The Art of Law

Do you see this painting?

Is it pleasing to your eyes?

Does your brain approve it you feel?

Is it aesthetically satisfactory would you say?

If so, then why would you ever come to think that it would be a better idea to turn it into something like this?

Is it boredom what you aim for? What is that you have been told and taught and what is of your own making? What are the thoughts of your brain, what can you tell me about the need of a law in a humane society? Is it not a humane society? Does everyone agree that this is not a humane society? How did everyone come to this result, and amazingly also they all agreed? Why did everyone gathered in a city if not to help eachother, be closer to eachother, support one another? What is the necessity of a law in a society where critical thinking is something that everyone says they have attained and individualism and all the virtues are something understandable and «common sense» as we love to preach about? How far your critical thinking can lead you?

In every thing you put order,boredom is the absolute outcome.

Are you in need of a system because something is unexplainable and some man, just some, are just evil? Your society needs prisons then. A place to put away the «bad guys» and never talk or care about them or the reason(s) they became what they did or how they reached that point. Is that a reasonable reaction would you say and why that is?

Law is a web made by a carnivore which waits for its victim to fall in it. It’s, unwitting victims. Many people die in boredom every day endlessly. Routine and boredom settles in their head like dust and the brain becomes indolent, falls into inactivity, critical thinking and reason is nothing more than a faraway dream that once was whispered by a fairy but now you are a modern man, a contemporary man with cogs turning and steam rising and work to be done. Always a purpose to fulfil with the boredom killing every little brain cell day by day but the wage is there so keep going and going till old age fullfils the prophecies and all the virgins are still virgins and young up there, just waiting for YOU. It only existed one YOU oh grant magister of boredom.

So now you are someone who rebelled in his lifetime, because you broke rules too. Oh yes you did, once you were voting like everyone just because you were taught it is the right thing to do, but after awhile you saw and read in the social media that all politicians are corrupt and you actually couldn’t get any piece of the pie. So you became an anarchist. A nice ideology to follow nevertheless. The same happened with atheism. After awhile you see, the system spits out alternatives for the «rebels» to conform at least with them. So your life was full then, all illusions fill the gaps carefully and elegantly.

So, is it when you go out with a friend for a coffee that you sign a contact between you to behave accordingly? Is that when you need a law? No, you know what to expect and if not you know everything is going to be ok, is it not? Is it faith, is it trust? Why? Do you talk to eachother, demand of eachother?

So why do you accuse someone by demanding of him to be «realist»? It seems you understand and grasp reality, you should be able to explain to me what is the role of the human society to come together in this city of cement, glass and melancholy to produce tons of waste, boredom and sadness. The major product of homo sapiens is sadness but everyone is hiding it behind his teeth, thus draining all his energy so he’ll have no thoughts to ponder about or love to give. And this elegant game of webs and thrones continues. You can have diplomacy to entertain into that for example.

You must understand, someone born in a shithole will always think of shit in a good way and look at the stars with envy instead of awe. There is no law in universe little man. There is no «universal law», everyone claiming one he just tries to understand the unthinkable by shrinking it to a word. The fact that the universe is something unthinkable makes it magic for a conscious brain, so you can’t be bored if you actually are a realist as you claim to be. The more laws you invent, the more cells you create for your brain, the more crisis and problems will arise and you’ll always scratching your head hope-less but entertained, waiting for a savior and all the delightful illusions will keep your company. The universe can’t shrink to fit in your head but it can go the other way around if you let it.

 

Ημ3ρολογιο

# Ημέρα

Άνεργος. Τεμπέλης. Αποξενωμένος και αποκομμένος. Ποτέ στην ζωή μου δεν ήμουν πιο δημιουργικός και παραγωγικός σε διανοητικό επίπεδο. Ποτέ, δεν φανταζόμουν οτι είμαι ικανός να σκεφτώ. Και αυτή η νέα μηχανορραφία ήταν πάντα εκεί, κάτω απο τα στρώματα της «γνώσεως». Αν κάποιος γνωρίζει την υπομονή, αυτός είναι ο εγκέφαλος αδιαμφισβήτητα. Σε περιμένει να ξυπνήσεις, να βγείς απο τον λήθαργο και να σου πεί, «όχι, δεν ήταν αυτή η Ιθάκη. Πραγματικά, ποτέ δεν θα την δείς…γιατί δεν θα θές!«.

