».

Δεν είναι το «σ» της σιωπής ή του συλλογισμού όμως, είναι αυτό της σαβούρας. Όταν πολλοί άνθρωποι μιλάνε ταυτόχρονα νομίζοντας οτι αν υπερκαλύψουν την σκέψη του άλλου θα επιβεβαιωθεί η μοναδικότητα ή ιδιαιτερότητά τους. Τα περισσότερα απο αυτά που κάνουμε είναι μηχανισμοί, αυτοματισμοί ενός οργανισμού που δεν μπορεί να επιβιώσει παρέα με την λογική και την ορθότητα γιατί σαφώς οι συνέπειες θα σημαίνουν και τον θάνατό του. Το να είσαι ζώο επιβάλει μέσω των ενστίκτων να κάνεις πράγματα για να επιβιώσεις δίχως να το σκέφτεσαι, προφανώς. Αυτός, είναι και ο σκοπός των ανθρώπων σε μια κοινωνία, σε μια πόλη.

Μας δόθηκε ένα κείμενο στην τάξη για τα μάρμαρα. Αναρωτιέμαι, μέσα σε όλα, αν το κάνω εσκεμμένα ή ασυνείδητα. Να αντιτίθεμαι γιατί έτσι (…), ή γιατί όντως είναι ορθή η σκέψη? Συμβαίνει τόσο συχνά που ξεχνώ να αναπνεύσω. Ίσως είναι ένα είδος διανοητικού κομφορμισμού αυτό που προκύπτει, ίσως εγώ να έχω κομφορμιστεί. Αφού η σκέψη μου λατρεύει το χάος της, και γιατί να πάς αντίθετα στους συμπαντικούς νόμους? Δεν βρήκα λόγο να το πράξω ακόμα, κι αν μάθω να διαχειρίζομαι την γλώσσα και τις σκέψεις μου κινδυνεύω να χαρακτηριστώ διανοούμενος. Θαρρώ πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα μυαλό απο το να αρχίσουν μαζικά να το παίρνουν στα σοβαρά. Εκτός βέβαια αν έχουν και αυτοί την ικανότητα της δικής τους σκέψης.

“Whenever you find yourself on the side of the majority, it is time to pause and reflect.”  ~ Mark Twain

Ιδού, οι άνθρωποι που βρίσκονται υπό καθεστώς κομφορμισμού φανατίζονται με εθνικά «ζητήματα». Τα ΜΜΕ θα πλασάρουν, εθνικά, φυλετικά, ταξικά, «πολιτιστικά» και άλλα πολλά φαντασιόπληκτα διηγήματα ανέραστων ηθοποιών. Λένε οι φήμες, ζωτικά για την επιβίωση μιας πολιτισμένης κοινωνίας ανθρώπων. Υποθέτω οτι είναι ξεκαθαρισμένο για τον καθένα απο εμάς τι σημαίνει «πολιτισμός» και «άνθρωπος». Αν όχι, η πτώχευση είναι ακόμα μια συνήθεια που δεν συμβαίνει μόνο υλικά/οικονομικά. Καλή τύχη στον σούπερμαν κτλ.

«Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;»
      ~ Δημήτρης Λιαντίνης

