La Heine

Οι άνθρωποι ενώνονται μόνο όταν πρόκειται να μισήσουν κάτι απο κοινού.»Έχουμε κοινό ενδιαφέρον στο να καταστρέψουμε κάτι,οπότε ενωνόμαστε και παίρνουμε αυτό που νομίζουμε οτι θέλουμε ή ότι είναι φαινομενικά σωστό ή δίκαιο».Η συνέχεια είναι μόλις πετύχουν τον στόχο τους να αρχίσει το επόμενο βήμα,να βρουν μεταξύ τους ένα κοινό μίσος ώστε στο τέλος να μείνει μόνο ένας,ως αρχηγός,αφεντικό,βασιλιάς ή παντοκράτορας της αγέλης.Αυτή η διαδικασία φαίνεται να τρώει τον περισσότερο απο τον χρόνο τους,τους κρατάει απασχολημένους μια ζωή,ώστε δεν χρειάζεται να βαρεθούνε ή να μην έχουν κάτι να κάνουν και αντικρίσουν την υπεροπτική ασημαντότητα της ανυπαρξίας τους προσπαθώντας να ελέγξουν τα πάντα στο ελάχιστο χρόνο που τους δόθηκε απλά για να ζήσουν.Κι αν θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτό το εκπληκτικό εσωτερικό σύμπαν που ονομάζεται εγκέφαλος τότε θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με όλα τα αντίθετα.Τα αντίθετα,είναι τα θετικά,αυτά που θα βοηθήσουν στην εξέλιξη κι ωρίμανση του εγκεφάλου.

Κάποτε,ο εγκέφαλός μας σκεφτόταν πρωτόγονα,αγωνιζόταν-μόλις απέκτησε την ικανότητα της σκέψης- να συνυπάρξει το ένστικτο με την λογική,με το να εξηγεί όσα έβλεπε,κάτω απο άλλο πρίσμα πια.Αυτό,είναι μια διαδικασία,πλάθουμε τον εγκέφαλό μας μέσα απο όσα βιώνουμε αλλά και φανταζόμαστε.Ο εγκέφαλος έχει τόσο την ικανότητα να σκέφτεται λογικά όσο και να παρερμηνεύει.

Γιατί βλέπει κάποιος τηλεόραση?Γιατί δεν διαβάζει ένα βιβλίο?Δεν διαβάζει ένα βιβλίο γιατί είναι βαρετό,φαντάζομαι η απάντηση της πλειοψηφίας. Γιατί η τηλεόραση δεν είναι βαρετή και το βιβλίο είναι?Ή γιατί είναι βαρετή μια φιλοσοφική συζήτηση?Γιατί η τηλεόραση «εκπέμπει»,κι ο εγκέφαλος τρέφεται με «ύπνο».Μπορούμε να μάθουμε να έχουμε έναν ενεργό,σαν ηφαίστειο εγκέφαλο,ή έναν εγκέφαλο «λεχώνα».Απο εμάς εξαρτάται αποκλειστικά.Όπως εμείς χρειαζόμαστε τροφή,ενέργεια δηλαδή,έτσι κι ο εγκέφαλος.Έχει σημασία όμως η ποιότητα της τροφής!Μέγιστη,γιατί καθορίζει την πραγματικότητα απο την υποκρισία και τις ψευδαισθήσεις που σήμερα δεχόμαστε καθημερινά.

Στην φύση υπάρχουν βότανα,θεραπευτικά και θρεπτικά.Οι πρώτοι άνθρωποι,φαντάζομαι,όταν τα πρωτοανακάλυπταν κι έβλεπαν τις υπέροχες θεραπευτικές ικανότητές τους τα χρησιμοποίησαν όχι απλά για το κοινό καλό αλλά και για να ανέλθουν οι ίδιοι κοινωνικά.Να διευκολύνουν την ζωή τους έχοντας σκλάβους.Η ασχολία με τα βότανα θα τους έφερε σε πολλά είδη,μεταξύ αυτών και βότανα όπως η μαριχουάνα,γενικά παραισθησιογόνα.Πως να τα κατανοήσει ένα πρωτόγονο μυαλό,παρά σαν μαγικό.Κι αυτός που τα «ήλεγχε» θα ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος με εξουσία πάνω σε κάτι, θεϊκό ίσως.Δέος,δέος αντί περιέργειας,αναζήτησης κι έρευνας.Άλλωστε μέσω του λόγου τελειοποιήσαμε και την τέχνη της οφθαλμαπάτης,μπορούμε να πείθουμε στο θέλημά μας πλέον τους ανθρώπους κι ακόμα περισσότερο στην εποχή μας που η επιστήμη έχει προχωρήσει πέρα απο την αντίληψή μας στην εξερεύνηση και χαρτογράφηση του εγκεφάλου,γνωρίζουν όσοι θέλουν να εξουσιάσουν κι έχουν την οικονομική δυνατότητα,πως να χειραγωγήσουν την μάζα.

Όλα είναι παιχνίδια μίσους,αντίθετα απ’ότι θέλουν να πιστεύουν οι πολλοί ότι είναι παιχνίδια αγάπης.Αν βρούμε κάτι να το μισήσουμε αρκετά ώστε να μας τραβήξει στην σκοτεινή άβυσσο του και πιο πέρα θα γεμίσει μια ζωή απασχόλησης με κάτι.Κάτι,ας είναι και ανύπαρκτο,το θέμα είναι να είναι κάτι να γεμίσει την ανικανότητα της σκέψης.Βρισκόμαστε εδώ,με όλη αυτή την παράφρων,παράλογη ανθρώπινη ιστορία ακριβώς γιατί νομίζουμε το μίσος για αγάπη,πάθος,εμμονή.

Με τα κοινωνικά στάνταρ ο παράφρων είμαι εγώ,που εξηγώ εδώ,όσα κατάλαβα οτι τελικά συμβαίνουν.Χειρότερο απ’όλα (…) είναι οτι δεν προσπαθώ να πείσω ή να ελέγξω κανέναν.Το ενδιαφέρον για το πώς κυλάει η ζωή είναι στο ζενίθ,ο εγκέφαλός μου «δουλεύει» υπερωρίες,τόση απόλαυση δεν δίνεται απο κανένα ναρκωτικό,εξαιρουμένων των νέων ενώσεων των νευρώνων κι εγκεφαλικών κυττάρων που αποκαλύπτουν άλλες πόρτες στην σκέψη και στη νόηση των πραγμάτων.

Κάθε θρησκεία,κάθε ιδεολογία,κάθε δόγμα,κάθε όν, που προσπαθεί να πείσει/προσυλητίσει/φανατίσει κάποιον,ΧΑΝΕΙ έναν άνθρωπο,αλλά κερδίζει έναν ακόλουθο,ένα υποτακτικό ζόμπι.Αυτό που έχουμε είναι μια κοινωνία του μίσους,στηριζόμαστε σε αυτήν,την διδάσκουμε στα παιδιά μας με ευλάβεια και η έδρα της είναι οι ναοί της «αγάπης».Κυοφορούμε την υποκρισία,δεν θα αλλάξει,την τρεφόμαστε απο εμβρυικό στάδιο,ποτέ δεν θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη με διάθεση αυτογνωσίας κι εξερεύνησης. Η κυνικότητα του να εξοστρακίζουμε τα πάντα τα οποία αναφέρονται στην φιλοσοφία και στην αποδοχή και στην κατανόηση,είναι ο μονόδρομός μας.

Αρετή είναι η ειλικρίνεια που δείχνουμε απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας.Και είμαστε ενάρετοι στο βαθμό που μπορούμε να γυμνώνουμε τον εαυτό μας απέναντι στον εαυτό μας (Ο Νηφομανής~Δ.Λιαντίνης)

Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία,μεγαλώνουμε μαζί της,τη σπουδάζουμε με ζήλο,τη διδάσκουμε με φανατισμό.Και όταν πεθάνουμε την αφήνουμε Τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας (Homo Educandus~Δ.Λιαντίνης)

Homo Poeticus

Πως να είσαι Γήινος-Οδηγίες χρήσεως.

Έχετε δεί τους μελλοθάνατους δια απαγχονισμού,σε ταινίες ή ντοκυμαντέρ?Τους περνάνε μια μάυρη κουκούλα ναί?Αυτή η μάυρη κουκούλα είναι οι διαφημίσεις και τα δελτία ειδήσεων,αυτά δηλαδή που μας κρατάνε εκτός πραγματικότητας,μας απομακρύνουν απο αυτή,γιατί ακριβώς αυτή θέλουν να ελέγχουν ώστε να είναι οι άρχοντες του παιχνιδιού.Βλέπετε,στην βάση της η κοινωνία μας στηρίζεται στον αρνητισμό,αυτή είναι η μάυρη κουκούλα.Ο μελλοθάνατος είναι ήδη νεκρός βέβαια,απο την στιγμή που επέλεξε,εθελούσια,να κάνει αυτό που έκανε.Το ότι οδηγήθηκε σε αυτό το γεγονός,είναι αποτέλεσμα της μή σκέψης που καθορίζει την ζωή του καθ’όλη την διάρκειά της.

Περιλιπτικά,αποσπάσματα της ταινίας/ντοκυμαντέρ «Γήινοι»,γιατί μερικές φορές,το διάβασμα δίνει μια διαφορετική οπτική απο την εικόνα κι ας λένε οτι η εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις.Συνήθως παρασυρόμαστε απο την εικόνα και δεν συμετέχει τόσο η σκέψη…Διαβάστε λοιπόν.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
1. ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
2. ΒΙΑΙΗ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ
3. ΑΠΟΔΟΧΗ
ΓΗΙΝΟΙ,Γήινος: ουσ. Αυτός που κατοικεί τη γη.
Από τη στιγμή που όλοι μας κατοικούμε τη γη, όλοι μας θεωρούμαστε γήινοι.Δεν υπάρχει σεξισμός, ρατσισμός ή σπησισισμός, στον όρο γήινος.Αυτό περιλαμβάνει κάθε έναν από μας: θερμόαιμο ή ψυχρόαιμο,θηλαστικό,σπονδυλωτό ή ασπόνδυλο,πουλί,ερπετό,αμφίβιο,ψάρι και ανθρωποειδές.Οι άνθρωποι επομένως, μη όντας το μοναδικό είδος στον πλανήτη, μοιράζονται αυτό τον κόσμομε εκατομμύρια άλλα ζωντανά όντα, καθώς όλοι μας εξελισσόμαστε εδώ μαζί.

Παρ’ όλ’ αυτά, ο άνθρωπος είναι αυτός που έχει την τάση να κυριαρχήσει τη γη, συχνά μεταχειρίζοντας τα άλλα γήινα όντα ως απλά αντικείμενα.Αυτό εννοούμε με τον όρο σπησισισμός.
Αναλογικά με τον ρατσισμό και τον σεξισμό, ο όρος σπησισισμός, είναι η προκατάληψη, ή η νοοτροπία μεροληψίας υπέρ των ενδιαφερόντων των μελών του ίδιου είδους κάποιου και εναντίoν των ενδιαφερόντων των μελών των άλλων ειδών.Εάν ένα πλάσμα υποφέρει, δεν μπορεί να υπάρχει ηθική δικαιολογία για την άρνηση να ληφθούν υπ’ όψιν τα δεινά του.Ασχέτως της φύσης του πλάσματος, η αρχή της ισότητας, απαιτεί ότι τα δεινά κάποιου, είναι ίσα με παρόμοια δεινά οποιουδήποτε άλλου όντος.

Οι ρατσιστές παραβιάζουν την αρχή της ισότητας, δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στα ενδιαφέροντα των μελών της δικής τους φυλής, όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ των ενδιαφερόντων τους και των ενδιαφερόντων αυτών που ανήκουν σε άλλη φυλή.Οι σεξιστές παραβιάζουν την αρχή της ισότητας, ευνοώντας τα ενδιαφέροντα του δικού τους φύλο.Παρομοίως, οι σπησισιστές δίνουν προτεραιότητα στα ενδιαφέροντα του είδους τους, επί των ενδιαφερόντων των μελών των άλλων ειδών.

Σε κάθε περίπτωση, το μοτίβο είναι πανομοιότυπο.
Αν και μεταξύ των μελών της ανθρώπινης οικογένειας αναγνωρίζουμε το ηθικό μέλημα του σεβασμού ότι -κάθε άνθρωπος είναι κάποιος, όχι κάτι- ηθικά ασεβής μεταχείριση συμβαίνει όταν αυτοί που βρίσκονται στο πάνω άκρο μιας σχέσης ισχύος, μεταχειρίζονται τους λιγότερο ισχυρούς ως απλά αντικείμενα.
Ο βιαστής μεταχειρίζεται έτσι το θύμα του βιασμού. Ο παιδεραστής το παιδί στο οποίο ασέλγησε.Ο αφέντης τον σκλάβο.Σε κάθε τέτοια περίπτωση, οι άνθρωποι που έχουν ισχύ εκμεταλλεύονται αυτούς που δεν έχουν.Μήπως ισχύει το ίδιο στο πως οι άνθρωποι μεταχειρίζονται τα άλλα ζώα, ή τους άλλους γήινους;Αφού οι άνθρωποι και τα ζώα δεν είναι το ίδιο, από όλες τις απόψεις.Αλλά το ερώτημα της ομοιότητας έχει ένα άλλο πρόσωπο.

