Ναόμι Κλάιν: Πώς η επιστήμη μάς λέει να επαναστατήσουμε – Η Αυγή Online

Ναόμι Κλάιν: Πώς η επιστήμη μάς λέει να επαναστατήσουμε – Η Αυγή Online.

«Είναι η γη γαμημένη; Η δυναμική ματαιότητα της παγκόσμιας περιβαλλοντικής διαχείρισης και οι δυνατότητες για την αειφορία μέσω του ακτιβισμού άμεσης δράσης».

 

Μετάφραση: Παπακυριακοπούλου Κατερίνα

Τον Δεκέμβριο του 2012, ένας ερευνητής πολύπλοκων συστημάτων, ο Brad Werner, βρέθηκε ανάμεσα σε 24.000 επιστήμονες στη φθινοπωρινή συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικών, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Σαν Φρανσίσκο. Το φετινό συνέδριο είχε κάποια μεγάλα ονόματα στους συμμετέχοντες, από τον Ed Stone του Voyager της Nasa μέχρι τον κινηματογραφιστή James Cameron.

Ήταν, όμως, του ίδιου του Werner η ομιλία που προξένησε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είχε τίτλο: «Είναι η γη γαμημένη; Η δυναμική ματαιότητα της παγκόσμιας περιβαλλοντικής διαχείρισης και οι δυνατότητες για την αειφορία μέσω του ακτιβισμού άμεσης δράσης».

Ο γεωφυσικός από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια μίλησε για τα όρια του συστήματος, για διαταραχές, ελκυστές, διακλαδώσεις και ένα σωρό άλλα πράγματα, αρκετά ακατανόητα για τους αμύητους στην περίπλοκη θεωρία των συστημάτων. Αλλά το βασικό θέμα ήταν αρκετά σαφές: ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει κάνει την εξάντληση των πόρων τόσο γρήγορη και χωρίς φραγμούς που ως απάντηση τα συστήματα γίνονται επικίνδυνα ασταθή. Πιεζόμενος από έναν δημοσιογράφο για μια ξεκάθαρη απάντηση στην ερώτηση «μας έχουν γαμήσει;», ο Wernerαφήνει στην άκρη την ορολογία και απαντά «Άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο».

Υπήρχε μία δυναμική στο μοντέλο, όμως, που έδωσε κάποια ελπίδα. Ο Werner την ονόμασε «αντίσταση» – κινήματα «ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων» που «υιοθετούν συγκεκριμένες δυναμικές που δεν χωρούν στον καπιταλιστικό πολιτισμό». Αυτό συμπεριλαμβάνει «περιβαλλοντική άμεση δράση, αντίσταση έξω από την αυταρχική κουλτούρα, όπως σε διαδηλώσεις πολιτών, εργαζομένων, αναρχικών και άλλων ομάδων ακτιβιστών».

Οι σοβαρές επιστημονικές συναθροίσεις συνήθως δεν περιλαμβάνουν καλέσματα για μαζική πολιτική αντίσταση, πόσο μάλλον για άμεση δράση και σαμποτάζ. Αλλά και πάλι, ο Werner δεν ζητούσε ακριβώς αυτό. Απλώς παρατηρούσε ότι η μαζική εξέγερση του κόσμου αποτελεί την πηγή της «τριβής» που επιχειρεί να σταματήσει την οικονομική μηχανή που δρα ανεξέλεγκτα. Γνωρίζουμε ότι παρελθοντικά κοινωνικά κινήματα «έχουν τεράστια επίδραση στο πώς οι κυρίαρχοι πολιτισμοί εξελίχθηκαν», διαπιστώνει. «Αν σκεφτόμαστε το μέλλον της γης και τηςσυνύπαρξής μας με το περιβάλλον, πρέπει να συμπεριλάβουμε την αντίσταση ως μέρος της δύναμής μας». Και αυτό, όπως υποστήριξε ο Werner, δεν είναι θέμα άποψης αλλά «πραγματικά θέμα γεωφυσικής».

Αρκετοί επιστήμονες έχουν βγει στους δρόμους παρακινημένοι από τα αποτελέσματα των ερευνών τους. Φυσικοί, αστρονόμοι, γιατροί και βιολόγοι έχουν οργανώσει κινήματα κατά των πυρηνικών όπλων, της πυρηνικής ενέργειας, του πολέμου και της χημικής ρύπανσης. Και το Νοέμβριο του 2012, η Nature δημοσίευσε έναν σχολιασμό του Jeremy Grantham, με το οποίο παρότρυνε τους επιστήμονες να ακολουθήσουν την παράδοσή του και να «συλληφθούν αν είναι απαραίτητο», επειδή η αλλαγή του κλίματος «δεν είναι μόνο η κρίση των ζωών μας αλλά και η κρίση του είδους μας»

Πάντως, ο Werner δεν λέει ότι η έρευνα τον οδήγησε στο να αναλάβει δράση για να σταματήσει μια συγκεκριμένη πολιτική. Λέει ότι η έρευνά του δείχνει ότι ολόκληρο το οικονομικό μοντέλο μας αποτελεί απειλή στην οικολογική σταθερότητα. Και πράγματι η αντίσταση σε αυτό το μοντέλο είναι ο καλύτερος τρόπος της ανθρωπότητας να αποφύγει την καταστροφή.

Δεν είναι μόνος του σε αυτό το δύσκολο έργο. Ο Werner είναι μέρος μιας μικρής αλλά με ολοένα μεγαλύτερη επιρροή ομάδας επιστημόνων, των οποίων η έρευνα τούς οδηγεί σε αντίστοιχα συμπεράσματα. Και για όποιον επαναστάτη ονειρεύτηκε ποτέ να αντισταθεί στην παρούσα οικονομική σειρά, το έργο αυτό θα ήταν μοναδικού ενδιαφέροντος, επειδή υπονομεύει το σκληρό σύστημα για κάτι καινούριο, που δεν σχετίζεται πια με απλή ιδεολογική προτίμηση, αλλά περισσότερο με την προστασία του ανθρώπινου είδους.

Ο Βρετανός Kevin Anderson, αναπληρωτής διευθυντής στο Tyndall Centre Έρευνας για την Κλιματική Αλλαγή, έχει ηγετικό ρόλο σε κάποιες νέες επαναστάσεις επιστημόνων. Απευθυνόμενος σε όλα τα μέλη του Τμήματος Διεθνούς Ανάπτυξης του Συμβουλίου του Μάντσεστερ, ο Anderson έχει ξοδέψει περισσότερο από μία δεκαετία να μεταφράζει υπομονετικά τις επιπτώσεις της τελευταίας επιστημονικής έρευνας για το κλίμα σε πολιτικούς, οικονομολόγους και ακτιβιστές. Με σαφείς και κατανοητούς όρους, καθορίζει έναν αυστηρό χάρτη που υποδεικνύει την διατήρηση της αύξησης της παγκόσμιας  θερμοκρασίας στους 2 βαθμούς Κελσίου, ένας στόχος που θα ξόρκιζε την καταστροφή.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, τα χαρτιά και οι διαφάνειες του Anderson έχουν γίνει ακόμα πιο αφυπνιστικά. Κάτω από τίτλους όπως «Κλιματική Αλλαγή: Πηγαίνοντας πέρα από το επικίνδυνο… Σκληροί αριθμοί και πενιχρές ελπίδες», διαπιστώνει ότι οι πιθανότητες να παραμείνουμε σε ασφαλή επίπεδα θερμοκρασίας μειώνονται ταχύτατα.

Με την συνάδελφό του, Alice Bows, ειδική σε θέματα μετριασμού της κλιματικής αλλαγής στο Κέντρο Tyndall, ο Anderson διαπιστώνει ότι έχουμε χάσει τόσο χρόνο σε πολιτική στασιμότητα και αδύναμες κλιματικές πολιτικές που τώρα αντιμετωπίζουμε χτυπήματα τόσο δραστικά που αμφισβητούν τη θεμελιώδη λογική της ιεράρχησης της αύξησης του ΑΕΠ πάνω απ’ όλα.

Ο Anderson και η Bows μάς ενημερώνουν ότι ο συχνά αποκαλούμενος μακροπρόθεσμος στόχος μείωσης – 80% μείωση των εκπομπών αέριων ρύπων κάτω από τα επίπεδα του 1990 μέχρι το 2050 – έχει επιλεχθεί ξεκάθαρα για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και δεν έχει «καμία επιστημονική βάση». Αυτό συμβαίνει επειδή οι επιπτώσεις του κλίματος δεν έρχονται μόνο από ό, τι εκπέμπουμε σήμερα και αύριο, αλλά από όλες τις εκπομπές που συσσωρεύονται στην ατμόσφαιρα με το χρόνο. Και μας προειδοποιούν ότι με το να επικεντρωνόμαστε στους στόχους που αφορούν σε 3-4 δεκαετίες αργότερα – αντί να κοιτάμε τι μπορούμε να κάνουμε για να κόψουμε τον άνθρακα εντελώς και άμεσα – ρισκάρουμε να επιτρέψουμε σε όλες μας τις εκπομπές να συνεχίσουν για χρόνια.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι Anderson και Bows υποστηρίζουν ότι, αν οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων χωρών σοβαρολογούν για τον μακροπρόθεσμο στόχο της μείωσης της θερμοκρασίας και αν η μείωση αυτή θα ισχύσει ισότιμα για κάθε χώρα, τότε οι μειώσεις πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερες και να γίνουν πολύ πιο σύντομα.

Για να έχουμε ακόμα και 50-50 πιθανότητες να φτάσουμε τον στόχο των 2 βαθμών Κελσίου (ο οποίος, όπως αυτοί και πολλοί άλλοι επισημαίνουν, ήδη περιλαμβάνει την αντιμετώπιση επιβλαβών κλιματικών επιπτώσεων), οι εκβιομηχανισμένες χώρες πρέπει να αρχίσουν να μειώνουν τις εκπομπές αερίων ρύπων στο 10% περίπου το χρόνο – και πρέπει να αρχίσουν άμεσα. Όμως, οι Anderson και Bows πάνε παρακάτω, υπογραμμίζοντας ότι αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη μέτρια τιμολόγηση του διοξειδίου του άνθρακα ή τις «πράσινες» λύσεις που συχνά υποστηρίζουν οι μεγάλες «πράσινες» ομάδες. Τα μέτρα αυτά θα βοηθήσουν αλλά δεν αρκούν: μία 10% μείωση εκπομπών αερίων ρύπων, χρόνο με το χρόνο, κυριολεκτικά δεν έχει προηγούμενο από τότε που αρχίσαμε να τροφοδοτούμε τις οικονομίες μας με άνθρακα. Συγκεκριμένα, οι μειώσεις πάνω από 1% το χρόνο «έχουν συνδεθεί ιστορικά μόνο με οικονομική ύφεση ή αναταραχή», όπως είπε ο οικονομολόγος Nicholas Stern το 2006.

Ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν έγιναν μειώσεις (οι πρώην σοβιετικές χώρες είχαν ετήσιες μειώσεις της τάξης του 5% σε μια περίοδο 10 χρόνων). Οι μειώσεις δεν έγιναν μέχρι την κρίση της Wall Street το 2008 (πλούσιες χώρες βίωσαν περίπου 7% μείωση ανάμεσα στο 2008 και το 2009, αλλά οι δικές τους εκπομπές άνθρακα ανέκαμψαν το 2010, ενώ οι εκπομπές στην Κίνα και την Ινδία συνέχισαν να αυξάνονται). Μόνο μετά το μεγάλο κραχ του 1929, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχείρησαν τη μείωση των εκπομπών για αρκετά συνεχόμενα χρόνια και για ποσοστό πάνω από 10% ετησίως – ήταν, όμως η χειρότερη οικονομική κρίση της σύγχρονης εποχής.

Αν θέλουμε να αποφύγουμε αυτή την καταστροφής, επιτυγχάνοντας τους στόχους μας όπως τους υπαγορεύει η επιστήμη, η μείωση του άνθρακα πρέπει να γίνει προσεκτικά μέσα από αυτό που οιAnderson και Bows περιγράφουν ως «ριζικές και άμεσες στρατηγικές υπανάπτυξης στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και άλλα πλούσια έθνη». Κάτι το οποίο είναι καλό, με εξαίρεση το γεγονός ότι έχουμε ένα οικονομικό σύστημα που τοποθετεί την ανάπτυξη του ΑΕΠ πάνω από οτιδήποτε άλλο, παραβλέποντας τις συνέπειες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Αυτό, λοιπόν, που οι Anderson και Bows λένε είναι ότι προλαβαίνουμε ακόμα να αποφύγουμε την καταστροφική υπερθέρμανση, αλλά όχι μέσα από τους κανόνες του καπιταλισμού όπως είναι κατασκευασμένοι τώρα. Ίσως αυτό είναι το καλύτερο επιχείρημα που είχαμε ποτέ για να αλλάξουμε αυτούς τους κανόνες.

Σε ένα δοκίμιο του 2012 που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική εφημερίδα Nature Climate Change, οι Anderson και Bows κατηγόρησαν πολλούς συναδέλφους τους, επειδή δεν ξεκαθάρισαν ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν σε ό,τι αφορά το κλίμα. Αξίζει να παρατεθεί το παρακάτω κομμάτι:

«… σε σενάρια σχετικά με τις εκπομπές αερίων ρύπων, οι επιστήμονες έχουν υποτιμήσει επανειλημμένα τις επιπτώσεις των αναλύσεων τους. Όταν πρόκειται για την αποφυγή μίας αύξησης των 2 βαθμών Κελσίου, το «αδύνατο» μεταφράζεται σε «δύσκολο αλλά εφικτό», ενώ το «επείγον και ριζοσπαστικό» εμφανίζεται ως «πρόκληση» – όλα αυτά για να κατευνάσουν τον θεό των οικονομικών (ή, ακριβέστερα, τη χρηματοδότηση)».

Με άλλα λόγια, προκειμένου να εμφανιστούν λογικοί μέσα στους νεοφιλελεύθερους οικονομικούς κύκλους, οι επιστήμονες έχουν απενεχοποιήσει τις επιπτώσεις της έρευνάς τους. Τον Αύγουστο του 2013, ο Anderson ήταν πρόθυμος να γίνει ακόμα πιο αμβλύς, γράφοντας ότι: «ίσως το 1992 ή με την αλλαγή της χιλιετίας, η μείωση των 2 βαθμών Κελσίου θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα από σημαντικές εξελικτικές αλλαγές μέσα στην πολιτικοοικονομική ηγεμονία. Όμως, η κλιματική αλλαγή είναι ένα αθροιστικό ζήτημα. Τώρα, το 2013, όσοι ανήκουμε στα (μετα-)βιομηχανικά έθνη αντιμετωπίζουμε μία διαφορετική προοπτική. Η συνεχής και συλλογική σπατάλη διοξειδίου του άνθρακα έχει ξοδέψει κάθε πιθανότητα «επαναστατικής αλλαγής». Σήμερα, μετά από δύο δεκαετίες   ψεμμάτων, ο προϋπολογισμός των 2 βαθμών Κελσίου που απομένει υπαγορεύει αυτή την «επαναστατική αλλαγή» σε ο,τι αφορά την πολιτικοοικονομική ηγεμονία».

