Ρέκβιεμ για μια Επανάσταση

Σκέφτηκα να φλυαρήσω πάλι, με πιάνει όταν πέφτω για ύπνο.

Ακατάπαυστες σκέψεις εξορμούν ξαφνικά. Που ήταν κρυμμένες. Και τι περίμεναν αναρωτιέμαι? Ποιός τις κρατάει εκεί μέσα και τις απελευθερώνει τις λιγότερο βολικές ώρες? Καταραμένη σκέψη, πόσο ενοχλητική. Ακόμα ένα θηλυκό που όσο το γνωρίζεις τόσο πιο πολύ το λατρεύεις, όσο ασχολείσαι μαζί του κατανοείς οτι δεν υπάρχει βαρεμάρα. Αυτό είναι η αμβροσία.

Τι είναι η επανάσταση? Ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν χρειάζεται να επαναστατήσει. Προφανώς, είναι ελεύθερος. Αυτός που επαναστατεί ή είναι πνευματικά σκλαβωμένος (ψυχικά) ή σωματικά. Άρα επαναστατεί για να διώξει τον ζυγό, συνειδησιακά ή σωματικά. Για να θεωρηθεί επιτυχημένη και να χαρακτηριστεί ορθά ως «επανάσταση» πρέπει το ακόλουθο αυτής να είναι η ελευθερία.

Αν η συνέχειά της είναι μια άλλη ιδεολογία ή ένας άλλος άρχων, τότε δεν νοείται ως ελευθερία κι άρα επανάσταση. Οι αγώνες συμβαίνουν ως αποτέλεσμα μιας σκλαβιάς. Ζητάμε δικαιώματα. Σημαίνει πως μας τα έχουν αφαιρέσει. Γεννιόμαστε ως σκλάβοι ή ως ελεύθεροι? Για να υπάρχουμε μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να υποστούμε τους νόμους που άλλοι, δίχως την δική μας συμβολή, τοποθέτησαν?

Αν γεννιόμαστε ελεύθεροι έχουμε δικαίωμα στα πάντα, είμαστε ικανοί κριτικής σκέψης. Κριτική σκέψη δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο απο την ικανότητα του εγκεφάλου να σκέφτεται δίχως παρεμβολές, μόνος του. Ένας ήρεμος παρατηρητής που βάζει τα υπαρκτά γεγονότα κάτω δίχως να γίνεται αποστειρωμένος και μονοδιάστατος. Βλέποντας όσο περισσότερες παραμέτρους είναι δυνατό και μένοντας πάντα ανοικτός. Αν γεννιόμαστε ως σκλάβοι τότε ο Ρουσσώ τοποθετήθηκε ιδανικά στο θέμα λέγοντας πως ο σκλάβος δεν είναι ικανός να δεί τις αλυσίδες του. Ακόμα χειρότερα είναι πιο σκλαβωμένος αυτός που νομίζει οτι είναι ελεύθερος. Αυτό που συμβαίνει γενικά είναι να αντικαθιστούμε μια ιδεολογία για μια άλλη και αυτό δεν είναι επανάσταση μήτε ελευθερία. Επίσης συνήθως μια «επανάσταση» συμβαίνει εντελώς τυχαία, ιστορικά μιλώντας. Κι αυτό σημαίνει οτι ανήκουμε στο κομμάτι οτι μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία γεννιόμαστε σκλάβοι. Μετά γνωρίζοντας το θαυμαστό κόσμο μας νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, με δικαιώματα κι επιλογές. Κι εδώ μπαίνουμε στο επόμενο κομμάτι, το ακόμα χειρότερο, νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.

Εδώ σίγουρα «μεγάλοι» άντρες έχουν τοποθετηθεί επι του θέματος, φιλοσοφικά και ψυχικά κι έχει καλυφθεί. Πάντα υπο περιορισμένο πρίσμα όμως. Κάθε άνθρωπος που γεννιέται μέσα σε μια κοινωνία θεωρεί ώς λογικό το υπόβαθρό της. Δεν μπορεί να δεί κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό φαίνεται ή παρουσιάζεται ως καταστροφικό για την κοινωνία του.

Προσπαθούσα να σκεφτώ πως όλα ξεκίνησαν, ήμασταν 500 εκατομμύρια (λόγου χάριν) και τώρα κοντά 7,5 δισεκατομμύρια πληθυσμός. Οφείλετε στην Βιομηχανική επανάσταση? Δεν μπορεί να ονομάζεται «επανάσταση», ‘έκρηξη» θα έλεγα είναι πιο σωστό.

Που οφείλετε η Βιομηχανική έκρηξη? «Εδώ έχει κέρδος, μπορούμε να κερδίσουμε πολλά απο αυτό», μπορεί να ήταν μια σκέψη. Η εφαρμογή της επιστήμης σε τεχνολογία. Τα βήματα, που είναι και το ορθολογικό τόσο εξελεγκτικά όσο και επιστημονικά, η τεχνολογία το κάνει άλματα. Δεν γνωρίζουμε έως τώρα μωρά να κάνουν άλματα όμως. Η επιστήμη πάλι, δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο φιλοσόφους που ήθελαν να μάθουν για τον κόσμο που ζούνε με χειροπιαστές αποδείξεις. Αν δεν κάναμε τεχνολογικά άλματα για χάριν της ευκολίας, όπως αρεσκόμαστε να λέμε, θα συνεχίζαμε να υπάρχουμε ως είδος? Υποθέτω πως ναί. Οπότε γιατί χρειαζόμαστε πυρηνικούς αντιδραστήρες (για π.χ.)? Όχι για θέσεις εργασίας φυσικά. Ενέργεια, ευκολίες. Και οι ευκολίες τι διδάσκουν ένα κριτικό μυαλό? Είχαμε δυσκολίες πριν απο αυτή την έκρηξη με την επιβίωσή μας? Οι δυσκολίες που έχουμε ως είδος είναι πάντα συνύπαρξης με τους άλλους ανθρώπους κι όχι με την φύση ή τα ζώα αν παρατηρήσετε.

Απο την στιγμή που ο άνθρωπος επαναστάτησε κι έμαθε να σκέφτεται βγήκε εκτός φύσης. Απο την στιγμή της Βιομηχανικής έκρηξης βγήκε κι εκτός φυσικότητας. Η Βιομηχανική έκρηξη είναι αποτέλεσμα του κέρδους, αυτό που ονομάζουμε Καπιταλισμός. Δεν είμαστε σε αναζήτηση ευτυχίας αλλά ευκολίας. Η ευτυχία βέβαια επίσης δεν είναι ένας σκοπός ή μια αναζήτηση, ξεκινάει με την γέννηση για ένα ελεύθερο όν. «Όλοι δεσμευόμαστε απο τους κανόνες της φύσης»?. Προφανώς απάντησα πριν. Επίσης ποιός κρίνει τι είναι κανόνας της φύσης? Ο «νόμος της ζούγκλας?» Δεν τον γνωρίζουν ούτε τα ζώα, απλά επιβιώνουν κι αναπαράγονται λόγω ενστίκτου. Μπορούμε να πούμε οτι ο άνθρωπος έχει απολέσει το ένστικτο απο την στιγμή που έμαθε να σκέφτεται, να ερευνά, να δημιουργεί ορισμούς? Ή προσπαθεί να βρεί ή να ενώσει το ένστικτο με την λογική? Μήπως είναι ένας διαρκής πόλεμος μέσα του?

Ο άνθρωπος είναι πλέον εκτός της λεγόμενης τροφικής αλυσίδας της φύσης. Είναι το μόνο όν που κάνει σέξ εκτός αναπαραγωγής. Η αναπαραγωγή του είδους έγινε, μετά την επανάσταση της σκέψης, μια εμμονή και απόλαυση. Προσπαθεί να δώσει ορισμούς για τα πάντα, όχι τόσο για να τα κατανοήσει άλλα για να έχει την αίσθηση οτι κυριαρχεί επάνω σε αυτά. Αυτό πάλι συμβαίνει απο κάποια ανήσυχα πνεύματα (όχι η απολυτοποίηση των ορισμών και συμπερασμάτων) συνήθως που θέλουν να εξερευνούν, που δεν μένουν ήσυχοι. Άλλωστε ή ήσυχοι θα είμαστε ή ελεύθεροι. Οι υπόλοιποι αποδέχονται τις διαπιστώσεις των φιλοσόφων ή επιστημόνων, δεν έκαναν το δικό τους φιλοσοφικό ταξίδι, ώστε να μάθει η σκέψη τους να δουλεύει μόνη της, δίχως πατερίτσες. Είναι πολύ απασχολημένοι με τις υποχρεώσεις που επιβάλλονται απο το κοινωνικό σύστημα. «Μια κοινωνία ανθρώπων πρέπει να έχει τάξη και οργάνωση», να ορίζεται απο απόλυτους νόμους ώστε να περιορίζεται η σκέψη και να αυξάνεται η κατανάλωση υλικών «αγαθών». Το σύμπαν σίγουρα κατανοεί την ανάγκη μας για τάξη και κάποια στιγμή θα σταματήσει να εξελίσσεται και θα αρχίσει και αυτό να γράφει νόμους και να σκέφτεται λογικά.

