Τα 5 Στάδια Της Θλίψης

Όταν ήμουνα μικρός,πάνε πολλά χρόνια ίσως δεκαπέντε,είχα γράψει «την θλίψη αναζητώ,γιατί η θλίψη με διδάσκει,πιότερο απ’την χαρά,πως να την εγκαταλείψω«.Μου έχει μείνει,σαν αποτύπωμα.Βλέπω την ζωή σαν μια αναζήτηση,τίποτα περισσότερο ή λιγότερο,αν και λιγότερο υπάρχει.Λιγότερο είναι η άγνοια,η συνειδητή αφέλεια,η στασιμότητα του νού.Αυτό που αποκαλούμε «βαρεμάρα» δεν είναι τίποτα περισσότερο απο την προσωπική μας στασιμότητα.Αρεσκόμαστε να δίνουμε χαρακτηρισμούς για να εξηγήσουμε οτιδήποτε.Έτσι δεν «χαλάμε» χρόνο ώστε να το αναλύσουμε,να το κατανοήσουμε,να το βιώσουμε και να ωριμάσουμε μέσα απο αυτή την γνώση.Όταν το ίδιο γεγονός έχει το ίδιο αποτέλεσμα ξανά και ξανά…πάντα μου θυμίζει τον ορισμό της της παραφροσύνης (definition of insanity).Κάτι που δεν θέλουμε να το ψάξουμε,να το ερευνήσουμε στην ρίζα του ώστε να δούμε τι αληθινά είναι,ποιά τα αίτιά του,απο που προέρχεται και γιατί,είμαστε καταδικασμένοι να το κάνουμε ξανά και ξανά.

Αν έχουμε,μετά απο πολύ κόπο και δάκρυα,κάποια υποτιθέμενη θέληση να τα γνωρίσουμε αυτά τα αισθήματα απώλειας και θλίψης,καταφεύγουμε σε κάποιο βιβλίο συνήθως.Δηλαδή,έτοιμες απαντήσεις και εξηγήσεις,πράγμα που σημαίνει οτι δεν φτάνουμε μόνοι μας στον προορισμό.Και κάποιοι λένε πως το ταξίδι έχει σημασία,όχι ο προορισμός.Τα 5 στάδια της θλίψης δεν έχουν να κάνουν μόνο με σχέσεις ερωτικές,αγάπης ή φιλίας.Είναι γενικές και πριν απο όλα,καλά θα ήταν να δούμε,κυριολεκτικά,να δούμε πόσο σχετικά είναι όλα μεταξύ τους.Αυτό θα βοήθαγε στην κατανόηση περεταίρω γεγονότων και ορισμών.

1.    Άρνηση.Αυτό το στάδιο μας βοηθάει να ανταπεξέλθουμε στην απώλεια. Σ’ αυτό το στάδιο η ζωή δεν έχει σημασία και όλα φαντάζουν χωρίς νόημα. Νιώθουμε μουδιασμένοι και αναρωτιόμαστε με τι δύναμη θα προχωρήσουμε στη ζωή και προσπαθούμε να βρούμε κάποιο στήριγμα. Σ’ αυτό το στάδιο επιχειρούμε να ρυθμίσουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο στην καινούργια πραγματικότητα. Όταν αρχίσουμε να αποδεχόμαστε την καινούργια κατάσταση, τότε θα αρχίσει και η διαδικασία της επούλωσης και εμείς θα νιώθουμε μέρα με την μέρα πιο δυνατοί. Μα καθώς θα προχωράμε, τα συναισθήματα που είχαμε απαρνηθεί σταδιακά θα βγαίνουν στην επιφάνεια.

2.    Θυμός.Ο θυμός είναι ένα αναγκαίο στάδιο στην διαδικασία επούλωσης. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να θυμώνουμε, ακόμα και αν φαντάζει ότι ο θυμός μας δεν θα έχει τέλος. Όσο πιο δυνατά τον βιώνουμε τόσο πιο εύκολο θα είναι να τον ξεπεράσουμε και να θεραπευτούμε. Η αλήθεια είναι ότι ο θυμός είναι ένα κυρίαρχο συναίσθημα που από κάτω του κρύβει διάφορα άλλα συναισθήματα, αλλά είναι τόσο δυνατός που τα σκεπάζει όλα. Σ’ αυτό το στάδιο μπορεί να στραφούμε ενάντια στην οικογένεια, στους φίλους μας και στην κοινωνία… που τόσο μας αδίκησε. Πίσω απ’ τον θυμό κρύβεται ο πόνος… ο δικός μας πόνος. Είναι πολύ φυσικό να νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι και ο θυμός είναι μία κινητήριος δύναμη που θα μας βοηθήσει να χτίσουμε μία προσωρινή κατάσταση στο πέλαγος της ανυπαρξίας που βρισκόμαστε.Ο θυμός θα γίνει μία γέφυρα ανάμεσα στους άλλους και σ’ εμάς… Εμείς θα είμαστε στο ένα στρατόπεδο και οι άλλοι απέναντι μας και μόνο ο θυμός θα μας ενώνει, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο και να περάσουμε στο επόμενο.

3.    Διαπραγμάτευση.Πριν την απώλεια είναι σίγουρο ότι κάναμε τα πάντα για να μην την βιώσουμε. Αν ήταν δουλειά, σίγουρα προσπαθήσαμε να την κρατήσουμε. Αν ήταν σχέση, κάναμε υποχωρήσεις για να μην την χάσουμε… Παρακαλέσαμε, φωνάξαμε, δώσαμε υποσχέσεις… αλλά τελικά δεν αποφύγαμε την απώλεια. Η διαπραγμάτευση ήταν μία μορφή εκεχειρίας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα γιατί ξυπνήσαμε ένα πρωί και διαπιστώσαμε ότι δεν καταφέραμε να αποφύγουμε το αναπόφευκτο. Τότε αρχίζουμε να σκεφτόμαστε αν πραγματικά κάναμε ότι περνούσε απ’ το χέρι μας και μήπως θα ήταν καλύτερα αν κάναμε αυτό ή το άλλο και απαντούσαμε έτσι αντί για αλλιώς και μήπως θα μπορούσαμε να αλλάζαμε την κατάσταση αν κάναμε κάτι άλλο διαφορετικά… Είναι σα να προσπαθούμε να πάμε πίσω στον χρόνο να αλλάξουμε την πραγματικότητα. Οι ενοχές συνήθως κάνουν την εμφάνιση τους σ’ αυτό το στάδιο και αρχίζουμε να διαπραγματευόμαστε με τον πόνο που μας προκάλεσε η απώλεια.

4.    Κατάθλιψη.Σ’ αυτό το στάδιο η προσοχή μας στρέφεται στο παρών. Αισθήματα κενού κάνουν την παρουσία τους αισθητή και η θλίψη δείχνει να βαθαίνει. Η κατάθλιψη φαίνεται να είναι ένα συναίσθημα που μας χτυπάει την πόρτα και αποτραβιόμαστε απ’ την ζωή.. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι αυτού του είδους η κατάθλιψη δεν είναι δείγμα ψυχικής ασθένειας, είναι μία πολύ φυσιολογική αντίδραση στην απώλεια. Συχνά σ’ αυτή την φάση αναρωτιόμαστε αν υπάρχει νόημα στην ζωή. Να θυμόμαστε ότι αυτό το στάδιο είναι απολύτως αναγκαίο και πρέπει να το βιώσουμε για να προχωρήσουμε στην αποκατάσταση.

5.    Αποδοχή.Πολλοί πιστεύουν ότι σ’ αυτό το στάδιο νιώθουμε καλά με την απώλεια. Κι όμως δεν είναι έτσι. Σ’ αυτό το στάδιο αποδεχόμαστε την πραγματικότητα και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση – πριν την απώλεια δηλαδή. Μαθαίνουμε να ζούμε με την νέα πραγματικότητα και να κάνουμε μικρά βήματα επιστροφής στην ζωή. Τώρα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σ’ ένα αλλαγμένο κόσμο, με διαφορετικούς κανόνες. Το προσωπικό μας σύμπαν άλλαξε και εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε ανάλογα. Η αποδοχή θα μας βοηθήσει για καλύτερες μέρες και μία πιο υγιή καθημερινότητα.

Καλό είναι να έχουμε υπ’ όψη μας ότι δεν υπάρχει χρονικό πλαίσιο που να διευκρινίζει πόσο κρατάει το κάθε στάδιο και πάντα υπάρχει περίπτωση υποτροπής, να γυρίσουμε δηλαδή στο προηγούμενο στάδιο και να ξαναρχίσουμε απ’ την αρχή. Στο χέρι μας είναι πόσο θα διαρκέσει το κάθε στάδιο, ανάλογα με το πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε την αλήθεια!

Σε αυτά,προσθέτω κάτι μεγίστης σημασίας.Το γνώθι σαυτόν < αρχαία ελληνική φράση «γνῶθι σαὐτόν» < γιγνώσκω + εαυτός.Αυτογνωσία.Αυτογνωσία,προσωπικά,θεωρώ μια μόνιμη κατάσταση εξέλιξης του εαυτού μας.Δεν υπάρχουν βέβαια βιβλία αυτογνωσίας ή αυτοβοήθειας…αυτονόητο έτσι?Ένα ζώο που απέκτησε την ικανότητα της σκέψης,της κριτικής σκέψης,απέκτησε και την απορία.Τι είναι όλα αυτά γύρω μου?Ποτέ ένα ζώο δεν αναρωτιέται και δεν προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις για το σύμπαν ή το περιβάλλον στο οποίο ζεί σωστά?Ο άνθρωπος όμως νιώθει την ανάγκη να το κάνει,να εξερευνήσει,να μάθει,να κατανοήσει τι συμβαίνει.Ακούγεται λογικό αλλά,ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με τον εαυτό μας.

Όσες αναλύσεις και αν λάβουν μέρος κι όσο και αν μας εξηγήσουν,ενδελεχώς και κατανοητά το τι συμβαίνει και γιατί,δεν βλέπω να υπάρχει κανένα νόημα,καμία ουσία να ο καθένας δεν κάνει τις πράξεις ο ίδιος για να φτάσει στο συμπέρασμα.

