The Universe in You (Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση/Προπαγάνδα)

Οι νευρώνες και οι συνάψεις στον εγκέφαλο μου θυμίζουν τον καρπό.Τον καρπό που βάζουμε στο χώμα και πρέπει να ποτίζουμε και να φροντίζουμε για να αναπτυχθεί και να δώσει δικούς του καρπούς.

Οπότε υποθέτω,ανάλογα και με την ποιότητα της φροντίδας θα αναπτυχθεί κι άλλοτε οι ενώσεις του θα δώσουν κάτι θετικό ή κάτι αρνητικό.Κι άλλοτε μπορεί να μην τον φροντίσουμε καθόλου,να τον παρατήσουμε,είναι εύκολο να μην κάνεις τίποτα.Τίποτα θα είναι και το αποτέλεσμα όμως,λογικά.Ίσως να μην υπάρχει και τίποτα,παρόλα αυτά ερευνώντας όλα δείχνουν πως υπάρχει κάτι.

Απροσδιόριστο ή ακατανόητο μπορεί να είναι γιατί τόση είναι η αντίληψή μας αυτή την στιγμή.Άλλωστε όλα έχουν εξελιχθεί ανάλογα με τις ανάγκες επιβίωσης του κάθε είδους.

Εκατομμύρια νευρώνες και συνάψεις χορεύουν,ένα πάρτυ πληροφοριών μεταβιβάζεται ασταμάτητα ανάμεσά τους.Δεν χάνεται η μαγεία αναλύοντας,εκεί βρίσκεται.Στην πραγματικότητα,όχι στον μύθο.

And if you like puzzles also check : https://eyewire.org/

Η σχετικότητα συνεχίζεται με ένα ενδιαφέρον άρθρο:

Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση/Προπαγάνδα

…αναδημοσίευση από AgrionioArt. «Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις τους ανθρώπους είναι να τους φοβίσεις» Νόαμ Τσομσκι, Αμερικανός γλωσσολόγος, συγγραφέας και ακτιβιστής.

‘Η προπαγάνδα αποτελεί σήμερα, στην εποχή της υποτιθέμενης ελεύθερης ροής της πληροφορίας και της πολυμέρειας της ενημέρωσης, έννοια με έντονα αρνητική σημασία, συνήθως συνδέεται με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ώστε φράσεις, όπως “κομμουνιστική”, “φασιστική” ή “εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα” να ακούγονται αυτονόητες περιγραφές μιας πολιτικής πραγματικότητας, ενώ φράσεις ”δημοκρατική προπαγάνδα” ή “προπαγάνδα ειρήνης” να ηχούν ως παράδοξες διατυπώσεις. ωστόσο, η προπαγάνδα, τεχνική γνωστή από την αρχαιότητα, συστηματοποιήθηκε για πρώτη φορά από τις δημοκρατίες, συγκεκριμένα τις ηνωμένες πολιτείες, τον 20ό αιώνα. Ως μέθοδος αφορά την προβολή ορισμένων θεμελιωδών εννοιών, απαραιτήτων για την προώθηση των σκοπών ενός κράτους και την επικράτηση σε μια πολεμική αναμέτρηση.

Η προπαγάνδα αποτέλεσε για πρώτη φορά σε πεδίο συστηματοποιητικής μελέτης και εφαρμογής στις ηνωμένες πολιτείες, ώστε να δικαιολογηθεί η είσοδος μιας ανερχόμενης αμερικανικής υπερδύναμης στον α’ παγκόσμιο πόλεμο. Την ίδια περίοδο στη ρώσική αυτοκρατορία η επανάσταση των μπολσεβίκων σηματοδότη σε την έναρξη της περιόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων, που συμπληρώθηκε από τον ιταλικό φασισμό το 1922 και τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό το 1933. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κατέστησαν την προπαγάνδα βασική παράμετρο της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής τους, αναδεικνύοντας την σε επιστημονικό μέγεθος και βασική ιδεολογική παράμετρο του συστήματός τους. Οι αστικές δημοκρατίες αντέδρασαν επιτείνοντας εκ νέου την διαδικασία παραγωγής και ελέγχου πληροφοριών, όμως έως την είσοδό τους στον πόλεμο ουσιαστικά αμύνονταν απέναντι στα αναθεωρητικά ολοκληρωτικά συστήματα. Με την έναρξη του πολέμου και τη διεύρυνσή του σε παγκόσμιο επίπεδο, το 1941, η προπαγάνδα των δημοκρατιών επιτάχθηκε, έχοντας εν τω μεταξύ συμμαχήσει με τον κομμουνισμό.Η τελική ήττα των δυνάμεων του άξονα οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στα επιτεύγματα της συμμαχικής προπαγάνδας, ενώ ακόμη πιο καθοριστική ήταν η συμβολή της τελευταίας στην εικόνα που διαμορφώθηκε μεταπολεμικά για τα γεγονότα της περιόδου 1939-45.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι τόσο οι επιπτώσεις της έκβασης του β’ παγκοσμίου πολέμου, όσο και η επιτυχία της συμμαχικής προπαγάνδας αντανακλώνται ακόμη και σήμερα στην ίδια τη χρήση της ορολογίας από ευρύ κοινό, αλλά και από την ιστοριογραφική κοινότητα. Για παράδειγμα, γίνεται πάντοτε λόγος για “ναζισμό”, ακόμη και για “γερμανικό φασισμό” αντί για τον ορθό ιστορικό όρο “εθνικοσοσιαλισμός”. Οι πρώτοι όροι μάς αποκαλύπτουν αρκετά για τον τρόπο και με τον οποίο αντιμετώπιζαν την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τους πολίτες της οι αστικές δημοκρατικές χώρες και η κομμουνιστική ΕΣΣΔ, ελάχιστα όμως για την εικόνα των ίδιων των γερμανών για τους εαυτούς τους και τα κίνητρα δράσης τους. Από αυτή την άποψη παρεμβάλουν ένα σύνολο λανθασμένων κατηγοριών, το οποίο λειτουργεί κατ’ εξοχήν διαθλαστικά, ανάμεσα στα πραγματικά κίνητρα δράσης ενός κοινωνικού συνόλου και στις υποτιθέμενες επιδιώξεις του κράτους αυτού. Μετά από την άκριτη αποδοχή τέτοιων κατασκευών, που προέρχονται από τα αντίπαλα προπαγανδιστικά επιτελεία, είναι φυσικό να απλοποιείται βολικά η διαδικασία της γένεσης του πολέμου σε πρόχειρα στερεότυπα, όπως “ο Χίτλερ ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο” ή “ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας προκάλεσε τον παγκόσμιο πόλεμο”, διατυπώσεις τόσο χαρακτηριστικές για τη σύγχυση εννοιών και αποτελεσμάτων ή μεθόδων και σκοπών.