Όλοι έχουμε, μια απάντηση κι ένα επιχείρημα πάντα έτοιμο. Το γλωσσικό μας ανοσοποιητικό σύστημα που πρέπει να συνεχίσει να μας παρέχει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας της ανωτερότητας ως είδος οτι όλα τα κάνουμε σωστά, ορθά και δίκαια όσο άδικα και αν είναι. Σκεφτόμαστε με όρους «σωστό/λάθος»,»δίκαιο/άδικο», ορισμοί που εμείς δημιουργήσαμε και θεωρούμε ως απόλυτους και δεδομένους. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξουμε αυτούς τους ορισμούς σε «κατανοώ/δεν κατανοώ»,»καταλαβαίνω/δεν καταλαβαίνω» κι ίσως δούμε μια αλλαγή αντίληψης της πραγματικότητας.

Η «αλλαγή» είναι πάντα το αγκάθι στα πλευρά της παράδοσης και της στασιμότητας, της ευκολίας και του παροξυσμού. Ο άνθρωπος θα μάθει να σκέφτεται λογικά όταν απελευθερωθεί απο τα δεσμά των ιδεολογιών, φιλοσοφικών, θρησκευτικών, επιστημονικών ακόμα. Παρατηρώντας μαθαίνεις οτι όλα εξελίσσονται, δεν είναι λογικό να φτιάχνεις στάσιμα πράματα, πολύ περισσότερο ανύπαρκτες έννοιες και ορισμούς που απλά εξυπηρετούν το καθαρά υλιστικό προσωπικό όφελος. Επίσης κατανοείς οτι η εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρχει δίχως συμβίωση. Δεν αφαιρείς κάτι επειδή σε βολεύει προσωπικά εσένα. Δεν πρέπει να κατανοήσεις, απλά κατανοείς παρατηρώντας μόνος σου και συμμετέχοντας συλλογικά, μοιραζόμενος.

Το πρόβλημα ξεκίνησε με την επανάσταση της σκέψης και «διορθώθηκε» απο την τυποποίησή της. Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να αποδέχονται όσα τους έλεγαν οι «ανώτεροι», όταν θέλησαν να σταματήσουν, να ριζώσουν κάπου αντί να εξελιχτούν, αντί να συνεχίζουν. Ένας μαρασμός της σκέψης διαιωνίζεται μέσα στις πόλεις με την δημιουργία ιδεολογιών, απόλυτες θέσεις και απόψεις είναι τα πυρομαχικά. Ένας εξευγενισμένος πόλεμος πλέον παντού. Δεν ανταλλάσσονται απόψεις για την εξέλιξη αλλά για την επιβολή αυτών πάνω στις άλλες. 

Ο χρόνος δεν τρέχει, ο άνθρωπος τρέχει. Δίχως να κατανοεί προς τα που. Νομίζει οτι γνωρίζει, οτι κατέχει και διαφεντεύει. Ακόμα και ο όρος «αγάπη» επιβάλλεται ή κατακτάται. Κάτι που πρέπει να γίνει, κι έτσι παντρευόμαστε. Αυτό που πρέπει, δεν χρειάζεται. Κι ότι δεν χρειάζεται, είναι ελευθερία.

Παρακαλώ, παρανοείστε ελεύθερα. Πρέπει να είναι ελεύθερα πάντα. Η ελευθερία δεσμεύεται απο την σκέψη μας.

A Lesson About Life

There once was a professor of philosophy, who in front of his Class, took a large empty pot of jam and without saying a word, began to fill it with golf balls.
Then he asked his students if the jar was full. The Students replied: YES.

The professor then took a box full of marbles and poured the marbles into the pot of jam. The marbles filled the gaps in between the Golf balls. The Professor asked the students again if the jar was full. Again, they replied: YES .

At that point, the professor took a bag of sand and poured it into the pot of jam. Of course, the sand filled all the remaining gaps and the professor asked again if the jar was full. The Students unanimously answered: YES.

The professor then added two cups of coffee to the contents of the jar thus filling the small gaps between the grains of sand. The students started laughing. After they stopped, the professor said: «I want you to realize that the pot of jam represents Life.
The golf balls are the very important things in Life such as family, children, health, everything you are passionate about. Our lives would still be full even if we’d lost everything else and these were the only things that remained.
The marbles are the other things that count in our lives such as work, house, car, etc …
The sand represents everything else, all the small things in life.
If we had first poured sand into the pot of jam, there wouldn’t have been any room left for anything else such as the marbles or the golf balls.

It’s the same thing in Life. If we put all our energy and all our time into the small things, we will never have any time/space left for the things that really matter.
Pay attention to the things that are really important to your happiness. Play with your children, take time to go to the doctor, have dinner with your spouse/partner, exercise or take time to enjoy your favorite pass-times.
There will always be time to do the cleaning and fix the taps on the kitchen sink …
Take care of the golf balls first, of the things that really matter. Choose your priorities, the rest is just sand.»

One of the students then raised a hand and asked what the coffee meant.
The professor smiled and said: «It’s good that you ask. I only added coffee to show that although your lives may seem full and busy, there is always room for a cup of coffee with a friend. Good day to all …»

(Taken from Facebook)

Ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται να είναι πίσω απο μπάρες φυλακής ή δεμένος με αλυσίδες για να θεωρηθεί φυλακισμένος.Οι περισσότεροι απο εμάς είμαστε φυλακισμένοι μές το μυαλό μας απο ιδεολογίες.

Δεν θέλω να ανήκω κάπου,συγκεκριμένα και περιορισμένα,θέλω να ανήκω παντού!

Είθε να αποκτήσουμε κριτική σκέψη και να σκεφτόμαστε συνολικά και αλληλέγγυα κι όχι ατομικά και ιδιωτικά.Οι ευχές να γίνουν σκέψεις και πράξεις.Καλή Χρονιά.

Τα 5 Στάδια Της Θλίψης

Όταν ήμουνα μικρός,πάνε πολλά χρόνια ίσως δεκαπέντε,είχα γράψει «την θλίψη αναζητώ,γιατί η θλίψη με διδάσκει,πιότερο απ’την χαρά,πως να την εγκαταλείψω«.Μου έχει μείνει,σαν αποτύπωμα.Βλέπω την ζωή σαν μια αναζήτηση,τίποτα περισσότερο ή λιγότερο,αν και λιγότερο υπάρχει.Λιγότερο είναι η άγνοια,η συνειδητή αφέλεια,η στασιμότητα του νού.Αυτό που αποκαλούμε «βαρεμάρα» δεν είναι τίποτα περισσότερο απο την προσωπική μας στασιμότητα.Αρεσκόμαστε να δίνουμε χαρακτηρισμούς για να εξηγήσουμε οτιδήποτε.Έτσι δεν «χαλάμε» χρόνο ώστε να το αναλύσουμε,να το κατανοήσουμε,να το βιώσουμε και να ωριμάσουμε μέσα απο αυτή την γνώση.Όταν το ίδιο γεγονός έχει το ίδιο αποτέλεσμα ξανά και ξανά…πάντα μου θυμίζει τον ορισμό της της παραφροσύνης (definition of insanity).Κάτι που δεν θέλουμε να το ψάξουμε,να το ερευνήσουμε στην ρίζα του ώστε να δούμε τι αληθινά είναι,ποιά τα αίτιά του,απο που προέρχεται και γιατί,είμαστε καταδικασμένοι να το κάνουμε ξανά και ξανά.

Αν έχουμε,μετά απο πολύ κόπο και δάκρυα,κάποια υποτιθέμενη θέληση να τα γνωρίσουμε αυτά τα αισθήματα απώλειας και θλίψης,καταφεύγουμε σε κάποιο βιβλίο συνήθως.Δηλαδή,έτοιμες απαντήσεις και εξηγήσεις,πράγμα που σημαίνει οτι δεν φτάνουμε μόνοι μας στον προορισμό.Και κάποιοι λένε πως το ταξίδι έχει σημασία,όχι ο προορισμός.Τα 5 στάδια της θλίψης δεν έχουν να κάνουν μόνο με σχέσεις ερωτικές,αγάπης ή φιλίας.Είναι γενικές και πριν απο όλα,καλά θα ήταν να δούμε,κυριολεκτικά,να δούμε πόσο σχετικά είναι όλα μεταξύ τους.Αυτό θα βοήθαγε στην κατανόηση περεταίρω γεγονότων και ορισμών.