Τι προσφέρει μια ιδιωτική συλλογή λοιπόν? Προσωπική πνευματική ανάπτυξη? Κοιτώντας, χαζεύοντας ένα μάρμαρο, έναν πίνακα, οτιδήποτε καλλιτεχνικό, αναπτύσσεσαι πνευματικά? Μετά ή πριν βγείς στα τηλεοπτικά παράθυρα ή κρυφτείς σε ένα κάστρο του Μπέβερλι? Αυτή η ατρόμητη δύναμη που αποκτά η φωνή μας όταν πρόκειται για υλικά αγαθά είναι άξια λόγου και προσοχής το δίχως άλλο. Θαρρώ πως ο πολιτισμός και η παιδεία μιας κοινωνίας συμβαίνει σε πνευματικό επίπεδο. Αρχικά, ναί, αυτό δίνει την αφύπνιση και την δημιουργικότητα, η οποία επίσης στέκεται χώρια της ικανότητας. Ο πνευματικός άνθρωπος, που δεν είναι τίποτα περισσότερο απο έναν σκεπτόμενο άτομο με κριτική άποψη και σκέψη και αυτονόητα κάθε ανθρώπινο όν μπορεί να την αποκτήσει καθώς όλοι έχουν εγκέφαλο. Καθώς αποκτάς την επίγνωση της ύπαρξής σου και του συνόλου μαθαίνεις να κατανοείς, παρατηρώντας και σκεπτόμενος, αναλύοντας μέσα απο τα χαλάσματα και τις ρωγμές εκπαιδεύεσαι στην σκέψη και αυτή με την σειρά της σου προσφέρει την καλοσύνη, την αρετή και την καθολική εικόνα του κόσμου ή της κοινωνίας. Έτσι αναπτύσσεται και η ανάγκη του καλαίσθητου, τόσο εσωτερικά και βέβαια εξωτερικά, σε αυτά που θές να βλέπεις και να δημιουργείς. Εκφράζεται ώς γλυπτική, ως αρχιτεκτονική, ως ζωγραφική, μουσική, ποίηση, πεζογραφία και εκατομμύρια άλλα που καλό είναι να μην απαριθμήσουμε. Βλέπεις, άνθρωπε, ή ίδια η φύση (το περιβάλλον εννοώ) είναι καλαίσθητη, ακόμα και το πετρέλαιο μοιάζει να είναι το σκατό που θέλει απλά να το βγάλει απο μέσα της και όχι να το χρησιμοποιήσει. Ίσως πάλι να θέλει και να κάνω λάθος.

Κάθε φορά που περπατάω μες την πόλη και βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους να ζούν μέσα σε αυτά τα μικρά τετραγωνάκια μόνο κατάθλιψη και μελαγχολία γεμίζω. Περισσότερο καθώς παρατηρείς τους ηλικιωμένους σε ένα μπαλκονάκι 1×0,50 μόνους τους να μην ξέρουν που να κοιτάξουν ή γιατί, ή ελπίζοντας πως θα συναντήσουν ένα κατανοητικό βλέμμα ή προσπαθώντας να αντικρίσουν λίγο ουρανό ή λουλούδια τα οποία φύτρωσαν μόνα τους στο χώμα που θα καταλήξουν σύντομα και οι ίδιοι και προσεύχονται φωναχτά να γίνει σύντομα! Αυτή η γκρίζα πόλη, αυτό το τερατούργημα δεν είναι αποκύημα της φαντασίας, είναι η πραγματικότητα που φτιάξαμε μαζί. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά τα φτιάξαμε μαζί. Εγώ κι εσύ, οι συνάνθρωποι, καλέ μου άνθρωπε. Και τώρα, φτιάχνουμε άσυλα και κάνουμε εράνους για να βοηθήσουμε νομίζοντας πως δείχνουμε κατανόηση και φιλανθρωπία ενώ δεν είναι τίποτα άλλο απο παρα-νόηση και τάισμα του τέρατος, το υποθάλπτουμε συνειδητά ή μή. Ακόμα και με καλές προθέσεις, ο τρόπος είναι λανθασμένος. Γιατί θα κάνεις έρανο να βοηθήσεις αυτούς που «χτυπήθηκαν» απο τον σεισμό? Ποιός είναι ο ρόλος της κυβέρνησης που ψήφισες? Πόσους αιώνες γνωρίζεις οτι συμβαίνουν σεισμοί και τα αποτελέσματα που έχουν? Γιατί χτίζεις κουτάκια πάνω σε κουτάκια? Γιατί τα σχεδιάζεις τετράγωνα? Το οτι ψήφισες δεν σημαίνει οτι και αν θα έκανε αυτό που θα έπρεπε να κάνει μέσω των μηχανισμών της, θα μας άφηνε αδιάφορους ως συμπολίτες φυσικά. Το θέμα είναι πως έπρεπε σε μια πολιτεία να υπάρχει η οργάνωση, η άμεση επίλυση των προβλημάτων που είναι γνωστά εδώ και κάτι χιλιάδες αιώνες, χιλιάδες! και ειδικά όταν τεχνολογικά έχουμε την ικανότητα, θα έπρεπε να υπάρχει η παιδεία στον πολίτη να είναι ικανός να σκεφτεί πως να καταστρέψει την βλακεία και όχι πως να την διαιωνίζει.