Φαντάσου τον πλανήτη δίχως πινακίδες.Τώρα,θές να πάς κάπου…σκέψου πώς.Σκέψου πόσα θα αποκτήσεις απο την δική σου προσπάθεια.Όσα καταβάλεις εσύ,τόσα θα λάβεις σε γνώση.Πριν αρχίσουμε να κατηγορούμε,πριν αρχίσουμε να κατηγοριοποιούμε,πριν αρχίσουμε να αφορίζουμε και πριν αρχίσουμε να απολυτοποιούμε,ας ξανα σκεφτούμε.Οι πολλές αναλύσεις είναι περιττές στο τέλος,είναι εξωφρενικά απλά τα πράγματα.

Τέλος,θα θυμηθώ Λιαντίνη:

«Θα μου πείτε φιλοσοφία είναι η οντολογία, είναι η ηθική, είναι η αισθητική, είναι η γνωσιολογία, είναι η μεταφυσική, όπως λένε οι ακαδημαϊκοί στα πανεπιστήμια. Όχι!Όλα αυτά είναι από το περιθώριο. Ένα πράγμα είναι φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο θάνατος. Όρισε έτσι τη φιλοσοφία, ένας από τους μέγιστους φιλοσόφους, ο Πλάτων. Στο διάλογό του «Φαίδων», δίνει έναν ορισμό και λέει «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.»

Παράλογος ορισμός. Σουρεαλιστικός. Και δε διδάσκεται μ’ αυτή την οπτική φιλοσοφία, γι’ αυτό έχουμε και αυτή τη μακρινή σχέση. Είναι για κάποιους ειδικούς , λέει, προφέσορες κτλ τι είπε ο Καρτέσιος, τι είπε ο Λάιμπνιτς, τι είπε ο Μπεργκσόν, τι είπε… οι Ζήνωνες. Ο Κιτιέας και ο Ελεάτης.

Η φιλοσοφία είναι απλό πράγμα. Ο καθένας μας φιλοσοφεί. Φιλοσοφία σημαίνει ότι σκέπτομαι, στοχάζομαι, και προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο, ένα γεωδαιτημένο που έχει πολλές συμβολές και συνιστώσες, για να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη ζωή μου. Αυτά τα είκοσι, τριάντα, πενήντα, εβδομήντα χρόνια που μου οριστήκαν να ζήσω. Αυτό θα πει απλά φιλοσοφία. Και ξέρουμε πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους που δεν έχουν και τίτλους και περγαμηνές, οι οποίοι φιλοσοφούν και ζουν μια πολύ ωραία ζωή. Λοιπόν. Σ’ αυτήν την οπτική, λέει ο Πλάτων, «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου».

Αλλά… Με μια διαφορά. Όταν λέει μελέτη θανάτου, εννοεί τη σχέση του καθένα μας με το δικό του θάνατο. Όχι πέθανε ο φίλος μου, πέθανε ο πατέρας μου, πέθανε ο συγγενής μου. Πηγαίνω στο νεκροταφείο, στην κηδεία, είμαι κατηφής κτλ. Όοχι αυτό. Εκεί, να ξέρετε, τις περισσότερες φορές, που πηγαίνουμε και μπορεί να πονάμε και να λυπόμαστε κτλ κατά βάθος χαιρόμαστε, λέει ο Φρόυντ με την βαθυ – ψυχολογία… διότι χωρίς να το ξέρουμε λέμε «Αυτός πέθανε, εγώ ζω!» Υποσυνείδητα και σκοτεινά. Μπορεί να μη δείχνουμε… Φεύγουμε με αισθήματα δηλαδή κατάφασης. Όχι αυτό.

Φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου κατά την έννοια ότι στοχάζομαι απάνω στο δικό μου θάνατο. Απάνω στο γεγονός ότι μια μέρα θα πεθάνω. Γιατί; Στη συνέχεια θα μας πει ο Πλάτων ότι, ακριβώς μετά τον ορισμό που δίνει, λέει:

«Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι.»
Όσοι φιλοσοφούν σωστά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μελετούν πώς θα πεθάνουν.
«Και το τεθνάναι αυτοίς ήκιστα φοβερόν.»

Αυτό μας ενδιαφέρει. Και όταν θα ‘ρθει η ώρα να πεθάνουν, λέει, δε φοβούνται το θάνατο, γιατί ήταν σωστή η πορεία τους και η σχέση τους, η πορεία τους σε όλη τους τη ζωή και η σχέση τους με το φαινόμενο του θανάτου.»

~Απόσπασμα απο την ομιλία του Δ.Λιαντίνη «Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου.»

99% ΕΜΠΝΕΥΣΗ! « ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ

Διαθέστε τον χρόνο να το διαβάσετε.

Απο το Περιοδικό Ζενίθ ένα υπέροχο κείμενο της Αριάδνης Γερούκη,όπως όλα της τα κείμενα.

Αρχικό πόστ/σύνδεσμος:

99% ΕΜΠΝΕΥΣΗ! « ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ.

Posted: Ιουλίου 5, 2012 in ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – CREATIVE RESISTANCE
Ετικέτες:Αριάδνη Γερούκη

ΖΗΣΤΕ ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!

Επτά Δρόμοι για να Φωτίσετε τη Ζωή σας

 

 

 

Θα ανιχνεύσουμε κάποια στοιχεία που αναδεικνύουν τη προσωπική μας γεωγραφία, προσθέτοντας βαθιά φαράγγια και ψηλές βουνοκορφές στην πεζή καθημερινότητα. Ποια είναι τα πράγματα, τα συναισθήματα, οι συνθήκες, τα ερεθίσματα που δίνουν χρώμα στη ζωή μας; Πού βρίσκεται η πηγή αυτής της «πνοής» μέσα μας που μας «εμπνέει»; Είναι αυτή η πνοή που τελικά μας διαφοροποιεί από τα καταναλωτικά προβλέψιμα ανθρωποειδή, στα οποία προσπαθεί επιμελώς το Σύστημα να μας μετατρέψει; Μήπως η Έμπνευση είναι η μόνη μας αντίσταση στην επερχόμενη μαζική πολτοποίηση των συνειδήσεων;

Γράφει η Αριάδνη Γερούκη

Τελευταία είχα την τύχη να γνωρίσω έναν πολύ ιδιαίτερο και εμπνευσμένο άνθρωπο. Είχε πριν μερικούς μήνες βγει από μακρόχρονη πνευματική απομόνωση, με ελάχιστη επαφή με τους άλλους και τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί. Γεγονός είναι ότι αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να σφυρηλατήσει ελεύθερα τη συνείδησή του έξω από κοινωνικές νόρμες και να αναπτύξει βαθιά διαύγεια και σοφία.

Όταν τον ρώτησα πώς βλέπει τους ανθρώπους μετά από δεκαπέντε χρόνια «απουσίας», απάντησε: «Βλέπω τα μάτια τους σβησμένα, σαν να λείπει η εσωτερική τους φλόγα…». Συνειδητοποίησα ότι αυτό το «σβήσιμο» που εμείς μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε, γιατί το υφιστάμεθα σταδιακά και ύπουλα, μέσα από το τρίπτυχο κατανάλωση-τεχνολογία-αυτοματισμός είναι ακριβώς το σβήσιμο της έμπνευσης στη καθημερινή μας ζωή.

Είναι η αίσθηση όταν ξυπνάς το πρωί κι όλα σου φαίνονται βαρετά και γκρίζα. Που ξέχασες πότε γέλασες τελευταία φορά με τη καρδιά σου. Που σπάνια πια βρίσκονται πράγματα που σε εκπλήττουν. Είναι που έχασες μια για πάντα τον «εφηβικό ενθουσιασμό», που είχες κάποτε υποσχεθεί στον εαυτό σου και στην κοινωνία ότι θα τον κρατήσεις ζωντανό για το καλό των άλλων. Η πίκρα, η απογοήτευση, η πλήξη, το «μια από τα ίδια», που συναντούμε στον καθένα μας. Ξεχάσαμε να ξανα-ανακαλύπτουμε τον κόσμο την κάθε στιγμή!

Ο αληθινός κόσμος μας διαφεύγει, γιατί ζούμε παρασιτικά και λάθρα, επαναλαμβάνοντας εσαεί προκατασκευασμένα μοντέλα σκέψης και συμπεριφοράς –τα οποία παρεμπιπτόντως, είναι συνήθως αρνητικά… Ξεδιπλώνουμε συνεχώς το πιο μικρό και μίζερο κομμάτι του εαυτού μας, αναμασώντας τον πόνο, τα παράπονα, τις απογοητεύσεις που μας κρατούν δέσμιους σε μια υποβαθμισμένη εικόνα, καρικατούρα του εαυτού μας, της αληθινής ζωής, που παραμένει λαμπερή και εμπνευσμένη, μακριά μας… ή κάπου θαμμένη βαθιά μέσα μας. Αναπαράγουμε προκάτ συνταγές ευτυχίας και επιτυχίας, χωρίς να αναρωτιόμαστε: τι είναι αυτό που διψά πραγματικά η ψυχή μας; Μπορεί το επώνυμο ρούχο, το ακριβό αυτοκίνητο να μας το δώσει; Τι είναι αυτό που όλοι ψάχνουμε όλοι, αν όχι η ολόκληρη, η αψεγάδιαστη, η τέλεια ευτυχία;

Με μια προσεκτική, τίμια έρευνα μέσα μας, θα βρούμε ότι υπάρχουν εκείνες οι στιγμές, έστω οι φευγαλέες αναμνήσεις των στιγμών που έχουμε όλοι ανεξαιρέτως νοιώσει να μετέχουμε στο θαύμα της ζωής… Στιγμές πολλές φορές ανεξήγητες, όταν νοιώθουμε την ομορφιά γύρω να μας πνίγει, την ομορφιά που κρύβεται στα πιο ασήμαντα μικρά πράγματα, όταν ξαφνικά πλημμυρίζουμε από αγάπη γι’ αυτόν τον τυχαίο άγνωστο που βρίσκεται μπροστά μας, όταν όλο το ψεύτικο οικοδόμημα του κοινωνικού εαυτού μας γκρεμίζεται μονομιάς και μένει η γυμνότητα, η τραγικότητα, η έσχατη ομορφιά μας…

Στην πραγματικότητα δεν χάσαμε αυτή τη βαθιά ομορφιά ούτε στιγμή, παρόλη τη μικρότητα, την εγωιστική συμπεριφορά. Δεν χάσαμε ποτέ τη βαθιά ανθρωπιά, το μεγαλείο, την τραγικότητά μας. Η αληθινή μας φύση παραμένει πάντα υπέροχη και χωράει στην αγκαλιά της όλο τον κόσμο… Όλη η γνώση, η σοφία, η αγάπη, η συμπόνια, όλα τα ταλέντα, όλες οι ικανότητες, όλη η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι μέσα μας, περιμένουν και επιμένουν.