1.    Άρνηση.Αυτό το στάδιο μας βοηθάει να ανταπεξέλθουμε στην απώλεια. Σ’ αυτό το στάδιο η ζωή δεν έχει σημασία και όλα φαντάζουν χωρίς νόημα. Νιώθουμε μουδιασμένοι και αναρωτιόμαστε με τι δύναμη θα προχωρήσουμε στη ζωή και προσπαθούμε να βρούμε κάποιο στήριγμα. Σ’ αυτό το στάδιο επιχειρούμε να ρυθμίσουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο στην καινούργια πραγματικότητα. Όταν αρχίσουμε να αποδεχόμαστε την καινούργια κατάσταση, τότε θα αρχίσει και η διαδικασία της επούλωσης και εμείς θα νιώθουμε μέρα με την μέρα πιο δυνατοί. Μα καθώς θα προχωράμε, τα συναισθήματα που είχαμε απαρνηθεί σταδιακά θα βγαίνουν στην επιφάνεια.

2.    Θυμός.Ο θυμός είναι ένα αναγκαίο στάδιο στην διαδικασία επούλωσης. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να θυμώνουμε, ακόμα και αν φαντάζει ότι ο θυμός μας δεν θα έχει τέλος. Όσο πιο δυνατά τον βιώνουμε τόσο πιο εύκολο θα είναι να τον ξεπεράσουμε και να θεραπευτούμε. Η αλήθεια είναι ότι ο θυμός είναι ένα κυρίαρχο συναίσθημα που από κάτω του κρύβει διάφορα άλλα συναισθήματα, αλλά είναι τόσο δυνατός που τα σκεπάζει όλα. Σ’ αυτό το στάδιο μπορεί να στραφούμε ενάντια στην οικογένεια, στους φίλους μας και στην κοινωνία… που τόσο μας αδίκησε. Πίσω απ’ τον θυμό κρύβεται ο πόνος… ο δικός μας πόνος. Είναι πολύ φυσικό να νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι και ο θυμός είναι μία κινητήριος δύναμη που θα μας βοηθήσει να χτίσουμε μία προσωρινή κατάσταση στο πέλαγος της ανυπαρξίας που βρισκόμαστε.Ο θυμός θα γίνει μία γέφυρα ανάμεσα στους άλλους και σ’ εμάς… Εμείς θα είμαστε στο ένα στρατόπεδο και οι άλλοι απέναντι μας και μόνο ο θυμός θα μας ενώνει, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεράσουμε αυτό το στάδιο και να περάσουμε στο επόμενο.

3.    Διαπραγμάτευση.Πριν την απώλεια είναι σίγουρο ότι κάναμε τα πάντα για να μην την βιώσουμε. Αν ήταν δουλειά, σίγουρα προσπαθήσαμε να την κρατήσουμε. Αν ήταν σχέση, κάναμε υποχωρήσεις για να μην την χάσουμε… Παρακαλέσαμε, φωνάξαμε, δώσαμε υποσχέσεις… αλλά τελικά δεν αποφύγαμε την απώλεια. Η διαπραγμάτευση ήταν μία μορφή εκεχειρίας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα γιατί ξυπνήσαμε ένα πρωί και διαπιστώσαμε ότι δεν καταφέραμε να αποφύγουμε το αναπόφευκτο. Τότε αρχίζουμε να σκεφτόμαστε αν πραγματικά κάναμε ότι περνούσε απ’ το χέρι μας και μήπως θα ήταν καλύτερα αν κάναμε αυτό ή το άλλο και απαντούσαμε έτσι αντί για αλλιώς και μήπως θα μπορούσαμε να αλλάζαμε την κατάσταση αν κάναμε κάτι άλλο διαφορετικά… Είναι σα να προσπαθούμε να πάμε πίσω στον χρόνο να αλλάξουμε την πραγματικότητα. Οι ενοχές συνήθως κάνουν την εμφάνιση τους σ’ αυτό το στάδιο και αρχίζουμε να διαπραγματευόμαστε με τον πόνο που μας προκάλεσε η απώλεια.

4.    Κατάθλιψη.Σ’ αυτό το στάδιο η προσοχή μας στρέφεται στο παρών. Αισθήματα κενού κάνουν την παρουσία τους αισθητή και η θλίψη δείχνει να βαθαίνει. Η κατάθλιψη φαίνεται να είναι ένα συναίσθημα που μας χτυπάει την πόρτα και αποτραβιόμαστε απ’ την ζωή.. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι αυτού του είδους η κατάθλιψη δεν είναι δείγμα ψυχικής ασθένειας, είναι μία πολύ φυσιολογική αντίδραση στην απώλεια. Συχνά σ’ αυτή την φάση αναρωτιόμαστε αν υπάρχει νόημα στην ζωή. Να θυμόμαστε ότι αυτό το στάδιο είναι απολύτως αναγκαίο και πρέπει να το βιώσουμε για να προχωρήσουμε στην αποκατάσταση.

5.    Αποδοχή.Πολλοί πιστεύουν ότι σ’ αυτό το στάδιο νιώθουμε καλά με την απώλεια. Κι όμως δεν είναι έτσι. Σ’ αυτό το στάδιο αποδεχόμαστε την πραγματικότητα και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση – πριν την απώλεια δηλαδή. Μαθαίνουμε να ζούμε με την νέα πραγματικότητα και να κάνουμε μικρά βήματα επιστροφής στην ζωή. Τώρα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σ’ ένα αλλαγμένο κόσμο, με διαφορετικούς κανόνες. Το προσωπικό μας σύμπαν άλλαξε και εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε ανάλογα. Η αποδοχή θα μας βοηθήσει για καλύτερες μέρες και μία πιο υγιή καθημερινότητα.

Καλό είναι να έχουμε υπ’ όψη μας ότι δεν υπάρχει χρονικό πλαίσιο που να διευκρινίζει πόσο κρατάει το κάθε στάδιο και πάντα υπάρχει περίπτωση υποτροπής, να γυρίσουμε δηλαδή στο προηγούμενο στάδιο και να ξαναρχίσουμε απ’ την αρχή. Στο χέρι μας είναι πόσο θα διαρκέσει το κάθε στάδιο, ανάλογα με το πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε την αλήθεια!

Σε αυτά,προσθέτω κάτι μεγίστης σημασίας.Το γνώθι σαυτόν < αρχαία ελληνική φράση «γνῶθι σαὐτόν» < γιγνώσκω + εαυτός.Αυτογνωσία.Αυτογνωσία,προσωπικά,θεωρώ μια μόνιμη κατάσταση εξέλιξης του εαυτού μας.Δεν υπάρχουν βέβαια βιβλία αυτογνωσίας ή αυτοβοήθειας…αυτονόητο έτσι?Ένα ζώο που απέκτησε την ικανότητα της σκέψης,της κριτικής σκέψης,απέκτησε και την απορία.Τι είναι όλα αυτά γύρω μου?Ποτέ ένα ζώο δεν αναρωτιέται και δεν προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις για το σύμπαν ή το περιβάλλον στο οποίο ζεί σωστά?Ο άνθρωπος όμως νιώθει την ανάγκη να το κάνει,να εξερευνήσει,να μάθει,να κατανοήσει τι συμβαίνει.Ακούγεται λογικό αλλά,ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με τον εαυτό μας.

Όσες αναλύσεις και αν λάβουν μέρος κι όσο και αν μας εξηγήσουν,ενδελεχώς και κατανοητά το τι συμβαίνει και γιατί,δεν βλέπω να υπάρχει κανένα νόημα,καμία ουσία να ο καθένας δεν κάνει τις πράξεις ο ίδιος για να φτάσει στο συμπέρασμα.

Φαντάσου τον πλανήτη δίχως πινακίδες.Τώρα,θές να πάς κάπου…σκέψου πώς.Σκέψου πόσα θα αποκτήσεις απο την δική σου προσπάθεια.Όσα καταβάλεις εσύ,τόσα θα λάβεις σε γνώση.Πριν αρχίσουμε να κατηγορούμε,πριν αρχίσουμε να κατηγοριοποιούμε,πριν αρχίσουμε να αφορίζουμε και πριν αρχίσουμε να απολυτοποιούμε,ας ξανα σκεφτούμε.Οι πολλές αναλύσεις είναι περιττές στο τέλος,είναι εξωφρενικά απλά τα πράγματα.

