Σκέψη υπό…σκέψη…
Ιδού το πρόβλημα!Καθόμαστε και μιλάμε για οικονομικά προβλήματα.όταν όλα μέσα μας είναι υπαρξιακά. Προσπαθούμε,σκληρά κ επίμονα,να τοποθετήσουμε τον άνθρωπο στον καπιταλισμό,
παρά την φύσην λειτουργία δεν είναι?
Θα κόψω αυτό το δέντρο,και θα το τοποθετήσω στην κορυφή του πύργου του Άιφελ ,σα να λέμε.
Και εμείς λέμε «Ω τι ωραία θέα!» και ατενίζουμε το κενό.
Χωρίς τροφή,χωρίς νερό και επέρχεται το φυσικό αποτέλεσμα…η νέκρωσις του δέντρου.
Δεν παράγουμε σκέψη πια.Οι καρποί μας είναι σάπιοι,εσωτερική σύψη και φυσικός θάνατος της λογικής.
Η τρομακτική απώλεια της φιλοσοφίας απο την ζωή μας,απο την ύπαρξή μας,είναι όπως το να αφαιρείς το οξυγόνο απο την επιφάνεια της γής,πως να επιζήσεις?
Πράτουμε ανάλογα με το παρελθόν μας,με την ιστορία μας.Εν προκειμένω,της αποσύνθεσης του λόγου και της φιλοσοφικής σκέψης.Συνήθεια..είμαστε,φαίνεται,της συνήθειας τα ζώα.Αυτά που έχουν γίνει,η ιστορία που μας ακολουθεί διαμορφώνει και την υπάρχουσα σκέψη μας,άρα και το μέλλον μας.
Τι είναι η τροφή για τον άνθρωπο?
Δεν είναι κάτι θεμελιώδες?Κάτι ουσιαστικό που δίχως αυτό δεν μπορεί να υπάρχει?
Για να βρεί αυτή την τροφή,δεν πρέπει να βγεί στην φύση,να μπεί στο δάσος και να αναζητήσει?
Πρέπει να γίνει δημιουργικός,να σκεφτεί τρόπους,τι μπορεί να φαγωθεί,τι όχι-ίσως κ γιατί- .
Μια διαδικασία στην οποία λειτουργεί όλο το σώμα και η σκέψη.
Και σε αυτή την αναζήτηση για τροφή υπάρχει και η μάθηση,ενός άγνωστου κόσμου εκεί έξω.
Όσο τον γνωρίσουμε,τόσο πιο ειδικοί γινόμαστε σε αυτό.
Αυτόν,τον θεωρώ έναν κανόνα που ισχύει σε γενικότερο επίπεδο.Universal.
Ανάλογη και εξίσου σημαντικότατη θεωρώ την λειτουργία του εγκεφάλου μας.
Τι είναι ο εγκέφαλος?Πέραν της καθαρά επιστημονικής απόδοσης,δεν είναι ένα εργαλαίο σκέψης?
Ένα απύθμενο εργοστάσιο δημιουργικότητας και σκέψης?
Αυτό το μικρό θαύμα εξελίσεται,όπως ανάλογα και το σώμα μας εξελίσσεται,αν το τρέφουμε με σκέψη.
Εδώ μπορεί να μπεί και ακόμα ένα ερώτημα..ανάλογα με το είδος της τροφής αλλά και η λειτουργία της σκέψης?
Θεωρώ πως ναί.Παράδειγμα ιδανικό θεωρώ την ιστορία μας ως άνθρωποι.
Μπορούμε να κάνουμε ένα άλμα μπροστά και να πάμε στον Σωκράτη,είπε «Ένα γνωρίζω,οτι δεν γνωρίζω τίποτα» όπως επίσης είπε «Πήγαινε να δεις ένα ακρωτήρι, ένα βουνό, μια θάλασσα κι ένα ποτάμι και τα είδες όλα!».
Ακόμα και σαν δεδομένα αν τα λογιστώ,δεν μπορώ να τα δεχτώ.Καταρχήν γιατί είναι η επίγνωση κάποιου άλλου,μια απλή θεωρία για μένα,όσο αλήθεια για αυτόν.
