«Η Άγνοια είναι Ευτυχία»

Ο ισχυρισμός είναι αληθείς και η απόδειξη του βρίσκεται στο αντίθετο άκρο.
Στην γνώση. Γιατί ξεκινώντας να σκέφτεσαι προβληματίζεσαι για τα συμβαίνοντα και το υπάρχον κοινωνικό μοντέλο και πολιτικό καθεστώς.
Η σκέψη θα σε αναγκάσει-ωθήσει να αναρωτηθείς, να διερευνήσεις και να είσαι πιο ανοιχτός και διαλλακτικός.

Νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό το γεγονός που μου συμβαίνει προσωπικά και η ίδια ευτυχία είναι που με γεμίζει και κατάθλιψη. Ο λόγος είναι πως δεν μπορείς να μοιραστείς αυτήν χαρά με τους συνανθρώπους σου. Είναι σαν μυαλά ερμητικά κλειστά και απομονωμένα σε κάποια άλλη διάσταση. Πουλιά σε κελιά που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον εαυτό τους. Αυτή η ικανότητα δεν είναι μια εγωκεντρική δήλωση όσο δεν είναι και μια δήλωση ταπεινότητας. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά ας το εκφράσουμε με μια μεταφορά…ο Σούπερμαν είναι ξεχωριστός, ο Μπάτμαν όχι.

Η χειρότερη μορφή της άγνοιας είναι αυτή που νομίζει πως γνωρίζει τα πάντα. Εκεί, η συζήτηση είναι περιττή και άρα δεν υπάρχει μόρφωμα αλλά πέτρωμα. Επίσης εσύ γίνεσαι το εχθρικό αντικείμενο και στιγματίζεσαι για την αυθάδεια σου να κάνεις ερωτήσεις που έχουν διαμορφώσει το κατεστημένο των πολλών που θεωρείται πολιτισμός, ήθη ή έθιμα.

Στη πορεία και το άνοιγμα του εαυτού ενός ανθρώπινου όντος στην σκέψη ανοίγει η πόρτα της λογικής και πίσω απο αυτή το κατεστημένο που στήθηκε απο όλους μας αμφισβητείτε. Όλα αναθεωρούνται, ο Νταλί δείχνει την πραγματικότητα και η Αλίκη είσαι εσύ.

Οι πιο δημιουργικές-παραγωγικές στιγμές μου είναι όταν κάθομαι να φάω, όταν βρίσκομαι στην τουαλέτα και περισσότερο απο όλες η στιγμή που πέφτω για ύπνο. Το κοινό που έχουν βρίσκεται στο γεγονός πως είναι υποχρεωτικές (φυσικές ανάγκες) κι επίσης πως τις κάνω μόνος μου.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποφεύγω πλέον σε μόνιμη βάση τους ανθρώπους, δεν θέλω να ξεχάσω την λογική ξανά όσο απελπιστικά μόνος κι αν χρειάζεται να μείνω. Κι όμως δεν μπορείς ως ανθρώπινο όν, μοιάζει εξίσου ως φυσική ανάγκη η ανθρώπινη επαφή, το μοίρασμα της ικανότητας του είδους μας να σκέπτεται. Η σκέψη μοιάζει σαν την ανακάλυψη του διαστημοπλοίου. Κοίτα σε πόσους πλανήτες μπορείς να πάς! Γιατί να κολλήσεις σε αυτό το δόγμα, σε εκείνη την ιδεολογία? Αν γνωρίζεις πως μπορείς να μάθεις, πάρε το τιμόνι στα χέρια σου και θα συμβεί.

