«Η Άγνοια είναι Ευτυχία»

Ο ισχυρισμός είναι αληθείς και η απόδειξη του βρίσκεται στο αντίθετο άκρο.
Στην γνώση. Γιατί ξεκινώντας να σκέφτεσαι προβληματίζεσαι για τα συμβαίνοντα και το υπάρχον κοινωνικό μοντέλο και πολιτικό καθεστώς.
Η σκέψη θα σε αναγκάσει-ωθήσει να αναρωτηθείς, να διερευνήσεις και να είσαι πιο ανοιχτός και διαλλακτικός.

Νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό το γεγονός που μου συμβαίνει προσωπικά και η ίδια ευτυχία είναι που με γεμίζει και κατάθλιψη. Ο λόγος είναι πως δεν μπορείς να μοιραστείς αυτήν χαρά με τους συνανθρώπους σου. Είναι σαν μυαλά ερμητικά κλειστά και απομονωμένα σε κάποια άλλη διάσταση. Πουλιά σε κελιά που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον εαυτό τους. Αυτή η ικανότητα δεν είναι μια εγωκεντρική δήλωση όσο δεν είναι και μια δήλωση ταπεινότητας. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά ας το εκφράσουμε με μια μεταφορά…ο Σούπερμαν είναι ξεχωριστός, ο Μπάτμαν όχι.

Η χειρότερη μορφή της άγνοιας είναι αυτή που νομίζει πως γνωρίζει τα πάντα. Εκεί, η συζήτηση είναι περιττή και άρα δεν υπάρχει μόρφωμα αλλά πέτρωμα. Επίσης εσύ γίνεσαι το εχθρικό αντικείμενο και στιγματίζεσαι για την αυθάδεια σου να κάνεις ερωτήσεις που έχουν διαμορφώσει το κατεστημένο των πολλών που θεωρείται πολιτισμός, ήθη ή έθιμα.

Στη πορεία και το άνοιγμα του εαυτού ενός ανθρώπινου όντος στην σκέψη ανοίγει η πόρτα της λογικής και πίσω απο αυτή το κατεστημένο που στήθηκε απο όλους μας αμφισβητείτε. Όλα αναθεωρούνται, ο Νταλί δείχνει την πραγματικότητα και η Αλίκη είσαι εσύ.

Οι πιο δημιουργικές-παραγωγικές στιγμές μου είναι όταν κάθομαι να φάω, όταν βρίσκομαι στην τουαλέτα και περισσότερο απο όλες η στιγμή που πέφτω για ύπνο. Το κοινό που έχουν βρίσκεται στο γεγονός πως είναι υποχρεωτικές (φυσικές ανάγκες) κι επίσης πως τις κάνω μόνος μου.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποφεύγω πλέον σε μόνιμη βάση τους ανθρώπους, δεν θέλω να ξεχάσω την λογική ξανά όσο απελπιστικά μόνος κι αν χρειάζεται να μείνω. Κι όμως δεν μπορείς ως ανθρώπινο όν, μοιάζει εξίσου ως φυσική ανάγκη η ανθρώπινη επαφή, το μοίρασμα της ικανότητας του είδους μας να σκέπτεται. Η σκέψη μοιάζει σαν την ανακάλυψη του διαστημοπλοίου. Κοίτα σε πόσους πλανήτες μπορείς να πάς! Γιατί να κολλήσεις σε αυτό το δόγμα, σε εκείνη την ιδεολογία? Αν γνωρίζεις πως μπορείς να μάθεις, πάρε το τιμόνι στα χέρια σου και θα συμβεί.

Παρόλα αυτά επινοούμε τρόπους να την αποφεύγουμε και ο ιδιαίτερος ξεχωριστός μας τρόπος είναι η υποκρισία. Ίσως είναι μια άμυνα πιστεύοντας οτι ακόμα είμαστε ζώα ή κανίβαλοι, αρχέγονα όντα που ανταλλάξαμε τα ρόπαλα με γραβάτες, αλλά κάποια στιγμή θα ήταν καλό να σταματήσουμε να είμαστε ευγενικοί και να αποφασίσουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Το κοινωνικό σύνδρομο της υποτέλειας πρέπει να αναγνωριστεί και να εξαφανισθεί. Δεν γνωρίζω αν εμείς ή κάποια ελίτ πιστεύει οτι κάποιος πρέπει να κρατάει τα χαλινάρια της μάζας, αλλά θεωρώ πως αργά ή γρήγορα, με οποιονδήποτε τρόπο, αφού ο άνθρωπος έφτασε σε αυτό το σημείο ως είδος, θα έρθει και η στιγμή που θα μάθει να σκέφτεται και να χρησιμοποιεί την λογική. Μας αρέσει να ορίζουμε αλλά όχι να γνωρίζουμε, λατρεύουμε να φοβόμαστε αντί να αγαπάμε, γι’ αυτό και η ιδιαίτερη έφεσή μας στην βία. Ο φόβος κρατάει το μίσος σφιχτά περιμένοντας την παραμικρή αφορμή, είναι δογματικός, διαθέτει ερμηνείες και ορισμούς, παραδόσεις και ιστορία. Κατανοεί τα πάντα εκτός απο την αγάπη γι’ αυτό και της έδωσε το πρόσωπο του χρήματος και του υλισμού κι έγινε κοινωνική σύμβαση, μεταλλάχτηκε σε ευτυχία, μια χαρούμενη ψευδαίσθηση μέχρι τον θάνατο.

Και για την μή κατανόησή μας του θανάτου (άρα και της ζωής) δημιουργήσαμε χαρούμενα ψέματα, μπαίνοντας έτσι σε μια πραγματική παραίσθηση περιμένοντας την κλεψύδρα μας να αδειάσει. Η αυτογνωσία είναι το μέγιστο αμάρτημα της εποχής του ανθρώπου. Πολεμήθηκε ιστορικά ασταμάτητα και ανελέητα και συνεχίζεται το κυνήγι των μαγισσών. Εφευρίσκομαι την χειραγώγηση των λέξεων  και κατηγοριοποιούμε τους πάντες και τα πάντα, γίναμε οι Βόγκον του Άνταμς θα έλεγα. Μοιάζουμε σαν τους ληστές που κάθε πιο εξελιγμένο χρηματοκιβώτιο που βγαίνει συλλαμβάνουμε νέους τρόπους να το ανοίξουμε, έτσι βλέπουμε την χειραγώγηση των άλλων δυστυχώς. Πλήρως ικανοί να μιλήσουμε αλλά όχι να συζητήσουμε. Δεν διαθέτουμε ακόμα την ικανότητα να συνυπάρχουμε, δεν κατανοούμε την συντροφικότητα αν δεν μπορούμε να την μετρήσουμε σε χρήματα και την συνύπαρξη οικονομικά.

Υπάρχει βέβαια πάντα και η περίπτωση όλα αυτά να είναι το παραλήρημα ενός μυαλού που έχει δεί πάρα πολλές ταινίες κι έχει διαβάσει πολλά βιβλία και σκέψεις άλλων ανθρώπων, παρά για ένα μυαλό που διαμορφώνει την πραγματική εικόνα και κατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας έως τώρα.

Επίσης μάλλον πρέπει να δηλώσω πως δεν είμαι ο Μπάτμαν? Για λόγους Copyright, δεν υπονοώ τίποτα. Εμ…

«Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις.» ~Μ.Χατζιδάκης
Γι’ αυτό η τερατομορφία του συστήματός  μας μοιάζει τόσο οικεία.

Tim Minchin · Occasional Address

Tim Minchin · Occasional Address.

 

 

“In darker days, I did a corporate gig at a conference for this big company who made and sold accounting software. In a bid, I presume, to inspire their salespeople to greater heights, they’d forked out 12 grand for an Inspirational Speaker who was this extreme sports dude who had had a couple of his limbs frozen off when he got stuck on a ledge on some mountain. It was weird. Software salespeople need to hear from someone who has had a long, successful and happy career in software sales, not from an overly-optimistic, ex-mountaineer. Some poor guy who arrived in the morning hoping to learn about better sales technique ended up going home worried about the blood flow to his extremities. It’s not inspirational – it’s confusing.

And if the mountain was meant to be a symbol of life’s challenges, and the loss of limbs a metaphor for sacrifice, the software guy’s not going to get it, is he? Cos he didn’t do an arts degree, did he? He should have. Arts degrees are awesome. And they help you find meaning where there is none. And let me assure you, there is none. Don’t go looking for it. Searching for meaning is like searching for a rhyme scheme in a cookbook: you won’t find it and you’ll bugger up your soufflé.

Point being, I’m not an inspirational speaker. I’ve never lost a limb on a mountainside, metaphorically or otherwise. And I’m certainly not here to give career advice, cos… well I’ve never really had what most would call a proper job.

However, I have had large groups of people listening to what I say for quite a few years now, and it’s given me an inflated sense of self-importance. So I will now – at the ripe old age of 38 – bestow upon you nine life lessons. To echo, of course, the 9 lessons and carols of the traditional Christmas service. Which are also a bit obscure.

You might find some of this stuff inspiring, you will find some of it boring, and you will definitely forget all of it within a week. And be warned, there will be lots of hokey similes, and obscure aphorisms which start well but end up not making sense.

So listen up, or you’ll get lost, like a blind man clapping in a pharmacy trying to echo-locate the contact lens fluid.

Here we go:

1. You Don’t Have To Have A Dream. 
Americans on talent shows always talk about their dreams. Fine, if you have something that you’ve always dreamed of, like, in your heart, go for it! After all, it’s something to do with your time… chasing a dream. And if it’s a big enough one, it’ll take you most of your life to achieve, so by the time you get to it and are staring into the abyss of the meaninglessness of your achievement, you’ll be almost dead so it won’t matter.