Είναι μια τεράστια αποθήκη του «συλλογικού υποσυνείδητου», στην οποία έχουμε άμεση πρόσβαση ανά πάσα στιγμή. Και δεν είναι «μεγάλα λόγια». Πάρτε το απόφαση! Είμαστε οι δημιουργικοί καλλιτέχνες του έργου που ονομάζουμε «ζωή μας». Είμαστε, είτε το θέλουμε, είτε όχι, όλοι εμπνευσμένοι… κατά βάθος!

Υπάρχουν κάποιες πύλες εισόδου σε αυτή την αποθήκη έμπνευσης. Κι επειδή δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί όσο θέλουμε να νομίζουμε, πρόκειται για πύλες κοινές για τους περισσότερους, χωρίς να είναι αποκλειστικές ή περιοριστικές, μιας κι ο καθένας μας δίνει το δικό του τόνο παραλλαγής στο ανθρώπινο τοπίο.

 

• Πρώτη Πύλη: η Φύση

Είναι μια από τις πιο δυνατές πηγές –ίσως η πιο δυνατή– από τις οποίες πηγάζουν εκείνα τα θετικά συναισθήματα που μας πείθουν ότι αυτή τη ζωή αξίζει να την ζούμε. Σε πρωταρχικό επίπεδο αυτό θεωρείται αυταπόδεικτο: ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα δάση, τα βουνά, τα νερά έφερναν τους προβιομηχανικούς ανθρώπους κοντά στο εξαίσιο. Γι αυτούς, για πάνω από 300.000 χρόνια ιστορίας, η Φύση αντιπροσώπευε , σύμφωνα με τον μεγάλο θρησκειολόγο Mircea Eliade, την «αληθινή ύπαρξη», που ήταν θαυματουργή, αναγεννώμενη και πέρα από διανοητική κατανόηση. Η αντίληψη της θεϊκής σχεδίασης της Φύσης έκανε τους ανθρώπους να βρίσκουν στη φύση τον «Θεό».

Το 1897, στην αυτοβιογραφία του, ο συγγραφέας J. Trevor (My Quest of God), περιγράφει πώς ένα πρωί μετά από περίοδο βαριάς κατάθλιψης, περπατώντας στους λόφους της βόρειας Αγγλίας, την ώρα της ανατολής του ήλιου, άρχισε να νοιώθει ότι: «βρίσκεται στον παράδεισο –μια εσωτερική κατάσταση ειρήνης και χαράς και σιγουριάς, απερίγραπτα έντονη, συνοδευόμενη από μια αίσθηση ότι λούζεται σε ένα ζεστό και λαμπερό φως… μια αίσθηση ότι έχει περάσει πέρα από το σώμα του… την παρουσία του Θεού».

Τη δεκαετία του 1980, ο Ιάπωνας μύστης της φυσικής καλλιέργειας Masanobu Fukuoka, γράφοντας το βιβλίο που θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή στη σχέση του ανθρώπου με τη γεωργία (την εποχή της πνευματικής γεωργίας), περιγράφει τη στιγμή της αιφνίδιας φώτισής του (σατόρι) με τα παρακάτω λόγια: «Μετά από μια νύχτα περιπλάνησης ακούμπησα εξαντλημένος στη ρίζα ενός δέντρου… Καθώς πλησίαζε η αυγή, η διαπεραστική κραυγή ενός νυχτερινού ερωδιού με ξύπνησε απότομα. Στη στιγμή έγινα διαφορετικός άνθρωπος. Ο Θεός με είχε κτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία… μου φανερώθηκε ολοζώντανα η αληθινή φύση αυτού του κόσμου. Ισχυρή συγκίνηση με είχε κυριεύσει, ώστε έτρεμα στο σώμα και στη ψυχή. Φώναξα από χαρά, με λόγια που θα πρέπει να ήταν ακατάληπτα… Η λάμψη της πρωινής δροσιάς στη χλόη, το πράσινο των δέντρων τα οποία ήταν λουσμένα στο πρωινό φως και τρεμούλιαζαν από χαρά…». Από τότε και μέχρι σήμερα στα προχωρημένα ενενήντα του, συνεχίζει με ακούραστη επιμονή να γυρίζει σε όλο τον κόσμο διδάσκοντας και σπέρνοντας τους περίφημους σπόρους του για την απο-ερημοποίηση του πλανήτη.

Ο συγγραφέας Πάολο Κοέλο, υποστηρίζει ότι είτε πρόκειται για τη λογοτεχνία, είτε για τη μηχανική, είτε για την τεχνολογία της πληροφορικής, είτε για τον ίδιο τον έρωτα, «η δημιουργική διαδικασία ακολουθεί ένα και μοναδικό μοντέλο: τον κύκλο της Φύσης».

Εμείς όμως, οι κοινοί άνθρωποι, πώς μπορούμε να επανασυνδεθούμε με τη Φύση, δημιουργώντας μια αληθινή σχέση μαζί της, πέρα από πικνίκ στα λιβάδια και μπάνια στις παραλίες;

Από προσωπική εμπειρία, θα έλεγα ότι κάποιες καθημερινές στιγμές μοναξιάς μέσα στη Φύση είναι απαραίτητες για την ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία. Κάποιοι τις συνδυάζουν με το αγαπημένο τους σπορ ή με τη βόλτα του σκύλου. Όπως και να έχει, βρείτε δέκα-είκοσι λεπτά καθημερινά και περπατήστε στο δάσος, στη παραλία, ή έστω στο γειτονικό πάρκο, χωρίς να «κάνετε» τίποτα. Κλείστε το κινητό, ανοίξτε τα αυτιά και τη καρδιά σας: ακούστε τα πουλιά, τον ήχο των φύλλων στα δέντρα, τον ήχο του νερού, μυρίστε το χώμα, παρατηρήστε τα σύννεφα να αλλάζουν και καθίστε έτσι για λίγο, αφήνοντας τον εαυτό σας να εναρμονιστεί με το φυσικό περιβάλλον, που τόσο το έχει στερηθεί.

Δεν χρειάζεται να πάμε κάπου μακριά. Αν δεν υπάρχει χρόνος, αρκεί απλά να αφουγκραστείτε το αγαπημένο σας φυτό στο σαλόνι ή στο μπαλκόνι σας, να το ποτίσετε ακούγοντας το χώμα να «πίνει» το νερό, να του ψιθυρίσετε τα παράπονά σας, να του εμπιστευτείτε τα μυστικά μέσα από τη καρδιά σας, να χαϊδέψετε τα κλαδιά και τα φύλλα του. Ή να σταθείτε για λίγο με το κεφάλι ψηλά να κοιτάξετε το πέταγμα των πουλιών. Η εσωτερική επανασύνδεση και η εναρμόνιση είναι θέμα δευτερολέπτων. Οι αποδράσεις αυτές πρέπει να είναι καθημερινές, όχι για να φορτώσουμε ακόμη περισσότερο ένα βαρύ πρόγραμμα, αλλά για να πλουτίσουμε τη ζωή μας με αυτά τα πολύ απλά, αλλά πολύ σημαντικά πράγματα που δίνουν την αίσθηση της φρεσκάδας και της έμπνευσης.

• Δεύτερη Πύλη: η Απλότητα

Η ζωή μας γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκη. Φροντίζει γι’ αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, τα ΜΜΕ, φροντίζουμε κι εμείς να δημιουργούμε όλο και περισσότερες καταναλωτικές «ανάγκες» που φέρνουν όλο και μεγαλύτερο αίσθημα ανικανοποίητου.

Έχουμε ξεχάσει τα αυτονόητα: δεν χρειαζόμαστε τίποτα από όλα αυτά. Η αληθινή έμπνευση και η ικανοποίηση δεν έρχεται ποτέ μέσα από την υιοθέτηση καταναλωτικών προτύπων και μοντέλων συμπεριφοράς. Το μόνο που κάνουν όλα αυτά, είναι να μας αποξενώνουν από τον αληθινό μας εαυτό, να ξεχνάμε τις αληθινές μας ανάγκες.

Ξαναγυρίστε στην απλότητα και ανακαλύψετε τον τεράστιο πλούτο της φλόγας του κεριού, της ησυχίας, τον ήχο του φαγητού που βράζει, την αγκαλιά, το σκοτάδι… Δοκιμάστε ένα μόνο βράδυ να μην ανάψετε τα φώτα, ούτε την τηλεόραση και να αφήσετε τη νύχτα να μπει απαλά μέσα στο σπίτι –δοκιμάστε να μένετε περισσότερη ώρα σιωπηλοί… Να ξυπνήσετε το πρωί νωρίς, να ανοίξετε την μπαλκονόπορτα για να ακούσετε το πρώτο τιτίβισμα των πουλιών…

Δοκιμάστε να βγείτε έξω χωρίς make-up και ψηλά τακούνια. Να μιλήσετε στους άλλους για τα πραγματικά συναισθήματά σας. Να είστε απλά ο εαυτός σας χωρίς επιτήδευση. Η απλότητα μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας, πιο κοντά στους άλλους και πιο κοντά στη πηγή της έμπνευσής μας. Τόσο απλά!

• Τρίτη Πύλη: η Στιγμή

Η παρούσα στιγμή είναι μια προνομιακή πύλη της έμπνευσης. Αν ο νους είναι συνέχεια παγιδευμένος ανάμεσα στην αναπόληση και το αναμάσημα του παρελθόντος και τον σχεδιασμό, την ονειροπόληση και το άγχος του μέλλοντος, δεν υπάρχει χώρος για την παρούσα στιγμή. Ζούμε μετέωροι ανάμεσα στην ιστορία και τη φαντασία, χωρίς ανοιχτό διάστημα στο παρόν. Δεν είμαστε ποτέ εδώ. Ξεχνάμε το μεγάλο Τώρα, όπου γίνονται όλα τα θαύματα, της έμπνευσης, της κατανόησης, της επινόησης, της σύνθεσης, της ανακάλυψης και το μεγαλύτερο απ’ όλα: το θαύμα της αγάπης…

Δεν υπάρχει ανθρώπινη δημιουργία που να μην αγκυροβόλησε σε ένα δυναμικό Τώρα. Όλοι οι επιστήμονες, οι συγγραφείς, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι τεχνίτες, οι εραστές το επιβεβαιώνουν: η δημιουργία συμβαίνει όταν χάνουμε την αίσθηση του γραμμικού χρόνου, όταν μπαίνουμε στο απέραντο διάστημα του Τώρα, της παρούσας στιγμής, όταν κάνουμε την κάθετη βουτιά στην ύπαρξή μας και ανασύρουμε το πολύτιμο πετράδι της έμπνευσης…

Πώς να εξασκηθούμε να ζούμε στο Τώρα; Υπάρχουν άπειρες μέθοδοι και πνευματικά μονοπάτια, αλλά ο δρόμος είναι ένας: η επίγνωση, η προσοχή, η συνειδητότητα.