Η τέχνη είναι το αποτέλεσμα μιας ικανότητας, έχει μια αισθητική κι έτσι αποκτά διαδραστικότητα. Το ένα σπρώχνει το άλλο, το ένα ανυψώνει το άλλο μέχρι που μικρές εκρήξεις συμβαίνουν και περνάμε στα όρια της δημιουργικότητας. Προσωπικά δεν συμφωνώ στο θέμα των μαρμάρων ακόμα και με άτομα που σέβομαι, όπως ο Stephen Fry που πολύ πιο πριν απο τον Clooney (τον οποίο δεν σέβομαι παρά τον ρολάκο που είχε στο φιλοσοφικό αριστοτέχνημα του Κινηματογράφου «The Thin Red Line«) μίλησε υπέρ της επιστροφής των. Η παιδεία και η κριτική σκέψη δεν φτιάχνεται πάνω στα μάρμαρα, μάλλον τα μάρμαρα και η τέχνη είναι αποτέλεσμα αυτής…  «Μόρφωση δεν συνεπάγεται απαραίτητα και φώτιση. Στην πραγματικότητα, η μόρφωση ντύνει μερικές φορές την αλήθεια με ένα μανδύα ανίας. Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες που η ελληνική τέχνη δεν ήταν προορισμένη για κάποια τάξη υπερ-μορφωμένων. Προοριζόταν για όλους τους σκεπτόμενους Έλληνες. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνε ότι μπορούμε να την κατανοήσουμε όλοι.» ‘Ετσι περιγράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του με βασικό θέμα τον Παρθενώνα ο Robert Bowie Johnson Jr. Διαφωνώ με το ότι ήταν «..για τους Έλληνες.» Ήταν για όλους, η Αθήνα ήταν ανοιχτή πόλη και ήταν τιμή να έρθει κάποιος να διδαχτεί και να μάθει, απο όσο γνωρίζω. Άλλωστε οι ίδιοι «Έλληνες» Φιλόσοφοι κουβάλησαν γνώσεις στην πόλη τους μετά απο πολύχρονα ταξίδια έξω απο αυτήν. Ήταν για όλους, απλά ήταν δημιούργημα αυτών που ζούσαν εκεί. Πέρα απο αυτό, ο άνθρωπος που στέκεται με τόσο βάρος στο παρελθόν δείχνει ανικανότητα να ζήσει στο παρόν, δείχνει ανικανότητα πνευματική και δημιουργική και αυτό είναι κρίση. Περισσότερο δείχνει την ανάγκη προσκόλησης ενός φτωχού πνεύματος σε υλικά αγαθά, ένα μάρμαρο που ένας ικανός άνθρωπος σκάλισε σε αριστοτέχνημα, πολλοί συμμετείχαν για να το στήσουν, και κάποιος άνθρωπος του μέλλοντος να το κοιτάει και να ξύνει το κεφάλι ή τον κώλο του μεθώντας με φανατισμό δείχνοντάς το και λέγοντας, «δικό μου είναι! είμαι έλληνας!«. Όχι αρχαίος έλληνας στα σίγουρα και όχι σκεπτόμενος! Το χειρότερο απόσπασμα για μένα είναι οτι αυτός που υποστηρίζει με τόσο πάθος τι εθνότητα είναι, έχει ξεχάσει οτι κάποτε ήταν άνθρωπος. Του έμεινε η εθνότητα, η ταυτότητα και μια τεράστια ποικιλία απο θρησκείες και παραδόσεις που κάποιος άλλος έφτιαξε για κάποια αρχαία προκατάληψη και ο ίδιος δεν είναι ικανός να την κατανοήσει, αλλά ικανός να την ακολουθήσει, δεν είναι ικανός να δημιουργήσει κάτι εξίσου αριστοτεχνικό και στεριώνεται απο κάτι που έζησε, πρόσφερε και προσφέρθηκε απο αυτούς που τότε το κατασκεύασαν. Αυτό το κομμάτι μάρμαρο, πρόσφερε περισσότερα στην ανθρωπότητα και στους ανθρώπους της εποχής του απο αυτόν που ζητάει με τόσο πάθος την επιστροφή τους σε ένα ανύπαρκτο μέλλον και σε ανθρώπους που δεν κατανοούν το γιατί αυτό το μάρμαρο σκαλίστηκε έτσι. Μια πόλη που έχει Υπουργείο Θρησκευμάτων! και όχι Φιλοσοφίας. Βέβαια και ο τρόπος που σπουδάζεται και διδάσκεται η Φιλοσοφία είναι τόσο επιφανειακός που περισσότερες απαντήσεις θα πάρεις απο τον φανταστικό μας φίλο.

Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμονται οι νόμοι και οι προφητείες της παιδείας.Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης και να γκρεμίζεις στην αχεροπληθιά της πρόληψης (Τα Ελληνικά~Δ.Λιαντίνης) 

Κανείς δεν λατρεύει αυτό που κάνει, αλλά όλοι λατρεύουν να μισούν τους άλλους και όσα κάνουν ή δεν κάνουν οι άλλοι. Γιατί αυτό που κάνουμε εμείς είναι πάντα καλύτερο απο αυτό που κάνουν οι άλλοι, αλλά το γνωρίζουμε μόνο εμείς, οπότε πρέπει να το επιβάλλουμε κάπως και στους άλλους. Αμέτρητοι τρόποι επιβολής, μόνο ένας να αγαπάς. Σκεφτόμουν να τελειώσω αυτό το λογοτεχνικό επίτευγμα («Η Σαβούρα») βάζοντας κι άλλα φιλοσοφικά παίγνια λόγου, αλλά μετά σκέφτηκα οτι το κύρος που μπορεί να αποκτήσει με τρομάζει. Παρόλα αυτά θα το τολμήσω. Σκεφτόμουν το λοιπόν να τελειώσω μιλώντας για τις πόλεις μας, αυτά τα κάστρα τσιμέντου, μετάλλου και πίσσας μαζί με καυσαέρια κάθε λογής έτσι για ποικιλία. Για να μην μακρηγορήσω θα χρησιμοποιήσω ένα μικρό στιχάκι απο ένα γνωστό ευγενές άσμα:

«Burn motherfucker burn«. Ίσως προς αποφυγή παρεξηγήσεων θα έπρεπε να προσθέσω οτι εννοώ μόνο τα τσιμέντα, αλλά πιστεύω πως η δύναμη του τσιμέντου έχει εισχωρήσει βαθιά στα εγκεφαλικά κύτταρα των μαζών, κοίτα μονο τι συμβαίνει όταν οι διανοούμενοι πολιτικοί μας βγαίνουν στα παράθυρα της τηλεοράσεως. Δώστε τους απο ένα όπλο σας παρακαλώ. Θα δείτε πόσο δημοκρατικοί και ανθρώπινοι είναι.

Άχρηστες πληροφορίες για κουτσομπολιό: Το κείμενο γράφτηκε κάτω απο την επήρεια μουσικής των HURT, απο τα τρία άλμπουμ τους, «vol.I», «vol.II» και «Goodbye to the Machine».

Il Nome Della Rosa

Γεννήθηκα το ’76 στην Γερμανία.
Παρόλα αυτά τριών μηνών οι γονείς με έφεραν στην Ελλάδα,δυστυχώς.
Έως το ’86 μέναμε στην Φιλαδέλφεια.Μετακομίσαμε στην Ερέτρια,30 χλμ. έξω απο την Χαλκίδα επειδή η εργασία του πατέρα μεταφέρθηκε στο Βασιλικό.Εκεί,ζεί το σκοτάδι.

Μικρές κοινωνίες που δεν τις βλέπει το φώς.Η προκατάληψη βαφτίζεται κι ευαγγελίζεται καθημερινά.Το πρόσφορο και η αυταπάρνηση στο δόγμα είναι ο τρόπος ζωής,το καθεστώς μές το καθεστώς.

Γνώριζα έναν Λιβανέζο που είχε έρθει και αυτός όπως κάθε πρόσφυγας προσπαθώντας να ξεφύγει απο την απανθρωπιά του τόπου του.Είχε τέσσερα παιδιά,το ένα έδειχνε να ξεκολλάει απο το συστημικό σκοταδισμό της σκέψης που περήφανα προκαλεί η θρησκεία,οι τοπικές παραδόσεις και το «κοινωνικό» σύστημα.Μια κόρη που αν και εξυπνότερη απο τα αγόρια υπόκεινταν στους ίδιους τοπικούς νόμους περιορισμού της σκέψης.

Αυτός ήταν ένας απλοϊκός άνθρωπος,όπως όλοι μας αλλά με την διαφορά οτι δεν το έπαιζε πεφωτισμένος ή υποκρινόταν πως ήταν αυθεντικά πολιτισμένος όπως η πλειοψηφεία απο εμάς κάνει.Ήταν ο τυπικός μουσουλμάνος,τιμάει την θρησκεία του κατά γράμμα αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί και να συμβαδίσει με την εποχή του αφομοιώνοντας κομμάτια της μόδας εδώ κι εκεί.