Τέλος,θα θυμηθώ Λιαντίνη:

«Θα μου πείτε φιλοσοφία είναι η οντολογία, είναι η ηθική, είναι η αισθητική, είναι η γνωσιολογία, είναι η μεταφυσική, όπως λένε οι ακαδημαϊκοί στα πανεπιστήμια. Όχι!Όλα αυτά είναι από το περιθώριο. Ένα πράγμα είναι φιλοσοφία. Φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του ανθρώπου απάνω στο φαινόμενο θάνατος. Όρισε έτσι τη φιλοσοφία, ένας από τους μέγιστους φιλοσόφους, ο Πλάτων. Στο διάλογό του «Φαίδων», δίνει έναν ορισμό και λέει «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.»

Παράλογος ορισμός. Σουρεαλιστικός. Και δε διδάσκεται μ’ αυτή την οπτική φιλοσοφία, γι’ αυτό έχουμε και αυτή τη μακρινή σχέση. Είναι για κάποιους ειδικούς , λέει, προφέσορες κτλ τι είπε ο Καρτέσιος, τι είπε ο Λάιμπνιτς, τι είπε ο Μπεργκσόν, τι είπε… οι Ζήνωνες. Ο Κιτιέας και ο Ελεάτης.

Η φιλοσοφία είναι απλό πράγμα. Ο καθένας μας φιλοσοφεί. Φιλοσοφία σημαίνει ότι σκέπτομαι, στοχάζομαι, και προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο, ένα γεωδαιτημένο που έχει πολλές συμβολές και συνιστώσες, για να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη ζωή μου. Αυτά τα είκοσι, τριάντα, πενήντα, εβδομήντα χρόνια που μου οριστήκαν να ζήσω. Αυτό θα πει απλά φιλοσοφία. Και ξέρουμε πολλούς απλοϊκούς ανθρώπους που δεν έχουν και τίτλους και περγαμηνές, οι οποίοι φιλοσοφούν και ζουν μια πολύ ωραία ζωή. Λοιπόν. Σ’ αυτήν την οπτική, λέει ο Πλάτων, «Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου».

Αλλά… Με μια διαφορά. Όταν λέει μελέτη θανάτου, εννοεί τη σχέση του καθένα μας με το δικό του θάνατο. Όχι πέθανε ο φίλος μου, πέθανε ο πατέρας μου, πέθανε ο συγγενής μου. Πηγαίνω στο νεκροταφείο, στην κηδεία, είμαι κατηφής κτλ. Όοχι αυτό. Εκεί, να ξέρετε, τις περισσότερες φορές, που πηγαίνουμε και μπορεί να πονάμε και να λυπόμαστε κτλ κατά βάθος χαιρόμαστε, λέει ο Φρόυντ με την βαθυ – ψυχολογία… διότι χωρίς να το ξέρουμε λέμε «Αυτός πέθανε, εγώ ζω!» Υποσυνείδητα και σκοτεινά. Μπορεί να μη δείχνουμε… Φεύγουμε με αισθήματα δηλαδή κατάφασης. Όχι αυτό.

Φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου κατά την έννοια ότι στοχάζομαι απάνω στο δικό μου θάνατο. Απάνω στο γεγονός ότι μια μέρα θα πεθάνω. Γιατί; Στη συνέχεια θα μας πει ο Πλάτων ότι, ακριβώς μετά τον ορισμό που δίνει, λέει:

«Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσι.»
Όσοι φιλοσοφούν σωστά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μελετούν πώς θα πεθάνουν.
«Και το τεθνάναι αυτοίς ήκιστα φοβερόν.»

Αυτό μας ενδιαφέρει. Και όταν θα ‘ρθει η ώρα να πεθάνουν, λέει, δε φοβούνται το θάνατο, γιατί ήταν σωστή η πορεία τους και η σχέση τους, η πορεία τους σε όλη τους τη ζωή και η σχέση τους με το φαινόμενο του θανάτου.»

~Απόσπασμα απο την ομιλία του Δ.Λιαντίνη «Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου.»

The Fear Effect

Τα πάντα,σχολείο,κοινωνικός περίγυρος,τηλεόραση,μας μαθαίνουν να βλέπουμε και να αντιδρούμε ανταγωνιστικά στα πάντα.

Ο χρόνος και ο τόπος που γεννιόμαστε είναι σημαντικοί ώς προς την διαμόρφωση της σκέψης μας.

Αδιαμφισβήτητα αν γεννιόμασταν σε κάποια φυλή του αμαζονίου,για παράδειγμα, θα μαθαίναμε απο την μικρή κοινωνία σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης απο αυτόν που τώρα μας εκπαίδευσαν.

Παρατηρώντας,βλέπουμε πως όλοι μας μαθαίνουμε να κρύβουμε,παρά να φανερώνουμε τον εαυτό μας στους άλλους.Ακόμα και σε ανθρώπους που πιστέυουμε πως αγαπάμε,κρύβουμε κομμάτια του εαυτού μας πιστέυωντας πως έτσι κρατάμε κάποια πισινή,όπως λέμε,και άρα νιώθουμε ασφάλεια.

Επιδιώκουμε την ασφάλεια,άρα,υπάρχει φόβος μέσα μας.Οτι θα χάσουμε κάτι που μας ανήκει.Κάτι δικό μας,τον εαυτό μας.Γιατί να χάσουμε τον εαυτό μας αν ξέρουμε ποιοί είμαστε?Και γιατί συνεχώς φοβόμαστε αν δεν πιστέυουμε πως οι άλλοι έχουν διαρκώς την προδιάθεση να κλέψουν κάτι απο μάς?Και μήπως και μείς δεν κάνουμε το ίδιο με τους άλλους?Περιμένουμε εκείνη την στιγμή αδυναμίας τους για να κλέψουμε ένα κομμάτι τους?Να μας ανήκει κάτι δικό τους?

Δεν είναι ανταγωνιστικοί αγώνες όλοι?Κερδίζω ένα μέτρο εκεί,χάνω ένα εδώ,ένα άλλο εκεί.

Μαθαίνουμε να χτίζουμε αναχώματα διαρκώς,γινόμαστε πολεμιστές,στρατιώτες πλέον με διάθεση επιθετική απέναντι στα πάντα,γιατί τα πάντα είναι επιθετικά απέναντί μας.Εξού και ο φάυλος κύκλος.Πως θα σταματήσει αυτό το παιχνίδι ανταγωνιστικότητας?Πως θα μάθουμε ποιοί είμαστε?Γιατί όσο πιο πολλά αναχώματα κατασκευάζουμε για να είμαστε έτοιμοι για τις επιθέσεις των άλλων,τόσο πιο πολλά κρύβουμε μέσα μας.Επικεντρωνόμαστε σε αυτή και μόνο την διαδικασία,της άμυνας του εαυτού μας και επίθεσης όποτε ο άλλος μας το επιτρέψει ,που ξεχνάμε τελικά τον εαυτό μας πίσω απο στρώματα ανταγωνιστικότητας.Πως θα αντιμετωπίσουμε τους άλλους,αυτό έγινε ο σκοπός μας,όχι πως θα αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας,όχι πως θα μάθουμε τον εαυτό μας.Γιατί ποτέ δεν μας δόθηκε ο χρόνος να μάθουμε τον εαυτό μας.

Απο την πρώτη στιγμή όλα περίμεναν κι έβρισκαν το αδύνατο σημείο μας κι έκλεβαν απο ένα κομμάτι.Δράση και αντίδραση.Οπότε εμείς μαθαίνουμε πλέον πως να κρύβουμε κι όχι πως να ανακαλύπτουμε.Δεν είναι φανερό αν το σκεφτούμε λογικά?

Στις συζητήσεις αν παρατηρήσουμε εμάς και τους άλλους είναι ένα συνεχές θέατρο,πέφτει αυλαία μετά απο αυλαία για να κρύβει τον εαυτό μας κι εξαπολύουμε επίθεση σε κάθε δοθήσα ευκαιρία.Είναι ανάλογο και απο τις δύο πλευρές και ο σκοπός πάντα ο ίδιος: Πρέπει να κερδίσω!

