Ναόμι Κλάιν: Πώς η επιστήμη μάς λέει να επαναστατήσουμε – Η Αυγή Online

Ναόμι Κλάιν: Πώς η επιστήμη μάς λέει να επαναστατήσουμε – Η Αυγή Online.

«Είναι η γη γαμημένη; Η δυναμική ματαιότητα της παγκόσμιας περιβαλλοντικής διαχείρισης και οι δυνατότητες για την αειφορία μέσω του ακτιβισμού άμεσης δράσης».

 

Μετάφραση: Παπακυριακοπούλου Κατερίνα

Τον Δεκέμβριο του 2012, ένας ερευνητής πολύπλοκων συστημάτων, ο Brad Werner, βρέθηκε ανάμεσα σε 24.000 επιστήμονες στη φθινοπωρινή συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικών, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Σαν Φρανσίσκο. Το φετινό συνέδριο είχε κάποια μεγάλα ονόματα στους συμμετέχοντες, από τον Ed Stone του Voyager της Nasa μέχρι τον κινηματογραφιστή James Cameron.

Ήταν, όμως, του ίδιου του Werner η ομιλία που προξένησε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είχε τίτλο: «Είναι η γη γαμημένη; Η δυναμική ματαιότητα της παγκόσμιας περιβαλλοντικής διαχείρισης και οι δυνατότητες για την αειφορία μέσω του ακτιβισμού άμεσης δράσης».

Ο γεωφυσικός από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια μίλησε για τα όρια του συστήματος, για διαταραχές, ελκυστές, διακλαδώσεις και ένα σωρό άλλα πράγματα, αρκετά ακατανόητα για τους αμύητους στην περίπλοκη θεωρία των συστημάτων. Αλλά το βασικό θέμα ήταν αρκετά σαφές: ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει κάνει την εξάντληση των πόρων τόσο γρήγορη και χωρίς φραγμούς που ως απάντηση τα συστήματα γίνονται επικίνδυνα ασταθή. Πιεζόμενος από έναν δημοσιογράφο για μια ξεκάθαρη απάντηση στην ερώτηση «μας έχουν γαμήσει;», ο Wernerαφήνει στην άκρη την ορολογία και απαντά «Άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο».

Υπήρχε μία δυναμική στο μοντέλο, όμως, που έδωσε κάποια ελπίδα. Ο Werner την ονόμασε «αντίσταση» – κινήματα «ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων» που «υιοθετούν συγκεκριμένες δυναμικές που δεν χωρούν στον καπιταλιστικό πολιτισμό». Αυτό συμπεριλαμβάνει «περιβαλλοντική άμεση δράση, αντίσταση έξω από την αυταρχική κουλτούρα, όπως σε διαδηλώσεις πολιτών, εργαζομένων, αναρχικών και άλλων ομάδων ακτιβιστών».

Οι σοβαρές επιστημονικές συναθροίσεις συνήθως δεν περιλαμβάνουν καλέσματα για μαζική πολιτική αντίσταση, πόσο μάλλον για άμεση δράση και σαμποτάζ. Αλλά και πάλι, ο Werner δεν ζητούσε ακριβώς αυτό. Απλώς παρατηρούσε ότι η μαζική εξέγερση του κόσμου αποτελεί την πηγή της «τριβής» που επιχειρεί να σταματήσει την οικονομική μηχανή που δρα ανεξέλεγκτα. Γνωρίζουμε ότι παρελθοντικά κοινωνικά κινήματα «έχουν τεράστια επίδραση στο πώς οι κυρίαρχοι πολιτισμοί εξελίχθηκαν», διαπιστώνει. «Αν σκεφτόμαστε το μέλλον της γης και τηςσυνύπαρξής μας με το περιβάλλον, πρέπει να συμπεριλάβουμε την αντίσταση ως μέρος της δύναμής μας». Και αυτό, όπως υποστήριξε ο Werner, δεν είναι θέμα άποψης αλλά «πραγματικά θέμα γεωφυσικής».

Αρκετοί επιστήμονες έχουν βγει στους δρόμους παρακινημένοι από τα αποτελέσματα των ερευνών τους. Φυσικοί, αστρονόμοι, γιατροί και βιολόγοι έχουν οργανώσει κινήματα κατά των πυρηνικών όπλων, της πυρηνικής ενέργειας, του πολέμου και της χημικής ρύπανσης. Και το Νοέμβριο του 2012, η Nature δημοσίευσε έναν σχολιασμό του Jeremy Grantham, με το οποίο παρότρυνε τους επιστήμονες να ακολουθήσουν την παράδοσή του και να «συλληφθούν αν είναι απαραίτητο», επειδή η αλλαγή του κλίματος «δεν είναι μόνο η κρίση των ζωών μας αλλά και η κρίση του είδους μας»

Πάντως, ο Werner δεν λέει ότι η έρευνα τον οδήγησε στο να αναλάβει δράση για να σταματήσει μια συγκεκριμένη πολιτική. Λέει ότι η έρευνά του δείχνει ότι ολόκληρο το οικονομικό μοντέλο μας αποτελεί απειλή στην οικολογική σταθερότητα. Και πράγματι η αντίσταση σε αυτό το μοντέλο είναι ο καλύτερος τρόπος της ανθρωπότητας να αποφύγει την καταστροφή.

Δεν είναι μόνος του σε αυτό το δύσκολο έργο. Ο Werner είναι μέρος μιας μικρής αλλά με ολοένα μεγαλύτερη επιρροή ομάδας επιστημόνων, των οποίων η έρευνα τούς οδηγεί σε αντίστοιχα συμπεράσματα. Και για όποιον επαναστάτη ονειρεύτηκε ποτέ να αντισταθεί στην παρούσα οικονομική σειρά, το έργο αυτό θα ήταν μοναδικού ενδιαφέροντος, επειδή υπονομεύει το σκληρό σύστημα για κάτι καινούριο, που δεν σχετίζεται πια με απλή ιδεολογική προτίμηση, αλλά περισσότερο με την προστασία του ανθρώπινου είδους.

Ο Βρετανός Kevin Anderson, αναπληρωτής διευθυντής στο Tyndall Centre Έρευνας για την Κλιματική Αλλαγή, έχει ηγετικό ρόλο σε κάποιες νέες επαναστάσεις επιστημόνων. Απευθυνόμενος σε όλα τα μέλη του Τμήματος Διεθνούς Ανάπτυξης του Συμβουλίου του Μάντσεστερ, ο Anderson έχει ξοδέψει περισσότερο από μία δεκαετία να μεταφράζει υπομονετικά τις επιπτώσεις της τελευταίας επιστημονικής έρευνας για το κλίμα σε πολιτικούς, οικονομολόγους και ακτιβιστές. Με σαφείς και κατανοητούς όρους, καθορίζει έναν αυστηρό χάρτη που υποδεικνύει την διατήρηση της αύξησης της παγκόσμιας  θερμοκρασίας στους 2 βαθμούς Κελσίου, ένας στόχος που θα ξόρκιζε την καταστροφή.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, τα χαρτιά και οι διαφάνειες του Anderson έχουν γίνει ακόμα πιο αφυπνιστικά. Κάτω από τίτλους όπως «Κλιματική Αλλαγή: Πηγαίνοντας πέρα από το επικίνδυνο… Σκληροί αριθμοί και πενιχρές ελπίδες», διαπιστώνει ότι οι πιθανότητες να παραμείνουμε σε ασφαλή επίπεδα θερμοκρασίας μειώνονται ταχύτατα.

Με την συνάδελφό του, Alice Bows, ειδική σε θέματα μετριασμού της κλιματικής αλλαγής στο Κέντρο Tyndall, ο Anderson διαπιστώνει ότι έχουμε χάσει τόσο χρόνο σε πολιτική στασιμότητα και αδύναμες κλιματικές πολιτικές που τώρα αντιμετωπίζουμε χτυπήματα τόσο δραστικά που αμφισβητούν τη θεμελιώδη λογική της ιεράρχησης της αύξησης του ΑΕΠ πάνω απ’ όλα.

Ο Anderson και η Bows μάς ενημερώνουν ότι ο συχνά αποκαλούμενος μακροπρόθεσμος στόχος μείωσης – 80% μείωση των εκπομπών αέριων ρύπων κάτω από τα επίπεδα του 1990 μέχρι το 2050 – έχει επιλεχθεί ξεκάθαρα για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και δεν έχει «καμία επιστημονική βάση». Αυτό συμβαίνει επειδή οι επιπτώσεις του κλίματος δεν έρχονται μόνο από ό, τι εκπέμπουμε σήμερα και αύριο, αλλά από όλες τις εκπομπές που συσσωρεύονται στην ατμόσφαιρα με το χρόνο. Και μας προειδοποιούν ότι με το να επικεντρωνόμαστε στους στόχους που αφορούν σε 3-4 δεκαετίες αργότερα – αντί να κοιτάμε τι μπορούμε να κάνουμε για να κόψουμε τον άνθρακα εντελώς και άμεσα – ρισκάρουμε να επιτρέψουμε σε όλες μας τις εκπομπές να συνεχίσουν για χρόνια.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι Anderson και Bows υποστηρίζουν ότι, αν οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων χωρών σοβαρολογούν για τον μακροπρόθεσμο στόχο της μείωσης της θερμοκρασίας και αν η μείωση αυτή θα ισχύσει ισότιμα για κάθε χώρα, τότε οι μειώσεις πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερες και να γίνουν πολύ πιο σύντομα.

Για να έχουμε ακόμα και 50-50 πιθανότητες να φτάσουμε τον στόχο των 2 βαθμών Κελσίου (ο οποίος, όπως αυτοί και πολλοί άλλοι επισημαίνουν, ήδη περιλαμβάνει την αντιμετώπιση επιβλαβών κλιματικών επιπτώσεων), οι εκβιομηχανισμένες χώρες πρέπει να αρχίσουν να μειώνουν τις εκπομπές αερίων ρύπων στο 10% περίπου το χρόνο – και πρέπει να αρχίσουν άμεσα. Όμως, οι Anderson και Bows πάνε παρακάτω, υπογραμμίζοντας ότι αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη μέτρια τιμολόγηση του διοξειδίου του άνθρακα ή τις «πράσινες» λύσεις που συχνά υποστηρίζουν οι μεγάλες «πράσινες» ομάδες. Τα μέτρα αυτά θα βοηθήσουν αλλά δεν αρκούν: μία 10% μείωση εκπομπών αερίων ρύπων, χρόνο με το χρόνο, κυριολεκτικά δεν έχει προηγούμενο από τότε που αρχίσαμε να τροφοδοτούμε τις οικονομίες μας με άνθρακα. Συγκεκριμένα, οι μειώσεις πάνω από 1% το χρόνο «έχουν συνδεθεί ιστορικά μόνο με οικονομική ύφεση ή αναταραχή», όπως είπε ο οικονομολόγος Nicholas Stern το 2006.

Ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν έγιναν μειώσεις (οι πρώην σοβιετικές χώρες είχαν ετήσιες μειώσεις της τάξης του 5% σε μια περίοδο 10 χρόνων). Οι μειώσεις δεν έγιναν μέχρι την κρίση της Wall Street το 2008 (πλούσιες χώρες βίωσαν περίπου 7% μείωση ανάμεσα στο 2008 και το 2009, αλλά οι δικές τους εκπομπές άνθρακα ανέκαμψαν το 2010, ενώ οι εκπομπές στην Κίνα και την Ινδία συνέχισαν να αυξάνονται). Μόνο μετά το μεγάλο κραχ του 1929, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχείρησαν τη μείωση των εκπομπών για αρκετά συνεχόμενα χρόνια και για ποσοστό πάνω από 10% ετησίως – ήταν, όμως η χειρότερη οικονομική κρίση της σύγχρονης εποχής.

Αν θέλουμε να αποφύγουμε αυτή την καταστροφής, επιτυγχάνοντας τους στόχους μας όπως τους υπαγορεύει η επιστήμη, η μείωση του άνθρακα πρέπει να γίνει προσεκτικά μέσα από αυτό που οιAnderson και Bows περιγράφουν ως «ριζικές και άμεσες στρατηγικές υπανάπτυξης στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και άλλα πλούσια έθνη». Κάτι το οποίο είναι καλό, με εξαίρεση το γεγονός ότι έχουμε ένα οικονομικό σύστημα που τοποθετεί την ανάπτυξη του ΑΕΠ πάνω από οτιδήποτε άλλο, παραβλέποντας τις συνέπειες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Αυτό, λοιπόν, που οι Anderson και Bows λένε είναι ότι προλαβαίνουμε ακόμα να αποφύγουμε την καταστροφική υπερθέρμανση, αλλά όχι μέσα από τους κανόνες του καπιταλισμού όπως είναι κατασκευασμένοι τώρα. Ίσως αυτό είναι το καλύτερο επιχείρημα που είχαμε ποτέ για να αλλάξουμε αυτούς τους κανόνες.

Σε ένα δοκίμιο του 2012 που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική εφημερίδα Nature Climate Change, οι Anderson και Bows κατηγόρησαν πολλούς συναδέλφους τους, επειδή δεν ξεκαθάρισαν ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν σε ό,τι αφορά το κλίμα. Αξίζει να παρατεθεί το παρακάτω κομμάτι:

«… σε σενάρια σχετικά με τις εκπομπές αερίων ρύπων, οι επιστήμονες έχουν υποτιμήσει επανειλημμένα τις επιπτώσεις των αναλύσεων τους. Όταν πρόκειται για την αποφυγή μίας αύξησης των 2 βαθμών Κελσίου, το «αδύνατο» μεταφράζεται σε «δύσκολο αλλά εφικτό», ενώ το «επείγον και ριζοσπαστικό» εμφανίζεται ως «πρόκληση» – όλα αυτά για να κατευνάσουν τον θεό των οικονομικών (ή, ακριβέστερα, τη χρηματοδότηση)».

Με άλλα λόγια, προκειμένου να εμφανιστούν λογικοί μέσα στους νεοφιλελεύθερους οικονομικούς κύκλους, οι επιστήμονες έχουν απενεχοποιήσει τις επιπτώσεις της έρευνάς τους. Τον Αύγουστο του 2013, ο Anderson ήταν πρόθυμος να γίνει ακόμα πιο αμβλύς, γράφοντας ότι: «ίσως το 1992 ή με την αλλαγή της χιλιετίας, η μείωση των 2 βαθμών Κελσίου θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα από σημαντικές εξελικτικές αλλαγές μέσα στην πολιτικοοικονομική ηγεμονία. Όμως, η κλιματική αλλαγή είναι ένα αθροιστικό ζήτημα. Τώρα, το 2013, όσοι ανήκουμε στα (μετα-)βιομηχανικά έθνη αντιμετωπίζουμε μία διαφορετική προοπτική. Η συνεχής και συλλογική σπατάλη διοξειδίου του άνθρακα έχει ξοδέψει κάθε πιθανότητα «επαναστατικής αλλαγής». Σήμερα, μετά από δύο δεκαετίες   ψεμμάτων, ο προϋπολογισμός των 2 βαθμών Κελσίου που απομένει υπαγορεύει αυτή την «επαναστατική αλλαγή» σε ο,τι αφορά την πολιτικοοικονομική ηγεμονία».

Δε θα έπρεπε να προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι κάποιοι επιστήμονες είναι λίγο τρομοκρατημένοι από τις ριζοσπαστικές συνέπειες ακόμα και της ίδιας τους της έρευνας. Οι περισσότεροι από αυτούς έκαναν απλώς ήσυχα τη δουλειά τους μετρώντας πυρήνες πάγων, λειτουργώντας μοντέλα παγκόσμιου κλίματος και μελετώντας την αύξηση της οξύτητας των ωκεανών, μόνο για να ανακαλύψουν, όπως το περιγράφει ο Αυστραλιανός ειδικός και συγγραφέας, Clive Hamilton, ότι «άθελά τους αποσταθεροποιούσαν την πολιτική και κοινωνική τάξη».

Υπάρχουν, όμως, πολλοί άνθρωποι που είναι πλήρως ενήμεροι για την επαναστατική φύση της κλιματικής επιστήμης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες κυβερνήσεις που αποφάσισαν να αναιρέσουν τις δεσμεύσεις τους για χάρη της αύξησης του άνθρακα, έπρεπε να βρουν ακόμα πιο τραχείς τρόπους να εκφοβίσουν και να κλείσουν τα στόματα των επιστημόνων. Στην Βρετανία, αυτή η στρατηγική γίνεται ολοένα και πιο προφανής, με τον Ian Boyd, επικεφαλής επιστημονικό σύμβουλο στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Τροφίμων και Αγροτικών Υποθέσεων, να γράφει πρόσφατα ότι οι επιστήμονες πρέπει να αποφύγουν «να προτείνουν ότι οι πολιτικές τους είναι είτε σωστές είτε λανθασμένες» και ότι θα έπρεπε να εκφράζουν τις απόψεις τους «με το να συνεργάζονται με συμβούλους (όπως εγώ) και με το να είναι η φωνή της λογικής στη δημόσια σφαίρα».

Αν θέλετε να ξέρετε που οδηγεί αυτό, δείτε τι συμβαίνει στον Καναδά, όπου ζω. Η κυβέρνηση των Συντηρητικών του Stephen Harper έχει κάνει τόσο καλή δουλειά με το να φιμώνει επιστήμονες και να σταματάει έργα κριτικής έρευνας, που, τον Ιούλιο του 2012, μερικές χιλιάδες επιστήμονες και υποστηρικτές πραγματοποίησαν μία παρωδία κηδείας στην Οτάβα, όπου θρηνούσαν «το θάνατο των αποδείξεων». Τα πλακάτ τους έγραφαν «Δεν υπάρχει επιστήμη, δεν υπάρχει απόδειξη, δεν υπάρχει αλήθεια». 

Όμως, η αλήθεια βγαίνει προς τα έξω έτσι ή αλλιώς. Το γεγονός ότι το κυνήγι του κέρδους και της ανάπτυξης αποσταθεροποιεί τη ζωή πάνω στη γη δεν είναι πια κάτι που πρέπει να διαβάσει κανείς σε επιστημονικά περιοδικά. Τα πρώιμα σημάδια ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας και όλο και περισσότεροι από εμάς αντιδρούμε ανάλογα. Στο μοντέλο του Brad Werner, αυτή είναι η τριβή που χρειάζεται για να μειώσει τις δυνάμεις της αποσταθεροποίησης – ο μεγάλος ακτιβιστής Bill McKibben το ονομάζει «τα αντισώματα που αγωνίζονται ενάντια στον αυξανόμενο πυρετό του πλανήτη»

Δεν είναι επανάσταση, αλλά είναι μια αρχή. Και ίσως έτσι κερδίσουμε αρκετό χρόνο μέχρι να βρούμε έναν τρόπο να ζήσουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, χωρίς να τον γαμάμε.

 

Tim Minchin · Occasional Address

Tim Minchin · Occasional Address.

 

 

“In darker days, I did a corporate gig at a conference for this big company who made and sold accounting software. In a bid, I presume, to inspire their salespeople to greater heights, they’d forked out 12 grand for an Inspirational Speaker who was this extreme sports dude who had had a couple of his limbs frozen off when he got stuck on a ledge on some mountain. It was weird. Software salespeople need to hear from someone who has had a long, successful and happy career in software sales, not from an overly-optimistic, ex-mountaineer. Some poor guy who arrived in the morning hoping to learn about better sales technique ended up going home worried about the blood flow to his extremities. It’s not inspirational – it’s confusing.

And if the mountain was meant to be a symbol of life’s challenges, and the loss of limbs a metaphor for sacrifice, the software guy’s not going to get it, is he? Cos he didn’t do an arts degree, did he? He should have. Arts degrees are awesome. And they help you find meaning where there is none. And let me assure you, there is none. Don’t go looking for it. Searching for meaning is like searching for a rhyme scheme in a cookbook: you won’t find it and you’ll bugger up your soufflé.

Point being, I’m not an inspirational speaker. I’ve never lost a limb on a mountainside, metaphorically or otherwise. And I’m certainly not here to give career advice, cos… well I’ve never really had what most would call a proper job.

However, I have had large groups of people listening to what I say for quite a few years now, and it’s given me an inflated sense of self-importance. So I will now – at the ripe old age of 38 – bestow upon you nine life lessons. To echo, of course, the 9 lessons and carols of the traditional Christmas service. Which are also a bit obscure.

You might find some of this stuff inspiring, you will find some of it boring, and you will definitely forget all of it within a week. And be warned, there will be lots of hokey similes, and obscure aphorisms which start well but end up not making sense.