Παρόλα αυτά επινοούμε τρόπους να την αποφεύγουμε και ο ιδιαίτερος ξεχωριστός μας τρόπος είναι η υποκρισία. Ίσως είναι μια άμυνα πιστεύοντας οτι ακόμα είμαστε ζώα ή κανίβαλοι, αρχέγονα όντα που ανταλλάξαμε τα ρόπαλα με γραβάτες, αλλά κάποια στιγμή θα ήταν καλό να σταματήσουμε να είμαστε ευγενικοί και να αποφασίσουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Το κοινωνικό σύνδρομο της υποτέλειας πρέπει να αναγνωριστεί και να εξαφανισθεί. Δεν γνωρίζω αν εμείς ή κάποια ελίτ πιστεύει οτι κάποιος πρέπει να κρατάει τα χαλινάρια της μάζας, αλλά θεωρώ πως αργά ή γρήγορα, με οποιονδήποτε τρόπο, αφού ο άνθρωπος έφτασε σε αυτό το σημείο ως είδος, θα έρθει και η στιγμή που θα μάθει να σκέφτεται και να χρησιμοποιεί την λογική. Μας αρέσει να ορίζουμε αλλά όχι να γνωρίζουμε, λατρεύουμε να φοβόμαστε αντί να αγαπάμε, γι’ αυτό και η ιδιαίτερη έφεσή μας στην βία. Ο φόβος κρατάει το μίσος σφιχτά περιμένοντας την παραμικρή αφορμή, είναι δογματικός, διαθέτει ερμηνείες και ορισμούς, παραδόσεις και ιστορία. Κατανοεί τα πάντα εκτός απο την αγάπη γι’ αυτό και της έδωσε το πρόσωπο του χρήματος και του υλισμού κι έγινε κοινωνική σύμβαση, μεταλλάχτηκε σε ευτυχία, μια χαρούμενη ψευδαίσθηση μέχρι τον θάνατο.

Και για την μή κατανόησή μας του θανάτου (άρα και της ζωής) δημιουργήσαμε χαρούμενα ψέματα, μπαίνοντας έτσι σε μια πραγματική παραίσθηση περιμένοντας την κλεψύδρα μας να αδειάσει. Η αυτογνωσία είναι το μέγιστο αμάρτημα της εποχής του ανθρώπου. Πολεμήθηκε ιστορικά ασταμάτητα και ανελέητα και συνεχίζεται το κυνήγι των μαγισσών. Εφευρίσκομαι την χειραγώγηση των λέξεων  και κατηγοριοποιούμε τους πάντες και τα πάντα, γίναμε οι Βόγκον του Άνταμς θα έλεγα. Μοιάζουμε σαν τους ληστές που κάθε πιο εξελιγμένο χρηματοκιβώτιο που βγαίνει συλλαμβάνουμε νέους τρόπους να το ανοίξουμε, έτσι βλέπουμε την χειραγώγηση των άλλων δυστυχώς. Πλήρως ικανοί να μιλήσουμε αλλά όχι να συζητήσουμε. Δεν διαθέτουμε ακόμα την ικανότητα να συνυπάρχουμε, δεν κατανοούμε την συντροφικότητα αν δεν μπορούμε να την μετρήσουμε σε χρήματα και την συνύπαρξη οικονομικά.

Υπάρχει βέβαια πάντα και η περίπτωση όλα αυτά να είναι το παραλήρημα ενός μυαλού που έχει δεί πάρα πολλές ταινίες κι έχει διαβάσει πολλά βιβλία και σκέψεις άλλων ανθρώπων, παρά για ένα μυαλό που διαμορφώνει την πραγματική εικόνα και κατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας έως τώρα.

Επίσης μάλλον πρέπει να δηλώσω πως δεν είμαι ο Μπάτμαν? Για λόγους Copyright, δεν υπονοώ τίποτα. Εμ…

«Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις.» ~Μ.Χατζιδάκης
Γι’ αυτό η τερατομορφία του συστήματός  μας μοιάζει τόσο οικεία.

Scream for Absolution

Η Σχιζοφρένεια, (ορθότερα σχιζοφρενία), -σύνθετη λέξη από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «σχίζειν» (=διαχωρισμός) και «φρένα» (=λογική, μυαλό)- αποτελεί νευροψυχιατρική νόσο που ανήκει στην ομάδα των ψυχώσεων που παρατηρείται κυρίως σε έφηβους και νεαρούς ενήλικες.

Τούτος είναι ο ορισμός απο το Wikipedia,φαντάζομαι και ο ιατρικός ομοίως.Υπάρχει ένα είδος σχιζοφρένειας,αυτό που έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα.Πως καθορίζεται όμως η πραγματικότητα?

Πραγματικότητα είναι αυτό που ο εγκέφαλος μας μεταφράζει.Όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχεται,τα φιλτράρει και μας τα διοχετεύει ανάλογα με την ικανότητά μας να τα αποδεχτούμε.Επίσης η επιβεβαίωση αυτών των δεδομένων απο τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας γύρω μας τεκμηριώνει το τι είναι αληθινό και τι όχι.Άλλωστε «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα«.