Συνεπώς, δεν υπάρχει “ναζισμός” αλλά “εθνικοσοσιαλισμός”, δεν υπάρχει “εβραιομπολσεβικισμός” αλλά “κομμουνισμός” και “μπολσεβικισμός”, δεν υπάρχουν “πλουτοκρατίες” αλλά “δημοκρατίες”. Οι όροι που εδώ απορρίπτονται ως διαστρεβλωτικοί και ακατάλληλοι για την ιστοριογραφία, χρησιμεύουν μόνο όταν εφαρμόζονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ή ως μέρος συγκεκριμένων αναφορών, όχι στην τυπική, ρέουσα αφήγηση. Ανακτώντας ή μάλλον εφαρμόζοντας μία νηφάλια, ψυχρή τυπολογική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία θα χρησιμοποιούνται καθιερωμένοι όροι και ονομασίες και δεν θα εκφράζεται προτίμηση προς κάποια πλευρά των εμπολέμων, η ιστοριογραφία θα έχει την δυνατότητα να διαμορφώσει μια πληρέστερη εικόνα για τον σημαντικότερο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας, χωρίς επιμέρους δαιμονοποιήσεις και κατασκευές’.

Αν η ψυχή μας αποτελεί το σύμπαν μέσα μας τότε ο εγκέφαλος είναι ο Θεός του. Ο ρόλος του εγκεφάλου και οι δυνατότητες του μας αφήνουν άναυδους. Αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα του κεντρικού νευρικού μας συστήματος και είναι δεκτικός στη χειραγώγηση όσο είναι και στη μάθηση. Μια αναφορά και μικρή παρουσίαση του ανθρώπινου εγκεφάλου κρίνεται επιτακτική για τη κατανόηση της προπαγάνδας.Σήμερα, οι τεχνικές προπαγάνδας έχουν αναχθεί σε επιστήμη που σκοπό έχουν τη παρατήρηση και επηρεασμό της νευροφυσιολογίας του ανθρώπινου εγκεφάλου και κατ επέκταση τη προσπάθεια χειραγώγησης των επιθυμιών μας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο ημισφαίρια τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους από την επιμήκη σχισμή. Το παλαιότερο και πιο πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου βρίσκεται στον ‘ερπετικό φλοιό’. Εδώ λοιπόν εδράζεται ο πυρήνας του ανθρώπινου συναισθηματικού κόσμου. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι μια αοριστία. Είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Βέβαια έχει καλυφθεί από τον εγκεφαλικό φλοιό, ωστόσο εδράζεται βαθιά μέσα στο προεγκέφαλο. Η σημασία του είναι καθοριστική και αυτή θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε εν τάχη στις παρακάτω σελίδες. Αν μπορούσαμε να επισημάνουμε τα κύρια χαρακτηριστικά του ερπετοειδή εγκεφάλου θα ήταν τα εξής:

• -Εμμονή, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές
• -Προσωπικές καθημερινές προκαταλήψεις
• -Δουλική υπαγόρευση σε παραδοσιακά μοντέλα ζωής
• -Υπακοή σε παραδοσιακές νόρμες, νόμους, θρησκεία και πολιτισμό
• -Εδρα κάθε είδους τρόπου εξαπάτησης