So listen up, or you’ll get lost, like a blind man clapping in a pharmacy trying to echo-locate the contact lens fluid.

Here we go:

1. You Don’t Have To Have A Dream. 
Americans on talent shows always talk about their dreams. Fine, if you have something that you’ve always dreamed of, like, in your heart, go for it! After all, it’s something to do with your time… chasing a dream. And if it’s a big enough one, it’ll take you most of your life to achieve, so by the time you get to it and are staring into the abyss of the meaninglessness of your achievement, you’ll be almost dead so it won’t matter.

I never really had one of these big dreams. And so I advocate passionate dedication to the pursuit of short-term goals. Be micro-ambitious. Put your head down and work with pride on whatever is in front of you… you never know where you might end up. Just be aware that the next worthy pursuit will probably appear in your periphery. Which is why you should be careful of long-term dreams. If you focus too far in front of you, you won’t see the shiny thing out the corner of your eye. Right? Good. Advice. Metaphor. Look at me go.

2. Don’t Seek Happiness
Happiness is like an orgasm: if you think about it too much, it goes away. Keep busy and aim to make someone else happy, and you might find you get some as a side effect. We didn’t evolve to be constantly content. Contented Australophithecus Afarensis got eaten before passing on their genes.

3. Remember, It’s All Luck 
You are lucky to be here. You were incalculably lucky to be born, and incredibly lucky to be brought up by a nice family that helped you get educated and encouraged you to go to Uni. Or if you were born into a horrible family, that’s unlucky and you have my sympathy… but you were still lucky: lucky that you happened to be made of the sort of DNA that made the sort of brain which – when placed in a horrible childhood environment – would make decisions that meant you ended up, eventually, graduating Uni. Well done you, for dragging yourself up by the shoelaces, but you were lucky. You didn’t create the bit of you that dragged you up. They’re not even your shoelaces.

I suppose I worked hard to achieve whatever dubious achievements I’ve achieved … but I didn’t make the bit of me that works hard, any more than I made the bit of me that ate too many burgers instead of going to lectures while I was here at UWA.

Understanding that you can’t truly take credit for your successes, nor truly blame others for their failures will humble you and make you more compassionate.

Empathy is intuitive, but is also something you can work on, intellectually.

4. Exercise
I’m sorry, you pasty, pale, smoking philosophy grads, arching your eyebrows into a Cartesian curve as you watch the Human Movement mob winding their way through the miniature traffic cones of their existence: you are wrong and they are right. Well, you’re half right – you think, therefore you are… but also: you jog, therefore you sleep well, therefore you’re not overwhelmed by existential angst. You can’t be Kant, and you don’t want to be.

Play a sport, do yoga, pump iron, run… whatever… but take care of your body. You’re going to need it. Most of you mob are going to live to nearly a hundred, and even the poorest of you will achieve a level of wealth that most humans throughout history could not have dreamed of. And this long, luxurious life ahead of you is going to make you depressed!

But don’t despair! There is an inverse correlation between depression and exercise. Do it. Run, my beautiful intellectuals, run. And don’t smoke. Natch.

5. Be Hard On Your Opinions 
A famous bon mot asserts that opinions are like arse-holes, in that everyone has one. There is great wisdom in this… but I would add that opinions differ significantly from arse-holes, in that yours should be constantly and thoroughly examined.

We must think critically, and not just about the ideas of others. Be hard on your beliefs. Take them out onto the verandah and beat them with a cricket bat.
Be intellectually rigorous. Identify your biases, your prejudices, your privilege.

Most of society’s arguments are kept alive by a failure to acknowledge nuance. We tend to generate false dichotomies, then try to argue one point using two entirely different sets of assumptions, like two tennis players trying to win a match by hitting beautifully executed shots from either end of separate tennis courts.

By the way, while I have science and arts grads in front of me: please don’t make the mistake of thinking the arts and sciences are at odds with one another. That is a recent, stupid, and damaging idea. You don’t have to be unscientific to make beautiful art, to write beautiful things.

If you need proof: Twain, Adams, Vonnegut, McEwen, Sagan, Shakespeare, Dickens. For a start.

You don’t need to be superstitious to be a poet. You don’t need to hate GM technology to care about the beauty of the planet. You don’t have to claim a soul to promote compassion.

Science is not a body of knowledge nor a system of belief; it is just a term which describes humankind’s incremental acquisition of understanding through observation. Science is awesome.

The arts and sciences need to work together to improve how knowledge is communicated. The idea that many Australians – including our new PM and my distant cousin Nick – believe that the science of anthropogenic global warming is controversial, is a powerful indicator of the extent of our failure to communicate. The fact that 30% of this room just bristled is further evidence still. The fact that that bristling is more to do with politics than science is even more despairing.

6. Be a teacher.
Please? Please be a teacher. Teachers are the most admirable and important people in the world. You don’t have to do it forever, but if you’re in doubt about what to do, be an amazing teacher. Just for your twenties. Be a primary school teacher. Especially if you’re a bloke – we need male primary school teachers. Even if you’re not a Teacher, be a teacher. Share your ideas. Don’t take for granted your education. Rejoice in what you learn, and spray it.

7. Define Yourself By What You Love
I’ve found myself doing this thing a bit recently, where, if someone asks me what sort of music I like, I say “well I don’t listen to the radio because pop lyrics annoy me”. Or if someone asks me what food I like, I say “I think truffle oil is overused and slightly obnoxious”. And I see it all the time online, people whose idea of being part of a subculture is to hate Coldplay or football or feminists or the Liberal Party. We have tendency to define ourselves in opposition to stuff; as a comedian, I make a living out of it. But try to also express your passion for things you love. Be demonstrative and generous in your praise of those you admire. Send thank-you cards and give standing ovations. Be pro-stuff, not just anti-stuff.

8. Respect People With Less Power Than You.
I have, in the past, made important decisions about people I work with – agents and producers – based largely on how they treat wait staff in restaurants. I don’t care if you’re the most powerful cat in the room, I will judge you on how you treat the least powerful. So there.

9. Don’t Rush.
You don’t need to already know what you’re going to do with the rest of your life. I’m not saying sit around smoking cones all day, but also, don’t panic. Most people I know who were sure of their career path at 20 are having midlife crises now.

I said at the beginning of this ramble that life is meaningless. It was not a flippant assertion. I think it’s absurd: the idea of seeking “meaning” in the set of circumstances that happens to exist after 13.8 billion years worth of unguided events. Leave it to humans to think the universe has a purpose for them. However, I am no nihilist. I am not even a cynic. I am, actually, rather romantic. And here’s my idea of romance:

You will soon be dead. Life will sometimes seem long and tough and, god, it’s tiring. And you will sometimes be happy and sometimes sad. And then you’ll be
old. And then you’ll be dead.

There is only one sensible thing to do with this empty existence, and that is: fill it. Not fillet. Fill. It.

And in my opinion (until I change it), life is best filled by learning as much as you can about as much as you can, taking pride in whatever you’re doing, having compassion, sharing ideas, running(!), being enthusiastic. And then there’s love, and travel, and wine, and sex, and art, and kids, and giving, and mountain climbing … but you know all that stuff already.

It’s an incredibly exciting thing, this one, meaningless life of yours. Good luck.

 

Thank you for indulging me.”

ΔαρβινίΖωντας

Η καθιερωμένη λογική,αυτή που παίρνουμε ως δεδομένη επειδή μας δόθηκε κι έπειτα θεωρούμε πως γνωρίζουμε τα πάντα.Τέτοια υπεροψία,τέτοια ικανότητα,τέτοια σιγουριά και κανένα αποδεικτικό,κανένα δεδομένο.
Στηρίζουν με αερολογίες κι ανύπαρκτα ή λειψά δεδομένα ιδεολογίες νεκρές (απόλυτες) για έναν ζωντανό και αέναα εξελισσόμενο κόσμο,σύμπαν.

Το αγαπημένο μου επιχείρημα είναι πως ισχύει ο νόμος της ζούγκλας στους ανθρώπους.Οτι έτσι είναι η κατάσταση και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.Λατρεύω να παρατηρώ τις αντιφάσεις της κοινωνίας μας,που τις έχει εμφυσήσει στο 99% των ανθρώπων που γεννιούνται μέσα της.Ο νόμος του ισχυρού δηλώνει οτι είναι φυσικό να επιζεί το πιο δυνατό των ζώων.Μάλλον και οι δεινόσαυροι δεν το ήξεραν.

Θέμα μας πρώτο,δεν είμαστε ζώα,είμαστε άνθρωποι, σκεπτόμενοι.Παραλείπετε απο το επιχείρημα.Αυτή δεν είναι και η βάση του επιχειρήματος αυτών που το χρησιμοποιούν?Έχουν μια ιδιαίτερη γεύση Ελιτισμού,οπότε θεωρούν τον άνθρωπο ώς ανώτερο πλάσμα,ειδικό,ξεχωριστό σε ολόκληρο το σύμπαν.
Αν διαφέρουμε απο τα ζώα,γιατί έχουμε το νόμο της ζούγκλας και είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε κάτι βιώσιμο και πιο…λογικό?

Ο Δαρβίνος είπε οτι δεν είναι το ισχυρότερο των ειδών που επιβιώνει,ούτε το πιο έξυπνο.Είναι το πιο προσαρμόσιμο στην αλλαγή.Ο άνθρωπος,χάρις την σκέψη, κατασκεύασε ρούχα,ενδυμασία κι αυτά του έδωσαν την ικανότητα να πολλαπλασιαστεί ταχύτατα ξεπερνώντας την ισορροπία της φύσης του πλανήτη.Κατοικούμε παντού,αντίθετα με τα είδη των ζώων. Υπερπληθυσμός ενός μόνο είδους,απο επιστημονική μόνο άποψη δεν θεωρείται θεμιτό.Απο λογική δεν θεωρείτε φυσικό. Απο θεολογική?