Όσο κι αν προσπαθούσε,όσο αγαπητός και αν γινόταν πάντα θα είναι ο ξένος.Το έλεγε άλλωστε,πόσο μόνος ένιωθε.Είχε παντρευτεί μια τρελή Ελληνίδα.Κυριολεκτικά η τρέλα και ο φανατισμός είναι τυπικότητα σε πολλά χωριά και τα παιδιά του ήταν καθαρά Ελληνόπουλα καθώς γεννήθηκαν εδώ και μές τις τοπικές παραδόσεις,η πιο ισχυρή απο τις οποίες είναι το κουτσομπολιό.

«Πως να θάψετε τους συνανθρώπους σας» λέγεται το εγχειρίδιο που μοιράζεται απο στόμα σε στόμα σαν μετάληψη.Κοινωνικός θάνατος είναι το παιχνίδι που παίζεται για να κρατάει την πραγματικότητα της ανυπαρξίας και της μιζέριας πίσω απο τα πέπλα της υποκρισίας.

Δούλευε όπως ο καθένας μας για να μεγαλώσει τα παιδιά του και να τα σπουδάσει,τα δύο είχαν ελπίδα τουλάχιστο να συνεχίσουν.Παρόλα αυτά στο γνωστό προκατειλημένο στατικό εκπαιδευτικό μας σύστημα που μόνο σκοπό έχει να μεγαλώσει γερά,εργατικά ρομποτάκια,υποτακτικά,να γνωρίζουν τόσα ώστε να χειρίζονται τα μηχανήματα και να καταναλώνουν.

Ο ιδρώτας είναι η καθημερινότητα,όσο και αν πονάς πρέπει να δουλεύεις,να ρέει το χρήμα που χρωστάς μέχρι να πεθάνεις και μετά το κληρονομούν τα παιδιά σου και τα αγέννητα τους.Όλοι πρόθυμοι όμως να τα φέρουν στον κόσμο,είναι παράδοση πια,αν δεν παντρευτείς και δεν κάνεις παιδιά δεν είσαι ¨ορθός».Το «λογικός» είναι σουρεαλισμός,πάντα θα είναι.

Ήταν η εποχή που συνέβη ο βιασμός μιας νεαρής Αλβανίδας στο σχολείο της Βάθιας.Αμάρυνθος λέγεται αλλά πάντα Βάθια την λέγαμε.Η γενική τοποθέτηση των πελατών του συστήματος ήταν προβλεπόμενη,»τα ήθελε».Οι άντρες το έλεγαν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη και βαθιά μέσα τους το ξέρεις οτι ζηλεύουν που δεν συμμετείχαν ή δεν το έκαναν ποτέ.Ο ανδρισμός είναι τρόπαιο που και οι αρχαίοι θεοί εκτιμούσαν κι επιδείκνυαν συχνά.Τα περήφανα παιδιά των γονιών ενός μοντέρνου κι εκσυγχρονισμένου μεσαίωνα που δεν έχει τέλος πάντα θριαμβεύουν.

Μέσα στο εργοστάσιο που δούλευα τα πηγαδάκια ήταν ο νόμος.Δύο δύο,τρείς τρείς κτλ. η ατροφική μας σκέψη πρέπει να ουρλιάξει αφού δεν μπορεί να μιλήσει.Απο ούγκ σε ούγκ,απο θάψιμο σε θάψιμο.Τίποτα δεν έχει αλλάξει,ο τάφος είναι η ευτυχία μιας κοινωνίας παθητικής,μέσα σε ιστούς απο φοβίες,τρομοκρατημένη κι εγωκεντρική.Δεν υπάρχουν μυστικά,όχι απο αγάπη,αλλά απο μίσος.Πρέπει να ξέρουμε τι κάνει ο καθένας.»Στην τουαλέτα,καθώς έχεζε,έκλασε 3 φορές πριν ξεκινήσει…»

Αυτό μας κρατάει ζωντανούς κάθε μέρα.Αν υποπτευτούμε δείγματα νοημοσύνης πρέπει να εξεταστούν.Κατά πόσο είναι προκατειλημμένος?»Είναι δικός μας» τουλάχιστον?Αν ναί μπορεί μελλοντικά να γίνει ο δημαρχός μας ή ακόμα ένας απο την ατελείωτη σειρά προέδρων.Αλλιώς πρέπει να καταδείξουμε την λογική του ως το θανάσιμο αμάρτημα και την μόνιμη συγχώρεση μας.

