Η Αγάπη

Υπάρχει ένα θρησκευτικό κείμενο το οποίο είναι ο ορισμός της αγάπης.
Συνέλαβε το νόημά της και το απέδωσε ορθά μέχρι ένα σημείο.
Είναι, βασικά, αυτό που είπε ο τύπος ο Ναζωραίος και επίσης ο Λένον. Ο Λένον απλά το έκανε τραγουδιστά. Παρόμοια και ο Μπουσκάλια. Ο τελευταίος απλά κατηγορήθηκε αυστηρά, οι υπόλοιποι και όσοι μίλησαν για την αγάπη ανοιχτά, τους δολοφονήσαμε με ένα απολαυστικό γέλιο στα χείλη και συνεχίζουμε να ξύνουμε τον κώλο μας και να μυρίζουμε το δάχτυλό μας και να αναρωτιόμαστε γιατί βρωμάει.

Γιατί δίχως ελευθερία, σεβασμό του άλλου (που σημαίνει και σεβασμό του εαυτού μας) και δίχως ειλικρίνεια, δεν ωριμάζει η αγάπη. Αν την αναζητάτε με κάποιο απο αυτά και όχι με την ολότητα αυτών, ξέχωρα το ένα απο το άλλο, τότε δεν θα αισθανθούμε ποτέ ικανοποιημένοι και ολοκληρωμένοι.

Φοβόμαστε την ειλικρίνεια λοιπόν και ο φόβος μας οδηγεί στην ευκολία του μίσους, του φθόνου, της ζήλιας. Αλυσίδες και κάγκελα παντού όπως είπε και ο Τζιμάκος μας. Το μικρό μυαλό μας, μεγάλες αλήθειες δε χωράνε σε μικρά μυαλά..ακόμα.

Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, κι αν έχω όλη την πίστη, ώστε και όρη να μετακινώ, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Και αν μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, και αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, ποιο το όφελος;

Η αγάπη μακροθυμεί, είναι γεμάτη καλοσύνη· η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, δεν μεγαλαυχεί, ούτε επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν είναι εγωιστική, δεν είναι ευερέθιστη, δεν θυμάται το κακό, δεν χαίρεται με την αδικία, μετέχει όμως στη χαρά για το ορθό· όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Αυτό που μπορώ να πω από προσωπική εμπειρία είναι πως η ελπίδα τρέφει την απελπισία. Όσο πιο απελπισμένος είσαι, τόσο πιο πολύ προσεύχεσαι (στο αόρατο), τόσο πιο πολύ πιστεύεις σε αυταπάτες και κούφια λόγια (χειραγώγηση) ή πράξεις «φιλανθρωπίας» ότι κάτι θα αλλάξει χωρίς εσύ να αποφασίσεις να σκεφτείς και να δράσεις μέσα σου.

Σίγουρα κι εγώ είμαι μικρός ακόμα για να το αναλύσω επαρκώς αλλά όλα είναι υποκειμενικά επίσης. Οι διαστρεβλώσεις για παράδειγμα που παρατηρώ σε βιβλία, σχολικά και μή, για την Αρχαιοαθηναική Δημοκρατία είναι φρικαλέες. Πιο κάτω αναφέρει, «η γνώση θα καταργηθεί» και υποθέτω ότι το νόημα μπορεί περισσότερο να εξηγηθεί με θρησκευτικούς όρους, που εκεί βρίσκομαι ακόμα πιο λειψός. Έχει να κάνει με την ένωση πιθανολογώ με το θείο? Αν ναί, τότε θα είναι το αντίθετο, η παντογνωσία ή όχι? Αν όχι, δίχως γνώση και το ταξίδι αναζήτησης αυτής, γυρνάμε στην πρότερη μορφή μας και πιθηκίζουμε ξανά.

Αυτό το μικρό κείμενο είναι ότι χρειάζεται να ξέρεις για την αγάπη. Μπορεί να μην υπήρχαν όλα τα υπόλοιπα γραπτά και αυτό θα ήταν αρκετό, περιλαμβάνει αυτή την επίγνωση και αναζήτηση που πρέπει να κάνει κάποιος για να παραμείνει άνθρωπος. Διότι μικρός, ως παιδί, είσαι άνθρωπος, μετά η κοινωνία μπαίνει μέσα σου.