Αυτή η σκέψη,που τόσο λογική και δεδομένη θεωρείται,είναι η παραφροσύνη μας.Η λογική δεν έχει περιορισμούς,δεν ισχύουν ιδεολογίες και δόγματα.Η πραγματικότητα για την τάξη των πραγμάτων του ανθρώπου είναι πως ο παραλογισμός έχει μεταφραστεί στον ερπετικό εγκέφαλο ως λογική,ως ορθότητα.Γνωρίζουμε πλέον οτι τα συναισθήματα του φόβου,της απειλής,δίνουν εντολή σε αυτό το μέρος του εγκεφάλου να «κλείσει» τα πάντα,σε μπεί σε λειτουργία επιβίωσης.Όπως θα έκανε κάθε ζώο δηλαδή.Πολύ λογικό να βλέπουμε,διαβάζουμε,ακούμε καθημερινά απο τα ΜΜΕ για την κουλτούρα του φόβου.Τόσο έντεχνα και μαεστρικά όλα βρωμάνε φόβο.Εγκλήματα,φόνοι,δολοπλοκίες,πολιτικές,ιδεολογίες,θρησκείες και κάθε είδους εξουσίες αποσκοπούν στην διαφέντευση του ενός επάνω στον άλλο,σωματικά ή ψυχικά.Κάτι που κάθε ζώο θα έκανε,δεν ακούγεται παράλογο και πάλι…για έναν ερπετικό εγκέφαλο.

Η λειτουργία του εγκεφάλου μας παρουσιάζει αξιοθαύμαστα δεδομένα.Άξια λόγου και συλλογισμού,αναζήτησης και στοχασμού.Σταματάμε την έρευνα πριν ξεκινήσουμε,γιατί εκπαιδευόμαστε αυτό να κάνουμε με το που μπούμε στο σχολείο.Στέκεσαι στο σκοτάδι και απλά περιμένεις,εκεί,στα σκοτεινά.Περιμένεις μέχρι να εμφανιστεί ένας περίεργος άνθρωπος που κρατάει κάτι που λάμπει,ένα φώς.Δεν το ήξερες,δεν το γνώριζες.Εντυπωσιάστηκες έτσι και κρέμεσαι απο τα χείλη του πιά,έτσι καθοδηγήσε για το υπόλοιπο της ζωής σου. Περιμένοντας κάποιος να σε παίρνει απο το χέρι και δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση οτι εσύ κάνεις κάτι.Φαντάσου τώρα,να είχες το θάρρος,εκεί στο μαύρο σκοτάδι,να σηκωνόσουν και να περπάταγες,προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.Κάποια στιγμή θα έβρισκες ίσως κάποιον που κρατούσε κάποιο φώς,αλλά θα είχες κινήσει μόνος σου προς αυτό.Ίσως δεν φαίνεται μεγάλη η διαφορά,αλλά είναι τόση όση και η διαφορά μας απο την στιγμή που σταματήσαμε να πιθηκίζουμε,όπως πολλοί πιστεύουν τουλάχιστον.

«Η άγνοια πιο συχνά γεννά αυτοπεποίθηση απο ότι η γνώση.Είναι αυτοί που γνωρίζουν λίγα και όχι αυτοί που γνωρίζουν πολλά,που τόσο θετικά ισχυρίζονται οτι αυτό ή εκείνο το πρόβλημα ποτέ δεν θα λυθεί απο την επιστήμη»~Κ.Δαρβίνος

Δεν χρησιμοποιώ επιχειρήματα για να κερδίσω κάποιον διαγωνισμό,κάποιο debate αν θέλετε.Προφανώς είμαστε καλύτεροι απο νίκες και ήττες.Χρησιμοποιώ δεδομένα,γεγονότα που ισχύουν παρά την θέλησή μας και τα προσωπικά,μικρά ιδεολογικά συμφέροντά μας για να συνεχίσω να εξελίσσομαι.Αν αυτός είναι ο σκοπός.Φτάνουμε σε αυτά τα σταυροδρόμια της σκέψης και παίρνουμε ασυνείδητα πάντα τον δρόμο της σιγουριάς,αυτόν που μας έμαθαν να παίρνουμε στα τυφλά,αυτόν που δεν δημιουργεί ερωτήματα αλλά απαντήσεις.Τώρα που έχουμε όλες τις απαντήσεις λοιπόν,γιατί πιθηκίζουμε ακόμα?

An American monkey, after getting drunk on brandy, would never touch it again, and thus is much wiser than most men.
~Charles Darwin~

The Universe in You (Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση/Προπαγάνδα)

Οι νευρώνες και οι συνάψεις στον εγκέφαλο μου θυμίζουν τον καρπό.Τον καρπό που βάζουμε στο χώμα και πρέπει να ποτίζουμε και να φροντίζουμε για να αναπτυχθεί και να δώσει δικούς του καρπούς.

Οπότε υποθέτω,ανάλογα και με την ποιότητα της φροντίδας θα αναπτυχθεί κι άλλοτε οι ενώσεις του θα δώσουν κάτι θετικό ή κάτι αρνητικό.Κι άλλοτε μπορεί να μην τον φροντίσουμε καθόλου,να τον παρατήσουμε,είναι εύκολο να μην κάνεις τίποτα.Τίποτα θα είναι και το αποτέλεσμα όμως,λογικά.Ίσως να μην υπάρχει και τίποτα,παρόλα αυτά ερευνώντας όλα δείχνουν πως υπάρχει κάτι.

Απροσδιόριστο ή ακατανόητο μπορεί να είναι γιατί τόση είναι η αντίληψή μας αυτή την στιγμή.Άλλωστε όλα έχουν εξελιχθεί ανάλογα με τις ανάγκες επιβίωσης του κάθε είδους.

Εκατομμύρια νευρώνες και συνάψεις χορεύουν,ένα πάρτυ πληροφοριών μεταβιβάζεται ασταμάτητα ανάμεσά τους.Δεν χάνεται η μαγεία αναλύοντας,εκεί βρίσκεται.Στην πραγματικότητα,όχι στον μύθο.

And if you like puzzles also check : https://eyewire.org/

Η σχετικότητα συνεχίζεται με ένα ενδιαφέρον άρθρο:

Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση/Προπαγάνδα

…αναδημοσίευση από AgrionioArt. «Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις τους ανθρώπους είναι να τους φοβίσεις» Νόαμ Τσομσκι, Αμερικανός γλωσσολόγος, συγγραφέας και ακτιβιστής.

‘Η προπαγάνδα αποτελεί σήμερα, στην εποχή της υποτιθέμενης ελεύθερης ροής της πληροφορίας και της πολυμέρειας της ενημέρωσης, έννοια με έντονα αρνητική σημασία, συνήθως συνδέεται με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ώστε φράσεις, όπως “κομμουνιστική”, “φασιστική” ή “εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα” να ακούγονται αυτονόητες περιγραφές μιας πολιτικής πραγματικότητας, ενώ φράσεις ”δημοκρατική προπαγάνδα” ή “προπαγάνδα ειρήνης” να ηχούν ως παράδοξες διατυπώσεις. ωστόσο, η προπαγάνδα, τεχνική γνωστή από την αρχαιότητα, συστηματοποιήθηκε για πρώτη φορά από τις δημοκρατίες, συγκεκριμένα τις ηνωμένες πολιτείες, τον 20ό αιώνα. Ως μέθοδος αφορά την προβολή ορισμένων θεμελιωδών εννοιών, απαραιτήτων για την προώθηση των σκοπών ενός κράτους και την επικράτηση σε μια πολεμική αναμέτρηση.

Η προπαγάνδα αποτέλεσε για πρώτη φορά σε πεδίο συστηματοποιητικής μελέτης και εφαρμογής στις ηνωμένες πολιτείες, ώστε να δικαιολογηθεί η είσοδος μιας ανερχόμενης αμερικανικής υπερδύναμης στον α’ παγκόσμιο πόλεμο. Την ίδια περίοδο στη ρώσική αυτοκρατορία η επανάσταση των μπολσεβίκων σηματοδότη σε την έναρξη της περιόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων, που συμπληρώθηκε από τον ιταλικό φασισμό το 1922 και τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό το 1933. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κατέστησαν την προπαγάνδα βασική παράμετρο της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής τους, αναδεικνύοντας την σε επιστημονικό μέγεθος και βασική ιδεολογική παράμετρο του συστήματός τους. Οι αστικές δημοκρατίες αντέδρασαν επιτείνοντας εκ νέου την διαδικασία παραγωγής και ελέγχου πληροφοριών, όμως έως την είσοδό τους στον πόλεμο ουσιαστικά αμύνονταν απέναντι στα αναθεωρητικά ολοκληρωτικά συστήματα. Με την έναρξη του πολέμου και τη διεύρυνσή του σε παγκόσμιο επίπεδο, το 1941, η προπαγάνδα των δημοκρατιών επιτάχθηκε, έχοντας εν τω μεταξύ συμμαχήσει με τον κομμουνισμό.Η τελική ήττα των δυνάμεων του άξονα οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στα επιτεύγματα της συμμαχικής προπαγάνδας, ενώ ακόμη πιο καθοριστική ήταν η συμβολή της τελευταίας στην εικόνα που διαμορφώθηκε μεταπολεμικά για τα γεγονότα της περιόδου 1939-45.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι τόσο οι επιπτώσεις της έκβασης του β’ παγκοσμίου πολέμου, όσο και η επιτυχία της συμμαχικής προπαγάνδας αντανακλώνται ακόμη και σήμερα στην ίδια τη χρήση της ορολογίας από ευρύ κοινό, αλλά και από την ιστοριογραφική κοινότητα. Για παράδειγμα, γίνεται πάντοτε λόγος για “ναζισμό”, ακόμη και για “γερμανικό φασισμό” αντί για τον ορθό ιστορικό όρο “εθνικοσοσιαλισμός”. Οι πρώτοι όροι μάς αποκαλύπτουν αρκετά για τον τρόπο και με τον οποίο αντιμετώπιζαν την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τους πολίτες της οι αστικές δημοκρατικές χώρες και η κομμουνιστική ΕΣΣΔ, ελάχιστα όμως για την εικόνα των ίδιων των γερμανών για τους εαυτούς τους και τα κίνητρα δράσης τους. Από αυτή την άποψη παρεμβάλουν ένα σύνολο λανθασμένων κατηγοριών, το οποίο λειτουργεί κατ’ εξοχήν διαθλαστικά, ανάμεσα στα πραγματικά κίνητρα δράσης ενός κοινωνικού συνόλου και στις υποτιθέμενες επιδιώξεις του κράτους αυτού. Μετά από την άκριτη αποδοχή τέτοιων κατασκευών, που προέρχονται από τα αντίπαλα προπαγανδιστικά επιτελεία, είναι φυσικό να απλοποιείται βολικά η διαδικασία της γένεσης του πολέμου σε πρόχειρα στερεότυπα, όπως “ο Χίτλερ ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο” ή “ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας προκάλεσε τον παγκόσμιο πόλεμο”, διατυπώσεις τόσο χαρακτηριστικές για τη σύγχυση εννοιών και αποτελεσμάτων ή μεθόδων και σκοπών.