Σίγουρα, τα ζώα δεν έχουν όλες τις επιθυμίες που έχουν οι άνθρωποι.Σίγουρα, δεν αντιλαμβάνονται ό,τι αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι.Και όμως, εμείς και αυτά έχουμε κάποιες κοινές επιθυμίες και αντιλαμβανόμαστε κάποια κοινά πράγματα.Οι επιθυμίες για τροφή και νερό, καταφύγιο και συντροφιά, ελευθερία κινήσεως και αποφυγή πόνου.Οι επιθυμίες αυτές είναι κοινές στα μη ανθρώπινα ζώα και στα ανθρώπινα όντα.Όσον αφορά την αντίληψη, όπως οι άνθρωποι, πολλά ζώα κατανοούν τον κόσμο στον οποίο ζουν και κινούνται.Διαφορετικά, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν.Έτσι πίσω από τις τόσες διαφορές, υπάρχει ομοιότητα.
Όπως εμείς, τα ζώα αυτά είναι εφοδιασμένα με το μυστήριο και το θαύμα της συνείδησης.Όπως εμείς, δεν είναι μόνα στον κόσμο και το γνωρίζουν.Όπως εμείς, είναι τα ψυχολογικά κέντρα μιας ζωής που είναι μοναδικά δικιά τους.

Σ’ αυτές τις θεμελιώδεις απόψεις, οι άνθρωποι στέκονται στα τέσσερα, τρόπος του λέγειν, με τα γουρούνια και τις αγελάδες, τις κότες και τις γαλοπούλες.Τι περιμένουν αυτά τα ζώα από μας, πως πρέπει να τα μεταχειριζόμαστε ηθικά, είναι ερωτήσεις των οποίων οι απαντήσεις αρχίζουν με την αναγνώριση της ψυχολογικής μας συγγένειας μ’ αυτά.
Έτσι στην υπόλοιπη ταινία καταδεικνύεται σε πέντε τομείς πως τα ζώα έχουν φτάσει στο σημείο να υπηρετούν την ανθρωπότητα…… μη τυχόν και το ξεχάσουμε.

Ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Isaac Bashevis Singer, έγραψε στη μεγάλης επιτυχίας νουβέλα του
“Enemies, A Love Story”, τα παρακάτω:
“Όσο συχνά ο Χέρμαν ήταν μάρτυρας της σφαγής ζώων και ψαριών,
πάντα είχε την ίδια σκέψη: Στη συμπεριφορά τους προς τα πλάσματα, όλοι οι άνθρωποι ήταν Ναζί.
Η υπεροψία με την οποία ο άνθρωπος μπορούσε να συμπεριφέρεται στα άλλα είδη όπως τον ευχαριστεί, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των πιο ακραίων ρατσιστικών θεωριών.Την αρχή του δικαίου του ισχυρού.”
Η σύγκριση εδώ με το ολοκαύτωμα είναι και εσκεμμένη και προφανής:Μια ομάδα από ζωντανά όντα, αγωνιά μέσα στα χέρια μιας άλλης. Αν και κάποιοι θα διαφωνήσουν στο ότι τα δεινά των ζώων μπορούν πιθανόν να συγκριθούν μ’ αυτά των Εβραίων ή των σκλάβων, υπάρχει στην πραγματικότητα, ένας παραλληλισμός.Και για τους φυλακισμένους και τα θύματα αυτών των μαζικών σφαγών, το ολοκαύτωμα τους θα συνεχίζεται για πολύ ακόμα.

Στο βιβλίο του “The Outermost House”, ο συγγραφέας Henry Beston έγραψε,
“Χρειαζόμαστε μια άλλη σοφότερη και ίσως πιο μυστικιστική αντίληψη για τα ζώα.Απομακρυσμένος από την καθολική φύση και ζώντας με περίπλοκα τεχνάσματα, ο άνθρωπος στον πολιτισμό παρατηρεί τα πλάσματα μέσα από το φακό της γνώσης του και βλέπει μέσω αυτού ένα πούπουλο μεγενθυμένω και ολόκληρη την εικόνα παραμορφωμένη.Τα αντιμετωπίζουμε συγκαταβατικά για τις ατέλειές τους.Για την τραγική τους μοίρα να έχουν πάρει μορφή τόσο κατώτερη της δικής μας.Και επ’ αυτού σφάλλουμε και σφάλλουμε σε μεγάλο βαθμό. Για το λόγο ότι τα ζώα δεν μετριούνται σε σχέση με τον άνθρωπο.Σε ένα κόσμο γηραιότερο και πιο ολοκληρωμένο από το δικό μας,αυτά δρουν ολοκληρωμένα. Χρισμένα με επεκτάσεις αισθήσεων που εμείς χάσαμε ή δεν αποκτήσαμε ποτέ. Ζώντας από φωνές που ποτέ δεν θα ακούσουμε.Δεν είναι όμοιά μας.Δεν είναι κατώτερά μας.Είναι άλλα έθνη.Πιασμένα μαζί μας στο δίχτυ της ζωής και του χρόνου. Φυλακισμένα μαζί μας στο μεγαλείο και την επώδυνη προσπάθεια της γης.”

Τα περισσότερα ανθρώπινα όντα είναι σπησισιστές.Η ταινία αυτή δείχνει συνηθισμένα ανθρώπινα όντα όχι λίγους κατ’ εξαίρεση σκληρούς ή άκαρδους ανθρώπους, αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, να παίζουν ενεργό ρόλο, να συναινούν, και να επιτρέπουν πρακτικές πληρωμένες από τους φόρους τους που απαιτούν τη θυσία των πιο σημαντικών ενδιαφερόντων των μελών των άλλων ειδών, με σκοπό να προωθήσουν τα πιο ασήμαντα ενδιαφέροντα του δικού μας είδους.

Η ελπίδα για τα ζώα του αύριο πρόκειται να βρεθεί σε μια Ανθρώπινη Κουλτούρα η οποία μαθαίνει να νιώθει πέραν του εαυτού της.Πρέπει να μάθουμε την εμπάθεια.Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε μέσα στα μάτια ενός ζώου και να νιώσουμε ότι η ζωή τους έχει αξία επειδή είναι ζωντανά.

Έχει ειπωθεί ότι αν έπρεπε να σκοτώσουμε οι ίδιοι για το κρέας μας, όλοι θα ήμασταν χορτοφάγοι.Βέβαια, πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν επισκεφτεί ποτέ ένα σφαγείο, και πλάνα από λειτουργίες σφαγείων δεν είναι δημοφιλή στην τηλεόραση.Οι άνθρωποι ίσως ελπίζουν ότι το κρέας που αγοράζουν προήλθε από κάποιο ζώο που πέθανε χωρίς πόνο, αλλά στην πραγματικότητα δεν θέλουν να γνωρίζουν γι’ αυτό. Ωστόσο αυτοί που, με τις αγορές τους, απαιτούν τη θανάτωση ζώων, δεν τους αξίζει να προστατευτούν απ’ αυτό, ή από κάθε άλλη πλευρά της παραγωγής του κρέατος που αγοράζουν.
Από πού λοιπόν προέρχεται η τροφή μας;[…] Και γι’ αυτούς που νομίζουν πως το να τρως θαλασσινά είναι “πιο υγιεινό” από τα ζώα της ξηράς, απλώς θυμηθείτε μόνο πόσα απόβλητα και μολυσμένα στοιχεία απορρίπτονται στους ωκεανούς μας. Στο παρελθόν, πετρελαϊκές, πυρηνικές και χημικές βιομηχανίες έχουν πράξει λιγοστά για την προστασία των θαλάσσιων περιβάλλοντων. Και η απόρριψη λυμάτων πάνω ή κάτω του θαλάσσιου βυθού, έχει αποδειχτεί πάντα ένα βολικό μέρος για την απαλλαγή από τα ακατάλληλα απόβλητα.
Οι σημερινοί εμπορικοί αλιείς εντείνουν την κατάσταση αυτή σε μαζική κλίμακα. Χρησιμοποιούν τεράστιες βιομηχανικές τράτες, με μέγεθος ποδοσφαιρικού γηπέδου και προχωρημένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό για εντοπισμό και πιάσιμο ψαριών. Γιγάντια δίχτυα απλώνονται κατά μήκος του ωκεανού, καταβροχθίζοντας οτιδήποτε βρίσκεται στο πέρασμά τους.Αυτές οι τράτες, μαζί με την αυξημένη όρεξη μας για θαλασσινά, αδειάζουν τους ωκεανούς από τη θαλάσσια ζωή με ανησυχητικό ρυθμό.Ήδη, 13 από τους 17 κυριότερους παγκόσμιους ψαρότοπους έχουνε αδειάσει ή είναι σε σοβαρό μαρασμό. οι άλλοι τέσσερις έχουν υπερεκμεταλλευτεί ή έχουν πλήρως εκμεταλλευτεί.

Το πρόσφατο ξέσπασμα του pfiesteria, ενός μικροοργανισμού 1000 φορές πιο ισχυρού από το κυάνιο, παραγόμενο από εκατομμύρια γαλόνια ανεπεξέργαστων περιττωμάτων και ούρων χοίρων, τα οποία χύνονται σε ποταμούς, λίμνες και ωκεανούς, μετατρέποντας τα οικοσυστήματα σε βρώμικες τουαλέτες, αποδεικνύει ό,τι πιο ανησυχητικό. Απειλώντας τη θαλάσσια ζωή και τους ανθρώπους, ο Pfiesteria έχει σκοτώσει πάνω από ένα δισεκατομμύριο ψάρια, το μεγαλύτερο θανατηφόρο πλήγμα ψαριών στην ιστορία, και συνεχίζει να εξαπλώνεται. Ίχνη του pfiesteria έχουν
ήδη βρεθεί από το Long Island, μέχρι τον κόλπο της Florida, σε αποστάσεις μέχρι 1000 μιλίων. Στην πραγματικότητα, αυτή η από νερού εισβολή του pfiesteria αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ξεσπάσματα λοιμογόνου μικροοργανισμού στην ιστορία των ΗΠΑ.
Είναι βιολογικός κίνδυνος επιπέδου 3.Ο ιός Ebola είναι επιπέδου 4.Ο ιός του AIDS είναι επιπέδου 2.Και αυτό το μικρόβιο μεταλλάχθηκε ως άμεσο αποτέλεσμα της μαζικής κατανάλωσης ζώων εκ μέρους μας, και ειδικότερα του χοιρινού. Με τις φάρμες παραγωγής να παχαίνουν εκατομμύρια γουρούνια για σφαγή, καταναλώνονται σιτηρά και παράγονται απόβλητα.

Στα ροντέο, οι ταύροι και τα άλογα δεν αναπηδούν επειδή είναι άγρια, αλλά επειδή πονάνε. Μια ζώνη, που αποκαλείται πλευρικό λουρί ή λουρί αναπήδησης, προσδένεται γύρω από το σώμα του ζώου μέχρι τα γεννητικά όργανα.Καθώς το ζώο εξέρχεται, ένα τράβηγμα της ζώνης είναι αρκετό για να αρχίσει το ζώο να πηδάει απ’ τον πόνο. Πέραν των άλλων τραυματισμών που υφίστανται τα ζώα στα ροντέο, όπως σπασμένα πόδια, εξάπτονται επίσης από χτυπήματα, πειράγματα, ηλεκτροσόκ, και βασανίζονται με διάφορους τρόπους ώστε να πεταχτούν αφηνιασμένα.