I never really had one of these big dreams. And so I advocate passionate dedication to the pursuit of short-term goals. Be micro-ambitious. Put your head down and work with pride on whatever is in front of you… you never know where you might end up. Just be aware that the next worthy pursuit will probably appear in your periphery. Which is why you should be careful of long-term dreams. If you focus too far in front of you, you won’t see the shiny thing out the corner of your eye. Right? Good. Advice. Metaphor. Look at me go.

2. Don’t Seek Happiness
Happiness is like an orgasm: if you think about it too much, it goes away. Keep busy and aim to make someone else happy, and you might find you get some as a side effect. We didn’t evolve to be constantly content. Contented Australophithecus Afarensis got eaten before passing on their genes.

3. Remember, It’s All Luck 
You are lucky to be here. You were incalculably lucky to be born, and incredibly lucky to be brought up by a nice family that helped you get educated and encouraged you to go to Uni. Or if you were born into a horrible family, that’s unlucky and you have my sympathy… but you were still lucky: lucky that you happened to be made of the sort of DNA that made the sort of brain which – when placed in a horrible childhood environment – would make decisions that meant you ended up, eventually, graduating Uni. Well done you, for dragging yourself up by the shoelaces, but you were lucky. You didn’t create the bit of you that dragged you up. They’re not even your shoelaces.

I suppose I worked hard to achieve whatever dubious achievements I’ve achieved … but I didn’t make the bit of me that works hard, any more than I made the bit of me that ate too many burgers instead of going to lectures while I was here at UWA.

Understanding that you can’t truly take credit for your successes, nor truly blame others for their failures will humble you and make you more compassionate.

Empathy is intuitive, but is also something you can work on, intellectually.

4. Exercise
I’m sorry, you pasty, pale, smoking philosophy grads, arching your eyebrows into a Cartesian curve as you watch the Human Movement mob winding their way through the miniature traffic cones of their existence: you are wrong and they are right. Well, you’re half right – you think, therefore you are… but also: you jog, therefore you sleep well, therefore you’re not overwhelmed by existential angst. You can’t be Kant, and you don’t want to be.

Play a sport, do yoga, pump iron, run… whatever… but take care of your body. You’re going to need it. Most of you mob are going to live to nearly a hundred, and even the poorest of you will achieve a level of wealth that most humans throughout history could not have dreamed of. And this long, luxurious life ahead of you is going to make you depressed!

But don’t despair! There is an inverse correlation between depression and exercise. Do it. Run, my beautiful intellectuals, run. And don’t smoke. Natch.

5. Be Hard On Your Opinions 
A famous bon mot asserts that opinions are like arse-holes, in that everyone has one. There is great wisdom in this… but I would add that opinions differ significantly from arse-holes, in that yours should be constantly and thoroughly examined.

We must think critically, and not just about the ideas of others. Be hard on your beliefs. Take them out onto the verandah and beat them with a cricket bat.
Be intellectually rigorous. Identify your biases, your prejudices, your privilege.

Most of society’s arguments are kept alive by a failure to acknowledge nuance. We tend to generate false dichotomies, then try to argue one point using two entirely different sets of assumptions, like two tennis players trying to win a match by hitting beautifully executed shots from either end of separate tennis courts.

By the way, while I have science and arts grads in front of me: please don’t make the mistake of thinking the arts and sciences are at odds with one another. That is a recent, stupid, and damaging idea. You don’t have to be unscientific to make beautiful art, to write beautiful things.

If you need proof: Twain, Adams, Vonnegut, McEwen, Sagan, Shakespeare, Dickens. For a start.

You don’t need to be superstitious to be a poet. You don’t need to hate GM technology to care about the beauty of the planet. You don’t have to claim a soul to promote compassion.

Science is not a body of knowledge nor a system of belief; it is just a term which describes humankind’s incremental acquisition of understanding through observation. Science is awesome.

The arts and sciences need to work together to improve how knowledge is communicated. The idea that many Australians – including our new PM and my distant cousin Nick – believe that the science of anthropogenic global warming is controversial, is a powerful indicator of the extent of our failure to communicate. The fact that 30% of this room just bristled is further evidence still. The fact that that bristling is more to do with politics than science is even more despairing.

6. Be a teacher.
Please? Please be a teacher. Teachers are the most admirable and important people in the world. You don’t have to do it forever, but if you’re in doubt about what to do, be an amazing teacher. Just for your twenties. Be a primary school teacher. Especially if you’re a bloke – we need male primary school teachers. Even if you’re not a Teacher, be a teacher. Share your ideas. Don’t take for granted your education. Rejoice in what you learn, and spray it.

7. Define Yourself By What You Love
I’ve found myself doing this thing a bit recently, where, if someone asks me what sort of music I like, I say “well I don’t listen to the radio because pop lyrics annoy me”. Or if someone asks me what food I like, I say “I think truffle oil is overused and slightly obnoxious”. And I see it all the time online, people whose idea of being part of a subculture is to hate Coldplay or football or feminists or the Liberal Party. We have tendency to define ourselves in opposition to stuff; as a comedian, I make a living out of it. But try to also express your passion for things you love. Be demonstrative and generous in your praise of those you admire. Send thank-you cards and give standing ovations. Be pro-stuff, not just anti-stuff.

8. Respect People With Less Power Than You.
I have, in the past, made important decisions about people I work with – agents and producers – based largely on how they treat wait staff in restaurants. I don’t care if you’re the most powerful cat in the room, I will judge you on how you treat the least powerful. So there.

9. Don’t Rush.
You don’t need to already know what you’re going to do with the rest of your life. I’m not saying sit around smoking cones all day, but also, don’t panic. Most people I know who were sure of their career path at 20 are having midlife crises now.

I said at the beginning of this ramble that life is meaningless. It was not a flippant assertion. I think it’s absurd: the idea of seeking “meaning” in the set of circumstances that happens to exist after 13.8 billion years worth of unguided events. Leave it to humans to think the universe has a purpose for them. However, I am no nihilist. I am not even a cynic. I am, actually, rather romantic. And here’s my idea of romance:

You will soon be dead. Life will sometimes seem long and tough and, god, it’s tiring. And you will sometimes be happy and sometimes sad. And then you’ll be
old. And then you’ll be dead.

There is only one sensible thing to do with this empty existence, and that is: fill it. Not fillet. Fill. It.

And in my opinion (until I change it), life is best filled by learning as much as you can about as much as you can, taking pride in whatever you’re doing, having compassion, sharing ideas, running(!), being enthusiastic. And then there’s love, and travel, and wine, and sex, and art, and kids, and giving, and mountain climbing … but you know all that stuff already.

It’s an incredibly exciting thing, this one, meaningless life of yours. Good luck.

 

Thank you for indulging me.”

A Trapdoor & A Mirror

~Τα Χρονικά Των Καταραμένων~

(Μήνυμα για όποιον σκεπτόμενο άνθρωπο του μέλλοντος)

Κάθε μέρα περνάει σαν την προηγούμενη.
Φυλακισμένος.Φυλακισμένος στο κοινωνικό σύστημα.Η μεθοδικότητα είναι απαράμιλλη.

Ξεκίνησε με την γέννηση της σκέψης.Έγινε γνώση.Αυτό,ήταν ένα απελευθερωτικό συναίσθημα.Η ικανότητα να σκεφτείς μόνος σου.Πέρα απο τον περιορισμό του ζώου,του αρχέγονου ενστίκτου.Ηταν,εξέλιξη.Μια ακολουθία.

Αν κοιτάξεις πιο πίσω θα την δείς.Είναι,δίχως άλλο,μια συνέχεια,μια εξέλιξη του όντος.Απο τον καιρό της σκέψης και μετά όμως,η γνώση μαζεύεται.Κι εδώ μπαίνει στην υπόθεση το ζώο ξανά.Γιατί να μοιραστείς όταν μπορείς να την κρύψεις?Επιστημονικές έρυνες έχουν αποδείξει αυτό το πρότυπο στα ζώα.

Το «δίλημμα του φυλακισμένου» είναι μια απο αυτές.Υπάρχουν κι άλλες.Διακριτά όπως στα ζώα συνεχίζουν να υπάρχουν και στον άνθρωπο.Δεν υπάρχει δίλημμα εδώ,είναι εμφανές.Ο φόβος που υπάρχει πάντα στα ζώα ως αμυντικός μηχανισμός λόγω της τροφικής αλυσίδας εκ φυσικού για να επιβιώνουν και ανταπεξέρχονται,στον άνθρωπο μένει αχρησιμοποίητος.Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος εγκατέλειψε την τροφική αλυσίδα της φύσεως όταν ξεκίνησε να σκέφτεται.Είναι το κυρίαρχο είδος δίχως αφμισβήτηση,καλλιεργεί -κυριολεκτικά- τα είδη ζώων που θέλει να καταναλώνει.Εκτός φύσης κι έμαθε να βγάζει την φύση έξω απο τον εαυτό της.Δεν είναι προφητική,τα αποτελέσματα θα έρθουν,αργά ή γρήγορα,αλλά αναπόφευκτα.

Ο φόβος,όπως και ο χρόνος,είναι εξίσου ανύπαρκτος για τον άνθρωπο.Τα ορίζει όμως κι ότι ορίζεται περιορίζεται,κι ότι περιορίζεται ξεφεύγει απο την αντίληψή μας.Αν η αντίληψή μας υπολειτουργεί,είναι σφάλμα της σκέψης μας.Δεν χρειάζεται να διορθωθεί τίποτα.Πρέπει να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε,να ακονίζουμε την σκέψη μας σε κάθε ευκαρία.Να κατανοήσουμε πρέπει.