Αν δεν κερδίσω,το «ανοσοποιητικό» σύστημα χάνει,εγώ χάνω και άρα θα «πέσω».Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό.Δεν υπάρχει η ικανότητα μέσα μας για να συνειδητοποιήσουμε.Υπάρχει η ικανότητα του πολεμιστή μονάχα και άρα ανάλογα θα το αντιμετωπίσουμε,σαν εχθροπραξία δηλαδή και όχι ώς ανακάλυψη.

Σε μια συζήτηση και οι δύο θα πρέπει να έχουν την ίδια,τουλάχιστον,διάθεση να ανακαλύψουν τον εαυτό μας και να αλληλοβοηθηθούν.Δεν είναι έτσι?Το έχετε παρατηρήσει?Περιμένουμε να τελειώσει ο άλλος για να έρθει η σειρά μας να μιλήσουμε/επιτεθούμε.Δεν ακούμε πραγματικά γιατί ένας πολεμιστής δεν έχει διάθεση να ακούσει αλλά να καταστείλει.Στάλθηκε για να πολεμήσει αυτό που αισθάνεται οτι τον απειλεί κι όχι για να κατανοήσει τον εαυτό του.

Μάθαμε σε ανταγωνιστικούς παράγοντες,όχι γιατί η φύση είναι τέτοια,αλλά γιατί επιτρέπεουμε τα πρωτόγονα αισθήματα της επιβίωσης να κυριαρχούν πάνω απο αυτά της αυτογνωσίας και της ανώτερης νοημοσύνης μας ώς είδος.

Άλλωστε στην φύση του ανθρώπου δεν υπάρχει πλέον η απειλεί του βίαιου κόσμου του ζωικού βασιλείου,έτσι δεν είναι?Το πολύ πολύ να τρομάξουμε βλέπωντας μια κατσαρίδα στο αποστειρωμένο διαμέρσισμά μας.

Αυτό που κυριαρχεί στην ζωή μας λοιπόν είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε,που μάθαμε να σκεφτόμαστε.Και τα όσα μάθαμε να μην σκεφτόμαστε,γιατί θα βλάψουν την παρούσα κατάσταση η οποία είναι ,μια ζωή.Μια ζωή ξοδέψαμε,το να συνειδητοποιήσουμε ότι είχαμε έναν λάθος τρόπο σκέψης θα ήταν έως και προσβλητικό για τον εαυτό μας που πλέον έχει εγωκεντρική διάθεση.Τα εξωτερικά ερεθίσματα μας μεγάλωσαν και αυτά έγιναν η ψυχική διατροφή μας.Αν τα απορρίψουμε μετά απο τόσα χρόνια θα σημαίνει κατάρευση του ανοσοποιητικού μας συστήματος,σα να πρέπει να το ξαναχτίσουμε απο την αρχή.

Δύο λύσεις υπάρχουν,ή θα κατανοήσουμε ότι δεν ήταν χαμένα χρόνια,αλλά ένα ταξίδι προς αυτή την Ιθάκη,όλα αυτά που ζήσαμε δεν ήταν εσφαλμένα αλλά μας οδήγησαν σε αυτό το αποκαλυπτικό σημείο και απο δώ και πέρα,αποκτήσαμε την επίγνωση των περασμένων ετών.Ή,το σύνηθες,το ανοσοποιητικό στέλνει δικαιολογίες για να κρύψουν κάθε συνειδητοποίηση,όπως μάθαμε να κάνουμε κι άρα είναι και το πιο έυκολο.Αρνητισμός δηλαδή.

Όλα τα προβλήματα και τα συμβάντα της ζωής μας είναι απόλυτα σχετικά και συνδεδεμένα.Το κοινό τους στοιχείο?Το εγώ.Δεν είσαι εσύ που περιλαμβάνεσαι σε όλα όσα σου συμβαίνουν?Όλα σχετικά λοιπόν και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε.Ο παράγοντας κοινωνία δεν είναι άσχετος βέβαια,παίζει τον ρόλο του απο την πρώτη μας ανάσα σε αυτόν τον κόσμο των ανθρώπων.Όλα γύρω μας δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων?Άρα?Δεν μπορεί όλα όσα είναι δημιούργημα του ανθρώπου να έχουν και κάποιο ποσοστό λάθους?Και άρα δεν χρειάζεται απο εμάς να επανεξετάζουμε τα πάντα κι όχι να δεχόμαστε ότι μας λένε?

Ενώ απο την μία αμυνόμαστε και μαθαίνουμε να μην δεχόμαστε τις επιθέσεις των άλλων όταν γίνονται σε προσωπικό επίπεδο,σε πιο γενικό επίπεδο αντίθετα δεχόμαστε τα πάντα.Δεν τις θεωρούμε προσωπικές επιθέσεις και άρα δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να επέμβουμε.Η αντίφαση βρίσκεται στο απλό γεγονός ότι το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος γύρω μας,αυτό που λέμε κοινωνία,έχει απόλυτα να κάνει με τον τρόπο σκέψης μας,κι όμως εκεί μένουμε άπραγοι,νιώθουμε ανίκανοι να δράσουμε σε κάτι που μας επιτίθεται σε ποιό γενικό βαθμό κι όμως αυτό είναι που μας εγκλωβίζει και μας διδάσκει να χτίζουμε τοίχους κι όχι γέφυρες.Μας απομακρύνει απο τον εαυτό μας κι εμείς το αποδεχόμαστε γιατί είναι μια ευκολία.Κάθε εργασία πάνω στον εαυτό μας απαιτεί ένα μεγάλο ποσοστό ενέργειας που δεν έχουμε.Δεν έχουμε γιατί όπως εξήγησα το καταναλώνουμε με τον αρνητισμό του να χτίζουμε αναχώματα,να αμυνόμαστε και να κρύβουμε τον εαυτό μας.

Ένας πόλεμος κι όπως κάθε πόλεμος,μόνο θύματα και θύτες μπορεί να έχει.Τίποτα δημιουργικό δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ σε ένα πόλεμο.Γίναμε στρατιώτες αντι εραστές.Καταναλώνουμε όλη την ενέργειά μας και το υπέροχο πάθος μας σε πολέμους.Δεν μένει τίποτα για εμάς,τίποτα που να μπορεί να βάλει την σκέψη μας σε λειτουργεία πλέον,όχι θετικά τουλάχιστον.

Ο φόβος είναι όσο υπαρκτός τον κάνουμε εμείς.Το μυαλό μας έμαθε να σκέφτεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο.Δεν σημαίνει ότι είναι,όχι ο σωστός ή λάθος τρόπος,αλλά ένας θετικός τρόπος.Μάθαμε να σκεφτόμαστε αρνητικά,είναι μια λογική αντίδραση αφού ζούμε σε ένα ανθρώπινο βίαιο περιβάλλον.

Προσωπικά μου κάνει εντύπωση που τόσο νοήμοντα όντα όπως οι άνθρωποι έχουν και διατηρούν ένα τόσο εχθρικό και βίαιο περιβάλλον,χειρότερο ακόμα και απο το ζωικό.Υποτίθεται με την νοημοσύνη μας θα μαθαίναμε να σκεφτόμαστε τουλάχιστον…

Ανακεφαλαιώνωντας,μαθαίνουμε να φοβόμαστε τους άλλους.Δεν είναι οι άλλοι η κόλαση,εμείς γίναμε αυτή η κόλαση και αυτό που γίναμε βγάζουμε και άρα αναπόφευκτο το αποτέλεσαμ όλα να είναι μάχες γύρω μας,στις συναναστροφές μας.Υποκρινόμαστε για να κερδίζουμε ψυχικά αποθέματα για την επόμενη μάχη κι αυτό είναι οι ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή μας.

Έχετε φανταστεί έναν άνθρωπο που δεν έχει τίποτα να κρύψει?Ένα άνθρωπο που συζητάει χωρίς να φοβάται να λέει την αλήθεια?Δεν θα σας φαινόταν εχθρικός?Σκεφτείτε το και αν θέλετε ένα παράδειγμα,αυτό ήταν ο Σωκράτης.Ένας άνθρωπος που ζούσε δημόσια,πάντα σε κοινή θέα,ανάμεσα στους συμπολίτες του προσπαθούσε να διδάξει την αλήθεια και πως να την βγάλει ο καθένας.Αυτό θα ήταν μια νοήμων και ανθρώπινη κοινωνία.Απο εμάς εξαρτάται.

Όσο πιο πολλά κρύβουμε,τόσο πιο πολύπλοκοι γινόμαστε,κι όσο πιο πολύπλοκοι γινόμαστε τόσο πιο δύσκολη η διεργασία για να βρούμε λύσεις στα προβλήματά μας.Το να μένουμε απλοί,είναι το να μένουμε αληθινοί.