Άνθρωποι κάτω απο Πίεση

Ξεκινάω τις μέρες μου πλέον με το δεδομένο οτι οι άνθρωποι είναι τρελοί,ειδικά οι άνθρωποι κάτω απο πίεση.Κι αυτό,είναι ένα θλιβερό γεγονός.

Πόλεμος παντού,στο γραφείο,στο σχολείο,στο δρόμο,στο σπίτι,στα όνειρα,στις συζητήσεις,αν δεν πολεμάμε τρελαινόμαστε ακόμα περισσότερο.

Μισούμε τους πάντες,τρεφόμαστε απο τις διαμάχες μαζί τους.Ψυχολογικοί πόλεμοι γεμάτοι υποκρισία και ψέμα,τεχνοκράτες δίνουν εντολές,σε πέτρα ή χαρτί κι έχουμε κάτι να κάνουμε,όχι να σκεφτούμε.

Η σκέψη είναι έγκλημα,όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται…τίποτα χειρότερο απο το να νομίζεις πως είσαι ελεύθερος,μερικοί το επιβάλουν κι όλας ,»είσαι ελεύθερος!!!».Πολλοί έχουν μια ιδιαίτερη σιγουριά για τον εαυτό τους,γνωρίζουν τα πάντα,γνώρισαν τα πάντα,όχι τα ασπρόμαυρα,τα άλλα.

Δεν έχω βρεί μεγαλύτερο σχολείο απο την παρατήρηση κι όχι,δεν μου προσφέρει τίποτα υλικό.Δεν ανήκω πουθενά επίσης,ακόμα ένα έγκλημα στην εποχή μας,κατηγορείται ως ανένταχτος,πιο τολμηροί θα με χαρακτήριζαν και ως απαθή.Τόσες ταμπέλες ο καθένας κολλάει στον άλλο,που να βρούν τον εαυτό τους μετά και πως να ξεχωρίσουν οτι τελικά είναι άνθρωποι πίσω απο όλα αυτά?

Ο Τύραννος της Ελευθερίας

Ένας απο τους λόγους που νιώθουμε ελλιπείς είναι γιατί αισθανόμαστε αποκομμένοι,αποξενωμένοι απο τους άλλους επειδή προσπαθούμε να ελέγξουμε καταστάσεις και ανθρώπους,υλικά και ζώα.Προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε σε όλα,ψυχολογικά και σωματικά,να γίνουμε αφέντες των πραγμάτων γιατί υπάρχει μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας μες το μυαλό μας που νομίζουμε οτι ο άρχων είναι και ο ελεύθερος,ενώ απλά είναι ο τύραννος.Ένας τύραννος,κάθε είδους,είναι ένας σκλάβος που διδάσκει στην σκλαβιά.Αυτό που έχουμε σήμερα.

Ο ανταγωνισμός που διδάσκεται μέσα απο το ευγενές άθλημα της εκπαίδευσης,του σχολείου,πανεπιστημίου σαν την φυσική πορεία της ζωής,φέρνει τους ανθρώπους σε θέσης μάχης αντί κατανόησης και παρατήρησης.Άνθρωποι που μάχονται για γνώση ή άγνοια.Τα λάφυρα η γνώση,πολεμήσαμε για αυτά και τα κατακτήσαμε.Κατακτάς την γνώση?Την αυτογνωσία?Ή έμαθες να κατακτάς και να πολεμάς μόνο.Η βία και η κυριαρχία σου προσφέρουν κάποια ανώτερη εξέλιξη ή μια περιστασιακή ευχαρίστηση?

Δεν χρειάζεται καν να αναπνεύσεις,γίνεται μηχανικά και αυτόματα για σένα.Αυτό θα έπρεπε να είναι το πρώτο μάθημά σου κι όμως προσπαθείς να ελέγξεις τα πάντα.

Ρώτησε τον εαυτό σου,όχι τι θα έκανες αν είχες ατελείωτα λεφτά,αλλά τι θα ήθελες να κάνεις αν δεν υπήρχε η έννοια των χρημάτων.