Δε θα έπρεπε να προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι κάποιοι επιστήμονες είναι λίγο τρομοκρατημένοι από τις ριζοσπαστικές συνέπειες ακόμα και της ίδιας τους της έρευνας. Οι περισσότεροι από αυτούς έκαναν απλώς ήσυχα τη δουλειά τους μετρώντας πυρήνες πάγων, λειτουργώντας μοντέλα παγκόσμιου κλίματος και μελετώντας την αύξηση της οξύτητας των ωκεανών, μόνο για να ανακαλύψουν, όπως το περιγράφει ο Αυστραλιανός ειδικός και συγγραφέας, Clive Hamilton, ότι «άθελά τους αποσταθεροποιούσαν την πολιτική και κοινωνική τάξη».

Υπάρχουν, όμως, πολλοί άνθρωποι που είναι πλήρως ενήμεροι για την επαναστατική φύση της κλιματικής επιστήμης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιες κυβερνήσεις που αποφάσισαν να αναιρέσουν τις δεσμεύσεις τους για χάρη της αύξησης του άνθρακα, έπρεπε να βρουν ακόμα πιο τραχείς τρόπους να εκφοβίσουν και να κλείσουν τα στόματα των επιστημόνων. Στην Βρετανία, αυτή η στρατηγική γίνεται ολοένα και πιο προφανής, με τον Ian Boyd, επικεφαλής επιστημονικό σύμβουλο στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Τροφίμων και Αγροτικών Υποθέσεων, να γράφει πρόσφατα ότι οι επιστήμονες πρέπει να αποφύγουν «να προτείνουν ότι οι πολιτικές τους είναι είτε σωστές είτε λανθασμένες» και ότι θα έπρεπε να εκφράζουν τις απόψεις τους «με το να συνεργάζονται με συμβούλους (όπως εγώ) και με το να είναι η φωνή της λογικής στη δημόσια σφαίρα».

Αν θέλετε να ξέρετε που οδηγεί αυτό, δείτε τι συμβαίνει στον Καναδά, όπου ζω. Η κυβέρνηση των Συντηρητικών του Stephen Harper έχει κάνει τόσο καλή δουλειά με το να φιμώνει επιστήμονες και να σταματάει έργα κριτικής έρευνας, που, τον Ιούλιο του 2012, μερικές χιλιάδες επιστήμονες και υποστηρικτές πραγματοποίησαν μία παρωδία κηδείας στην Οτάβα, όπου θρηνούσαν «το θάνατο των αποδείξεων». Τα πλακάτ τους έγραφαν «Δεν υπάρχει επιστήμη, δεν υπάρχει απόδειξη, δεν υπάρχει αλήθεια». 

Όμως, η αλήθεια βγαίνει προς τα έξω έτσι ή αλλιώς. Το γεγονός ότι το κυνήγι του κέρδους και της ανάπτυξης αποσταθεροποιεί τη ζωή πάνω στη γη δεν είναι πια κάτι που πρέπει να διαβάσει κανείς σε επιστημονικά περιοδικά. Τα πρώιμα σημάδια ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας και όλο και περισσότεροι από εμάς αντιδρούμε ανάλογα. Στο μοντέλο του Brad Werner, αυτή είναι η τριβή που χρειάζεται για να μειώσει τις δυνάμεις της αποσταθεροποίησης – ο μεγάλος ακτιβιστής Bill McKibben το ονομάζει «τα αντισώματα που αγωνίζονται ενάντια στον αυξανόμενο πυρετό του πλανήτη»

Δεν είναι επανάσταση, αλλά είναι μια αρχή. Και ίσως έτσι κερδίσουμε αρκετό χρόνο μέχρι να βρούμε έναν τρόπο να ζήσουμε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, χωρίς να τον γαμάμε.

 

The Universe in You (Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση/Προπαγάνδα)

Οι νευρώνες και οι συνάψεις στον εγκέφαλο μου θυμίζουν τον καρπό.Τον καρπό που βάζουμε στο χώμα και πρέπει να ποτίζουμε και να φροντίζουμε για να αναπτυχθεί και να δώσει δικούς του καρπούς.

Οπότε υποθέτω,ανάλογα και με την ποιότητα της φροντίδας θα αναπτυχθεί κι άλλοτε οι ενώσεις του θα δώσουν κάτι θετικό ή κάτι αρνητικό.Κι άλλοτε μπορεί να μην τον φροντίσουμε καθόλου,να τον παρατήσουμε,είναι εύκολο να μην κάνεις τίποτα.Τίποτα θα είναι και το αποτέλεσμα όμως,λογικά.Ίσως να μην υπάρχει και τίποτα,παρόλα αυτά ερευνώντας όλα δείχνουν πως υπάρχει κάτι.

Απροσδιόριστο ή ακατανόητο μπορεί να είναι γιατί τόση είναι η αντίληψή μας αυτή την στιγμή.Άλλωστε όλα έχουν εξελιχθεί ανάλογα με τις ανάγκες επιβίωσης του κάθε είδους.

Εκατομμύρια νευρώνες και συνάψεις χορεύουν,ένα πάρτυ πληροφοριών μεταβιβάζεται ασταμάτητα ανάμεσά τους.Δεν χάνεται η μαγεία αναλύοντας,εκεί βρίσκεται.Στην πραγματικότητα,όχι στον μύθο.

And if you like puzzles also check : https://eyewire.org/

Η σχετικότητα συνεχίζεται με ένα ενδιαφέρον άρθρο:

Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση/Προπαγάνδα

…αναδημοσίευση από AgrionioArt. «Ο καλύτερος τρόπος να ελέγχεις τους ανθρώπους είναι να τους φοβίσεις» Νόαμ Τσομσκι, Αμερικανός γλωσσολόγος, συγγραφέας και ακτιβιστής.

‘Η προπαγάνδα αποτελεί σήμερα, στην εποχή της υποτιθέμενης ελεύθερης ροής της πληροφορίας και της πολυμέρειας της ενημέρωσης, έννοια με έντονα αρνητική σημασία, συνήθως συνδέεται με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ώστε φράσεις, όπως “κομμουνιστική”, “φασιστική” ή “εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα” να ακούγονται αυτονόητες περιγραφές μιας πολιτικής πραγματικότητας, ενώ φράσεις ”δημοκρατική προπαγάνδα” ή “προπαγάνδα ειρήνης” να ηχούν ως παράδοξες διατυπώσεις. ωστόσο, η προπαγάνδα, τεχνική γνωστή από την αρχαιότητα, συστηματοποιήθηκε για πρώτη φορά από τις δημοκρατίες, συγκεκριμένα τις ηνωμένες πολιτείες, τον 20ό αιώνα. Ως μέθοδος αφορά την προβολή ορισμένων θεμελιωδών εννοιών, απαραιτήτων για την προώθηση των σκοπών ενός κράτους και την επικράτηση σε μια πολεμική αναμέτρηση.

Η προπαγάνδα αποτέλεσε για πρώτη φορά σε πεδίο συστηματοποιητικής μελέτης και εφαρμογής στις ηνωμένες πολιτείες, ώστε να δικαιολογηθεί η είσοδος μιας ανερχόμενης αμερικανικής υπερδύναμης στον α’ παγκόσμιο πόλεμο. Την ίδια περίοδο στη ρώσική αυτοκρατορία η επανάσταση των μπολσεβίκων σηματοδότη σε την έναρξη της περιόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων, που συμπληρώθηκε από τον ιταλικό φασισμό το 1922 και τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό το 1933. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κατέστησαν την προπαγάνδα βασική παράμετρο της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής τους, αναδεικνύοντας την σε επιστημονικό μέγεθος και βασική ιδεολογική παράμετρο του συστήματός τους. Οι αστικές δημοκρατίες αντέδρασαν επιτείνοντας εκ νέου την διαδικασία παραγωγής και ελέγχου πληροφοριών, όμως έως την είσοδό τους στον πόλεμο ουσιαστικά αμύνονταν απέναντι στα αναθεωρητικά ολοκληρωτικά συστήματα. Με την έναρξη του πολέμου και τη διεύρυνσή του σε παγκόσμιο επίπεδο, το 1941, η προπαγάνδα των δημοκρατιών επιτάχθηκε, έχοντας εν τω μεταξύ συμμαχήσει με τον κομμουνισμό.Η τελική ήττα των δυνάμεων του άξονα οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στα επιτεύγματα της συμμαχικής προπαγάνδας, ενώ ακόμη πιο καθοριστική ήταν η συμβολή της τελευταίας στην εικόνα που διαμορφώθηκε μεταπολεμικά για τα γεγονότα της περιόδου 1939-45.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι τόσο οι επιπτώσεις της έκβασης του β’ παγκοσμίου πολέμου, όσο και η επιτυχία της συμμαχικής προπαγάνδας αντανακλώνται ακόμη και σήμερα στην ίδια τη χρήση της ορολογίας από ευρύ κοινό, αλλά και από την ιστοριογραφική κοινότητα. Για παράδειγμα, γίνεται πάντοτε λόγος για “ναζισμό”, ακόμη και για “γερμανικό φασισμό” αντί για τον ορθό ιστορικό όρο “εθνικοσοσιαλισμός”. Οι πρώτοι όροι μάς αποκαλύπτουν αρκετά για τον τρόπο και με τον οποίο αντιμετώπιζαν την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τους πολίτες της οι αστικές δημοκρατικές χώρες και η κομμουνιστική ΕΣΣΔ, ελάχιστα όμως για την εικόνα των ίδιων των γερμανών για τους εαυτούς τους και τα κίνητρα δράσης τους. Από αυτή την άποψη παρεμβάλουν ένα σύνολο λανθασμένων κατηγοριών, το οποίο λειτουργεί κατ’ εξοχήν διαθλαστικά, ανάμεσα στα πραγματικά κίνητρα δράσης ενός κοινωνικού συνόλου και στις υποτιθέμενες επιδιώξεις του κράτους αυτού. Μετά από την άκριτη αποδοχή τέτοιων κατασκευών, που προέρχονται από τα αντίπαλα προπαγανδιστικά επιτελεία, είναι φυσικό να απλοποιείται βολικά η διαδικασία της γένεσης του πολέμου σε πρόχειρα στερεότυπα, όπως “ο Χίτλερ ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο” ή “ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας προκάλεσε τον παγκόσμιο πόλεμο”, διατυπώσεις τόσο χαρακτηριστικές για τη σύγχυση εννοιών και αποτελεσμάτων ή μεθόδων και σκοπών.

Συνεπώς, δεν υπάρχει “ναζισμός” αλλά “εθνικοσοσιαλισμός”, δεν υπάρχει “εβραιομπολσεβικισμός” αλλά “κομμουνισμός” και “μπολσεβικισμός”, δεν υπάρχουν “πλουτοκρατίες” αλλά “δημοκρατίες”. Οι όροι που εδώ απορρίπτονται ως διαστρεβλωτικοί και ακατάλληλοι για την ιστοριογραφία, χρησιμεύουν μόνο όταν εφαρμόζονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ή ως μέρος συγκεκριμένων αναφορών, όχι στην τυπική, ρέουσα αφήγηση. Ανακτώντας ή μάλλον εφαρμόζοντας μία νηφάλια, ψυχρή τυπολογική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία θα χρησιμοποιούνται καθιερωμένοι όροι και ονομασίες και δεν θα εκφράζεται προτίμηση προς κάποια πλευρά των εμπολέμων, η ιστοριογραφία θα έχει την δυνατότητα να διαμορφώσει μια πληρέστερη εικόνα για τον σημαντικότερο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας, χωρίς επιμέρους δαιμονοποιήσεις και κατασκευές’.

Αν η ψυχή μας αποτελεί το σύμπαν μέσα μας τότε ο εγκέφαλος είναι ο Θεός του. Ο ρόλος του εγκεφάλου και οι δυνατότητες του μας αφήνουν άναυδους. Αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα του κεντρικού νευρικού μας συστήματος και είναι δεκτικός στη χειραγώγηση όσο είναι και στη μάθηση. Μια αναφορά και μικρή παρουσίαση του ανθρώπινου εγκεφάλου κρίνεται επιτακτική για τη κατανόηση της προπαγάνδας.Σήμερα, οι τεχνικές προπαγάνδας έχουν αναχθεί σε επιστήμη που σκοπό έχουν τη παρατήρηση και επηρεασμό της νευροφυσιολογίας του ανθρώπινου εγκεφάλου και κατ επέκταση τη προσπάθεια χειραγώγησης των επιθυμιών μας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο ημισφαίρια τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους από την επιμήκη σχισμή. Το παλαιότερο και πιο πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου βρίσκεται στον ‘ερπετικό φλοιό’. Εδώ λοιπόν εδράζεται ο πυρήνας του ανθρώπινου συναισθηματικού κόσμου. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι μια αοριστία. Είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Βέβαια έχει καλυφθεί από τον εγκεφαλικό φλοιό, ωστόσο εδράζεται βαθιά μέσα στο προεγκέφαλο. Η σημασία του είναι καθοριστική και αυτή θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε εν τάχη στις παρακάτω σελίδες. Αν μπορούσαμε να επισημάνουμε τα κύρια χαρακτηριστικά του ερπετοειδή εγκεφάλου θα ήταν τα εξής:

• -Εμμονή, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές
• -Προσωπικές καθημερινές προκαταλήψεις
• -Δουλική υπαγόρευση σε παραδοσιακά μοντέλα ζωής
• -Υπακοή σε παραδοσιακές νόρμες, νόμους, θρησκεία και πολιτισμό
• -Εδρα κάθε είδους τρόπου εξαπάτησης

Στο σημείο αυτό παραθέτουμε το υπέροχο απόσπασμα από το βιβλίο ‘Το άρωμα του ονείρου’ του Τόμ Ρόμπινς: ‘Ο Παν, φυσικά αντιπροσωπεύει τη ζωώδη συνείδηση. Ο Παν ενσαρκώνει τη συνείδηση των θηλαστικών, μόλο που υπάρχουν και πτυχές ερπετοειδούς συνείδησης στην προσωπικότητά του. Η ερπετοειδής συνείδηση δεν εξαφανίστηκε όταν οι εγκέφαλοι μας εισήλθαν στη θηλαστική φάση. Η θηλαστική συνείδηση τοποθετήθηκε απλώς πάνω από την ερπετοειδή και σε πολλά αφώτιστα – αργόστροφα, υπανάπτυκτα – άτομα, το θηλαστικό επικάλυμμα ήταν λεπτό και πορώδες κι έτσι η ερπετοειδής ενέργεια εξακολουθούσε να το διαπερνάει. Όταν οι αρχέγονοι και πολύ απόμακροι πρόγονοί μας σύρθηκαν έξω από τη θάλασσα, είχαν αναμφίβολα μυαλό ψαριού. Ήταν βέβαια ριψοκίνδυνοι και περίεργοι από τους συντρόφους τους που παρέμειναν στο νερό, αλλά πάντως ψαρόμυαλοι. Ωστόσο, κατά την μακριά βαλτώδη διαδρομή μας ως τον αρχικό πρωτεύοντα σχηματισμό, αναπτύξαμε ένα μυαλό ερπετού. Άλλωστε, σ’ αυτές τις δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, η ερπετοειδής ενέργεια ήταν αυτή που δέσποζε στον πλανήτη φτάνοντας στο αποκορύφωμά της με τους δεινοσαύρους. Η ερπετοειδής συνείδηση είναι ψυχρή, επιθετική, θυμώδης, άπληστη και παρανοϊκή. Εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να έχουμε έναν ερπετοειδή εγκέφαλο, άθικτο και ενεργό. Ο ερπετοειδής εγκέφαλος δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια, είναι μια ανατομική πραγματικότητα. Έχει καλυφθεί, βέβαια από τον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά υπάρχει, βαθιά μέσα στον προεγκέφαλο και αποτελείται από την παρεγκεφαλίδα, τον υποθάλαμο, και , ίσως, από μερικά άλλα όργανα του διεγκέφαλου. Όταν νιώθουμε μια τυφλή οργή, κρύο ιδρώτα η μια αυτάρεσκη απάθεια, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη τη στιγμή ο ερπετοειδής εγκέφαλος κουμαντάρει την συνείδησή μας.
Καθώς η Περίοδος των Ερπετών πλησίαζε στο τέλος της, εμφανίστηκαν τα πρώτα εμφανίστηκαν τα πρώτα άνθη και θηλαστικά.Πιστεύεται πως τα λουλούδια εξαφάνισαν, στην ουσία, τα μεγάλα ερπετά. Ωστόσο, μπορεί και τα θηλαστικά να συνεισέφεραν για τον αφανισμό τους επειδή, για πολλά θηλαστικά, δεν υπήρχε καλύτερο πρωινό από κάνα δυο αυγά δεινόσαυρου.