Στο σημείο αυτό παραθέτουμε το υπέροχο απόσπασμα από το βιβλίο ‘Το άρωμα του ονείρου’ του Τόμ Ρόμπινς: ‘Ο Παν, φυσικά αντιπροσωπεύει τη ζωώδη συνείδηση. Ο Παν ενσαρκώνει τη συνείδηση των θηλαστικών, μόλο που υπάρχουν και πτυχές ερπετοειδούς συνείδησης στην προσωπικότητά του. Η ερπετοειδής συνείδηση δεν εξαφανίστηκε όταν οι εγκέφαλοι μας εισήλθαν στη θηλαστική φάση. Η θηλαστική συνείδηση τοποθετήθηκε απλώς πάνω από την ερπετοειδή και σε πολλά αφώτιστα – αργόστροφα, υπανάπτυκτα – άτομα, το θηλαστικό επικάλυμμα ήταν λεπτό και πορώδες κι έτσι η ερπετοειδής ενέργεια εξακολουθούσε να το διαπερνάει. Όταν οι αρχέγονοι και πολύ απόμακροι πρόγονοί μας σύρθηκαν έξω από τη θάλασσα, είχαν αναμφίβολα μυαλό ψαριού. Ήταν βέβαια ριψοκίνδυνοι και περίεργοι από τους συντρόφους τους που παρέμειναν στο νερό, αλλά πάντως ψαρόμυαλοι. Ωστόσο, κατά την μακριά βαλτώδη διαδρομή μας ως τον αρχικό πρωτεύοντα σχηματισμό, αναπτύξαμε ένα μυαλό ερπετού. Άλλωστε, σ’ αυτές τις δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, η ερπετοειδής ενέργεια ήταν αυτή που δέσποζε στον πλανήτη φτάνοντας στο αποκορύφωμά της με τους δεινοσαύρους. Η ερπετοειδής συνείδηση είναι ψυχρή, επιθετική, θυμώδης, άπληστη και παρανοϊκή. Εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να έχουμε έναν ερπετοειδή εγκέφαλο, άθικτο και ενεργό. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια, είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Έχει καλυφθεί, βέβαια από τον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά υπάρχει, βαθιά μέσα στον προεγκέφαλο και αποτελείται από την παρεγκεφαλίδα, τον υποθάλαμο, και , ίσως, από μερικά άλλα όργανα του διεγκέφαλου. Όταν νιώθουμε μια τυφλή οργή, κρύο ιδρώτα η μια αυτάρεσκη απάθεια, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη τη στιγμή ο ερπετοειδής εγκέφαλος κουμαντάρει την συνείδησή μας.
Καθώς η Περίοδος των Ερπετών πλησίαζε στο τέλος της, εμφανίστηκαν τα πρώτα εμφανίστηκαν τα πρώτα άνθη και θηλαστικά.Πιστεύεται πως τα λουλούδια εξαφάνισαν, στην ουσία, τα μεγάλα ερπετά. Ωστόσο, μπορεί και τα θηλαστικά να συνεισέφεραν για τον αφανισμό τους επειδή, για πολλά θηλαστικά, δεν υπήρχε καλύτερο πρωινό από κάνα δυο αυγά δεινόσαυρου.

Όπως κι αν έχει το πράγμα, μέχρι τότε οι προγονοί μας είχαν αναπτύξει εγκεφάλους που διέθεταν τόσο θηλαστικά όσο και ανθώδη χαρακτηριστικά. Για δικούς της λόγους, η εξέλιξη επέτρεψε στη θηλαστική ενέργεια να κυριαρχήσει κι έτσι, ο πρόσφατα αναπτυγμένος ανθρώπινος μεσεγκέφαλος που κάλυψε τον παλιό διεγκέφαλο, μπορεί να επονομασθεί ως θηλαστικός εγκέφαλος. Τα χαρακτηριστικά της θηλαστικής συνείδησης είναι η ζεστασιά, η γενναιοδωρία, η αφοσίωση, η αγάπη (ρομαντική, πλατωνική και οικογενειακή), η χαρά, η λύπη, το χιούμορ, η περηφάνια, ο συναγωνισμός, η διανοητική περιέργεια και η εκτίμηση της τέχνης και της μουσικής. Στην όψιμη περίοδο των θηλαστικών, αναπτύχθηκε ένας τρίτος εγκέφαλος. Ήταν ο τηλεγκέφαλος, που το κύριο μέρος του ήταν ο εγκεφαλικός φλοιός, μια πυκνή μεμβράνη νευρικής δομής γύρω στα τέσσερα χιλιοστά πάχος που απλώθηκε πάνω από τον υπάρχοντα εγκέφαλο. Οι ερευνητές του εγκεφάλου δεν μπορούν να εξηγήσουν ποια ακριβώς είναι οι λειτουργία και τον λόγο για τον οποίο αναπτύχθηκε. Υπάρχει η άποψη ότι ο εγκεφαλικός φλοιός είναι μια διευρυμένη μνημονική παρακαταθήκη – και σίγουρα ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα. Πιστεύεται ότι κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το φως. Αν ο ερπετοειδής εγκέφαλος ισοδυναμεί με την ψυχρότητα και ο θηλαστικός με την θερμότητα, τότε ο εγκεφαλικός φλοιός ισοδυναμεί με το φως. Η άποψη αυτή έχει κάποια βάσιμη λογική, επειδή ο τρίτος εγκέφαλος είναι ανθώδης εγκέφαλος, ακριβώς γιατί τα λουλούδια απορροφούν ενέργεια από το φως.

Ακόμα και πριν από τη μυστηριώδη εμφάνιση του εγκεφαλικού φλοιού, οι εγκέφαλοί μας είχαν έντονα ανθώδη χαρακτηριστικά. Η επιστήμη περιγράφει ολόκληρο τον εγκέφαλο σαν έναν βολβό. Οι νευρώνες που τον αποτελούν έχουν δενδρίτες, ρίζες, κλαδιά. Η παρεγκεφαλίδα αποτελείται από μια μεγάλη μάζα πυκνά συμπιεσμένων φυλλωμάτων. Δεν είναι μόνο οι νευρώνες που μοιάζουν πολύ με άνθη, αλλά κι ο ίδιος ο εγκέφαλος μοιάζει με κάποιο βοτανολογικό είδος. Έχει ένα μίσχο και – κατά την ανάπτυξη του εμβρύου – ένα μπουμπούκι που ξεδιπλώνεται όπως και τα πέταλα του ρόδου.