Η Σπηλιά του Πλάτωνα – Ανάλυση απο Χάνα Άρεντ

Η ανάλυση που ακολουθεί προέρχεται απο το βιβλίο της Χάνα Άρεντ «Υπόσχεση Πολιτικής» απο τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ και μετάφραση Κατερίνας Χαλμούκου.

 

Χρησιμοποιούμε τον λόγο τους αλλά όχι την σκέψη τους.
Προσπαθώ να κατανοήσω γιατί αρνούμαστε τόση σοφία και ακόμα χειρότερα γιατί την παραποιούμε,η παραποίηση αυτής την γνώσης δεν την κάνει γνώση πλέον.Κατανοώ πως οι περισσότεροι μάλλον γνωρίζουν την αλληγορία καθώς είναι γνωστή,αλλά μια ανάλυση απο την σκέψη μιας φιλοσόφου είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα τον διαχωρισμό σε «ειδικότητες»,εξειδικέυσεις που μοιάζουν ώς τερατώδη δημιουργήματα στον απλό πολίτη και οπότε καλύτερα να ασχοληθεί με πιο απλούστερα πράγματα,όπως η τηλεόραση για παράδειγμα.Όλοι είμαστε επιστήμονες και φιλόσοφοι.Ο επιστήμων δεν είναι τίποτα περισσότερο απο τον αναζητητή της αλήθειας και εργαλεία του είναι τόσο ή έυρεση λογικών στοιχείων όσο και η φαντασία του.Ο φιλόσοφος είναι ένα είδος μαθηματικού της σκέψης,όπως η εξέλιξη των ειδών στη φύση που γίνεται πάντα βήμα βήμα κι όχι με άλματα,έτσι και η έυρεση λογικής σειράς των πραγμάτων για να θέσει την σοφία στο φώς των πραγμάτων για όλους να δούν.

~

Η αλληγορία,μέσα απο την οποία ο Πλάτων θέλει να αποδώσει ένα είδος περιεκτικής βιογραφίας του φιλοσόφου,εκτυλίσσεται σε τρία στάδια,κάθε ένα απο τα οποία ορίζει ένα κρίσιμο σημείο,μια αποφασιστική καμπή,ενώ και τα τρία μαζί συνιστούν την περιαγωγή όλης της ψυχής,τη μεταστροφή ολόκληρου του ανθρώπινου όντος,που για τον Πλάτωνα αποτελεί την ίδια την διαδικασία διαμόρφωσης του φιλοσόφου.

Η πρώτη μεταστροφή λαμβάνει χώρα μέσα στη σπηλιά,ο μελλοντικός φιλόσοφος απελευθερώνεται απο τα δεσμά με τα οποία είναι αλυσοδεμένα «τα πόδια και οι λαιμοί» των κατοίκων της σπηλιάς,έτσι ώστε να «βλέπουν μόνο μπροστά τους»,με το βλέμμα τους κολλημένο σε ένα προπέτασμα,στο οποίο εμφανίζονται σκιές και εικόνες των πραγμάτων.Όταν στρέφει για πρώτη φορά το κεφάλι του,βλέπει στο πίσω μέρος της σπηλιάς μια τεχνητή φωτιά που ρίχνει το φώς της στα πράγματα της σπηλιάς και τα δείχνει όπως ακριβώς είναι.

Αν θέλαμε να αναλύσουμε κι άλλο την ιστορία,θα μπορούσαμε να πούμε οτι αυτή η πρώτη περιαγωγή είναι εκείνη του επιστήμονα,ο οποίος δεν αρκείται στα όσα λένε οι άλλοι για τα πράγματα,αλλά «στρέφει το βλέμμα του»για να διαπιστώσει πως είναι στ’ αλήθεια τα πράγματα,ανεξάρτητα απο τις γνώμες του πλήθους.Γιατί,για τον Πλάτωνα,οι εικόνες πάνω στο προπέτασμα ήταν οι διαστρεβλώσεις της δόξας (μεταφράζεται απο την Άρεντ ώς «γνώμη» καταρχήν και ώς «μεγαλείο,φήμη») και χρησιμοποίησε μόνο μεταφορές που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την όραση και την αντιλιπτική ικανότητα,επειδή η λέξη δόξα,σε αντίθεση με τη δική μας λέξη «γνώμη»,υποδηλώνει έντονα το ορατό.

Οι εικόνες που εμφανίζονται στο προπέτασμα,στο οποίο έχουν καρφωμένο το βλέμμα τους οι κάτοικοι της σπηλιάς,,είναι αι δόξαι τους,δηλαδή το τί και το πώς τους φαίνονται τα πράγματα.Για να δούν τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα,πρέπει να στρέψουν το κεφάλι τους,δηλαδή να αλλάξουν θέση,επειδή,όπως είδαμε πρίν,κάθε δόξα εξαρτάται από και αντιστοιχεί στη θέση που έχει κάποιος στον κόσμο.

Μια ακόμα πιο αποφασιστική καμπή στη βιογραφία ενός φιλοσόφου προκαλείται όταν αυτός ο μοναχικός εξερευνητής δεν ικανοποιείται με την φωτιά στην σπηλιά και με τα πράγματα,που τώρα εμφανίζονται όπως είναι στην πραγματικότητα,αλλά θέλει να ανακαλύψει την προέλευση της φωτιάς και τις αιτίες των πραγμάτων.Και πάλι στρέφει το κεφάλι του και βρίσκει μια έξοδο απο τη σπηλιά,μια σκάλα που τον οδηγεί στον καθαρό ουρανό,σε ένα τοπίο χωρίς πράγματα και ανθρώπους.

Εδώ εμφανίζονται οι ιδέες,οι αιώνιες ουσίες των φθαρτών πραγμάτων και των θνητών ανθρώπων,που φωτίζονται απο τον ήλιο,την ιδέα των ιδεών,η οποία δίνει τη δυνατότητα στον παρατηρητή να δεί και στις ιδέες να λάμψουν.Αυτό είναι σίγουρα το αποκορύφωμα στη ζωή ενός φιλοσόφου και απο αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινά η τραγωδία.Όντας ακόμα θνητός,δεν ανήκει εδώ,ούτε και μπορεί να παραμείνει,αλλά πρέπει να επιστρέψει στην σπηλιά,στο σπίτι του στη γή,όμως ούτε και στη σπηλιά δε θα αισθάνεται πλέον άνετα.

Κάθε μια απο αυτές τις μεταστροφές συνοδέυτηκε απο απώλεια της αντίληψης και του προσανατολισμού.Το βλέμμα,το οποίο ήταν συνηθισμένο στις σκιές που εμφανίζονταν στο προπέτασμα,τυφλώνεται απο την φωτιά που καίει στο πίσω μέρος της σπηλιάς.Το βλέμμα,που προσαρμόστηκε στο χαμηλό φώς της τεχνητής φωτιάς,τυφλώνεται απο το φώς του ήλιου.Όμως το χειρότερο απ’ όλα είναι η απώλεια του προσανατολισμού που πλήττει εκείνους των οποίων το βλέμμα κάποια στιγμή προσαρμόστηκε στο λαμπερό φώς που έλαμπε κάτω απο τον ουρανό των ιδεών και οι οποίοι τώρα πρέπει να βρούν το δρόμο τους μέσα στο σκοτάδι της σπηλιάς.

Η μεταφορά που ακολουθεί εκφράζει τον λόγο για τον οποίο οι φιλόσοφοι δεν ξέρουν τι είναι καλό γι’ αυτούς -και τον τρόπο με τον οποίο αποξενώθηκαν απο τις ανθρώπινες υποθέσεις: Δεν μπορούν πλέον να δούν μέσα στο σκοτάδι της σπηλιάς- έχασαν την αίσθηση του προσανατολισμού,έχασαν αυτό που αποκαλούμε κοινή λογική.Όταν επιστρέφουν και προσπαθούν να διηγηθούν στους κατοίκους της σπηλιάς όσα είδαν έξω απο αυτήν,κανείς δεν τους καταλαβαίνει,για τους κατοίκους της σπηλιάς όλα όσα τους λέει ηχούν στ’ αυτιά τους σαν να «γύρισε ανάποδα» ο κόσμος (Χέγκελ).Ο φιλόσοφος που επέστρεψε στη σπηλιά κινδυνέυει επειδή έχει χάσει την κοινή λογική που χρειάζεται για να προσανατολιστεί σε έναν κόσμο κοινό σε όλους και,επιπλέον,επειδή όλα όσα σκέφτεται έρχονται σε αντίφαση με την κοινή λογική του κόσμου.

