Ένα Δωμάτιο Γεμάτο Συναισθήματα

Κάθε λύση φαίνεται ασήμαντη σ’ αυτόν που δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα.Nicolás Gómez Dávila

Απόφευγε τα προβλήματά σου και ποτέ δεν θα είσαι εσύ αυτός που θα τα ξεπεράσει.Richard Bach

Αν η γνώση δηµιουργεί προβλήματα, η άγνοια σίγουρα δεν µπορεί να τα λύσει.Isaac Asimov

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μεταμορφωθεί σε αρπακτικά. Μια κοινωνία αρπακτικών που ο ένας τρώει των άλλον ψυχολογικά και συναισθηματικά. Ένα περιβάλλον αρπακτικών μόνο αρπακτικά έχει την ικανότητα να παράγει.

Μια κοινωνία που έμαθε να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα για να καλύπτει τα προβλήματα, την πραγματικότητα. Μετά απο κάθε σύγκρουση με κάποιον συνήθως ο θυμός φεύγει κι έρχεται ένα είδος μετάνοιας, ο θυμός πάντα μένει όμως γιατί ο λόγος είναι το περιβάλλον κι όχι οι μικροιδεολογίες που έχουμε δημιουργήσει ως κοινωνία για να αποφεύγουμε τα πνευματικά προβλήματα.

Έχουμε δημιουργήσει έναν εντελώς άλλο πλανήτη, ουτοπικό κι ονειρευόμαστε οτι εκεί ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα που εδώ δεν μπορούμε και δεν θέλουμε ή δεν μάθαμε να αντιμετωπίζουμε, είναι απλά λυμένα, ανύπαρκτα. Μάθαμε να ψηφίζουμε αντί να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, μάθαμε να δουλεύουμε για να είμαστε απασχολημένοι μακριά απο την σκέψη, μάθαμε να φοβόμαστε -εδώ και ο λόγος που ένας παράδεισος ακολουθείτε απο μια κόλαση- ώστε να κλείνουμε το πνευματικό κόσμο μέσα μας.

Ο φόβος να ξεκινήσουμε την αλλαγή κρατάει την κοινωνία μας σε απαρχαιωμένες ιδέες ή σε παραδόσεις που μεταλλάχθηκαν ανάλογα με τα μοντέρνα πρότυπα. Για παράδειγμα η αρχαία κοινωνία του «κυνηγού-συλλέκτη» θεωρείται ώς ιδανική για το μεγάλωμα ενός παιδιού. Γιατί υπάρχει συνοχή, συλλογικότητα, μια κοινωνία μακριά απο πλαστά προβλήματα. Δεν θα γυρίσουμε σε αυτό φυσικά, αλλά μπορούμε να σκεφτούμε και να βρούμε τρόπους να συμβιώσουμε με το περιβάλλον και με τους γύρω μας.

Στο τέλος όλων των αναλύσεων το αποτέλεσμα είναι ένα, συγκεκριμένο, η ειλικρίνεια. Να είσαι αληθινός, να λές αυτό που αισθάνεσαι χωρίς υπεκφυγές. Πολλοί προσπαθούμε να βγάλουμε την αλήθεια απο κάποιον, με το τσιγκέλι που λέμε, μόνο και μόνο επειδή πιστεύουμε εμείς οτι γνωρίζουμε τι θα έκανε καλό σε κάποιον, δεν σημαίνει οτι ισχύει και για τον άλλον. Για παράδειγμα η κοινωνία μας έχει φτιάξει ένα εντελώς παράλογο σύστημα αξιών, ανάποδο θα έλεγα σε κάθε του μορφή. Κάθε άνθρωπος που βλέπει τα λάθη του συστήματος και προσπαθεί να τα τονίσει επειδή αισθάνεται οτι θα κάνει καλό για την κοινωνία να τα δεί έχει τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα. Παράδειγμα άνθρωποι που πήραν πρωτοβουλίες όπως οι Γκάντι, Λένον, Σωκράτης και πολλοί άλλοι.