Αυτό που συνέβη στην ανθρώπινη κοινωνία,ήταν η έλλειψη λογικής και αγάπης.Ο διαχωρισμός αυτών τόσο,όσο και ο ορισμός τους.Η απόκρυψη των γνώσεων είναι μια δικαιολογία.Ο ανθρώπινος εγκέφαλος όσο έχει την ιδιότητα να αφεθεί,μόνος του να επιλέξει να χειραγωγηθεί,άλλο τόσο έχει την ικανότητα να επιλέξει να ξεκινήσει ξανά την λειτουργία του.Να γίνει αυτόνομος ξανά.

Αγάπη,είναι η κατανόηση του σύμπαντος και όσως αυτό περιλαμβάνει.Όλα είναι κομμάτι του,όλα -κι εμείς- το αποτελούμε.Στον πλανήτη μας χρειάζεται να κατανοήσουμε την ιδιότητα της συμβίωσης με το περιβάλλον μας κι όχι την αποξένωσή μας απο αυτό.Ο άνθρωπος,ως ζώο παίρνει για τον εαυτό του μόνο.Υπερβάλλει όμως καθώς παίρνει περισσότερα απο όσα χρειάζεται χωρίς να κατανοεί ή να αισθάνεται.

Η παγίδα,είναι η σκέψη.Όταν αρχίζεις να ορίζεις,διψάς για να εξουσιάζεις.Απλώνεις μιζέρια και είναι μεταδοτικό σε ένα όν που δεν εξελίχτηκε ακόμα απο την αρχεγονή του κατάσταση.Δεν πρόλαβε να κατανοήσει πως να διαχειριστεί τη νέα δυνατότητα που ξεκλείδωσε ο εγκέφαλός του.

Το μόνο που θα χρειαστείς για να επιβιώσεις πλέον,καθώς μπορείς να διαβάσεις αυτό,είναι πως χρειάζεται να ακονίζεις μαζί με το δόρι και το βέλος σου και το μυαλό σου,την σκέψη σου.Να μοιράζεσαι,να κατανοείς πάνω απο όλα.Τα υπόλοιπα τα γνωρίζεις ήδη,τα κατέχεις.Δεν το γνωρίζεις,απλά χρειάζεται να το κατανοήσεις και θα εμφανιστεί αυτό που δεν μπορείς να δείς.Αν όμως δεν θές να το δείς,είσαι εξίσου καταδικασμένος.

Να κρατάς ανοιχτό μυαλό κι όλα θα ανοίγουν!Αν γίνεις κλειστόμυαλος σαν εμάς,όλα θα κλείσουν.Σαν μια βάνα δίχως νερό,που στέρεψε.Δεν την χρειάζεσαι πιά.Να παρατηρείς για να μαθαίνεις.Ο φόβος,δεν είναι ο εχθρός σου,δεν υπάρχει εχθρός πλέον για σένα.Είσαι ο εχθρός του εαυτού σου.

Να κοιτάς ψηλά.Να μην θυμάσαι το παρελθόν σου.Να ξέρεις το παρελθόν σου.Αυτό αρκεί.Οτι υπάρχει πίσω,πέρασε για κάποιο λόγο.Ζείς όπου είσαι.Δεν υπάρχει «κάθε στιγμή»,είναι πάντα «μια στιγμή».Δεν υπάρχει δρόμος αν δεν φτιάξεις έναν και κανένα ποτάμι δεν έμαθε να φτιάχνει δρόμους και περιορισμούς.Κυλάει παντού,προς κάθε κατεύθυνση,δίχως δισταγμό,δίχως φόβο,αγκαλιάζωντας τα πάντα,δίνοντας ζωή στα πάντα.Αυτό,να εκτιμάς.Αυτό,είναι γνώση.Δεν ελέγχει,δεν ελέγχεται.Δεν καταδικάζει,δεν κατακρίνει,χαρίζει οτι είναι.Έμαθες την αγάπη,εξάπλωσέ την.Όλα ανοίγουν,όλα συνεχίζονται,όλα εξελίσσονται.

Euthanasia

This might sound out of subject at first but it is not.
This is a subject i was actually thinking recently.

So everything in the universe evolves.We have seen this even in our own microcosmos here on our planet.Humans though stopped evolving when they decided to create cities,static things of ugliness and came out of nature completly that is.We haven’t keep in touch in the slightest with the thing that created us.

So we grew other abilities of survival.Language that is.Qui-Gon stated «the ability to speak doesn’t make you intelligent»,true.We reached to the point that we have to manipulate language to convince others to our own little ideologies.

I feel the answer is the same as for the abortion subject.We must understand that only humans actually create crisis and tragedies,before, everything was just a play,just a ride.Humans try to control everything,make them obey their will and this is what’s wrong in reality.We must stop creating problems,crisis and miseries to feel alive and grasp whats reality.

Nobody has authority over anyone however good our rhetoric might be.We must ease the pain,not create it,let people die gracefully,as a supernova does.Let them die in peace,not in agony and despair. It is the humane thing to do. The only reason humans don’t want other humans to die is if they don’t gain nothing from it.No profit?No die.

Βλασφημίες κι άλλες ερωτογενείς ζώνες αγνότητος

Γειά σας (όπως θα έλεγε και ο τζόκερ.)

Συνάντησα ένα πρόβλημα.
Είμαι άνεργος (δεν είναι αυτό το πρόβλημα,αυτή είναι η λύση βασικά) και περιέργως όλοι γύρω μου είναι πολύ απασχολημένοι και δεν υπάρχει κάποιος να συζητήσω μαζί του.Όχι λογικά τουλάχιστον.

Όχι λογικά γιατί δεν βρίσκω λόγο να συζητήσω περι πολιτικής.
Ποιό το νόημα να συζητάς για πολιτική όταν ο βασιλιάς κάθεται στο κάστρο του κι αποφασίζει μόνος του?Κανένα,προφανώς βρίσκουμε παρηγοριά στην ψευδαίσθηση τι πρέπει τουλάχιστον σα πολίτες να ασχολούμαστε με τα κοινά κι ας εξουσιοδοτήσαμε τα κοινά στον βασιλιά.Ίσως αν ανοίξουμε κάποιο κλάμπ να δίνει τα αιτήματα ή να εργάζεται ΠΑΡΑ τον βασιλιά?Πολλά τα αντιφατικά και η κβαντική είναι πολύ μπροστά για μένα.

Ίσως αν φτιάξετε τουλάχιστο μια τρομοκρατική ομάδα μιας χρήσεως έτσι για αλλαγή,μιας χρήσεως?Να χτυπάει το κεφάλι όμως,όχι τους περαστικούς?Κάποια στιγμή οι άνθρωποι απο την Μαντζουρία θα φοβηθούν ακόμα και μές τον προγραμματισμό τους.Προφανώς μας διαφεύγει και το γεγονός οτι δεν μπορείς να σβήσεις μια φωτιά πετώντας της πετρέλαιο.Θέλουμε ειρήνη και πολεμάμε για αυτή…πάλι κβαντικά άλματα,ζαλίστηκα.Βία στη βία και η εξίσωση έχει σε προσφορά ειρήνη.Θα ξανα πιστέψω στο θεό!

Επίσης δεν βρίσκω λογική στην συζήτηση περί σέξ. Είναι μια πράξη ή την κάνεις ή απλά άντε και γαμήσου. Ποιό το νόημα να συζητάς περι αυτού εκτός αν πρόκειται περι φλέρτ.Φλέρτ. Ερωτοτροπία? Βέβαια τώρα,στην εποχή μας, όλοι γαμιούνται γιατί η ευγένεια περισσεύει σε κάποια μέρη της σκέψης μας,σε άλλα δεν υπάρχει.Περισσότερη μαγεία.

Αφού όλοι έχουμε γίνει τόσο ειλικρινείς και ωμοί πια και είμαστε μια ευτυχισμένη φαμίλια παίρνω το θάρρος να ζητήσω συζητητή.Να συζητάμε μαλακίες,όχι τίποτα σοβαρό,έχω και την μέση μου.Μένω στην Δράμα και αν και είμαι ευτυχισμένα άνεργος δεν θέλω δώρα η παρόμοια πακέτα,εκτός αν περιλαμβάνουν καμιά βόμβα.Σημαντικό πράμα οι χειροτεχνία,απο τα χεράκια σας αν είναι δεκτά όλα.Α!Όχι χρήματα παρακαλώ.Τα πετάω,κυριολεκτικά.Είναι χρήσιμα στο μάτριξ κάποιου όμως.Μεταφορικά μιλώντας,αν και δεν χρειαζόταν να το διευκρινίσω,σωστά?Το μάτριξ εννοώ.Μεταφορικά.Οκ.

Μην νομίζετε κι εγώ ντροπαλός είμαι κατα βάθος σαν και εσάς.Ναί,σαν κι εσάς που το παίζεται άνετοι κι απελευθερωμένοι…μέχρι να κατέβεται απο το αυτοκίνητο.Το έχετε παρατηρήσει?Όλοι βρίζουν με περίσσιο θράσος μεσα απο το αυτοκίνητο (ή το ίντερνετ) ανεξέλεγκτα στον κάθε συνάνθρωπό τους,αλλά μόλις βγούν απο αυτό ή απο το σπίτι η παναγία μπαίνει μέσα σε όλους μας. Ξανα γινόμαστε απελευθερωμένοι μες την κρεβατοκάμαρα.Όλοι το ξέρουμε,κανείς δεν μιλάει γι’αυτό.Τι ευγένεια,θεικά πλάσματα όντως!Τα κβαντικά που λέγαμε.

