Αυτό που μας σκοτώνει δεν είναι ο θάνατος.
Είναι η ΕΓΩμανία μας.
Δεν εννοώ το να διαμορφώνουμε τον εαυτό μας ώς προς την προσωπική μας αυτογνωσία αλλά μάλλον την κατοχή υλικών αγαθών για προσωπικό όφελος…δεν είναι όφελος,είναι διαίρεση,είναι απομάκρυνση απο τον εαυτό μας,είναι αυτά τα τεράστια προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά μας όταν παίρνουμε το βλέμα μας απο τον σκοπό μας.
Γεννήθηκα το 1976,18 Μαρτίου.
Το μυαλό μου άρχισε να μαθαίνει,να διευρύνεται,να εξελίσεται,όταν έφυγα απο το εκπαιδευτικό σύστημα,
το οποίο κατά την κατανόησή μου είναι απλά παιδευτικό σύστημα.Παιδέυει τους ανθρώπους και τους εγκλωβίζει με προφανή τρόπο που κανείς δεν βλέπει.Οξύμορον.
Στην εξέλιξη της ανθρωπότητας,έχουν καταγραφεί μοναδικές στιγμές,το μόνο που χρειάζεται να κάνεις
είναι μια απλή κίνηση,αναζήτηση…άνοιξε όσα βιβλία βρείς και μετά χρησιμοποιείς την σκέψη σου.
Μετά,αν θές,καταγράφεις τις μικρές υπέροχες σκέψεις σου σε χαρτί ή υπολογιστή,δεν έχει σημασία,αν και το χαρί είναι
πιο όμορφο..και ξανα διαβάζεις τον εαυτό σου.Μαθαίνεις και μαθαίνεις και μαθαίνεις.
Τι άλλο θές,μαθαίνεις,ονειρεύεσαι,αναζητάς.
Σταματάς να δημιουργείς προβλήματα που δεν υπάρχουν.
Ξέρεις πιο είναι,όχι,πιό θα ήταν το πρόβλημά σου στην ζωή?
Η «χειροκίνητη» αναπνοή…
Το πρόβλημα των προβλημάτων…είναι πως δεν υπάρχουνε προβλήματα.
Παραποιώντας το γνωμικό.
Το πρόβλημα,είναι η εγωμανία μας,ξανά.
Στο σύμπαν,υπάρχουν οι ίδιες ύλες,ακριβώς οι ίδιες που υπάρχουν και στην Γή.
Σίγουρα μια επιστημονική ανάλυση θα τα εξηγεί καλύτερα,το θέμα είναι,πόσο ανοιχτό έχουμε το μυαλό μας και γιατί νιώθουμε ικανοποιημένοι με τον εγκλωβισμό του δικού μας σε μια «αλήθεια» ενός άλλου.
Δεν ξέρω πως έφτασαν στο συμπέρασμα οτι χρησιμοποιούμε μόλις το 1% των ικανοτήτων του εγκεφάλου μας και πως αποδεικνυεται αφού είναι «αχαρτογράφητο»,αλλά ξέρω τι νιώθω ανοίγωντας το μυαλό και αφήνωντάς το να μάθει.
Περνάω την ζωή μου παρατηρώντας ανθρώπους,παρατηρώντας τον εαυτό μου,ψάχνωντας τη έχει σημασία και νόημα.
Ξεκινάμε την ζωή με την γνώση του θανάτου μας και στην πορεία μας το ξεχνάμε,νιώθουμε αθάνατοι και θέλουμε και ζητάμε περισσότερα.
«Ζητάω την προσοχή σας και την φροντίδα σας,το απαιτώ και θα το εκμεταλλευτώ αν μου δωθεί η ευκαιρία»,αν προσπαθήσω σκληρά και αποκοπώ απο το σύστημα καλωδίων και συστημάτων,το οικονομικό,το πολιτικό,το θρησκευτικό,το δογματικό,των περιττών αναγκών και των ανύπαρκτων επιθυμιών θα αισθανθώ την ανθρωπιά που ξεχιλύζει περίτεχνα απο το δόσιμο,το απλό αδέσμευτο δόσιμο της ανταλλαγής απόψεων,το δόσιμο της αγάπης που κοχλάζει μέσα μου καρτερικά γιατί γύρω μου οι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν αυτό που μου διαφεύγει πεισματικά…και πεισματικά ψάχνω να δώσω την αγάπη που με γεμίζει σαν άλλος Φράνκεστάιν.