Σε ανούσια, ασήμαντα, αλλόκοτα αγωνίσματα σχεδιασμένα για αποκόμιση κέρδους και ψυχαγωγία.Εκτός από την απώλεια του φυσικού περιβάλλοντος, το κυνήγι είναι η πρώτη απειλή της άγριας ζωής σήμερα. Οι κυνηγοί σκοτώνουν πάνω από 200 εκατομμύρια ζώα κάθε χρόνο. Ελάφια, κουνέλια, και σκίουροι είναι πρώτοι στη λίστα των επιθυμητών στόχων. Δεν υπάρχει αμφιβολία.Αν το κυνήγι είναι άθλημα, είναι ένα αιματηρό άθλημα.Οι στόχοι είναι ζωντανοί, και υφίστανται βίαιους θανάτους.
Το ψάρεμα είναι επίσης θανάσιμο άθλημα, όπου τα μη ανθρώπινα ζώα υποφέρουν.Ερευνητές έχουν συμπεράνει, πως τα ψάρια εκδηλώνουν συμπεριφορά πόνου με τον ίδιο τρόπο με τα θηλαστικά.Ανατομικά, φυσιολογικά και βιολογικά, το σύστημα πόνου στα ψάρια είναι το ίδιο με των πουλιών και των θηλαστικών.Με άλλα λόγια, τα ψάρια είναι οργανισμοί που αισθάνονται, άρα φυσικά νιώθουν πόνο.
Για αυτούς που πιστεύουν ότι τα ψάρια πεθαίνουν πιο “ήπια”, λάβετε υπ’όψιν ότι τα αισθητήρια όργανα τους είναι άκρως ανεπτυγμένα, το νευρικό τους σύστημα είναι περίπλοκο, τα νευρικά τους κύτταρα παρόμοια με τα δικά μας,Και οι αντιδράσεις τους σε συγκεκριμένα ερεθίσματα είναι άμεσες και έντονες.
Όταν πηγαίνουμε στο τσίρκο, σπάνια αναρωτιόμαστε έστω για μια στιγμή: Τι υποκινεί ένα ζώο να κάνει κάτι αφύσικο, ακόμη κι επικίνδυνο, όπως να πηδάει μέσα από φλόγες, να ισορροπεί στο ένα πόδι, ή να βουτάει στο νερό από ασταθής πλατφόρμες ψηλά στον αέρα;Οι εκπαιδευτές ζώων θα ‘θέλαν να πιστεύει ο κόσμος πως τα ζώα οδηγούνται σε τέτοιες ενέργειες καλοπιάνοντάς τα υποσχόμενοι ανταμοιβές.Αλλά η αλήθεια είναι ότι τα ζώα το κάνουν επειδή φοβούνται τη τιμωρία.
Στην ουσία, τα τσίρκο καταδικάζουν ζώα που είναι από τη φύση τους άγρια να ζούνε απομονωμένα σε μικροσκοπικά, έρημα κλουβιά, αρνούμενα κανονική άσκηση και κοινωνικοποίηση, μεταφέροντάς τα από μέρος σε μέρος,Και αλυσοδένοντάς τα για το 95% της ζωής τους.
Κυριαρχία, υποδούλωση και πόνος, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της εκπαιδευτικής διαδικασίας.(Εδώ να συμπληρώσω το προσωπικό μου σχόλιο,οτι ανάλογου είδους εκπαίδευση περνάνε και διάφορι αθλητές,π.χ. ενόργανης γυμναστικής κτλ.,όσο περίεργο και αν ακούγεται.Επίσης εδώ υπάρχει μια αλληγορία,όπως εκπαιδέυουμε εμείς τους σκύλους και κάνουν πάντα το θέλημά μας,έτσι μας εκπαιδέυει και το σύστημα,να σκεφτόμαστε αυτά που θέλει,όπως τα θέλει,να συμπράτουμε στην απληστία και τον καννιβαλισμό εκούσια,κι ας είναι δίχως σκέψη.Το μυαλό μας υπάρχει,είναι δικό μας,το οτι αρνούμαστε να σκεφτούμε είναι δική μας ευθύνη και μόνο.Δεν υπάρχει δικαιολογία σε κανένα επίπεδο ή βαθμό)

Είναι οι ζωολογικοί κήποι πολύτιμοι εκπαιδευτικοί και προστατευτικοί θεσμοί;Σίγουρα οι ζωολογικοί κήποι έχουν ενδιαφέρον, αλλά εκπαιδευτικοί είναι μόνο με τη έννοια ότι
διδάσκουν την περιφρόνηση προς τη φύση των άλλων ζωντανών όντων.Πέραν αυτού, τι μπορούμε να μάθουμε για τα άγρια ζώα, βλέποντας τα σε καθεστώς αιχμαλωσίας;
Οι ζωολογικοί κήποι υπάρχουν επειδή εκπλησσόμαστε από εξωτικά πράγματα, και στους επισκέπτες των ζωολογικών κήπων, τα ζώα είναι μόνο αυτό:
Πράγματα.Και στις δύο περιπτώσεις, στα τσίρκο ή στους ζωολογικούς κήπους, άγρια και εξωτικά ζώα αιχμαλωτίζονται, εγκλείονται σε κλουβιά, μεταφέρονται και εκπαιδεύονται, για να κάνουν αυτό που
οι άνθρωποι τα θέλουν να κάνουν.

Στη καλύτερη περίπτωση, ο όρος “ταυρομαχία” είναι παρερμηνεία, καθώς ο ανταγωνισμός είναι ελάχιστος ανάμεσα στο ξίφος ενός ευέλικτου ματαδόρ – που στα ισπανικά σημαίνει δολοφόνος – και σε ένα συγχυσμένο, σακατεμένο, ψυχολογικά βασανισμένο, και φυσικά εξουθενωμένο ταύρο.
Πολλοί διακεκριμένοι πρώην ταυρομάχοι αναφέρουν ότι οι ταύροι εξουθενώνονται σκόπιμα
με ηρεμιστικά και καθαρτικά, χτυπήματα στα νεφρά, και μεγάλα βάρη κρεμασμένα γύρω από τους λαιμούς τους για βδομάδες πριν τον αγώνα.
Κάποια από τα ζώα κλείνονται στο σκοτάδι για 48 ώρες πριν την αναμέτρηση και στη συνέχεια ελευθερώνονται τυφλωμένα στην εκτυφλωτική αρένα.
Ο ταύρος εισέρχεται και προσεγγίζεται από άντρες που τον εξαντλούν και τον καταβάλλουν, κάνοντάς τον να τρέχει γύρω-γύρω σε κύκλους και ξεγελώντας τον, οδηγώντας τον σε συγκρούσεις.
Όταν ο ταύρος είναι κουρασμένος και λαχανιασμένος, προσεγγίζεται από τους πικαδόρ, οι οποίοι καρφώνουν λόγχες στους μύες της πλάτης και του λαιμού του ταύρου, στρίβοντας και σκαλίζοντας τες, ώστε να εξασφαλίσουν σημαντική απώλεια αίματος και μειώνοντας την ικανότητα του ταύρου
να σηκώσει το κεφάλι του.Στη συνέχεια ακολουθούν οι μπαντεριγιέρος οι οποίοι συγχύζουν τον ταύρο τρέχωντας τριγύρω του και συγχρόνως τον καρφώνουν με ακόμη περισσότερα βέλη.
Έχοντας εξασθενίσει τον ταύρο απ’ την απώλεια αίματος, συνεχίζουν να τον κάνουν να τρέχει σε κύκλους μέχρι να ζαλιστεί και να πάψει να κυνηγά.Στο τέλος, ο ματαδόρ, αυτός ο δολοφόνος, εμφανίζεται, και αφού προκαλέσει το μισοπεθαμένο ζώο να του κάνει μερικές εξουθενωμένες επιθέσεις, προσπαθεί να σκοτώσει τον ταύρο με το ξίφος του.
Και αυτή η αιματηρή μορφή διασκέδασης, είναι η ταυρομαχία.

Η ευχαρίστηση που απορρέει από όλες αυτές τις δραστηριότητες και τα αθλήματα -η ταύτιση με τη φύση, όπως λένε κάποιοι-μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς τον τραυματισμό ή τη θανάτωση ζώων.
Η εμπορική εκμετάλλευση της άγριας ζωής, υποθέτει λανθασμένα πως η αξία των άγριων ζώων, είναι μειώσιμη σε σχέση με τη χρησιμότητά τους στα ανθρώπινα συμφέροντα, ειδικά στα οικονομικά συμφέροντα.
Αλλά τα άγρια ζώα δεν είναι ανανεώσιμος πόρος, που έχει αξία μόνο σε σχέση με το ανθρώπινο συμφέρον.Αυτή η αντίληψη, μπορεί να είναι μόνο κάποιου σπησισιστή.
Επειδή δε παίρνουμε στα σοβαρά τα ενδιαφέροντα των άλλων ζώων.Απ’ αυτή την άποψη, δεν είναι οι άνθρωποι οι πιο άσπλαχνοι σπησισιστές από όλους;

Ο όρος ζωοτομία χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει όλων των ειδών τα πειράματα σε ζωντανά ζώα και θεωρείται ότι είναι μέρος της ιατρικής επιστήμης.Ο λόγος των πειραμάτων αυτού του είδους είναι η ανακάλυψη υποτιθέμενων θεραπειών για ανθρώπινες ασθένειες και αρρώστιες.Αλλά αυτοί που ελπίζουν να βρουν θεραπείες για ανθρώπινες αρρώστιες προκαλώντας εσκεμμένα βασανιστήρια σε ζώα, διαπράττουν δυο θεμελιώδη λάθη.
Το πρώτο, είναι η υπόθεση ότι τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα ζώα, είναι εφαρμόσιμα στους ανθρώπους.
Το δεύτερο, αφορά την αναπόφευκτη πλάνη της πειραματικής επιστήμης σε σχέση με το πεδίο της οργανικής ζωής.
Απ’ τη στιγμή που τα ζώα αντιδρούν διαφορετικά από τους ανθρώπους, κάθε νέο προϊόν ή μέθοδος δοκιμασμένη σε ζώα πρέπει να δοκιμάζεται ξανά στον άνθρωπο μέσα από προσεκτικές κλινικές δοκιμές, πριν να μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές.Ο κανόνας αυτός δεν έχει εξαιρέσεις.Οι δοκιμές στα ζώα δεν είναι επικίνδυνες μόνο επειδή μπορούν να οδηγήσουν σε λάθος συμπεράσματα, αλλά επιπλέον, επιβραδύνουν την κλινική έρευνα η οποία είναι η μοναδική έγκυρη έρευνα.Θυμηθείτε απλώς το γεγονός ότι ό,ποια ασθένεια προκαλείται εσκεμμένα, είναι ανόμοια με κάθε ασθένεια που εμφανίζεται αυθόρμητα.

Δυστυχώς, τέτοιες μέθοδοι χρησιμοποιούνται ακόμα στο όνομα της επιστήμης το οποίο αποτελεί προσβολή για την πραγματική επιστήμη, καθώς και για την ανθρώπινη νοημοσύνη.Κι έτσι, η ζωοτομία εφαρμόζεται σε ιατρικά πειράματα που πραγματοποιούνται χρησιμοποιώντας επιβλαβείς ουσίες, ηλεκτρικά ή τραυματικά σοκ, επεμβάσεις χωρίς αναισθησία, καψίματα, χρόνιες στερήσεις φαγητού και νερού, φυσικά και ψυχολογικά βασανιστήρια που οδηγούν σε ψυχική ανισορροπία, μολύνσεις, και ούτω καθ’ εξής.

Είκοσι χρόνια πριν, ο αριθμός των ζώων που πέθαιναν από πρακτικές ζωοτομής ήταν αστρονομικός, και υπολογιζόταν σε 400.000 τη μέρα παγκοσμίως, με ετήσιο ρυθμό αύξησης 5%.Σήμερα ο αριθμός αυτός είναι πέρα από κάθε φαντασία.19 χιλιάδες το λεπτό.10 δισεκατομμύρια το χρόνο.Κάποιοι αμαθείς υποστηρίζουν ότι τα λιγότερο έξυπνα ζώα δεν αισθάνονται πόνο όπως εμείς.Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε πολύ λίγα πάνω στο πως μπορεί να αισθάνονται τα ζώα, εκτός από το ότι και αυτά υπόκεινται στον παγκόσμιο νόμο που θέλει κάθε οργανισμό που πεθαίνει με αφύσικο τρόπο, να υποφέρει υπερβολικά πριν τη τελική του άφεση.Αλλά είναι ανοησία να λέγεται ότι τα ζώα δεν υποφέρουν επειδή έχουν μικρότερο δείκτη νοημοσύνης.

Ο πόνος είναι πόνος.Mεταφέρεται από τα νεύρα στον εγκέφαλο.Και υπάρχουν κι άλλα νεύρα εκτός απο αυτά της νοημοσύνης.Nεύρα όπως της όρασης, της οσμής, της αφής και της ακοής.Και σε κάποια ζώα τα νεύρα αυτά είναι πολύ πιο ανεπτυγμένα από του ανθρώπου.Ξέρουμε ότι δεν υπήρχε ποτέ περίοδος, που θα μπορούσαμε να μάθουμε κάτι για την ανθρώπινη φυσιολογία, βασανίζοντας ζώα.Μάθαμε μόνο κάτι για τα ζώα. Και αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτά στο ψυχολογικό επίπεδο, αυτό δε θα γίνει με τη βοήθεια ατσαλιού ή ηλεκτρισμού, πόσο μάλλον μέσω ψυχικής βίας.
Ο συστηματικός βασανισμός πλασμάτων που αισθάνονται, με οποιοδήποτε πρόσχημα και οποιαδήποτε μορφή, δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα περισσότερο από ότι έχει ήδη πετύχει:
να μας δείξει ποιο είναι το χαμηλότερο σημείο εξευτελισμού, που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος.
…αν αυτό είναι που θέλουμε να ξέρουμε.