Τώρα,αυτό που χρειαζόμαστε είναι άνθρωποι με την ικανότητα της σκέψης.Της δικής τους σκέψης!Όχι αυτό που μάθανε να σκέφτονται απο κάπου,κάποια ιδεομικρολογία,δογμοθρησκεία και λοιπά συστήματα καλλωπισμού κι εξανθρωπισμού του ζώου μέσα μας.Ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται νόμους (κάθε είδους), χρειάζεται να μάθει να σκέφτεται.Αν μάθει να σκέφτεται τα υπόλοιπα θα τα βρεί.Η λογική έχει το μέγεθος της γής,θα σε χτυπήσει κατακούτελα με τον τρόπο της.Είναι φυσικό φαινόμενο δεν είναι?Αγγίζεις την φωτιά,καίγεσαι= τζίζ= μακριά. Ωραία φλόγα όμως,πως να την χρησιμοποιήσω και γιατί?Θα το βρείς κι αν κάνεις μαλακία θα καείς, αργά ή γρήγορα.Λογική λοιπόν.Να μάθουμε να σκεφτόμαστε μόνοι μας, βήμα βήμα,σιγά σιγά,δεν βιαζόμαστε.Το μέρος που γεννηθήκαμε είναι και αυτό στο οποίο καταλήγουμε,προς τι ο φόβος?Αλλά θα τα βρείτε,όπως είπα.

Πως τους ξεχωρίζεις?Εδώ να το τονίσουμε,είναι το ζουμί.

• Τους ξεχωρίζεις γιατί δεν ανήκουν πουθενά και σε όλους. Βλέπουν την ολικότητα της ύπαρξής τους και πως είναι συνδεδεμένοι με κάθε τι έμβιο στο σύμπαν. We’re all stardust, κλισέ αλλά αλήθεια σε όποιον θεό κι αν επιτρέψατε να σας εγκλωβίσει και σε όποια γλώσσα κι αν έτυχε να γεννηθούμε υπνοβάτες μου.
• Όταν μιλάνε/πράττουν/σκέφτονται δεν φοβούνται να κάνουν λάθος κι αν το κάνουν δεν φοβούνται να το αποδεχτούν.Λέγεται εξέλιξη για τους υπόλοιπους.
• Ασχολούνται και με μαλακίες και με σοβαρά θέματα γιατί και οι μαλάκες έχουν ψυχή.Δεν ξέρω τι αποφάνθηκε ο Αινστάιν επι του θέματος.
• «‘Ενας επαναστάτης δε μπορεί να βάζει όρια στην επιθυμία της σκέψης του για σαφήνεια«.
• Το να είναι κάποιος ανοιχτόμυαλος δεν θα έπρεπε να είναι προτροπή αλλά αυτονόητο.Απο αυτό καταλαβαίνουμε σε ένα ποσοστό την βλακεία του αυτοπεριορισμού μας,της κοινωνίας μας συνολικά.Ανοιχτόμυαλος εδώ λοιπόν.

 

Θα έκλεβα και το «είμαι διαθέσιμος για παιδικά πάρτι,παρεμπιπτόντως» αλλά δεν μου βγαίνει ούτε για αστείο οτι θα εργαστώ ξανά.

Μήνυμα απο τον Πλανήτη Β612

Να τοποθετηθώ και στο θέμα του να είμαι πιο χαρούμενος για την φίλη Μαίρη που το ανέφερε. Το έχω γράψει εδώ κι εκεί και θα το ξαναγράψω.

Προσωπικά όσο μεγαλώνω και μαθαίνω τόσο θυμώνω.
Τι εννοώ.Η γνώση με θυμώνει,τα όσα βλέπω,η κοινωνία που δημιουργήσαμε,μια κοινωνία βίας και πολέμου.Εντελώς παράφρων και παράλογο,δεν θα αναλύσω τα γιατί εδώ.Όσο γεμίζω γνώση για τον κόσμο που ζώ,τόσο πιο άβολα νιώθω κι αυτό μόνο ως αγνός και γνήσιος θυμός μου βγαίνει καθώς βλέπω σχεδόν όλους μας να μιλάμε για αγάπες κι έρωτες και ειρήνη για όλους και ισότητα για όλους και για όλους και για μερικούς και μια κλίκα εδώ,μια κολλεκτίβα εκεί και αντί να ενώνουμε,διαιρούμε και θεωρούμε πως πρέπει να αφαιρούμε τους άλλους απο την ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι και το κυνήγι της ευτυχίας πάντα συνεχίζεται.

Περίεργο δεν είναι που πάντα νιώθουμε οτι κάτι λείπει?Πάντα ένα ανώνυμο κενό κατακαίει κάπου βαθιά.Κι ένα γλέντι εδώ,ένα αστείο εκεί και βέβαια χρειάζονται αλλά η αναλογία είναι 90% αφασία,5% φανατισμός και αφασία και 5% σοβαρότητα.Οτιδήποτε για να μην σκεφτόμαστε τα προβλήματα που εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε στον εαυτό μας.Πόσα παράλογα να αντέξει ένας νούς?Οπότε θα μείνω στο 5% της σοβαρότητας μπας και ισορροπήσει η ζυγαριά κάποτε.Δεν εννοώ το ακαδημαϊκό γλοιώδες,ρητορικό καθεστώς,ούτε το αναρχικό υποτυπώδες που πολεμάνε την βία με βία ελπίζοντας σε μια νέα εξουσία δίχως φασίστες αλλά με αρχηγούς.Κάποιος πρέπει να μένει στην σοβαρότητα της σκέψης και του διαλογισμού των πραγμάτων γύρω μας,είμαστε η σκέψη μας και η σκέψη μας γίνεται πράξη και γιατί να θέλω να προσφέρω βία σε ένα κόσμο γεμάτο απο αυτή και απο την άλλη να γράφω για ειρήνη και αγάπη?Πόση παράνοια να αντέξει κανείς?

Μιλάμε χωρίς να ακούμε,γράφουμε χωρίς να αισθανόμαστε τι λέμε και τι αντίκτυπο θα έχουν στον κόσμο,είναι δίκαια και σωστά επειδή τα είδαμε γραμμένα κάπου και τα αφομοιώσαμε,τα σκεφτήκαμε μόνοι μας καθώς μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ της κριτικής σκέψης που έρχεται μέσα απο την λογική και τον συλλογισμό ή επειδή μάθαμε να σκεφτόμαστε με κατηγορίες?

Ο Νόαμ Τσόμσκι θα λέγατε πως είναι αναρχικός?Χρησιμοποιεί βία ή προσπαθεί να μοιράσει την γνώση του με διαλέξεις όπου τον καλούν,επαναλαμβάνω,όπου τον καλούν και γίνεται δεκτός?Πως διαλέγουμε τους ορισμούς?Όπως μας βολεύει ή όπως είναι?Πως γνωρίζουμε πως είναι,μας το είπε κάποιος,το επεξεργαστήκαμε μόνοι μας ή απλά το αποδεχτήκαμε βολικά?

Όσα αισθανόμαστε και αποφεύγουμε να μιλήσουμε άμεσα για αυτά μας καταδιώκουν.Αν δεν τα εκφράσεις όσο σε τυραννάνε θα αντιδράσει το σώμα σου κάποια στιγμή με κάποια αρρώστια.Γιατί νομίζεται άνθρωποι που δεν καπνίζουν ποτέ αποκτάνε καρκίνο?Δεν είναι το παθητικό btw!Πρέπει να δούμε τα προβλήματα συνολικά σαν κοινωνία κι όχι σαν μικρές κολλεκτίβες εδώ κι εκεί σπασμωδικά αφαιρώντας τον εαυτό μας απο τους άλλους.Όλοι μας είμαστε η ευτυχία. Όσο κι αν ελπίζουμε ή νομίζουμε πως η ευτυχία εξαρτάται απο την ιδιώτευση τόσο θα χάνουμε την επαφή με τον κόσμο και την πραγματικότητα κι όσο και αν διαλογιστούμε και αυτός ο διαλογισμός δεν μας φέρει στο αποτέλεσμα οτι όλοι μαζί είμαστε σε αυτό,τότε αλλάξτε δάσκαλο και αρχίστε να σκέφτεστε συμβιωτικά και συνολικά και θα δείτε την αλλαγή.

Η αλλαγή δεν είναι φόβος,είναι εξέλιξη και ύπαρξη που δεν εξελίσσεται δεν έχει υπάρξει ακόμα στο γνωστό σύμπαν.Αν θές να βρείς θησαυρούς πρέπει να σκάβεις,ειδικά εκεί που σου λένε όχι,στο μυαλό σου!Έχεις το πινέλο και τα χρώματά σου,τα δικά σου,σκάψε!Όλος ο πόνος στον πλανήτη θα εξαφανιστεί όταν μάθουμε να σκεφτόμαστε λογικά και να αισθανόμαστε ανθρώπινα,κι αντί να φτιάχνουμε παραδείσους στην φαντασία μας να τους φτιάξουμε εδώ,εδώ και τώρα.

Δεν υπάρχει διαλογισμός που να μου προσφέρει γαλήνη κι εσωτερική ευτυχία πλέον.Γνωρίζω πάρα πολλά,βλέπω τα γρανάζια να κινούνται και το μίσος να ξεχύνεται απο όλες τις πλευρές.Ιδεολογίες και θρησκείες,κόμματα και νόμοι,χρήμα και συστήματα…Δεν υπάρχει,ούτε θα υπάρξει παιδί που έχει τόσο μακάβριες και σαδιστικές τάσεις και δημιουργίες.Που τα μάθαμε όλα αυτά?!?Παίζαμε ανέμελα,γεμάτοι αγάπη,απορία και συμπόνια,δημιουργικότητα κι ευτυχία ξεχείλιζε απο μέσα μας και ξαφνικά γίναμε άντρες και γυναίκες, σφετεριστές κι ιδιοκτήτες,φτιάξαμε σύνορα και όπλα,όρια και απαγορεύσεις και αναρωτιόμαστε γιατί δεν χωράμε πουθενά πια!!