Δεύτερον γιατί δεχόμενος κάτι που ο ίδιος δεν γνώρισα ποτέ,η σκέψη σκλαβώνεται και το σώμα ακολουθεί.
Είναι τούτο κβαντικό άλμα?
Η σημερινή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας,δεν έχει διαφορά απο ένα πλοίο.Ας μην το ονομάσουμε «Τιτανικό»..
Ένα πλοίο που εμείς οι πολίτες μπαίνουμε μέσα και εξουσιοδοτούμε τον καπετάνιο να μας οδηγήσει όπου νομίζει σωστό κατα την δική του βούληση και μόνο.
Υπάρχει επίσης μια ακόμα μειοψηφεία,αυτοί που φροντίζουν την λειτουργία του,εργάτες που και αυτοί με την σειρά τους δουλεύουν σχεδόν μηχανικά με μοναδικό τους σκοπό την κίνηση και «υγιή» λειτουργία του πλοίου.
Και αυτούς τους εξουσιοδοτούμε χωρίς να τους υπολογίζουμε,τους θεωρούμε αυτονόητους,θα κάνουν αυτό που πρέπει.
Για ποιόν?Για το πλοίο ή για εμάς?
Εμείς μπήκαμε στο πλοίο οικιοθελώς όμως και υπογράψαμε να οδηγηθούμe χωρίς αντιρρήσεις με τους νόμους του πλοίου.
Αν ακόμα θα προσπαθούσα να βρώ ένα λογικό συνειρμό σε αυτό το είδος Δημοκρατίας της Ελλάδας του 21 αιώνα και αυτό θα ονομαζόταν η Βουλή…μπορώ να σκεφτώ το εξής :
Άνθρωποι,αντιπρόσωποι εξουσιοδοτημένοι να μιλήσουν με το δικό τους στόμα για την δική μου ζωή για την οποία κανείς δεν ξέρει τίποτα όμως,εκτός φυσικά,απο εμένα τον ίδιο.Γενικότερα κοιτώντας,ας υποθέσουμε οτι όντως θέλουν το γενικό καλό,της κοινωνίας των πολιτών δηλαδή.Πως φτάνουν σε αυτά τα συμπεράσματα?
Ποιές είναι οι παράμετροι που χρησιμοποιούν για να κατανοήσουν τι χρειάζεται και έχει ανάγκη η κοινωνία στην οποία οι ίδιοι είναι εξαιρετικά απασχολημένοι να ζούν έξω απο αυτή?
Έξω απο αυτή γιατί ήδη υπάρχει ένα ταξικό μέτρο,το οποίο λέει πως είναι μια τάξη άρχουσα,μια τάξη πάνω απο την πλειοψηφική του συνόλου της κοινωνίας.
Ένας Βασιλιάς που ενθρονίσαμε και δεν βγαίνει απο το κάστρο του παρά μόνο μια φορά ανα 4 χρόνια για να δεί αν ζούν όλοι οι υπήκοοι του ακόμα.
Μου φαίνονται εξωφρενικά αυτονόητα κάποια πράγματα,χρειάζεται ίσως απλά να διαβάσουμε Ρουσσώ ή Καστοριάδη (και ούκ ολίγους ακόμα..) με όση ουδετερότητα μπορεί ακόμα να διαθέτουμε και να ξεμπερδέψουμε λίγο αν γίνεται τις έννοιες που μέσα μας κρυσταλλώνουμε γιατί μας φαίνονται βολικές για κάποιο λόγο.
Ακόμα προσπαθώ να βρώ την λογική πάνω στην λογική μου,να μην ολισθαίνω αν γίνεται.
Έχει σημασία?Το να βρείς αντιφάσεις στον λόγο σου σημαίνει πως βρήκες και στην σκέψη σου,το να το κατανοήσεις,υποθέτω,πως λέγεται αυτογνωσία.