Το μίσος και ο φθόνος είναι η θρησκεία των ανθρώπων.Είμαι αλλεργικός στην ανθρώπινη βλακεία.Αυτό δεν σημαίνει οτι είμαι υπεράνω,κάθε άλλο,την αναγνωρίζω γιατί την κατέχω.Μεγάλωσα με αυτή όπως ο καθένας.Τουλάχιστον αναγνωρίζω την ασθένειά μου.

Μετά απο περίπου 20 χρόνια αποφάσισα να φύγω.Παραιτήθηκα απο μια «σίγουρη» δουλειά με οφέλη,πούλησα ή χάρισα σπίτια αυτοκίνητα κι έπιπλα σταματώντας απότομα να είμαι καταναλωτής.Πούλησα και τα λεφτά μου.Δεν κατέχω τίποτα.Απο την Κεντρική Ελλάδα του μεσαίωνα ήρθα στην Βόρεια.

Δεν έχω ξαναδεί πιο άδεια πόλη απο την Δράμα.Πολυκατοικίες άδειες,διαμερίσματα που κατοικούν μόνο αράχνες.Αν δεν έχεις δουλειά είσαι ένα τίποτα.Αν δεν κάνεις τίποτα είσαι ένα τίποτα.Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα όνειρά σου.Τα μισούν πρόθημα.Όλοι γίνονται πανίσχυροι πίσω απο την πλάτη σου ψιθυρίζοντας, με ευγένεια πάντα, για το πολιτικά ορθό.Όλοι έκαναν το κομμάτι που τους αναλογούσε στην ζωή τους,πως το αρνείσαι?Δεν έχεις το δικαίωμα να σκέφτεσαι!

Η αποξένωση δεν είναι επιλογή,είναι μονόδρομος.Όλα έχουν χτιστεί μεθοδικά.Είσαι ένα τρένο,οι ράγες είναι πάντα εκεί,απο καιρό,για όλους οι ίδιες.Τι είναι ένα τρένο έξω απο αυτές?Ζώ,στην εποχή του πολιτισμένου μεσαίωνα.Αυτό θα δούν οι μελλοντικοί ιστορικοί,αυτό καταγράφηκε ήδη.

«Il nome della rosa»,δεν αλλάζει.Θα πεθάνεις πριν ζήσεις ή θα γεμίσεις προκαταλήψεις και δόγματα,ιδεολογίες να πολεμάς για αυτές σαν τον Δον Κιχώτη χωρίς την ονειροπόληση όμως.Στις τοπικές παραδόσεις ενισχύεται η μνήμη της αμνησίας.Να θυμόμαστε τι έγινε και απο ποιούς,αλλά ποτέ τι είμαστε.Οι άρχοντες πάντα θα ορίζουν το τι θα κάνουμε,τα δεσμά δεν αλλάζουν.Ενισχύονται διαρκώς,σπουδάζουν την τέχνη της σκλαβιάς του μυαλού.Είναι σαν ένα θρησκευτικό τροπάριο,μια θεία λειτουργία που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι τον σταυρό σου.

Για κάθε ερώτηση υπάρχει απάντηση.Ο θεός ξέρει,ποιός είσαι εσύ που θα πείς διαφορετικά?Ο άνθρωπος δεν είναι θεός.Πως το γνωρίζεις?Θα το παρατηρήσεις,η άγνοια είναι γεμάτη γνώση. Θα είσαι πάντα ο καταραμένος,ο αιρετικός και βλάσφημος που θα πεθάνει δίχως φήμη κι όσο γεμάτη και αν ήταν η ζωή σου θα το αρνηθούμε.Να θυμάσαι,υστερείς αριθμητικά.

Ποτέ δεν έχω δεί τόσο πολλούς ανθρώπους να πολεμάνε για την ειρήνη.

Κρίσεις και Τραγωδίες

Απο την στιγμή που εμφανίστηκε ο άνθρωπος όλα γίναν κρίσεις και τραγωδίες.

Το έχετε παρατηρήσει? Ο λόγος? Η «ικανότητα» του να περιορίζει, να βάζει τα πάντα σε συστήματα. Να κυριαρχεί, να μονοπωλεί και να εξουσιάζει. Πρίν, όλα απλά συνέβαιναν, χόρευαν και ταξίδευαν, καταστρέφονταν για να δημιουργήσουν και πάντα μα πάντα όλα συνέχιζαν.