Αυτό που φαίνεται οτι είμαι υπερβολικά σοβαρός είναι φαινομενικό και αληθινό ταυτόχρονα.Δεν μπορώ να νιώσω καμία γνήσια ευτυχία όσο γνωρίζω την κατάντια του κόσμου μας,την κατάσταση που πάντα όσο συνεχίζεται αυτό το σύστημα θα βρίσκονται όχι απλά οι συνάνθρωποι μας,όσο μακριά και αν είναι,αλλά και τα υπόλοιπα έμβια όντα που υποφέρουν επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους.Ψευδαισθήσεις μεγαλείου,ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος έγιναν τιμή και δόξα,δηλαδή Καπιταλισμός.Είμαι ευτυχισμένος,απο την άλλη πλευρά, γιατί είμαι εκείνος ο σκλάβος που δεν είναι πια «ικανός» για να είναι σκλάβος,είδα πολλά απο τον κόσμο,δεν μπορώ να επιστρέψω πίσω.

Μπιλ Χικς: ο «σκοτεινός ποιητής» της κωμωδίας | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Μπιλ Χικς: ο «σκοτεινός ποιητής» της κωμωδίας

μέσω Μπιλ Χικς: ο «σκοτεινός ποιητής» της κωμωδίας | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα.

One Night Stand performance.

Ανατρεπτικός, αντικομφορμιστής, αμφιλεγόμενος, ο «stand-up» κωμικός Bill Hicks, ήδη θρυλικός για τους γνωρίζοντες το είδος της stand up comedy, έβρισκε διαρκώς τρόπους να ξεπερνάει τα όρια και συχνά γινόταν δυσάρεστος για το ίδιο το κοινό που πήγαινε να τον ακούσει.

Ερωτώμενος για τα «όρια της σάτιρας» απαντούσε: «δεν υπάρχουν όρια, διαγράψτε τα όρια». Στην επιμονή για μια πιο ουσιαστική απάντηση, αντέτεινε ότι δε μπορούμε να τους ικανοποιούμε όλους. «Τι να κάνω όταν διαφωνούν μεταξύ τους; Όταν οι μισοί λένε «ήσουν υπέροχος» και οι άλλοι μισοί με απεχθάνονται. Να κατέβω και να τους γαργαλίσω έναν έναν; Οφείλουμε να εκφράσουμε μια ιδέα, εδώ».

Όταν, τέλος, δυσαρεστημένα μέλη από το κοινό τον αποδοκίμαζαν φωνάζοντας «δεν παμε σε κωμωδία stand-up για να σκεφτούμε», ο ίδιος απαντούσε αφοπλιστικά: «Και που πάτε για να σκεφτείτε; Θα σας βρω εκεί. Δεν χρειάζεται να γίνει εδώ αυτό».

Ο Γουίλιαμ Μέλβιν («Μπιλ») Χικς (1961 – 1994) ήταν Αμερικανός stand-up κωμικός. Μέσα από το χιούμορ του σατίριζε τις κυρίαρχες πεποιθήσεις και αντιλήψεις στις Η.Π.Α., ασκώντας έντονη κριτική στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις πολυεθνικές εταιρίες και τη θρησκεία.

Τόσο στις παραστάσεις του, όσο και στις συνεντεύξεις του, ο Χικς επέκρινε την υποκρισία, την μετριότητα και την κοινοτοπία των ΜΜΕ και της ποπ κουλτούρας, χαρακτηρίζοντας τα ως εργαλεία καταπίεσης και πνευματικής υποβάθμισης των ανθρώπων. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των συναδέλφων του ο Bill Hicks έβλεπε το είδος της stand up κωμωδίας ως μέσο και ταυτόχρονα ως αυτοσκοπό.

Από παιδική επιθυμία – ξεκίνησε τις stand up εμφανίσεις στην εφηβεία του – η stand up κωμωδία έγινε για τον ίδιο ένα πολύτιμο μέσο για να μοιραστεί αφυπνιστικές σκέψεις σε μια Αμερική που ολοένα και περισσότερο έμοιαζε να βυθίζεται στον φονταμενταλισμό, στα μεσσιανικά δόγματα και στην ισοπεδωτική πατριδολατρία.

Το κάψιμο της σημαίας… αυτό κι αν έφερε στην επιφάνεια κάποια καθυστερημένα συναισθήματα.

– Φίλε… ο πατέρας μου πέθανε για αυτή τη σημαία!
– Αλήθεια; Εγώ την αγόρασα τη δική μου.
– Φίλε… ο πατέρας μου πέθανε στον πόλεμο της Κορέας, για αυτή τη σημαία!
– Τι σύμπτωση! Η δική μου φτιάχτηκε στην Κορέα…

Ο πατέρας του δεν πέθανε για μια σημαία… η σημαία είναι ένα κομμάτι πανί. Πέθανε για αυτό που η σημαία αντιπροσωπεύει, δηλαδή: το δικαίωμα να μπορείς να κάψεις τη γαμημένη τη σημαία!

«Ξέρεις», τον προειδοποίησε κάποτε η μητέρα του, «απέχεις ελάχιστα από το να γίνεις ιερωμένος». «Μα, μητέρα, είμαι ιερωμένος…». Το μήνυμά του ήταν, τελικά, ένα μήνυμα αγάπης και αδελφοσύνης, ωστόσο, ο ρόλος του δεν φαινόταν να ταιριάζει στην στωική και γαλήνια μορφή ενός ιερέα ή πνευματικού ανθρώπου. Οι συνεχείς βωμολοχίες, οι γραφικές αναπαραστάσεις σεξουαλικών σκηνών, η θεατρική απεικόνιση του σατανά επί σκηνής και αντίστοιχοι εξωφρενικοί θεατρινισμοί έκαναν πολλούς από τους παρευρισκόμενους να αποχωρούν στη μέση μιας παράστασης.

«Ο Μπιλ ήθελε να είναι ο Ιησούς», αναφέρει χαρακτηριστικά μια συνάδελφός του.«Ήθελε να μας σώσει όλους, αλλά το καρέ της ζωής του είχε παγώσει στον ναό του Σολωμόντα, όπου ο Ιησούς οργισμένος διώχνει τους τοκογλύφους ουρλιάζοντας «Μην κάνετε τον οίκο του Πατρός μου, οίκο εμπορίου!»». Ο ίδιος ο Χικς έδινε τη δική του εξήγηση: «Οι αρχαίοι Έλληνες», σημείωνε, «χρησιμοποιούσαν ύβρεις και εξωφρενικές σκηνές στα χοροδράματά τους γιατί πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο ξόρκιζαν τους Δαίμονες της Ντροπής. Δαίμονες που – πίστευαν – εμποδίζουν τον άνθρωπο να είναι ο εαυτός του και να προσεγγίσει τον συνάνθρωπό του. Πιστεύω ότι είχαν δίκιο και γι’αυτό ακριβώς μιλάω όπως μιλάω». Η προσωνυμία «Σκοτεινός Ποιητής» (Dark Poet) που υιοθέτησε στην καριέρα του μοιάζει ταιριαστή.

Είμαι stand-up κωμικός και ποιητής, γι’αυτό ό,τι δεν βγάλει γέλιο πάει να πει πως ήταν ποίημα…

Εκτός από μέσο, όμως, η stand-up κωμωδία ήταν για τον ίδιο και αυτοσκοπός. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κωμικούς της κλάσης τους, για τους οποίους οι πόρτες του Hollywood αργά ή γρήγορα άνοιγαν διάπλατα, ο ίδιος έδινε περίπου 250 παραστάσεις το χρόνο, σε όλη την επικράτεια των Η.Π.Α. όπου παρέμενε εν πολλοίς άγνωστος, πλην ενός φανατικού underground κοινού. Η πρόσκλησή του στα δημοφιλή show της τηλεόρασης (Letterman, Leno, κ.α.) συνεπαγόταν μια αδιάλειπτη προσπάθεια ελιγμού απέναντι σε λογοκριτικές πρακτικές που γίνονταν πάντα με γνώμονα ή πρόφαση τα «Πρότυπα και Πρακτικές» (Standards and Practices) του εκάστοτε τηλεοπτικού σταθμού.

Η τελευταία πράξη του δράματος ολοκληρώθηκε με το συνολικό κόψιμο του δεκαλέπτου που είχε προγραμματιστεί (και εγκριθεί) από το σόου του διάσημου παρουσιαστή Ντέιβιντ Λέτερμαν, λογοκρισία που συνοδεύτηκε από την προβολή διαφήμισης του οργανισμού που σατιριζόταν μέσα στο λογοκριμένο απόσπασμα. Διαφήμιση εναντίον λογοκρισίας, σημειώσατε «ένα». «Το επάγγελμα του κωμικού»παρατηρεί συνάδελφος του Χικς, «είναι από τα λίγα επαγγέλματα που παρέχουν την ελευθερία να πεις την αλήθεια. Οι κωμικοί δεν υπόκεινται στους περιορισμούς καναλιών, εκδοτών ή επιχειρήσεων, αλλά είναι υπόλογοι μόνο στον εαυτό τους». Την περίοδο του πρώτου πολέμου του Κόλπου, χαρακτηριστικά, δεν ήταν λίγοι οι κωμικοί που αποφάσισαν ότι δε θα άγγιζαν το θέμα. Ο Μπιλ Χικς, αντίθετα, αντικατέστησε 20 από τα 45 λεπτά του προγράμματός του, αποκλειστικά για τον πόλεμο του κόλπου:

– Πρώτα από όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι… Ποτέ δεν έγινε πόλεμος!
– (ο ίδιος) Μα γιατί το λες αυτό, Μπιλ;
– Γιατί πόλεμος είναι όταν δύο στρατοί πολεμούν… (γέλια) οπότε νομίζω… μπορούμε να συμφωνήσουμε… δεν ήταν ακριβώς πόλεμος…

– Για να δούμε λίγο τον κατάλογο των θυμάτων. Ιρακ, εκατόν πενήντα χιλιάδες. Η.Π.Α., εβδομήντα εννέα. (γέλια) Εβδομήντα εννέα; Δηλαδή αν είχαμε στείλει ογδόντα τύπους όλους κι όλους πάλι θα είχαμε κερδίσει;

Ο Μπιλ Χικς πέθανε από καρκίνο στο πάγκρεας το 1994 σε ηλικία μόλις 32 χρονών αλλά πρόλαβε να αφήσει πίσω του πολλές ηχογραφήσεις και specials. Δεκάδες είναι οι μεγάλοι κωμικοί που παραδέχονται ότι έχουν επηρεαστεί από τη σκηνική του παρουσία. Η αναγνώριση που του άξιζε ήρθε μετά θάνατον παρά την ενθουσιώδη ανακάλυψή του από το κοινό της Μεγάλης Βρετανίας το 1991. Γιατί συνέβη αυτή; «Για έναν απλό λόγο», υποστήριζε ο Χικς. «Στη Μ.Βρετανία έχουν τέσσερα κανάλια, όχι ενενήντα δύο, και προέβαλλαν σε βραδινή αλλά όχι μεταμεσονύχτια ώρα μια ολόκληρη παράσταση πενήντα λεπτών, χωρίς μοντάζ». Τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπάνε, μετά από αυτό.