Όπως κι αν έχει το πράγμα, μέχρι τότε οι προγονοί μας είχαν αναπτύξει εγκεφάλους που διέθεταν τόσο θηλαστικά όσο και ανθώδη χαρακτηριστικά. Για δικούς της λόγους, η εξέλιξη επέτρεψε στη θηλαστική ενέργεια να κυριαρχήσει κι έτσι, ο πρόσφατα αναπτυγμένος ανθρώπινος μεσεγκέφαλος που κάλυψε τον παλιό διεγκέφαλο, μπορεί να επονομασθεί ως θηλαστικός εγκέφαλος. Τα χαρακτηριστικά της θηλαστικής συνείδησης είναι η ζεστασιά, η γενναιοδωρία, η αφοσίωση, η αγάπη (ρομαντική, πλατωνική και οικογενειακή), η χαρά, η λύπη, το χιούμορ, η περηφάνια, ο συναγωνισμός, η διανοητική περιέργεια και η εκτίμηση της τέχνης και της μουσικής. Στην όψιμη περίοδο των θηλαστικών, αναπτύχθηκε ένας τρίτος εγκέφαλος. Ήταν ο τηλεγκέφαλος, που το κύριο μέρος του ήταν ο εγκεφαλικός φλοιός, μια πυκνή μεμβράνη νευρικής δομής γύρω στα τέσσερα χιλιοστά πάχος που απλώθηκε πάνω από τον υπάρχοντα εγκέφαλο. Οι ερευνητές του εγκεφάλου δεν μπορούν να εξηγήσουν ποια ακριβώς είναι οι λειτουργία και τον λόγο για τον οποίο αναπτύχθηκε. Υπάρχει η άποψη ότι ο εγκεφαλικός φλοιός είναι μια διευρυμένη μνημονική παρακαταθήκη – και σίγουρα ο φλοιός έχει αυτή την ικανότητα. Πιστεύεται ότι κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το φως. Αν ο ερπετοειδής εγκέφαλος ισοδυναμεί με την ψυχρότητα και ο θηλαστικός με την θερμότητα, τότε ο εγκεφαλικός φλοιός ισοδυναμεί με το φως. Η άποψη αυτή έχει κάποια βάσιμη λογική, επειδή ο τρίτος εγκέφαλος είναι ανθώδης εγκέφαλος, ακριβώς γιατί τα λουλούδια απορροφούν ενέργεια από το φως.

Ακόμα και πριν από τη μυστηριώδη εμφάνιση του εγκεφαλικού φλοιού, οι εγκέφαλοί μας είχαν έντονα ανθώδη χαρακτηριστικά. Η επιστήμη περιγράφει ολόκληρο τον εγκέφαλο σαν έναν βολβό. Οι νευρώνες που τον αποτελούν έχουν δενδρίτες, ρίζες, κλαδιά. Η παρεγκεφαλίδα αποτελείται από μια μεγάλη μάζα πυκνά συμπιεσμένων φυλλωμάτων. Δεν είναι μόνο οι νευρώνες που μοιάζουν πολύ με άνθη, αλλά κι ο ίδιος ο εγκέφαλος μοιάζει με κάποιο βοτανολογικό είδος. Έχει ένα μίσχο και – κατά την ανάπτυξη του εμβρύου – ένα μπουμπούκι που ξεδιπλώνεται όπως και τα πέταλα του ρόδου.

Στον καινούργιο εγκέφαλο – τον τηλεγκέφαλο – αυτή η ανθώδης ομοιότητα μεγαλώνει. Τα νευρικά του νημάτια υποδιαιρούνται συνεχώς όπως τα κλαδιά ενός δέντρου. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εύστοχα διακλάδωση. Κατά τον πολλαπλασιασμό αυτών των νευροβλαστών, εκκρίνονται μικρές ποσότητες νευρομελανίνης σαν σπόροι. Αυτοί οι σπόροι της νευρομελανίνης είναι προφανώς τα κύρια οργανωτικά μόρια στον εγκέφαλο. Συνδέονται με τα γλυκοκύτταρα για να ρυθμίσουν στην νευροδότηση των νευρικών κυττάρων. Όταν σκεφτόμαστε, όταν μας έρχονται φαεινές και δημιουργικές ιδέες, τότε πραγματοποιείται μια κυριολεκτική άνθηση. Ένας εγκέφαλος που έχει ενοράσεις, είναι πολύ παρόμοιος, από φυσική άποψη, μ’ έναν ανθισμένο θάμνο γιασεμιού. Μόνο που είναι πιο μικρός και ταχύτερος, αυτό είναι όλο. Επιπλέον, η νευρομελανίνη απορροφά φως και έχει την ικανότητα να μετατρέπει το φως σε άλλες μορφές ενέργειας. Ο εγκεφαλικός φλοιός, τελικά είναι ευαίσθητός στο φως και μπορεί να φωτιστεί από ανώτερες μορφές διανοητικής δραστηριότητας, όπως ο διαλογισμός ή ο ψαλμός.

Οι αρχαίοι δεν μιλούσαν μεταφορικά όταν χρησιμοποιούσαν τη λέξη “επιφώτηση”.

Με την ανάπτυξη του εγκεφαλικού φλοιού, οι ανθώδεις ιδιότητες του εγκεφάλου, που για εκατομμύρια χρόνια περίμεναν τη σειρά τους, άρχισαν να κινούνται σταδιακά, με σκοπό την επικράτηση μιας ανθώδους συνείδησης – μιας συνείδησης λουλουδιού, ας πούμε. Όταν η ζωή ήταν ακόμα μια διαρκής μάχη μεταξύ αρπακτικών, ένας από λεπτό σε λεπτό αγώνας για επιβίωση, η ερπετοειδής συνείδηση ήταν απαραίτητη. Όταν είχαμε να διασχίσουμε θάλασσες, να εξερευνήσουμε άγριες ηπείρους, να εποικίσουμε τραχιές περιοχές, να οργανώσουμε τη γεωργία και να βάλουμε τα θεμέλια του πολιτισμού, τότε η θηλαστική συνείδηση ήταν απαραίτητη. Από κοινωνική και οικογενειακή σκοπιά, εξακολουθεί να είναι απαραίτητη, αλλά δεν χρειάζεται πια να κυριαρχεί.

Τα φυσικά και σωματικά σύνορα έχουν κατακτηθεί. Η βιομηχανική επανάσταση έχει ολοκληρώσει τον ατσάλινο κύκλο της. Στην εποχή μας, εποχή της υψηλής τεχνολογίας, οι τραχιές και σκληρές εκδηλώσεις της θηλαστικής λογικής δεν είναι πια βοηθήματα αλλά εμπόδια.
Και τα κατάλοιπα της ερπετοειδούς λογικής, με την έμφασή της στις εδαφικές διεκδικήσεις και την υπεράσπιση τους – είναι επικίνδυνα σε βαθμό παραφροσύνης. Τώρα χρειαζόμαστε έναν λιγότερο επιθετικό και λιγότερο τραχύ ανθρώπινο ον. Χρειαζόμαστε ένα πιο εύκαμπτο είδος ατόμου, πιο χαλαρωμένο, πιο ήρεμο, ευγενικό και σκεπτόμενο, γιατί μόνο αυτό μπορεί να επιβιώσει, και να επιταχύνει αυτό το πολύ καινούργιο σύστημα που βρίσκεται μπροστά μας. Μόνο αυτό το είδος ατόμου μπορεί να συμμετάσχει στην επόμενη εξελικτική φάση. Το δίχως άλλο, αυτή η ανθώδης συνείδηση έχει πνευματικές αποχρώσεις. Στις πιο έντονες πνευματικές εμπειρίες, το βασικό γνώρισμα είναι το σταμάτημα του χρόνου. Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι έξω από τον χρόνο, ότι είσαι αιώνιος – αυτή είναι η πηγή της έκστασης στο διαλογισμό, την ψαλμωδία, την ύπνωση και την εμπειρία των ψυχεδελικών φαρμάκων.

Μια παρόμοια κατάσταση αχρονικότητας (αν και κάπως συντομότερη και λιγότερο διαυγής), μια κατάσταση άρνησης του εγώ (το εγώ υπάρχει στο χρόνο, όχι στο χώρο), πραγματοποιείτε με τον σεξουαλικό οργασμό, γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ένα τόσο επιθυμητό αίσθημα. Ακόμα και οι μπεκρήδες, με τον άξεστο και ανεπαρκή τρόπο τους, ψάχνουν γι’ αυτόν τον άχρονο χρόνο. Ο αλκοολισμός είναι μια ατελής πνευματική επιθυμία. Με χίλιους δυο τρόπους, έχουμε κυριαρχήσει την τέχνη του χώρου. Γνωρίζουμε αρκετά για τον χώρο. Αλλά οι γνώσεις μας για το χρόνο είναι αξιοθρήνητα λιγοστές. Φαίνεται ότι μόνο με τη “μυστικιστική” κατάσταση μπορούμε να κυριαρχήσουμε το χρόνο. Τα κλειδιά γι’ αυτή τη μυστικιστική κατάσταση είναι ο “οσφρητικό εγκέφαλος”- η μνημονική περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιείται από τα οσφρητικά νεύρα – και ο “φωτεινός εγκέφαλος” – ο εγκεφαλικός φλοιός.

Με αμεσότητα και ένταση, η οσμή ενεργοποιεί τη μνήμη, επιτρέποντάς μας να ταξιδέψουμε ελεύθερα στον χρόνο. Οι πιο βαθιές μυστικιστικές καταστάσεις είναι εκείνες όπου η συνηθισμένη διανοητική δραστηριότητα φαίνεται να αιωρείται στο φως. Και, στη μυστικιστική επιφώτιση, όπως και στην ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος πάει να υπάρχει.

Τα λουλούδια, μόλο που δεν βλέπουν, ούτε ακούν, ούτε διαθέτουν γεύση ή αφή, αντιδρούν στο φως με καθοριστικό τρόπο και ρυθμίζουν τη ζωή τους και το περιβάλλον τους με μια ενορχήστρωση αρωμάτων. Στην ανάπτυξη της λουλουδικής συνείδησης, τα ανθρώπινα όντα θ’ αρχίσουν να χρησιμοποιούν πληρέστερα τον «φωτεινό τους εγκέφαλο» και να κάνουν πιο εξευγενισμένη και ντελικάτη χρήση του «οσφρητικού εγκεφάλου» τους. Αυτοί οι δύο συνδέονται θαυμάσια. Στην ουσία, αλληλεπικαλύπτονται σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ενιαίοι και αδιαίρετοι.
Ζούμε σε μια τεχνολογία της πληροφορικής. Τα λουλούδια ζούσαν ανέκαθεν σε μια πληροφορική τεχνολογία. Τα λουλούδια συγκεντρώνουν διαρκώς πληροφορίες στο διάστημα της ημέρας. Τη νύχτα τις επεξεργάζονται. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται φωτοσύνθεση.Καθώς ο εγκεφαλικός φλοιός θα χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο, θ’ αρχίσουμε να κι εμείς να κάνουμε ένα είδος φωτοσύνθεσης. Στην ουσία, κάτι τέτοιο το κάνουμε και τώρα, αλλά σε σύγκριση με τα λουλούδια, η δική μας φωτοσύνθεση είναι πρωτογενή και περιορισμένη. Κι ο λόγος είναι πως, οι πληροφορίες που συγκεντρώνουμε από τις εφημερίδες, τα σίριαλ, τις σαπουνόπερες, τα εμπορικά συνέδρια και τις καφετζούδες, είναι κατώτερες από τις πληροφορίες που παίρνουμε από το ηλιακό φως. Εφ’ όσον όλη η ύλη είναι συμπυκνωμένο φως, το φως είναι η πηγή, η γενεσιουργός αιτία της ζωής. Συνεπώς, το φως είναι “θεϊκό”.

Ωστόσο, είτε επειδή τα πληροφοριακά στοιχεία μας είναι ανεπαρκή, είτε γιατί ο επεξεργαστικός πυρήνας μας δεν είναι άμεσα συνδεδεμένος με την επικοινωνιακή γραμμή, η νυχτερινή επεξεργασία είναι μια δουλειά έκτακτης απασχόλησης (part time). Οι πληροφορίες που προσλαμβάνει το συνειδητό τμήματου μυαλού μας στις ώρες τις εγρήγορσης, επεξεργάζονται από το ασυνείδητο μας στην διάρκεια του ύπνου που ονομάζεται «βαθύς ύπνος». Κάθε νύχτα, πέφτουμε σε βαθύ ύπνο μόνο δύο ή τρεις ώρες το πολύ. Τις υπόλοιπες ώρες της νυχτερινής μας βάρδιας, το ασυνείδητο τμήμα του μυαλού μας είναι εκτός υπηρεσίας. Βαριέται. Ζητάει επίμονα αναψυχή. Έτσι, παίζει με ό, τι υλικό υπάρχει πρόχειρο. Κατά κάποιο τρόπο, παίζει με τον εαυτό του. Ρίχνει πασιέντζες με τις μνήμες, ανακατεύει εικόνες, επινοεί τρομακτικές ή γαργαλιστικές ιστορίες – ονειρεύεται.