“Όσο υπάρχουν σφαγεία… θα υπάρχουν πεδία μαχών.”~Leo Tolstoy

Η άγνοια είναι η πρώτη γραμμή άμυνας του σπησισιστή.Ωστόσο, ξεπερνιέται εύκολα από οποιονδήποτε με χρόνο και θέληση να ανακαλύψει την αλήθεια.Η άγνοια έχει επικρατήσει τόσο πολύ, μόνο επειδή οι άνθρωποι δε θέλουν να μάθουν την αλήθεια.Μη μου πεις «θα μου χαλάσεις το δείπνο”.Είναι η συνήθης απάντηση σε όποια προσπάθεια να ενημερωθεί κάποιος για το πως παράχθηκε το δείπνο του.
Ακόμη και άνθρωποι που είναι ενήμεροι ότι οι παραδοσιακές οικογενειακές φάρμες έχουν πλέον αντικατασταθεί από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ότι τα ρούχα τους προέρχονται από σφαγμένες αγελάδες,
Ότι η διασκέδαση τους σημαίνει το βασανισμό και θάνατο εκατομμυρίων ζώων και ότι πραγματοποιούνται αμφισβητήσιμα πειράματα στα εργαστήρια, συνεχίζουν να είναι προσκολλημένοι σε μια ασαφή αντίληψη ότι τα πράγματα δε μπορεί να είναι τόσο άσχημα, αλλιώς η κυβέρνηση ή οι σύλλογοι προστασίας των ζώων θα είχαν κάνει κάτι γι’ αυτό.

Αλλά, γι’ αυτή την έλλειψη επίγνωσης, δεν είναι τόσο υπεύθυνη η ανικανότητα κάποιου να ανακαλύψει το τι συμβαίνει, όσο η επιθυμία να μη γνωρίζει γεγονότα, τα οποία βαραίνουν τη συνείδηση του.
Εν τέλει, τα θύματα από οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτά τα φρικτά μέρη δεν είναι μέλη της ομάδας του.Όλα καταλήγουν στον πόνο και στα δεινά.
Όχι στην ευφυΐα,όχι στη δύναμη,όχι στην κοινωνική τάξη ή στα πολιτικά δικαιώματα.
Ο πόνος και τα δεινά είναι απο μόνα τους άσχημα και θα έπρεπε να αποτρέπονται ή να ελαχιστοποιούνται, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, ή είδους του πλάσματος που υποφέρει.

Είμαστε όλοι ζώα αυτού του πλανήτη.
Είμαστε όλοι πλάσματα.
Και τα μη ανθρώπινα ζώα βιώνουν αισθήσεις όπως κι εμείς.
Είναι κι αυτά δυνατά, έξυπνα, εργατικά, κινητικά και εξελικτικά.
Είναι κι αυτά ικανά να αναπτυχθούν και να προσαρμοστούν.
Όπως εμείς, πρώτα απ’ όλα, είναι γήινοι.
Και όπως εμείς, επιβιώνουν.
Όπως εμείς, αναζητούν κι αυτά την άνεση τους.
Και όπως εμείς, εκφράζουν βαθμούς συναισθημάτων.
Με λίγα λόγια, όπως κι εμείς, είναι ζωντανά.
Όντας τα περισσότερα απ’ αυτά, πράγματι, σπονδυλωτά, ακριβώς όπως κι εμείς.

Καθώς κοιτάμε στο παρελθόν πόσο αναγκαία είναι τα ζώα για την ανθρώπινη επιβίωση, η απόλυτη εξάρτησή μας σ’ αυτά, για συντροφιά, τροφή, ένδυση, αθλητισμό και διασκέδαση, καθώς και για ιατρική και επιστημονική έρευνα, ειρωνικά, βλέπουμε μόνο την παντελή ασέβεια του ανθρώπινου είδους προς τα πλάσματα αυτά.

Αναμφίβολα, αυτό είναι που λένε…“να δαγκώνουμε το χέρι που μας ταΐζει”.Στην πραγματικότητα, το φτύσαμε και το καταπατήσαμε.Τώρα αντικρίζουμε τα αναπόφευκτα επακόλουθα.
Αυτό είναι φανερό στις αναφορές υγείας λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης ζώων.Καρκίνος, καρδιοπάθεια, οστεοπόρωση, εγκεφαλικά, πέτρες στα νεφρά, αναιμία, διαβήτης και άλλα.

Ακόμη και το φαΐ μας έχει πλέον επηρεαστεί, και αυτό είναι πολύ βασικό.Με αντιβιοτικά που χρησιμοποιούνται για την αύξηση βάρους στα ζώα – ποιος δεν μπορεί να πάρει βάρος κάτω απ’ τις συνθήκες άγχους και συνωστισμού που υπάρχουν στις βιομηχανικές φάρμες;Με την υπερ-χρησιμοποίηση φυτοφαρμάκων και εντομοκτόνων ή τεχνητών ορμονών, σχεδιασμένες για την αύξηση της παραγωγής γάλακτος, της συχνότητας της γέννας και του αριθμού των νεογνών, με τεχνητά χρώματα, φυτοκτόνα, εντομοκτόνα, συνθετικά λιπάσματα, ηρεμιστικά, διεγερτικά ανάπτυξης και όρεξης.
Δεν είναι καθόλου περίεργο που η ασθένεια των τρελών αγελάδων, η ασθένεια του αφθώδους πυρετού, ο pfiesteria και πλήθος άλλων ανωμαλιών που σχετίζονται με ζώα, έχουν εξαπολυθεί στην ανθρωπότητα.

Η φύση δεν είναι υπεύθυνη για αυτές τις ενέργειες.
Εμείς είμαστε.
Μια αλλαγή λοιπόν είναι αναπόφευκτη.Είτε θα την κάνουμε μόνοι μας, ή θα αναγκαστούμε να την κάνουμε από την ίδια τη φύση.
Ήρθε η ώρα για τον καθέναν από μας, να αναθεωρήσουμε τις διατροφικές μας συνήθειες, τις παραδόσεις μας, τα στυλ και τις μόδες μας, και πάνω από όλα, τον τρόπο σκέψης μας.
Επομένως, αν αληθεύει το παλιό ρητό “έχει ο καιρός γυρίσματα”, τότε τι εισπράττουν για τον πόνο τους;
Τουλάχιστον το ξανασκεφτήκαμε;Αν έχει ο καιρός γυρίσματα, τι εισπράττουν για τον πόνο τους;
Είναι γήινοι.Έχουν το δικαίωμα να βρίσκονται εδώ, ακριβώς όπως το έχουν και οι άνθρωποι.Ίσως, η απάντηση να βρίσκεται σε ένα άλλο παλιό ρητό, εξίσου αληθινό:
Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις.
Όπότε φυσικά, τα ζώα αισθάνονται και φυσικά βιώνουν πόνο.Εν τέλει, προίκισε η φύση αυτά τα υπέροχα ζώα με πηγές συναισθημάτων ώστε να μη νιώθουν;
Ή τα ζώα έχουν νεύρα ώστε να είναι αναίσθητα;

Η λογική απαιτεί μια καλύτερη απάντηση.

Αλλά ένα πράγμα είναι απολύτως βέβαιο: τα ζώα που χρησιμοποιούνται για τροφή, για ένδυση, για διασκέδαση και για επιστημονικά πειράματα, με όλη τη καταπίεση που δέχονται κάτω από το φως του ηλίου, πεθαίνουν όλα από πόνο.
Όλα και το κάθε ένα απ’ αυτά.Δεν είναι αρκετό, το ότι τα ζώα ανά τον κόσμο, ζουν σε καθεστώς μόνιμης οπισθοχώρησης
από την ανθρώπινη πρόοδο και επέκταση;Και για πολλά είδη, απλά δεν υπάρχει άλλο μέρος να πάνε.
Φαίνεται πως η μοίρα πολλών ζώων είναι είτε να μη τα θέλει ο άνθρωπος, ή να τα θέλει υπερβολικά.Εισβάλουμε σαν άρχοντες της γης, φέροντας παράξενες δυνάμεις τρόμου και οίκτου.

Αλλά τα ανθρώπινα όντα θα ‘πρεπε να αγαπάνε τα ζώα, όπως ο έξυπνος αγαπάει τον αθώο και ο δυνατός αγαπάει τον ευάλωτο.
Όταν κάνουμε μορφασμούς στη θέα βασανισμού ζώων, το συναίσθημα αυτό μιλάει για μας, ακόμα κι αν το αγνοούμε.
Και αυτοί που αποβάλλουν την αγάπη προς τα πλάσματα αυτά ως απλή συναισθηματικότητα, παραβλέπουν ένα όμορφο και σημαντικό μέρος της ανθρωπιάς μας.
Αλλά το να είμαστε άκακοι σε κάποιο ζώο, δε μας στερεί τίποτα.Για την ακρίβεια είναι μέσα μας το να τους εγγυηθούμε μια χαρούμενη ζωή.Και μακρόχρονη.

Στον θαμνότοπο, ο Βασιλιάς Λήαρ ρώτησε τον Γκλάουστερ:

“Πως βλέπεις τον κόσμο;”Και ο Γκλάουστερ, που είναι τυφλός, απάντησε:“Τον βλέπω στοργικά”.»Τον βλέπω στοργικά».

Τρεις κύριες δυνάμεις ζωής υπάρχουν σ’ αυτό τον πλανήτη: η φύση, τα ζώα και το ανθρώπινο είδος.

Εμείς είμαστε οι Γήινοι.
Κάνε τη σύνδεση.

Είναι της μόδας

Είναι απίστευτη η μόδα του ρατσισμού/φασισμού/εθνικισμού το τελευταίο διάστημα.
Προφανώς η «κρίση» δεν είναι απλά οικονομική αλλά και διανοητική.
Ένα εξαιρετικά δομημένο σύστημα για να κρατάει τους ανθρώπους σε κατάσταση άγνοιας και άρα φανατισμού μέσω των ιδεολογιών που απαιτεί απο τον καθένα να ενταχθεί σε κάποια,γιατί αν παραμείνει κάποιος ανένταχτος,άνθρωπος δηλαδή,τότε θα υπάρξη ηρεμία και λογική σκέψη.
Δεν είναι αποδεκτό,απο ένα σύστημα που μας μαθαίνει να φανατιζόμαστε για να νιώθουμε υπαρκτοί μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητάς μας.Και ποιός φταίει για αυτή την ρουτίνα?Ποιός αναρωτιέται άραγε,ποιός αληθινά σκέφτεται να βρεί την ρίζα του κακού και όχι να μπαίνει σε κλειστά κυκλώματα ιδεολογιών και δογμάτων?

Αυτό το σύστημα που όλοι το κράζουμε και εξίσου το αποδεχόμαστε και το ταίζουμε με τον εαυτό μας και με τα πτώματα των συνανθρώπων μας.Δεν βλέπουμε τις αντιφάσεις?Τι είναι οι αντιφάσεις?Το αντίθετο του «γνώθι σεαυτόν»,και το να μην ξέρεις τον εαυτό σου τι σημαίνει αν όχι την ανικανότητα του ανθρώπου για εξέλιξη ώς είδος?

Η συνομωσία της μετριότητας,ίσως έγινε απο τύχη,με τον καιρό κάθε ένας απο εμάς μεγαλώνωντας απλά αποδεχόταν το υπάρχον,γιατί το να πάς αντίθετα στο ρέυμα σημαίνει και αντίθετα στον εαυτό σου.Είμαστε πολύ υπερήφανοι για να πάμε αντίθετα στο ρέυμα και άρα σε μάς.Σημαίνει αν μη τι άλλο ότι παρατηρούμε και τον εαυτό μας και άρα μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι.Αν συνέβαινε αυτό τότε δεν θα είχαμε την τωρινή κοινωνία του θανάτου.

Εφευρίσκουμε μόδες για να περνάμε τον καιρό μας,όπως ευφευρέθηκαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα.Πόσο το σκεφτήκαμε άραγε?Τα γράψαμε σε ένα χαρτί και δηλώσαμε «αυτά,είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα,μην τα παραβιάσετε»,απέκτησαν νομική υπόσταση λοιπόν και άρα μπορούν ,κάτω απο τις κατάλληλες συνθήκες (χρήμα κτλ.),να καταπατηθούν νόμιμα πλέον και αν καταπατηθούν παράνομα,τότε η πολυεθνική θα πληρώσει ένα μικρό πρόστιμο και θα συνεχίσει να δολοφονεί κατά το δοκούν.