Θυμάμαι, δεν θυμάμαι τίποτα. Έχω σοβαρό πρόβλημα μνήμης θα έλεγα και χαίρομαι ιδιαίτερα γι΄αυτό. Συχνά σκεφτόμουν πόσο τέλεια θα ήταν αν είχα το ακριβώς αντίθετο, τέλεια μνήμη, φωτογραφική, ελέφαντας! Γιατί? Προσωπικό όφελος, θα πέρναγα το σχολείο με άριστα όσο και αν το σιχαινόμουν. Θα μπορούσα να ψεύδομαι με έντεχνη ευχέρεια και να είμαι ο λατρεμένος εξιστοριτής της παρέας. Αν ένας άνθρωπος μπορέσει να είναι ποτέ αυθεντικά ευτυχισμένος θα είναι διάφορες παράμετροι που θα συμβάλλουν και η ειλικρίνεια είναι μια απο αυτές. Το πρώτο ψέμα το λέμε στον εαυτό μας, μετά γίνεται δεύτερη φύση μας, ο ήρεμος δολοφόνος του πολιτισμού μας. Ίσως φταίει το γεγονός της μικρής διάσεισης που έπαθα μικρός, πολύ μικρός για να θυμάμαι. Το ξύλο, το θυμάσαι όμως. Το δυνατό ζώο επιβάλλεται όπου και όπως μπορεί. Με την βία. Γιατί? Γιατί η βία διοχετεύει αδρεναλίνη. Ο εγκέφαλος έχει, μέσα σε όλα, την μοναδική ικανότητα παραγωγής πολλαπλών ναρκωτικών ουσιών. Ένας ανεγκέφαλος, αφού δεν μπορεί να σκεφτεί βρίσκει χρήση για αυτό το άδειο ή σαπιοκάραβο ώς φαρμακευτικό εργοστάσιο.

Αν ήμουν Θεός, θα έβαζα μια ασφαλιστική δικλείδα…το στομάχι μας παράγει επίσης υδροχλωρικό οξύ. Αν ένας ανθρώπινος εγκέφαλος δεν χρησιμοποιεί την κριτική του σκέψη για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε το στομάχι ανεβάζει το υδροχλωρικό οξύ στον εγκέφαλο κάθε φορά που του έρχεται στύση. Ευτυχώς που δεν έγινα θεός, μιλάω ήδη σαν αυτούς. Τόσο μίσος και θυμός. Δεν είναι απορίας άξιο που είναι καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Σε λένε τεμπέλη επειδή «ξοδεύεις» την ζωή σου σε κάτι που σε ολοκληρώνει, ενώ ολόκληρος ο πολιτισμός μας στηρίζεται σε σκλάβους που θεωρούν οτι είναι ελεύθεροι και σε ένα πολιτικο-οικονομικό σύστημα που ως μόνο σκοπό έχει την δημιουργία προβλημάτων και πολέμων. Σε αυτό το προχωρημένο στάδιο τρέλας δεν μπορεί να υπάρχει επιστροφή. Οι προκαταλήψεις, οι μύθοι, οι παραδόσεις, οι ιδεολογίες, όλη η ανθρώπινη ιστορία σε ένα βιβλίο που περιγράφει πως να αλληλοσκοτωθούμε και να καταστρέψουμε οτιδήποτε στο διάβα μας δικαιολογώντας τα πάντα με φανατισμό, εθνικισμό και άπειρη ηλιθιότητα. Αυτές οι ρίζες είναι πολύ βαθιές. Ο ξυρισμένος πίθηκος με το σύνδρομο του θεού.

Ανακάλυψες τον λόγο, την γραφή, την σκέψη, τον διάλογο και το μόνο που θα ήθελα είναι η σιωπή, να σβηστώ στη λήθη, μόνος. Δεν αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της φύσης μας. Το γνωρίζω αυτό πλέον. Θα γελάμε, θα ξεχνάμε, θα σκοτώνουμε και πάλι απο την αρχή. Η ποίηση, ο έρωτας, η αγάπη, η αλληλεγγύη, κι όλο το μελάνι που περιέχουν θα αναπαράγονται το ίδιο ανούσια όσο το μοντέλο της ανάπτυξης του πολιτισμού αυτού του βάρβαρου όντος, που έμαθε να κλαίει και να γελάει καθώς δολοφονεί με την σκέψη και τα λόγια. Τόσοι νέοι τρόποι, τόσοι νέοι ορίζοντες βίας…

Μπορούμε να δούμε ένα θετικό στοιχείο. Όλοι οι τρελοί είναι μαζεμένοι σε έναν πλανήτη. Η μπλέ κουκκίδα έχει το προνόμιο ενός ξεχωριστού θαύματος, την γέννεση της ανθρώπινης βλακείας. Όπως και αν το δείς, είναι άξιο διερευνήσεως και επιτυχία της εξέλιξης. Η φύση έκανε το θαύμα της σίγουρα. Απόλαυσε το σόου.

A Trapdoor & A Mirror

~Τα Χρονικά Των Καταραμένων~

(Μήνυμα για όποιον σκεπτόμενο άνθρωπο του μέλλοντος)

Κάθε μέρα περνάει σαν την προηγούμενη.
Φυλακισμένος.Φυλακισμένος στο κοινωνικό σύστημα.Η μεθοδικότητα είναι απαράμιλλη.

