Προσωπικά δεν νομίζω οτι υπάρχει κάποια διαφορά, σε πρακτικό επίπεδο, μεταξύ Καπιταλισμού και θρησκευτικού εξτρεμισμού. Ακόμα και αν ορίζεται θεωρητικά, το ένα έχει ενσωματωθεί μες το άλλο.
Η θρησκεία που παίρνει τα όπλα, παίρνει και το χρήμα, υπόκειται στους νόμους του και τις δομές που το ορίζουν και περιορίζουν. Για να υπάρξει το ένα χρειάζεται το άλλο στο υπάρχον σύστημα. Αλλιώς θα παραμείνει κάτι παλιό, ανίκανο να προχωρήσει στο μοντέρνο είδος βίας που περικλείει τον φόβο σε κάθε επίπεδο και ο ψυχολογικός πόλεμος αν και αναίμακτος προσφέρει την πρωτοβουλία και φήμη που χρειάζεται για να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το είδος φονταμενταλισμού.
Δεν υπάρχει διαχωρισμός, το ένα συνυπάρχει με το άλλο, το ένα ταΐζει το άλλο και η κοινωνική σφαίρα έχει εκπαιδευτεί μες το μίσος και την βία. Οι ευφημισμοί της γλώσσας έχουν μετατρέψει την βία σε κάτι ανεκτό κάτω απο ένα ορισμένο πρίσμα, η ρητορεία γίνεται τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας και διαχείρισης των μαζών, όπου ως «μάζα» ορίζεται ένα σύνολο ανθρώπων ανίκανο να σκεφτεί κριτικά. Γενικά, ένα κοινό που ακολουθεί ηγέτες κι άρχοντες, είτε έρχονται κάτω απο την ταμπέλα του «πολιτικού» (αν είσαι «πολίτης» γιατί δεν είσαι και πολιτικός?), είτε αυτήν του θρησκευτικού γκουρού (που όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη για εσωτερισμό). Κάποιοι όμως θεσπίζονται ως αντιπρόσωποι, είτε της μάζας, είτε του ποίμνιου.
Δεν έχουμε σταματήσει να διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας σε μειονότητες, ενώ πάντα ανήκαμε και ανήκουμε στο ίδιο είδος, στον ίδιο πλανήτη. Άνθρωποι και Γήινοι Δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε ακόμα πόσο ιερή ή όχι τελικά είναι η θνησιμότητά μας. Μάλλον, όχι η δική μας τόσο, όσο των άλλων. Όλη αυτή η τρέλα, οι εμμονές και κομφορμιστική συμπεριφορά ως επί το πλείστων, μοιάζει σαν ένας μονόδρομος που συνεχώς στενεύει και γίνεται όλο και πιο απότομος.
Νομίζω οτι μπορώ να ξεκινήσω απο την εγκατάλειψη της λογικής σε αυτή την κοινωνία. Μικροί συνασπισμοί ακόλουθων δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτα. Έγκειται στον καθένα μας να μάθει να σκέφτεται και να κρίνει, να διακρίνει το τι επιφέρει μίσος, βία, μισαλλοδοξία. Καταλήγουμε πάντα σε αυτό που μισούμε, σε εκείνο τον τύπο που ξεκινάει λέγοντας, » Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» και όσο κατηφορίζει η λογική μας, τόσο πιο εύκολο μας φαίνεται να ακολουθήσουμε αυτό το μονοπάτι της τρέλας ώσπου η τρέλα κατακάθεται και δεν αναγνωρίζουμε τίποτα πλέον. Εκεί βρισκόμαστε αυτή την στιγμή και είμαστε οι μόνοι στον πλανήτη με αυτό το πρόβλημα. Ευτυχώς, κανείς άλλος δεν χρειάζεται να σηκώσει τα προβλήματά μας.
Απο την άλλη δεν χρειάζεται και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως άνθρωποι. Πάντα μας δίνεται η επιλογή να τα αναθέτουμε, εξουσιοδοτούμε σε κάποιον άλλον. Οπότε, εν μέρει λύνουμε το πρόβλημα της ευθύνης που φέρει η σκέψη. Ο συλλογισμός. Γιατί, ποιός πραγματικά έχει χρόνο για να ανακαλύψει την αντικειμενικότητα πλέον? Ποιος έχει χρόνο να μάθει την αλήθεια, ειδικά όταν όλοι φαίνεται να είναι πρόθυμοι να την προσφέρουν. Την διαφημίζουν άλλωστε. Πάντα κάποιος βάλει προς κάπου. Πυρά προς κάθε κατεύθυνση. Κανείς δεν είναι αμέτοχος.