Συνεπώς, δεν υπάρχει “ναζισμός” αλλά “εθνικοσοσιαλισμός”, δεν υπάρχει “εβραιομπολσεβικισμός” αλλά “κομμουνισμός” και “μπολσεβικισμός”, δεν υπάρχουν “πλουτοκρατίες” αλλά “δημοκρατίες”. Οι όροι που εδώ απορρίπτονται ως διαστρεβλωτικοί και ακατάλληλοι για την ιστοριογραφία, χρησιμεύουν μόνο όταν εφαρμόζονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ή ως μέρος συγκεκριμένων αναφορών, όχι στην τυπική, ρέουσα αφήγηση. Ανακτώντας ή μάλλον εφαρμόζοντας μία νηφάλια, ψυχρή τυπολογική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία θα χρησιμοποιούνται καθιερωμένοι όροι και ονομασίες και δεν θα εκφράζεται προτίμηση προς κάποια πλευρά των εμπολέμων, η ιστοριογραφία θα έχει την δυνατότητα να διαμορφώσει μια πληρέστερη εικόνα για τον σημαντικότερο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας, χωρίς επιμέρους δαιμονοποιήσεις και κατασκευές’.

Αν η ψυχή μας αποτελεί το σύμπαν μέσα μας τότε ο εγκέφαλος είναι ο Θεός του. Ο ρόλος του εγκεφάλου και οι δυνατότητες του μας αφήνουν άναυδους. Αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα του κεντρικού νευρικού μας συστήματος και είναι δεκτικός στη χειραγώγηση όσο είναι και στη μάθηση. Μια αναφορά και μικρή παρουσίαση του ανθρώπινου εγκεφάλου κρίνεται επιτακτική για τη κατανόηση της προπαγάνδας.Σήμερα, οι τεχνικές προπαγάνδας έχουν αναχθεί σε επιστήμη που σκοπό έχουν τη παρατήρηση και επηρεασμό της νευροφυσιολογίας του ανθρώπινου εγκεφάλου και κατ επέκταση τη προσπάθεια χειραγώγησης των επιθυμιών μας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο ημισφαίρια τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους από την επιμήκη σχισμή. Το παλαιότερο και πιο πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου βρίσκεται στον ‘ερπετικό φλοιό’. Εδώ λοιπόν εδράζεται ο πυρήνας του ανθρώπινου συναισθηματικού κόσμου. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι μια αοριστία. Είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Βέβαια έχει καλυφθεί από τον εγκεφαλικό φλοιό, ωστόσο εδράζεται βαθιά μέσα στο προεγκέφαλο. Η σημασία του είναι καθοριστική και αυτή θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε εν τάχη στις παρακάτω σελίδες. Αν μπορούσαμε να επισημάνουμε τα κύρια χαρακτηριστικά του ερπετοειδή εγκεφάλου θα ήταν τα εξής:

• -Εμμονή, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές
• -Προσωπικές καθημερινές προκαταλήψεις
• -Δουλική υπαγόρευση σε παραδοσιακά μοντέλα ζωής
• -Υπακοή σε παραδοσιακές νόρμες, νόμους, θρησκεία και πολιτισμό
• -Εδρα κάθε είδους τρόπου εξαπάτησης

Στο σημείο αυτό παραθέτουμε το υπέροχο απόσπασμα από το βιβλίο ‘Το άρωμα του ονείρου’ του Τόμ Ρόμπινς: ‘Ο Παν, φυσικά αντιπροσωπεύει τη ζωώδη συνείδηση. Ο Παν ενσαρκώνει τη συνείδηση των θηλαστικών, μόλο που υπάρχουν και πτυχές ερπετοειδούς συνείδησης στην προσωπικότητά του. Η ερπετοειδής συνείδηση δεν εξαφανίστηκε όταν οι εγκέφαλοι μας εισήλθαν στη θηλαστική φάση. Η θηλαστική συνείδηση τοποθετήθηκε απλώς πάνω από την ερπετοειδή και σε πολλά αφώτιστα – αργόστροφα, υπανάπτυκτα – άτομα, το θηλαστικό επικάλυμμα ήταν λεπτό και πορώδες κι έτσι η ερπετοειδής ενέργεια εξακολουθούσε να το διαπερνάει. Όταν οι αρχέγονοι και πολύ απόμακροι πρόγονοί μας σύρθηκαν έξω από τη θάλασσα, είχαν αναμφίβολα μυαλό ψαριού. Ήταν βέβαια ριψοκίνδυνοι και περίεργοι από τους συντρόφους τους που παρέμειναν στο νερό, αλλά πάντως ψαρόμυαλοι. Ωστόσο, κατά την μακριά βαλτώδη διαδρομή μας ως τον αρχικό πρωτεύοντα σχηματισμό, αναπτύξαμε ένα μυαλό ερπετού. Άλλωστε, σ’ αυτές τις δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, η ερπετοειδής ενέργεια ήταν αυτή που δέσποζε στον πλανήτη φτάνοντας στο αποκορύφωμά της με τους δεινοσαύρους. Η ερπετοειδής συνείδηση είναι ψυχρή, επιθετική, θυμώδης, άπληστη και παρανοϊκή. Εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να έχουμε έναν ερπετοειδή εγκέφαλο, άθικτο και ενεργό. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια, είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Έχει καλυφθεί, βέβαια από τον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά υπάρχει, βαθιά μέσα στον προεγκέφαλο και αποτελείται από την παρεγκεφαλίδα, τον υποθάλαμο, και , ίσως, από μερικά άλλα όργανα του διεγκέφαλου. Όταν νιώθουμε μια τυφλή οργή, κρύο ιδρώτα η μια αυτάρεσκη απάθεια, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη τη στιγμή ο ερπετοειδής εγκέφαλος κουμαντάρει την συνείδησή μας.
Καθώς η Περίοδος των Ερπετών πλησίαζε στο τέλος της, εμφανίστηκαν τα πρώτα εμφανίστηκαν τα πρώτα άνθη και θηλαστικά.Πιστεύεται πως τα λουλούδια εξαφάνισαν, στην ουσία, τα μεγάλα ερπετά. Ωστόσο, μπορεί και τα θηλαστικά να συνεισέφεραν για τον αφανισμό τους επειδή, για πολλά θηλαστικά, δεν υπήρχε καλύτερο πρωινό από κάνα δυο αυγά δεινόσαυρου.

Όπως κι αν έχει το πράγμα, μέχρι τότε οι προγονοί μας είχαν αναπτύξει εγκεφάλους που διέθεταν τόσο θηλαστικά όσο και ανθώδη χαρακτηριστικά. Για δικούς της λόγους, η εξέλιξη επέτρεψε στη θηλαστική ενέργεια να κυριαρχήσει κι έτσι, ο πρόσφατα αναπτυγμένος ανθρώπινος μεσεγκέφαλος που κάλυψε τον παλιό διεγκέφαλο, μπορεί να επονομασθεί ως θηλαστικός εγκέφαλος. Τα χαρακτηριστικά της θηλαστικής συνείδησης είναι η ζεστασιά, η γενναιοδωρία, η αφοσίωση, η αγάπη (ρομαντική, πλατωνική και οικογενειακή), η χαρά, η λύπη, το χιούμορ, η περηφάνια, ο συναγωνισμός, η διανοητική περιέργεια και η εκτίμηση της τέχνης και της μουσικής. Στην όψιμη περίοδο των θηλαστικών, αναπτύχθηκε ένας τρίτος εγκέφαλος. Ήταν ο τηλεγκέφαλος, που το κύριο μέρος του ήταν ο εγκεφαλικός φλοιός, μια πυκνή μεμβράνη νευρικής δομής γύρω στα τέσσερα χιλιοστά πάχος που απλώθηκε πάνω από τον υπάρχοντα εγκέφαλο. Οι ερευνητές του εγκεφάλου δεν μπορούν να εξηγήσουν ποια ακριβώς είναι οι λειτουργία και τον λόγο για τον οποίο αναπτύχθηκε. Υπάρχει η άποψη ότι ο εγκεφαλικός φλοιός είναι μια διευρυμένη μνημονική παρακαταθήκη – και σίγουρα ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα. Πιστεύεται ότι κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το φως. Αν ο ερπετοειδής εγκέφαλος ισοδυναμεί με την ψυχρότητα και ο θηλαστικός με την θερμότητα, τότε ο εγκεφαλικός φλοιός ισοδυναμεί με το φως. Η άποψη αυτή έχει κάποια βάσιμη λογική, επειδή ο τρίτος εγκέφαλος είναι ανθώδης εγκέφαλος, ακριβώς γιατί τα λουλούδια απορροφούν ενέργεια από το φως.

Ακόμα και πριν από τη μυστηριώδη εμφάνιση του εγκεφαλικού φλοιού, οι εγκέφαλοί μας είχαν έντονα ανθώδη χαρακτηριστικά. Η επιστήμη περιγράφει ολόκληρο τον εγκέφαλο σαν έναν βολβό. Οι νευρώνες που τον αποτελούν έχουν δενδρίτες, ρίζες, κλαδιά. Η παρεγκεφαλίδα αποτελείται από μια μεγάλη μάζα πυκνά συμπιεσμένων φυλλωμάτων. Δεν είναι μόνο οι νευρώνες που μοιάζουν πολύ με άνθη, αλλά κι ο ίδιος ο εγκέφαλος μοιάζει με κάποιο βοτανολογικό είδος. Έχει ένα μίσχο και – κατά την ανάπτυξη του εμβρύου – ένα μπουμπούκι που ξεδιπλώνεται όπως και τα πέταλα του ρόδου.