Ξεκίνησε με την γέννηση της σκέψης.Έγινε γνώση.Αυτό,ήταν ένα απελευθερωτικό συναίσθημα.Η ικανότητα να σκεφτείς μόνος σου.Πέρα απο τον περιορισμό του ζώου,του αρχέγονου ενστίκτου.Ηταν,εξέλιξη.Μια ακολουθία.

Αν κοιτάξεις πιο πίσω θα την δείς.Είναι,δίχως άλλο,μια συνέχεια,μια εξέλιξη του όντος.Απο τον καιρό της σκέψης και μετά όμως,η γνώση μαζεύεται.Κι εδώ μπαίνει στην υπόθεση το ζώο ξανά.Γιατί να μοιραστείς όταν μπορείς να την κρύψεις?Επιστημονικές έρυνες έχουν αποδείξει αυτό το πρότυπο στα ζώα.

Το «δίλημμα του φυλακισμένου» είναι μια απο αυτές.Υπάρχουν κι άλλες.Διακριτά όπως στα ζώα συνεχίζουν να υπάρχουν και στον άνθρωπο.Δεν υπάρχει δίλημμα εδώ,είναι εμφανές.Ο φόβος που υπάρχει πάντα στα ζώα ως αμυντικός μηχανισμός λόγω της τροφικής αλυσίδας εκ φυσικού για να επιβιώνουν και ανταπεξέρχονται,στον άνθρωπο μένει αχρησιμοποίητος.Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος εγκατέλειψε την τροφική αλυσίδα της φύσεως όταν ξεκίνησε να σκέφτεται.Είναι το κυρίαρχο είδος δίχως αφμισβήτηση,καλλιεργεί -κυριολεκτικά- τα είδη ζώων που θέλει να καταναλώνει.Εκτός φύσης κι έμαθε να βγάζει την φύση έξω απο τον εαυτό της.Δεν είναι προφητική,τα αποτελέσματα θα έρθουν,αργά ή γρήγορα,αλλά αναπόφευκτα.

Ο φόβος,όπως και ο χρόνος,είναι εξίσου ανύπαρκτος για τον άνθρωπο.Τα ορίζει όμως κι ότι ορίζεται περιορίζεται,κι ότι περιορίζεται ξεφεύγει απο την αντίληψή μας.Αν η αντίληψή μας υπολειτουργεί,είναι σφάλμα της σκέψης μας.Δεν χρειάζεται να διορθωθεί τίποτα.Πρέπει να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε,να ακονίζουμε την σκέψη μας σε κάθε ευκαρία.Να κατανοήσουμε πρέπει.

Αυτό που συνέβη στην ανθρώπινη κοινωνία,ήταν η έλλειψη λογικής και αγάπης.Ο διαχωρισμός αυτών τόσο,όσο και ο ορισμός τους.Η απόκρυψη των γνώσεων είναι μια δικαιολογία.Ο ανθρώπινος εγκέφαλος όσο έχει την ιδιότητα να αφεθεί,μόνος του να επιλέξει να χειραγωγηθεί,άλλο τόσο έχει την ικανότητα να επιλέξει να ξεκινήσει ξανά την λειτουργία του.Να γίνει αυτόνομος ξανά.

Αγάπη,είναι η κατανόηση του σύμπαντος και όσως αυτό περιλαμβάνει.Όλα είναι κομμάτι του,όλα -κι εμείς- το αποτελούμε.Στον πλανήτη μας χρειάζεται να κατανοήσουμε την ιδιότητα της συμβίωσης με το περιβάλλον μας κι όχι την αποξένωσή μας απο αυτό.Ο άνθρωπος,ως ζώο παίρνει για τον εαυτό του μόνο.Υπερβάλλει όμως καθώς παίρνει περισσότερα απο όσα χρειάζεται χωρίς να κατανοεί ή να αισθάνεται.

Η παγίδα,είναι η σκέψη.Όταν αρχίζεις να ορίζεις,διψάς για να εξουσιάζεις.Απλώνεις μιζέρια και είναι μεταδοτικό σε ένα όν που δεν εξελίχτηκε ακόμα απο την αρχεγονή του κατάσταση.Δεν πρόλαβε να κατανοήσει πως να διαχειριστεί τη νέα δυνατότητα που ξεκλείδωσε ο εγκέφαλός του.

Το μόνο που θα χρειαστείς για να επιβιώσεις πλέον,καθώς μπορείς να διαβάσεις αυτό,είναι πως χρειάζεται να ακονίζεις μαζί με το δόρι και το βέλος σου και το μυαλό σου,την σκέψη σου.Να μοιράζεσαι,να κατανοείς πάνω απο όλα.Τα υπόλοιπα τα γνωρίζεις ήδη,τα κατέχεις.Δεν το γνωρίζεις,απλά χρειάζεται να το κατανοήσεις και θα εμφανιστεί αυτό που δεν μπορείς να δείς.Αν όμως δεν θές να το δείς,είσαι εξίσου καταδικασμένος.