Η νεότερη γενιά τον ανακαλύπτει μέσα από το διαδίκτυο, φαινόμενο που εξηγεί την απογείωση της φήμης του τα τελευταία χρόνια. Εδώ, μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε σε μια από τις λιγότερο εξωφρενικές, αλλά μολαταύτα αντιπροσωπευτικές του εμφανίσεις, στο Chicago των Η.Π.Α. το 1991.

98% + 1 τράπουλα

• 98%

Βρίσκω,όντως,εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός οτι μοιραζόμαστε 98% του DNA μας με τους χιμπατζήδες.Σημαίνει πως ένα 2% είναι υπέραρκετό να γεμίσει αυταρέσκεια υπεροψία και υποκρισία έναν ζωντανό,κατά τα άλλα,οργανισμό.Αυτό το 2% επίσης έχει την ικανότητα να δημιουργεί φανταστικούς αφεντάδες και μαζικές ψευδαισθήσεις ευφορίας και χειραγώγησης των «κατωτέρων» του.

 

• + 1 τράπουλα

Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στις μεγαλουπόλεις αλλά εδώ στα μικρά ιδιωτικά χωριά μας,την Δράμα επί παραδείγματι,παρατηρώ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να κλείνουν προς μια ακροδεξιά-βίαιη αντίληψη κι ιδεολογία ώς επίλυση αλλά και διαχείριση των προβλημάτων της κοινωνίας.Άνθρωποι που ψηφίζουν,δηλαδή υποστηρίζουν -συνειδητά ή μή- το Κοινοβουλευτικό σύστημα ώς πολιτικό και βέβαια τον Καπιταλισμό ώς οικονομικό,αποφασίζουν οτι ως μόνη λύση βλέπουν,οτι η σκέψη τους τους οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα της άσκησης βίας.(Ναι,πείτε μου για τις δημοκρατικές αξίες της Χρυσής Αυγής παρακαλώ).

Είναι σα να έχεις μια τράπουλα και συνέχεια ψηφίζεις τον βαλέ και για τον Α ή Β λόγο (…) αποφασίζεις να ψηφίσεις την Ντάμα,μετά ώς ένδειξη αποστασιοποίησης απο την πολιτική ή αντίδρασης πάς πάσσο για λίγο καιρό και μετά εμφανίζεται ένα «καινούργιο» χαρτί…ο Τζόκερ Νά η λύση,δεν χρειάζεται μόχθος σκέψης ή συλλογικός συλλογισμός,ποιός συζητάει στην εποχή μας,το όλο σύστημα έχει υφανθεί ούτως ώστε οι πολίτες να απομακρύνονται ο ένας απο τον άλλο και να μηχανορραφούν με προσωπικά συμφέροντα και μόνο ώς κριτήριο. Τζόκερ λοιπόν,συνεχίζεται η εποχή της ευκολίας,το αξίζουμε.

Τότε,και πιο πρίν (αλλά μην γίνει θέμα και τρομάξουμε τα παιδιά που γεννιούνται μές την σκλαβιά),κάποιος παρουσιάζει λύσεις,»υπάρχουν κι άλλα παιχνίδια να παίξετε», λέει,»σκάκι,τάβλι,αυνανισμός κτλ.» και πέφτουμε απο τα σύννεφα.Μα ποιός ασχολήθηκε με αυτά και ποιός τα εξέτασε διεξοδικά,αν είναι βιώσιμα και γιατί ,αν εναρμονίζονται με το σύνολο της ανθρώπινης κοινωνίας και της φύσης η οποία μας τρέφει και φροντίζει κι έχουμε τόσο «όμορφα» αποκοπεί απο αυτή κι εξορίσει κάπου μακριά απο μάς,την λέμε «άγρια» φύση πιά,εμείς,οι πολιτισμένοι. Σα να μου λέει κάποιος «είσαι άθεος!» και να απαντώ «όχι,είμαι απλά άνθρωπος»,άντε εξήγησε.Έχουμε μάθει τόσο καλά να παίζουμε αυτό το παιχνίδι γεννηθήκαμε μέσα σε αυτό,δεν ξέρουμε τίποτα άλλο και για τον άνθρωπο η αλλαγή είναι τρομακτική,εφιάλτης.Αλλαγή και άνθρωπος είναι αντίθετα.Αυτό το παιχνίδι είναι μια ευκολία,γιατί να το αλλάξουμε,όλη η ζωή μας στηρίζεται στην ευκολία.

 

• Άμμεση Δημοκρατία με Απορία

Μια χώρα είναι χωρισμένη σε Νομούς.Μετά,είναι χωρισμένη σε Δήμους,ώστε να είναι ευκολότερη και άμμεση η διαχείριση των.Το μόνο «κόλλημα» ,όπως το βλέπω, στην άμμεση Δημοκρατία είναι ο Καπιταλισμός,το οικονομικό σύστημα που αναιρεί,πλέον,κάθε πολιτικό σύστημα αφού δεν υπάρχει κανένα ίχνος αυτοδιαχείρισης-αυτονομίας σε κανένα επίπεδο,για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω……..

Όλοι,όπως φαίνεται,έχουμε μια ιδιαίτερη ικανότητα στο να κατηγορούμε,να δείχνουμε γενικολογώντας,να βρίζουμε και να αγανακτούμε (όλα επιθετικά και αρνητικά btw και τόσο εύκολα!) και μας είναι τόσο αδιαμφισβήτητα δύσκολο να συζητάμε πολιτισμένα πέρα απο τα ιδιωτικά και μόνο οφέλη μας.Σκατά 2% διαφορετικού DNA θα έλεγα εν κατακλείδι.

 

• Ακόμα 2%

Η λογική,η κοινή λογική που δεν είναι και τόσο κοινή,κατά βάθος είναι.Υπάρχει μια λογική επιχειρηματολογία που ξεπερνάει κάθε ίχνος συμφερόντων ατομικών ή πολυεθνικών,είναι αυτό που συνυπολογίζει την ανθρώπινη κοινωνία σε αρμονία με την φύση και τα άλλα όντα.

Υπάρχει μια ξεκάθαρη και διακριτή γραμμή μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας,για όποιον θέλει όμως να την δεί. Πίσω απο τις κουρτίνες της υποκρισίας και του δηθενισμού της κοινωνίας μας,υπάρχει μια κοινή λογική και αυτή η λογική είναι η αλήθεια. Δεινοσαυρίζει η αλήθεια στην εποχή μας θαρρώ. (Ο σύνδεσμος είναι για να τονίσω οτι έχουν εξαφανιστεί,για όποιον δεν το γνωρίζει…)

Αγένεια,είναι να το παίζουμε ευγενικοί.Το να μην είμαστε αυτό που νιώθουμε.Αγένεια είναι να υποκρινόμαστε συναισθήματα και πράξεις για απώτερους σκοπούς ή βλακώδεις αντιλήψεις/προκαταλήψεις.Αν υπάρχει ίχνος αυτογνωσίας,γνώσης του εαυτού σε αυτό το 2%,τότε είναι στα απολεσθέντα σίγουρα.Ευγένεια είναι να σέβεσαι τον άλλο για αυτό που θέλει αυτός να είναι κι αν δεν σου αρέσει να συνεχίσεις να το σέβεσαι.Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι αυτό που βγάζει προς τα έξω,δεν είναι κάτι άλλο, λατρεύουμε να δικαιολογούμε και να αυταπατάμε τον εαυτό μας και έχουμε γίνει ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στο να μας δικαιολογούμε και να μην βλέπουμε την αλήθεια.

La Heine

Οι άνθρωποι ενώνονται μόνο όταν πρόκειται να μισήσουν κάτι απο κοινού.»Έχουμε κοινό ενδιαφέρον στο να καταστρέψουμε κάτι,οπότε ενωνόμαστε και παίρνουμε αυτό που νομίζουμε οτι θέλουμε ή ότι είναι φαινομενικά σωστό ή δίκαιο».Η συνέχεια είναι μόλις πετύχουν τον στόχο τους να αρχίσει το επόμενο βήμα,να βρουν μεταξύ τους ένα κοινό μίσος ώστε στο τέλος να μείνει μόνο ένας,ως αρχηγός,αφεντικό,βασιλιάς ή παντοκράτορας της αγέλης.Αυτή η διαδικασία φαίνεται να τρώει τον περισσότερο απο τον χρόνο τους,τους κρατάει απασχολημένους μια ζωή,ώστε δεν χρειάζεται να βαρεθούνε ή να μην έχουν κάτι να κάνουν και αντικρίσουν την υπεροπτική ασημαντότητα της ανυπαρξίας τους προσπαθώντας να ελέγξουν τα πάντα στο ελάχιστο χρόνο που τους δόθηκε απλά για να ζήσουν.Κι αν θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτό το εκπληκτικό εσωτερικό σύμπαν που ονομάζεται εγκέφαλος τότε θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με όλα τα αντίθετα.Τα αντίθετα,είναι τα θετικά,αυτά που θα βοηθήσουν στην εξέλιξη κι ωρίμανση του εγκεφάλου.