Το είδος της κοινωνίας που έχουμε είναι δικό μας δημιούργημα,συμμετέχουμε καθημερινά σε αυτό και μας κρατάει σε εγρήγορση απο μια άποψη πλέον καθώς τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά.Περίεργο για μια ανθρώπινη κοινωνία δεν βρίσκεται?Πόσο ανθρώπινη είναι τότε?Όσο είμαστε και μείς οι ίδιοι,δεν είναι έτσι?Το μικρό μας θέατρο διαιωνίζεται καθώς όλοι θέλουμε να συμμετέχουμε στην παράσταση,αν μείνουμε απ’έξω θα θεωρηθεί ώς απραξία και με τι δικαίωμα μιλάς ανώ δεν ανήκεις κάπου?Σε κάποια ιδεολογία ή κλίκα.Το σύστημα προσφέρει πολλές,διάλεξε.Το σε ποιά αγέλη θα ενταχθείς καθορίζει και το πόσο έχεις δικαίωμα να μιλάς και να ακούγεσαι.

Είναι μια επίπονη εργασία,η διαδικασία της σκέψης και της λογικής.Είναι σαν ένας σπόρος που φυτέυεις και περιμένεις τον καρπό του.Δεν γίνεται απο την μια μέρα στην άλλη και χρειάζεται και την προσοχή σου.

Προσπαθώ να κατανοήσω γιατί απο την μία αρεσκόμαστε να καθοδηγούμαστε και να διαλέγουμε βασιλείς,προέδρους,αφεντικά να μας λένε τι να κάνουμε και απο την άλλη να θεωρούμε εαυτούς αυτόνομους.Υποκρινόμαστε οτι είμαστε ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί ενώ κάνουμε ότι όλοι χωρίς καμία κριτική σκέψη.Αφομιώνουμε ότι μας λένε χωρίς να κρίνουμε το τι είναι καλό για το σύνολο.Δεν ανήκουμε σε ένα σύνολο?Σε μια κοινωνία?Γιατί σκεφτόμαστε ατομικά τότε?Αυτό που σκεφτόμαστε ατομικά,δεν ισχύει και συνολικά σε γενικές γραμμές?Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να μοιραζόμαστε απόψεις?Γιατί προσφέρουμε εξουσία σε αντιπροσώπους?Δεν ξέρουμε το δικό μας καλό?Πόση ζωή νομίζετε έχετε?Αιώνια?Θα σας «σώσει» η φήμη μήπως?Η διασημότητα είναι ακόμα μια ψευδαίσθηση,αφού ώς γνωστόν αυτός ο κόσμος,ο πλανήτης μας δηλαδή,δεν θα υπάρχει αιώνια,αν δεν το γνωρίζεται για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να φανταστώ.

Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε και πράττουμε.Το ποσοστό σκέψης που είναι αποκλειστικά δικό μας είναι αυτό που κάνει την διαφορά.Είναι γεγονός πως ,όπως και τα ζώα,πρώτο μέλλημά μας είναι η επιβίωση και η αναπαραγωγή.Το έχετε παρατηρήσει?Στα ζώα τουλάχιστον.Βλέπετε την ομοιότητα?Είμαστε το ίδιο.Ή μήπως είμαστε κάτι καλύτερο,κάτι ανώτερο όπως θέλουμε να πιστέυουμε.Γιατί είμαστε κάτι ανώτερο?Επειδή ζωγραφίσουμε ή δημιουργούμε μουσική κτλ.?Αυτό ήταν?Και πάμε σε μουσεία και θαυμάζουμε και μετά?Τι μας διαχωρίζει απο τα ζώα και θεωρούμε πως πρέπει να επιβάλλουμε την δική μας,ανώτερη,βούληση?Είναι ο εγκέφαλός μας?Τι κάνει ο εγκέφαλός μας πραγματικά που τον ξεχωρίζει απο τα ζώα?Προσωπικά δεν βλέπω διαφορά,επιβίωση και αναπαραγωγή,αυτό κάνουμε.

Αποκτήσαμε μια ικανότητα στο να διαχωρίζουμε τα πάντα,να τα κατηγοτιοποιούμε για να μπορούμε να τα ελέγχουμε.Ο έλεγχος είναι μια ιδανική ψευδαίσθηση ναρκισσισμού,νιώθουμε ικανοί και δυνατοί όσο μας δίνεται αυή η δυνατότητα.Δείχνει βέβαια την ανικανότητά μας να σκεφτούμε συλλογικά,γιατί είμαστε όντα της συμβίωσης.Κι όμως,πράττουμε αντίθετα.Το να είσαι βασιλιάς είναι μια μοναξιά.Το να είσαι αφεντικό,πρόεδρος κτλ. είναι είδη μοναξιάς και διαχωρισμού των ανθρώπων.Αυτό που λέμε «ταξικό»,μάλλον τοξικό είναι.Τα αποτελέσματα είναι παραπάνω απο εμφανή στην κοινωνία μας,στις προσωπικές μας σχέσεις και σε ότι κάνουμε.Δεν είμαστε κάτι άλλο,πέρα απο αυτό που έχουμε και βλέπουμε στην κοινωνία μας.Προσπαθούμε να επιβιώσουμε σκοτώνωντας,κυριολεκτικά ή ψυχολογικά τον συνάνθρωπό μας,αντί να προσπαθούμε να συμβιώσουμε όπως είναι η φυσική πορεία και εξέλιξη.Αν σκεφτούμε λογικά και παρατηρητικά θα κατανοήσουμε τις απλές αλήθειες.

Και βέβαια μπορούμε να πολεμάμε μια ζωή,ή μάλλον μέχρι να πεθάνουμε.Μπορούμε έυκολα να ξοδέψουμε την ζωή μας προσπαθώντας να ελέγξουμε άλλους παρά τον εαυτό μας,την σκέψη μας,η οποία χάθηκε,εκλάπη απο το σύστημα εκπαίδευσης.Μπορούμε να κάνουμε έυκολα την σύγκριση σκεπτόμενοι,ενθυμούμενοι μάλλον τον εαυτό μας πρίν μεγαλώσουμε.Όταν ήμασταν παιδιά που δεν μας ενδιέφερε τίποτα παρά να ανακαλύπτουμε διαρκώς τον μαγικό κόσμο στον οποίο γεννηθήκαμε.Δεν διαχωρίζαμε ανθρώπους κι όμως μας μάθανε να το κάνουμε και το αποδεχτήκαμε.Το αποδεχτήκαμε γιατί μεγαλώνωντας μάθαμε να ξεχνάμε και είδαμε οτι εκεί που όλα ήταν εξαιρετικά μοναδικά κι ενδιαφέροντα στην παιδική μας ηλικία,ώς δια μαγείας ξαφνικά όλα έγιναν μουντά και βαρετά στην ενηλικίωση.Δεν είναι περίεργο για εσάς?Υποθέτω πως όχι,αλλιώς όλοι μαζί θα είχαμε κάνει κάτι απο το να εφευρίσκουμε ταμπέλες για την αναρχία του μυαλού μας.

Πείτε μου,τώρα που τα βάλατε όλα σε μια τάξη μές το μυαλό μας και τα μάθατε όλα (…),ή μάλλον,σας τα είπαν όλα και κρυσταλλώσατε το μυαλό σας,είναι όμορφη η ζωή?Τα χρήματα είναι ο ιδανικός λόγος ύπαρξης?Δεν υπάρχει στις εντολές του θεού το χρήμα,αλλά είναι επαρκής λόγος?Αν είναι,τότε θα πεθάνουμε ευτιχισμένοι υποθέτω και θα ζήσουμε ολοκληρωμένοι.Περιστασιακά θα δακρύζουμε απο όσα βλέπουμε στην τηλεόραση και θα ανυσηχούμε για την κακία που υπάρχει στον κόσμο και ώ τι περίεργο αφού όλοι γύρω μας φαίνονται τόσο καλοί.Δεν είναι έτσι?Όλοι καλοί φαίνονται κι όμως σε ένα μακρινό,συνήθως,μέρος υπάρχει τόση βία και κακία.Και η ανωτερότητα του ανθρώπου σε σχέση με τα ζώα και την βία που έγκειται?Πόση σκέψη να ξοδέψεις όταν έχεις καθόλου?Η βία είναι η μόνη λύση στην ανυπαρξία της λογικής σκέψης και η επιβολή και εξουσία ανάλογα.Τι είναι ο άνθρωπος για εσάς?Είναι ένα ανώτερο όν απο τα υπόλοιπα του ζωικού βασιλείου ή η συμπεριφορά του τελικά θυμίζει αυτήν ενός ιού?

Το τι θα μπορούσαμε να είμαστε είναι ένα σύμπαν μακριά απο αυτό που είμαστε.

 

Να παίξω και γώ

Το λές και απάντηση στην …Βούλα ε?Το λές,αλλά μην το πούμε και χαλάσουμε ακόμα μια φαρσοκωμωδία,πως θα περνάμε μετά τον χρόνο μας μισιώντας ο ένας τον άλλο δίχως να παλέυουμε για ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ πράγματα???????????????????

Στην τόσο ασήμαντη και βαρετή ζωή μας «εφήυραμε» την ανυπαρξία!. . .δηλαδή τον ρατσισμό,το χρήμα,τον υλισμό και διάφορα υποκατάστατα κι έτσι «γεμίσαμε» την αδειοσύνη μας κι είμαστε ευτιχισμένοι που έγιναν όλα ταξικά.Σημαίνει οτι ευτιχία είναι το να έχουμε αυτό που λείπει απο κάποιον άλλο.Σημαίνει οτι είμαστε ευτιχισμένοι ακριβώς επειδή κάποιος άλλος είναι δυστιχισμένος.

Αυτό δημιουργήσαμε.Να σας ρωτήσω το εξής: Εσείς που βλέπετε ,ας πούμε, τα τελευταία 20 χρόνια τηλεόραση,τι καταλάβατε?Παρατηρήσατε μήπως οτι καθημερινά η τηλεόραση δείχνει ΜΟΝΟ προβλήματα,στο 90% του χρόνου της τουλάχιστον?Παρατηρήσατε οτι είναι καθημερινά απλά μόνο μια επανάληψη?Σαν deja vu ένα πράγμα.Παρατηρήσατε οτι ποτέ δεν δίνει λύσεις?Παρατηρήσατε οτι δεν παρατηρείτε??

Να σας ρωτήσω και το άλλο : Γιατί κανείς σας δεν αναρωτήθηκε,»αφού αυτό το υπάρχον σύστημα που έχουμε επι αιώνες ,ΜΟΝΟ προβλήματα μας βγάζει,γιατί κανείς δεν δημιούργησε ένα σύστημα βιώσιμο,ανθρώπινο,που να ΜΗΝ δημιουργεί προβλήματα??»

Το κακό με την λογική,είναι πως πρέπει να βάλουμε σε λειτουργεία τον εγκέφαλό μας!Το κακό είναι πως είμαστε πολύ (ψωρο)περήφανοι για να κατανοήσουμε τα λάθη μας και να αλλάξουμε στάση ζωής και ανάλογα να διδάξουμε και τα παιδιά μας.

Θα μείνουμε «βολεμένοι» λοιπόν,να κοιτάμε απο την τηλεόραση κόκκινα χαλιά και διασημότητες και προέδρους και βασιλιάδες κι ένα δισεκατομμύριο άλλες ψευδαισθήσεις και ηλιθιότητες κι επειδή δεν έχουμε την ικανότητα να σκεφτόμαστε κριτικά (το διάσημο «κριτίκ»),θα νομίζουμε οτι έτσι πρέπει να είναι και οτι είναι πολύ λογικό να είμαστε νόμιμοι σκλάβοι.

Σα βλάκας που παραμένω έπαιξα πάλι το παιχνίδι.Δεν ελέγχω τον θυμό και δεν θέλω να τον ελέγξω,να τον κατανοήσω θέλω.

Πόσο εξαιρετικά έυκολο είναι να υποβιβάσουμε τον εαυτό μας και να συζητάμε για ηλιθιώδη πράγματα,δείχνωντας το πόσο έυκολο είναι να βγάλουμε κακία και βλακεία ταυτόχρονα.Απλά αρνείσαι την λογική και όλα γίνονται έυκολα!

99% ΕΜΠΝΕΥΣΗ! « ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ

Διαθέστε τον χρόνο να το διαβάσετε.

Απο το Περιοδικό Ζενίθ ένα υπέροχο κείμενο της Αριάδνης Γερούκη,όπως όλα της τα κείμενα.

Αρχικό πόστ/σύνδεσμος:

99% ΕΜΠΝΕΥΣΗ! « ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ.