Να κρατάς ανοιχτό μυαλό κι όλα θα ανοίγουν!Αν γίνεις κλειστόμυαλος σαν εμάς,όλα θα κλείσουν.Σαν μια βάνα δίχως νερό,που στέρεψε.Δεν την χρειάζεσαι πιά.Να παρατηρείς για να μαθαίνεις.Ο φόβος,δεν είναι ο εχθρός σου,δεν υπάρχει εχθρός πλέον για σένα.Είσαι ο εχθρός του εαυτού σου.

Να κοιτάς ψηλά.Να μην θυμάσαι το παρελθόν σου.Να ξέρεις το παρελθόν σου.Αυτό αρκεί.Οτι υπάρχει πίσω,πέρασε για κάποιο λόγο.Ζείς όπου είσαι.Δεν υπάρχει «κάθε στιγμή»,είναι πάντα «μια στιγμή».Δεν υπάρχει δρόμος αν δεν φτιάξεις έναν και κανένα ποτάμι δεν έμαθε να φτιάχνει δρόμους και περιορισμούς.Κυλάει παντού,προς κάθε κατεύθυνση,δίχως δισταγμό,δίχως φόβο,αγκαλιάζωντας τα πάντα,δίνοντας ζωή στα πάντα.Αυτό,να εκτιμάς.Αυτό,είναι γνώση.Δεν ελέγχει,δεν ελέγχεται.Δεν καταδικάζει,δεν κατακρίνει,χαρίζει οτι είναι.Έμαθες την αγάπη,εξάπλωσέ την.Όλα ανοίγουν,όλα συνεχίζονται,όλα εξελίσσονται.

The Prophet

Simplicity is perfection.That’s why truth is singular.

All these thoughts.I’ll rise,i’ll rise and i’ll fall like a thunder.All these thoughts and the strain i am under.

All these little explosions and supernovas in your head,all these asteroids and comets,the nebulas and the black holes,everythings part of this closed system.Now imagine that closed system as the universe.Do you see?Now it is not closed and it is not a system.Do you know what «imagine» means?It means «expand»,it means «grow».

You can go in any direction,there are no restrictions as long as you don’t let others interfere with your driving,with your growing.Navigate as you feel,not as you think.Think as you navigate.

There are no barriers.There are no conflicts.There are no authorities.You see?It is freedom.What you call «safety» is the fear of knowing.The fear that simplicity is perfection.All illusions are your doing.Even if someone else guided you to it,you let it happen.That’s what «free your mind» means.Draw a map of the world in a paper.Place the countries,their borders now,name the cities,local temperatures,lattitude.Now walk.Did you came across any barriers when switching between «countries»?Did you saw their «names» hanging up in the sky?The temperature next to it?Did you stumble on the lattitude?

In the core of it all,everything’s as the whole,infinite raw beauty,vast,unexpected yet familiar.A stationary mind is like a virus.Destructive,consuming all perfection and beauty through calculations,trying to control and manipulate,conquer and limit the naturally uncontrolled and undefined,shifting simplicity to complexity thus perfection to imperfection.Is that how you feel?Imperfect?Something you always feel that you need?You have needs don’t you?Now you know what it is.

The more you define,the more you lose yourself in a selfish game of power and contradiction.Do not define.Live!

Μια Μικρή Ιστορία Σοφίας & Ηλιθιότητας

Μια φορά κι ένα καιρό…το οξυγόνο και το άζωτο,το υδρογόνο και το ήλιο,είχαν εμπορικές συναλλαγές.

Όλα κυλούσαν στο σύμπαν χάρις αυτές τις εμπορικές συναλλαγές.Όσο υπήρχαν χρήματα οι εμπορικές συναλλαγές ήταν εφικτές και τα χημικά στοιχεία της ιστορίας μας ευτυχώς πάντα τα έβρισκαν στις συναλλαγές τους.

Το επίσημο νόμισμα ήταν η Φιλοσοφική Λίθος.Αυτό χρησιμοποιούσαν για να διατελέσουν τις διάφορες χημικές ενώσεις.Αναζητούσαν σε όλο το σύμπαν την Φιλοσοφική Λίθο γι’αυτό και τα πάντα ήταν διαρκώς σε κίνηση,δημιουργούσαν κι άλλαζαν,μεταλλάσονταν κι εναρμονίζονταν πάντα.Ποτέ δεν είχε συμβεί κάποιο απο τα στοιχεία να βρεθεί λειψό σε Φιλοσοφική Λίθο στις συναλλαγές του και ποτέ δεν είχαν διανοηθεί οτι μπορεί να συμβεί.Ανάλογα ποτέ δεν είχαν αντιληφθεί αν γίνεται να μην συναλλάσονται με την Φιλοσοφική Λίθο.