Τώρα όλα κατηγοριοποιούνται, αποκτούν σταθερές και πατέντες, γίνονται μόνιμα κι απόλυτα, ταξικά και ορισμένα. Άνθρωποι που αναζητάνε το χρήμα ή την αγάπη ή την ευτιχία. Έννοιες δημιουργημένες απο την σκέψη, απο την περιορισμένη αντίληψη του πιο στατικού όντος του πλανήτη, τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος αποκόπηκε απο το περιβάλλον και αντιλαμβάνεται πλέον την πραγματικότητα γύρω του μόνο απο την μιζέρια και την οδύνη που αισθάνεται, βλέπει και προσφέρει. Αυτή έχει την μορφή της κτητικότητας και της τέχνης της πειθούς, της τέχνης του λόγου. O επιδέξιος χειρισμός των λέξεων είναι το εργαλείο πλέον και όχι η δημιουργικότητα. Πως θα πείσει για να πουλήσει. Πως θα διαχειριστεί για να εγκλωβίσει.

Η ποσότητα αυτών που λές έχει σημασία και ο χειρισμός τους. Τώρα δεν χρειάζεται να ζήσεις, χρειάζεται να κυριαρχήσεις. Είσαι το είδος που στέκεται στα δύο και σκοντάφτει, μιλάει για να σκοτώσει και πολεμάει για να πεθάνει.

Είμαστε το είδος που νόμος του είναι οτι «ο θάνατος και οι φόροι είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή». Και τα δύο όμοια ανύπαρκτες έννοιες στη ζωή. Όσο τρέχουμε να προλάβουμε, τόσο χάνουμε σε κατανόηση κι αυτή η ιδεολογία της ανάγκης να δημιουργούμε ιδεολογίες και να πολεμάμε για αυτές μας βρίσκει εδώ..Ένα είδος, χωρισμένο σε μυριάδες απο τον ίδιο του τον εαυτό,να πολεμάει τα πάντα με μίσος γεμάτο «αγάπη και ιερότητα».

It’s just a ride fuckers.

A Lesson About Life

There once was a professor of philosophy, who in front of his Class, took a large empty pot of jam and without saying a word, began to fill it with golf balls.
Then he asked his students if the jar was full. The Students replied: YES.

The professor then took a box full of marbles and poured the marbles into the pot of jam. The marbles filled the gaps in between the Golf balls. The Professor asked the students again if the jar was full. Again, they replied: YES .

At that point, the professor took a bag of sand and poured it into the pot of jam. Of course, the sand filled all the remaining gaps and the professor asked again if the jar was full. The Students unanimously answered: YES.

The professor then added two cups of coffee to the contents of the jar thus filling the small gaps between the grains of sand. The students started laughing. After they stopped, the professor said: «I want you to realize that the pot of jam represents Life.
The golf balls are the very important things in Life such as family, children, health, everything you are passionate about. Our lives would still be full even if we’d lost everything else and these were the only things that remained.
The marbles are the other things that count in our lives such as work, house, car, etc …
The sand represents everything else, all the small things in life.
If we had first poured sand into the pot of jam, there wouldn’t have been any room left for anything else such as the marbles or the golf balls.

It’s the same thing in Life. If we put all our energy and all our time into the small things, we will never have any time/space left for the things that really matter.
Pay attention to the things that are really important to your happiness. Play with your children, take time to go to the doctor, have dinner with your spouse/partner, exercise or take time to enjoy your favorite pass-times.
There will always be time to do the cleaning and fix the taps on the kitchen sink …
Take care of the golf balls first, of the things that really matter. Choose your priorities, the rest is just sand.»

One of the students then raised a hand and asked what the coffee meant.
The professor smiled and said: «It’s good that you ask. I only added coffee to show that although your lives may seem full and busy, there is always room for a cup of coffee with a friend. Good day to all …»

(Taken from Facebook)

Ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται να είναι πίσω απο μπάρες φυλακής ή δεμένος με αλυσίδες για να θεωρηθεί φυλακισμένος.Οι περισσότεροι απο εμάς είμαστε φυλακισμένοι μές το μυαλό μας απο ιδεολογίες.

Δεν θέλω να ανήκω κάπου,συγκεκριμένα και περιορισμένα,θέλω να ανήκω παντού!

