Θυμάσαι εκείνη την εποχή που ήσουν μικρός και το μόνο που έκανες ήταν να παίζεις όλη την ώρα,να τρέχεις ,να πέφτεις,να ματώνεις,να κλαίς για λίγο αλλά να σηκώνεσαι και να ξανατρέχεις ξεχνώντας οτι έπεσες και να εξερευνάς τα πάντα και το παραμικρό.Θυμάσαι τον εαυτό σου?Δεν κατέκρινες γιατί δεν ήξερες,όχι τι σημαίνει,αλλά γιατί δεν το έβρισκες ουσιώδες.Θυμάσαι που όλοι οι άνθρωποι σου φαινόντουσαν ίδιοι ότι γλώσσα και αν μιλούσαν?Τι ευχάριστο,κι άλλοι σαν εσένα κι όλοι θέλουν να παίξουν μαζί σου όπως κι εσύ με αυτούς,παιχνίδια εξερέυνησης ενός υπέροχου κόσμου γεμάτο άγνωστους θυσαυρούς.Θυσαυρός είναι κάθε τι νέο που μαθαίνει το μυαλό,όχι κάτι υλικό και το ήξερες αυτό,μόνο αυτό ήξερες.Δεν έκανες διακρίσεις στους ανθρώπους,δεν κουτσομπόλευες τους άλλους και κάθε συναίσθημά σου το έδειχνες δίχως φόβο ή υποκρισία.Θυμάσαι?Και κάτι έγινε.Γύρναγες σπίτι και άπλωνες το χέρι στο τραπέζι και κάποιος το χτύπαγε και πόναγε και σου φώναζε «ΜΗ!!» και όταν ήσουν στο σαλόνι που περιεργαζόσουν εκείνα τα περίεργα άδεια βάζα που δεν είχαν κανένα νόημα και ουσία και σου έπεσε απο το χέρι πάλι άκουσες «ΜΗΗΗΗ!» κι άρχιζες να ακούς κυρήγματα και δυνατές φωνές που ποτέ δεν ήξερες και άρχισαν να σου προκαλούν νέα,αρνητικά συναισθήματα μέσα σου.Μα είναι κάτι που δεν μπορείς να διαχειριστείς,για να το διαχειριστείς πρέπει να πάψεις να είσαι ο εαυτός σου έτσι δεν είναι?Πρέπει να αρχίσεις να υπακούς τα «ΜΗ!» πλέον για να σου δίνουν το μπισκοτάκι της ελευθερίας που είναι το μόνο που θές.Σιγά σιγά μεγαλώνεις κι ανάλογα πολλαπλασιάζονται τα «ΜΗ!» που εφαρμόζει η κοινωνία…μα δε θυμάσαι πια,συνίθισες στα «ΜΗ!» και ξέχασες ποιός ήσουν μικρός που όλα ήταν καινούργια και εξευρενήσιμα,τώρα όλα έγιναν συνιθισμένα και εξηγίσιμα.Κάποτε έτρεχες ελέυθερος θυμάσαι?Μετά σε έπερναν απο το χεράκι και σε τραβάγανε παντού και σε κάθε ατόπημα έντονες δυνατές λέξεις σε ξαναβάζανε στον «ίσιο» δρόμο.Τώρα έγινες άντρας και το λουράκι δεν το αισθάνεσαι,δεν το βλέπεις,αλλά είναι εκεί και πρέπει να μεγαλώσεις,πρέπει να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά,πρέπει να δουλέυεις για αφεντικά γιατί αυτός είναι ο σκοπός της ζωής.Τι άλλο θα μπορούσε να είναι?Ποτέ δεν κατάλαβα τα τεμπέλικα σκυλιά.Μα αυτός ο Θεός γιατί δεν τους βρήκε μια δουλειά,το έχετε σκεφτεί?Όχι?Είναι περίεργο πάντως δε νομίζετε?Και τώρα που το σκέφτομαι πολλά τεμπέλικα ζώα μας περιτρυγιρίζουν έτσι δεν είναι?Μερικά τα στρώνουμε στη δουλειά τουλάχιστον και δε μας περιγελάνε που εμείς δουλέυουμε για να ζήσουμε.Πάλι καλά,φαντάζεσαι να μας περιγελούσαν τα κατώτερα ζώα επειδή εμείς δουλέυουμε για να ζήσουμε και αυτά το ξύνουν όλη μέρα?Τι ντροπιαστικό θέ μου.Αλλά είμαστε το κυρίαρχο είδος και επιβληθήκαμε στα πάντα πάνω στον πλανήτη,ήταν θέμα χρόνου,η ανώτερότητά μας αποδείχτηκε.Είμαστε δουλευταράδες,κάναμε οικογένεια,παιδιά,πεθάναμε παντογνώστες και πανευτυχείς.Τέλος.Τι ωραία που ήταν η ζωή…
Υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα.Υπάρχει νόημα για όλο αυτό?Ας βρούμε ένα νόημα.