Στην αλληγορία της σπηλιάς αποτελεί μυστήριοτο γεγονός ότι ο Πλάτων παρουσιάζει τους κατοίκους της ώς κοκαλωμένους,δεμένους μπροστά σε ένα προπέτασμα,χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να κάνουν κάτι ή να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.Όντως,οι δύο σημαντικότερες,απο πολιτική άποψη,λέξεις που καθορίζουν την ανθρώπινη δραστηριότητα,η ομιλία και η πράξη (λέξις και πράξις) απουσιάζουν χαρακτηριστικά απο την όλη ιστορία.Η μοναδική ενασχόληση των κατοίκων της σπηλιάς είναι η παρατήρηση του προπετάσματος,προφανώς βρίσκουν ευχάριστη την ίδια την διαδικασία της παρατήρησης,ανεξάρτητα απο κάθε πρακτική ανάγκη (Σημείωση στα «Μετά τα Φυσικά» του Αριστοτέλη εδώ).Με άλλα λόγια,παρουσιάζει τους κατοίκους της σπηλιάς ώς κανονικούς ανθρώπους,που όμως διαθέτουν εκείνο το ξεχωριστό χαρακτηριστικό των φιλοσόφων: Παρουσιάζονται ώς δυνητικοί φιλόσοφοι,που μέσα στο σκοτάδι και στην άγνοια της σπηλιάς ασχολούνται με το μοναδικό πράγμα που απασχολεί τον φιλόσοφο στο φώς και στην πλήρη γνώση.

Άρα,η αλληγορία της σπηλιάς είναι σχεδιασμένη όχι τόσο για να περιγράψει πως φαίνεται η φιλοσοφία απο την πλευρά της πολιτικής,αλλά πως φαίνεται η πολιτική,η σφαίρα των ανθρωπίνων υποθέσεων απο την πλευρά της φιλοσοφίας.Και σκοπός είναι να ανακαλύψει κανείς στη σφαίρα της φιλοσοφίας τις αρχές εκείνες που αρμόζουν σε μια πόλη με κατοίκους όπως εκείνοι της σπηλιάς,όμως παράλληλα είναι κατάλληλες και για τους κατοίκους που,μέσα στο σκοτάδι και στην άγνοια,έχουν διαμορφώσει γνώμες σχετικά με τα ίδια θέματα που απασχολούν και τον φιλόσοφο.

~

Το Δίκαιον

Το κείμενο προέρχεται απο το Facebook απο τον Τυρταίος Τυρταίος

 

Ένας βοσκός του βασιλιά της Λυδίας ονόματι Γύγης βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι μετά από δύο καταστρεπτικά φυσικά φαινόμενα. Την ώρα που έβοσκε τα πρόβατα του άρχοντά του, έπιασε φοβερή καταιγίδα και έγινε τόσο δυνατός σεισμός, ώστε άνοιξε η γη κάτω απ’ τα πόδια του. Κατέβηκε στο χάσμα που δημιουργήθηκε και εκεί μέσα στα σπλάχνα της γης, είδε ένα μεγάλο χάλκινο κούφιο άλογο. Από κάποια ανοίγματα στα πλευρά του κοίταξε μέσα του και διαπίστωσε ότι εκεί ήταν ξαπλωμένος ένας νεκρός με διαστάσεις σχεδόν γιγαντιαίες. Και το σημαντικότερο, φορούσε στο χέρι του ένα χρυσό δακτυλίδι. Ο Γύγης το πήρε και ανέβηκε πάλι στην επιφάνεια. Κάποια μέρα διαπίστωσε ότι το πολύτιμο εύρημά του είχε μία αξιοπερίεργη μαγική δυνατότητα. Περιστρέφοντας την πέτρα του («σφενδόνην» την ονομάζει ο Πλάτωνας) προς το εσωτερικό της παλάμης του, γινόταν αόρατος και εμφανιζόταν πάλι, γυρίζοντας το δακτυλίδι προς την αντίστροφη φορά. Ο ταπεινός βοσκός είχε λοιπόν στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο. Μπορούσε να κάνει οτιδήποτε επιθυμούσε, χωρίς να γίνεται αντιληπτός και κυρίως, χωρίς να τιμωρείται ή έστω να επιπλήττεται. Έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη φορέας μιας τουλάχιστον παράδοξης και απρόσμενης δύναμης, η οποία μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελός του, πάντα όμως υπό το βάρος μιας έστω και λανθάνουσας αδικίας, που μπορούσε να φτάσει κι ως το έγκλημα. Και πραγματικά έτσι έγινε. Ο ασήμαντος μέχρι τότε Γύγης έγινε εραστής της βασίλισσας και με τη βοήθειά της σκότωσε τον αφέντη του και πήρε ο ίδιος την εξουσία. Κατέλαβε λοιπόν μια θέση που του χάρισε η δύναμη ενός χρυσού κρίκου, χωρίς να υπολογίσει τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησε, αλλά με μοναδικά κίνητρά – συνηθισμένα στην ανθρώπινη φύση -τη δόξα και τον πλούτο.
Ο Γλαύκωνας, που διηγείται τη φανταστική αυτή ιστορία, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τελικά είναι στη φύση του ανθρώπου να αδικεί, όταν μάλιστα ξέρει εκ των προτέρων ότι δε θα υποστεί τις συνέπειες της αδικίας του. Και αυτό γιατί η κοινή λογική ενός ανθρώπου λέει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τελικά ένα αγαθό στη ζωή μας, αφού η εφαρμογή της προσκρούει στο προσωπικό μας συμφέρον και είναι ανασταλτικός παράγοντας, τις περισσότερες φορές, για τα οποιασδήποτε ποιότητας κέρδη μας. Για όλους μας λοιπόν το βασανιστικό ερώτημα «αδικειν η αδικεισθαι;» γίνεται πολύ απλό. Και η απάντηση στη συνείδησή μας δεν είναι τουλάχιστον μία ανώδυνη ουδετερότητα, αλλά μία συνειδητή επιλογή συμφέροντος: «αδικειν» και μάλιστα αν είναι δυνατόν ατιμώρητα.
Ένα δακτυλίδι λοιπόν έγινε η αιτία να διαφθαρεί ένας απονήρευτος βοσκός και να περάσει από το φως του ενάρετου στη σκιά του εγκληματία. Ένα αντικείμενο γίνεται η φυλακή μιας συνείδησης, ο μοχλός καταστροφής μιας έντιμης ζωής, το παραδεισένιο μήλο, που όμως ως γνωστόν καταδικάζει τον άνθρωπο να ζει αιώνια στο σκοτάδι της αμαρτίας. Αμαρτία που ο Πλάτωνας ονομάζει αδικία, δηλαδή άρση της δικαιοσύνης

Όλων των ανθρώπων οι ψυχές είναι αθάνατες. Όμως των δικαίων δεν είναι μόνο αθάνατες, αλλά και θεϊκές* . (Σωκράτης) .
Πρέπει να αποφεύγουμε τις άδικες πράξεις όχι από φόβο αλλά επειδή αυτό είναι σωστό*. (Δημόκριτος) Ο ΜΗΔΕΝ ΑΔΙΚΩΝ ΟΥΔΕΝΟΣ ΔΕΙΤΑΙ ΝΟΜΟΥ* . Δηλαδή αυτός που δεν αδικεί, κανένα δε χρειάζεται νόμο. (Αντιφάνης)

ΞΕΝΟΣ ΑΝΗΡ ΔΙΚΑΙΟΣ ΟΥ ΜΟΝΟΝ ΠΟΛΙΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΟΥΣ ΔΙΑΦΕΡΕΙ* . (Πυθαγόρας , Ανθ.Στοβ.Θ,37). Ξένος άνθρωπος , δίκαιος , αξίζει πιο πολύ , όχι μόνο από τον συμπολίτη , αλλά και από τον συγγενή

Η Ανδρική Ασθένεια

Αυτή είναι η αντρική ασθένεια.

Λέγεται το να είσαι γεμάτος μαλακίες!

Η αντρική ασθένεια συμπεριλαμβάνει την ανάγκη να έχεις το πάνω χέρι όλη την ώρα,το πάνω χέρι,τον έλεγχο,να κάνεις κουμάντο.

Ένας αληθινός άντρας βλέπει τον εαυτό του σα βασιλιά του λόφου,αρχηγό της αγέλης,καπετάνιο του πλοίου.