Στον καινούργιο εγκέφαλο – τον τηλεγκέφαλο – αυτή η ανθώδης ομοιότητα μεγαλώνει. Τα νευρικά του νημάτια υποδιαιρούνται συνεχώς όπως τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εύστοχα διακλάδωση. Κατά τον πολλαπλασιασμό αυτών των νευροβλαστών, εκκρίνονται μικρές ποσότητες νευρομελανίνης σαν σπόροι. Αυτοί οι σπόροι της νευρομελανίνης είναι προφανώς τα κύρια οργανωτικά μόρια στον εγκέφαλο. Συνδέονται με τα γλυκοκύτταρα για να ρυθμίσουν στην νευροδότηση των νευρικών κυττάρων. Όταν σκεφτόμαστε, όταν μας έρχονται φαεινές και δημιουργικές ιδέες, τότε πραγματοποιείται μια κυριολεκτική άνθηση. Ένας εγκέφαλος που έχει ενοράσεις, είναι πολύ παρόμοιος, από φυσική άποψη, μ’ έναν ανθισμένο θάμνο γιασεμιού. Μόνο που είναι πιο μικρός και ταχύτερος, αυτό είναι όλο. Επιπλέον, η νευρομελανίνη απορροφά φως και έχει την ικανότητα να μετατρέπει το φως σε άλλες μορφές ενέργειας. Ο εγκεφαλικός φλοιός, τελικά είναι ευαίσθητός στο φως και μπορεί να φωτιστεί από ανώτερες μορφές διανοητικής δραστηριότητας, όπως ο διαλογισμός ή ο ψαλμός.

Οι αρχαίοι δεν μιλούσαν μεταφορικά όταν χρησιμοποιούσαν τη λέξη “επιφώτηση”.

Με την ανάπτυξη του εγκεφαλικού φλοιού, οι ανθώδεις ιδιότητες του εγκεφάλου, που για εκατομμύρια χρόνια περίμεναν τη σειρά τους, άρχισαν να κινούνται σταδιακά, με σκοπό την επικράτηση μιας ανθώδους συνείδησης – μιας συνείδησης λουλουδιού, ας πούμε. Όταν η ζωή ήταν ακόμα μια διαρκής μάχη μεταξύ αρπακτικών, ένας από λεπτό σε λεπτό αγώνας για επιβίωση, η ερπετοειδής συνείδηση ήταν απαραίτητη. Όταν είχαμε να διασχίσουμε θάλασσες, να εξερευνήσουμε άγριες ηπείρους, να εποικίσουμε τραχιές περιοχές, να οργανώσουμε τη γεωργία και να βάλουμε τα θεμέλια του πολιτισμού, τότε η θηλαστική συνείδηση ήταν απαραίτητη. Από κοινωνική και οικογενειακή σκοπιά, εξακολουθεί να είναι απαραίτητη, αλλά δεν χρειάζεται πια να κυριαρχεί.

Τα φυσικά και σωματικά σύνορα έχουν κατακτηθεί. Η βιομηχανική επανάσταση έχει ολοκληρώσει τον ατσάλινο κύκλο της. Στην εποχή μας, εποχή της υψηλής τεχνολογίας, οι τραχιές και σκληρές εκδηλώσεις της θηλαστικής λογικής δεν είναι πια βοηθήματα αλλά εμπόδια.
Και τα κατάλοιπα της ερπετοειδούς λογικής, με την έμφασή της στις εδαφικές διεκδικήσεις και την υπεράσπιση τους – είναι επικίνδυνα σε βαθμό παραφροσύνης. Τώρα χρειαζόμαστε έναν λιγότερο επιθετικό και λιγότερο τραχύ ανθρώπινο ον. Χρειαζόμαστε ένα πιο εύκαμπτο είδος ατόμου, πιο χαλαρωμένο, πιο ήρεμο, ευγενικό και σκεπτόμενο, γιατί μόνο αυτό μπορεί να επιβιώσει, και να επιταχύνει αυτό το πολύ καινούργιο σύστημα που βρίσκεται μπροστά μας. Μόνο αυτό το είδος ατόμου μπορεί να συμμετάσχει στην επόμενη εξελικτική φάση. Το δίχως άλλο, αυτή η ανθώδης συνείδηση έχει πνευματικές αποχρώσεις. Στις πιο έντονες πνευματικές εμπειρίες, το βασικό γνώρισμα είναι το σταμάτημα του χρόνου. Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω από τον χρόνο, ότι είσαι αιώνιος – αυτή είναι η πηγή της έκστασης στο διαλογισμό, την ψαλμωδία, την ύπνωση και την εμπειρία των ψυχεδελικών φαρμάκων.

Μια παρόμοια κατάσταση αχρονικότητας (αν και κάπως συντομότερη και λιγότερο διαυγής), μια κατάσταση άρνησης του εγώ (το εγώ υπάρχει στο χρόνο, όχι στο χώρο), πραγματοποιείτε με τον σεξουαλικό οργασμό, γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ένα τόσο επιθυμητό αίσθημα. Ακόμα και οι μπεκρήδες, με τον άξεστο και ανεπαρκή τρόπο τους, ψάχνουν γι’ αυτόν τον άχρονο χρόνο. Ο αλκοολισμός είναι μια ατελής πνευματική επιθυμία. Με χίλιους δυο τρόπους, έχουμε κυριαρχήσει την τέχνη του χώρου. Γνωρίζουμε αρκετά για τον χώρο. Αλλά οι γνώσεις μας για το χρόνο είναι αξιοθρήνητα λιγοστές. Φαίνεται ότι μόνο με τη “μυστικιστική” κατάσταση μπορούμε να κυριαρχήσουμε το χρόνο. Τα κλειδιά γι’ αυτή τη μυστικιστική κατάσταση είναι ο “οσφρητικό εγκέφαλος”- η μνημονική περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιείται από τα οσφρητικά νεύρα – και ο “φωτεινός εγκέφαλος” – ο εγκεφαλικός φλοιός.