Ο κόσμος είναι σαν ταξίδι με τρενάκι του Λούνα Πάρκ.Κι όταν επιλέγεις να ανέβεις επάνω νομίζεις πως είναι αληθινό,γιατί τόσο δυνατό είναι το μυαλό μας.Και το ταξίδι πάει πάνω-κάτω και γύρω-γύρω.Έχει εξάψεις και ανατριχίλες και ζωηρά χρώματα και είναι θορυβώδες και είναι χαβαλές για λίγο.Κάποιοι άνθρωποι είναι στο ταξίδι για καιρό και αρχίσουν και αναρωτιούνται «είναι πραγματικότητα? ή είναι απλά ένα ταξίδι?». Και άλλοι θυμήθηκαν και έρχονται και μας λένε, «Έι,μην ανησυχείς,μην φοβάσαι,ποτέ,γιατί είναι μόνο ένα ταξίδι». Και εμείς,σκοτώνουμε αυτούς τους ανθρώπους. «Κάντε τον να το βουλώσει!Έχουμε επενδύσει πολλά σ’αυτό το ταξίδι.Κάντε τον να το βουλώσει!Κοίτα το συνοφρύωμα της ανυσηχίας μου!Κοίτα τον μεγάλο τραπεζικό λογαριασμό μου και την οικογένειά μου.Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να είναι πραγματικότητα.» Είναι μόνο ένα ταξίδι. Αλλά πάντα σκοτώνουμε αυτούς τους καλούς που προσπαθούν να μας το πούν. Το έχετε παρατηρήσει αυτό? Και αφήνουμε τους δαίμονες να περιφέρονται λυσσασμένοι. Αλλά δεν έχει σημασία γιατί είναι απλώς ένα ταξίδι. Και μπορούμε να το αλλάξουμε όποτε θέλουμε. Είναι απλά μια επιλογή. Χωρίς προσπάθεια,χωρίς εργασία,χωρίς δουλειά,χωρίς οικονομίες. Μια επιλογή, αμέσως τώρα : Μεταξύ φόβου και αγάπης. Τα μάτια του φόβου θέλουν να βάλετε μεγαλύτερες κλειδαριές στις πόρτες σας,να αγοράσετε όπλα,να απομονωθείτε. Τα μάτια της Αγάπης,αντίθετα,μας βλέπουν όλους σαν ένα. Να τι μπορούμε να κάνουμε, για να αλλάξουμε τον κόσμο αμέσως. Για ένα καλύτερο ταξίδι. Να πάρουμε τα λεφτά που ξοδέυουμε σε όπλα και άμυνα κάθε χρόνο και αντ’αυτού να τα ξοδέψουμε για να ταίσουμε, να ντύσουμε και να μορφώσουμε τους φτωχούς του κόσμου,τα οποία θα έφταναν πολλές φορές ώστε ούτε ένας άνθρωπος να μην εξαιρεθεί και θα μπορούσαμε να εξερευνήσουμε το διάστημα μαζί.Μαζί.Τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό. Για πάντα,εν ειρήνη.
Αυτό είναι μόνο,μια επιλογή μεταξύ φόβου και αγάπης.ΟΧΙ,στην Αγάπη ΔΕΝ υπάρχει φόβος! Όσο και να το αναλύετε,όσα και να πείτε,στην αγάπη δεν υπάρχει ίχνος φόβου.Ναί,αυτό που επιζητάτε πιο πολύ απο οτιδήποτε άλλο στην ζωή σας,η αγάπη,κρύβεται πίσω απο τους φόβους σας και θα εμφανιστεί ΜΟΝΟ όταν αντικρύσετε τους φόβους σας και δείτε οτι είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ.Τότε θα ξεκινήσει και η ζωή σας,εκτός των άλλων.