Είθε να αποκτήσουμε κριτική σκέψη και να σκεφτόμαστε συνολικά και αλληλέγγυα κι όχι ατομικά και ιδιωτικά.Οι ευχές να γίνουν σκέψεις και πράξεις.Καλή Χρονιά.

Πολυδιάστατοι,Οχι Μονοδιάστατοι

Είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος?
Ή μήπως η ερώτηση θα έπρεπε να τεθεί ώς,»θές να είσαι ελεύθερος άνθρωπος?».

Το επόμενο που έρχεται στην σκέψη μου είναι κατά πόσο και πώς κατανοούμε έννοιες όπως «ελευθερία» και «άνθρωπος».Μαθαίνουμε,διδασκόμαστε μάλλον απο μικροί για οτιδήποτε,για τα περισσότερα,δεν τα μαθαίνουμε μόνοι μας.Σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης του χαρακτήρα ενός ατόμου και της ικανότητας κριτικής σκέψης.

Ποιός είναι ελεύθερος άνθρωπος?Πως ορίζεις αυτή την έννοια?Ο δικός μου ορισμός είναι πως η ελευθερία ενός ατόμου αρχίζει και τελειώνει στο πορτοφόλι του.Σκέψου,που μπορείς να πάς χωρίς το πορτοφόλι σου?Τι και πόσα μπορείς να κάνεις χωρίς το πορτοφόλι σου?Δεσμεύεσαι απο αυτό.Άρα,δεν είσαι ελεύθερος.
Ευχάριστη αυταπάτη η ελευθερία.Η ελευθερία της επιλογής.Αυτό που σου αρέσει με αυτό που χρειάζεσαι είναι το ίδιο?Για το πρώτο δεν χρειάζεσαι πορτοφόλι,το δεύτερο το απαιτεί.

Απο όλα τα αγαθά που καθώς γεννιόμαστε θα νομίζαμε πως είναι αυτονόητα δωρεάν,μόνο το οξυγόνο δεν χρεώνεται.Η αυταπάτη πως αυτό που ζούμε είναι μια λογική κοινωνία.Γινόμαστε πιο έξυπνοι αν χρησιμοποιούμε smartphones?Αν επενδύσουμε πιο σωστά?Αν γεννηθήκαμε απο εκατομμυριούχο?Είναι το κλειδί για την επιτυχία?Είναι η επιτυχία το κλειδί για την ευτυχία?Είναι η ατομική ευτυχία το ιδανικό?

Είμαι ένα όν που θέλει,ζητάει διακαώς να νιώσει πάθος,να αισθανθεί αγάπη.Άρα,αφού κάποιος θα την δώσει,δεν πρέπει να είμαι ικανός να ανταποδώσω κι εγώ?Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα,θα πρέπει να ξέρω τι είναι αγάπη?Κλίκ,άνοιξα την τηλεόραση, ταχύρρυθμα…

Μαθαίνω πως το συγκεκριμένο κομμάτι του εγκεφάλου που ερεθίζεται όταν κάποιος κάνει χρήση κοκαΐνης συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.Το έχετε ακούσει?Μπορείτε να το ψάξετε.Ερεθίζεται με το χρήμα.Ερεθίζεται με οτιδήποτε έχει την ικανότητα να γίνει εμμονή,θρησκεία,όπιο,καταλήγω στο ότι όλα έχουν ένα κοινό.Στηρίζονται στο χάσιμο της λογικής κριτικής σκέψης του ατόμου.
Μα όλα τα προβλήματα εξαφανίζονται,αν ξανα σκεφτώ το πορτοφόλι μου.Απλά να έχει πάντα λεφτά και δεν χρειάζεται να φιλοσοφήσω,δεν χρειάζεται να σκεφτώ ή να χρησιμοποιήσω την φαντασία μου.

Τα προβλήματα που ευχόμαστε να εξαφανιστούν για να γίνουμε ευτυχισμένοι,παραμένουν και θα παραμένουν όσο αρνιόμαστε να κατανοήσουμε οτι πρέπει να σκεφτούμε,πρέπει να βάλουμε σε λειτουργία τον εγκέφαλό μας.

Εύχομαι την νέα χρονιά να ενεργοποιηθούν περισσότεροι εγκέφαλοι.Πολυδιάστατοι,όχι μονοδιάστατοι.Να ονειρευτούμε ένα Μικρό Πρίγκιπα πάλι,εκεί ψηλά στο διάστημα κι ας είναι κρυμμένος μέσα μας.