Με αμεσότητα και ένταση, η οσμή ενεργοποιεί τη μνήμη, επιτρέποντάς μας να ταξιδέψουμε ελεύθερα στον χρόνο. Οι πιο βαθιές μυστικιστικές καταστάσεις είναι εκείνες όπου η συνηθισμένη διανοητική δραστηριότητα φαίνεται να αιωρείται στο φως. Και, στη μυστικιστική επιφώτιση, όπως και στην ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος πάει να υπάρχει.

Τα λουλούδια, μόλο που δεν βλέπουν, ούτε ακούν, ούτε διαθέτουν γεύση ή αφή, αντιδρούν στο φως με καθοριστικό τρόπο και ρυθμίζουν τη ζωή τους και το περιβάλλον τους με μια ενορχήστρωση αρωμάτων. Στην ανάπτυξη της λουλουδικής συνείδησης, τα ανθρώπινα όντα θ’ αρχίσουν να χρησιμοποιούν πληρέστερα τον «φωτεινό τους εγκέφαλο» και να κάνουν πιο εξευγενισμένη και ντελικάτη χρήση του «οσφρητικού εγκεφάλου» τους. Αυτοί οι δύο συνδέονται θαυμάσια. Στην ουσία, αλληλεπικαλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ενιαίοι και αδιαίρετοι.
Ζούμε σε μια τεχνολογία της πληροφορικής. Τα λουλούδια ζούσαν ανέκαθεν σε μια πληροφορική τεχνολογία. Τα λουλούδια συγκεντρώνουν διαρκώς πληροφορίες στο διάστημα της ημέρας. Τη νύχτα τις επεξεργάζονται. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται φωτοσύνθεση.Καθώς ο εγκεφαλικός φλοιός θα χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο, θ’ αρχίσουμε να κι εμείς να κάνουμε ένα είδος φωτοσύνθεσης. Στην ουσία, κάτι τέτοιο το κάνουμε και τώρα, αλλά σε σύγκριση με τα λουλούδια, η δική μας φωτοσύνθεση είναι πρωτογενή και περιορισμένη. Κι ο λόγος είναι πως, οι πληροφορίες που συγκεντρώνουμε από τις εφημερίδες, τα σίριαλ, τις σαπουνόπερες, τα εμπορικά συνέδρια και τις καφετζούδες, είναι κατώτερες από τις πληροφορίες που παίρνουμε από το ηλιακό φως. Εφ’ όσον όλη η ύλη είναι συμπυκνωμένο φως, το φως είναι η πηγή, η γενεσιουργός αιτία της ζωής. Συνεπώς, το φως είναι “θεϊκό”.

Ωστόσο, είτε επειδή τα πληροφοριακά στοιχεία μας είναι ανεπαρκή, είτε γιατί ο επεξεργαστικός πυρήνας μας δεν είναι άμεσα συνδεδεμένος με την επικοινωνιακή γραμμή, η νυχτερινή επεξεργασία είναι μια δουλειά έκτακτης απασχόλησης (part time). Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει το συνειδητό τμήματου μυαλού μας στις ώρες τις εγρήγορσης, επεξεργάζονται από το ασυνείδητο μας στην διάρκεια του ύπνου που ονομάζεται «βαθύς ύπνος». Κάθε νύχτα, πέφτουμε σε βαθύ ύπνο μόνο δύο ή τρεις ώρες το πολύ. Τις υπόλοιπες ώρες της νυχτερινής μας βάρδιας, το ασυνείδητο τμήμα του μυαλού μας είναι εκτός υπηρεσίας. Βαριέται. Ζητάει επίμονα αναψυχή. Έτσι, παίζει με ό, τι υλικό υπάρχει πρόχειρο. Κατά κάποιο τρόπο, παίζει με τον εαυτό του. Ρίχνει πασιέντζες με τις μνήμες, ανακατεύει εικόνες, επινοεί τρομακτικές ή γαργαλιστικές ιστορίες – ονειρεύεται.

Ας ξαναγυρίσουμε στην πληροφορική αποτελεσματικότητα. Η επιστήμη έχει διαπιστώσει πρόσφατα ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ένα δέντρο που δέχεται επίθεση εντόμων θα μεταβιβάσει την πληροφορία σε ένα άλλο δέντρο που βρίσκεται δεκάδες μέτρα μακρύτερα έτσι ώστε το δεύτερο να ξεκινήσει μια διαδικασία κατασκευής κάποιου χημικού που θα απωθήσει αυτό το συγκεκριμένο είδος εντόμων. Έτσι, τα δέντρα αλληλοπροστατεύονται. Η πληροφορία, πιθανότατα, μεταβιβάζεται με τη μορφή αρώματος. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι τα φυτά είναι σε θέση να προσλαμβάνουν οσμές όσο και να εκπέμπουν. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι έχει αναπτυχθεί κάποιο είδος τηλεπάθειας ανάμεσα στα δέντρα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα πως αυτό που ονομάζουμε πνευματική τηλεπάθεια, να πραγματοποιείται με την όσφρηση. Ίσως να μην διαβάζουμε τη σκέψη κάποιου άλλου, την οσφραινόμαστε’.