Υπήρξαν στιγμές κρίσεις στο σύμπαν που η έλλειψη της Φιλοσοφική Λίθου έφερνε τα πάντα σε κρίσιμο σημείο,χαρακτηρίστηκαν ως μαύρες τρύπες κι αποφεύγονται με κάθε μέσο αλλά δεν ήταν ποτέ στο χέρι των στοιχείων τόσο,όσο στον διακανονισμό τους να συναλλάσονται με την Φιλοσοφική Λίθο.

Αντίθετα με την φύση του σύμπαντος,του αέναα κινούμενου κι ευχάριστα απρόβλεπτου κι αχανούς,είχαν βρεί μια φιξαρισμένη κι απόλυτη λύση ως εμπορική συναλλαγή,ένα μόνιμο νόμισμα.Κανείς δεν παρατήρησε την αντίφαση,ενώ υπήρχε η γνώση της σπουδαιότητας της εντροπίας κι άλλων α-ταξικών αναρχιών του σύμπαντος.Δεν υπήρχε μονιμότητα ή σταθερά,όλα χοροπηδούσαν,κυλούσαν και χόρευαν ανέμελα,σα παιχνίδι θα έλεγες και κάθε σύγκρουση και καταστροφή δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο μια νέα αρχή,αλλιώς μπορεί να ειδωθεί και ως συνέχεια,παρά να διαχωριστεί για να διευκολύνει την λογική μας.

Ωστόσο ήρθε ο καιρός που κάποιο απο τα στοιχεία μας δεν βρήκε αυτό το μυθικό νόμισμα και το αποτέλεσμα θαρρείς ήταν μοιραίο.Ονομάστηκε και αυτό,όπως κάθε τι πρέπει να κατηγοριοποιείτε και να μπαίνει στο ράφι της γνώσης ως Μπίγκ Μπάνγκ.Οπώς πάλι ήταν μοιραίο,μετά απο το συμβάν που έλαβε μέρος το σύμπαν συνέχισε να εξελίσσεται,χωρίς να ενδιαφέρεται για την μικρότητα της σκέψης των όντων που ζούσαν μέσα σε αυτό.Κάθε κρίση,κάθε τέλος,κάθε αρχή,είναι μια συνέχεια και μια συνέπεια.

Σε ένα άπειρο περιβάλλον,είναι εξωφρενικό να δημιουργείς κλειστά συστήματα,πολύ περισσότερο καθώς το κάνεις να αναζητάς την γνώση του άπειρου μέσα απο την κλειστότητά σου.

Σε ένα κόσμο ονείρων,δεν ψάχνεις πως να αναπνεύσεις,ανοίγεις το μυαλό και τα μάτια,τις αισθήσεις σου και θαυμάζεις,τα απορροφάς και τα δέχεσαι,τα αγκαλιάζεις όπως όλα σε αγκαλιάζουν.Περιττά λόγια για περιττούς ανθρώπους.Εμπορικές συναλλαγές για φτωχούς ανθρώπους σε ένα πλούσιο σύμπαν.

Μια Εξομολόγηση

Ο έρωτας δεν έχει γνώση,μόνο πάθος.
Κι εγώ θέλω και τα δύο,γνώση με πάθος!

Έχω μια εξομολόγηση να κάνω.Νιώθω κάπως σαν την Τρίνιτυ στο Μάτριξ. Δεν μου το είπε κανένας «προφήτης» αλλά,αγαπάω έναν νεκρό.Τον λένε Μπίλ Χίκς.Αγαπάω πολλούς νεκρούς,τώρα που το σκέφτομαι.. Λιαντίνης,Γκιμπράν,Γκαίτε,Καγιάμ,Γκάντι,Λένον,Καστοριάδης,Καντ,Σαίξπηρ,όλοι οι Αρχαίοι Έλληνες και μή φιλόσοφοι,πως να τους απαριθμήσεις.

Ευτυχώς που ονειρευτήκαμε την ποίηση και την φιλοσοφία,
πριν ξυπνήσουμε θύματα και θυρευτές

Το μόνο που έκανε,ήταν να μιλήσει παθιασμένα κι αληθινά.Κι ακόμα πιο σημαντικό το γεγονός οτι μοιράστηκε τα εσωτερικά ταξίδια της σκέψης του χωρίς φόβο.Εξωτερίκευσε αυτό που ένιωθε και αυτό που σκεπτόταν ακριβώς όπως του ερχόταν,δεν το έντυνε με «ευγένεια» αλλά το άφηνε ωμό και γυμνό.Όπως πραγματικά είναι η αλήθεια.Εδώ κάποιος μπορεί να πεί,»Μα δεν έκανε κάτι για εμένα ή για εσένα».Αυτό που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να βοηθήσει όλη την ανθρωπότητα είναι να γνωρίσει και να αποκαλύψει τον εαυτό του.