Στον καινούργιο εγκέφαλο – τον τηλεγκέφαλο – αυτή η ανθώδης ομοιότητα μεγαλώνει. Τα νευρικά του νημάτια υποδιαιρούνται συνεχώς όπως τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εύστοχα διακλάδωση. Κατά τον πολλαπλασιασμό αυτών των νευροβλαστών, εκκρίνονται μικρές ποσότητες νευρομελανίνης σαν σπόροι. Αυτοί οι σπόροι της νευρομελανίνης είναι προφανώς τα κύρια οργανωτικά μόρια στον εγκέφαλο. Συνδέονται με τα γλυκοκύτταρα για να ρυθμίσουν στην νευροδότηση των νευρικών κυττάρων. Όταν σκεφτόμαστε, όταν μας έρχονται φαεινές και δημιουργικές ιδέες, τότε πραγματοποιείται μια κυριολεκτική άνθηση. Ένας εγκέφαλος που έχει ενοράσεις, είναι πολύ παρόμοιος, από φυσική άποψη, μ’ έναν ανθισμένο θάμνο γιασεμιού. Μόνο που είναι πιο μικρός και ταχύτερος, αυτό είναι όλο. Επιπλέον, η νευρομελανίνη απορροφά φως και έχει την ικανότητα να μετατρέπει το φως σε άλλες μορφές ενέργειας. Ο εγκεφαλικός φλοιός, τελικά είναι ευαίσθητός στο φως και μπορεί να φωτιστεί από ανώτερες μορφές διανοητικής δραστηριότητας, όπως ο διαλογισμός ή ο ψαλμός.

Οι αρχαίοι δεν μιλούσαν μεταφορικά όταν χρησιμοποιούσαν τη λέξη “επιφώτηση”.

Με την ανάπτυξη του εγκεφαλικού φλοιού, οι ανθώδεις ιδιότητες του εγκεφάλου, που για εκατομμύρια χρόνια περίμεναν τη σειρά τους, άρχισαν να κινούνται σταδιακά, με σκοπό την επικράτηση μιας ανθώδους συνείδησης – μιας συνείδησης λουλουδιού, ας πούμε. Όταν η ζωή ήταν ακόμα μια διαρκής μάχη μεταξύ αρπακτικών, ένας από λεπτό σε λεπτό αγώνας για επιβίωση, η ερπετοειδής συνείδηση ήταν απαραίτητη. Όταν είχαμε να διασχίσουμε θάλασσες, να εξερευνήσουμε άγριες ηπείρους, να εποικίσουμε τραχιές περιοχές, να οργανώσουμε τη γεωργία και να βάλουμε τα θεμέλια του πολιτισμού, τότε η θηλαστική συνείδηση ήταν απαραίτητη. Από κοινωνική και οικογενειακή σκοπιά, εξακολουθεί να είναι απαραίτητη, αλλά δεν χρειάζεται πια να κυριαρχεί.

Τα φυσικά και σωματικά σύνορα έχουν κατακτηθεί. Η βιομηχανική επανάσταση έχει ολοκληρώσει τον ατσάλινο κύκλο της. Στην εποχή μας, εποχή της υψηλής τεχνολογίας, οι τραχιές και σκληρές εκδηλώσεις της θηλαστικής λογικής δεν είναι πια βοηθήματα αλλά εμπόδια.
Και τα κατάλοιπα της ερπετοειδούς λογικής, με την έμφασή της στις εδαφικές διεκδικήσεις και την υπεράσπιση τους – είναι επικίνδυνα σε βαθμό παραφροσύνης. Τώρα χρειαζόμαστε έναν λιγότερο επιθετικό και λιγότερο τραχύ ανθρώπινο ον. Χρειαζόμαστε ένα πιο εύκαμπτο είδος ατόμου, πιο χαλαρωμένο, πιο ήρεμο, ευγενικό και σκεπτόμενο, γιατί μόνο αυτό μπορεί να επιβιώσει, και να επιταχύνει αυτό το πολύ καινούργιο σύστημα που βρίσκεται μπροστά μας. Μόνο αυτό το είδος ατόμου μπορεί να συμμετάσχει στην επόμενη εξελικτική φάση. Το δίχως άλλο, αυτή η ανθώδης συνείδηση έχει πνευματικές αποχρώσεις. Στις πιο έντονες πνευματικές εμπειρίες, το βασικό γνώρισμα είναι το σταμάτημα του χρόνου. Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω από τον χρόνο, ότι είσαι αιώνιος – αυτή είναι η πηγή της έκστασης στο διαλογισμό, την ψαλμωδία, την ύπνωση και την εμπειρία των ψυχεδελικών φαρμάκων.

Μια παρόμοια κατάσταση αχρονικότητας (αν και κάπως συντομότερη και λιγότερο διαυγής), μια κατάσταση άρνησης του εγώ (το εγώ υπάρχει στο χρόνο, όχι στο χώρο), πραγματοποιείτε με τον σεξουαλικό οργασμό, γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ένα τόσο επιθυμητό αίσθημα. Ακόμα και οι μπεκρήδες, με τον άξεστο και ανεπαρκή τρόπο τους, ψάχνουν γι’ αυτόν τον άχρονο χρόνο. Ο αλκοολισμός είναι μια ατελής πνευματική επιθυμία. Με χίλιους δυο τρόπους, έχουμε κυριαρχήσει την τέχνη του χώρου. Γνωρίζουμε αρκετά για τον χώρο. Αλλά οι γνώσεις μας για το χρόνο είναι αξιοθρήνητα λιγοστές. Φαίνεται ότι μόνο με τη “μυστικιστική” κατάσταση μπορούμε να κυριαρχήσουμε το χρόνο. Τα κλειδιά γι’ αυτή τη μυστικιστική κατάσταση είναι ο “οσφρητικό εγκέφαλος”- η μνημονική περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιείται από τα οσφρητικά νεύρα – και ο “φωτεινός εγκέφαλος” – ο εγκεφαλικός φλοιός.

Με αμεσότητα και ένταση, η οσμή ενεργοποιεί τη μνήμη, επιτρέποντάς μας να ταξιδέψουμε ελεύθερα στον χρόνο. Οι πιο βαθιές μυστικιστικές καταστάσεις είναι εκείνες όπου η συνηθισμένη διανοητική δραστηριότητα φαίνεται να αιωρείται στο φως. Και, στη μυστικιστική επιφώτιση, όπως και στην ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος πάει να υπάρχει.

Τα λουλούδια, μόλο που δεν βλέπουν, ούτε ακούν, ούτε διαθέτουν γεύση ή αφή, αντιδρούν στο φως με καθοριστικό τρόπο και ρυθμίζουν τη ζωή τους και το περιβάλλον τους με μια ενορχήστρωση αρωμάτων. Στην ανάπτυξη της λουλουδικής συνείδησης, τα ανθρώπινα όντα θ’ αρχίσουν να χρησιμοποιούν πληρέστερα τον «φωτεινό τους εγκέφαλο» και να κάνουν πιο εξευγενισμένη και ντελικάτη χρήση του «οσφρητικού εγκεφάλου» τους. Αυτοί οι δύο συνδέονται θαυμάσια. Στην ουσία, αλληλεπικαλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ενιαίοι και αδιαίρετοι.
Ζούμε σε μια τεχνολογία της πληροφορικής. Τα λουλούδια ζούσαν ανέκαθεν σε μια πληροφορική τεχνολογία. Τα λουλούδια συγκεντρώνουν διαρκώς πληροφορίες στο διάστημα της ημέρας. Τη νύχτα τις επεξεργάζονται. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται φωτοσύνθεση.Καθώς ο εγκεφαλικός φλοιός θα χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο, θ’ αρχίσουμε να κι εμείς να κάνουμε ένα είδος φωτοσύνθεσης. Στην ουσία, κάτι τέτοιο το κάνουμε και τώρα, αλλά σε σύγκριση με τα λουλούδια, η δική μας φωτοσύνθεση είναι πρωτογενή και περιορισμένη. Κι ο λόγος είναι πως, οι πληροφορίες που συγκεντρώνουμε από τις εφημερίδες, τα σίριαλ, τις σαπουνόπερες, τα εμπορικά συνέδρια και τις καφετζούδες, είναι κατώτερες από τις πληροφορίες που παίρνουμε από το ηλιακό φως. Εφ’ όσον όλη η ύλη είναι συμπυκνωμένο φως, το φως είναι η πηγή, η γενεσιουργός αιτία της ζωής. Συνεπώς, το φως είναι “θεϊκό”.

Ωστόσο, είτε επειδή τα πληροφοριακά στοιχεία μας είναι ανεπαρκή, είτε γιατί ο επεξεργαστικός πυρήνας μας δεν είναι άμεσα συνδεδεμένος με την επικοινωνιακή γραμμή, η νυχτερινή επεξεργασία είναι μια δουλειά έκτακτης απασχόλησης (part time). Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει το συνειδητό τμήματου μυαλού μας στις ώρες τις εγρήγορσης, επεξεργάζονται από το ασυνείδητο μας στην διάρκεια του ύπνου που ονομάζεται «βαθύς ύπνος». Κάθε νύχτα, πέφτουμε σε βαθύ ύπνο μόνο δύο ή τρεις ώρες το πολύ. Τις υπόλοιπες ώρες της νυχτερινής μας βάρδιας, το ασυνείδητο τμήμα του μυαλού μας είναι εκτός υπηρεσίας. Βαριέται. Ζητάει επίμονα αναψυχή. Έτσι, παίζει με ό, τι υλικό υπάρχει πρόχειρο. Κατά κάποιο τρόπο, παίζει με τον εαυτό του. Ρίχνει πασιέντζες με τις μνήμες, ανακατεύει εικόνες, επινοεί τρομακτικές ή γαργαλιστικές ιστορίες – ονειρεύεται.

Ας ξαναγυρίσουμε στην πληροφορική αποτελεσματικότητα. Η επιστήμη έχει διαπιστώσει πρόσφατα ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ένα δέντρο που δέχεται επίθεση εντόμων θα μεταβιβάσει την πληροφορία σε ένα άλλο δέντρο που βρίσκεται δεκάδες μέτρα μακρύτερα έτσι ώστε το δεύτερο να ξεκινήσει μια διαδικασία κατασκευής κάποιου χημικού που θα απωθήσει αυτό το συγκεκριμένο είδος εντόμων. Έτσι, τα δέντρα αλληλοπροστατεύονται. Η πληροφορία, πιθανότατα, μεταβιβάζεται με τη μορφή αρώματος. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι τα φυτά είναι σε θέση να προσλαμβάνουν οσμές όσο και να εκπέμπουν. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι έχει αναπτυχθεί κάποιο είδος τηλεπάθειας ανάμεσα στα δέντρα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα πως αυτό που ονομάζουμε πνευματική τηλεπάθεια, να πραγματοποιείται με την όσφρηση. Ίσως να μην διαβάζουμε τη σκέψη κάποιου άλλου, την οσφραινόμαστε’.