Αναρωτιέστε αν έχετε επίγνωση; Απλά, κάντε το εξής τεστ στον εαυτό σας: Θυμηθείτε να ρωτάτε κάθε τρεις και λίγο τον εαυτό σας πού βρίσκεται, πού τριγυρνάει ο νους σας, ό, τι κι αν κάνετε. Στο 99,9% των περιπτώσεων θα δείτε ότι ο νους σας θα παγιδευμένος ανάμεσα στα αγχώδη αόριστα σχέδια για το μέλλον και στο άχρηστο επαναλαμβανόμενο βίντεο του παρελθόντος, κατασκευάζοντας συνέχεια ανούσια σενάρια, απασχολούμενος είτε με ενοχές, είτε με φόβους. Αυτό απλά σημαίνει ότι δεν έχουμε επίγνωση, δεν ζούμε στο παρόν, στην παρούσα στιγμή.

Με αγάπη και υπομονή, φέρτε πίσω τον νου σας εδώ και τώρα. Ξανά και ξανά.

• Τέταρτη Πύλη: η Αγάπη

Η αγάπη είναι η αληθινή φύση μας. Είναι η βασική ποιότητα που έχουμε, όταν απομακρύνουμε τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις προσκολλήσεις και τις εγωιστικές μας τάσεις. Το φως πίσω από όλα τα συναισθήματα. Η μια και μοναδική ενέργεια που κινεί τον κόσμο, τους πλανήτες, το κάθε τι. Είναι μια κατάσταση χωρίς σημείο αναφοράς, χωρίς προσκόλληση, χωρίς προτίμηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η αγάπη είναι ευδαιμονία, ισοψυχία, αταραξία, μια γεύση. Δεν σ’ αγαπώ γιατί με συμφέρει, γιατί με βολεύει. Σ’ αγαπώ γιατί υπάρχεις, γιατί υπάρχω. Η υπερ-προσωπική αγάπη είναι η μεγαλύτερη έμπνευση που μπορεί να υπάρξει.

Συνήθως η αγάπη που βιώνουμε είναι μικρή μόνο σπίθα, αναλαμπή της αληθινής αγάπης. Ωστόσο, μπορούμε να την επεκτείνουμε, να εξασκηθούμε σε αυτό. Ένα καλό πεδίο είναι, για τους γονείς, η αγάπη για τα παιδιά τους και για τους εραστές, η αγάπη για τον σύντροφό τους. Νοιώστε την προσωπική αυτή αγάπη να σας γεμίζει ολόκληρους. Μετά, φέρτε στον νου σας έναν άνθρωπο που σας είναι «αδιάφορος». Αφήστε την ίδια ζεστή ενέργεια να τον τυλίξει. Και άλλον, και άλλον. Αρχίστε να εκπαιδεύετε τον εαυτό σας να νοιώθει αγάπη για όλους τους ανθρώπους που γνωρίζετε, που δεν γνωρίζετε, που «συμπαθείτε», που «αντιπαθείτε», χωρίς εξαίρεση… Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά με το χρόνο, θα δείτε τη καρδιά σας να μαλακώνει και να ανοίγει απέναντι στον κάθε «άγνωστο» και συνάμα τόσο οικείο συνάνθρωπο…

Δεν υπάρχει πιο μεγαλειώδες συναίσθημα! Αν θέλετε να κάνετε κάτι καλά, βάλτε λίγη υπερ-προσωπική αγάπη στην συνταγή και θα μεγαλουργήσετε! Ο κανόνας ισχύει για όλα: από το φαγητό μέχρι τη συγγραφή ενός βιβλίου. Θυμάμαι όποτε έβγαινα να μιλήσω σε ακροατήριο και είχα το σχετικό τρακ, η μόνη λύση ήταν να θυμηθώ πόση αγάπη ένοιωθα γι’ αυτό το γνωστικό αντικείμενο, γι’ αυτή την επιστήμη, για την ιστορία, για τους ανθρώπους… Αυτό και μόνο «έλυνε» τη γλώσσα και μου έδινε έμπνευση.

• Πέμπτη Πύλη: η Ελευθερία

Ο κοινωνικός προγραμματισμός αποτελεί βασικό περιοριστικό όρο της ελευθερίας. Μας δεσμεύει σε ένα γενικά «αποδεκτό» μίζερο, δραματικά προβλέψιμο πλαίσιο επιλογών, αξιολογήσεων και προτεραιοτήτων.

Η αποδέσμευση από τις κοινωνικά προδιαγεγραμμένες αξίες και απαξίες, ανοίγει μπροστά μας την απεραντοσύνη της ελεύθερης βούλησης. Η ελευθερία είναι ένα sine qua non συστατικό της έμπνευσης. Μόνο σε κατάσταση ελευθερίας αναδύονται οι εσωτερικές ανάγκες, οι δημιουργικές εκφράσεις και οι πρωτότυπες εκφάνσεις του βαθύτερου είναι. Αυτού του είδους η προσωπική ελευθερία κατακτάται βήμα-βήμα: πρώτα αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας εμπνέει. Κατόπιν αντλούμε το θάρρος να το δημιουργήσουμε. Δεν είναι πάντα κάτι εύκολο, γιατί, ακολουθώντας την έμπνευσή μας συχνά αντιμετωπίζουμε την δυσπιστία και την ενδεχόμενη εχθρότητα των άλλων –οικείων, συναδέλφων κλπ. Το να πηγαίνεις κόντρα στο κατεστημένο πνεύμα των ανθρώπων, ακολουθώντας την εσωτερική σου φωνή, δεν είναι κάτι που εύκολα εγκρίνουν ή σέβονται οι διάφοροι μικροί και μεγάλοι κοινωνικοί μηχανισμοί ελέγχου: η οικογένεια, το εργασιακό περιβάλλον, η γειτονιά… Σε αυτή τη περίπτωση, εξηγούμε με αυτοπεποίθηση και υπομονή ότι πρόκειται για δική μας ελεύθερη επιλογή να ακολουθήσουμε αυτό που μας «γεμίζει». Συνήθως, η αντίδραση των άλλων είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δική μας σιγουριά: όσο περισσότερο ανασφαλείς και αβέβαιοι νοιώθουμε σε σχέση με αυτό που θέλουμε, τόσο λιγότερη αποδοχή συναντούμε. Όταν εμείς τα έχουμε «βρει με τον εαυτό μας», συνήθως και οι άλλοι το παίρνουν απόφαση και μας αφήνουν στην ησυχία μας…

• Έκτη Πύλη: η Ικανοποίηση

Η έμπνευση ανθίζει πάντα μέσα σε κλίμα αισιοδοξίας και ικανοποίησης. Η ικανοποίηση δεν είναι κάτι δεδομένο –είναι κάτι που καλλιεργείται, όπως και το αντίθετό της, που είναι η βάση του καταναλωτισμού: το ανικανοποίητο, η διαρκής δίψα για όλο και περισσότερα αγαθά, ανθρώπους, σχέσεις, σπίτια, ρούχα, αυτοκίνητα, κανάλια, ταξίδια, χρήματα… Μπορούμε να αναπτύξουμε και να καλλιεργήσουμε την αίσθηση της ικανοποίησης αρχίζοντας απλά να αποδεχόμαστε αυτό που υπάρχει στη ζωή μας. Αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Σταματάμε να γκρινιάζουμε συνεχώς περιφέροντας τη μιζέρια μας στις παρέες, στα μπαράκια και στα πάρτι. Σταματάμε να αντλούμε αυτή την ύποπτη ηδονή από το ρόλο του θύματος και του «καημένου» και παίρνουμε την ευθύνη για τη ζωή μας. Από τη στιγμή που παίρνουμε την ευθύνη, είμαστε ακέραιοι και αξιοπρεπείς. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Έχω δει πολλά κακομαθημένα παιδιά ογδόντα χρονών και πολλά αξιοπρεπή και ακέραια δέκα χρονών…

Μια μικρή συνταγή ικανοποίησης σας διαβάζω και από το «ψαγμένο» αμερικάνικο περιοδικό Balanced Living:

Αυτό που έχω, μου αρκεί

Αυτό που είμαι μου αρκεί.

Αυτό που κάνω, μου αρκεί.

Αυτό που έχω πετύχει, είναι αρκετό.

Αν ανήκετε στη πολυπληθή ομάδα των γκρινιάρηδων ανικανοποίητων, δοκιμάστε να το επαναλαμβάνετε αυτό συχνά στον εαυτό σας και δείτε πώς λειτουργεί. Αφήστε την έμπνευση να ανθίσει μέσα στην αισιοδοξία και στην ικανοποίηση. Έχετε την επιλογή.

• Έβδομη Πύλη: Ο Διαλογισμός

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανακαλύπτουν τα τεράστια αποθέματα δύναμης και έμπνευσης που μπορούν να αντλήσουν μέσω απλών διαλογιστικών τεχνικών. Τεχνικές διαλογισμού διδάσκονται παντού, σε όλες τις μεγάλες εταιρίες, για την αύξηση της παραγωγικότητας και την προώθηση αρμονικών εργασιακών σχέσεων. Οι μεγάλοι δημιουργοί αντλούν έμπνευση μέσα από στιγμές διαλογισμού –ιδιαίτερες και διαφορετικές για τον καθένα. Όλο και περισσότεροι ψάχνουν για αυτή τη βαθύτερη έμπνευση, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από «δουλειά, λεφτά και πράγματα». Με τον διαλογισμό αρχίζει να φεύγει ένα «βάρος» από πάνω μας, αυτό της διαρκούς ανησυχίας, του συναισθηματικού πόνου, της κούρασης, της απογοήτευσης και γινόμαστε πιο ανάλαφροι. Ξαναβρίσκουμε τη πηγή της παιδικής χαράς μέσα μας, ξανα- ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

B 17 η Θαυματουργή Αμυγδαλίνη | TERRAPAPERS

Αρχικη ανάρτηση κειμένου απο TERRAPAPERS,σύνδεσμος :

B 17 η Θαυματουργή Αμυγδαλίνη | TERRAPAPERS.