Το ρητό «Γίνε η αλλαγή που θές να δείς στον κόσμο» είναι το «γνώθι σ εαυτόν» με άλλα λόγια.Υπάρχει ο κίνδυνος να μπερδέψουμε,και υποθέτω το κάνουμε,τον εγωισμό με την προσπάθεια αυτογνωσίας.Είναι αμέτρητα τα πράγματα που δεν γνωρίζω,αλλά αισθάνομαι την δίψα της ανακάλυψης τους να περιμένει σε κάποιο σκοτάδι να εμφανιστώ,μετά θα πρέπει να δω αυτή την γνώση κι όχι την σκιά τους όμως.Γνώση είναι η προσωπική προσπάθεια για ανακάλυψη,δεν αγοράζεται,δεν διδάσκεται.Εδώ πάλι θα θυμηθώ το παράδειγμα με το εμβόλιο.Σε κάποιον μπορείς να δώσεις μόνο ένα μικρό μέρος της «αρρώστιας»,μετά πρέπει να αναλάβει αυτός,να πάρει την φυσική πορεία προς την κατανόηση και την επίγνωση.

Έχω γνωρίσει και γνωρίζω πολλούς ανθρώπους στην ζωή μου,όπως κι ο καθένας μας φαντάζομαι,αλλά εντυπωσιάζομαι απο το εύρος της γνώσης και περισσότερο της σιγουριάς απο τα λεγόμενα των ανθρώπων.Αναρωτιέμαι,αν όλοι μας γνωρίζουμε τόσα πολλά και είμαστε τόσο σίγουροι για την πολυγνωσία μας,γιατί βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση?Εδώ πάλι κάποιος μπορεί να πεί,»Μα τι έχει η κατάσταση,μια χαρά είμαστε.Έχουμε μερικά σκαμπανεβάσματα που και που αλλά γενικά πάμε μπροστά». Λατρεύω αυτό το σημείο.Φαντασιώνομαι οτι βρίσκομαι σε μια δικαστική αίθουσα γεμάτη ανθρώπους και σηκώνομαι με το γνωστό υπεροπτικό-δικηγορίστικο ύφος και λέω,»Θα ήθελα,σε αυτό το σημείο,να σας παρουσιάσω το αποδεικτικό στοιχείο Β612!» αφήνοντας να σκάσει επάνω στο έδρανο ο τεράστιος τόμος της ανθρώπινης ιστορίας βγάζοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο ,κι εκείνη ακριβώς την στιγμή,όπως στο «Πέμπτο Στοιχείο» η Λίλου «κατέβαζε» στο μυαλό της εικόνες απο την απαρχή της εξωγήινης ανθρώπινης ιστορίας μέχρι το παρόν της,έτσι και οι παρευρισκόμενοι στο τέλος αυτού θα έμεναν άφωνοι, άλαλοι και δακρυσμένοι δίχως την ικανότητα πια να δικαιολογούν φτωχά και ανιαρά κάθε λογική και πραγματικότητα που μέχρι εκείνη την στιγμή απλά τους βόλευε.Η σιωπή έμελλε να είναι το εκκωφαντικό συναίσθημα.

Βαφτίστηκα μες το αίμα της ανθρώπινης ιστορίας
κι εξαγνίστηκα μές το χρυσάφι της εκκλησίας

Αρεσκόμαστε να δημιουργούμε όρους όπως «νικητές/χαμένοι»,έτσι ώστε να αξιολογούμε τι έχει αξία (μεταπώλησης) και τι όχι.Δημιουργώντας όρους,ταμπέλες,κατηγορίες διευκολύνουμε μια διαδικασία,αυτή της κρίσεως.Δεν χρειάζεται να ανοίξεις ένα βιβλίο,διαβάζεις τον τίτλο που του δώσανε και θεωρείς πως γνωρίζεις.Αυτό είναι.Ένας κόσμος γεμάτος πινακίδες και τεχνητή νοημοσύνη κι όμως κανείς δεν ξέρει που πάει ή γιατί.

Ήθελα τόσα να γράψω και πολλά πέρασαν απο το μυαλό μου αλλά υπάρχει ένας κίνδυνος.Θα το εκμυστηρευτώ σε σας,άλλωστε αυτό κάνουμε στο ίντερνετ.Αισθάνομαι να φτάνω στα όρια της σχιζοφρένειας και της παράνοιας σύντομα.Κοιμάμαι την ημέρα,ξυπνάω μές την νύχτα πλημμυρισμένος απο κάθε λογής σκέψεις και πριν προλάβω να θυμηθώ τι ήθελα να γράψω,ξεχνάω.Θέλω την κατανόησή σας όταν συμβεί το κακό,ευθανασία.

Γράφω τις πλημμύρες μου
σαν όλες κάποτε μαζί ανταμώσουν,
να δέσω το σχοινί
γερά να με λυτρώσουν

Τώρα, συνοψίζοντας θα λέγατε οτι απο όσα έγραψα περισσότερο σας κίνησε το ενδιαφέρον η τελευταία παράγραφος που εκμυστηρεύομαι κάτι πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό ή τα προηγούμενα απο αυτό?Αν έβαζα περισσότερες λεπτομέρειες θα ήταν ακόμα πιο Axe (και καλά η διαφήμιση του αποσμητικού που τραβάει τους πάντες) για εσάς?