Όπως είπε ο Ο.Ουάιλντ για να πείς την αλήθεια σε μια παράλογη κοινωνία και να μην σε δολοφονήσουν πρέπει να το κάνεις διακωμωδώντας. Να κάνεις τα πλήθη να γελάσουν με την βλακεία τους κατά κάποιον τρόπο. Εισβάλλεις στο παράλογο με παράλογο τρόπον τινά. Το αποτέλεσμα αυτού όμως δεν είναι πως το πλήθος θα μάθει, δεν μαθαίνεις όταν κάποιος αισθάνεσαι οτι σου επιτίθεται, μαθαίνεις όταν αισθάνεσαι πως κάποιος σε φροντίζει και σου προσφέρει ασφάλεια. Γιατί τότε ανοίγεσαι, στην ασφάλεια, τότε γίνεσαι δεκτικός και εν μέρη το γέλιο προσφέρει αυτήν την ασφάλεια αλλά είναι στιγμιαίο, μετά κατακλύζεσαι απο τις ίδιες φοβίες και απλά ελπίζεις να επιστρέψεις κάποια στιγμή σε εκείνο το γέλιο. Μια μόνιμη ασφάλεια για παράδειγμα είναι ο οικογενειακός κύκλος. Συνήθως κλειστός οπότε και η ασφάλεια που ζητάμε. Αυτό πέρα απο τα προβλήματα που για πολλούς λόγους μπορούν να προκύψουν μέσα σε μια οικογένεια.

Φοβάμαι οτι οι ψυχοαναλύσεις που δεν βλέπουν συνολικά τον κόσμο είναι ένα απο τα προβλήματα που έχτισαν αυτό το είδος κοινωνίας. Το περιβάλλον καθορίζει το πως θα αντιμετωπίσει κάποιος τα προβλήματα. Σε ένα περιβάλλον που ο φόβος των άλλων κυριαρχεί και κανείς δεν ασχολείται με το γεγονός απο που μπορεί να προέρχεται αυτή η αποξένωση των ανθρώπων ή βιάζεται να βγάζει συμπεράσματα έτοιμα και προκατειλειμένα -γιατί η προκατάληψη είναι αδιαμφισβήτητη φυσικά σε ένα σύστημα που το υλικό κέρδος νοείται ώς καταξίωση και κατ’ επέκταση επιβίωση- γιατί εκτός των άλλων δεν μάθαμε να συζητάμε τόσο, όσο δεν μάθαμε και να συνυπάρχουμε ως οι αληθινοί εαυτοί μας κι όχι πως το κοινωνικό στάτους θέλει να είμαστε. Μάθαμε να κατηγοριοποιούμε ασυναίσθητα πλέον οποιαδήποτε συμπεριφορά ή να έχουμε μια κατηγοριοποιημένη  συμπεριφορά ώστε να ξέρουμε ποιοί είμαστε. «Μου αρέσουν οι ρομαντικές ταινίες»,απάντηση αυτοματοποιημένη «ω,δεν σε αγκάλιαζαν μικρό αρκετά?», συνήθως προέρχεται επίσης απο κάποιον με πολλές ανασφάλειες που έμαθε ότι του δίδαξε το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε. Η ικανότητα κριτικής σκέψης είναι καίρια, όσο το οξυγόνο για την ύπαρξή μας, και η σκέψη είναι κάτι που καλλιεργείται, τόσο απο το περιβάλλον μας όσο και απο εμάς.

Συνήθως όταν απαντάμε σε κάτι, απαντάμε με όσα γνωρίζουμε μέχρι εκείνη την στιγμή και υποθέτουμε πως όσα γνωρίζουμε, όχι μόνο είναι επαρκή αλλά και σωστά πέρα απο κάθε αμφιβολία. Σίγουρα απαντάμε περιορισμένα, ανάλογα με τα όσα γνωρίζουμε και -προφανώς- δεν γνωρίζουμε τα πάντα. Ο κάθε οργανισμός μαθαίνει αέναα, δεν υπάρχει τέλος στην μάθηση και την γνώση και είναι ένας σημαντικός παράγοντας που δεν συμπεριλαμβάνουμε στην σκέψη μας.