Ας ξαναγυρίσουμε στην πληροφορική αποτελεσματικότητα. Η επιστήμη έχει διαπιστώσει πρόσφατα ότι τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ένα δέντρο που δέχεται επίθεση εντόμων θα μεταβιβάσει την πληροφορία σε ένα άλλο δέντρο που βρίσκεται δεκάδες μέτρα μακρύτερα έτσι ώστε το δεύτερο να ξεκινήσει μια διαδικασία κατασκευής κάποιου χημικού που θα απωθήσει αυτό το συγκεκριμένο είδος εντόμων. Έτσι, τα δέντρα αλληλοπροστατεύονται. Η πληροφορία, πιθανότατα, μεταβιβάζεται με τη μορφή αρώματος. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι τα φυτά είναι σε θέση να προσλαμβάνουν οσμές όσο και να εκπέμπουν. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι έχει αναπτυχθεί κάποιο είδος τηλεπάθειας ανάμεσα στα δέντρα. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα πως αυτό που ονομάζουμε πνευματική τηλεπάθεια, να πραγματοποιείται με την όσφρηση. Ίσως να μην διαβάζουμε τη σκέψη κάποιου άλλου, την οσφραινόμαστε’.

Ο Αδόλφος Χίτλερ συνήθιζε να λέει σαρκαστικά: ‘Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένας τυμπανιστής κι ένας σαλπιγκτής που συναθροίζει τις μάζες’. Η στόχευση στον ερπετοειδή εγκέφαλο αποτελεί μια πραγματικότητα καθώς εκεί δεν εδράζει η Λογική. Η ανατομική αυτή πραγματικότητα αποτέλεσε εργαλείο χειραγώγησης και προπαγάνδας με σκοπό την επιτυχή έκβαση πολιτικών και άλλων σκοπών. Ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους νευρο φυσιολόγους ο Ιβάν Παβλόφ (1849-1936) του οποίου το όνομα ο Στάλιν χάρισε το 1935 στο Ινστιτούτο Πειραματικής Ιατρικής της Ρωσίας, υποστήριζε πως οι άνθρωποι είναι απλά περίπλοκες ‘μηχανές αντανακλαστικών’. Κατά τον Παβλόφ υπάρχουν τρείς διακριτές καταστάσεις οριακού εξαναγκασμού: Η Ισοδύναμη, η Παράδοξη και η Υπερπαράδοξη. Για να επιτύχει η ‘πλύση εγκεφάλου’ πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι τρείς αυτές καταστάσεις (Conditioned Reflexes and Psychiatry). Οι πρακτικές του βασίστηκαν σε σκύλους οι οποίοι με το άκουσμα ενός συγκεκριμένου ήχου έβγαζαν , σάλια από το στόμα τους καθώς τον είχαν συνδέσει με φαγητό.

Η ύπαρξη του ερπετοειδούς εγκεφάλου αποτελεί μια βασική παράμετρο πάνω στη οποία βασίστηκε η μελέτη για τον έλεγχο, καθορισμό και επηρεασμό της κοινής γνώμης στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Το κατά πόσο κρίνετε επιτυχής αυτή η προσπάθεια είναι κάτι που χρίζει διεξοδικής ανάλυσης.

Πηγή: Ανθρώπινη Νευροφυσιολογία & Χειραγώγηση, AGRINIOART, Εκδόσεις AgrionioArt

A Grain of Sand Called Universe

 

«Είμαι ένας άνθρωπος», είπε, ο Στίβεν Χόκιν «που ποτέ δεν ξεχνώ ότι είμαι στη Γη – αν και η γυναίκα μου πολλές φορές, πιστεύει ότι προέρχομαι από άλλο πλανήτη. Ενδιαφέρομαι για την ανθρώπινη φυλή. Ομως έχουμε φτιαξει τόσα πράγματα, που σήμερα να έχουμε τη δύναμη να καταστρέψομε τους εαυτούς μας, αλλά και τον πλανήτη ολόκληρο. Εχουμε την τεχνολογία να κάνουμε ότι θέλουμε. Ελπίζω όμως να έχουμε τη σοφία να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη αυτή για να αναπτυχθούμε ως ανθρώπινο είδος και να εποικήσουμε το γαλαξία».
Ο κ . Χόκιν ρωτήθηκε και για τη θεωρία που διατύπωσε ο Αϊνστάιν και του ζητήθηκε να απαντήσει ποιά είναι τα όρια της ευθύνης του επιστήμονα απέναντι στην ανθρωπότητα.
«Δεν πιστεύω», είπε, «ότι ο Αϊνστάιν ανακάλυψε την τέλεια ενοποιημένη θεωρία (Σ.Σ. Τη θεωρία δηλαδή που θα δώσει απάντηση στο ερώτημα της γέννησης,τ ης ύπαρξης και της εξέλιξης του Σύμπαντος). Δούλευε σε λάθος κατεύθυνση διότι δεν πίστευε στην Κβαντική, που είναι βασική στη Φυσική. Αν είχε ανακαλύψει μια ενοποιημένη θεωρία θα την είχε δημοσιεύσει.
Η γνώση όμως δεν έχει τέλος. Οι επιστήμονες έχουν την ευθύνη να προχωρήσουν τη γνώση και να τη μεταφέρουν στον κόσμο, ώστε όλοι να έχουν κέρδος.
Αν υπήρχαν αρκετές γνώσεις στην εποχή του Αινστάιν για να διατυπωθεί μια πλήρως ενοποιημένη θεωρία και ο Αϊνστάιν να μην την είχε διατυπώσει κάποιος άλλος θα το είχε κάνει.
Δεν χρειάζεται όμως μια ενοποιημένη θεωρία για να κατασκευάσεις μια υδρογονοβόμβα. Εχουμε κατασκευάσει αρκετά για να καταστρέψουμε τους εαυτούς μας. Μια ενοποιημένη θεωρία δεν θα το άλλαζε αυτό».
Ο διάσημος επιστήμονας είπε επίσης ότι έχουμε πιθανότητες 50-50 να διατυπωθεί μια πλήρης θεωρία σε 20 χρόνια.
Εκείνο όμως που επίσης τόνισε είναι η αξία του πειράματος στη Φυσική. «Καμία θεωρία», είπε «δεν είναι καλή, αν δεν επαληθεύεται πειραματικά»
Ο Στίβεν Χόκιν απάντησε και σε μια ερώτηση που έμοιαζε αναπόφευκτη: «Υπάρχει σχέση μεταξύ Τέχνης και Επιστήμης;»
«Νομίζω», είπε «ότι αυτό θα χρειαζόταν ένα βιβλίο για να απαντηθεί. Εδώ, για να εδινε μια πλήρη απάντηση θα χρειαζόμασταν μια ολόκληρη νύχτα.
Ομως, για να είμαι σύντομος, θα σας πω πως θεωρώ ότι Τέχνη και Επιστήμη ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες του ανθρώπινου πνεύματος.
Εμένα, μ’ αρέσει πολύ η μουσική. Μπορείτε μάλιστα να δείτε τις μπαταρίες στο καροτσάκι μου. Η μια ονομαζεται Μότσαρτ και η άλλη Μάλερ. Εχω άλλες δύο που η μια ονομάζεται Βέρντι και η άλλη Μπράμς εχω και μια που την ονόμαζα Μπαχ, αλλά τώρα αυτή είναι νεκρή. Η μουσική αγγίζει κατ’ ευθείαν στο πνεύμα του ανθρώπου.
Με πολύ χιούμορ απάντησε ο Στίβεν Χόκιν και στην υποθετική ερώτηση: «Αν ένας άνθρωπος μπορεί να ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός μπορεί να γίνει αθάνατος;»
«Αν ταξιδεύεις με την ταχύτητα του φωτός ο χρόνος κυλάει για σένα πιο αργά σε σχέση με τους ανθρώπους που δεν κινούνται. Αυτό έχει αποδειχθεί πειραματικα, τοποθετώντας ρολόγια υψηλής ακριβείας μέσα σε αεροπλάνα που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα.
Ομως, ο χρονος που θα κερδίσεις θα σπαταληθεί μέσα στο αεροπλάνο με το να τρως όλο και περισσότερο από τα φαγητά που σου προσφέρουν οι αεροπορικές εταιρίες!

Επίσης : http://spithes.wordpress.com/2012/03/18/magicofreality/

The Poetry of Science

Καθώς ωριμάζω συνειδητοποιώ πόσο κρίσιμο είναι να συναντάω όμορφα μυαλά και όχι όμορφους ανθρώπους.

Άνθρωποι όπως οι Neil deGrasse Tyson, Μανο Δανεζη, Στρατο Θεοδωσιου και άλλοι που το έχουν κάνει,παρόλα αυτά χρειαζόμαστε περισσότερα όμορφα μυαλά να βρούν το θράσσος να βγούν παραέξω όπως οι παραπάνω που ανέφερα και να εκπαιδέυσουν την αποχαυνωμένη και κοιμώμενη μάζα.

Να τους δείξουν την ομορφιά της ζωής μέσα απο την πραγματικότητα και όχι μέσα απο τις παραισθήσεις της πολιτικής και της θρησκείας και της οικονομίας.Ο εγωκεντρισμός είναι μια ασθένεια,όπως πολλές διδαγμένες απο το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού.

Φαίνεται πως ικανοποιούμαστε με το να ΜΗΝ είμαστε άνθρωποι,λέμε «όχι ρε,δε γουστάρω την τόση πολλή νοημοσύνη μου,θα ζώ μές την άγνοια και την ηλιθιότητά μου!!!»,αυτό λέμε ουσιαστικά όταν ασπαζόμαστε πολιτικές ιδεολογίες και θρησκευτικά δόγματα ή θεσμοθετούμε με βάση οικονομικά συστήματα τύπου καπιταλισμού,είναι μια εξωφρενικά παράλογη απόφαση του να ΜΗΝ είμαστε άνθρωποι!

B 17 η Θαυματουργή Αμυγδαλίνη | TERRAPAPERS

Αρχικη ανάρτηση κειμένου απο TERRAPAPERS,σύνδεσμος :

B 17 η Θαυματουργή Αμυγδαλίνη | TERRAPAPERS.

Αναρτήθηκε από Eos Aurora  //  16 Ιουνίου 2012  //  TOP ARTICLES, ζήσε!  //  1 Σχόλιο

Vitamin B 17 ή Αμυγδαλίνη (amygdálē, C ₂₀ H ₂₇NO). Μια δυνατή αντικαρκινική ουσία, η  B 17, μια ουσία που με κάθε τρόπο (ολοφάνερο) την πολεμούν, βρίσκεται σε φυσική μορφή και σε πληθώρα, στα κουκούτσια από βερίκοκα και στα κουκούτσια από πικραμύγδαλα, επίσης υπάρχει στο Αμυγδαλέλαιο, στον χυμό από σιτάρι και στον χυμό από φύλλα ελιάς. Το πικραμύγδαλο και τα βερίκοκα, ειδικά τα κουκούτσια τους, είναι πλούσια σε βιταμίνες A, E, B1, B2, B6, B17,  και ιχνοστοιχεία. Η βιταμίνη  B 17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της Αμυγδαλίνης.

Η Αμυγδαλίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά το 1830. Το 1845 χρησιμοποιήθηκε ως θεραπεία του καρκίνου στη Ρωσία, και στη δεκαετία του 1920 στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά θεωρήθηκε πολύ δηλητηριώδης και τοξική  ή πολύ δύσκολη να αντιγραφεί και να γίνει φάρμακο, φυσικά τα φρούτα δεν πατεντάρονται !, Άρα δεν υπάρχει κέρδος για τις φαρμακοβιομηχανίες, αν οι άνθρωποι αρχίσουν να τρώνε βερίκοκα και πικραμύγδαλα, δεν θα αρρωσταίνουν, άρα…  Τώρα πως να το αποτρέψουν αυτό; Διαβάστε με ποιόν τρόπο το κάνουν.

Στη δεκαετία του 1950, μια δήθεν μη τοξική, συνθετική μορφή κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη χρήση της  ως συντηρητικό κρέατος (!) και στη συνέχεια στην αγορά ως το σκεύασμα- φάρμακο Laetrile για τη θεραπεία του καρκίνου. (!!!!)

Το φάρμακο Laetrile πήρε μεγάλη δημοσιότητα τη δεκαετία του 70 στην Αμερική, χρησιμοποιήθηκε σαν μονοθεραπεία ή σαν τμήμα ενός προγράμματος μεταβολικής θεραπείας που περιελάμβανε ειδική δίαιτα, υψηλές δόσεις συμπληρωμάτων βιταμινών και ενζύμων του παγκρέατος, ένα γκρουπ πρωτεϊνών που βοηθούν στη χώνεψη του φαγητού.Η προώθηση της Laetrile για τη θεραπεία του καρκίνου έχει περιγραφεί στην επιστημονική βιβλιογραφία ως ένα κανονικό παράδειγμα αγυρτίας, το  Πανεπιστημίου της Μινεσότα το περιγράφει ως «την πιο αριστοτεχνική, πιο εξελιγμένη, και σίγουρα την πιο αποδοτική προώθηση, κομπογιαννίτικης  θεραπείας καρκίνου στο ιατρικό ιστορικό.»

Η αμαρτωλή Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων απαγόρευσε τη διακρατική μεταφορά της αμυγδαλίνης και του φαρμάκου Laetrile το 1977.  Αργότερα όμως  27 πολιτείες των ΗΠΑ νομιμοποίησαν τη χρήση της αμυγδαλίνης μέσα σε αυτά τα κράτη.

Δηλ. εντοπίζουν, ανακαλύπτουν,(!) μια ουσία, βιταμίνη, που υπάρχει στην φύση σε αφθονία. Πως να την σταματήσουν; Φτιάχνουν ένα σκεύασμα, γνωρίζοντας πως κανένα εργαστήριο στον κόσμο δεν μπορεί να κατασκευάσει με ακρίβεια, ούτε κατά προσέγγιση, φυσικά προϊόντα. Δεν μπορεί να κατασκευαστεί σε εργαστήριο, πχ ένα λεμόνι, ο βασιλικός πολτός, ένα βερίκοκο, τα σταφύλια, οι μπανάνες … αλλά από την άλλη, αυτά δεν πατεντάρονται. Τι κάνουν;

Ψευτοφτιάχνουν ένα σκεύασμα που πλησιάζει όσο γίνεται στο φυσικό προϊόν, την αμυγδαλίνη εν προκειμένω, την κακό-φτιάχνουν σκόπιμα και  την  υπέρ-προωθούν ως δήθεν φυσική ανακάλυψη θεραπείας του τάδε επιστήμονα… Φυσικά και γνωρίζουν εκ των προτέρων τα αποτελέσματα. Το διαθέτουν στην αγορά και με τα άσχημα αποτελέσματα που παράγει το ψευδό-σκεύασμα, φροντίζουν να το αποσύρουν άρον άρον και ταυτόχρονα με το ψευδό-σκεύασμα να απαγορεύσουν, αποτρέψουν και την χρήση της ΦΥΣΙΚΗΣ Αμυγδαλίνης, δηλ τα ΦΥΣΙΚΑ κουκούτσια από το πικραμύγδαλο ή του βερίκοκου, ως δήθεν τοξικά και ακατάλληλα.

Σήμερα, σε πολλές πολιτείες της Αμερικής, τα κουκούτσια από πικραμύγδαλο ή βερίκοκο απαγορεύονται σαν τρόφιμο. Στην Ελλάδα η εισαγωγή γίνεται από την Γερμανία και την Ολλανδία. Είναι ο κλασσικός τρόπος να “κάψουν” κάθε τι καλό, εποικοδομητικό ή αληθινό. Είναι η γνωστή τακτική προπαγάνδας. Εφαρμόζεται κατά κόρον, στο Χόλυγουντ, στην πολιτική, στις θρησκείες, στα χρηματιστήρια όλου του πλανήτη. Το εφάρμοσαν με τους Δίδυμους Πύργους και την δήθεν τρομοκρατία, με την δήθεν οικονομική κρίση… και πάει λέγοντας. Αν θέλεις να κρύψεις κάτι, κάνε το ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ.