Γεννήθηκα 18 Μαρτίου 1976,έχει σημασία?Θα το θυμάται κάποιος?Αν ήμουν ο Αινστάιν και το θυμόταν,θα είχε τότε σημασία?Να μου την εξηγήσεται όταν βρείτε την ευκαιρία.Θέλω να μαθαίνω,να συζητώ και να ακούω την λογική να ξεδιπλώνεται απο το μυαλό των ανθρώπων.
Δεν χρειάζεται να περάσουμε σε ένα μεταφυσικό επίπεδο για να αποκτήσει ενδιαφέρον,ούτε να το γελοιοποιήσουμε για να το κάνουμε γραφικό,υπάρχει ο φόβος πάντα να χάσουμε το μέτρο.Ποιός ορίζει το μέτρο?Φιλόσοφοι?Επιστήμονες?
Ένας εγκέφαλος,σκεπτόμενος,κριτική που δεν μπορεί να διαγνώσει τα όρια η τα μή όρια?
Τα πιο μεγάλα μυαλά της ανθρώπινης ιστορίας βάζουν ταμπέλες,ονομασίες και κατηγορίες στα πάντα…είμαι αιρετικός,δεν δέχομαι τίποτα πέρα απο το γεγονός ότι όλα αναιρούνται όσο υπάρχουμε και όλα όσα κατασκευάζει ο άνθρωπος εξέρχονται απο τον εγκέφαλο.
Ένας άθρωπος απλός,με λίγες γνώσεις που προσπαθεί να σκέφτεται,να παρατηρεί και να μαθαίνει σε ένα κόσμο που νομοθετεί και κατηγοριοποιεί τα πάντα με σκοπό τον εγκλωβισμό του ατόμου και της διαφορετικότητας.
Όσο απλοικό,όπως και αν θέλουν να το χαρακτηρίζουν,είμαστε εξαιρετικοί πλέον,παρατηρώ,στο να κατακρίνουμε,ταμπελοποιούμε/κατηγοροιποιούμε τους άλλους και ταξινομούμε τα αισθήματά τους ταχύτερα και απο την ταχύτητα του φωτός,όσο απλοικό λοιπόν και αν ακούγεται το «Να ζείς,να Αγαπάς και να Μαθαίνεις» μου φαίνεται ώς η πεμπτουσία όλων.Λεό Μπουσκάλια ναί,κλισέ ή γραφικός φαντάζομαι,αλλά πιθανολογώ πως 9 στους 10 που το διάβασαν και συγκινήθηκαν γιατί αυτό ζητούσαν δεν κατάφεραν ποτέ ολοκληρωτικά να δώσουν μόνο,μέσα τους ανήκω και εγώ.Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη υποθέτω,να αποζητάς την φροντίδα κάποιου άλλου,το άγγιγμα και την σκέψη του,όχι μόνιμα,σε μικρές δόσεις,αλλά πάλι κάτι χάνουμαι στην πορεία και ζητάμε όλο και περισσότερα και εκεί μπαίνουν,φαντάζομαι και οι ψυχίατροι ή οι φιλικές συμβουλές ή τα tips απο περιοδικά και τόσα ανούσια πράγματα που δεν μας ξέρουν σαν άνθρωπο οπότε πως τα εμπιστευόμαστε να μας πούν για μάς?Γιατί αν το σκεφτείς βαθιά,αυτό που φοβάσαι να κάνεις,γιατί σου έμαθαν να είσαι χαμογελαστός και χαβαλεδιάρης προ πάντων,τότε θα συνηδειτοποιήσεις την σκληρή αλήθεια..ότι το να μάθεις τον εαυτό σου είναι το ταξίδι και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην τελική,μην μένεις σε αυτά που σε μάθανε και μάθε να ανοίγεσαι,όχι για να ικανοποιήσεις τους άλλους λέγοντας αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούσουν,αλλά αυτά που εσύ θέλεις να πείς.
Αν όλοι το κάναμε ανοιχτά τότε οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι θα ήμασταν εμείς οι ίδιοι,βοηθώντας ο ένας τον άλλο.