Posted: Ιουλίου 5, 2012 in ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – CREATIVE RESISTANCE
Ετικέτες:Αριάδνη Γερούκη

ΖΗΣΤΕ ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!

Επτά Δρόμοι για να Φωτίσετε τη Ζωή σας

 

 

 

Θα ανιχνεύσουμε κάποια στοιχεία που αναδεικνύουν τη προσωπική μας γεωγραφία, προσθέτοντας βαθιά φαράγγια και ψηλές βουνοκορφές στην πεζή καθημερινότητα. Ποια είναι τα πράγματα, τα συναισθήματα, οι συνθήκες, τα ερεθίσματα που δίνουν χρώμα στη ζωή μας; Πού βρίσκεται η πηγή αυτής της «πνοής» μέσα μας που μας «εμπνέει»; Είναι αυτή η πνοή που τελικά μας διαφοροποιεί από τα καταναλωτικά προβλέψιμα ανθρωποειδή, στα οποία προσπαθεί επιμελώς το Σύστημα να μας μετατρέψει; Μήπως η Έμπνευση είναι η μόνη μας αντίσταση στην επερχόμενη μαζική πολτοποίηση των συνειδήσεων;

Γράφει η Αριάδνη Γερούκη

Τελευταία είχα την τύχη να γνωρίσω έναν πολύ ιδιαίτερο και εμπνευσμένο άνθρωπο. Είχε πριν μερικούς μήνες βγει από μακρόχρονη πνευματική απομόνωση, με ελάχιστη επαφή με τους άλλους και τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί. Γεγονός είναι ότι αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να σφυρηλατήσει ελεύθερα τη συνείδησή του έξω από κοινωνικές νόρμες και να αναπτύξει βαθιά διαύγεια και σοφία.

Όταν τον ρώτησα πώς βλέπει τους ανθρώπους μετά από δεκαπέντε χρόνια «απουσίας», απάντησε: «Βλέπω τα μάτια τους σβησμένα, σαν να λείπει η εσωτερική τους φλόγα…». Συνειδητοποίησα ότι αυτό το «σβήσιμο» που εμείς μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε, γιατί το υφιστάμεθα σταδιακά και ύπουλα, μέσα από το τρίπτυχο κατανάλωση-τεχνολογία-αυτοματισμός είναι ακριβώς το σβήσιμο της έμπνευσης στη καθημερινή μας ζωή.

Είναι η αίσθηση όταν ξυπνάς το πρωί κι όλα σου φαίνονται βαρετά και γκρίζα. Που ξέχασες πότε γέλασες τελευταία φορά με τη καρδιά σου. Που σπάνια πια βρίσκονται πράγματα που σε εκπλήττουν. Είναι που έχασες μια για πάντα τον «εφηβικό ενθουσιασμό», που είχες κάποτε υποσχεθεί στον εαυτό σου και στην κοινωνία ότι θα τον κρατήσεις ζωντανό για το καλό των άλλων. Η πίκρα, η απογοήτευση, η πλήξη, το «μια από τα ίδια», που συναντούμε στον καθένα μας. Ξεχάσαμε να ξανα-ανακαλύπτουμε τον κόσμο την κάθε στιγμή!

Ο αληθινός κόσμος μας διαφεύγει, γιατί ζούμε παρασιτικά και λάθρα, επαναλαμβάνοντας εσαεί προκατασκευασμένα μοντέλα σκέψης και συμπεριφοράς –τα οποία παρεμπιπτόντως, είναι συνήθως αρνητικά… Ξεδιπλώνουμε συνεχώς το πιο μικρό και μίζερο κομμάτι του εαυτού μας, αναμασώντας τον πόνο, τα παράπονα, τις απογοητεύσεις που μας κρατούν δέσμιους σε μια υποβαθμισμένη εικόνα, καρικατούρα του εαυτού μας, της αληθινής ζωής, που παραμένει λαμπερή και εμπνευσμένη, μακριά μας… ή κάπου θαμμένη βαθιά μέσα μας. Αναπαράγουμε προκάτ συνταγές ευτυχίας και επιτυχίας, χωρίς να αναρωτιόμαστε: τι είναι αυτό που διψά πραγματικά η ψυχή μας; Μπορεί το επώνυμο ρούχο, το ακριβό αυτοκίνητο να μας το δώσει; Τι είναι αυτό που όλοι ψάχνουμε όλοι, αν όχι η ολόκληρη, η αψεγάδιαστη, η τέλεια ευτυχία;

Με μια προσεκτική, τίμια έρευνα μέσα μας, θα βρούμε ότι υπάρχουν εκείνες οι στιγμές, έστω οι φευγαλέες αναμνήσεις των στιγμών που έχουμε όλοι ανεξαιρέτως νοιώσει να μετέχουμε στο θαύμα της ζωής… Στιγμές πολλές φορές ανεξήγητες, όταν νοιώθουμε την ομορφιά γύρω να μας πνίγει, την ομορφιά που κρύβεται στα πιο ασήμαντα μικρά πράγματα, όταν ξαφνικά πλημμυρίζουμε από αγάπη γι’ αυτόν τον τυχαίο άγνωστο που βρίσκεται μπροστά μας, όταν όλο το ψεύτικο οικοδόμημα του κοινωνικού εαυτού μας γκρεμίζεται μονομιάς και μένει η γυμνότητα, η τραγικότητα, η έσχατη ομορφιά μας…

Στην πραγματικότητα δεν χάσαμε αυτή τη βαθιά ομορφιά ούτε στιγμή, παρόλη τη μικρότητα, την εγωιστική συμπεριφορά. Δεν χάσαμε ποτέ τη βαθιά ανθρωπιά, το μεγαλείο, την τραγικότητά μας. Η αληθινή μας φύση παραμένει πάντα υπέροχη και χωράει στην αγκαλιά της όλο τον κόσμο… Όλη η γνώση, η σοφία, η αγάπη, η συμπόνια, όλα τα ταλέντα, όλες οι ικανότητες, όλη η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι μέσα μας, περιμένουν και επιμένουν.

Είναι μια τεράστια αποθήκη του «συλλογικού υποσυνείδητου», στην οποία έχουμε άμεση πρόσβαση ανά πάσα στιγμή. Και δεν είναι «μεγάλα λόγια». Πάρτε το απόφαση! Είμαστε οι δημιουργικοί καλλιτέχνες του έργου που ονομάζουμε «ζωή μας». Είμαστε, είτε το θέλουμε, είτε όχι, όλοι εμπνευσμένοι… κατά βάθος!

Υπάρχουν κάποιες πύλες εισόδου σε αυτή την αποθήκη έμπνευσης. Κι επειδή δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί όσο θέλουμε να νομίζουμε, πρόκειται για πύλες κοινές για τους περισσότερους, χωρίς να είναι αποκλειστικές ή περιοριστικές, μιας κι ο καθένας μας δίνει το δικό του τόνο παραλλαγής στο ανθρώπινο τοπίο.

 

• Πρώτη Πύλη: η Φύση

Είναι μια από τις πιο δυνατές πηγές –ίσως η πιο δυνατή– από τις οποίες πηγάζουν εκείνα τα θετικά συναισθήματα που μας πείθουν ότι αυτή τη ζωή αξίζει να την ζούμε. Σε πρωταρχικό επίπεδο αυτό θεωρείται αυταπόδεικτο: ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα δάση, τα βουνά, τα νερά έφερναν τους προβιομηχανικούς ανθρώπους κοντά στο εξαίσιο. Γι αυτούς, για πάνω από 300.000 χρόνια ιστορίας, η Φύση αντιπροσώπευε , σύμφωνα με τον μεγάλο θρησκειολόγο Mircea Eliade, την «αληθινή ύπαρξη», που ήταν θαυματουργή, αναγεννώμενη και πέρα από διανοητική κατανόηση. Η αντίληψη της θεϊκής σχεδίασης της Φύσης έκανε τους ανθρώπους να βρίσκουν στη φύση τον «Θεό».

Το 1897, στην αυτοβιογραφία του, ο συγγραφέας J. Trevor (My Quest of God), περιγράφει πώς ένα πρωί μετά από περίοδο βαριάς κατάθλιψης, περπατώντας στους λόφους της βόρειας Αγγλίας, την ώρα της ανατολής του ήλιου, άρχισε να νοιώθει ότι: «βρίσκεται στον παράδεισο –μια εσωτερική κατάσταση ειρήνης και χαράς και σιγουριάς, απερίγραπτα έντονη, συνοδευόμενη από μια αίσθηση ότι λούζεται σε ένα ζεστό και λαμπερό φως… μια αίσθηση ότι έχει περάσει πέρα από το σώμα του… την παρουσία του Θεού».

Τη δεκαετία του 1980, ο Ιάπωνας μύστης της φυσικής καλλιέργειας Masanobu Fukuoka, γράφοντας το βιβλίο που θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή στη σχέση του ανθρώπου με τη γεωργία (την εποχή της πνευματικής γεωργίας), περιγράφει τη στιγμή της αιφνίδιας φώτισής του (σατόρι) με τα παρακάτω λόγια: «Μετά από μια νύχτα περιπλάνησης ακούμπησα εξαντλημένος στη ρίζα ενός δέντρου… Καθώς πλησίαζε η αυγή, η διαπεραστική κραυγή ενός νυχτερινού ερωδιού με ξύπνησε απότομα. Στη στιγμή έγινα διαφορετικός άνθρωπος. Ο Θεός με είχε κτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία… μου φανερώθηκε ολοζώντανα η αληθινή φύση αυτού του κόσμου. Ισχυρή συγκίνηση με είχε κυριεύσει, ώστε έτρεμα στο σώμα και στη ψυχή. Φώναξα από χαρά, με λόγια που θα πρέπει να ήταν ακατάληπτα… Η λάμψη της πρωινής δροσιάς στη χλόη, το πράσινο των δέντρων τα οποία ήταν λουσμένα στο πρωινό φως και τρεμούλιαζαν από χαρά…». Από τότε και μέχρι σήμερα στα προχωρημένα ενενήντα του, συνεχίζει με ακούραστη επιμονή να γυρίζει σε όλο τον κόσμο διδάσκοντας και σπέρνοντας τους περίφημους σπόρους του για την απο-ερημοποίηση του πλανήτη.

Ο συγγραφέας Πάολο Κοέλο, υποστηρίζει ότι είτε πρόκειται για τη λογοτεχνία, είτε για τη μηχανική, είτε για την τεχνολογία της πληροφορικής, είτε για τον ίδιο τον έρωτα, «η δημιουργική διαδικασία ακολουθεί ένα και μοναδικό μοντέλο: τον κύκλο της Φύσης».

Εμείς όμως, οι κοινοί άνθρωποι, πώς μπορούμε να επανασυνδεθούμε με τη Φύση, δημιουργώντας μια αληθινή σχέση μαζί της, πέρα από πικνίκ στα λιβάδια και μπάνια στις παραλίες;

Από προσωπική εμπειρία, θα έλεγα ότι κάποιες καθημερινές στιγμές μοναξιάς μέσα στη Φύση είναι απαραίτητες για την ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία. Κάποιοι τις συνδυάζουν με το αγαπημένο τους σπορ ή με τη βόλτα του σκύλου. Όπως και να έχει, βρείτε δέκα-είκοσι λεπτά καθημερινά και περπατήστε στο δάσος, στη παραλία, ή έστω στο γειτονικό πάρκο, χωρίς να «κάνετε» τίποτα. Κλείστε το κινητό, ανοίξτε τα αυτιά και τη καρδιά σας: ακούστε τα πουλιά, τον ήχο των φύλλων στα δέντρα, τον ήχο του νερού, μυρίστε το χώμα, παρατηρήστε τα σύννεφα να αλλάζουν και καθίστε έτσι για λίγο, αφήνοντας τον εαυτό σας να εναρμονιστεί με το φυσικό περιβάλλον, που τόσο το έχει στερηθεί.

Δεν χρειάζεται να πάμε κάπου μακριά. Αν δεν υπάρχει χρόνος, αρκεί απλά να αφουγκραστείτε το αγαπημένο σας φυτό στο σαλόνι ή στο μπαλκόνι σας, να το ποτίσετε ακούγοντας το χώμα να «πίνει» το νερό, να του ψιθυρίσετε τα παράπονά σας, να του εμπιστευτείτε τα μυστικά μέσα από τη καρδιά σας, να χαϊδέψετε τα κλαδιά και τα φύλλα του. Ή να σταθείτε για λίγο με το κεφάλι ψηλά να κοιτάξετε το πέταγμα των πουλιών. Η εσωτερική επανασύνδεση και η εναρμόνιση είναι θέμα δευτερολέπτων. Οι αποδράσεις αυτές πρέπει να είναι καθημερινές, όχι για να φορτώσουμε ακόμη περισσότερο ένα βαρύ πρόγραμμα, αλλά για να πλουτίσουμε τη ζωή μας με αυτά τα πολύ απλά, αλλά πολύ σημαντικά πράγματα που δίνουν την αίσθηση της φρεσκάδας και της έμπνευσης.