Αυτή είναι η διαφορά, αυτό είναι το σημαντικό, να κατανοήσουμε οτι απαντάμε επειδή έχουμε την ικανότητα να κατηγοριοποιούμε, κάτι το οποίο δεν είναι κριτική σκέψη. Την επόμενη φορά που θα σας έρθει να απαντήσετε άμμεσα και αυτόματα περιμένετε, πάρτε μια βαθιά αναπνοή και σκεφτείτε  τι προσφέρει η απάντησή σας? Απο που προέρχεται πραγματικά? Είναι δική σας απάντηση?

(εισερχόμενες σκέψεις έπονται)

Inveniem Via Huc Faciem

Συνεχίζωντας την προηγούμενη σκέψη μου,κατά κάποιον τρόπο,να ξαναταξιδέψουμε στο σύμπαν και στο υπεράγνωστο του μυαλού μας.

Έχω μια φίλη,υπέροχο κοριτσάκι,που διανύει μια περίοδο στασιμότητας διανοητικής θα έλεγα,τίποτα ασυνήθιστο για τον καθένα μας.Είναι όμως απο αυτές τις φάσεις που περνάμε στη ζωή μας,που όμως ακόμα και κοινά στοιχεία να υπάρχουν,ποτέ δεν μπορούμε αληθινά να πούμε «σε καταλαβαίνω».Όχι,είναι αλλουνού ζωή,αλλουνού βιώματα και μυαλό,διαφορετικές διεργασίες.Ποτέ δεν ξέρουμε και δεν πρέπει να το παίζουμε ευεργέτες αν βρούμε κάτι που μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση του άλλου.Το θέμα για μένα είναι πως τα πάντα λύνονται και λύνονται με την λογική σκέψη και με την συζήτηση πιστέυω,τουλάχιστον αυτό είναι το δικό μου φάρμακο και κανένας πληρωμένος ψυχίατρος,ποτέ,δεν θα βοηθήσει περισσότερο.Αυτό όμως ισχύει για μένα.Πέρα απο αυτό,είναι κατανοητό ένα μυαλό να έχει εγκλωβιστεί και να μένει σε ακινησία απο φόβο,ο οποίος δημιουργήθηκε απο περασμένα βιώματα και στην προσπάθειά του να απεγκλωβιστεί μπαίνει στην λογική του παραλόγου.Όταν συζητάς μόνο με τον εαυτό σου μπορεί να βρείς λύσεις και αν μη τι άλλο είναι πολύ καλό,υπάρχει όμως και η περίπτωση σε αυτή την προσπάθεια,σκεπτόμενος τα όσα έζησες και τον φόβο που σου δημιουργήσανε για τους ανθρώπους γενικότερα,να μην μπορείς να δείς λύσεις καθώς λείπουν πλέον πληροφορίες.Το να κλεινόμαστε στο μυαλό μας είναι σαν ένα κελί,πόσα μπορείς να γνωρίσεις,να μάθεις ή να βιώσεις?Τα βιβλία είναι ένα παράθυρο,αλλά όχι η έξοδος.Η έξοδος είναι απο εκεί που μπήκαμε,στο μυαλό μας.Αυτό ισχύει γενικότερα θεωρώ για κάθε τί που το νομίζουμε ή ορίζουμε ώς πρόβλημα.Η ενεργοποίηση της σκέψης,με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,θα μας ξαναβγάλει στο δρόμο.

Ένας λαβύρινθος είναι,απλά πρέπει να βρούμε τον δρόμο.Κι εσείς που νομίζετε οτι δεν έχετε την υπομονή,όταν περιμένετε και δεν κάνετε τίποτα…υπομονή λέγεται αυτό.Ζούμε στον πιο απάνθρωπο πλανήτη του σύμπαντος,ναί,αν κλειστούμε στον εαυτό μας και υιοθετήσουμε τις μάσκες που και οι άλλοι γύρω μας φοράνε δεν γινόμαστε σαν αυτό που μισούμε?Στην τελική,η ζωή δεν είναι προβληματική λόγω της συμπεριφοράς της κοινωνίας και των ανθρώπων που την απαρτίζουν?Εμείς,ο καθένας απο μάς,που κραυγάζουμε για φροντίδα και αληθινά αισθήματα ψάξαμε,κοιτάξαμε,παρατηρήσαμε αν όλα όσα μισούμε σε όσα βλέπουμε τελικά γινόμαστε νομίζωντας πως δημιουργούμε απλά έναν αμυντικό μηχανισμό για την προστασία μας?Πως ζητάμε αγάπη και ανθρώπους ειλικρινείς όταν αφομοιώνουμε σιωπές και τοίχους?