Αναρτήθηκε από Eos Aurora  //  16 Ιουνίου 2012  //  TOP ARTICLES, ζήσε!  //  1 Σχόλιο

Vitamin B 17 ή Αμυγδαλίνη (amygdálē, C ₂₀ H ₂₇NO). Μια δυνατή αντικαρκινική ουσία, η  B 17, μια ουσία που με κάθε τρόπο (ολοφάνερο) την πολεμούν, βρίσκεται σε φυσική μορφή και σε πληθώρα, στα κουκούτσια από βερίκοκα και στα κουκούτσια από πικραμύγδαλα, επίσης υπάρχει στο Αμυγδαλέλαιο, στον χυμό από σιτάρι και στον χυμό από φύλλα ελιάς. Το πικραμύγδαλο και τα βερίκοκα, ειδικά τα κουκούτσια τους, είναι πλούσια σε βιταμίνες A, E, B1, B2, B6, B17,  και ιχνοστοιχεία. Η βιταμίνη  B 17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της Αμυγδαλίνης.

Η Αμυγδαλίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά το 1830. Το 1845 χρησιμοποιήθηκε ως θεραπεία του καρκίνου στη Ρωσία, και στη δεκαετία του 1920 στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά θεωρήθηκε πολύ δηλητηριώδης και τοξική  ή πολύ δύσκολη να αντιγραφεί και να γίνει φάρμακο, φυσικά τα φρούτα δεν πατεντάρονται !, Άρα δεν υπάρχει κέρδος για τις φαρμακοβιομηχανίες, αν οι άνθρωποι αρχίσουν να τρώνε βερίκοκα και πικραμύγδαλα, δεν θα αρρωσταίνουν, άρα…  Τώρα πως να το αποτρέψουν αυτό; Διαβάστε με ποιόν τρόπο το κάνουν.

Στη δεκαετία του 1950, μια δήθεν μη τοξική, συνθετική μορφή κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη χρήση της  ως συντηρητικό κρέατος (!) και στη συνέχεια στην αγορά ως το σκεύασμα- φάρμακο Laetrile για τη θεραπεία του καρκίνου. (!!!!)

Το φάρμακο Laetrile πήρε μεγάλη δημοσιότητα τη δεκαετία του 70 στην Αμερική, χρησιμοποιήθηκε σαν μονοθεραπεία ή σαν τμήμα ενός προγράμματος μεταβολικής θεραπείας που περιελάμβανε ειδική δίαιτα, υψηλές δόσεις συμπληρωμάτων βιταμινών και ενζύμων του παγκρέατος, ένα γκρουπ πρωτεϊνών που βοηθούν στη χώνεψη του φαγητού.Η προώθηση της Laetrile για τη θεραπεία του καρκίνου έχει περιγραφεί στην επιστημονική βιβλιογραφία ως ένα κανονικό παράδειγμα αγυρτίας, το  Πανεπιστημίου της Μινεσότα το περιγράφει ως «την πιο αριστοτεχνική, πιο εξελιγμένη, και σίγουρα την πιο αποδοτική προώθηση, κομπογιαννίτικης  θεραπείας καρκίνου στο ιατρικό ιστορικό.»

Η αμαρτωλή Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων απαγόρευσε τη διακρατική μεταφορά της αμυγδαλίνης και του φαρμάκου Laetrile το 1977.  Αργότερα όμως  27 πολιτείες των ΗΠΑ νομιμοποίησαν τη χρήση της αμυγδαλίνης μέσα σε αυτά τα κράτη.

Δηλ. εντοπίζουν, ανακαλύπτουν,(!) μια ουσία, βιταμίνη, που υπάρχει στην φύση σε αφθονία. Πως να την σταματήσουν; Φτιάχνουν ένα σκεύασμα, γνωρίζοντας πως κανένα εργαστήριο στον κόσμο δεν μπορεί να κατασκευάσει με ακρίβεια, ούτε κατά προσέγγιση, φυσικά προϊόντα. Δεν μπορεί να κατασκευαστεί σε εργαστήριο, πχ ένα λεμόνι, ο βασιλικός πολτός, ένα βερίκοκο, τα σταφύλια, οι μπανάνες … αλλά από την άλλη, αυτά δεν πατεντάρονται. Τι κάνουν;

Ψευτοφτιάχνουν ένα σκεύασμα που πλησιάζει όσο γίνεται στο φυσικό προϊόν, την αμυγδαλίνη εν προκειμένω, την κακό-φτιάχνουν σκόπιμα και  την  υπέρ-προωθούν ως δήθεν φυσική ανακάλυψη θεραπείας του τάδε επιστήμονα… Φυσικά και γνωρίζουν εκ των προτέρων τα αποτελέσματα. Το διαθέτουν στην αγορά και με τα άσχημα αποτελέσματα που παράγει το ψευδό-σκεύασμα, φροντίζουν να το αποσύρουν άρον άρον και ταυτόχρονα με το ψευδό-σκεύασμα να απαγορεύσουν, αποτρέψουν και την χρήση της ΦΥΣΙΚΗΣ Αμυγδαλίνης, δηλ τα ΦΥΣΙΚΑ κουκούτσια από το πικραμύγδαλο ή του βερίκοκου, ως δήθεν τοξικά και ακατάλληλα.

Σήμερα, σε πολλές πολιτείες της Αμερικής, τα κουκούτσια από πικραμύγδαλο ή βερίκοκο απαγορεύονται σαν τρόφιμο. Στην Ελλάδα η εισαγωγή γίνεται από την Γερμανία και την Ολλανδία. Είναι ο κλασσικός τρόπος να “κάψουν” κάθε τι καλό, εποικοδομητικό ή αληθινό. Είναι η γνωστή τακτική προπαγάνδας. Εφαρμόζεται κατά κόρον, στο Χόλυγουντ, στην πολιτική, στις θρησκείες, στα χρηματιστήρια όλου του πλανήτη. Το εφάρμοσαν με τους Δίδυμους Πύργους και την δήθεν τρομοκρατία, με την δήθεν οικονομική κρίση… και πάει λέγοντας. Αν θέλεις να κρύψεις κάτι, κάνε το ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ.

 

 

Πικρό και Ξινό: Αποκλείσαμε δύο από τις 4 βασικές γεύσεις: αλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό, το ΠΙΚΡΟ και το ΞΙΝΟ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απορρίψει το ξινό ή το πικρό και έχουν επιλέξει το αλμυρό και το γλυκό. Έτσι έχει χαθεί η ισορροπία.

Ο Ιπποκράτης τόνιζε την ισορροπία, επηρεασμένος από τον πατέρα της ελληνικής ιατρικής τον γιατρό Αλκμαίωνα ( Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης Προσωκρατικός φιλόσοφος, γιατρός και φυσικός περί το 500 π.κ.ε.). Αυτός θεωρείται η κορυφή της ελληνικής ιατρικής γιατί πρώτος αυτός ασχολήθηκε με την ανατομία και φυσιολογία και διατύπωσε ως εξής τις αντιλήψεις του για την υγεία και την αρρώστια, που υιοθέτησε εν συνεχεία και ο Ιπποκράτης.

«Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».

Τις αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη. Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Ιπποκράτης.

«Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει και το πικρό και το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο και τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, ούτε φαίνονται ούτε βλάπτουν τον άνθρωπο. Όταν όμως κάποιο απ’ όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε φαίνεται να προκαλεί βλάβη» .

Όταν τρώμε πολλά γλυκά και υδρογονάνθρακες και έχει γίνει το σώμα μας σοκολάτα και Ζαχαροπλαστείο, έχει επέλθει ανισορροπία. Η επικράτηση των γλυκών σε βάρος του πικρού έχει οδυνηρό και ολέθριο τίμημα, που το πληρώνει ο άνθρωπος και μάλιστα ακριβά. Οι καρκινικοί όγκοι είναι γεμάτοι από ζάχαρη.

Αυτό απέδειξε ο Warburg. Το 2001 ένα ιατρικό συνέδριο στην Καρλσρούη της Γερμανίας, επιβεβαίωσε το γνωστό  «ότι είναι πικρό και ξινό στο στόμα, είναι καλό στο στομάχι».  Τονίστηκε ότι οι πικρές και ξινές  ουσίες, συμβάλλουν αποφασιστικά στη συνολική διαδικασία της πέψης. Οι κινήσεις του στομάχου και του εντέρου εντείνονται και επιταχύνεται η προώθηση της τροφής. Διεγείρουν την έκκριση χολής και παγκρέατος , βελτιώνουν την πέψη των λευκωμάτων, πρωτεϊνών και λιπών.

Μειώνεται η αίσθηση του φουσκώματος και εμποδίζονται οι διαδικασίες ζύμωσης και σήψης που συντελούνται στο έντερο. Μέσω της βελτίωσης απορρόφησης της βιταμίνης Β12, οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την παραγωγή αίματος, προάγουν την απορρόφηση των λιποδιαλυτών στοιχείων, όπως και του σιδήρου. Οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν και τη δημιουργία βάσεων (αλκαλικό υψηλό ΡΗ) στον οργανισμό. Και δρουν μ’ αυτό τον τρόπο ενάντια στηνοξύτητα του αίματος. Τρώγοντας πικρά τρόφιμα…

1) δυναμώνει το συκώτι.
Το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει. Η χολή που παράγεται στο συκώτι είναι πικρή. Πως λοιπόν θα έχουμε παραγωγή πρώτης ποιότητας χολής, να διαλύει τα λίπη, αν δεν τρώμε πικρά; Τροφοδοτώντας με ζάχαρη το συκώτι δεν παράγουμε πικρή χολή.

2) Βελτιώνεται ο μεταβολισμός και με τον τρόπο αυτό μειώνεται και η χοληστερίνη.
Με τα πικρά μειώνονται και οι τιμές του σακχάρου. Ο καθένας το καταλαβαίνει. Το σάκχαρο προέρχεται από την κατάχρηση υδατανθράκων, όχι από την κατάχρηση πικρών ουσιών και η θεραπεία γίνεται με τα αντίθετα, έλεγε ο Ιπποκράτης. Οι πικρές ουσίες, όπως και οι ξινές είναι αντικαρκινικές. Πως δρουν οι πικρές ουσίες; Ας δούμε την περίπτωση του βερίκοκου.

