Ο ισχυρισμός είναι αληθείς και η απόδειξη του βρίσκεται στο αντίθετο άκρο.
Στην γνώση. Γιατί ξεκινώντας να σκέφτεσαι προβληματίζεσαι για τα συμβαίνοντα και το υπάρχον κοινωνικό μοντέλο και πολιτικό καθεστώς.
Η σκέψη θα σε αναγκάσει-ωθήσει να αναρωτηθείς, να διερευνήσεις και να είσαι πιο ανοιχτός και διαλλακτικός.
Νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό το γεγονός που μου συμβαίνει προσωπικά και η ίδια ευτυχία είναι που με γεμίζει και κατάθλιψη. Ο λόγος είναι πως δεν μπορείς να μοιραστείς αυτήν χαρά με τους συνανθρώπους σου. Είναι σαν μυαλά ερμητικά κλειστά και απομονωμένα σε κάποια άλλη διάσταση. Πουλιά σε κελιά που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον εαυτό τους. Αυτή η ικανότητα δεν είναι μια εγωκεντρική δήλωση όσο δεν είναι και μια δήλωση ταπεινότητας. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά ας το εκφράσουμε με μια μεταφορά…ο Σούπερμαν είναι ξεχωριστός, ο Μπάτμαν όχι.
Η χειρότερη μορφή της άγνοιας είναι αυτή που νομίζει πως γνωρίζει τα πάντα. Εκεί, η συζήτηση είναι περιττή και άρα δεν υπάρχει μόρφωμα αλλά πέτρωμα. Επίσης εσύ γίνεσαι το εχθρικό αντικείμενο και στιγματίζεσαι για την αυθάδεια σου να κάνεις ερωτήσεις που έχουν διαμορφώσει το κατεστημένο των πολλών που θεωρείται πολιτισμός, ήθη ή έθιμα.
Στη πορεία και το άνοιγμα του εαυτού ενός ανθρώπινου όντος στην σκέψη ανοίγει η πόρτα της λογικής και πίσω απο αυτή το κατεστημένο που στήθηκε απο όλους μας αμφισβητείτε. Όλα αναθεωρούνται, ο Νταλί δείχνει την πραγματικότητα και η Αλίκη είσαι εσύ.
Οι πιο δημιουργικές-παραγωγικές στιγμές μου είναι όταν κάθομαι να φάω, όταν βρίσκομαι στην τουαλέτα και περισσότερο απο όλες η στιγμή που πέφτω για ύπνο. Το κοινό που έχουν βρίσκεται στο γεγονός πως είναι υποχρεωτικές (φυσικές ανάγκες) κι επίσης πως τις κάνω μόνος μου.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποφεύγω πλέον σε μόνιμη βάση τους ανθρώπους, δεν θέλω να ξεχάσω την λογική ξανά όσο απελπιστικά μόνος κι αν χρειάζεται να μείνω. Κι όμως δεν μπορείς ως ανθρώπινο όν, μοιάζει εξίσου ως φυσική ανάγκη η ανθρώπινη επαφή, το μοίρασμα της ικανότητας του είδους μας να σκέπτεται. Η σκέψη μοιάζει σαν την ανακάλυψη του διαστημοπλοίου. Κοίτα σε πόσους πλανήτες μπορείς να πάς! Γιατί να κολλήσεις σε αυτό το δόγμα, σε εκείνη την ιδεολογία? Αν γνωρίζεις πως μπορείς να μάθεις, πάρε το τιμόνι στα χέρια σου και θα συμβεί.
Παρόλα αυτά επινοούμε τρόπους να την αποφεύγουμε και ο ιδιαίτερος ξεχωριστός μας τρόπος είναι η υποκρισία. Ίσως είναι μια άμυνα πιστεύοντας οτι ακόμα είμαστε ζώα ή κανίβαλοι, αρχέγονα όντα που ανταλλάξαμε τα ρόπαλα με γραβάτες, αλλά κάποια στιγμή θα ήταν καλό να σταματήσουμε να είμαστε ευγενικοί και να αποφασίσουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Το κοινωνικό σύνδρομο της υποτέλειας πρέπει να αναγνωριστεί και να εξαφανισθεί. Δεν γνωρίζω αν εμείς ή κάποια ελίτ πιστεύει οτι κάποιος πρέπει να κρατάει τα χαλινάρια της μάζας, αλλά θεωρώ πως αργά ή γρήγορα, με οποιονδήποτε τρόπο, αφού ο άνθρωπος έφτασε σε αυτό το σημείο ως είδος, θα έρθει και η στιγμή που θα μάθει να σκέφτεται και να χρησιμοποιεί την λογική. Μας αρέσει να ορίζουμε αλλά όχι να γνωρίζουμε, λατρεύουμε να φοβόμαστε αντί να αγαπάμε, γι’ αυτό και η ιδιαίτερη έφεσή μας στην βία. Ο φόβος κρατάει το μίσος σφιχτά περιμένοντας την παραμικρή αφορμή, είναι δογματικός, διαθέτει ερμηνείες και ορισμούς, παραδόσεις και ιστορία. Κατανοεί τα πάντα εκτός απο την αγάπη γι’ αυτό και της έδωσε το πρόσωπο του χρήματος και του υλισμού κι έγινε κοινωνική σύμβαση, μεταλλάχτηκε σε ευτυχία, μια χαρούμενη ψευδαίσθηση μέχρι τον θάνατο.
Και για την μή κατανόησή μας του θανάτου (άρα και της ζωής) δημιουργήσαμε χαρούμενα ψέματα, μπαίνοντας έτσι σε μια πραγματική παραίσθηση περιμένοντας την κλεψύδρα μας να αδειάσει. Η αυτογνωσία είναι το μέγιστο αμάρτημα της εποχής του ανθρώπου. Πολεμήθηκε ιστορικά ασταμάτητα και ανελέητα και συνεχίζεται το κυνήγι των μαγισσών. Εφευρίσκομαι την χειραγώγηση των λέξεων και κατηγοριοποιούμε τους πάντες και τα πάντα, γίναμε οι Βόγκον του Άνταμς θα έλεγα. Μοιάζουμε σαν τους ληστές που κάθε πιο εξελιγμένο χρηματοκιβώτιο που βγαίνει συλλαμβάνουμε νέους τρόπους να το ανοίξουμε, έτσι βλέπουμε την χειραγώγηση των άλλων δυστυχώς. Πλήρως ικανοί να μιλήσουμε αλλά όχι να συζητήσουμε. Δεν διαθέτουμε ακόμα την ικανότητα να συνυπάρχουμε, δεν κατανοούμε την συντροφικότητα αν δεν μπορούμε να την μετρήσουμε σε χρήματα και την συνύπαρξη οικονομικά.
Υπάρχει βέβαια πάντα και η περίπτωση όλα αυτά να είναι το παραλήρημα ενός μυαλού που έχει δεί πάρα πολλές ταινίες κι έχει διαβάσει πολλά βιβλία και σκέψεις άλλων ανθρώπων, παρά για ένα μυαλό που διαμορφώνει την πραγματική εικόνα και κατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας έως τώρα.
Επίσης μάλλον πρέπει να δηλώσω πως δεν είμαι ο Μπάτμαν? Για λόγους Copyright, δεν υπονοώ τίποτα. Εμ…
«Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις.» ~Μ.Χατζιδάκης
Γι’ αυτό η τερατομορφία του συστήματός μας μοιάζει τόσο οικεία.