Ο Αδόλφος Χίτλερ συνήθιζε να λέει σαρκαστικά: ‘Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένας τυμπανιστής κι ένας σαλπιγκτής που συναθροίζει τις μάζες’. Η στόχευση στον ερπετοειδή εγκέφαλο αποτελεί μια πραγματικότητα καθώς εκεί δεν εδράζει η Λογική. Η ανατομική αυτή πραγματικότητα αποτέλεσε εργαλείο χειραγώγησης και προπαγάνδας με σκοπό την επιτυχή έκβαση πολιτικών και άλλων σκοπών. Ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους νευρο φυσιολόγους ο Ιβάν Παβλόφ (1849-1936) του οποίου το όνομα ο Στάλιν χάρισε το 1935 στο Ινστιτούτο Πειραματικής Ιατρικής της Ρωσίας, υποστήριζε πως οι άνθρωποι είναι απλά περίπλοκες ‘μηχανές αντανακλαστικών’. Κατά τον Παβλόφ υπάρχουν τρείς διακριτές καταστάσεις οριακού εξαναγκασμού: Η Ισοδύναμη, η Παράδοξη και η Υπερπαράδοξη. Για να επιτύχει η ‘πλύση εγκεφάλου’ πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι τρείς αυτές καταστάσεις (Conditioned Reflexes and Psychiatry). Οι πρακτικές του βασίστηκαν σε σκύλους οι οποίοι με το άκουσμα ενός συγκεκριμένου ήχου έβγαζαν , σάλια από το στόμα τους καθώς τον είχαν συνδέσει με φαγητό.

Η ύπαρξη του ερπετοειδούς εγκεφάλου αποτελεί μια βασική παράμετρο πάνω στη οποία βασίστηκε η μελέτη για τον έλεγχο, καθορισμό και επηρεασμό της κοινής γνώμης στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Το κατά πόσο κρίνετε επιτυχής αυτή η προσπάθεια είναι κάτι που χρίζει διεξοδικής ανάλυσης.

Πηγή: Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση, AGRINIOART, Εκδόσεις AgrionioArt

A Grain of Sand Called Universe

 

«Είμαι ένας άνθρωπος», είπε, ο Στίβεν Χόκιν «που ποτέ δεν ξεχνώ ότι είμαι στη Γη – αν και η γυναίκα μου πολλές φορές, πιστεύει ότι προέρχομαι από άλλο πλανήτη. Ενδιαφέρομαι για την ανθρώπινη φυλή. Ομως έχουμε φτιαξει τόσα πράγματα, που σήμερα να έχουμε τη δύναμη να καταστρέψομε τους εαυτούς μας, αλλά και τον πλανήτη ολόκληρο. Εχουμε την τεχνολογία να κάνουμε ότι θέλουμε. Ελπίζω όμως να έχουμε τη σοφία να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη αυτή για να αναπτυχθούμε ως ανθρώπινο είδος και να εποικήσουμε το γαλαξία».
Ο κ . Χόκιν ρωτήθηκε και για τη θεωρία που διατύπωσε ο Αϊνστάιν και του ζητήθηκε να απαντήσει ποιά είναι τα όρια της ευθύνης του επιστήμονα απέναντι στην ανθρωπότητα.
«Δεν πιστεύω», είπε, «ότι ο Αϊνστάιν ανακάλυψε την τέλεια ενοποιημένη θεωρία (Σ.Σ. Τη θεωρία δηλαδή που θα δώσει απάντηση στο ερώτημα της γέννησης,τ ης ύπαρξης και της εξέλιξης του Σύμπαντος). Δούλευε σε λάθος κατεύθυνση διότι δεν πίστευε στην Κβαντική, που είναι βασική στη Φυσική. Αν είχε ανακαλύψει μια ενοποιημένη θεωρία θα την είχε δημοσιεύσει.
Η γνώση όμως δεν έχει τέλος. Οι επιστήμονες έχουν την ευθύνη να προχωρήσουν τη γνώση και να τη μεταφέρουν στον κόσμο, ώστε όλοι να έχουν κέρδος.
Αν υπήρχαν αρκετές γνώσεις στην εποχή του Αινστάιν για να διατυπωθεί μια πλήρως ενοποιημένη θεωρία και ο Αϊνστάιν να μην την είχε διατυπώσει κάποιος άλλος θα το είχε κάνει.
Δεν χρειάζεται όμως μια ενοποιημένη θεωρία για να κατασκευάσεις μια υδρογονοβόμβα. Εχουμε κατασκευάσει αρκετά για να καταστρέψουμε τους εαυτούς μας. Μια ενοποιημένη θεωρία δεν θα το άλλαζε αυτό».
Ο διάσημος επιστήμονας είπε επίσης ότι έχουμε πιθανότητες 50-50 να διατυπωθεί μια πλήρης θεωρία σε 20 χρόνια.
Εκείνο όμως που επίσης τόνισε είναι η αξία του πειράματος στη Φυσική. «Καμία θεωρία», είπε «δεν είναι καλή, αν δεν επαληθεύεται πειραματικά»
Ο Στίβεν Χόκιν απάντησε και σε μια ερώτηση που έμοιαζε αναπόφευκτη: «Υπάρχει σχέση μεταξύ Τέχνης και Επιστήμης;»
«Νομίζω», είπε «ότι αυτό θα χρειαζόταν ένα βιβλίο για να απαντηθεί. Εδώ, για να εδινε μια πλήρη απάντηση θα χρειαζόμασταν μια ολόκληρη νύχτα.
Ομως, για να είμαι σύντομος, θα σας πω πως θεωρώ ότι Τέχνη και Επιστήμη ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες του ανθρώπινου πνεύματος.
Εμένα, μ’ αρέσει πολύ η μουσική. Μπορείτε μάλιστα να δείτε τις μπαταρίες στο καροτσάκι μου. Η μια ονομαζεται Μότσαρτ και η άλλη Μάλερ. Εχω άλλες δύο που η μια ονομάζεται Βέρντι και η άλλη Μπράμς εχω και μια που την ονόμαζα Μπαχ, αλλά τώρα αυτή είναι νεκρή. Η μουσική αγγίζει κατ’ ευθείαν στο πνεύμα του ανθρώπου.
Με πολύ χιούμορ απάντησε ο Στίβεν Χόκιν και στην υποθετική ερώτηση: «Αν ένας άνθρωπος μπορεί να ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός μπορεί να γίνει αθάνατος;»
«Αν ταξιδεύεις με την ταχύτητα του φωτός ο χρόνος κυλάει για σένα πιο αργά σε σχέση με τους ανθρώπους που δεν κινούνται. Αυτό έχει αποδειχθεί πειραματικα, τοποθετώντας ρολόγια υψηλής ακριβείας μέσα σε αεροπλάνα που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα.
Ομως, ο χρονος που θα κερδίσεις θα σπαταληθεί μέσα στο αεροπλάνο με το να τρως όλο και περισσότερο από τα φαγητά που σου προσφέρουν οι αεροπορικές εταιρίες!

Επίσης : http://spithes.wordpress.com/2012/03/18/magicofreality/

Σapientia

Είναι φυσικό να μην μπορείς να κατανοήσεις τον κόσμο.Είναι φτιαχτός,τεχνητός,ανθρώπινος.Δεν περιλαμβάνει τις μεταβλητές της φύσης,της ζωής,του σύμπαντος.Το σύμπαν,όντως,ένας αχανής,ατελείωτος κόσμος πιθανοτήτων,ένα μεγάλο κενό γεμάτο τίποτα,χαμένος χώρος…

Ας υποθέσουμε οτι είσαι ένα υπολογιστής,ένας εξελιγμένος υπολογιστής.Μια τεχνητή νοημοσύνη δηλαδή που δεν λαμβάνει απλά ένα πρόγραμμα για να ενεργήσει μέσα σε ένα στενό όριο πράξεων.Πως θα αντιληφθείς τον κόσμο γύρω σου?Ας υποθέσουμε οτι δεν είσαι μόνο το κουτί,έχεις την ικανότητα να κινείσαι,να βλέπεις,να ακούς.Αισθήσεις δηλαδή.Πως θα αντιληφθείς τώρα τον κόσμο γύρω σου?Θα προσπαθήσεις να δώσεις εξηγήσεις σε ότι σε περιβάλλει?

Σου θυμίζει τίποτα?

Η πραγματικότητα είναι πως όσα θες να μάθεις,όλα τα «γιατί» και τα «πώς»,δεν βρίσκονται εκεί έξω,βρίσκονται μέσα στο μυαλό σου.Πόσο χρειάστηκε η ανθρωπότητα για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο?…Στο σήμερα,στην εξέλιξη.Αλλά εσύ,αντίθετα,τα θέλεις όλα άμμεσα,τώρα,χωρίς πόνο,ενώ είσαι γεμάτος φόβο.

Ψάχνωντας,ανακαλύπτεις πως πολλά αρχειακά βρίσκονται σε μονές.Πρέπει να ανατρέξεις στην ιστορία για να κατανοήσεις το ύφασμα,τον ιστό της ανθρώπινης κοινωνίας.Περιέργως πολλά χρήσιμα αρχεία,ιστορικά δεδομένα βρίσκονται σε μονές,θρησκευτικές λατρείες.

Υπάρχει ένα πάζλ.Για τον ένα ή τον άλλο λόγο,ανθρώπινο παράγοντα ή μή,υπάρχει.

Υπάρχουν γεγονότα εξίσου κι όλα έχουν μια κοινή ρίζα,τον άνθρωπο.Ο άνθρωπος κρύβει,κανείς άλλος.Ο άνθρωπος θεωρεί πως έχει συμφέροντα,κανένα ζώο.Ο άνθρωπος υποκρίνεται,δολοφονεί σκόπιμα-άσκοπα.Άνθρωπο λένε το ζώο που δημιουργεί θάνατο και δικαιολογίες για να τον συγκαλύψει.

Η ανθρώπινη ιστορία έχει ένα μόνιμο συμβάν,ένα πρότυπο που ακολουθεί πιστά ανα τους αιώνες,την βία και τον πόλεμο,τις καταστροφές σε μαζική κλίμακα.