Το κέντρο για τον καρκίνο είναι το συκώτι. Το συκώτι είναι για τον καρκίνο , ότι η καρδιά για το κυκλοφορικό. Το συκώτι είναι το κέντρο. Δυνατό συκώτι διώχνει τον καρκίνο. Τα καρκινικά κύτταρα τρέφονται και δημιουργούνται σε όξινο περιβάλλον, αλλά ενώ το λεμόνι σαν τροφή είναι ξινή, όταν εισάγεται στον ανθρώπινο οργανισμό έχει αλκαλική αντίδραση!  Κάθε τρόφιμο περιέχει και όξινα και αλκαλικά στοιχεία. Πολλά φρούτα έχουν ξινή γεύση, μα τα περισσότερα απ’ αυτά βοηθούν στη δημιουργία αλκαλικής κατάστασης που ωφελεί. Το λεμόνι ανήκει στις εξαιρετικά αλκαλικές τροφές, παρ ότι ξινό, που ανανεώνουν τα κύτταρα μέσω του αίματος,  με pH 9,0

Αντίθετα, από τις πλέον όξινες τροφές που οξειδώνουν τους ιστούς και τα όργανα και οδηγούν σε ασθένειες, είναι η άσπρη ζάχαρη με pH 5,5. Ενώ τα φυσικά σάκχαρα (φυσικοί χυμοί) φέρνουν αλκαλικότητα. Αν όμως προστεθεί ζάχαρη, αυτή κάνει τους χυμούς να σχηματίζουν οξέα και από φυσικά αλκαλικές τροφές μετατρέπονται σε όξινες. Έτσι είναι όλα στα σκευάσματα “φυσικών χυμών” και γι αυτό πρέπει να αποφεύγονται.

Ζαχαροποιημένο και σοκολατοποιημένο συκώτι ίσον καρκίνος.Η άμυνα και ο τερματοφύλακας του οργανισμού εναντίον του καρκίνου βρίσκονται στο συκώτι και το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει σωστά, να αποθηκεύσει τις βιταμίνες. Γιατί δεν παρουσιάζεται καρκίνος στο λεπτό έντερο; Ρωτήστε κάποιο γιατρό. Πολλοί δεν γνωρίζουν. Άλλοι απαντούν το ΡΗ, η μεγάλη ποσότητα γ – σφαιρίνης (επηρεάζεται από το σελήνιο), ή λόγω της ταχείας διέλευσης. Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι – σύμφωνα με τη φυσιολογία- στο λεπτό έντερο χύνονται οι εκκρίσεις της χολής και του παγκρέατος που κάνουν αλκαλικό το ΡΗ του λεπτού εντέρου.

Τα παγκρεατικά ένζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) και η χολή, είναι βασικής σημασίας για το περίεργο γεγονός, ότι στο λεπτό έντερο δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ καρκίνος. Ο συνδυασμός και των δύο. Γιατί και στο πάγκρεας και στο χοληδόχο πόρο εμφανίζεται καρκίνος; Αν είναι το ΡΗ ή η γ-σφαιρίνη η αιτία που το καρκίνου του λεπτού εντέρου είναι πρακτικά 0, γιατί δεν αυξάνουμε τις γ – σφαιρίνες ή δεν διορθώνουμε το ΡΗ του οργανισμού σε αλκαλικό; Ας δούμε τι λέει ο Edward
1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικό οξύ),
2) έλλειψη οξυγόνου,
3) χαμηλό (όξινο) ΡΗ.
Η τριάδα των χαρακτηριστικών των καρκινικών κυττάρων.

Πράγματι στο λεπτό έντερο υπάρχει αλκαλικό ΡΗ. Τα ένζυμα είναι πολύ ευαίσθητα. Η θερμοκρασία τα καταστρέφει εντελώς. Για να έχουμε λοιπόν πολλά ένζυμα, πρέπει να καταναλώνουμε ωμές τροφές.Έτσι θα ανεβάζουμε το επίπεδο των πεπτικών ενζύμων του εντέρου και θα έχουμε περισσότερα παγκρεατικά ένζυμα.

ΝΟΜΟΣ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ >  Τουλάχιστον το 90% των τροφών ενός καρκινοπαθή, αλλά και κάθε ανθρώπου, πρέπει να είναι ωμές, για άριστη λειτουργία των παγκρεατικών ενζύμων. Επίσης απαγορεύεται η κατανάλωση κρεάτων και γαλακτοκομικών, όπως και κάθε επεξεργασμένη τροφή. Είναι η ίδια ΩΜΗ Διατροφή που θα κάνει κάποιον άνθρωπο να μην πάθει ποτέ καρκίνο.

Πώς το κουκούτσι του βερίκοκου και του πικραμύγδαλου σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα  ή δεν επιτρέπει να δημιουργηθούν; Η B 17 που περιέχεται στο κουκούτσι του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα, αποτελείται από δύο σάκχαρα (γλυκόζη) ένα βενζελδαύδη και ένα κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως ο καθένας γνωρίζει, το κυάνιο είναι υψηλά τοξικό και σε μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο. Όμως σ΄ αυτή τη ΦΥΣΙΚΗ του μορφή είναι χημικά αδρανές.

Υπάρχει μία ουσία, που μπορεί να ξεκλειδώσει το μόριο της βιταμίνης B 17  και να απελευθερώσει το κυάνιο του βερίκοκου. Η ουσία αυτή είναι το ένζυμο beta glucosidase (βήτα γλυκοσιδάση), που το αποκαλούμε, “το ένζυμο που ξεκλειδώνει”. Όταν η βιταμίνη B 17, έρχεται σε επαφή μ’ αυτό το ένζυμο, όχι μόνο απελευθερώνεται το κυάνιο, αλλά και η βενζελδαϊδη, η οποία είναι πολύ τοξική από μόνη της. Αυτές οι δύο ουσίες μαζί έχουν δηλητηριώδη ισχύ 100 φορές περισσότερο απ’ όσο η κάθε μια χωριστά. Είναι το γνωστό συνεργιστικό αποτέλεσμα.

Ευτυχώς, το ένζυμο αυτό δεν βρίσκεται οπουδήποτε στον οργανισμό μας σε επικίνδυνο βαθμό, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα. Μάλιστα στα καρκινικά κύτταρα 100 φορές περισσότερο απ’ ότι στα περιβάλλοντα υγιή κύτταρα. Αποτέλεσμα, το δηλητήριο που απελευθερώνεται από το κουκούτσι του βερίκοκου και του αμύγδαλου στοχεύει στα καρκινικά κύτταρα και ΜΟΝΟ και τα σκοτώνει.

Υπάρχει επίσης ένα άλλο ένζυμο, που καλείται ροδανάση. Το ονομάζουνε προστατευτικό ένζυμο, για την ικανότητά του να προστατεύει και να ουδετεροποιεί το κυάνιο μετατρέποντάς το σε υποπροϊόντα ωφέλιμα για την υγεία. Αυτό το ένζυμο απαντάται σε μεγάλες ποσότητες σε κάθε σημείο του οργανισμού μας, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα, τα οποία δεν προστατεύονται. Είναι από τα ένζυμα που δεν περιέχονται στα τεχνικά σκευάσματα, γιατί δεν μπορεί να κατασκευαστεί. Με λίγα λόγια η ροδανάση προστατεύει τους ιστούς από το κυάνιο, ενώ δεν υπάρχει στα καρκινικά κύτταρα. Η Β γλυκοσιδάση απελευθερώνει το κυάνιο που σκοτώνει τον καρκίνο. Βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα, δεν βρίσκεται στα υγιή. Αλλά…

 

 

Οι επιστήμονες γνωρίζουν πως το αντίδοτο στη δηλητηρίαση από κυάνιο, είναι η ζάχαρη. Αναφέρεται μια ιστορική απόπειρα δολοφονίας με κυανιούχο κάλιο κατά του Ρασπούτιν, “αγαπητό’’ πρόσωπο, στην προεπαναστατική Ρωσία. Μολονότι ο Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε με κυάνιο, δεν έπαθε τίποτα, διότι το κυανιούχο κάλιο είχε τοποθετηθεί μέσα σε γλυκά και σε κρασί. Αν και η δόση ήταν μεγάλη, παρουσίασε ελάχιστα συμπτώματα δευτερεύοντα της δηλητηρίασης, όπως λόξυγκα, σιελόρροια κ.λ.π. Η ζάχαρη είχε εξουδετερώσει τη δράση του πολύ δραστικού δηλητηρίου. Τη λεπτομέρεια αυτή δεν τη γνώριζαν οι επίδοξοι δολοφόνοι και ονόμασαν τον Ρασπούτιν μεγάλο μάγο που σώθηκε από τόσο δυνατό δηλητήριο !

Ας φανταστούμε λοιπόν σήμερα έναν καρκινοπαθή που έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες γλυκών, αναψυκτικών, ποτών, πατάτας, ή που η διατροφή του περιλαμβάνει κυρίως υδατάνθρακες, αν είναι δυνατόν να πάθει κάτι με λίγα κουκούτσια από βερίκοκα, όπως αναμεταδίδουν, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και δουλικοί υποτελείς των επικυρίαρχων, ακολουθώντας τα κελεύσματα των κυρίων τους. Διάβασε και για την άσπρη ζάχαρη  Η λευκή ζάχαρη σε σκοτώνει. Είναι ένας από τους λευκούς δολοφόνους !

Τρώγοντας κουκούτσια από πικραμύγδαλα ή βερίκοκου, η υγεία, η ευεξία, η πέψη, ο μεταβολισμός, βελτιώνονται κατακόρυφα. Τα βερίκοκα είναι φρούτα εποχής και τα προμηθευόσαστε από το μανάβη της γειτονιάς. Φροντίστε να είναι βιολογικά, γιατί τους ρίχνουν πολλά φυτοφάρμακα, της “αγαπημένης’’ μας Monsanto. Από αυτό το αντικαρκινικό φάρμακο ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, κερδίζει η Ζωή σας, η Υγεία σας. Τρώτε άφοβα κάθε μέρα 10-15 κουκούτσια βερίκοκων και αμύγδαλων. Βάλτε τα σε σαλάτες, σούπες, φτιάξτε φυσικά ωμά σνακς και γάλα από αυτά. Πίνετε 2-3 σφηνάκια χυμό σιταρόχορτου ή φύλλων ελιάς που είναι πλούσια σε B 17 και θα δείτε μόνοι σας τα αποτελέσματα.

