Ηλεκτρισμός και πετρέλαιο.Τόσο αντέχει ο πολιτισμός του ανθρώπινου είδους.Όταν ένα απο τα δύο ή και τα δύο χαθούν τότε εμφανίζεται το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας.Αυτό της απόγνωσης,του τρόμου της άγνοιας και της ανικανότητας της σκέψης.
Πάντα θα λατρεύουμε ανθρώπους όπως ο Ιησούς,ο Τολστόι,ο Γκάντι και λοιποί γιατί μίλησαν υπέρ του φτωχού ανθρώπου ζώντας ανάμεσά του κι όχι πάνω από αυτόν,αντίθετα από τις πολιτικές ιδεολογίες που έμειναν θεωρίες γραμμένες σε ένα κομμάτι χαρτί.Τόλμησαν να εκφράσουν τα τρομαγμένα,τρομοκρατημένα συναισθήματα μιας άλαλης πλειοψηφίας.Διψάμε για ισότητα και ισορροπία,αρμονία κι εσωτερική ανάπτυξη,αλλά μας δίδαξαν πως αυτά δεν είναι προτερήματα αλλά δαιμόνια.Γι’αυτό κι αυτοί αφορίστηκαν,κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν από Εκκλησίες και θρησκείες, από θεσμούς που θέλουν να βάλουν τάξη κάτω από το δικό τους πρίσμα συμφερόντων κι εννοιών,που θεωρούν τον εαυτό τους ως ανώτερη τάξη που πρέπει να κρατά εξουσία και μαστίγια στα χέρια της ώστε να καπηλεύεται, για το κοινό καλό.
Όλες οι μεγάλες αλήθειες λοιπόν ξεκίνησαν ως βλασφημίες,όλες τις ερωτευτήκαμε μέχρις ότου κάποιος «ανώτερος» να τις καταδικάσει.Τότε ξανά σκύψαμε το κεφάλι,όχι γιατί είμαστε ταπεινοί αλλά γιατί αυτό θα έκανε ο κάθε καλός σκλάβος,που του έχουν δοθεί τροφή και στέγαση,εργασία κι εκπαίδευση ακόμη.Ή θα γίνεις αιρετικός και καταδικασμένος ή θα συνεχίσεις να τρέφεσαι μια ζωή με ψευδαισθήσεις και πτώματα.
Είναι φυσικό παρόμοιοι άνθρωποι,όχι να ξεχωρίζουν,αλλά εμείς οι πτωχοί το πνεύματι να τους διαλέγουμε και ξεχωρίζουμε.Κρατάμε αυτούς ψηλά στην εκτίμησή μας γιατί δεν αντέχουμε να το κάνουμε για τον εαυτό μας.Όχι στο πνευματικό επίπεδο τουλάχιστον.Κάθε επανάσταση ξεκινάει από μέσα προς τα έξω.Αν σου δώσουν ένα όπλο και νομίσεις οτι έτσι επαναστατείς κάνεις λάθος,δεν ακολουθείς τίποτα περισσότερο από εντολές και προτροπές άλλων. Ότι δεν είναι δικό σου θα σε στοιχειώνει για πάντα.
Από την άλλη πλευρά νιώθουμε να απειλούμαστε.Φτιάξαμε αυτόν τον κόσμο μες το μυαλό μας για το πως πρέπει να είναι τα πράγματα,η δομή της κοινωνίας και ξοδέψαμε την ζωή για να το κάνουμε.Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι και αν κάναμε λάθος.Μάθαμε ότι το λάθος στον Καπιταλισμό δεν είναι αποδεκτό.Όχι απλά δεν πρέπει να κάνουμε λάθη,αλλά πρέπει να δικαιολογούμαστε.Είναι νόμος,να στεκόμαστε ανεύθυνα δείχνοντας με το δάχτυλο τον διπλανό.
Όταν ένας άνθρωπος υποστεί πλύση εγκεφάλου από ένα δόγμα ή μια ιδεολογία (πολιτική ή θρησκευτική,καμία διαφορά),γεμάτο νόμους και περιορισμούς πιο περίπλοκους από την ίδια την αναπνοή,τότε τι χώρος μένει για ανάπτυξη του πνεύματος της σκέψης?Δεν υπάρχει χώρος,υπάρχει όμως χρόνος.Δημιουργήσαμε τον χρόνο για να αισθανόμαστε την πίεση της μικρότητας μας κι έτσι αναζητάμε ψευδαισθήσεις (βλέπε αθανασία κτλ.) Ζητάμε το ψέμα,αυτό έγινε το ευαγγέλιο της λύτρωσης μας.
Αν κάτσεις μες το σκοτάδι,αδερφέ μου,οποιοδήποτε φως εμφανιστεί θα είναι μια λυτρωτική δέσμευση σε αυτό.Δεν μας νοιάζει αν αυτό το φως είναι τεχνητό,μή πραγματικό δηλαδή,μας ενδιαφέρει οτι πλέον βλέπουμε,κάτι,όσο ψεύτικο κι αυτό είναι. Μες το σκοτάδι θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια με κατάρες και προσευχές προσμένοντας ανύπαρκτους θεούς.Ανώτερα από εμάς πλάσματα που θα μας καθησυχάσουν παίρνοντάς μας στην αγκαλιά της «γνώσης» τους.Είναι όπως εμείς φαιρόμαστε στα κατοικίδια μας.Βλέπετε την φαυλότητα?
Η γνώση και η φιλοσοφία είναι σαν τις επαναστάσεις,δεν υπάρχει τελική και ξεκινάνε πάντα εκ των έσω.
(Αυτό το κείμενο γράφτηκε κάτω από την ασφυκτική πίεση ενός κεριού.Δολοφονικές και ύπουλα αιρετικές αυτές οι διακοπές ρεύματος.Σε άλλους διακόπτουν και την σκέψη,σε άλλους την αναπτύσσουν ένα βήμα παραπέρα.)
Το Σαλιγκάρι 