Μπορείτε να συνεχίσετε στον πλαστό κόσμο του καπιταλισμού βέβαια,έχει αποδειχθεί επιστημονικά νομίζω ότι τα πολλά λεφτά όντως φέρουν την ευτιχία…σας έυχομαι ολόψυχα να μπείτε σε αυτό το 1% παρά να προσπαθήσετε σαν πλειοψηφεία να αφυπνιστείτε συνειδησιακά και να το κάνετε ευκολότερο για όλους μας.Συνειδησιακό είναι ότι και να πείτε,το βλέπετε αυτό?
εγώ κι εσύ και η τρελοπαρέα των πολιτών της τηλεπορνόρασης το κάναμε,κανείς άλλος.Μην κλαίς,ξέρω πονάς,το καταλαβαίνω,τα καημένα παιδιά «μα ψήφισα,τι άλλο να κάνω». … Και γιατί σαν πολίτες πιστέυετε οτι είναι λογικό,αφού δέχεστε την αντιπροσώπευσή σας!,να υπάρχουν Μη κερδοσκοπικές Οργανώσεις που δρούν εκεί που το κράτος,και καλά αδυνατεί και δεν μπορεί ή ιδιωτικές πρωτοβουλίες να αναπληρώνουν την αδυναμία του κράτους? Γιατί το κράτος έχει αδυναμία?Και γιατί σα φορολογούμενοι δέχεστε ηλιθιωδώς να λεχει αδυναμία και όλες τις γελοίες δικαιολογίες τους που θα λέγατε και σείς?Ούπς,το είπα ε?Και μείς στη θέση τους τα ίδια θα λέγαμε.Οκ,το βρήκαμε τουλάχιστον.Ποιανού είναι το φταίξιμο?Κανενός?Γιατί ψήφισες αν όχι για να αναλάβει ο πολιτικός την ευθύνη?Δεν θέλει να πάρει την ευθύνη 38 χρόνια τώρα και όλα του τα υποτιθέμενα προ-εκλογικά προγράμματα αποδεδειγμένα δεν εφαρμόστηκαν και τον ξαναψηφίζεις.Δεν θές να δείς το εμφανές,οτι μπορείς εσύ και όλοι οι συνάνθρωποι της κοινωνίας σου να πέρναιτε αποφάσεις μαζί για το τι είναι σωστό και θα βρείς 1002 ηλιθιώδεις δικαιολογίες και γιατί?Γιατί ηλίθια μάθαμε να σκεφτόμαστε και να ζούμε μές τον φόβο,ψάχνουμε την αγάπη μές τον φόβο και αναρωτιόμαστε γιατί είναι τόσο πολύπλοκη.Το σκεφτήκατε αυτό όταν βλέπετε τις ρομαντικές ταινιούλες?Άνθρωποι φοβισμένοι και αγχωμένοι απ’όλα στην ζωή τους ψάχνουν την αγάπη και τους φαίνεται πολύπλοκη γιατί η αγάπη δεν περιέχει φόβο,τόσο παράλογο για τον ηλίθιο άνθρωπο.Και όχι,δεν σε κατηγορώ,ήμουν και είμαι και γώ ακόμα ηλίθιος και πιθανόν όταν βγώ έξω απο το σύστημα να μην ξαξαγράψω και ενδιαφερθώ για τίποτα.Ξύπνα λοιπόν τώρα που μπορούμε να φύγουμε μαζί μέσα απο αυτό και να το αλλάξουμε μια για πάντα. Επανάσταση δεν είναι μια εξαίργεση ή μια πορεία.Επανάσταση είναι εκείνη η συνειδησιακή αλλαγή καταρχήν και μετά η πράξη,η δράση που στο τέλος της θα έχει μεταμορφώσει εντελώς το υπάρχον σύστημα και όχι απλά να φέρει κάποιον άλλο στην εξουσία στη θέση του προηγούμενου.
Το Σαλιγκάρι 