Ο Αδόλφος Χίτλερ συνήθιζε να λέει σαρκαστικά: ‘Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένας τυμπανιστής κι ένας σαλπιγκτής που συναθροίζει τις μάζες’. Η στόχευση στον ερπετοειδή εγκέφαλο αποτελεί μια πραγματικότητα καθώς εκεί δεν εδράζει η Λογική. Η ανατομική αυτή πραγματικότητα αποτέλεσε εργαλείο χειραγώγησης και προπαγάνδας με σκοπό την επιτυχή έκβαση πολιτικών και άλλων σκοπών. Ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους νευρο φυσιολόγους ο Ιβάν Παβλόφ (1849-1936) του οποίου το όνομα ο Στάλιν χάρισε το 1935 στο Ινστιτούτο Πειραματικής Ιατρικής της Ρωσίας, υποστήριζε πως οι άνθρωποι είναι απλά περίπλοκες ‘μηχανές αντανακλαστικών’. Κατά τον Παβλόφ υπάρχουν τρείς διακριτές καταστάσεις οριακού εξαναγκασμού: Η Ισοδύναμη, η Παράδοξη και η Υπερπαράδοξη. Για να επιτύχει η ‘πλύση εγκεφάλου’ πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι τρείς αυτές καταστάσεις (Conditioned Reflexes and Psychiatry). Οι πρακτικές του βασίστηκαν σε σκύλους οι οποίοι με το άκουσμα ενός συγκεκριμένου ήχου έβγαζαν , σάλια από το στόμα τους καθώς τον είχαν συνδέσει με φαγητό.

Η ύπαρξη του ερπετοειδούς εγκεφάλου αποτελεί μια βασική παράμετρο πάνω στη οποία βασίστηκε η μελέτη για τον έλεγχο, καθορισμό και επηρεασμό της κοινής γνώμης στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Το κατά πόσο κρίνετε επιτυχής αυτή η προσπάθεια είναι κάτι που χρίζει διεξοδικής ανάλυσης.

Πηγή: Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση, AGRINIOART, Εκδόσεις AgrionioArt

Ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι

«Η ιστορία μας θα είναι αυτό που εμείς θα κάνουμε.Και αν υπάρχουν ιστορικοί σε 50 ή 100 χρόνια απο τώρα και έχουν διατηρηθεί οι ταινίες μιας εβδομάδας και απο τα τρια κανάλια,θα βρούν καταγεγραμμένες ασπρόμαυρες κι έγχρωμες αποδείξεις της παρακμής,των τάσεων φυγής και της απομόνωσης απο την πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε.
Σήμερα είμαστε πλούσιοι,χοντροί,άνετοι κι αδιάφοροι.Έχουμε αναπτύξει αλλεργία σε δυσάρεστες κι ενοχλητικές πληροφορίες.Τα ΜΜΕ αντικατοπτρίζουν αυτή την κατάσταση.
Αλλά μόνο αν αποτινάξουμε το πλεόνασμα λίπους και αναγνωρίσουμε οτι η τηλεόραση χρησιμοποιείται κυρίως για να μας αποσπάσει,να μας αποπλανήσει,να μας διασκεδάσει και να μας απομονώσει,τότε η τηλεόραση και αυτοί που την χρηματοδοτούν,αυτοί που την παρακολουθούν και αυτοί που εργάζονται σε αυτήν ίσως δούν μια αντελώς διαφορετική εικόνα,πριν είναι πολύ αργά.» ~Εντ Μάροου.

 

• Εκπαίδευση,κουλτούρα,αξίες

Τίθεται το ερώτημα αν μπορούν ακόμα οι δυτικές κοινωνίες να κατασκευάσουν το είδος εκείνο ατόμου που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

Το πρώτο και κύριο εργαστήριο κατασκευής σύμμορφων προς την κοινωνία ατόμων είναι η οικογένεια.Η κρίση της σύγχρονης οικογένειας δεν έγκειται μόνο ούτε κυρίως στη στατιστική της διάλυση,το βασικό είναι ο θρυμματισμός και η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων -άντρας,γυναίκα,γονείς,παιδιά- και η συνέπειά τους: ο άμορφος αποπροσανατολισμός των νέων γενεών.[…] Η αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων αντανακλά την ροπή των ατόμων προς την αυτονομία και περιέχει σπέρματα χειραφέτησης.Έχω όμως επισημάνει απο παλιά την αμφισημία των συνεπειών της.Όσο περνούν τα χρόνια,τόσο περισσότερο δικαιούμαστε ν’αμφιβάλλουμε κατά πόσον η διαδικασία αυτή οδηγεί στην εκκόλαψη νέων τρόπων ζωής και όχι στον αποπροσανατολισμό και την ανομία.

Ένα κοινωνικό σύστημα όπου ο ρόλος της οικογένειας περνά σε δέυτερη μοίρα,ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ρόλος άλλων θεσμών ανατροφής και διάπλασης,δεν έχει τίποτα το αδιανόητο.Πολλές αρχαικές φυλές,όπως άλλωστε και η Σπάρτη,διαμόρφωσαν τέτοια συστήματα.Στη Δύση,απο μια περίοδο και μετά,τον ρόλο αυτό τον έπαιξε όλο και περισσότερο απο τη μια το εκπαιδευτικό σύστημα και απο την άλλη η περιρρέουσα κουλτούρα -γενική και ειδική (τοπική:χωριό, ή δεμένη με την δουλειά:εργοστάσιο κτλ.) .