«A multitude of drops«,υπέροχο,δεν είναι?

Η βλασφημία του μπάσταρδου εραστή της αγάπης-A Rum Diary :

Αναρωτιέμαι τι να είναι αυτό που ίσως σκέφτεσαι για τους διαφορετικούς μας κόσμους.Με κοίταξε κάπως θλιμένα και είπε.

-«Οι άνθρωποι είναι τα μόνα πλάσματα στη Γή που απαιτούν κάποιο θεό και τα μόνα ζωντανά πλάσματα που συμπεριφέρονται σα να μην έχουν έναν».

-«Ο κόσμος ανήκει μόνο σε σας?»,μόλις το είπε αυτό ξαφνιάστηκα.Όχι εξαιτίας εκείνου που μου μιλούσε,αλλά επειδή επιτέλους κατάλαβα τη σχέση μεταξύ των παιδιών που ψάχνουν για φαγητό και των γυαλυστερών πινακίδων στις εισόδους των τραπεζών.

-«Δεν υπάρχει όνειρο ,Σινό.Μόνο μια κατουρημένη λίμνη απληστίας που απλώνεται σε όλο τον κόσμο.»

Θέλω να δώσω μια υπόσχεση,σε σένα,τον αναγνώστη.Δεν ξέρω αν θα την εκπληρώσω άυριο ή μεθάυριο.Αλλά θα βγάλω στη φόρα τους μπάσταρδους αυτού του κόσμου.Δεν θα κοιτάω το τι συμφέρει αυτούς.Θα προσπαθήσω να μιλήσω για τον αναγνώστη μου.Αυτή είναι η υπόσχεσή μου.Και θα είναι μια φωνή φτιαγμένη απο μελάνι και οργή.

Το μυρίζεται?Είναι η μυρωδιά των μπάσταρδων.Αλλά είναι και η μυρωδιά της αλήθειας.Εμένα μου μυρίζει μελάνι.

Ένα ανθρώπινο όν δεν είναι ένα τέστ,μια κόλλα χαρτί που θα βαθμολογήσουμε ανάλογα με το τί έγραψε,με το πόσα ορθογραφικά έκανε,με την λάθος σύνταξη,δεν θα το βαθμολογήσουμε ούτε κάν
για τον μή ορθό λόγο του.Σημασία και προσδιορισμό δίνει αυτό που υπάρχει στην καρδιά κι εκφράζεται με την σκέψη και τις πράξεις.Οι πράξεις που προέρχονται απο αυτά που δεν έχεις είναι αληθινές.
Ένα όν που σκέφτεται με γνώμονα την απληστία δεν είναι ικανό να αγαπήσει,το νόημα της αγάπης προφανώς δεν εκφράζεται απο αυτήν.
Σε έναν καπιταλιστικό κόσμο,ποιός έχει αγάπη και όχι απληστία?Νομίζετε πάνε μαζί?Σαν ένας διακόπτης αλλάζουμε απο απληστία σε αγάπη και αντίθετα?Η αγάπη δεν έχει διαθέσεις,είναι μια και είναι μέσα σου ή δεν είναι.
Παθιασμένη και αληθινή,αυτό καίει η αγάπη,αλήθεια και αυτό βγάζει απο μέσα σου,αλήθεια.Η βλασφημία του μπάσταρδου εραστή της αγάπης.

If you can speak what you will never hear,if you can write what you will never read,you have done rare things.
~Henry David Thoreau

The Rum Diary

Το Λυχνάρι

 

Ζούμε για να πεθάνουμε.

Μές την πραμάτια υλικών αναγκών,

ανύπαρκτων παθών,γεμάτα τίποτα.

Εικόνες,μέσα σε εικόνες,μέσα σε εικόνες,

να γεμίζουν το μυαλό μ’ ανικανότητα.

Γυναίκες όμορφες,πρόσωπα θελκτικά που αν τ’ αγγίξεις

θα σπάσουν μές τον εικονικό τους κόσμο.

Άθλια εξουσία του κενού.

Όλα κυριαρχούν επάνω σου και τα αφήνεις να σε μαστουρώνουν,

μάτια βαριά,ληθαργικά κι ακούνητα που δε σου ανήκουν πιά,

μόνο ένα σώμα,ξένο φορτίο,ξένη σκέψη,απόκοσμη ηδονή.

Ένας ιστός απο παραμυθάκια,ναρκωμένα στο δηλητήριο ανιαρά.

Σε ένα τηλεπαιχνίδι είσαι.

Γυρνάς τον τροχό και γυρνάς μαζί του.

Τόσο έλεγχο έχεις μικρέ.

Τόση εξουσία σου δίνουν.

Το ανέχεσαι,δεν το αμφισβητείς.