 

 

Πικρό και Ξινό: Αποκλείσαμε δύο από τις 4 βασικές γεύσεις: αλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό, το ΠΙΚΡΟ και το ΞΙΝΟ. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απορρίψει το ξινό ή το πικρό και έχουν επιλέξει το αλμυρό και το γλυκό. Έτσι έχει χαθεί η ισορροπία.

Ο Ιπποκράτης τόνιζε την ισορροπία, επηρεασμένος από τον πατέρα της ελληνικής ιατρικής τον γιατρό Αλκμαίωνα ( Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης Προσωκρατικός φιλόσοφος, γιατρός και φυσικός περί το 500 π.κ.ε.). Αυτός θεωρείται η κορυφή της ελληνικής ιατρικής γιατί πρώτος αυτός ασχολήθηκε με την ανατομία και φυσιολογία και διατύπωσε ως εξής τις αντιλήψεις του για την υγεία και την αρρώστια, που υιοθέτησε εν συνεχεία και ο Ιπποκράτης.

«Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».

Τις αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη. Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Ιπποκράτης.

«Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει και το πικρό και το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο και τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, ούτε φαίνονται ούτε βλάπτουν τον άνθρωπο. Όταν όμως κάποιο απ’ όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε φαίνεται να προκαλεί βλάβη» .

Όταν τρώμε πολλά γλυκά και υδρογονάνθρακες και έχει γίνει το σώμα μας σοκολάτα και Ζαχαροπλαστείο, έχει επέλθει ανισορροπία. Η επικράτηση των γλυκών σε βάρος του πικρού έχει οδυνηρό και ολέθριο τίμημα, που το πληρώνει ο άνθρωπος και μάλιστα ακριβά. Οι καρκινικοί όγκοι είναι γεμάτοι από ζάχαρη.

Αυτό απέδειξε ο Warburg. Το 2001 ένα ιατρικό συνέδριο στην Καρλσρούη της Γερμανίας, επιβεβαίωσε το γνωστό  «ότι είναι πικρό και ξινό στο στόμα, είναι καλό στο στομάχι».  Τονίστηκε ότι οι πικρές και ξινές  ουσίες, συμβάλλουν αποφασιστικά στη συνολική διαδικασία της πέψης. Οι κινήσεις του στομάχου και του εντέρου εντείνονται και επιταχύνεται η προώθηση της τροφής. Διεγείρουν την έκκριση χολής και παγκρέατος , βελτιώνουν την πέψη των λευκωμάτων, πρωτεϊνών και λιπών.

Μειώνεται η αίσθηση του φουσκώματος και εμποδίζονται οι διαδικασίες ζύμωσης και σήψης που συντελούνται στο έντερο. Μέσω της βελτίωσης απορρόφησης της βιταμίνης Β12, οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την παραγωγή αίματος, προάγουν την απορρόφηση των λιποδιαλυτών στοιχείων, όπως και του σιδήρου. Οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν και τη δημιουργία βάσεων (αλκαλικό υψηλό ΡΗ) στον οργανισμό. Και δρουν μ’ αυτό τον τρόπο ενάντια στηνοξύτητα του αίματος. Τρώγοντας πικρά τρόφιμα…

1) δυναμώνει το συκώτι.
Το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει. Η χολή που παράγεται στο συκώτι είναι πικρή. Πως λοιπόν θα έχουμε παραγωγή πρώτης ποιότητας χολής, να διαλύει τα λίπη, αν δεν τρώμε πικρά; Τροφοδοτώντας με ζάχαρη το συκώτι δεν παράγουμε πικρή χολή.

2) Βελτιώνεται ο μεταβολισμός και με τον τρόπο αυτό μειώνεται και η χοληστερίνη.
Με τα πικρά μειώνονται και οι τιμές του σακχάρου. Ο καθένας το καταλαβαίνει. Το σάκχαρο προέρχεται από την κατάχρηση υδατανθράκων, όχι από την κατάχρηση πικρών ουσιών και η θεραπεία γίνεται με τα αντίθετα, έλεγε ο Ιπποκράτης. Οι πικρές ουσίες, όπως και οι ξινές είναι αντικαρκινικές. Πως δρουν οι πικρές ουσίες; Ας δούμε την περίπτωση του βερίκοκου.

Το κέντρο για τον καρκίνο είναι το συκώτι. Το συκώτι είναι για τον καρκίνο , ότι η καρδιά για το κυκλοφορικό. Το συκώτι είναι το κέντρο. Δυνατό συκώτι διώχνει τον καρκίνο. Τα καρκινικά κύτταρα τρέφονται και δημιουργούνται σε όξινο περιβάλλον, αλλά ενώ το λεμόνι σαν τροφή είναι ξινή, όταν εισάγεται στον ανθρώπινο οργανισμό έχει αλκαλική αντίδραση!  Κάθε τρόφιμο περιέχει και όξινα και αλκαλικά στοιχεία. Πολλά φρούτα έχουν ξινή γεύση, μα τα περισσότερα απ’ αυτά βοηθούν στη δημιουργία αλκαλικής κατάστασης που ωφελεί. Το λεμόνι ανήκει στις εξαιρετικά αλκαλικές τροφές, παρ ότι ξινό, που ανανεώνουν τα κύτταρα μέσω του αίματος,  με pH 9,0

Αντίθετα, από τις πλέον όξινες τροφές που οξειδώνουν τους ιστούς και τα όργανα και οδηγούν σε ασθένειες, είναι η άσπρη ζάχαρη με pH 5,5. Ενώ τα φυσικά σάκχαρα (φυσικοί χυμοί) φέρνουν αλκαλικότητα. Αν όμως προστεθεί ζάχαρη, αυτή κάνει τους χυμούς να σχηματίζουν οξέα και από φυσικά αλκαλικές τροφές μετατρέπονται σε όξινες. Έτσι είναι όλα στα σκευάσματα “φυσικών χυμών” και γι αυτό πρέπει να αποφεύγονται.

Ζαχαροποιημένο και σοκολατοποιημένο συκώτι ίσον καρκίνος.Η άμυνα και ο τερματοφύλακας του οργανισμού εναντίον του καρκίνου βρίσκονται στο συκώτι και το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει σωστά, να αποθηκεύσει τις βιταμίνες. Γιατί δεν παρουσιάζεται καρκίνος στο λεπτό έντερο; Ρωτήστε κάποιο γιατρό. Πολλοί δεν γνωρίζουν. Άλλοι απαντούν το ΡΗ, η μεγάλη ποσότητα γ – σφαιρίνης (επηρεάζεται από το σελήνιο), ή λόγω της ταχείας διέλευσης. Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι – σύμφωνα με τη φυσιολογία- στο λεπτό έντερο χύνονται οι εκκρίσεις της χολής και του παγκρέατος που κάνουν αλκαλικό το ΡΗ του λεπτού εντέρου.

Τα παγκρεατικά ένζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) και η χολή, είναι βασικής σημασίας για το περίεργο γεγονός, ότι στο λεπτό έντερο δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ καρκίνος. Ο συνδυασμός και των δύο. Γιατί και στο πάγκρεας και στο χοληδόχο πόρο εμφανίζεται καρκίνος; Αν είναι το ΡΗ ή η γ-σφαιρίνη η αιτία που το καρκίνου του λεπτού εντέρου είναι πρακτικά 0, γιατί δεν αυξάνουμε τις γ – σφαιρίνες ή δεν διορθώνουμε το ΡΗ του οργανισμού σε αλκαλικό; Ας δούμε τι λέει ο Edward
1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικό οξύ),
2) έλλειψη οξυγόνου,
3) χαμηλό (όξινο) ΡΗ.
Η τριάδα των χαρακτηριστικών των καρκινικών κυττάρων.

Πράγματι στο λεπτό έντερο υπάρχει αλκαλικό ΡΗ. Τα ένζυμα είναι πολύ ευαίσθητα. Η θερμοκρασία τα καταστρέφει εντελώς. Για να έχουμε λοιπόν πολλά ένζυμα, πρέπει να καταναλώνουμε ωμές τροφές.Έτσι θα ανεβάζουμε το επίπεδο των πεπτικών ενζύμων του εντέρου και θα έχουμε περισσότερα παγκρεατικά ένζυμα.

ΝΟΜΟΣ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ >  Τουλάχιστον το 90% των τροφών ενός καρκινοπαθή, αλλά και κάθε ανθρώπου, πρέπει να είναι ωμές, για άριστη λειτουργία των παγκρεατικών ενζύμων. Επίσης απαγορεύεται η κατανάλωση κρεάτων και γαλακτοκομικών, όπως και κάθε επεξεργασμένη τροφή. Είναι η ίδια ΩΜΗ Διατροφή που θα κάνει κάποιον άνθρωπο να μην πάθει ποτέ καρκίνο.

Πώς το κουκούτσι του βερίκοκου και του πικραμύγδαλου σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα  ή δεν επιτρέπει να δημιουργηθούν; Η B 17 που περιέχεται στο κουκούτσι του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα, αποτελείται από δύο σάκχαρα (γλυκόζη) ένα βενζελδαύδη και ένα κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως ο καθένας γνωρίζει, το κυάνιο είναι υψηλά τοξικό και σε μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο. Όμως σ΄ αυτή τη ΦΥΣΙΚΗ του μορφή είναι χημικά αδρανές.

Υπάρχει μία ουσία, που μπορεί να ξεκλειδώσει το μόριο της βιταμίνης B 17  και να απελευθερώσει το κυάνιο του βερίκοκου. Η ουσία αυτή είναι το ένζυμο beta glucosidase (βήτα γλυκοσιδάση), που το αποκαλούμε, “το ένζυμο που ξεκλειδώνει”. Όταν η βιταμίνη B 17, έρχεται σε επαφή μ’ αυτό το ένζυμο, όχι μόνο απελευθερώνεται το κυάνιο, αλλά και η βενζελδαϊδη, η οποία είναι πολύ τοξική από μόνη της. Αυτές οι δύο ουσίες μαζί έχουν δηλητηριώδη ισχύ 100 φορές περισσότερο απ’ όσο η κάθε μια χωριστά. Είναι το γνωστό συνεργιστικό αποτέλεσμα.

Ευτυχώς, το ένζυμο αυτό δεν βρίσκεται οπουδήποτε στον οργανισμό μας σε επικίνδυνο βαθμό, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα. Μάλιστα στα καρκινικά κύτταρα 100 φορές περισσότερο απ’ ότι στα περιβάλλοντα υγιή κύτταρα. Αποτέλεσμα, το δηλητήριο που απελευθερώνεται από το κουκούτσι του βερίκοκου και του αμύγδαλου στοχεύει στα καρκινικά κύτταρα και ΜΟΝΟ και τα σκοτώνει.

Υπάρχει επίσης ένα άλλο ένζυμο, που καλείται ροδανάση. Το ονομάζουνε προστατευτικό ένζυμο, για την ικανότητά του να προστατεύει και να ουδετεροποιεί το κυάνιο μετατρέποντάς το σε υποπροϊόντα ωφέλιμα για την υγεία. Αυτό το ένζυμο απαντάται σε μεγάλες ποσότητες σε κάθε σημείο του οργανισμού μας, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα, τα οποία δεν προστατεύονται. Είναι από τα ένζυμα που δεν περιέχονται στα τεχνικά σκευάσματα, γιατί δεν μπορεί να κατασκευαστεί. Με λίγα λόγια η ροδανάση προστατεύει τους ιστούς από το κυάνιο, ενώ δεν υπάρχει στα καρκινικά κύτταρα. Η Β γλυκοσιδάση απελευθερώνει το κυάνιο που σκοτώνει τον καρκίνο. Βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα, δεν βρίσκεται στα υγιή. Αλλά…

 

 

Οι επιστήμονες γνωρίζουν πως το αντίδοτο στη δηλητηρίαση από κυάνιο, είναι η ζάχαρη. Αναφέρεται μια ιστορική απόπειρα δολοφονίας με κυανιούχο κάλιο κατά του Ρασπούτιν, “αγαπητό’’ πρόσωπο, στην προεπαναστατική Ρωσία. Μολονότι ο Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε με κυάνιο, δεν έπαθε τίποτα, διότι το κυανιούχο κάλιο είχε τοποθετηθεί μέσα σε γλυκά και σε κρασί. Αν και η δόση ήταν μεγάλη, παρουσίασε ελάχιστα συμπτώματα δευτερεύοντα της δηλητηρίασης, όπως λόξυγκα, σιελόρροια κ.λ.π. Η ζάχαρη είχε εξουδετερώσει τη δράση του πολύ δραστικού δηλητηρίου. Τη λεπτομέρεια αυτή δεν τη γνώριζαν οι επίδοξοι δολοφόνοι και ονόμασαν τον Ρασπούτιν μεγάλο μάγο που σώθηκε από τόσο δυνατό δηλητήριο !

Ας φανταστούμε λοιπόν σήμερα έναν καρκινοπαθή που έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες γλυκών, αναψυκτικών, ποτών, πατάτας, ή που η διατροφή του περιλαμβάνει κυρίως υδατάνθρακες, αν είναι δυνατόν να πάθει κάτι με λίγα κουκούτσια από βερίκοκα, όπως αναμεταδίδουν, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και δουλικοί υποτελείς των επικυρίαρχων, ακολουθώντας τα κελεύσματα των κυρίων τους. Διάβασε και για την άσπρη ζάχαρη  Η λευκή ζάχαρη σε σκοτώνει. Είναι ένας από τους λευκούς δολοφόνους !

Τρώγοντας κουκούτσια από πικραμύγδαλα ή βερίκοκου, η υγεία, η ευεξία, η πέψη, ο μεταβολισμός, βελτιώνονται κατακόρυφα. Τα βερίκοκα είναι φρούτα εποχής και τα προμηθευόσαστε από το μανάβη της γειτονιάς. Φροντίστε να είναι βιολογικά, γιατί τους ρίχνουν πολλά φυτοφάρμακα, της “αγαπημένης’’ μας Monsanto. Από αυτό το αντικαρκινικό φάρμακο ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, κερδίζει η Ζωή σας, η Υγεία σας. Τρώτε άφοβα κάθε μέρα 10-15 κουκούτσια βερίκοκων και αμύγδαλων. Βάλτε τα σε σαλάτες, σούπες, φτιάξτε φυσικά ωμά σνακς και γάλα από αυτά. Πίνετε 2-3 σφηνάκια χυμό σιταρόχορτου ή φύλλων ελιάς που είναι πλούσια σε B 17 και θα δείτε μόνοι σας τα αποτελέσματα.

Τα καρκινικά κύτταρα έχουν όξινο (χαμηλό ΡΗ). Το ΡΗ το ισορροπεί το ασβέστιο η βιταμίνη D, το μαγνήσιο, το κάλιο, το βόριο. Το λεμόνι, ΞΙΝΟ, βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου. Καταναλώνετε πολύ λεμόνι (βιολογικό, χωρίς φυτοφάρμακα) κάθε μέρα, όπως συστήνει η αντικαρκινική δίαιτα Μοερμαν στην Ολλανδία. Τρώτε χέλια (τεράστια πηγή βιταμίνης Δ, 5000 ΙΘ (μονάδες) στα 100 γραμ.