Τα καρκινικά κύτταρα έχουν όξινο (χαμηλό ΡΗ). Το ΡΗ το ισορροπεί το ασβέστιο η βιταμίνη D, το μαγνήσιο, το κάλιο, το βόριο. Το λεμόνι, ΞΙΝΟ, βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου. Καταναλώνετε πολύ λεμόνι (βιολογικό, χωρίς φυτοφάρμακα) κάθε μέρα, όπως συστήνει η αντικαρκινική δίαιτα Μοερμαν στην Ολλανδία. Τρώτε χέλια (τεράστια πηγή βιταμίνης Δ, 5000 ΙΘ (μονάδες) στα 100 γραμ.

Φρούτα, ειδικά σταφύλι (τεράστια πηγή καλίου). Επίσης λάδι από κουκούτσι σταφυλιού σε σαλάτες, σούπες, ΜΟΝΟ ΩΜΟ και πίνεται ωμό. Επίσης λάδι απο αβοκάντο και λάδι από σιτέλαιο ( τούρμπο σε βιταμίνες, ειδικά την Ε ). Μια κουταλιά το πρωί με  άδειο στομάχι και μια το βράδι και όχι όλα μαζί φυσικά.

Λαχανικά (μπρόκολο, λάχανο, μωβ – άσπρο) καρότα, λαχανίδες ( τεράστια πηγή αφομοιώσιμου ασβεστίου), βλήτα (επίσης τεράστια πηγή ασβεστίου, βορίου), μαϊντανό (ειδικά για καρκίνο του πνεύμονα, ρόκα (ειδικά για καρκίνο των νεφρών), ραδίκια (με το ζουμί τους).

Καρότο – χυμό με ένα λεμόνι και μήλο ή μπανάνα. Διατροφικός Δυναμίτης. Η υποξία (χαμηλό οξυγόνο), είναι ΚΥΡΙΟ χαρακτηριστικό της καρκινογένεσης. H χλωροφύλλη δίνει το οξυγόνο στα φυτά. Σύμφωνα με το μεγάλο γιατρό Max Gerson, που θεράπευσε τον νομπελίστα Αλμπερτ Σβάϊτσερ και αποδεδειγμένα 50 καρκινοπαθείς σύμφωνα με τις ακτινογραφίες τους πριν και μετά τη θεραπεία. Οι πράσινοι χυμοί, τουλάχιστον 5 την ημέρα, δίνουν το απαιτούμενο οξυγόνο και υγεία στα κύτταρα. Έχουμε έτσι απόπτωση (θάνατο, κυτταρική αυτοκτονία) των καρκινικών κυττάρων.

   

 

Οι χυμοί του σιταριού, της τσουκνίδας, φύλλων ελιάς, σέλινου, μαϊντανού και καρότου είναι ασπίδα εναντίον του καρκίνου και προστασία ενός υγιούς οργανισμού. Ο Gerson μάλιστα, χρησιμοποιούσε ειδικό, αποχυμωτή, για τη διατήρηση όλων των θρεπτικών συστατικών. Μόνο με αυτόν τον αποχυμωτή παίρνουμε όλα τα ένζυμα από τα χόρτα, (Z-star juicer) ενώ με το μπλέντερ αυτά χάνονται. Υπάρχουν σιτάρι, κριθάρι, άλφα άλφα και σε σκόνη, όταν η δυνατότητα για φυσικό χυμό είναι αδύνατη. Διάβασε επίσης Ορισμός και Μέτρο Υγιούς Ανθρώπου

Όταν ο Max Gerson παρουσίασε ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΕΣ, τις ανίατες περιπτώσεις καρκίνου στο Κογκρέσο με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που τις συνόδευαν (εξετάσεις, ακτινογραφίες κ.λ.π.). Αντί να τον συγχαρούν, (!!!) άρχισαν ένα ανελέητο κυνηγητό εναντίον του. Τι πρωτότυπο!!! Έτσι δρουν οι φαρμακευτικές εταιρίες, άλλωστε ανήκουν στους επικυρίαρχους, καταδιώκουν με λύσσα κάθε θεραπεία, αφού οι ίδιοι δημιουργούν τις ασθένειες,  χρειάζονται ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΟΧΙ ΥΓΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Αυτό μπορείς να το σταματήσεις ΜΟΝΟΣ σου μέσω της σωστής για τον οργανισμό σου ΔΙΑ- Τροφής.

Μπορείς όχι μόνον να μην είσαι ασθενής, αλλά να σταματήσεις να γερνάς. Αγόρασε κουκούτσια από βερίκοκο ή πικραμύγδαλο, (γιατί η αμυγδαλίνη ή B17 είναι απαγορευμένη και οι εισαγωγές κουκουτσιών βερίκοκου και πικραμύγδαλου είναι δύσκολες, στην Ελλάδα φυσικά οι παραγωγοί είναι «αγανακτισμένοι» ) αλλά και λάδια ή σιταρόχορτο σε σκόνη, όπως επίσης και τον ειδικό αποχυμωτή λαχανικών,  από το κατάστημα βιολογικών ειδών ΒΙΟΦΩΣ αποστέλλονται δωρεάν με κούριερ σε όλη την Ελλάδα. Επίσης στο Βιοφώς θα βρεις και τον ειδικό αποχυμωτή για να έχεις φρέσκο χυμό από φύλλα σιταριού, σέλινου, μαϊντανού, ελιάς και όλων των λαχανικών.  …και Τρώγε πιπεριά, σκόρδο και κρεμμύδι  σκοτώνουν τα καρκινικά κύτταρα.

Διάβασε ακόμη

Το Ανθρώπινο Γονιδίωμα Μολυσμένο από Mycoplasma DNA !  Η ανακάλυψη ξένου DNA στο δημοσιευμένο ανθρώπινο γονιδίωμα προκαλεί σημαντικές ερωτήσεις το πώς θα αντιμετωπιστούν οι «εικονικές μολύνσεις». Νωρίτερα φέτος οι Μοριακοί Βιολόγοι ανακοίνωσαν ότι το 20% του μη ανθρώπινου DNA είναι μολυσμένο με ανθρώπινο, προφανώς εξ αιτίας των ερευνητών. Τώρα το ίδιο το ανθρώπινο DNA έχει μολυνθεί !

Βασικοί κανόνες Δύναμης και Υγείας  Όσα αναφέρουμε είναι βασικοί κανόνες για όποιον σκέφτεται και δεν κρύβεται πίσω από παραδόσεις, έθιμα και παλιές συνήθειες,τρώγοντας άχρηστες και δηλητηριασμένες τροφές. Πού είναι η εξυπνάδα σας;  Υπάρχουν άλλα DNA δίπλα σας που δεν τα αντιλαμβάνεστε και σας δαγκώνουν απείρως καλύτερα.

Αναστρέψτε την Οστεοπόρωση με Δαμάσκηνα  Σε κλινική μελέτη 58 γυναικών, που τρώγανε 100 γραμμάρια ξερά δαμάσκηνα την ημέρα βελτίωσε τους δείκτες σχηματισμού μετά από μόνο τρεις μήνες, συγκρινόμενο με μια ομάδα ελέγχου που έτρωγε 75 γραμμάρια ξερών μήλων.

Ψυχολογικά Πειράματα Κοινωνικής Συμπεριφοράς

Ολόκληρο το Άρθρο βρίσκεται στον εξής σύνδεσμο :

• Ψυχολογικά πειράματα κοινωνικής συμπεριφοράς.

(…) Ασφαλώς, οφείλουμε να έχουμε πάντα κατά νου ότι αυτές οι έρευνες και μετρήσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς γίνονται μέσα σε μια καταπιεστική κοινωνία, όπου ως ένα βαθμό ο άνθρωπος έχει αλλοιωθεί και αλλοτριωθεί από το εξουσιαστικό συρφετό.

Το 1964, ένα ιδιόμορφο έγκλημα διαπράχθηκε στη Ν. Υόρκη, το οποίο λειτούργησε καταλυτικά για τους ψυχολόγους Τ. Ντάρλει και Μ. Λατανέ, που ήθελαν να ερευνήσουν τη συμπεριφορά των αυτοπτών μαρτύρων. Οι ίδιοι επινόησαν μια αλληλουχία πειραμάτων με τα οποία εξέτασαν τις αναγκαίες συνθήκες υπό τις οποίες οι άνθρωποι αγνοούν τη κραυγή κάποιου άλλου για βοήθεια, καθώς και τις συνθήκες που πρυτανεύει το πνεύμα ευσπλαχνίας. Το συμβάν-αφορμή για την έρευνα είχε ως εξής: Ήταν Παρασκευή 13 Μαρτίου 1964 και η 20χρονη Κάθριν Τζενοβέζε, επέστρεφε από τη νυχτερινή της βάρδια στο μπαρ όπου εργαζόταν. Στάθμευσε το αυτοκίνητο της και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της, στη θέα του υπόπτου άλλαξε κατεύθυνση και πήγε προς τον τηλεφωνικό θάλαμο. Εκεί την πρόλαβε ο δράστης όπου την μαχαίρωσε. Η Κάθριν φώναζε: «Με μαχαίρωσαν. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με! Σας παρακαλώ! Βοήθεια!». Αμέσως φώτα άνοιξαν από τα σπίτια σε αυτή τη γειτονιά του Κουίνς και κάποιος φώναξε από το παράθυρο: «Άσε ήσυχο το κορίτσι». Ο δράστης Γ. Μόουζλι αργότερα είπε κατά τη διάρκεια της δίκης, ότι είδε τα φώτα αλλά αισθάνθηκε ότι κανείς δεν θα κατέβαινε τις σκάλες. Ο Μόουζλι απομακρύνθηκε προσωρινά, η Κάθριν σύρθηκε μέχρι την είσοδο κάποιου βιβλιοπωλείου. Τα φώτα έσβησαν και ο Μόουζλι ξαναεπέστρεψε. Επιτέθηκε πάλι με μαχαίρι. Φωνές επίκλησης για βοήθεια από την Κάθριν, τα φώτα ξανάναψαν, ο Μόουζλι υποχώρησε. Αλλά και πάλι κανείς δεν κατέβηκε κάτω, τα φώτα έσβησαν και ο δράστης γύρισε και πάλι για να αποτελειώσει το θύμα και να ασελγήσει πάνω της.