Κάποτε,ο εγκέφαλός μας σκεφτόταν πρωτόγονα,αγωνιζόταν-μόλις απέκτησε την ικανότητα της σκέψης- να συνυπάρξει το ένστικτο με την λογική,με το να εξηγεί όσα έβλεπε,κάτω απο άλλο πρίσμα πια.Αυτό,είναι μια διαδικασία,πλάθουμε τον εγκέφαλό μας μέσα απο όσα βιώνουμε αλλά και φανταζόμαστε.Ο εγκέφαλος έχει τόσο την ικανότητα να σκέφτεται λογικά όσο και να παρερμηνεύει.

Γιατί βλέπει κάποιος τηλεόραση?Γιατί δεν διαβάζει ένα βιβλίο?Δεν διαβάζει ένα βιβλίο γιατί είναι βαρετό,φαντάζομαι η απάντηση της πλειοψηφίας. Γιατί η τηλεόραση δεν είναι βαρετή και το βιβλίο είναι?Ή γιατί είναι βαρετή μια φιλοσοφική συζήτηση?Γιατί η τηλεόραση «εκπέμπει»,κι ο εγκέφαλος τρέφεται με «ύπνο».Μπορούμε να μάθουμε να έχουμε έναν ενεργό,σαν ηφαίστειο εγκέφαλο,ή έναν εγκέφαλο «λεχώνα».Απο εμάς εξαρτάται αποκλειστικά.Όπως εμείς χρειαζόμαστε τροφή,ενέργεια δηλαδή,έτσι κι ο εγκέφαλος.Έχει σημασία όμως η ποιότητα της τροφής!Μέγιστη,γιατί καθορίζει την πραγματικότητα απο την υποκρισία και τις ψευδαισθήσεις που σήμερα δεχόμαστε καθημερινά.

Στην φύση υπάρχουν βότανα,θεραπευτικά και θρεπτικά.Οι πρώτοι άνθρωποι,φαντάζομαι,όταν τα πρωτοανακάλυπταν κι έβλεπαν τις υπέροχες θεραπευτικές ικανότητές τους τα χρησιμοποίησαν όχι απλά για το κοινό καλό αλλά και για να ανέλθουν οι ίδιοι κοινωνικά.Να διευκολύνουν την ζωή τους έχοντας σκλάβους.Η ασχολία με τα βότανα θα τους έφερε σε πολλά είδη,μεταξύ αυτών και βότανα όπως η μαριχουάνα,γενικά παραισθησιογόνα.Πως να τα κατανοήσει ένα πρωτόγονο μυαλό,παρά σαν μαγικό.Κι αυτός που τα «ήλεγχε» θα ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος με εξουσία πάνω σε κάτι, θεϊκό ίσως.Δέος,δέος αντί περιέργειας,αναζήτησης κι έρευνας.Άλλωστε μέσω του λόγου τελειοποιήσαμε και την τέχνη της οφθαλμαπάτης,μπορούμε να πείθουμε στο θέλημά μας πλέον τους ανθρώπους κι ακόμα περισσότερο στην εποχή μας που η επιστήμη έχει προχωρήσει πέρα απο την αντίληψή μας στην εξερεύνηση και χαρτογράφηση του εγκεφάλου,γνωρίζουν όσοι θέλουν να εξουσιάσουν κι έχουν την οικονομική δυνατότητα,πως να χειραγωγήσουν την μάζα.

Όλα είναι παιχνίδια μίσους,αντίθετα απ’ότι θέλουν να πιστεύουν οι πολλοί ότι είναι παιχνίδια αγάπης.Αν βρούμε κάτι να το μισήσουμε αρκετά ώστε να μας τραβήξει στην σκοτεινή άβυσσο του και πιο πέρα θα γεμίσει μια ζωή απασχόλησης με κάτι.Κάτι,ας είναι και ανύπαρκτο,το θέμα είναι να είναι κάτι να γεμίσει την ανικανότητα της σκέψης.Βρισκόμαστε εδώ,με όλη αυτή την παράφρων,παράλογη ανθρώπινη ιστορία ακριβώς γιατί νομίζουμε το μίσος για αγάπη,πάθος,εμμονή.

Με τα κοινωνικά στάνταρ ο παράφρων είμαι εγώ,που εξηγώ εδώ,όσα κατάλαβα οτι τελικά συμβαίνουν.Χειρότερο απ’όλα (…) είναι οτι δεν προσπαθώ να πείσω ή να ελέγξω κανέναν.Το ενδιαφέρον για το πώς κυλάει η ζωή είναι στο ζενίθ,ο εγκέφαλός μου «δουλεύει» υπερωρίες,τόση απόλαυση δεν δίνεται απο κανένα ναρκωτικό,εξαιρουμένων των νέων ενώσεων των νευρώνων κι εγκεφαλικών κυττάρων που αποκαλύπτουν άλλες πόρτες στην σκέψη και στη νόηση των πραγμάτων.

Κάθε θρησκεία,κάθε ιδεολογία,κάθε δόγμα,κάθε όν, που προσπαθεί να πείσει/προσυλητίσει/φανατίσει κάποιον,ΧΑΝΕΙ έναν άνθρωπο,αλλά κερδίζει έναν ακόλουθο,ένα υποτακτικό ζόμπι.Αυτό που έχουμε είναι μια κοινωνία του μίσους,στηριζόμαστε σε αυτήν,την διδάσκουμε στα παιδιά μας με ευλάβεια και η έδρα της είναι οι ναοί της «αγάπης».Κυοφορούμε την υποκρισία,δεν θα αλλάξει,την τρεφόμαστε απο εμβρυικό στάδιο,ποτέ δεν θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη με διάθεση αυτογνωσίας κι εξερεύνησης. Η κυνικότητα του να εξοστρακίζουμε τα πάντα τα οποία αναφέρονται στην φιλοσοφία και στην αποδοχή και στην κατανόηση,είναι ο μονόδρομός μας.

Αρετή είναι η ειλικρίνεια που δείχνουμε απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας.Και είμαστε ενάρετοι στο βαθμό που μπορούμε να γυμνώνουμε τον εαυτό μας απέναντι στον εαυτό μας (Ο Νηφομανής~Δ.Λιαντίνης)

Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία,μεγαλώνουμε μαζί της,τη σπουδάζουμε με ζήλο,τη διδάσκουμε με φανατισμό.Και όταν πεθάνουμε την αφήνουμε Τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας (Homo Educandus~Δ.Λιαντίνης)

Homo Poeticus

The Fear Effect

Τα πάντα,σχολείο,κοινωνικός περίγυρος,τηλεόραση,μας μαθαίνουν να βλέπουμε και να αντιδρούμε ανταγωνιστικά στα πάντα.

Ο χρόνος και ο τόπος που γεννιόμαστε είναι σημαντικοί ώς προς την διαμόρφωση της σκέψης μας.

Αδιαμφισβήτητα αν γεννιόμασταν σε κάποια φυλή του αμαζονίου,για παράδειγμα, θα μαθαίναμε απο την μικρή κοινωνία σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης απο αυτόν που τώρα μας εκπαίδευσαν.

Παρατηρώντας,βλέπουμε πως όλοι μας μαθαίνουμε να κρύβουμε,παρά να φανερώνουμε τον εαυτό μας στους άλλους.Ακόμα και σε ανθρώπους που πιστέυουμε πως αγαπάμε,κρύβουμε κομμάτια του εαυτού μας πιστέυωντας πως έτσι κρατάμε κάποια πισινή,όπως λέμε,και άρα νιώθουμε ασφάλεια.

Επιδιώκουμε την ασφάλεια,άρα,υπάρχει φόβος μέσα μας.Οτι θα χάσουμε κάτι που μας ανήκει.Κάτι δικό μας,τον εαυτό μας.Γιατί να χάσουμε τον εαυτό μας αν ξέρουμε ποιοί είμαστε?Και γιατί συνεχώς φοβόμαστε αν δεν πιστέυουμε πως οι άλλοι έχουν διαρκώς την προδιάθεση να κλέψουν κάτι απο μάς?Και μήπως και μείς δεν κάνουμε το ίδιο με τους άλλους?Περιμένουμε εκείνη την στιγμή αδυναμίας τους για να κλέψουμε ένα κομμάτι τους?Να μας ανήκει κάτι δικό τους?

Δεν είναι ανταγωνιστικοί αγώνες όλοι?Κερδίζω ένα μέτρο εκεί,χάνω ένα εδώ,ένα άλλο εκεί.

Μαθαίνουμε να χτίζουμε αναχώματα διαρκώς,γινόμαστε πολεμιστές,στρατιώτες πλέον με διάθεση επιθετική απέναντι στα πάντα,γιατί τα πάντα είναι επιθετικά απέναντί μας.Εξού και ο φάυλος κύκλος.Πως θα σταματήσει αυτό το παιχνίδι ανταγωνιστικότητας?Πως θα μάθουμε ποιοί είμαστε?Γιατί όσο πιο πολλά αναχώματα κατασκευάζουμε για να είμαστε έτοιμοι για τις επιθέσεις των άλλων,τόσο πιο πολλά κρύβουμε μέσα μας.Επικεντρωνόμαστε σε αυτή και μόνο την διαδικασία,της άμυνας του εαυτού μας και επίθεσης όποτε ο άλλος μας το επιτρέψει ,που ξεχνάμε τελικά τον εαυτό μας πίσω απο στρώματα ανταγωνιστικότητας.Πως θα αντιμετωπίσουμε τους άλλους,αυτό έγινε ο σκοπός μας,όχι πως θα αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας,όχι πως θα μάθουμε τον εαυτό μας.Γιατί ποτέ δεν μας δόθηκε ο χρόνος να μάθουμε τον εαυτό μας.