Φρούτα, ειδικά σταφύλι (τεράστια πηγή καλίου). Επίσης λάδι από κουκούτσι σταφυλιού σε σαλάτες, σούπες, ΜΟΝΟ ΩΜΟ και πίνεται ωμό. Επίσης λάδι απο αβοκάντο και λάδι από σιτέλαιο ( τούρμπο σε βιταμίνες, ειδικά την Ε ). Μια κουταλιά το πρωί με  άδειο στομάχι και μια το βράδι και όχι όλα μαζί φυσικά.

Λαχανικά (μπρόκολο, λάχανο, μωβ – άσπρο) καρότα, λαχανίδες ( τεράστια πηγή αφομοιώσιμου ασβεστίου), βλήτα (επίσης τεράστια πηγή ασβεστίου, βορίου), μαϊντανό (ειδικά για καρκίνο του πνεύμονα, ρόκα (ειδικά για καρκίνο των νεφρών), ραδίκια (με το ζουμί τους).

Καρότο – χυμό με ένα λεμόνι και μήλο ή μπανάνα. Διατροφικός Δυναμίτης. Η υποξία (χαμηλό οξυγόνο), είναι ΚΥΡΙΟ χαρακτηριστικό της καρκινογένεσης. H χλωροφύλλη δίνει το οξυγόνο στα φυτά. Σύμφωνα με το μεγάλο γιατρό Max Gerson, που θεράπευσε τον νομπελίστα Αλμπερτ Σβάϊτσερ και αποδεδειγμένα 50 καρκινοπαθείς σύμφωνα με τις ακτινογραφίες τους πριν και μετά τη θεραπεία. Οι πράσινοι χυμοί, τουλάχιστον 5 την ημέρα, δίνουν το απαιτούμενο οξυγόνο και υγεία στα κύτταρα. Έχουμε έτσι απόπτωση (θάνατο, κυτταρική αυτοκτονία) των καρκινικών κυττάρων.

   

 

Οι χυμοί του σιταριού, της τσουκνίδας, φύλλων ελιάς, σέλινου, μαϊντανού και καρότου είναι ασπίδα εναντίον του καρκίνου και προστασία ενός υγιούς οργανισμού. Ο Gerson μάλιστα, χρησιμοποιούσε ειδικό, αποχυμωτή, για τη διατήρηση όλων των θρεπτικών συστατικών. Μόνο με αυτόν τον αποχυμωτή παίρνουμε όλα τα ένζυμα από τα χόρτα, (Z-star juicer) ενώ με το μπλέντερ αυτά χάνονται. Υπάρχουν σιτάρι, κριθάρι, άλφα άλφα και σε σκόνη, όταν η δυνατότητα για φυσικό χυμό είναι αδύνατη. Διάβασε επίσης Ορισμός και Μέτρο Υγιούς Ανθρώπου

Όταν ο Max Gerson παρουσίασε ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΕΣ, τις ανίατες περιπτώσεις καρκίνου στο Κογκρέσο με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που τις συνόδευαν (εξετάσεις, ακτινογραφίες κ.λ.π.). Αντί να τον συγχαρούν, (!!!) άρχισαν ένα ανελέητο κυνηγητό εναντίον του. Τι πρωτότυπο!!! Έτσι δρουν οι φαρμακευτικές εταιρίες, άλλωστε ανήκουν στους επικυρίαρχους, καταδιώκουν με λύσσα κάθε θεραπεία, αφού οι ίδιοι δημιουργούν τις ασθένειες,  χρειάζονται ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΟΧΙ ΥΓΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Αυτό μπορείς να το σταματήσεις ΜΟΝΟΣ σου μέσω της σωστής για τον οργανισμό σου ΔΙΑ- Τροφής.

Μπορείς όχι μόνον να μην είσαι ασθενής, αλλά να σταματήσεις να γερνάς. Αγόρασε κουκούτσια από βερίκοκο ή πικραμύγδαλο, (γιατί η αμυγδαλίνη ή B17 είναι απαγορευμένη και οι εισαγωγές κουκουτσιών βερίκοκου και πικραμύγδαλου είναι δύσκολες, στην Ελλάδα φυσικά οι παραγωγοί είναι «αγανακτισμένοι» ) αλλά και λάδια ή σιταρόχορτο σε σκόνη, όπως επίσης και τον ειδικό αποχυμωτή λαχανικών,  από το κατάστημα βιολογικών ειδών ΒΙΟΦΩΣ αποστέλλονται δωρεάν με κούριερ σε όλη την Ελλάδα. Επίσης στο Βιοφώς θα βρεις και τον ειδικό αποχυμωτή για να έχεις φρέσκο χυμό από φύλλα σιταριού, σέλινου, μαϊντανού, ελιάς και όλων των λαχανικών.  …και Τρώγε πιπεριά, σκόρδο και κρεμμύδι  σκοτώνουν τα καρκινικά κύτταρα.

Διάβασε ακόμη

Το Ανθρώπινο Γονιδίωμα Μολυσμένο από Mycoplasma DNA !  Η ανακάλυψη ξένου DNA στο δημοσιευμένο ανθρώπινο γονιδίωμα προκαλεί σημαντικές ερωτήσεις το πώς θα αντιμετωπιστούν οι «εικονικές μολύνσεις». Νωρίτερα φέτος οι Μοριακοί Βιολόγοι ανακοίνωσαν ότι το 20% του μη ανθρώπινου DNA είναι μολυσμένο με ανθρώπινο, προφανώς εξ αιτίας των ερευνητών. Τώρα το ίδιο το ανθρώπινο DNA έχει μολυνθεί !

Βασικοί κανόνες Δύναμης και Υγείας  Όσα αναφέρουμε είναι βασικοί κανόνες για όποιον σκέφτεται και δεν κρύβεται πίσω από παραδόσεις, έθιμα και παλιές συνήθειες,τρώγοντας άχρηστες και δηλητηριασμένες τροφές. Πού είναι η εξυπνάδα σας;  Υπάρχουν άλλα DNA δίπλα σας που δεν τα αντιλαμβάνεστε και σας δαγκώνουν απείρως καλύτερα.

Αναστρέψτε την Οστεοπόρωση με Δαμάσκηνα  Σε κλινική μελέτη 58 γυναικών, που τρώγανε 100 γραμμάρια ξερά δαμάσκηνα την ημέρα βελτίωσε τους δείκτες σχηματισμού μετά από μόνο τρεις μήνες, συγκρινόμενο με μια ομάδα ελέγχου που έτρωγε 75 γραμμάρια ξερών μήλων.

Μεγάλο σύμπαν σα Μικρός πρίγκιπας

Σημείωση: Όλοι οι σύνδεσμοι (links) ανοίγουν σε νέο παράθυρο

Αυτός ο νούς,αυτό το μυαλό που κάθεται κεί στα σκοτεινά,σα λίμνη στάσιμη στης νύχτας την απόκοσμη σιωπή…Πόσα να μάθει αναρωτήθηκες χωρίς να ταξιδέψει?Χωρίς να πάρεις το μυαλό και τα πόδια σου μαζί και να πάς όπου σε βγάλει,χωρίς να είσαι αναζητητής γνώση γυρέυεις?Μήπως θές το νόημα της ζωής να έρθει την πόρτα σου να χτυπήσει και να γίνεις διάσημος?Θαρρείς περήφανος για τον εαυτό σου είσαι αν φορτώσεις ένα ετοιματζίδικο προγραμματάκι μές το μυαλό σου?Αν δεν γρατζουνίσεις το δέρμα,αν δεν γδαρθείς πάνω σε κομμήτες προσπαθώντας να αλλάξεις πορείες και σκέψεις,πως να γεμίσεις το σύμπαν που έχεις μές το μυαλό ξεμυαλυσμένε διαστημάνθρωπε?

Αυτό δεν είναι το ταξίδι του Μικρού Πρίγκιπά μας,αλλά σε όμοια μέρη θα κινηθώ καθώς εκεί η σκέψη μου με πήγε καθώς διάβαζα…

Ο Χάμπλ περί το 1920 έκανε μια ανακάλυψη που έμελε να αλλάξει τα επιστημονικά δεδομένα,τα αστρονομικά δεδομένα :

Το σύμπαν είπε διαστέλλεται.Οι συνέπειες στις συνέπειες που οδήγησε η σύλληψη αυτή δεν έχουν προηγούμενο.

Και για να το ειπώ ποιητικά.Με αυτή την παρατήρηση του Χάμπλ η Άρτεμη και η Αθηνά έπαψαν νά’ναι παρθένες.Η φύση και η γνώση βιάστηκαν όχι απλώς στους μηρούς και στους υμένες,αλλά σε όλα τα βάθη και τα βύθη τους.Τώρα ο ωραίος Ενδυμίων έχει πλαγιάσει στα στήθη της σελήνης, και κοιτάει τρυφερά στα μάτια την Άρτεμη.Χωρίς να κοιμάται, και χωρίς να πεθαίνει.Και ο Τειρεσίας βλέπει επιθυμητικά και αχόρταγα το ολόγυμνο κορμί της Αθηνάς και δεν τυφλώνεται.

Και για να το ειπώ φιλοσοφικά.Με την έννοια δηλαδή των Μετά τα φυσικά και της πρώτης θεολογίας του Αριστοτέλη,ή με το φώς της νόησης και της γνώσης,όχι όμως με την ανοησία και το σκότος των θρησκειών: Η σύλληψη αυτή μας οδήγησε να αντικρύσουμε το ίδιο το σώμα του θεού.Όλα τα γνωρίζουμε τώρα πια για το θεό,εκτός απο ένα.Εκτός απο το νού του.Σημείο,που οι κοσμολόγοι το λένε μοναδικότητα άγνοιας του ανθρώπου,ή singularity της σχετικιστικής φυσικής,ή ανωμαλία.

Και για να το ειπώ επιστημονικά.Με την κατάκτηση του Χάμπλ ο άνθρωπος έφτασε στα όρια του χώρου και στην αρχή του χρόνου.Την απόσταση ανάμεσα σε ουρανό και γή και καταχθόνια την εμέτρησε ως την άκρη.Τώρα η terra incognita σβήστηκε απο το χάρτη.

Και για να το πώ με δικά μου λόγια,διαβάζωντας την «Γκέμμα» του Δ.Λιαντίνη ταξιδέυω μέσα απο τον Φάουστ,τον Αριστοτέλη και την υπερφυσική του στο σύμπαν και την δημιουργία του,στις αιρετικές αλήθειες περί των θρησκειών που μολύνουν το μυαλό ίδια με το σύστημα των ανθρώπων,γιατί το σύστημα,αν είναι ορθό τελικά να ειπωθεί ώς σύστημα,το σύστημα του σύμπαντος δεν βλέπει κάν τις γελοιότητές μας.Διαστέλλεται εδώ και 18 δις έτη περίπου,δίχως να μας ρωτήσει για που θα τραβήξει και που θέλουμε να πάμε ή γιατί.

Δεδομένο πρώτο,το σύμπαν διαστέλλεται.Δεδομένο δέυτερο,θεωρεί το σύμπαν σαν την ύπαρξη του θεού,χωρίς να πιστοποιεί και να του δίνει το πρόσωπο που άκαιρα κάνει η κάθε θρησκεία.

Η διαστολή του σύμπαντος,λοιπόν,μοιάζει σαν ένα ποτήρι που μας έπεσε απο το χέρι κι έσπασε στο πάτωμα.Θρυματίστηκε και τα κομμάτια,φανταστείτε,πετάγονται δίχως καθορισμένο σχήμα ή σκοπό.μόνο σε πολύ πολύ αργή κίνηση.Τόσο αργή που χρειάστηκε ο Χάμπλ να το επιβεβαιώση,γιατί υπάρχει κι εδώ ένα νήμα,όπως σε κάθε ιστορία που ξετυλίγεται κάτω απο έναν αναλυτικό φακό.Η θεωρία απλά επιβεβαιώθηκε γιατί νωρίτερα υπήρξαν άλλοι,πάντα υπάρχουν,και αυτός που μένει γνωστός στην ιστορία,συνήθως,δεν είναι και αυτός που έκανε την ανακάλυψη.Βέβαια είμαστε πολύ απασχολημένοι στη ζωή μας για να είμαστε και αναζητητές εκτός των άλλων,οπότε πάντα θα βλέπουμε το δέντρο και θα χάνουμε το δάσος.Αν διαθέσουμε όμως τον χρόνο να κοιτάξουμε το δάσος,θα ανακαλύψουμε πως θα αλλάξει η οπτική μας,αυτονόητο μέν,το αναφέρω δε,και αλλάζωντας η οπτική μας αλλάζουν και τα συμβαίνοντα στην ζωή μας γιατί οι νόμοι του σύμπαντος ορίζουν την ζωή μας και όχι οι νόμοι των ανθρώπων,όσους πολέμους και αν κάνουμε,όσες ηλίθιες θεωρήσεις και αν ακεφτούμε,πάντα θα υπάρχει μια λογική μες το νού που θα περιμένει ναρκωμένη να την ξυπνήσουμε και να μας ταξιδέψει όπως τον μικρό πρίγκιπα.

Δεδομένο επιστημονικό λοιπόν η διαστολή του σύμπαντος και γυρνώντας το χρόνο ανάποδα,rewind σα να λέμε,υπολογίσανε οτι το σύμπαν γεννήθηκε 18-13 δις έτη πρίν απο το τώρα και αυτό το σημείο,το λεγόμενο Big Bang ,ήταν ένα και αυτό.Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι πως ξεκίνησε σαν ένα και έγινε πολλά,ατελείωτα κομμάτια,άρα,ίσως,πάλι ένα να θέλει να γίνει,αν έχει κάποιο σκοπό.Εμείς τι ρόλο παίζουμε τότε?Πρέπει κι εμείς να γίνουμε ένα μήπως,είμαστε κι εμείς πολλοί αλλά κάποτε κι εμείς,όπως το σύμπαν που μας γέννησε,ήμασταν ένα.

Το σύμπαν διαστέλλεται,σαν ποτήρι που έσπασε και απο ένα έγινε πολλά και μές τα πολλά, κι άλλα,σε τόσο αργή κίνηση που θαρρείς και κοιμάται ήρεμα.Κι εμείς μέσα του σ’αντίθετη τροχιά τρέχουμε να προλάβουμε στο κενό του και μένουμε κενοί στο μικρόκοσμό μας.Ντύνουμε τη γύμνια μας με προβλήματα και θαρρούμε μας ανήκει το σύμπαν αν τα λύσουμε με εξυπνάδα,δανεική ή μη,όλα υλιστικά τα προβλήματα κι όλα,μέσα μας και γύρω μας,υπαρξιακά.

[…] Εκείνο που μας σώζει απο τούτη τη φρίκη είναι η αντίσταση του φυσικού περιβάλλοντος,που δρά είτε με την έλλειψη τροφής,είτε με την έλλειψη χώρου,είτε με την ανάπτυξη ανταγωνιστικών οργανισμών.Και όπου τέτοιες αντιστάσεις άμυνας της φύσης ενάντια στο σημερινό άνθρωπο διάβαζε : καρκίνοι,λειψυδρία,οικολογική ταραχή,πόλεις ανθρώπων λαγούμια αρουραίων,ανεγία,aids,δρόγες.