Το δυτικό όμως εκπαιδευτικό σύστημα έχει μπεί εδώ και είκοσι χρόνια σε φάση επιταχυνόμενης διάλυσης.Υφίσταται κρίση περιεχομένου: τι μεταδίδεται,και τι πρέπει να μεταδίδεται,και με βάση ποιά κριτήρια?Δηλαδή: κρίση των «προγραμμάτων» και κρίση του στόχου  προς τον οποίο καταρτίζονται τα προγράμματα.Διέρχεται επίσης κρίση της εκπαιδευτικής σχέσης : ο παραδοσιακός τύπος της αναντίρρητης αυθεντίας έχει γκρεμιστεί,και νέοι τύποι -ο δάσκαλος-συμμαθητής,για παράδειγμα- δεν καταφέρνουν ούτε να διαμορφωθούν,ούτε να αναγνωριστούν ούτε να διαδοθούν.Όμως όλες αυτές οι διαπιστώσεις θα παρέμεναν αφηρημένες αν δεν τις συσχετίζαμε με την πιο εξόφθαλμη και εκτυφλωτική εκδήλωση της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος,που κανείς δεν τολμά κάν να την αναφέρει.Ούτε οι μαθητές ούτε οι δάσκαλοι ενδιαφέρονται πια γι’αυτό που συμβαίνει μέσα στο σχολείο σαν τέτοιο,και οι μετέχοντες δεν επενδύουν πια στην παιδεία ώς παιδεία.Για τους εκπαιδευτικούς έχει γίνει αγγαρεία προς το ζήν,ενώ για τους μαθητές,για τους οποίους έχει πάψει να είναι το μοναδικό άνοιγμα προς τον εξωοικογενειακό κόσμο,και οι οποίοι δεν έχουν ακόμα την απαιτούμενη ηλικία (ή ψυχική δομή) ώστε να μπορούν να τη δούν ως εργαλειακή επένδυση (ολοένα προβληματικότερης άλλωστε αποδοτικότητας),έχει καταντήσει μια βαρετή υποχρέωση.Με δύο λόγια,το ζητούμενο είναι η απόκτηση ενός «χαρτιού» που θα επιτρέπει την άσκηση ενός επαγγέλματος (εφόσον βρεί κανείς δουλειά).

Θα μας απαντήσουν ότι,στην ουσία,πάντα έτσι ήταν.Ίσως.Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.Άλλοτε -έως πρόσφατα- όλες οι διαστάσεις του εκπαιδευτικού συστήματος (και οι αξίες στις οποίες παρέπεμπαν) ήταν αδιαμφισβήτητες,τώρα δεν είναι πια.Το νεαρό άτομο προέρχεται απο μια παραπέουσα οικογένεια,συχνάζει -ή και όχι- σ’ενα σχολείο που το βλέπει σαν αγγαρεία,βρίσκεται τέλος μπροστά σε μια κοινωνία,στην οποία όλες οι «αξίες» και οι «νόρμες»,έχουν λίγο πολύ αντικατασταθεί απο το «βιοτικό επίπεδο»,την «οικονομική επιφάνεια»,τις ανέσεις και την κατανάλωση.Ούτε η θρησκεία,ούτε «πολιτικές» ιδέες,ούτε κοινωνική αλληλεγγύη με κάποια τοπική ή εργασιακή κοινότητα,με κάποιους «ταξικούς συντρόφους».Αν δεν περιθωριοποιηθεί (ναρκωτικά,εγκληματικότητα,»χαρακτηρολογική» αστάθεια), του μένει η βασιλική οδός της ιδιώτευσης,που μπορεί αν θέλει να την εμπλουτίσει με μια ή περισσότερες προσωπικές μανίες.Ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι.

Το κλασικό εκπαιδευτικό σύστημα τρεφόταν,»εκ των άνω»,με την ζωντανή κουλτούρα της εποχής του.Το ίδιο ισχύει για το σημερινό -προς μεγάλη του δυστυχία.Η σημερινή κουλτούρα γίνεται ολοένα περισσότερο ένα μείγμα «μοντερνίστικης» απάτης και μουσειακότητας.Πάει καιρός πιά που ο «μοντερνισμός».αραχνιασμένος,καλλιεργείται σαν αυτοσκοπός και εδράζεται συχνά σε απλές πλαστογραφείες που γίνονται αποδεκτές μόνο και μόνο χάρη στον νεοαναλφαβητισμό του κοινού (τέτοια είναι,για παράδειγμα,η περίπτωση του θαυμασμού που εκφράζει εδώ και μερικά χρόνια το «καλλιεργημένο» παριζιάνικο κοινό για σκηνοθεσίες που επαναλαμβάνουν,σε αραιότερες δόσεις,τις επινοήσεις του 1920).Η κουλτούρα του παρελθόντος δεν είναι πια ζωντανή μέσα την παράδοση αλλά αντικείμενο μουσιακείς γνώσης,κοσμικής και τουριστικής περιέργειας,που ρυθμίζεται απο τις μόδες.Σ’ αυτό το πεδίο επιβάλλεται παρά την κοινοτοπία του,ο χαρακτηρισμός «αλεξανδρινισμός» (και μάλιστα αρχίζει να γίνεται προσβλητικός για τους Αλεξανδρινούς) ακόμα περισσότερο δέ,δεδομένου ότι,στον ίδιο τομέα του στοχασμού,η ιστορία,ο σχολιασμός και η εμηνεία αντικαθιστούν προοδευτικά τη δημιουργική σκέψη.

Το παραπάνω είναι απόσπασμα απο το βιβλίο του Κ.Καστοριάδη «Η άνοδος της ασημαντότητας» απο τις εκδόσεις ‘ΥΨΙΛΟΝ σε μετάφραση Κ.Κουρεμένου.