Απο την πρώτη στιγμή όλα περίμεναν κι έβρισκαν το αδύνατο σημείο μας κι έκλεβαν απο ένα κομμάτι.Δράση και αντίδραση.Οπότε εμείς μαθαίνουμε πλέον πως να κρύβουμε κι όχι πως να ανακαλύπτουμε.Δεν είναι φανερό αν το σκεφτούμε λογικά?

Στις συζητήσεις αν παρατηρήσουμε εμάς και τους άλλους είναι ένα συνεχές θέατρο,πέφτει αυλαία μετά απο αυλαία για να κρύβει τον εαυτό μας κι εξαπολύουμε επίθεση σε κάθε δοθήσα ευκαιρία.Είναι ανάλογο και απο τις δύο πλευρές και ο σκοπός πάντα ο ίδιος: Πρέπει να κερδίσω!

Αν δεν κερδίσω,το «ανοσοποιητικό» σύστημα χάνει,εγώ χάνω και άρα θα «πέσω».Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό.Δεν υπάρχει η ικανότητα μέσα μας για να συνειδητοποιήσουμε.Υπάρχει η ικανότητα του πολεμιστή μονάχα και άρα ανάλογα θα το αντιμετωπίσουμε,σαν εχθροπραξία δηλαδή και όχι ώς ανακάλυψη.

Σε μια συζήτηση και οι δύο θα πρέπει να έχουν την ίδια,τουλάχιστον,διάθεση να ανακαλύψουν τον εαυτό μας και να αλληλοβοηθηθούν.Δεν είναι έτσι?Το έχετε παρατηρήσει?Περιμένουμε να τελειώσει ο άλλος για να έρθει η σειρά μας να μιλήσουμε/επιτεθούμε.Δεν ακούμε πραγματικά γιατί ένας πολεμιστής δεν έχει διάθεση να ακούσει αλλά να καταστείλει.Στάλθηκε για να πολεμήσει αυτό που αισθάνεται οτι τον απειλεί κι όχι για να κατανοήσει τον εαυτό του.

Μάθαμε σε ανταγωνιστικούς παράγοντες,όχι γιατί η φύση είναι τέτοια,αλλά γιατί επιτρέπεουμε τα πρωτόγονα αισθήματα της επιβίωσης να κυριαρχούν πάνω απο αυτά της αυτογνωσίας και της ανώτερης νοημοσύνης μας ώς είδος.

Άλλωστε στην φύση του ανθρώπου δεν υπάρχει πλέον η απειλεί του βίαιου κόσμου του ζωικού βασιλείου,έτσι δεν είναι?Το πολύ πολύ να τρομάξουμε βλέπωντας μια κατσαρίδα στο αποστειρωμένο διαμέρσισμά μας.

Αυτό που κυριαρχεί στην ζωή μας λοιπόν είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε,που μάθαμε να σκεφτόμαστε.Και τα όσα μάθαμε να μην σκεφτόμαστε,γιατί θα βλάψουν την παρούσα κατάσταση η οποία είναι ,μια ζωή.Μια ζωή ξοδέψαμε,το να συνειδητοποιήσουμε ότι είχαμε έναν λάθος τρόπο σκέψης θα ήταν έως και προσβλητικό για τον εαυτό μας που πλέον έχει εγωκεντρική διάθεση.Τα εξωτερικά ερεθίσματα μας μεγάλωσαν και αυτά έγιναν η ψυχική διατροφή μας.Αν τα απορρίψουμε μετά απο τόσα χρόνια θα σημαίνει κατάρευση του ανοσοποιητικού μας συστήματος,σα να πρέπει να το ξαναχτίσουμε απο την αρχή.

Δύο λύσεις υπάρχουν,ή θα κατανοήσουμε ότι δεν ήταν χαμένα χρόνια,αλλά ένα ταξίδι προς αυτή την Ιθάκη,όλα αυτά που ζήσαμε δεν ήταν εσφαλμένα αλλά μας οδήγησαν σε αυτό το αποκαλυπτικό σημείο και απο δώ και πέρα,αποκτήσαμε την επίγνωση των περασμένων ετών.Ή,το σύνηθες,το ανοσοποιητικό στέλνει δικαιολογίες για να κρύψουν κάθε συνειδητοποίηση,όπως μάθαμε να κάνουμε κι άρα είναι και το πιο έυκολο.Αρνητισμός δηλαδή.

Όλα τα προβλήματα και τα συμβάντα της ζωής μας είναι απόλυτα σχετικά και συνδεδεμένα.Το κοινό τους στοιχείο?Το εγώ.Δεν είσαι εσύ που περιλαμβάνεσαι σε όλα όσα σου συμβαίνουν?Όλα σχετικά λοιπόν και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε.Ο παράγοντας κοινωνία δεν είναι άσχετος βέβαια,παίζει τον ρόλο του απο την πρώτη μας ανάσα σε αυτόν τον κόσμο των ανθρώπων.Όλα γύρω μας δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων?Άρα?Δεν μπορεί όλα όσα είναι δημιούργημα του ανθρώπου να έχουν και κάποιο ποσοστό λάθους?Και άρα δεν χρειάζεται απο εμάς να επανεξετάζουμε τα πάντα κι όχι να δεχόμαστε ότι μας λένε?

Ενώ απο την μία αμυνόμαστε και μαθαίνουμε να μην δεχόμαστε τις επιθέσεις των άλλων όταν γίνονται σε προσωπικό επίπεδο,σε πιο γενικό επίπεδο αντίθετα δεχόμαστε τα πάντα.Δεν τις θεωρούμε προσωπικές επιθέσεις και άρα δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να επέμβουμε.Η αντίφαση βρίσκεται στο απλό γεγονός ότι το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος γύρω μας,αυτό που λέμε κοινωνία,έχει απόλυτα να κάνει με τον τρόπο σκέψης μας,κι όμως εκεί μένουμε άπραγοι,νιώθουμε ανίκανοι να δράσουμε σε κάτι που μας επιτίθεται σε ποιό γενικό βαθμό κι όμως αυτό είναι που μας εγκλωβίζει και μας διδάσκει να χτίζουμε τοίχους κι όχι γέφυρες.Μας απομακρύνει απο τον εαυτό μας κι εμείς το αποδεχόμαστε γιατί είναι μια ευκολία.Κάθε εργασία πάνω στον εαυτό μας απαιτεί ένα μεγάλο ποσοστό ενέργειας που δεν έχουμε.Δεν έχουμε γιατί όπως εξήγησα το καταναλώνουμε με τον αρνητισμό του να χτίζουμε αναχώματα,να αμυνόμαστε και να κρύβουμε τον εαυτό μας.

Ένας πόλεμος κι όπως κάθε πόλεμος,μόνο θύματα και θύτες μπορεί να έχει.Τίποτα δημιουργικό δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ σε ένα πόλεμο.Γίναμε στρατιώτες αντι εραστές.Καταναλώνουμε όλη την ενέργειά μας και το υπέροχο πάθος μας σε πολέμους.Δεν μένει τίποτα για εμάς,τίποτα που να μπορεί να βάλει την σκέψη μας σε λειτουργεία πλέον,όχι θετικά τουλάχιστον.

Ο φόβος είναι όσο υπαρκτός τον κάνουμε εμείς.Το μυαλό μας έμαθε να σκέφτεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο.Δεν σημαίνει ότι είναι,όχι ο σωστός ή λάθος τρόπος,αλλά ένας θετικός τρόπος.Μάθαμε να σκεφτόμαστε αρνητικά,είναι μια λογική αντίδραση αφού ζούμε σε ένα ανθρώπινο βίαιο περιβάλλον.

Προσωπικά μου κάνει εντύπωση που τόσο νοήμοντα όντα όπως οι άνθρωποι έχουν και διατηρούν ένα τόσο εχθρικό και βίαιο περιβάλλον,χειρότερο ακόμα και απο το ζωικό.Υποτίθεται με την νοημοσύνη μας θα μαθαίναμε να σκεφτόμαστε τουλάχιστον…

Ανακεφαλαιώνωντας,μαθαίνουμε να φοβόμαστε τους άλλους.Δεν είναι οι άλλοι η κόλαση,εμείς γίναμε αυτή η κόλαση και αυτό που γίναμε βγάζουμε και άρα αναπόφευκτο το αποτέλεσαμ όλα να είναι μάχες γύρω μας,στις συναναστροφές μας.Υποκρινόμαστε για να κερδίζουμε ψυχικά αποθέματα για την επόμενη μάχη κι αυτό είναι οι ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή μας.

Έχετε φανταστεί έναν άνθρωπο που δεν έχει τίποτα να κρύψει?Ένα άνθρωπο που συζητάει χωρίς να φοβάται να λέει την αλήθεια?Δεν θα σας φαινόταν εχθρικός?Σκεφτείτε το και αν θέλετε ένα παράδειγμα,αυτό ήταν ο Σωκράτης.Ένας άνθρωπος που ζούσε δημόσια,πάντα σε κοινή θέα,ανάμεσα στους συμπολίτες του προσπαθούσε να διδάξει την αλήθεια και πως να την βγάλει ο καθένας.Αυτό θα ήταν μια νοήμων και ανθρώπινη κοινωνία.Απο εμάς εξαρτάται.

Όσο πιο πολλά κρύβουμε,τόσο πιο πολύπλοκοι γινόμαστε,κι όσο πιο πολύπλοκοι γινόμαστε τόσο πιο δύσκολη η διεργασία για να βρούμε λύσεις στα προβλήματά μας.Το να μένουμε απλοί,είναι το να μένουμε αληθινοί.