Το συγκεκριμένο έγκλημα έλαβε χώρα μεταξύ 3:15 έως 3:50 πμ, επρόκειτο για τρεις αλλεπάλληλες ξεχωριστές επιθέσεις παρατεταμένης διάρκειας, παρουσία κραυγών που ζητούσαν βοήθεια. Οι αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι άναψαν τα φώτα ήταν στο σύνολο τους 38, και οι οποίοι μετά το συμβάν πήγαν και πάλι για ύπνο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ωσεί παρόντες. Τις επόμενες βδομάδες από το έγκλημα, επιστολές αναγνωστών κατέφθαναν στις εφημερίδες που ζητούσαν την τιμωρία των αυτοπτών μαρτύρων. Οι δυο ερευνητές του πειράματος αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο δεν βοήθησε κανείς, ήταν η απάθεια ή επέδρασαν άλλες ψυχολογικές δυνάμεις; Διάφοροι επιστήμονες ανέφεραν ότι έφταιγε η τηλεόραση, άλλοι η «συναισθηματική άρνηση» λόγω του σοκ που υπέστησαν και άλλοι διατύπωσαν ψυχαναλυτικές εξηγήσεις.

Οι Ντάρλει και Λατανέ δεν πείστηκαν από τις εξηγήσεις που δοθήκαν, εν μέρει επειδή υπήρχαν πειραματικοί κοινωνικοί ψυχολόγοι, όπως ο Μίλγκραμ, που πίστευαν λιγότερο στη δύναμη της προσωπικότητας παρά στη δύναμη των καταστάσεων. Έτσι οι δύο τους σχεδίασαν ένα πείραμα στο NYUnivercity όπου προσέλαβαν ανυποψίαστους φοιτητές να συμμετάσχουν σε μια μελέτη, η οποία θα αφορούσε στην προσαρμογή των φοιτητών στην πανεπιστημιακή ζωή της πόλης. Φυσικά, αντί για φόνο οι ερευνητές έκαναν αναπαράσταση μιας επιληπτικής κρίσης. Στο αρχικό πείραμα συμμετείχαν 59 γυναίκες και 13 άνδρες, καθισμένοι σε ανεξάρτητα δωμάτια χωρίς οπτική και λεκτική επαφή μεταξύ τους. Ο κάθε συμμετέχων έπρεπε να περιμένει την σειρά του να μιλήσει κατά την οποία είχε χρόνο δύο λεπτών ομιλίας. Ο συμμετέχων πίστευε ότι στα γύρω δωμάτια βρίσκονταν άλλοι εθελοντές-φοιτητές, οι οποίοι μιλούσαν, κάτι το οποίο δεν ίσχυε αφού οι ομιλίες ήταν μαγνητοσκοπημένες. Στην πρώτη ηχογραφημένη φωνή που ακούστηκε ήταν εκείνη του υποτιθέμενου επιληπτικού, ο οποίος «παθαίνει» κρίση και ζητάει βοήθεια. Ο συμμετέχων είχε τη δυνατότητα να σηκωθεί από τη θέση του, να κατευθυνθεί στον επόπτη και να ζητήσει τη παροχή βοήθειας. Το ποσοστό που έπραξε αυτό είναι μόλις 31%. Εν συνεχεία τροποποίησαν λίγο το μέγεθος των «ομάδων». Όταν οι συμμετέχοντες πίστευαν ότι βρισκόταν σε μια ομάδα άνω των τεσσάρων ατόμων, ήταν απίθανο να ζητήσουν βοήθεια για λογαριασμό του θύματος. Από την άλλη το 85% των συμμετεχόντων που πίστευαν ότι αποτελούσαν μέρος μιας δυάδας με τον επιληπτικό φοιτητή, αναζήτησε βοήθεια εντός τριών λεπτών.

Συνεπώς, η σχέση ανάμεσα στο μέγεθος της ομάδας και τη συμπεριφορά παροχής βοήθειας είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα από τη σχέση ανάμεσα στη χρονική διάρκεια και τη παροχή βοήθειας. Ίσως πιστεύετε ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ομάδα τόσο πιο ενεργητικός γίνεται κανείς και ότι είναι πιθανότερη η παροχή βοήθειας. Το συγκεκριμένο πείραμα αμφισβητεί αυτή τη δυνατότητα, όπως και το ρητό της εξελικτικής θεωρίας σχετικά με την ασφάλεια που παρέχει ο αριθμός των παρευρισκομένων. Επίσης από τα συμπεράσματα του πειράματος προκύπτει ότι οι συμμετέχοντες που δεν αντέδρασαν δεν ήταν απαθή (παρουσίασαν ταχυκαρδία, στρες κ.ά.) αλλά βρίσκονταν σε κατάσταση αναποφασιστικότητας και σύγκρουσης. Επί πλέον για πρώτη φορά αντιλήφθηκαν το φαινόμενο που ονόμασαν «διάχυση ευθύνης». Όσο περισσότερα άτομα παρίστανται ως μάρτυρες σε κάποιο γεγονός, τόσο λιγότερο υπεύθυνο αισθάνεται το κάθε άτομο γιατί η ευθύνη κατανέμεται ισομερώς. «Είμαστε ζώα που έχουν καταδικαστεί να ζουν μ’ ένα εγκεφαλικό φλοιό ο οποίος έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ σε σχέση με τον αρχέγονο εγκέφαλο μας μέχρι σημείου να συνθλίβονται το ένστικτο και το επακόλουθο του –η κοινή λογική».

Εν συνεχεία, οι ερευνητές προχώρησαν σε ένα ακόμη πείραμα. Μέσα σ’ ένα δωμάτιο με αγωγούς εξαερισμού οι ψυχολόγοι τοποθέτησαν δύο φοιτητές-ηθοποιούς και έναν ανυποψίαστο συμμετέχοντα. Οι τρεις τους θα συμπλήρωναν ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με την πανεπιστημιακή ζωή. Αρκετά λεπτά μετά την έναρξη του πειράματος, αβλαβής καπνός θα διοχετεύονταν από τους αεραγωγούς μέσα στην αίθουσα. Τότε οι δυο ηθοποιοί θα παρέμεναν ψύχραιμοι και αδιάφοροι, παρότι η ατμόσφαιρα γινόταν θολή και αποπνικτική, προκαλούσε ερεθισμό και μερικοί άρχισαν να βήχουν. Από το σύνολο των συμμετεχόντων στο πείραμα (72 άτομα), μόνο ένα ενημέρωσε εντός τεσσάρων λεπτών ακόμη τρία μέχρι το τέλος της διεξαγωγής του πειράματος. Και όλα αυτά ενώ τα μαλλιά και τα χείλη των συμμετεχόντων ήταν κάτασπρα από το στρώμα αιθάλης…

Είναι πιθανό, αυτό το πείραμα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο «να καταδεικνύει την καθαρή τρέλα που υπάρχει στα μύχια των ανθρώπινων όντων, μια τρέλα που αντιστέκεται τόσο σθεναρά στην κοινή λογική κάνοντάς μας να προτιμούμε να θέτουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο παρά να ενεργούμε αντίθετα με αυτό που κάνουν όλοι, να δίνουμε δηλαδή μεγαλύτερη αξία στα κοινωνικά πρότυπα απ’ ότι στην επιβίωση μας». Οι τρόποι συμπεριφοράς δεν είναι κάτι το επιπόλαιο, είναι πολύ ισχυρές καταστάσεις που μπορούν να αλλοιώσουν και να διαφοροποιήσουν αρχέγονες όψεις. Όταν οι ερευνητές τροποποίησαν το πείραμα κατά τρόπο ώστε ο ανυποψίαστος συμμετέχων να είναι μόνος του στην αίθουσα, σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες εξέλαβαν την ιστορία του καπνού ως κατάσταση εκτάκτου ανάγκης κι ανέφεραν το γεγονός αμέσως. Συνεπώς, μια βασική παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε, είναι ότι το ανθρώπινο είδος των πόλεων παρακινείται από τη μίμηση, άρα ακολουθεί το πλήθος, τη μάζα είτε αυτό αφορά εκλογική πελατεία είτε «κινηματικά» πρόβατα. Μίμηση, δηλαδή, χειραγώγηση, υπακοή, εκτέλεση. Συμπεριφορές που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε τρόπους και καταστάσεις ζωής όπου οι κοινωνικές δομές είναι πολύπλοκες, πολυπληθείς, εξαρτησιογόνες και ιεραρχικές. Τα πειράματα αυτά καταδεικνύουν με απλό τρόπο, ότι πολλές φορές ο σημερινός άνθρωπος δεν σκέφτεται λογικά αλλά μιμητικά και πρωταρχικά κοινωνικά αποδεκτά. Ακόμη και όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 φοιτητές παρακολούθησαν σε βίντεο τα πειράματα των Ντάρλει και Λατανέ, γνωρίζοντας όλη τη μεθοδολογία, ναι μεν το ποσοστό αντίδρασης τους και παροχής βοήθειας, ήταν διπλάσιο αλλά και πάλι υπήρχε ποσοστό αδρανοποίησης και αβουλίας λόγω μιμητισμού.

Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, τον χειραγωγικό ρόλο που μπορούν να παίξουν εύκολα τα ΜΜΕ κατασκευάζοντας πρωτίστως μια πλαστή εικόνα του κοινωνικού συνόλου, συγκεκριμενοποιώντας τάσεις και καταστάσεις κατά το δοκούν και αποσιωπόντας άλλες. Αν τα ΜΜΕ περιγράφουν ένα γεγονός ως «μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος», τότε ο πολίτης θεωρεί αυτόματα το συγκεκριμένο γεγονός ως σημαντικό, ενώ ο ίδιος σε άλλη περίπτωση ίσως θεωρούσε σημαντικό ένα άλλο γεγονός. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τα ιντερνετικά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, όπου μπορούν να κατευθύνουν τη σκέψη, αντίδραση και δράση των ανθρώπων σε συγκεκριμένες εκτονωτικές καταστάσεις. Και εκτός των άλλων, το άτομο συχνά θεωρεί ότι συμμετέχει στη διαμόρφωση μιας ωφελιμιστικής κατάστασης πατώντας απλά πάνω στις ετικέτες και τα εικονίδια like και προώθηση. Έτσι, αντί να χρησιμοποιείται το μέσο για κάποιο σκοπό, καταλήγει ο χρήστης να είναι το θύμα τόσο του μέσου όσο φυσικά και του σκοπού.

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Πηγές:

1. Lauren Slater, Το κουτί της ψυχής, εκδ. οξύ

2. Σημειώσεις για τον ψυχιατρικό φασισμό, Don Waitz, Toronto, Ontario

Από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 109, Οκτώβριος 2011

πηγή: anarchypress