Παρατηρώ όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου,να τρέχουν,να πολεμούν με το αόρατο,με το φτιαχτό και ανύπαρκτο.Εννοώ πως,η δημιουργία ενός συστήματος όπως το Καπιταλιστικό είναι κάτι που όντως δεν είναι τίποτα λιγότερο απο τα να παίζεις Μονόπολη.Ένα δημιούργημα της σκέψης που δεν έχει σκοπό την εξέλιξη του ανθρώπου αλλά αντίθετα την στασιμότητά του.
Στασιμότητα γιατί η σκέψη περιφέρεται μόνο στο πως θα κοντρολλάρει τον άνθρωπο,πως θα τον περιορίσει σε ένα πλαίσιο που μοναδικό στόχο έχει την διαίρεση της γής,του πλανήτη σε ιδιοκτησία.
Η ύπαρξη νομίσματος για την ανταλλαγή αγαθών που η ίδια η γή προσφέρει ελεύθερα,δίχως αντίτιμο,αν παίρνουμε όσα χρειαζόμαστε στην στιγμή βέβαια και όχι υπερβάλλωντας.
Παν μέτρον άριστον θα μπορούσαμε να πούμε εδώ.
Τώρα,να υποθέσω πως 7 δις πλυθησμού είναι μάλλον δύσκολο να ζήσουν δίχως ένα θεσμικό πλαίσιο.
Κάτω απο αυτή την σκέψη πάλι αδυνατώ πλήρως να σκεφτώ πως ένα σύστημα αντιπροσώπων μπορεί να θεωρείται ιδανικό και για τους λόγους που προαναφέρω.
Ο εγκλωβισμός μας σε αυτό είναι μια καθαρή παράνοια που επίσης εξηγώ σε άλλη σημείωση.
Ένα ερώτημά μου είναι το εξής.
Πως οι πρυτάνεις,οι ακαδημαικοί και η γενικότερα «σπουδαγμένοι» άνθρωποι του τόπου δουλεύουν πάνω στην σκέψη τους και γιατί δεν απελευθερώνουν την σκέψη των παιδιών που έχουν κάτω απο την στέγη τους.
Μπορεί να αναλυθεί πάλι,μου έρχονται οι απαντήσεις αυθόρμητα,αλλά νιώθω πως είναι κουραστική και ανούσια μια ανάλυση του αυτονόητου.
Όλα έχουν να κάνουν με αυτό που ήμασταν,γιατί αυτό που ήμασταν τους τελευταίους αιώνες έχει ριζώσει μέσα μας.
Αυτό που απλοικά λέμε «μα έτσι ήταν πάντα».Έκφραση που πάντα ένιωθα να μου πνίγει τον λαιμό και ανταπάντησή μου ήταν «μα γιατί ήταν πάντα έτσι?».Αναρωτιέμαι,γιατί δεν ψάχνουμε τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτό το ατελέσφορο?
Λέγοντας «έχει ριζώσει μέσα μας» είναι σαν μια διαδικασία αιώνων να έχει αφομειωθεί απο το DNA μας,κάτι που πλέον δηλαδή για να αποφύγουμε απο την στενωπό του είναι σαν η σελήνη να θέλει να φύγει απο την βαρύτητα της Γής.
Πραγματικός άθλος,όχι τόσο ατομικά,όσο συλλογικά θαρρώ.Μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων θα κάνουμε ότι και οι άλλοι αυτόματα,χωρίς να σκεφτούμε…
Και υπάρχει διαφορά ανάμεσά τους.Υπάρχουν πειράματα που δείχνουν πως μπαίνουμε,συνηδειτα ή μη (…),σε μια λογική προβάτων,της μάζας και του όχλου.
Ένα σύνολο ατόμων θα ψάξει έναν αρχηγό να το καθοδηγήσει δίχως να διερωτάται.
Αυτή η τρέντυ λέξη σήμερα,η κριτική μας σκέψη είναι απών και νιώθω πως ο λόγος είναι το παρελθόν μας.
Τι είναι το παρελθόν μας στην προκειμένη περίπτωση?