Βλέπω οτι ο homo insipiens ,ο άνθρωπος βλάκας,είναι ο κραταιός,ενώ ο homo sapiens είναι ο ανίσχυρος.Και ότι ο πρώτος οδηγεί το δέυτερο σε ομαδικό θάνατο τάφου.Απάνου στην ταφόπλακα διαβάζουμε κιόλας το επίγραμμα της βλακείας,που σκάλισε ο γοερός ποιητής :

Δω μια φορά ήταν άνθρωπος,κι εκεί ‘ταν τόπος.

Όμως,απέναντι απο την αμάθεια,την ακράτεια,και την αλαζονεία του σοφού ανθρώπου,μέσα σε κυπαρίσια και φώς,διαβάζω για τον τρόπο ζωής του δικαίου και του μετρημένου,όπως ορίστηκε απο την ελληνολατινική γλώσσα: ακίδαινος,qui cinaedus non est,sed castus et pudicus.

[…] ceterum censeo religionem esse delendam.

Τα άλλα και ίδια λόγια,δηλαδή,σε κάθε καιρό:

Ιερείς και θεολόγοι είναι η τάξη που πρέπει να λείψει απο τις κοινωνίες των ανθρώπων.Όπως ακριβώς οφείλουν να λείψουν οι ξεβασκαντές και οι μάγοι,οι πραχτικοί κομπογιανίτες,οι καραγκιόζηδες,και οι τεκετζήδες.

Συνεχίζει να γράφει σε μέτρο ανάλογο,όπως το σύμπαν που χορέυει συνεπαρμένο,μόνο που το σύμπαν για να το δούμε,πρέπει να ανοίξουμε τα Χάμπλ του μυαλού μας.

Καλή τύχη διαστημάνθρωποι του πλανήτη γή.Να φοράτε τη διαστημοστολή σας όταν βλέπετε κομπογιανίτες κι άλλες μάυρες τρύπες,αλλά να τη βγάζετε όταν πάτε μές την φύση για να σας γεμίζει ενέργεια ξανά.

Τα μυστικά και ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου

Αρχικό πόστ/σύνδεσμος απο «Λόγιος Ερμής»:

Τα μυστικά και ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου.

 

Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι μια από τις περισσότερο σύνθετες δομές της δημιουργίας. Οι μηχανισμοί του είναι τόσο μυστηριώδεις, όσο και οι μηχανισμοί του αστρικού μακρόκοσμου ή του ατομικού μικρόκοσμου. Με τον εγκέφαλο του ανθρώπου εμφανίζεται ένα τρίτο άπειρο , το άπειρο της πολυπλοκότητας. Παρά τις προόδους της επιστήμης αυτά τα άπειρα δεν μειώνονται και μαζί με αυτά αυξάνεται η επίγνωση της άγνοιάς μας. Χτισμένη στις παρυφές μιας ανεξερεύνητης  διανοητικής έκτασης η γνωσιακή επιστήμη μοιάζει με θεόρατο πύργο που κλυδωνίζεται συθέμελα σε κάθε πρόοδο της επιστήμης  Στην κορυφή του πύργου βρίσκονται οι φιλόσοφοι, που εξετάζουν την νόηση από το υψηλότερο και πιο αφηρημένο επίπεδο, στους πιο κάτω ορόφους οι ψυχολόγοι, οι βιολόγοι και οι φυσικοί ερίζουν για την πατρότητα της έρευνας.

Ωστόσο καμιά επιστημονική μεθοδολογία δεν μπορεί από μόνη της να κατευθύνει την πορεία της προόδου. Τα μυστήρια του εγκεφάλου προσεγγίζονται από τις πιο διαφορετικές ειδικότητες. Χρειάζεται να διανύσουμε ακόμα πολύ δρόμο. Αλλά  ας δούμε αρχικά τον δρόμο που ήδη έχουμε βαδίσει.

Η Ιστορία

Κατά την εξέλιξη των γνώσεών μας για τον εγκέφαλό δύο ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά:

1.Η προσπάθεια ερμηνείας του ανάλογα με την μόδα της επιστήμης σε κάθε εποχή. Έτσι την εποχή του ηλεκτρισμού ο εγκέφαλος γίνεται ένα πολύπλοκο ηλεκτρικό κύκλωμα , την εποχή της μικροβιολογίας  ένα σύνθετο χημικό εργαστήριο και τέλος στην εποχή των υπολογιστών ένας υπέρ-υπολογιστής.

2.Υπάρχουν δύο τύποι έρευνας που αντιστοιχούν σε δύο θεωρήσεις φαινομενικά αντίθετες. Η μία αντιμετωπίζει τον εγκέφαλό σα μια ολότητα ενώ η άλλη μελετά τον μεμονωμένο νευρώνα. Αλλα ας αρχίσουμε την περιπλάνηση.

Τη δεκαετία του 1790 ο Λουίτζι Γκαλβάνι έδειξε πως ο ηλεκτρισμός όταν διοχετεύεται σε κομμένα πόδια βατράχου τα κάνει να συσπώνται σα να έχουν ξαναζωντανέψει για μια στιγμή. Έτσι την εποχή εκείνη ταυτίστηκε η λεγόμενη ζωτική ορμή με τον ηλεκτρισμό.

Από τις αρχές τις δεκαετίας του 1980 ο GARY LYNCH  προσπαθεί να προσδιορίσει μια πολύ ειδική  βιοχημική αντίδραση, για την οποία πιστεύει ότι αποτελεί την υποδομή της μνήμης. Αν έχει δίκιο , η διάσπαση ενός μορίου στο εσωτερικό των νευρώνων εξηγεί με πιο τρόπο η εμπειρία προκαλεί μια μεταβολή στον εγκέφαλο.

Πριν από αιώνες οι βρετανοί εμπειριστές υποστήριξαν ότι οι πληροφορίες εισρέουν  διάμεσο των αισθήσεων και αποτυπώνονται  στον εγκέφαλο  ο οποίος μοιάζει με πήλινη πλάκα. Κάθε ανάμνηση αφήνει ένα σημάδι ένα έγγραμμα. Οι εμπειριστές πίστευαν πως όταν γεννιόμαστε αυτή η πλάκα είναι άγραφη μια tambula rasa ενώ αντίθετα ο Κάντ πίστευε ότι αρχίζουμε την ζωή μας εφοδιασμένοι ήδη με μερικές από τις γνώσεις που είναι απαραίτητες για την ερμηνεία του έξω κόσμου.

Πώς όμως αποθηκεύονται αυτές οι πληροφορίες έμφυτες ή επίκτητες?

Προφανώς δεν έχουμε λέξεις ή εικόνες μέσα στο κεφάλι μας Αλλά τότε ποια είναι η εσωτερική γλώσσα στην οποία γράφονται τα συμβάντα της ζωής?

Όταν ανακαλύφθηκε ότι από τον εγκέφαλο εκπέμπονται ηλεκτρομαγνητικά κύματα η ιδέα της αποθήκευσης πληροφοριών σε κάποιο φυσικό μέσο-είτε αυτό ήταν μια μαγνητοταινία είτε μια ομάδα νευρώνων φάνταζε λιγότερο μυστηριώδης.

Έτσι άρχισε η έρευνα του προσδιορισμού της θέσης στην οποία βρίσκεται αυτή η μνήμη το λεγόμενο έγγραμμα. Ο Lashley σε μια σειρά πειραμάτων που άρχισαν τη δεκαετία του 1920 εκπαίδευσε ποντικούς να περνούν μέσα από ένα λαβύρινθο. Μετά αφαιρούσε ένα μικροσκοπικό κομμάτι από τον εγκέφαλο του ζώου και το ξανατοποθετούσε στον λαβύρινθο. Το σκεπτικό ήταν πως όταν κατά τύχη θα αφαιρούσε  εκείνο το κομμάτι του ιστού που περιείχε τον χάρτη του λαβύρινθου ο ποντικός θα ξεχνούσε ξαφνικά αυτά που είχε μάθει. Καθώς κατέστρεφε σταδιακά τον εγκέφαλο του ζώου αυτό γινόταν ολοένα και πιο νωθρό και έχανε σταδιακά την ικανότητα να περιπλανιέται στον λαβύρινθο ανεξάρτητα από το τμήμα που του είχε αφαιρεθεί.

Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ήταν ότι η μνήμη δεν υπάρχει σε ένα μεμονωμένο σημείο, όπως ένας φάκελος μέσα σε μια βιβλιοθήκη αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο εξαπλωμένη σα καπνός σε ολόκληρο τον εγκέφαλο. Μήπως λοιπόν ο εγκέφαλος μοιάζει με ένα ολόγραμμα όπου κάθε μικροσκοπικό κομμάτι νευρωνικού ιστού περιέχει όλα όσα γνωρίζει το ζώο?

Εκτός όμως από την ολιστική σχολή του LASHEY υπήρχαν και οι οπαδοί της εντοπιστικής θεωρίας. Ένας από αυτούς ο Penfield πειραματιζόταν με επιληπτικούς.

Διερευνώντας την επιφάνεια του εγκεφάλου με ένα ηλεκτρόδιο. Ανακάλυψε πως όταν άγγιζε με το ηλεκτρόδιο ένα συγκεκριμένο σημείο ο ασθενής νόμιζε πως είχε ακούσει κάποιο ήχο , άλλος ξαναζούσε μια παιδική του εμπειρία, η νόμιζε πως έβλεπε μια λάμψη. Κάθε φορά που διέγειρε αυτό το σημείο η αναμνηση προβαλλόταν από την αρχή. Ωστόσο τόσο το ολογραφικό μοντέλο όσο και το εντοπιστικό μοντέλο μάλλον σύγχυση προκαλούσαν παρά  εξηγούσαν.

Το καθε ειδος ανθρωπινης αισθησης, ειναι αποτελεσμα των ιδιοτητων καποιας συγκεκριμενης νευρικής ινας, η οποια μεταφερει τα ερεθισματα των αισθητηριων οργανων σε διαφορετικα καταλυτικα σημεια του εγκεφάλου

Το δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα με την ανάπτυξη της πληροφορικής, η άποψη των οπαδών της εντοπιστικής θεωρίας άρχισε να κερδίζει έδαφος. Αφού σε ένα υπολογιστή οι μνήμες αποθηκεύονται σε πολύ ακριβείς θέσεις γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και στον εγκέφαλο. Όμως ο εγκέφαλος σε αντίθεση με έναν υπολογιστή δεν καταγράφει παθητικά τις πληροφορίες αλλά τις κατατάσσει και τις ανακατατάσσει ενεργητικα σε διάφορες δομές.

Αργότερα η ανακάλυψη της αποθήκευσης των γενετικών πληροφοριών με κωδικοποιημένο τρόπο στο DNA γέννησε την ιδέα ότι το αλφάβητο της μνήμης να είναι ίσως κοινό με αυτό των νουκλεοτιδίων. Να αποτελείται δηλαδή από 4 γράμματα  a,c,t,και g (δηλαδή τα μόρια αδενίνη κυτοσίνη θυμίνη και γουανίνη, τα οποία σχηματίζουν τις οδηγίες για την Παρασκευή ένζυμων και άλλων πρωτεϊνών που αποτελούν την ίδια την ουσία της ζωής.)

Το 1965 ένας νευροβιολόγος ο Α.Jacobson έκανε μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη. Είχε εκπαιδεύσει ποντικούς να αντιδρούν στο άναμμα ενός λαμπτήρα κατευθυνόμενοι στα δοχεία του φαγητού τους από τα οποία έπαιρναν τροφή ως ανταμοιβή για αυτή τους την συμπεριφορά. Στη συνέχεια σκοτώνοντας τα ζώα εξήγαγε από τον εγκέφαλο τους το RNA και το εισήγαγε στα στομάχια ανεκπαίδευτων ποντικών. Υποστήριξε ότι πράγματι οι ποντικοί έτειναν να κατευθυνθούν στα δοχεία τροφής σαν να είχαν υποβληθεί στην  ίδια διαδικασια. Μήπως το έγγραμμα ήταν κάτι που μπορούσε να μεταφερθεί μέσα σε μια σύριγγα¨? -(Όλα στο χώμα δεν καταλήγουν;)-

Το 1970 ένας ερευνητής ο G.Ungar υποστήριξε ότι η μνήμη δεν κωδικεύεται από τα νουκλεινικά οξέα αλλά από την αλληλουχία των αμινοξέων που συνθέτουν τις πρωτεϊνικέ αλυσίδες. Χρησιμοποιώντας ηλεκτροσόκ εκπαίδευσε ποντικούς να αποφεύγουν το σκοτάδι. Μετά εξήγαγε χημικές ουσίες από τον εγκέφαλο τους. Αναλύοντας το μείγμα , ανακάλυψε μια πρωτεινοειδη ουσία που ονόμασε σκοτοφοβίνη που υπέθεσε ότι περιείχε την ανάμνηση του ηλεκτροσόκ. Όταν εισήγαγε σε άλλους ποντικούς αυτό το μόριο ή ακόμα και μια συνθετική μορφή του, και αυτά τα ζώα έτειναν να φοβούνται το σκοτάδι. Καποιοι τότε έσπευσαν να γράψουν ότι στο μέλλον τα χάπια θα υποκαθιστούσαν τα βιβλία…Οι περισσότεροι επιστήμονες σήμερα πιστεύουν πλέον ότι η σκοτοφοβίνη είναι για την ψυχολογία ότι ήταν το φλογιστόν για την χημεια -αποκύημα της φαντασίας κάποιων ερευνητών-.

Η λειτουργία του εγκεφάλου

Η σύνθεση όμως όλων αυτών των ερευνών οδήγησε τους νευροεπιστήμονες σήμερα να θεωρούν το νευρικό κύτταρο του εγκεφάλου σαν ένα μικρό υπολογιστή και τον εγκέφαλο σαν ένα δίκτυο που αποτελείται από δεκάδες δισεκατομμύρια τέτοια κύτταρα που έχουν την ικανότητα να επεξεργάζονται πληροφορίες. Κάθε νευρικό κύτταρο ή νευρώνας δέχεται ηλεκτρικές όσης μέσω μιας δενδροειδούς δομής που ονομάζεται δενδρίτης. Οι χιλιάδες μικροσκοπικές διακλαδώσεις του δενδρίτη σήματα στο σώμα του νευρικού  κύτταρου. Μερικά από τα εισερχόμενα κύματα διεγείρουν τον νευρώνα, ενώ άλλα τον αναστέλλουν. Αν ο αριθμός των διεγερτικών ώσεων υπερβαίνει τον αριθμό των ανασταλτικών ο νευρώνας αποφορτίζεται στέλνοντας τη δική του ώση κατά μήκος μιας νευρωειδους προέκτασης του που ονομάζεται νευροάξονας.  Ένας μοναδικός νευρώνας δέχεται σήματα από χιλιάδες άλλους νευρώνες και ο νευροάξονας του μπορεί να έχει απειράριθμες διακλαδώσεις μέσω των οποίων διοχετεύει σήματα σε χιλιάδες άλλους νευρώνες. Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε το νευρώνα ως ένα κύτταρο που η ειδικότητα του είναι να μετατρέπει χημικά σήματα σε ηλεκτρικά και αυτά με τη σειρά τους σε χημικά.