• Δεύτερη Πύλη: η Απλότητα

Η ζωή μας γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκη. Φροντίζει γι’ αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, τα ΜΜΕ, φροντίζουμε κι εμείς να δημιουργούμε όλο και περισσότερες καταναλωτικές «ανάγκες» που φέρνουν όλο και μεγαλύτερο αίσθημα ανικανοποίητου.

Έχουμε ξεχάσει τα αυτονόητα: δεν χρειαζόμαστε τίποτα από όλα αυτά. Η αληθινή έμπνευση και η ικανοποίηση δεν έρχεται ποτέ μέσα από την υιοθέτηση καταναλωτικών προτύπων και μοντέλων συμπεριφοράς. Το μόνο που κάνουν όλα αυτά, είναι να μας αποξενώνουν από τον αληθινό μας εαυτό, να ξεχνάμε τις αληθινές μας ανάγκες.

Ξαναγυρίστε στην απλότητα και ανακαλύψετε τον τεράστιο πλούτο της φλόγας του κεριού, της ησυχίας, τον ήχο του φαγητού που βράζει, την αγκαλιά, το σκοτάδι… Δοκιμάστε ένα μόνο βράδυ να μην ανάψετε τα φώτα, ούτε την τηλεόραση και να αφήσετε τη νύχτα να μπει απαλά μέσα στο σπίτι –δοκιμάστε να μένετε περισσότερη ώρα σιωπηλοί… Να ξυπνήσετε το πρωί νωρίς, να ανοίξετε την μπαλκονόπορτα για να ακούσετε το πρώτο τιτίβισμα των πουλιών…

Δοκιμάστε να βγείτε έξω χωρίς make-up και ψηλά τακούνια. Να μιλήσετε στους άλλους για τα πραγματικά συναισθήματά σας. Να είστε απλά ο εαυτός σας χωρίς επιτήδευση. Η απλότητα μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας, πιο κοντά στους άλλους και πιο κοντά στη πηγή της έμπνευσής μας. Τόσο απλά!

• Τρίτη Πύλη: η Στιγμή

Η παρούσα στιγμή είναι μια προνομιακή πύλη της έμπνευσης. Αν ο νους είναι συνέχεια παγιδευμένος ανάμεσα στην αναπόληση και το αναμάσημα του παρελθόντος και τον σχεδιασμό, την ονειροπόληση και το άγχος του μέλλοντος, δεν υπάρχει χώρος για την παρούσα στιγμή. Ζούμε μετέωροι ανάμεσα στην ιστορία και τη φαντασία, χωρίς ανοιχτό διάστημα στο παρόν. Δεν είμαστε ποτέ εδώ. Ξεχνάμε το μεγάλο Τώρα, όπου γίνονται όλα τα θαύματα, της έμπνευσης, της κατανόησης, της επινόησης, της σύνθεσης, της ανακάλυψης και το μεγαλύτερο απ’ όλα: το θαύμα της αγάπης…

Δεν υπάρχει ανθρώπινη δημιουργία που να μην αγκυροβόλησε σε ένα δυναμικό Τώρα. Όλοι οι επιστήμονες, οι συγγραφείς, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι τεχνίτες, οι εραστές το επιβεβαιώνουν: η δημιουργία συμβαίνει όταν χάνουμε την αίσθηση του γραμμικού χρόνου, όταν μπαίνουμε στο απέραντο διάστημα του Τώρα, της παρούσας στιγμής, όταν κάνουμε την κάθετη βουτιά στην ύπαρξή μας και ανασύρουμε το πολύτιμο πετράδι της έμπνευσης…

Πώς να εξασκηθούμε να ζούμε στο Τώρα; Υπάρχουν άπειρες μέθοδοι και πνευματικά μονοπάτια, αλλά ο δρόμος είναι ένας: η επίγνωση, η προσοχή, η συνειδητότητα.

Αναρωτιέστε αν έχετε επίγνωση; Απλά, κάντε το εξής τεστ στον εαυτό σας: Θυμηθείτε να ρωτάτε κάθε τρεις και λίγο τον εαυτό σας πού βρίσκεται, πού τριγυρνάει ο νους σας, ό, τι κι αν κάνετε. Στο 99,9% των περιπτώσεων θα δείτε ότι ο νους σας θα παγιδευμένος ανάμεσα στα αγχώδη αόριστα σχέδια για το μέλλον και στο άχρηστο επαναλαμβανόμενο βίντεο του παρελθόντος, κατασκευάζοντας συνέχεια ανούσια σενάρια, απασχολούμενος είτε με ενοχές, είτε με φόβους. Αυτό απλά σημαίνει ότι δεν έχουμε επίγνωση, δεν ζούμε στο παρόν, στην παρούσα στιγμή.

Με αγάπη και υπομονή, φέρτε πίσω τον νου σας εδώ και τώρα. Ξανά και ξανά.

• Τέταρτη Πύλη: η Αγάπη

Η αγάπη είναι η αληθινή φύση μας. Είναι η βασική ποιότητα που έχουμε, όταν απομακρύνουμε τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις προσκολλήσεις και τις εγωιστικές μας τάσεις. Το φως πίσω από όλα τα συναισθήματα. Η μια και μοναδική ενέργεια που κινεί τον κόσμο, τους πλανήτες, το κάθε τι. Είναι μια κατάσταση χωρίς σημείο αναφοράς, χωρίς προσκόλληση, χωρίς προτίμηση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η αγάπη είναι ευδαιμονία, ισοψυχία, αταραξία, μια γεύση. Δεν σ’ αγαπώ γιατί με συμφέρει, γιατί με βολεύει. Σ’ αγαπώ γιατί υπάρχεις, γιατί υπάρχω. Η υπερ-προσωπική αγάπη είναι η μεγαλύτερη έμπνευση που μπορεί να υπάρξει.

Συνήθως η αγάπη που βιώνουμε είναι μικρή μόνο σπίθα, αναλαμπή της αληθινής αγάπης. Ωστόσο, μπορούμε να την επεκτείνουμε, να εξασκηθούμε σε αυτό. Ένα καλό πεδίο είναι, για τους γονείς, η αγάπη για τα παιδιά τους και για τους εραστές, η αγάπη για τον σύντροφό τους. Νοιώστε την προσωπική αυτή αγάπη να σας γεμίζει ολόκληρους. Μετά, φέρτε στον νου σας έναν άνθρωπο που σας είναι «αδιάφορος». Αφήστε την ίδια ζεστή ενέργεια να τον τυλίξει. Και άλλον, και άλλον. Αρχίστε να εκπαιδεύετε τον εαυτό σας να νοιώθει αγάπη για όλους τους ανθρώπους που γνωρίζετε, που δεν γνωρίζετε, που «συμπαθείτε», που «αντιπαθείτε», χωρίς εξαίρεση… Δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά με το χρόνο, θα δείτε τη καρδιά σας να μαλακώνει και να ανοίγει απέναντι στον κάθε «άγνωστο» και συνάμα τόσο οικείο συνάνθρωπο…

Δεν υπάρχει πιο μεγαλειώδες συναίσθημα! Αν θέλετε να κάνετε κάτι καλά, βάλτε λίγη υπερ-προσωπική αγάπη στην συνταγή και θα μεγαλουργήσετε! Ο κανόνας ισχύει για όλα: από το φαγητό μέχρι τη συγγραφή ενός βιβλίου. Θυμάμαι όποτε έβγαινα να μιλήσω σε ακροατήριο και είχα το σχετικό τρακ, η μόνη λύση ήταν να θυμηθώ πόση αγάπη ένοιωθα γι’ αυτό το γνωστικό αντικείμενο, γι’ αυτή την επιστήμη, για την ιστορία, για τους ανθρώπους… Αυτό και μόνο «έλυνε» τη γλώσσα και μου έδινε έμπνευση.

• Πέμπτη Πύλη: η Ελευθερία

Ο κοινωνικός προγραμματισμός αποτελεί βασικό περιοριστικό όρο της ελευθερίας. Μας δεσμεύει σε ένα γενικά «αποδεκτό» μίζερο, δραματικά προβλέψιμο πλαίσιο επιλογών, αξιολογήσεων και προτεραιοτήτων.

Η αποδέσμευση από τις κοινωνικά προδιαγεγραμμένες αξίες και απαξίες, ανοίγει μπροστά μας την απεραντοσύνη της ελεύθερης βούλησης. Η ελευθερία είναι ένα sine qua non συστατικό της έμπνευσης. Μόνο σε κατάσταση ελευθερίας αναδύονται οι εσωτερικές ανάγκες, οι δημιουργικές εκφράσεις και οι πρωτότυπες εκφάνσεις του βαθύτερου είναι. Αυτού του είδους η προσωπική ελευθερία κατακτάται βήμα-βήμα: πρώτα αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας εμπνέει. Κατόπιν αντλούμε το θάρρος να το δημιουργήσουμε. Δεν είναι πάντα κάτι εύκολο, γιατί, ακολουθώντας την έμπνευσή μας συχνά αντιμετωπίζουμε την δυσπιστία και την ενδεχόμενη εχθρότητα των άλλων –οικείων, συναδέλφων κλπ. Το να πηγαίνεις κόντρα στο κατεστημένο πνεύμα των ανθρώπων, ακολουθώντας την εσωτερική σου φωνή, δεν είναι κάτι που εύκολα εγκρίνουν ή σέβονται οι διάφοροι μικροί και μεγάλοι κοινωνικοί μηχανισμοί ελέγχου: η οικογένεια, το εργασιακό περιβάλλον, η γειτονιά… Σε αυτή τη περίπτωση, εξηγούμε με αυτοπεποίθηση και υπομονή ότι πρόκειται για δική μας ελεύθερη επιλογή να ακολουθήσουμε αυτό που μας «γεμίζει». Συνήθως, η αντίδραση των άλλων είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δική μας σιγουριά: όσο περισσότερο ανασφαλείς και αβέβαιοι νοιώθουμε σε σχέση με αυτό που θέλουμε, τόσο λιγότερη αποδοχή συναντούμε. Όταν εμείς τα έχουμε «βρει με τον εαυτό μας», συνήθως και οι άλλοι το παίρνουν απόφαση και μας αφήνουν στην ησυχία μας…

• Έκτη Πύλη: η Ικανοποίηση

Η έμπνευση ανθίζει πάντα μέσα σε κλίμα αισιοδοξίας και ικανοποίησης. Η ικανοποίηση δεν είναι κάτι δεδομένο –είναι κάτι που καλλιεργείται, όπως και το αντίθετό της, που είναι η βάση του καταναλωτισμού: το ανικανοποίητο, η διαρκής δίψα για όλο και περισσότερα αγαθά, ανθρώπους, σχέσεις, σπίτια, ρούχα, αυτοκίνητα, κανάλια, ταξίδια, χρήματα… Μπορούμε να αναπτύξουμε και να καλλιεργήσουμε την αίσθηση της ικανοποίησης αρχίζοντας απλά να αποδεχόμαστε αυτό που υπάρχει στη ζωή μας. Αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Σταματάμε να γκρινιάζουμε συνεχώς περιφέροντας τη μιζέρια μας στις παρέες, στα μπαράκια και στα πάρτι. Σταματάμε να αντλούμε αυτή την ύποπτη ηδονή από το ρόλο του θύματος και του «καημένου» και παίρνουμε την ευθύνη για τη ζωή μας. Από τη στιγμή που παίρνουμε την ευθύνη, είμαστε ακέραιοι και αξιοπρεπείς. Δεν έχει σημασία η ηλικία. Έχω δει πολλά κακομαθημένα παιδιά ογδόντα χρονών και πολλά αξιοπρεπή και ακέραια δέκα χρονών…

Μια μικρή συνταγή ικανοποίησης σας διαβάζω και από το «ψαγμένο» αμερικάνικο περιοδικό Balanced Living:

Αυτό που έχω, μου αρκεί

Αυτό που είμαι μου αρκεί.

Αυτό που κάνω, μου αρκεί.

Αυτό που έχω πετύχει, είναι αρκετό.

Αν ανήκετε στη πολυπληθή ομάδα των γκρινιάρηδων ανικανοποίητων, δοκιμάστε να το επαναλαμβάνετε αυτό συχνά στον εαυτό σας και δείτε πώς λειτουργεί. Αφήστε την έμπνευση να ανθίσει μέσα στην αισιοδοξία και στην ικανοποίηση. Έχετε την επιλογή.