Πολύ απλοικά το βλέπω πάλι,οπως απλοικός είμαι,ευτηχώς ή δυστηχώς,το παρελθόν μας είναι το εξής πολύ απλό παράδειγμα.Η εκπαίδευση ενός σκύλου.Και το εννοώ κυριολεκτικά.
Πολιτική μπορώ να θεωρήσω μόνο αυτό το σύνολο των ανθρώπων,της κοινωνίας που καταπιάνονται με την γή και όλα τα θέματα που την περιβάλλουν και ανάλογα μπαίνουν στην ζωή μας και μέσα απο κοινά αποδεχτές αποφάσεις διοικούν τον εαυτό τους με μοναδικό γνώμονα την συνέχεια και υγιή ανάπτυξη της κοινωνίας τους,για το καλό του συνόλου πάντα.
Αναρωτιέμαι και νιώθω σαν παιδί 6 ετών με το εξής ερώτημά μου…
Η γή,αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι που ονομάσαμε Ελλάδα,με ένα σχεδόν ιδανικό κλίμα,που μπορεί να παράγει όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος,θεωρώ και με το παραπάνω,γιατί εισάγει τα πάντα?
Γιατί η διαχείρηση των πόρων της είναι ανύπαρκτη?
Αν θεωρήσουμε πως αυτός είναι ο σκοπός των υπουργείων και τον υπουργών.
Η ανάλυση θα βγάλει στο ίδιο αδιέξοδο για όλους όσους αναρωτηθούν?
Αναρωτιέμαι.
Υπάρχει μια έξαρση της βίας,ειδικότερα θεωρώ απο τον μεσαίωνα και εδώ.Η βία περιέργως,για ένα τόσο νοήμων όν,ήταν και είναι η ιδανική λύση των προβλημάτων.Προβλήματα που γενικότερα έχουν να κάνουν με την ιδιοκτησία βέβαια και ειδικότερα με την ανάπτυξη ιδεολογιών.Ιδιοκτησία σημαίνει ηλιθιότητα αν δεν το γνωρίζεται: Idiot απο το ιδιώτης.
Το ανυσηχητικό,για μένα,είναι πως φτάσαμε εδώ,σε αυτό το σημείο,τον 21ο αιώνα που νομιμοποιούμε την βία.
Ψηφίζωντας κυβερνήσεις που νομοθετούν κατά το δοκούν.
Εξουσιοδοτώντας τους να κυβερνάν εμάς και με τις φθηνότερες των δικαιολογιών ξεκινάνε πολέμους για την διεκδίκηση γής και πόρων της.
Η βία ώς λύση θεωρώ πως είναι το ιδανικό παράδειγμα,η ιδανική απόδειξη της ανικανότητάς μας για κριτική σκέψη.
Δεν υπάρχει ωρίμανση,απλά μεγαλώνουμε,γερνάμε μα δεν ωριμάζουμε.
Τι είναι στρατός?Είναι αυτό το μικρό περιοριστικό μέρος που σε κρατάει απομονομένο απο τα κοινά,έγκλειστο σε μια δική του ιδεολογία και μόνο αυτή μπορείς να ακολουθήσεις.Ανάλογα και με τα σχολεία/πανεπιστήμια.Περνάω έξω απο σχολεία με κάγκελα βλέπωντας ανθρώπους μέσα,ακριβώς όπως βλέπεις τους φυλακισμένους…στο διάλειμμά τους απο την κλειστοφοβική εκπαίδευση που συμβαίνει εντός των τοιχών.
Γιατί αυτή η εκπαίδευση δεν συμβαίνει ελεύθερα για όλους σε ανοιχτούς χώρους?Δεν είναι οι δρόμοι το εμπόδιο φυσικά,όλα φτιάχτηκαν τόσο κοντά το ένα στο άλλο για να κάνουμε λιγότερα έχοντας συγκεκριμένο σκοπό και στόχο.
Το μυαλό είναι ο στόχος,το νού σου.Όλοι θέλουν το καλό σου,μην τους το δώσεις!
Το Σαλιγκάρι 