Όταν ο εγκέφαλος εκτεθεί σε ένα νέο συμβάν ( την εικόνα ενός προσώπου, τον ήχο ενός γέλιου) με κάποιο τρόπο ενεργοποιείται μια μοναδική διάταξη νευρώνων. Μέσα στο απέραντο δίκτυο των εγκεφαλικών κυττάρων «ανάβει» ένας συγκεκριμένος αστερισμός. Δημιουργείται ένα νέο κύκλωμα που λειτουργεί ως σύμβολο, ως αναπαράσταση κάποιου πράγματος που υπάρχει στον εξωτερικό κόσμο. Η αναγνώριση – ανάμνηση πρέπει να επισυμβαίνει όταν κάποια αντίληψη ανακαλεί μια νευρωνική διάταξη παρόμοια με αυτή που υπάρχει αποθηκευμένη. Ο εγκέφαλος θα αντιληφθεί την ομοιότητα και εμείς θα αισθανθούμε το ευχάριστο σοκ της αναγνώρισης. Αυτές οι διατάξεις πρέπει να είναι κυκλώματα εύπλαστα και διαρκώς μεταβαλλόμενα. Με την απόκτηση νέων γνώσεων τα παλιά κυκλώματα  διαλύονται και σχηματίζονται νέες συνδέσεις, συγκροτώντας και επανασυγκροτώντας ακατάπαυστα τις δικές μας αναπαραστάσεις του κόσμου.

Βλέπουμε λοιπόν πως τόσο ο  Lashey όσο και ο Penifield  μπορεί να είχαν δίκιο. Μια περίπλοκη ανάμνηση όπως η πορεία μέσα σε ένα λαβύρινθο θα πρέπει να βρίσκεται αποθηκευμένη όχι σε μια μοναδική και συγκεκριμένη θέση αλλά μάλλον σε μια εκτεταμένη δομή από νευρώνες. Και ωστόσο η ανάμνηση αυτή μπορεί να ενεργοποιηθεί με το άγγιγμα ενός ηλεκτρόδιου, όπως ενεργοποιείται ένα κύκλωμα όταν γυρίζουμε τον διακόπτη.

Ενα παραδειγμα που μας αποκαλυπτει πως καποιος ανθρωπος θα μπορουσε να εχει ευρυτερη αντιληψη του κοσμου, ενω πιθανοτατα θα χαρακτηριζοταν πνευματικα ασταθης ή απατεώνας.

To επόμενο αποφασιστικό βήμα ήρθε το 1960 από τον νευροβιολόγο Εric Kanel του πανεπιστήμιου της Κολούμπια. Έδειξε ότι μια υποτυπώδης μορφή μάθησης προκαλεί αλλαγές στο απλό νευρικό σύστημα ενός θαλάσσιου σαλιγκαριού της Aplysia.

Ο Kanel ανακάλυψε πως αν αγγίξεις το σιφωνοειδες όργανο της το ζώο αυτόματα συστέλλει το βράγχιο του. Αλλά αν το άγγιγμα συνεχιστεί η αντανακλαστική αντίδραση της Aplysia άρχιζε να εξασθενεί. Το ζώο αρχίζει να αγνοεί το ερέθισμα. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εθισμός η εξοικείωση και μοιάζει με την δική μας ικανότητα να προσαρμοζόμαστε στον θόρυβο των αυτοκινήτων  κ.λ.π. Διαπίστωσε ότι οι νευρώνες του κυκλώματος που ήταν υπεύθυνοι για την συστολή του βραγχίου μεταβαλλόταν από τα επανειλημμένα αγγίγματα  κατά τέτοιο τρόπο ώστε να απελευθερώνουν μικρότερη ποσότητα νευροδιαβιβαστικής ουσίας στο συναπτικό χάσμα. Οι συνάψεις αυτές κατέληξε δημιουργούν την πλαστικότητα που είναι απαραίτητη στην μάθηση. Ο εγκέφαλος προσαρμόζοντας το κατώφλι ενεργοποίησης εκατομμυρίων συνάψεων, είναι σε θέση να αυτοοργανώνεται και από ένα άμορφο συνοθύλευμα νευρώνων να γίνεται ένας πολύπλοκος επεξεργαστής πληροφοριών. -(Γίνομαι αυτό που επανειλημμένως κάνω)-

Για να αποκτήσουμε μια ιδέα για την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου πρέπει να πούμε ότι σχηματίζονται νευρωνικές ομάδες από 50- 10.000 νευρώνες(νευρώνας είναι το κάθε νευρικό κύτταρο με τον νευράξονα του) και υπάρχουν περίπου 100 εκατομμύρια τέτοιες νευρωνικές ομάδες. Όλοι αυτοί οι περίπου 11 δισεκατομμύρια νευρώνες συνδέονται μεταξύ τους και ο κάθε νευρώνας αναπτύσσει μέχρι και 50.000 συνάψεις με άλλους νευρώνες. Είναι μια απίστευτη πολυπλοκότητα που μόνο η εξέλιξη θα μπορούσε σταδιακά να δημιουργήσει. (Το μέγεθος όλων των συνάψεων που θα μπορούσαν δυνητικά να γίνουν μεταξύ των νευρώνων είναι ένας ασύλληπτα μεγάλος αριθμός, της τάξεως του αριθμού των μορίων του γνωστού σύμπαντος. Σχηματίζουν όμως ‘’μόνο’’ ένα τρισεκατομμύριο συνδέσεις, αριθμός όπως καταλαβαίνουμε και πάλι τεράστιος).

Από αυτές τις νευρωνικές ομάδες σχηματίζονται διάφορα δίκτυα της πιο διαφορετικής πολυπλοκότητας. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σύνθετα που ολοκληρώνουν μεγάλο αριθμό άλλων νευρωνικών δικτύων και αφορούν πρότυπα συμπεριφοράς. Που έχουν είτε συγκεκριμένη ανατομική δομή που προέκυψε από το αναπτυξιακό σχέδιο του εγκεφάλου, είτε λειτουργικό χαρακτήρα με σταθερότερες ή λιγότερο σταθερές συνδέσεις. Όταν πρόκειται να παρθεί μια απόφαση, γίνεται κατά κάποιο τρόπο ένας ανταγωνισμός μεταξύ των δικτύων, μία στάθμιση των δεδομένων, παίρνοντας υπ’ όψη και τις προηγούμενες εμπειρίες, για το πώς θα επιτευχθεί το καταλληλότερο αποτέλεσμα για τον οργανισμό, όπως το αντιλαμβάνεται την δεδομένη στιγμή. Υπάρχει βέβαια και ένα ιεραρχημένο σύστημα αναγκών καθώς και προτύπων συμπεριφοράς που δημιουργήθηκαν σε διαφορετικά στάδια της ανάπτυξης, με μία τάση τα παλαιότερα να διατηρούν μια  αξιοσημείωτη σταθερότητα, με τα νεότερα να παίζουν ένα ρόλο ελέγχου με αποτρεπτική ή ενισχυτική δράση.

Δηλαδή ο επιλεκτικός μηχανισμός λειτουργεί και στο επίπεδο του εγκεφάλου, ανάμεσα σε διαφορετικές δυνατότητες, που με ένα γενικό τρόπο μας έχει εφοδιάσει η εξέλιξη.

Στις χαμηλές εξελικτικές βαθμίδες, σ’ αυτήν την αλληλεπίδραση τον κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, που επιλέγουν κατά κάποιο τρόπο την κατάλληλη συμπεριφορά από τα εγγεγραμμένα (γενετικά ή σαν αποτέλεσμα μάθησης ή συνδυασμό τους σε διάφορες αναλογίες) πρότυπα συμπεριφοράς.  Με την ανάπτυξη όμως της πρωτογενούς νόησης και συνείδησης που χαρακτηρίζει πολλά ζώα και πολύ περισσότερο με την νόηση και  συνείδηση ανώτερης τάξης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, περνάμε σε μία αλληλεπίδραση όπου το σκεπτόμενο υποκείμενο μπορεί να αναστείλει ή να ενισχύσει κάποιο πρότυπο συμπεριφοράς και να επιλέξει μεταξύ διαφορετικών προτύπων, ποιο συμφέρει περισσότερο.  Οι παράγοντες που συνυπολογίζονται συμπεριλαμβάνουν όλα τα επίπεδα του οργανισμού, από το καθαρά βιολογικό επίπεδο και τις άμεσες ανάγκες επιβίωσης, τις συναισθηματικές ανάγκες αλλά και τον υπολογισμό που γίνεται από τα νεότερα τμήματα του εγκεφάλου με βάση τα πρότυπα συμπεριφοράς που έχει αναπτύξει και τις δυνατότητες ελέγχου των αρχικών παρορμήσεων, τις ιστορίες μέσα στις οποίες έχει εντάξει την έννοια του εαυτού του, για έναν πιο μακροπρόθεσμο υπολογισμό των συμφερόντων του. Ο συνυπολογισμός όλων αυτών των παραγόντων σε μεγάλο βαθμό γίνεται ασυνείδητα και σε ένα μικρότερο βαθμό συνειδητά. Η συνείδηση παρεμβαίνει όταν υπάρχουν περισσότερες εναλλακτικές δυνατότητες, ώστε να σταματήσει μια δράση που δεν είναι επωφελής ή να τις εξετάσει, ας πούμε, για να επιλεγεί η καταλληλότερη. Το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται από την  ισχύ των διαφόρων παραγόντων που επιδρούν στη λήψη της απόφασης, τα βασικά πρότυπα συμπεριφοράς με τα οποία έχουμε μάθει να αντιδρούμε, το πόσο κοινωνικά αποδεκτή είναι η δράση μας, το πώς θα παρουσιασθεί για να φαίνεται κοινωνικά αποδεκτή, αν κάποια πρότυπα συμπεριφοράς που για διάφορους λόγους έχουμε υιοθετήσει έρχονται σε αντίθεση με βασικότερες συναισθηματικές μας ανάγκες που δεν τις ικανοποιούμε κτλ, ένα άπειρο πλέγμα παραγόντων που θα επιδράσουν στο τελικό αποτέλεσμα.

Η συμβολική γλώσσα του εγκεφάλου

Ποια είναι τα σύμβολα και η σύνταξη που χρησιμοποιεί η γλώσσα του εγκεφάλου?
Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι λέξεις είχαν μαγικές ιδιότητες, ότι ήταν ιεροί ήχοι που συνδεόταν στενά με τα πράγματα που αναπαριστούσαν. Οι πρώτες γλώσσες χρησιμοποιούσαν ιδεογράμματα για την λέξη που αναπαριστούσαν.

Στην αστρολογία, κάποτε πίστευαν ότι οι σχηματισμοί των άστρων και των πλανητών στον ουρανό διέθεταν κάποιο ιδιαίτερο νόημα επειδή έμοιαζαν με πράγματα πάνω στην γη. Ο Άρης ήταν για παράδειγμα κόκκινος το αίμα είναι κόκκινο τα ρουμπίνια είναι κόκκινα .Επομένως θα έπρεπε να υπάρχει μια σχέση μεταξύ τους..

Με την  εμφάνιση των υπολογιστών έχουμε πλέον συνηθίσει να σκεφτόμαστε  με τεχνητές συμβολικές γλώσσες  και να αποδίδουμε ένα σύμβολο σε κάθε πράγμα. Έτσι το γράμμα Α για έναν υπολογιστή είναι μια σειρά από αριθμούς  0 και 1 που διατάσσονται με συγκεκριμένο τρόπο.

Η αυθαίρετη σύνδεση ανάμεσα σε σύμβολο και αντικείμενο ισχύει πιθανώς και για τις γλώσσες του εγκεφάλου. Μια διάταξη νευρώνων που εκφορτίζονται όλοι ταυτόχρονα μπορεί να αντιπροσωπεύει την λέξη πέτρα Αυτή όμως η διάταξη ,αυτός ο αστερισμός των νευρώνων δεν είναι απαραίτητο να αποτελείται από τους ίδιους νευρώνες αλλά μπορεί απλά να κρατά το σχήμα του χρησιμοποιώντας άλλους νευρώνες. Μετατοπίζεται όπως μια κινούμενη φράση κατά μήκος ενός ηλεκτρονικού πίνακα. Οι λέξεις δεν θα έπρεπε να αποτελούν μικρούς και σκληρούς πυρήνες νοήματος. Λόγου χάρη για την  λέξη σκηνή αυτή η ακουστική κωδίκευση θα πρέπει να συνδέεται με νευρωνικές διατάξεις που αναπαριστούν άλλες σημασίες της λέξης όπως :αντίσκηνο, το μέρος του θεάτρου , ένα επεισόδιο μια συμπλοκή κ.λ.π.

Από τη στιγμή που μια διάταξη νευρόνων ενεργοποιήται η διέγερση θα εξαπλώνεται διεγείρωντας διατάξεις νευρόνων που με την σειρά τους θα διεγείρουν άλλες.Η σημασία θα εξαπλώνεται μεσα από το εγκεφαλικό πλέγμα των συνειρμων όπως τα ομόκεντρα κύματα που σχηματίζονται από τη πτώση μιας πέτρας σε μια λίμνη.

Νευρώνα προς νευρώνα διαπλέκουμε νοητικές δομές, οικοδομώντας παλάτια της μνήμης που τα κουβαλούμε μέσα μας ώσπου να πεθάνουμε.Οι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι δεν θα σταματήσουν ποτέ να μαθαίνουν να διαβάζουν τα αρχιτεκτονικά σχέδια αυτών των κόσμων που υπάρχουν μέσα στο κεφάλι μας.

Ζουμε μεσα σε εναν υπεροχο κοσμο. Χρωματα, ηχοι, γευσεις, δημιουργουν γυρω μας ενα μαγικο και στερεο κουκουλι που σαν αορατη και ονειρικη φυλακη, μας απαγορευει να καταλαβουμε τι συμβαινει εξω απο αυτην. Φοβεροι φυλακες της απομονωσης μας, ειναι οι λειτουργιες των αισθησεων μας. Οι οποιες μετασχηματιζουν επιλεκτικα την αληθεια, μιας εννοιες και αδιαιρετης συμπαντικης πραγματικοτητας σε εξατομικευμενες εικονες, χρωματα, ηχους και οσμες. Οσο και αν δεν γινεται κατανοητο απο την κλασσικη επιστημη, το υλικο συμπαν που αντιλαβανομαστε γυρω μας, δεν ειναι το πραγματικο συμπαν, αλλα ειναι το συμπαν που η ψευδαισθηση του μυαλου μας φτιαχνει. Ζουμε μεσα στη φυλακη ενος εγκεφαλικου ματριξ, που μονο η θεικη σπιθα της νοησης, μπορει να μας απελευθερωσει. Μια νοηση ομως που ο δυτικος πολιτισμος κανει τα αδυνατα δυνατα να τη συντριψει, μεσα απο τα εκπαιδευτικα συστηματα, τη θεοποιηση του ματριξ της υλης, και την αναζητηση της ευτυχιας στους δρομους του αλογου κερδους και της προσκαιρης ανθρωπινης φιλοδοξιας.