Θα σου πώ τον σκοπό της ζωής σου…αν υπάρχει κάποιος σκοπός στη ζωή,αυτός είναι να βρείς τον σκοπό της ζωής.Αυτό,μπορεί να επιτευχθεί μόνο διατηρώντας το μυαλό μας ανοιχτό,σαν αλεξίπτωτο,για να κάνει την δουλειά που υποτίθεται πρέπει να κάνει.Αναρωτιέμαι αν όπως το σύμπαν διαστέλλεται διαρκώς ασταμάτητα,μήπως όμοια και ο εγκέφαλός μας?Όσο μαθαίνουμε νέα πράγματα,συνεχώς διαστέλλεται,ευρύνεται δίχως τέλος,γιατί όπως για το σύμπαν δεν υπάρχει γνώση τέλους του,έτσι και για τον εγκέφαλό μας.

Ανεξερέυνητος ακόμα.Τα εγκεφαλικά κύτταρα τ’αστέρια που γεννιούνται και πεθαίνουν,οι νευρώνες κομμήτες σ’άγνωστες τροχιές σύγκρουσης προς τη δημιουργία νέων ανεξερέυνητων μονοπατιών.Κί όλα αυτά που μοιάζουν τόσο ανόμοια και συνάμα είναι τόσο σχετικά,γέννημα της ίδιας ύλης όλα,απο την ίδια μήτρα βγαλμένα,με τις ίδιες ουσίες στη σύνθεσή τους.Τα πάντα ρέουν και κυλάνε αέναα όπως και η μήτηρ όλων,το σύμπαν.Τίποτα δεν είναι στάσιμο πραγματικά στο σύμπαν,όλα κινούνται αδιάκοπα και περιμένουν το βλέμμα μας και το εξερευνητικό μυαλό μας να γίνει μικροσκόπιο και τηλεσκόπιο για να συνεχίσει να διευρύνεται.Ανάλογα το μυαλό μας δεν είναι για να μένει στάσιμο,όχι για πολύ τουλάχιστον,δεν υπάρχουν απόλυτες λογικές,δεν υπάρχουν αδιαλλαξίες,στάσιμο σημαίνει νεκρό.Ποιός θέλει ένα νεκρό μυαλό για συνομιλητή του?

Κι όμοια σα κινούμενο ποτάμι κινείται κι η Δημοκρατία.Ούτε η Δημοκρατία είναι κάτι στάσιμο,συνεχώς μεταβάλλεται κατά την κρίση αυτών που την ορίζουν και την έθεσαν σε λειτουργία σαν θεσμικό πλαίσιο και αυτοί είναι μόνον ο λαός.Οτιδήποτε πέρα απο τον λαό ώς διαχειρηστή της εξουσίας δέν πρέπει και δέν έχει δικαίωμα να λέγεται Δημοκρατία,να το γράψετε αυτό.Οι Αρχαίοι θα μας έφτυναν και θα μας πολεμούσαν αν ήξεραν πως αυτό το πολίτευμα που έχουμε έχει την ονομασία «Δημοκρατία» και βάλτε ότι θέλετε μπρός ή πίσω του,ίδια αηδία είναι.Δημοκρατία=λαός εξουσιαστής.Μές την Δημοκρατία αυτή,διαρκώς αναθεωρούνται οι νόμοι ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες του λαού.Όλα σε διαρκή κίνηση λοιπόν,ακόμα κι όταν φαίνεται να μην φυσάει,τα φύλλα κινούνται και χορέυουν ελαφρά,η Γή γυρίζει ακόμα,η καρδιά πάλλεται και όλα συνεχώς συμβαίνουν κι ο νούς μηχανουργεί.