Όπως είπε και ο Σωκράτης πήγαινε σε ένα βουνό,μια θάλασσα κι ένα ακρωτήρι και τα έχεις δεί όλα,ή κάπως έτσι.Βέβαια ήταν καθαρά φιλοσοφικό και υπάρχουν λίγο παραπάνω αλλά πιάνεται το νόημα της έκφρασης.
Αυτό που είναι άξιο απορίας και λόγου,είναι πως κοιτώντας την καταγεγραμένη ιστορία του ανθρώπου στην Γή,δύο είναι αυτά που ξεχωρίζουν…
Πρώτον ο πλανήτης μας σκοτώνει…φυσικές καταστροφές έχουν εξαφανίσει το 90% των ειδών που έχουν ποτέ υπάρξει στον πλανήτη.
Δεύτερον εμείς μας σκοτώνουμε με εξαιρετική πίστη και προκατάληψη.Είναι αδιαμφησβήτητο οτι προσπαθούμε να παίξουμε ένα παιχνίδι κυριαρχίας και επιβολής επάνω στο συνάνθρωπό μας καθόλη την ιστορία με μαζικές γενοκτονίες και ανάλογα ψυχαναγκαστικά τρίκ να ελέξγουμε τους άλλους προς την δική μας θέληση.
Συνήθως δεν καθόμαστε να τα αναλογιστούμε,κι εδώ βάζουμε μερικές ταμπέλες ακόμη,γιατί είναι καταθληπτικά ή μίζερα ή όπως ξέρουμε καλά να τυποποιούμε το καθετί,βέβαια με το να μην τα «βλέπουμε» δεν εξαφανίζονται.
Αντίθετα,θα έλεγα,είναι ο λόγος που διαιωνίζονται.
Παιρνώντας στην «μοντέρνα» εποχή μου κάνει εντύπωση η συμπεριφορά των ανθρώπων.
Τουλάχιστον στην ελλάδα,ο χαβαλές είναι το σημαντικότερο προσόν για να είσαι ένας άνθρωπος άξιος λόγου και παρέας.
Η τέχνη του γέλιου με βρώμικα υλικά…το να δείχνουμε απελευθερωμένοι σημαίνει να είμαστε ικανοί να συζητήσουμε τα πάντα χωρίς να κατηγοριοποιούμε οποιοδήποτε είδος θέματος σαν μίζερο ή γκρίνια ή κίτς ή μελαγχολικό ή υπερβολικά ρομαντικό.Απελευθερωμένος δεν είναι να μιλάς όταν δεν έχεις τίποτα να πείς και λές ότι νομίζεις οτι θα σε κάνει θεμιτό προιόν της παρέας,χρειάζεται επανεξέταση αν το νομίζεται.
Απελευθερωμένος είναι ο νούς που δεν βάζει όρια και κατηγορίες στην συζήτηση,που είναι δεκτικός σε όλα αλλά δεν τα αφομοιώνει απαραίτητα,είναι ο νούς που βοηθάει στην εξέλιξη οποιαδήποτε συζήτησης και μπορεί να κάνει ένα βήμα πίσω για να δεί το λάθος του χωρίς υπερηφάνεια και περισσότερο απ’ όλα ίσως να έχει την ικανότητα να ακούει τον άλλον.
Έχω ζήσει 36 χρόνια σύμφωνα με το ημερολόγιο των ανθρώπων και κάθε μέρα νιώθω όλο και πιο μακριά απο το ανθρώπινο είδος.Για τους λόγους που προανέφερα βασικά και λιγότερο για άλλους.
Παρατηρώ όλους τους πλανήτες και τα αστέρια,τις ελειπτικές πορίες των κομητών,τις μαύρες τρύπες αυτές τις άγνωστες που μας φοβίζουν για κάποιο λόγο και ας μην ξέρουμε γιατί…μάλλον μόλις το απάντησα.Παρατηρώ τις γεννήσεις και τους θανάτους των αστεριών,τα νεφελώματα σε όλα τα μαγικά τους χρώματα και όλα τα υλικά που αποτελούν το σύμπαν τα κρατώ στο χέρι μου,στην μικρή μου παλάμη και στο μυαλό μου γεννήθηκαν όλα.