Βλέπουμε με τα μάτια και βλέπουμε με τον εγκέφαλο λοιπόν.Συνιστώ την προσοχή σας στην πρώτη ιστορία.Φανταστείτε στην θέση του επιστήμονα με την εμπεριστατωμένη άποψη,έναν παπά,γενικότερα,έναν άνθρωπο ήδη προκατειλημμένο ή με απαρχαιωμένες απόψεις.Αυτό δεν είμαστε όλοι λίγο πολύ?.Το δεύτερο άξιο προσοχής,πως η καλή μας ,απόλυτα λογική μέχρι εκείνη την στιγμή,γριούλα άλλαξε συμπεριφορά μόλις αυτό το φαινόμενο που της συνέβη απέκτησε όνομα.Σε κάθε τι άγνωστο που βάζουμε μια ταμπέλα γίνεται γνωστό κι ας μην καταλαβαίνουμε,αρκεί η επιβεβαίωση ενός άλλου.Πάντα,ιστορικά,δαιμονοποιούσαμε ότι δεν γνωρίζαμε.Η διαδικασία συνεχίζεται,τόσο της δαιμονοποίησης,όσο και της άγνοιας.Αυτά που δεν ξέρουμε,περισσότερο γιατί νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα,είναι πολλά ακόμα.

Μύθοι και Πραγματικότητα.Ιδανικά δίνει μια εξήγηση στο φαινόμενο ο Richard Dawkins στο βιβλίο «Η Μαγεία της Πραγματικότητας: Μύθοι και Πραγματικότητα».Κάθε εποχή υπάρχει κάτι που κοιτάμε πίσω και βλέπουμε πόσα δεν γνωρίζαμε και τα είχαμε ως απόλυτες αλήθειες,η γή είναι επίπεδη,τον κεραυνό τον ρίχνει ο Δίας κτλ. Σήμερα,δεν έχουν αλλάξει και πολλά.Σε μέρη της Αφρικής πιστεύεται ,απο την αρσενική πάντα κοινότητα,οτι το να βιάζουν ανήλικα κορίτσια τους θεραπεύει απο το AIDS. Δυστυχώς έχουμε πληθώρα παραδειγμάτων.

Υπάρχουν δύο είδη σχιζοφρενών,γενικοποιώντας θα έλεγα.Αυτοί που ακούνε φωνές στο μυαλό τους και θεωρούνται/χαρακτηρίζονται ώς τρελοί και σχιζοφρενείς και κλείνονται σε ιδρύματα για το «καλό» της κοινωνίας.Εγώ θα έλεγα οτι οι ασυναρτησίες τους απλά δεν ευνοούν συμφέροντα κανενός,οπότε δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν.Κλείνονται σε ιδρύματα ως επίδειξη δύναμης μιας αδύναμης κοινωνίας να καταδείξει αλληλεγγύη και κατανόηση.Βέβαια τώρα μιλάω για μια ουτοπική κοινωνία,όπου όλοι έχουν συναισθήματα που ξεπερνάνε τον εγωκεντρισμό και κατανόηση οτι ευτυχία είναι η ευτυχία όλων και υπάρχει η ικανότητα μες την κοινωνία όλοι να συζητάνε-συμμετέχουν-αποφασίζουν κι όχι απλά να μεταθέτουν τις αποφάσεις κι ευθύνες τους σε τρίτους,τέταρτους κι εξωγήινους. Δεκτό.

Συνεχίζω να έχω παιδικά ερωτήματα. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που εφάρμοσαν αυτούς τους νόμους και θεσμούς και γιατί εγώ,ο απλός πολίτης,δεν ερωτήθηκα και δεν έχω δικαίωμα συμμετοχής στην διαμόρφωση της κοινωνίας που ζώ??

Υπάρχει και το δεύτερο είδος σχιζοφρένειας.Αυτό που ακούνε φωνές στο μυαλό τους και χαίρουν εκτίμησης και θαυμασμού απο την κοινωνία κι αποκτούν υψηλό κοινωνικό κύρος.Γενικά πάλι,αυτοί είναι οι λεγόμενοι «άγιοι»,θεοσεβούμενοι στην πλειοψηφία τους  που στο παραλήρημα τους έγραψαν ή είπαν ασυναρτησίες που μεταφράστηκαν ώς «ο λόγος του θεού».Δεν έχουν αλλάξει πολλά στην άγνοιά μας 2 ή 3 χιλιάδες χρόνια πριν με το τώρα.Ο φόβος είναι όμοιος.Αν κάποιος δεν μας προσφέρει εξήγηση κι ασφάλεια δεν έχουμε το θάρρος να το διερευνήσουμε.Μάθαμε στην έτοιμη γνώση κι οριοθετώντας κάτι αποκτάμε πάλι ασφάλεια.