Το Δίκτυο – Network

Μιλώντας για αλληγορίες και προφητικές ταινίες (με «αλληγορίες» αναφέρομαι στην ταινία Μάτριξ και επίσης στο Σπήλαιο του Πλάτωνα ) τι καλύτερο απο «Το Δίκτυο/Network«,μια ταινία του 1976.

Ο άνθρωπος κατασκεύασε την τηλεόραση κι η τηλεόραση κατασκευάζει τον άνθρωπο.Ο Όσκαρ Ουάϊλντ είχε πει ότι «η ζωή αντιγράφει την τέχνη»,επιβεβαιώνεται απο τότε αδιάκοπα.

Στην αρχή της ταινίας υπάρχει μια αναφορά στον Έντ Μάροου,για τον οποίο επίσης έγινε μια ταινία,η Goodnight and Good Luck.

Νιώθω πως τελικά εμείς γίναμε η τηλεόραση και δόσαμε το τηλεκοντρόλ της ζωής μας σε κάποιους «ειδικούς» και λίγους.Λίγους απο κάθε άποψη,αν δεν ήταν λίγοι σε διανόηση τότε η κοινωνία μας θα είχε διαφορετική μορφή και ο λόγος που καταφέρνουν, αν και λίγοι/μειοψηφεία, να κρατάνε το τηλεκοντρόλ μας, είναι γιατί εφέυραν το εργαλείο που δίνει δύναμη και εξουσία στους βλάκες…το χρήμα,το ανύπαρκτο χρήμα είναι το εργαλείο επιβίωσης των ηλιθίων.

Όχι απλά δεν προσπαθούμε να ανοίξουμε το κουκούλι μας (Το Φαινόμενο της Πεταλούδας),αλλά αποκοιμιόμαστε μέσα σε αυτό κυριολεκτικά και αν ξυπνήσουμε θα είναι γιατί κάποιος το άνοιξε απο έξω για να μας στρώσει στη δουλειά.

Μια κριτική της ταινίας εδώ Network / To Δίκτυο (1976) :

Η ταινία αυτή του Sidney Lumet είναι ιδιαιτέρως γνωστή για την καταπληκτική σκηνή ενός απίστευτα επίκαιρου, ανατρι- χιαστικού μονόλογου του Peter Finch, που προτρέπει τους τηλεθεατές να σηκωθούν από το κάθισμά τους και να εκφράσουν την οργή τους.

Το σίγουρο είναι πως η ταινία έχει πράγματα να πει στο θεατή. Για το πώς θυσιάζονται τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Το πώς, πάντα με το χρήμα ως μοναδικό στόχο, τα πάντα (και οι πάντες) μπορούν να αποτελέσουν προϊόντα εκμετάλλευσης και πώς κάθε αξία, αλλά ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται χωρίς έλεος.

Η Faye Dunaway (βραβευμένη με Όσκαρ για την ερμηνεία της) υποδύεται έναν χαρακτήρα του οποίου η ζωή περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από το πώς θα ανέβουν τα νούμερα τηλεθέασης. Ο Peter Finch (που επίσης βραβεύτηκε με Όσκαρ), με τη σειρά του, δεν αποτελεί παρά ένα προϊόν. Ένα προϊόν που οι «ιδιοκτήτες» του μπορούν να το διαχειριστούν όπως θέλουν και όπως τους συμφέρει. Μέσα σε μία πολύπλοκη κρίση, ακροβατώντας στο σχοινί μεταξύ λογικής και παράνοιας, εκφράζει, σαν ένας άλλος προφήτης, όσα κανείς άλλος δεν θα τολμούσε να πει στον αέρα. Μέχρι που τελικά θα αποδειχθεί πως όσα λέει να έχουν καμία απολύτως σημασία, ούτε για τους μεγάλους τηλεοπτικούς παραγωγούς, που, όπως προαναφέρθηκε, ενδιαφέρονται μόνο για τα νούμερα τηλεθέασης, αλλά ούτε καν για τους τηλεθεατές (!) που, με την παθητική τους στάση, περισσότερο χειραγωγούνται, παρά επηρεάζονται θετικά από τα «κηρύγματα» του «προφήτη» Finch. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ακόμα και ο ίδιος θα καταλήξει εμπορευματοποιημένος.

Σαφώς το φιλμ δεν είναι από εκείνα που θα έβλεπε κανείς για να ψυ- χαγωγηθεί ή να του προκληθούν έντονα συναισθήματα. Δεν αποσκο- πεί στο να τέρψει, αλλά αποκλειστικά στο να περάσει τα μηνύματά του που, αν μη τι άλλο, είναι ανατριχιαστικά επίκαιρα. Πρέπει βεβαίως να ομολογήσω ότι η έλλειψη (σχεδόν) οποιασδήποτε συναισθηματικής έξαρσης και οι ατελείωτοι διάλογοι που δεν αφορούν παρά μόνο σε επαγ- γελματικές διαπραγματεύσεις μου φάνηκαν ιδιαιτέρως κουραστικοί.

Όμως από την άλλη, αναγνωρίζω ότι αν το φιλμ εστίαζε και σε άλλους τομείς (πέρα από την παρουσίαση των τηλεοπτικών «παρασκήνιων» και του πώς το χρήμα αφαιρεί από τον άνθρωπο.. την ανθρωπιά του) θα έχανε πιθανότατα την διαχρονικότητά του. Διότι είναι το καυστικό σχόλιο της ταινίας πάνω στην απληστία του ανθρώπου και την ανεξέλεγκτη δύναμη των ΜΜΕ που την καθιστά τόσο δυνατή ακόμα και σήμερα.