Ερωτεύτηκα το σύμπαν και τους ανθρώπους που το ανακάλυψαν και ακόμα αναζητώ και δεν θα περάσει στιγμή πιθανώς που να μην αναζητώ,όχι για να βρώ την Ιθάκη,αλλά γιατί ο δρόμος και όλα τα παρακλάδια του φωνάζουν το όνομά μου και γώ σα λιλιπούτειος αλχημιστής απλά βαδίζω ανάμεσά τους και επεξεργάζομαι όσες λεπτομέρεις μπορώ να χορτάσω κι ας μην μου είναι ποτέ αρκετό.
Νιώθω πως θέλω στο τέλος της διαδρομής μου απλά να πώ πως παρέμεινα άνθρωπος,δεν έχω τίποτα να το αποδείξω παρά την καταγραφή της σκέψης μου και ξέρουμε πως όλα αλλάζουν χάρις το χέρι του ανθρώπου ή το Όνομα του Ρόδου..
Αναρωτιέμαι πως η αλήθεια έγινε τόσο απαραίτητο να αποκρύπτεται?
Νιώθουμε ακόμα αληθινοί?Ο πινόκιο θα ξέρει ίσως.Βρίσκουμε νόημα μέσα σε ψευδαισθήσεις και μένουμε ικανοποιημένοι μέσα σε αυτές,απόλυτα εναρμονισμένοι με το ψέμα διδάσκουμε,μιλάμε και αγαπάμε ανάλογα,ζώντας μες τις ψευδαισθήσεις μας.
Είναι εύκολο να κατηγορήσω το σύστημα,ας πάρουμε τον δύσκολο δρόμο,τον εαυτό μας.
Πόσοι είναι ικανοί να πούν πως γνωρίζουν τον εαυτό τους χωρίς να πιστεύουν το αντίθετο πραγματικά?
Το σύστημα απο ανθρώπους φτιάχτηκε,όχι εσύ,όχι εγώ,κάποιος,έχει σημασία?Το ασπαζόμαστε και μεγαλώνουμε μέσα σε αυτό.Και τι κάνουμε για αυτό?Υποφέρουμε σιωπηλά,με αναφυλητά τις νύχτες και φοράμε τις όμορφες μάσκες το πρωί?
Το να μιλάμε για αυτό που είμαστε θα θεωρηθεί ψυχολογία και βαθυστόχαστο,ας το αφήσουμε…
Τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε,να ζούμε σαν ζόμπι,νεκρικοί μες την σιγή και την λήθη μέχρι το τέλος των ημερών μας?Στην πλάνη των χρημάτων και της φήμης ξεχνώντας ότι είμαστε άνθρωποι?Είναι μια λύση,δεν αντιλέγω,αληθινή λύση είναι όμως?
Και όλα τα συναισθήματα θα καταλήγουν πάντα σε μαθηματικές προσθέσεις και αφαιρέσεις,»πόσα πήρα,τι μου έδωσες,τόσα έκανα για σένα» και μικρές χαριτωμένες φιλοσοφίες θα μας σώσουν απο την πληθώρα των ψευδαισθήσεων που δημιουργούμε σε κάθε γωνία για να καλύψουμε την ανικανότητά μας…να είμαστε απλά ανθρώπινα όντα.
Είχε ενδιαφέρον λοιπόν?Η ζωή μέσα στην πλαστική σακούλα με τα πλαστικά παιχνίδια και τα πλαστικά συναισθήματα σας άφησε γεμάτους με μια πλήρη ζωή?Χαίρομαι αν ναί.
Ίσως να είναι απλά θέμα αισθητικής τότε,δεν μου αρέσει το πλαστικό και η απομάκρυνση απο την φύση στην οποιά γεννηθήκαμε και τόσο απεγνωσμένα προσπαθούμε να αποκοπούμε απο αυτήν δημιουργώντας φοβίες και προβλήματα που ποτέ δεν θα πέρναγαν απο το μυαλό μας αν δεν μας είχαν πεί για αυτά,αν απλά μας είχαν αφήσει να τραβήξουμε το δικό μας μονοπάτι και να τα μάθουμε για τον εαυτό μας,
Παντού ταμπέλες και σύρματα,τσιμέντο και νέον και φώτα ταίζουν αυτό που γίναμε και όχι αυτό που είμαστε.
Άνθρωποι.
Το Σαλιγκάρι 