Ακόμα μια παιδική απορία που είχα ήταν ώς προς το γιατί υπάρχει το μάθημα των θρησκευτικών απο το ξεκίνημα του σχολείου αλλά όχι η φιλοσοφία.Μα είναι προφανές,είναι αντίθετα.Το ένα προσφέρει έτοιμες απαντήσεις,το άλλο δημιουργεί συνεχώς ερωτήσεις κι απαιτεί την συμμετοχή σε συζήτηση απο όλους ώστε να αναπτυχθεί η σκέψη.

Ας μιλήσουμε για τα βιβλία της αγάπης.Όχι αυτά του Μπουσκάλια βέβαια,είναι υπερβολικά λογικά κι απλά στην κατανόηση.Οι γραφές,οι εντολές,τα ευαγγέλια κι ότι διαθήκες μπορεί να μας άφησαν οι διάφοροι εκλιπόντες θεοί έχουν ένα κοινό.Το Μάρκετινγκ.

Ποιό είναι το νόημα της έκφρασης «..λοιμός βιβλικών διαστάσεων«?Η οργή του καλοκάγαθου θεού που ποιεί δίχως προκατάληψη κι όλα τα «παιδιά του» είναι ίσα (ισονομία?)?Βιβλικών?Στα βιβλία της Αγάπης και της Συμπόνοιας μαθαίνουμε 1000 και δύο τρόπους να δολοφονούμε συνανθρώπους μας,μαθαίνουμε να βιάζουμε με άλλους τόσους και το πιο σημαντικό,να τα δικαιολογούμε με θείες κι ευάρεστες εντολές-παραθυράκια ή ρίχνοντάς σε δαιμόνια.

Γιατί υπάρχει τόση κακία,τόση μιζέρια και κατάθλιψη,πόνος και μανία μέσα στα βιβλία του θεού της αγάπης και της κατανόησης?Ο πρώτος νόμος του Μάρκετινγκ είναι οτι δεν έχει σημασία το προϊόν που πουλάς.Αυτό που πουλάς είναι η ευτυχία.Τι καλύτερος τρόπος να πουλήσεις ευτυχία απο το να δημιουργήσεις δυστυχία.Η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση.Οπότε πως πουλάς κάτι που δεν σου ανήκει και δεν έχεις δικαιώματα κι εξουσία επάνω του?Πόσο μάλλον που δεν έχει υλική δομή.Όλοι συμμετέχουμε σ’αυτή την μαζική ψευδαίσθηση και γνωρίζουμε το γιατί.

Γιατί μετά απο αιώνες αναζήτησης βρήκαμε το νόημα και τον σκοπό της ζωής.Η ευτυχία.Όσο γνωρίζουμε οτι προκαλώντας δυστυχία,μέσα απο μικρά πράγματα (σχέσεις κάθε είδους) όσο και απο μεγάλα (πόλεμοι και γενοκτονίες),τόσο πιο ευτυχισμένους μας κάνει το γεγονός της γνώσης της δυστυχίας των άλλων.Αυτή η ασυνείδητη έλξη προς την δημιουργία του απερίσκεπτου είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης,απο αυτό τον μηχανισμό παρακινούμαστε κι εξουσιαζόμαστε.Όσο αισθανόμαστε οτι είμαστε ικανοί να μειώνουμε τους άλλους κι αποκτάμε ένα,έστω μικρό,αίσθημα ανωτερότητας μας αρκεί.Ζούμε μες τις ψευδαισθήσεις μας γιατί είναι βολικές,φροντίζουν τον εαυτό μας κι όσο νωχελική παραμένει η κριτική μας σκέψη θα είμαστε ευτυχισμένοι με κάθε μια απο αυτές.

Κραυγές απελπισίας και λύτρωσης στο απέραντο κενό, ελπίζοντας πως κάποιος θα ακούσει τις ικετευτικές μας προσευχές.Στο ξεκίνημα της προσευχής σταματάει η σκέψη και η ανάπτυξη του νού. Απολυτοπιόντας κερδίζουμε σίγουρα βήματα στην σκάλα της εξουσίας.Όσο υπάρχει κέρδος,άλλο τόσο υπάρχει και σκάλα.Αυτές οι ψευδαισθήσεις είναι η τροφή του κακού.Καταλαβαίνεις τι είναι κακό απλά γιατί ενοχλεί ή πληγώνει κάποιον άλλο.Τόσο απλό είναι.