Γεμίζεις θυμό και εκτονώνεσαι σε όλα τα λάθη σου.

Γεμίζεις λάθη κι αδειάζεις την ψυχή σου σε ότι δεν σου ανήκει.

Μοιράζεις τον χρόνο σου σε ξεπουλημένα βρώμικα μυαλά.

Βρωμίζεις τις σκοτεινές γωνιές και δεν ξανα βαγαίνεις παρά σα δαίμονας.

Παλιά βιβλία σκονισμένα,μαθήματα ξεχασμένα.

Γραφή έντονη,μυρίζει ακόμα επάνω στο δέρμα.

Ξεχνιέσαι ξανά,προσωπικές ειδολωλατρείες.

Έχεις όσο έλεγχο θέλεις να πάρεις στα χέρια σου και στο μυαλό σου.

Ούτε ίντσα παραπάνω σκλάβε.

Τρίβεις το λυχνάρι που σου πλασάρανε και το θαρρείς τύχη.

Το σηκώνεις με θαυμασμό και το τρίβεις μυστικά.

Ζητάς 3 ευχές για να ικανοποιήσεις την ανυπαρξία σου.

Στοίχημα οτι δεν ζήτησες κι άλλα λυχνάρια,άπειρα.

Άπειρες ευχές για μια μικρή ζωή,διστακτική και ανυπόμονη.

Εκπληρώθηκες?Ικανοποιήθηκες?Πέθανε και λάτρεψε.

«Το Αλκοόλ των Αναλύσεων…»

…μας ζάλισε.

Ξεχάσαμε τις έννοιες,τις μεταλλάξαμε σε ότι δεν είναι,σε ότι θέλουμε να είναι,σε ότι ποτέ δεν θα έχουμε γιατί δεν αντέχουμε να είμαστε ο απλός εαυτός μας,γιατί δεν αντέχουμε την σκέψη μας,δεν αντέχουμε το ταξίδι της μοναξιάς,κι όμως έρημοι και μόνοι το κάνουμε στο τέλος,ακριβώς για όσα δεν αντέχουμε να δούμε και να αντιμετωπίσουμε.

Ο κυρίαρχος φόβος της αλλαγής που πάντα γίνεται επιστροφή,στα ίδια μονοπώλια,την κατοχή ενός άλλου επάνω μας κι όχι την υπομονή ενός άλλου.

Θέλω να φύγω,εκεί που δεν ξέρουν το όνομά μου,εκεί που είσαι για μένα και γώ για σένα,γυμνοί και βυθισμένοι.Θαλπωρή και γαλήνη σ’ένα δάκρυ,ένα ρίγος στην ραχοκοκαλιά και πάλι στο δέρμα να αγγιζόμαστε λαχταρώντας την ίδια έκρηξη,    αργά,    μυστικά,  σχεδόν σαν να είμαστε ακίνητοι,μελωδικοί και ολοκληρωμένοι σε ένα μόνιμο άγγιγμα.

Θυμάμαι την ζωή τώρα,θυμάμαι τα πάντα.Ελέυθεροι σκλαβωμένοι απο έρωτα,πάθος που βρυγχάται.Μυσταγωγεία.

Ας φύγουμε τώρα,Ατλαντίδα εσύ,Ιθάκη εγώ.

«Βυθίσου»

-Τι σκέφτεσαι?
-Τίποτα.Εσύ τι σκέφτεσαι?
-Εγώ προσπαθώ να μην σε σκέφτομαι,γιατί αν σε σκέφτομαι σε θέλω τόσο πολύ και τόσο βαθιά κι απεγνωσμένα που θα πάρω τους δρόμους και θα σε ψάχνω μες τη νύχτα.
-Κι αν δε με βρείς?
-Θα είμαι σα τις νυχτερίδες.Τυφλός και αφουγκραζόμενος τον κόσμο θα ψάχνω για τροφή.Κάτι να τροφοδοτεί την σκέψη μου.Δεν με νοιάζει προς τα πού.Προς εσένα ελπίζω.Αλλιώς,τι νόημα έχει.
Εσύ με γέμισες,σε σένα θέλω να τα δώσω.
-Να μου δώσεις τι?
-Ότι είμαι.Αν είμαι κάτι.
-Τίποτα δηλαδή.
-Ο καθένας έχει το δικό του πρίσμα.Άλλοι βλέπουν χρώματα πολλά μέσα απο αυτό,άλλοι μόνο ένα χρώμα κι άλλοι δεν έχουν καθόλου πρίσμα.
-Φιλοσοφείς ξανά.
-Πρέπει να αναπνέω.
-Το βαραίνεις.
-Στο βυθό είναι η ουσία.
-Θα πνιγείς.
-Ε καί?Το manualy του Θεού δεν λέει τι να κάνουμε?
-Δεν ξέρω.
-Ιδού η αυτογνωσία.
-Ναί,τι να σου πώ.
-«Βυθίσου κι έρχομαι μαζί σου.»
…