Δεν θές να μάθεις,φοβάσαι την πραγματικότητα γιατί μέσα στον φόβο γεννήθηκες,μέσα στο σκοτεινό,στο οικείο,στο ασφαλές.Οτιδήποτε πέρα απο αυτό είναι φόβος.»Ο σκλάβος δεν μπορεί να δεί τα δεσμά του» είπε ο Ρουσσώ,ήξερε.Ο φυλακισμένος,μετά απο 50 χρόνια δεν θα αντέξει αν αφεθεί ελέυθερος στην πραγματικότητα,θα προτιμήσει να αυτοκτονήσει απο το να κατανοήσει.

Είναι ντελικάτη η υποκρισία και το πλέγμα των ψευδαισθήσεων της ανθρώπινης κοινωνίας.Αν μιλήσεις την αλήθεια,όσο και την αγάπη,θα σταυρωθείς.Επίσης ιστορικό καταγεγραμμένο.Όλοι οι τρελοί επιστήμονες τελικά θεωρήθηκαν πρωτοπόροι.Οι αντιφάσεις και η έλλειψη κατανόησης,η υποκρισία αντί της αλήθειας,ο σκοταδισμός αντί του φωτός,οι θεοί παρά του ανθρώπου,όλα παίζουν τον ρόλο τους και τον παίζουν γιατί είναι ένα θέατρο.

Αν δείς μια πινακίδα θα το ξανασκεφτείς.Αν κάποιος σου πεί «είναι ο νόμος!» θα το ξανασκεφτείς.Σα να σου έχουν αποτυπωθεί όλα μές το μυαλό σου και για να τα σπάσεις,πρέπει να αναζητήσεις.Πως θα μάθεις να ανάψεις το κερί για να μην περπατήσεις στα σκοτεινά?Πως θα βρείς το κουράγιο να βγείς απο το ασφαλές σκοτάδι σου?

Μικρές ιδεολογίες που θα μεγαλώνουν.Περιέργως ξανά,όλο και κάποιος προσφέρει μια ιδεολογία για να αφομοιώσουμε,να υπακούσουμε σε νέους,διαφορετικούς νόμους,να γίνουμε μερικώς ανατρεπτικοί και ριζοσπάστες.Ακόμα μια μικρή έκρηξη αδρεναλίνης,τι ωραία.Επανάσταση.Εξέλιξη?

 

 

Μια σταγόνα φαντασία,μια λογική…babysteps and wormholes…

Το ξέρω οτι φοβάσαι.Είναι πιο έυκολο να φτιάξουμε ένα όπλο απο το να πιαστούμε χέρι-χέρι και να φτάσουμε κάπου.Το να εμπιστευθείς,να κατανοήσεις,χρειάζεται κόπος,σκέψη,ενέργεια που πρέπει να διοχετευθεί συνειδητά προς την δημιουργικότητα κι όχι την καταστροφή.Είναι πιο έυκολο να πώ «και τι νόημα έχει?»,απο «μπορώ να εξελιχθώ».Μάθαμε στα εύκολα,γεννηθήκαμε μέσα σε αυτά,πως να αντέξουμε χωρίς?Το να μάθεις το μυαλό να σκέφτεται λογικά είναι δύσκολο, ασυνήθιστο. Δεν χρειάζεται να υποβάλουμε τον εαυτό μας στην λογική σκέψη κι όσα επιφέρει.Οι σκέψεις φέρνουν ερωτήσεις και οι ερωτήσεις αναζήτηση και περισσότερη σκέψη.Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για αυτά.Πρέπει να ζήσουμε…πρέπει.

Υπάρχει ήδη σχέδιο,να μεγαλώσω,να πάω σχολείο,να βρώ δουλειά,να παντρευτώ και να κάνω παιδιά.Τόσο έυκολο,γιατί να το αλλάξουμε?Απλά πράγματα.Απλά…

The Poetry of Science

Καθώς ωριμάζω συνειδητοποιώ πόσο κρίσιμο είναι να συναντάω όμορφα μυαλά και όχι όμορφους ανθρώπους.

Άνθρωποι όπως οι Neil deGrasse Tyson, Μανο Δανεζη, Στρατο Θεοδωσιου και άλλοι που το έχουν κάνει,παρόλα αυτά χρειαζόμαστε περισσότερα όμορφα μυαλά να βρούν το θράσσος να βγούν παραέξω όπως οι παραπάνω που ανέφερα και να εκπαιδέυσουν την αποχαυνωμένη και κοιμώμενη μάζα.

Να τους δείξουν την ομορφιά της ζωής μέσα απο την πραγματικότητα και όχι μέσα απο τις παραισθήσεις της πολιτικής και της θρησκείας και της οικονομίας.Ο εγωκεντρισμός είναι μια ασθένεια,όπως πολλές διδαγμένες απο το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού.

Φαίνεται πως ικανοποιούμαστε με το να ΜΗΝ είμαστε άνθρωποι,λέμε «όχι ρε,δε γουστάρω την τόση πολλή νοημοσύνη μου,θα ζώ μές την άγνοια και την ηλιθιότητά μου!!!»,αυτό λέμε ουσιαστικά όταν ασπαζόμαστε πολιτικές ιδεολογίες και θρησκευτικά δόγματα ή θεσμοθετούμε με βάση οικονομικά συστήματα τύπου καπιταλισμού,είναι μια εξωφρενικά παράλογη απόφαση του να ΜΗΝ είμαστε άνθρωποι!

Το κενό είναι το πιο γεμάτο πράγμα μές το σύμπαν

Ετσι βλεπω τον κοσμο Επ.1 – YouTube.

«Επιστήμη και νέος πολιτισμός»

Η επαναστατική ανατροπή των επιστημονικών ιδεών που ισχύουν έως σήμερα και ο τρόπος με τον οποίο επηρεάζει τη δομή και την εξέλιξη των θεολογικών και πολιτικών συστημάτων εξετάζονται στο 1o επεισόδιο.
Η εκπομπή ακολουθεί τα πρώτα βήματα αυτής της δυναμικής πολιτισμικής ανασυγκρότησης…

Η νέα σειρά του τρίτου καναλιού της δημόσιας τηλεόρασης αποτελεί, τρόπον τινά, συνέχεια της επιτυχημένης σειράς των επιστημονικών εκπομπών της ΕΤ3 με τον τίτλο «Το Σύμπαν που αγάπησα» και τους ίδιους επιστημονικούς συντελεστές τον Μανο Δανεζη(Επικουρος καθηγητης αστροφυσικης Παν. Αθηνων) και τον Στρατο Θεοδωσιου(Αστροφυσικος,αναπληρωτης καθηγητης Παν.Αθηνων)

Είσαι μέσα στο αμάξι σου οδηγώντας και στρίβεις ή παρεκλίνεις,αν θές,απο την πορεία σου μπαίνωντας σε ένα άλλο δρόμο που όμως οδηγεί σε αδιέξοδο.Τι κάνεις?Όπισθεν.Όταν μπαίνεις σε ένα δόγμα,μια ιδεοληψία παγιωμένη ,γιατί μένεις μέσα σε αυτή?Σου προσφέρει κάποια αφάλεια ίσως?Απο τι?Τι φοβάσαι,τι σε καταδιώκει?Φοβάσαι την ίδια σου την σκέψη.Γιατί μπαίνωντας σε οποιοδήποτε δόγμα ο κύριος «νόμος» του είναι να σταματήσεις να σκέφτεσαι.Κι αυτή είναι η ασφάλεια που επιδίωκες.Γιατί όμως φοβάσαι να σκέφτεσαι και θεωρείς την άγνοια σφάλεια?Γιατί ζείς σε μια κοινωνία,προετοιμασμένη να σε τυποποιήσει και χαρακτηρίσει με διάφορα «αρνητικά» προσωνύμια που θα υποβιβάσουν την ανθρώπινη αξία σου στα μάτια των συμπολιτών σου.Και αυτή η μοντέρνα αξία,ο σύγχρονος τρόπος ζωής,είναι το ουσιώδες της ζωής που μας μάθανε οτι πρέπει επιδιώκουμε.Παρεκλίνωντας απο την νόρμα και το δογματικό πλαίσιο των θεσμών διατρέχεις τον κίνδυνο να ξεκινήσεις μια αλυσιδωτή αντίδραση αφύπνισης της κριτικής σου σκέψης.Παρεκλίνωντας απο την πεπατημένη είναι σα να μπαίνεις στο ναρκοπέδιο της γνώσης,όπου κάθε νάρκη που πατάς θα μαθαίνεις και κάτι νέο διευρύνωντας την γνώση σου και άρα την αυτογνωσία σου και άρα την αξία σου ώς πνευματικό όν.Κάθε έκρηξη επίσης θα είναι ένα πλήγμα για την υλιστική σου αξία στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα της υποκρισίας και του παραλόγου.

Ο Πυθαγόρας ανήκει στους λιγότερο γνωστούς φιλοσόφους(…).Έδωσε έμφαση σε ένα πράγμα πάνω απ’όλα – στη σημασία αυτής καθαυτής της μάθησης.Πίστευε οτι είναι ανοησία να θεωρεί κανείς οτι η λογική είναι η πιο σημαντική απο όλες μας τις ικανότητες και ακόμη οτι χρειάζεται να καταβάλει κανείς μεγάλη προσπάθεια για την ανάπτυξή της.Επίσης απαρίθμησε έξι πλεονεκτήματα γνώσης πάνω απο άλλα αγαθά,όπως πλούτος,η ισχύς,η δόξα,η ομορφιά και η δύναμη.

Η γνώση ωφελεί όχι μόνο το άτομο,αλλά και την κοινωνία ,διότι οι ανακαλύψεις που γίνονται απο τους φιλοσόφους γίνονται κοινό κτήμα όλων.

Χωρίς γνώση δεν είμαστε ικανοί να απολάυσουμε τα οφέλη άλλων αγαθών.

Η γνώση δεν μειώνεται όταν χρησιμοποιείται ή όταν μοιράζεται στους άλλους.

Οι περισσότεροι άντρες και γυναίκες εκ φύσεως στερούνται τα μέσα για να προοδέυσουν όσον αφορά τον πλούτο ή την ισχύ,όλοι όμως έχουν την ικανότητα να προοδέυσουν σε γνώση.

Αντίθετα με το σώμα,το οποίο παρά τη φροντίδα μας θα εξασθενίσει και θα πεθάνει,η γνώση διαρκεί σε όλη μας τη ζωή και σε ορισμένους φέρνει αθάνατη δόξα.

Η γνώση οδηγεί πάντα τους άντρες και τις γυναίκες να εξυπηρετούν τους άλλους.

The Most Astounding Fact