• Έβδομη Πύλη: Ο Διαλογισμός

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανακαλύπτουν τα τεράστια αποθέματα δύναμης και έμπνευσης που μπορούν να αντλήσουν μέσω απλών διαλογιστικών τεχνικών. Τεχνικές διαλογισμού διδάσκονται παντού, σε όλες τις μεγάλες εταιρίες, για την αύξηση της παραγωγικότητας και την προώθηση αρμονικών εργασιακών σχέσεων. Οι μεγάλοι δημιουργοί αντλούν έμπνευση μέσα από στιγμές διαλογισμού –ιδιαίτερες και διαφορετικές για τον καθένα. Όλο και περισσότεροι ψάχνουν για αυτή τη βαθύτερη έμπνευση, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από «δουλειά, λεφτά και πράγματα». Με τον διαλογισμό αρχίζει να φεύγει ένα «βάρος» από πάνω μας, αυτό της διαρκούς ανησυχίας, του συναισθηματικού πόνου, της κούρασης, της απογοήτευσης και γινόμαστε πιο ανάλαφροι. Ξαναβρίσκουμε τη πηγή της παιδικής χαράς μέσα μας, ξανα- ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας του CIPOLLA CARLO | TERRAPAPERS

Απο το site http://www.terrapapers.com  ,ο σύνδεσμος του κειμένου :

Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας του CIPOLLA CARLO | TERRAPAPERS.

 

Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας του CIPOLLA CARLO

Αναρτήθηκε από Eos Aurora  //  29 Ιουνίου 2012  //  info facts  //  0 Σχόλια

“Δύο πράγματα είναι ατελείωτα: το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος”. (Είπε ο Αϊνστάιν περιγράφοντας θαυμάσια τον εαυτό του.) Το θέμα της βλακείας ερευνήθηκε από στατιστικής πλευράς σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και εντόπισε το ίδιο ακριβώς ποσοστό «βλακών» ανάμεσα στις καθαρίστριες, τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους φοιτητές και τους καθηγητές. Προφανώς, αν η έρευνα στρεφόταν και προς τους ίδιους τους ερευνητές θα ανακάλυπταν και το δικό τους ποσοστό ηλιθίων. Άρα βλάκες υπάρχουν παντού. Από που προέρχεται όμως η βλακεία;

Α . Η «Προέλευση των Βλακών». Στην αυγή της ιστορίας, στα πρώτα βήματα του ανθρώπου ως είδος ο αγώνας για επιβίωση υπήρξε ανελέητος. Ο πανίσχυρος νόμος της Φυσικής επιλογής εξαφάνιζε χιλιάδες είδη που δεν κατόρθωναν να επιζήσουν (το 99,9% όλων των ειδών που υπήρξαν ποτέ έχουν εξαφανιστεί). Και οι ανθρώπινες φυλές που χάθηκαν από διάφορες αιτίες είναι αναρίθμητες. Κυρίως αφανίστηκαν από τον συνεχή μεταξύ τους ανταγωνισμό και τις άγριες συγκρούσεις : «Η πάλη της επιβίωσης ανάμεσα σε έμβια του ίδιου είδους είναι απείρως σκληρότερη αφού συχνάζουν στις ίδιες περιοχές και αναζητούν την ίδια τροφή» (Δαρβίνος). Αυτοί που κυριάρχησαν δεν ήταν οι πιο μπρατσωμένοι αλλά οι πιο έξυπνοι και επιδέξιοι, που με τη σειρά τους κληροδότησαν αυτές τις ιδιότητες στους απογόνους τους. Δίχως αυτό το διαρκές μακελειό και αλληλοφάγωμα θα ήταν αδύνατον να φτάσει ο άνθρωπος στο σημερινό επίπεδο ευφυΐας και πολιτισμού.

Πριν από 30.000 χρόνια περίπου, μια μεγαλειώδης βιολογική έκρηξη στην κρανιακή κάψα του δίποδου ζώου που λέγεται άνθρωπος , ένα νοητικό Big Bang, του άνοιξε τα παράθυρα στον μετωπικό φλοιό (νεοφλοιός), εκεί που είναι η έδρα της σκέψης και του αναστοχασμού. Αυτό ήταν και το τελευταίο του μεγάλο και αποφασιστικό απόκτημα. Ο άνθρωπος κυριολεκτικά «άλλαξε μυαλά».Το μέγεθος και οι αυλακώσεις του εγκεφάλου που χώρισαν τους ανθρώπους από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο χωρίζουν και τους ίδιους ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου, πλούτου, σπουδών, ιδεολογίας και άλλων ταξικών διακρίσεων σε δύο βασικές κατηγορίες: στους ΕΞΥΠΝΟΥΣ και στους ΒΛΑΚΕΣ. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δεύτερη δεν το ξέρουν.

Κάνε κλικ να δεις μεγάλες τις σούρεαλ εικόνες του TANYA DOSKOVA

 

Β . Οι Βλάκες & Οι  Έξυπνοι.Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η επίδρασή τους όμως επάνω μας είναι ανάλογη με την κοινωνική ισχύ που διαθέτουν. Διαφορετικά, λόγου χάρη, αισθανόμαστε τη βλακεία ενός πολιτικού ή ενός επιχειρηματία από την ηλιθιότητα ενός αγρότη ή εργάτη. Εν πάση περιπτώσει, η αρνητική αυτή ιδιότητα ενδημεί σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς, είναι δε αδύνατο να εξαλειφθεί εξαιτίας της μοναδικής ικανότητας των βλακών να συσπειρώνονται και να επιβιώνουν, κάθε φορά που οι κοινωνίες κάνουν προσπάθειες να τους θέσουν στο περιθώριο.

Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες. Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: «Βλάκας είναι αυτός που με τις ενέργειές του προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα υφίσταται ζημιά και ο ίδιος.»

«Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του». Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: η βλακεία έχει μια ευκρινή κλίση να μετασχηματίζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη.Η δε προαναφερθείσα μοναδική ικανότητα των βλακών να συσπειρώνονται και να επιβιώνουν την καθιστά ανίκητη.

Οι πέντε θεμελιώδεις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας:

>1.Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν.

>2. Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου.

>3. Ηλίθιο άτομο είναι εκείνο που προκαλεί κάποια βλάβη σ’ ένα άλλο άτοµο ή οµάδα ατόµων, χωρίς παράλληλα να εξασφαλίζει κανένα όφελος για τον εαυτό του, αντιθέτως μπορεί να υφίσταται και ο ίδιος ζημιά.

>4. Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και/ή ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα.

>5. Το ηλίθιο άτομο είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος που υπάρχει.

 

Οι μη ηλίθιοι έχουν την τάση να ΜΗΝ λαμβάνουν σοβαρά υπ όψιν τους τις ενέργειες των ηλιθίων και να τις γελοιοποιούν βλέποντάς τες ως συμβάντα που «βγάζουν γέλιο» ή ως ανέκδοτα» .Όταν όμως γελάμε με τη βλακεία, μπορούμε να την κάνουμε «συμπαθητική» και συνεπώς να την υποτιμήσουμε περαιτέρω. Αν και στην τέχνη ο βλάκας είναι (εντελώς ?) αναγνωρίσιμος, δεν ισχύει το ίδιο για την αληθινή ζωή. Έχει βασική σημασία να συνειδητοποιήσουμε περί τίνος πρόκειται, για να μπορέσουμε να ελέγξουμε καλύτερα τις συνέπειες. Δε θα μπορέσουμε ποτέ να τη νικήσουμε ολοκληρωτικά, όμως τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι λιγότερο βαριά αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Άλλωστε η βλακεία έχει τρία χαρακτηριστικά.

>1) Η βλακεία είναι ασυναίσθητη και υποτροπιάζει. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας».  Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική δράση της. Ο βλάκας δε γνωρίζει τα όριά του, παραμένει προσκολλημένος στις πεποιθήσεις του και δεν ξέρει πώς να αλλάξει, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει επ’ άπειρον τα ίδια λάθη. Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί. Αυτός είναι και ο ορισμός της Σχιζοφρένειας, “η επανάληψη της βλακείας”.

>2) Η βλακεία είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα γνωστό στην ψυχολογία. Η συναισθηματική μετάδοση, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας, μειώνει την κριτική ικανότητα. Παρατηρείται τότε η «πόλωση της λήψης αποφάσεων»: επιλέγεται η πιο απλή λύση,που συνήθως είναι και η λιγότερο έξυπνη.

> 3) Εκτός από το πλήθος, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει τη βλακεία: η εξουσία. «Η εξουσία αποβλακώνει», έγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση. Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες.

Άλλωστε η εξουσία (πολιτική, οικονομική ή γραφειοκρατική) αυξάνει κατακόρυφα την καταστρεπτική δύναμη ενός βλάκα. Η ιστορία βρίθει περιστατικών με συγκλονιστικά λάθη εκτίμησης. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ στις 14 Ιουλίου του 1789 (την ημέρα της κατάληψης της Βαστίλης, το γεγονός με το οποίο ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση) σημείωσε στο ημερολόγιό του: «Σήμερα τίποτα καινούριο». Η ίδια ανόητη αίσθηση του ανίκητου ίσως οδήγησε τον Τζορτζ Άρμστρογκ Κάστερ να επιτεθεί στους Ινδιάνους της Μοντάνα το 1876 (κοντά στον πύργο Λιτλ Μπιγκ Χορν εκατοντάδες άντρες του αμερικανικού στρατού κατασφάχτηκαν από τη συμμαχία των Ινδιάνων Σιου με τους Σεγιέν) ή τον Ναπολέοντα να εισβάλει στη Ρωσία το χειμώνα του 1812 (κατά τη διάρκεια του οποίου η Μεγάλη Στρατιά της Γαλλίας αποδεκατίστηκε από το κρύο και την ανέχεια). Χωρίς να υπολογίσουμε τις –προβλεπόμενες– πανωλεθρίες στο Βιετνάμ και το σημερινό Ιράκ. ..και την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Συρία και πάει λέγοντας.

Η βλακεία επίσης δεν έχει κοινωνική τάξη. Την συναντάς παντού. Όμως όσο πιο ισχυρό είναι ένα άτομο, όσο μεγαλύτερη εξουσία έχει κοινωνικά τόσο πιο επικίνδυνο μπορεί να αποδειχθεί. «Ηλίθιους συναντά κάποιος και μεταξύ γραφειοκρατών, πολιτικών, στρατηγών ή ιερωμένων. Οι εκλογές είναι ένας πολύ αποτελεσματικός θεσμός, ο οποίος εξασφαλίζει τη διατήρηση σταθερού ποσοστού ηλιθίων ανάμεσα στους ισχυρούς».Εύλογα λοιπόν γεννιέται το ερώτημα για το αν υπάρχει τρόπος να απαλλαχτούμε από την παγκόσμια βλακεία.

«Όχι, δεν υπάρχει. Γιατί δεν έχει αναπτυχθεί καμιά λογική μέθοδος που να προβλέπει με ακρίβεια το πώς, το πότε και το γιατί θα χτυπήσει, ένα ηλίθιο πλάσμα. Ενώ οι πράξεις του κακού είναι κατά κάποιον τρόπο προβλέψιμες και αποτρέψιμες, οι πράξεις του ηλίθιου είναι απολύτως απρόβλεπτες. Ο ηλίθιος, με το χαμόγελο στα χείλη, με πλήρη φυσικότητα, χωρίς καμιά πρόθεση, τύψεις, και αιτία, θα εμφανιστεί ξαφνικά και θα καταστρέψει όλα σου τα σχέδια – και θα το κάνει από καθαρή βλακεία».

Γ. Η χρησιμότητα των Βλακών.Απ όλα όσα έχουμε αναφέρει μέχρι στιγμής εύκολα συνάγεται ότι η βλακεία είναι επικίνδυνη, καταστρεπτική και πιθανόν ανίκητη. Γιατί κανείς όμως δεν έχει κάνει έστω και το παραμικρό εναντίον της; Απ όσο ξέρω καμιά μελέτη στον κόσμο δεν ασχολείται με το πρόβλημα, κανένα ιατρικό ερευνητικό κέντρο δεν αναζητά τα αίτια ή την θεραπεία της. Μήπως κατά κάποιο τρόπο η βλακεία και οι φορείς της είναι κοινωνικά χρήσιμοι; Ναι σε μια κοινωνία βλάκων, οι βλάκες φυσικά και είναι χρήσιμοι, με τους  έξυπνους, συνήθως, να είναι αντικοινωνικοί.

ΕΠΕΙΓΟΝ (από την φίλη Άννα)
Να σωθούμε άμεσα από τους βλάκες … !!!!
Να τους χαρίσουμε τον κόσμο τους, είναι δικαιωματικά δικός τους !
Να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο για να φύγουμε από τον κόσμο των ηλιθίων. Άμεσα !!!