Και ο αγράμματος λοιπόν,δεν είναι αυτός που δεν έμαθε καλά ή σωστά να μιλάει και να αρθρώνει λέξεις ή που είναι ανορθόγραφος και όχι καλλίγραφος,αλλά εκείνος που γέμισε κάποιες γνώσεις ετοιματζίδικες και προσάραξε σε αυτές.Αυτός που η σκέψη του έγινε πέτρα και δε θέλει να δεχτεί τίποτα άλλο.Σα να λές «τον ξέρω τον θεό,καθήσαμε χτές και ήπιαμε καφέ,συζητήσαμε και μου τά’πε όλα»,ποιός μπορεί να το πεί αυτό?Αγράμματος είναι εκείνος που καταστάλλαξε.Αγράμματος είναι εκείνος που υποκρίνεται και ύπουλα περιμένει σα μάυρη τρύπα.Ο μορφωμένος ποτέ δεν θα πεί «έμαθα»,»μαθαίνω» θα λέει και παρατηρώ,τίποτα δεν τελειώνει αν δεν σταματήσω απο μόνος μου.

Η λέξη αρετή,virtus στα λατινικά,vertu στα γαλλικά,προέρχεται απο το ρήμα αραρίσκω,που έχει την ίδια ρίζα με την αρμονία.[…] Ένα άτομο,παραδείγματος χάριν,έχει αρετήν αν είναι καλά προσαρμοσμένο ώς προς αυτό που έχει αναλάβει να κάνει ή κατέχει την αρετήν απολύτως εάν βρίσκεται σε αρμονία με τον εαυτό του. ~Κ.Καστοριάδης,Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα-Θουκιδίδης,Η ισχύς και το δίκαιο

«The problem is the solution»,says the foolish

Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο,της «κρίσης»,που υπάρχει μια ατελείωτη ιστορική λίστα του Καπιταλισμού,καταγεγραμμένη!!Ποιός το αμφισβητεί?Πόλεμοι ανα τακτά χρονικά διαστήματα με μόνο γνώμονα το χρηματικό κέρδος σε βάρος αθώων ανθρώπων,γεννοκτονίες και βιασμοί και αίμα σε καθημερινή βάση,διαφθορά σε όλα τα κυβερνητικά επίπεδα,πνευματική αποσύνθεση και «νόμιμη» βιαιοπραγία κατά των ίδιων των πολιτών που νομίζουν οτι ψηφίζουν υπέρ της Δημοκρατίας.

Αυτά που βλέπουμε καθημεριά,όχι απλά μας έγιναν συνήθεια,αλλά επειδή μας εγιναν συνήθεια τα εκλογικέυσαμε και μπήκαμε στον χορό του παραλόγου νομίζωντας πως αφού δεν μπορούμε να το αλλάξουμε καλύτερα να γίνουμε σαν αυτό και να υποκρινόμαστε το αντίθετο,παίζωντάς το άνθρωποι περιστασιακά.

Λέει λοιπόν,πως όσο και αν προσπαθήσουμε να βρούμε λύση σε ένα πρόβλημα με το ίδιο σκεπτικό που δημιούργησε το πρόβλημα,είναι πρακτικά,αδύνατο!Περαιτέρω,είναι ο ίδιος ο ορισμός της παραφροσύνης!Να προσπαθούμε με τον ίδιο αποτυχημένο τρόπο που μας έφερε στο πρόβλημα να λύσουμε το πρόβλημα!Που βρίσκεται η λογική στο να προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε τον Καπιταλισμό ώς λύση στην απανθρωπιά του Καπιταλισμού?!?

Είμαστε,κυριολεκτικά και αποδεδειγμένα,εμείς οι ίδιοι ο ορισμός της παραφροσύνης.Δεν θέλω να αναλύσω τίποτα εδώ,απλά να εκφράσω μια σκέψη μου.Το ότι γεννηθήκαμε μέσα στον Καπιταλισμό και όλα και γύρω και μέσα μας είναι Καπιταλισμός δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε κάτι άλλο,κάτι πιο ανθρώπινο.