Αλλά όλο τον καιρό,για να ταιριάξει πρέπει να συμπεριφέρεται όπως όλοι οι άντρες και να κάνει ότι κάνουν,ώστε να γίνεται αποδεκτός και να βρεί μια καλή δουλειά και να πάρει προαγωγή και άυξηση και πόρσε και μια σύζυγο.

Μια σύζυγο που αμέσως θα πουλήσει την πόρσε,για ένα ωραίο,σε λογική τιμή,βάν με αναδιπλούμενα καθίσματα για να είναι σαν όλες τις βαρετές οικογένειες.

Τον καημένο μαλάκα.Τον καημένο-ηλίθιο-μαλάκα!

Η αντροσύνη του επίσης απαιτεί να αρνείται να πάει στο γιατρό ή στο νοσοκομείο,εκτός αν μπορούν να του δείξουν οτι πράγματι είναι κλινικά νεκρός εδώ κι έξι μήνες.

«Δεν χρειάζεται να πάω νοσοκομείο γλυκειά μου,δεν έχω πέσει και σε κώμα.»

Επομένως πρέπει να μάθουν να αγνοούν τον πόνο.

«Δεν πονάει πολύ.Το να ματώνω απο έξι τρύπες στο κεφάλι δεν πονάει και πολύ.Δώς μου το τηλεκοντρόλ,φέρε μου μια μπύρα κι άντε στα τσακίδια.»

Οι περισσότεροι άντρες μαθαίνουν αυτές τις μαλακίες απο τους πατεράδες τους,οι πατεράδες μαθαίνουν στους γιούς να μην κλαίνε.

«Μην και σε ακούσω να κλαίς γιατί θά’ρθω εκεί και θα σου δώσω λόγο να κλάψεις.»

Ωραία πράγματα έτσι?

Όλα τα προβλήματα στον κόσμο.Επαναλαμβάνω.Όλα τα προβλήματα στον κόσμο μπορούν να βρεθούν σε αυτά που κάνουν οι πατεράδες στους γιούς τους.

Οπότε τα μικρά αγοράκια μαθαίνουν να κρύβουν τα συναισθήματά τους και στην κοινωνία αρέσει αυτό.

Γιατί με αυτόν τον τρόπο όταν γίνει 18 θα μπορεί να πάει εκτός χώρας και να σκοτώσει αγνώστους χωρίς να νιώθει τίποτα και φυσικά αυτή η ευκαιρία συμπεριλαμβάνει μια αναμφισβήτητη προθυμία αποσύνδεσης των όρχεων.

«Γλυκειά μου θα φύγω εκτός χώρας για να μου κόψουν τ’αρχίδια,αλλιώς οι υπόλοιποι θα νομίζουν οτι φοβάμαι να πάω και να μου κόψουν τ’αρχίδια.»

Οι καημένοι μαλάκες.Οι καημένοι-ηλίθιοι μαλάκες!

Και σαν αποτέλεσμα όλης αυτής της καταπίεσης συναισθημάτων,η έκταση της έκφρασης συναισθήματος του μέσου άντρα είναι το «κόλλα πέντε», ή καμιά φορά όταν φαίνονται βαθιά αισθήματα…και τα ΔΥΟ χέρια, το «κόλλα δέκα».

Αυτά είναι δυνατά συναισθήματα και τόσα είναι ικανοί να δείξουν και πρέπει να ευχαριστούν τον μπαμπά για αυτό. «Ευχαριστώ μπαμπά.»

Αλλά περίμενε,μην νομίζεις οτι οι μπαμπάδες δεν μπορούν να έχουν πλάκα που και που.Στην τελική οι μπαμπάδες συστήνουν τους γιούς τους στο τέλειο κόσμο των αντρών.Στην αντρίκια κουλτούρα,του πραγματικά σκληρού αρρενωπού τύπου.Όχι κότες,όχι γυναικούλες,όχι «μαλακοί».

Υπάρχουν 5 θανάσιμες αντρίκιες κουλτούρες και όλες συμπίπτουν : Η κουλτούρα των μηχανικών αυτοκινήτων,Η αστυνομική/στρατιωτική κουλτούρα,Η κουλτούρα των όπλων,Η κουλτούρα αθλημάτων και διαγωνισμών και Η κουλτούρα ναρκωτικών και αλκοόλ και για δωράκι θα πώ άλλη μία,Η κουλτούρα «Πάμε να γαμήσουμε κάνα μουνάκι και να πλακώσουμε στο ξύλο καμιά αδερφή».

Όπως είπα,όλες συμπίπτουν.Πολλοί άντρες ανήκουν και στις έξι.Αυτό το αρσενικό σύμπαν είναι φυσικά βγαλμένο απο την ανάλυση της χημικής συνταγής : Βενζίνη, Μπαρούτι, Αλκοόλ και Αδρεναλίνη.

Μια χημεία που καθίσταται ακόμα πιο επικίνδυνη απο την πανταχού παρούσα απο κάθε ευχάριστη επιτάχυνσή της Τεστοστερόνης!!!Η πιο θανατηφόρα ουσία στη Γή και δεν έρχεται απο εργαστήριο.

Έρχεται απο το όσχεο.Το όσχεο είναι τοποθετημένο,περιέργως όχι πολύ μακριά απο την κωλοτρυπίδα.Πόσο ταιριαστό!

Και ώς συμβαίνει όλες αυτές οι αντρικές κουλτούρες μοιράζονται ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό,την Ομοφοβία.Μαζί με μια ειρωνική ολοκληρωτική παιδαριώδη εμπιστοσύνη στο αρσενικό κύρος.

Οι άντρες ελκύονται απο δυνατούς άντρες.Επίσης μοιράζονται ένα δυνατό φόβο και δυσαρέσκεια των γυναικών και αυτή την παθολογική εμμονή με το μουνί.Τεστοστερόνη!!!

Γιατί είναι έτσι οι άντρες λοιπόν?Πιστέυω οτι το βασικό πρόβλημα για τους άντρες,είναι το ότι στο σημαντικό συμβάν της ζωής,την Αναπαραγωγή,απουσιάζουν.Οι γυναίκες κάνουν όλη την δουλειά.Σε τι συνεισφέρουν οι άντρες?

Γενικά,απλά ψάχνουν για ένα γρήγορο χώρο παρκαρίσματος σπέρματος.Κάνα δύο σταγόνες σπέρματος και μετά βγάζει απ’το αθόρυβο την τηλεόραση.

Και έτσι,αφού δεν περιλαμβάνονται στην Αναπαραγωγή,πρέπει να βρούν άλλους τρόπους για να νιώσουν χρήσιμοι.

Με αποτέλεσμα να μετράνε τους εαυτούς τους απο το μέγεθος των όπλων τους,το μέγεθος των αμαξιών τους,το μέγεθος των πουλιών τους και το μέγεθος των πορτοφολιών τους.

Όλα διαγωνισμοί που κανένας άντρας δε μπορεί να κερδίσει με συνέπεια και θα σου πώ πως γίνονται όλα αυτά: Επειδή οι γυναίκες είναι η πηγή όλης της ανθρώπινης ζωής.

Το πρώτο ανθρώπινο όν ήρθε απο το σώμα ενός θυληκού και όλα τα ανθρώπινα έμβρυα ξεκινούν ως θυληκά.Ο ίδιος ο εγκέφαλος είναι βασικά θυληκός μέχρι οι ορμόνες να ενεργήσουν σε αυτόν και να τον κάνουν δομικά αρσενικό.

Οπότε στην πραγματικότητα όλοι οι άντρες είναι τροποποιημένα θυληκά.Απο που νομίζετε οτι ήρθαν οι ρώγες σας ρε παιδιά?

Είστε μεταγενέστερη σκέψη,ίσως αυτό σας ενοχλεί.Αυτό εξηγεί και την εχθρότητα.Οι γυναίκες έχουν την καλή δουλειά και οι άντρες την σκατένια.Οι γυναίκες δημιουργούν ζωή,οι άντρες την τερματίζουν.

Πόλεμοι,εγκλήματα,βία είναι πρωταρχικά προνόμια των αντρών.Αντρικά σκατά.Όχι όλοι οι άντρες,αρκετοί όμως,αρκετοί ώστε να τα γαμάνε όλα και το ποιό ηλίθιο απ’όλα είναι οτι όχι μόνο τα δέχονται όλα αυτά τα σκατά,τα μισά τα κάνουν στους εαυτούς τους.

Επι την ευκαιρία,δε θ’αφήσω τις γυναίκες να γλυτώσουν.Στην τελική,το ανατομικό μέρος που έχουν κοινό και τα δύο φύλα είναι η κωλοτρυπίδα.Αλλά οι γυναίκες που είναι μαλακισμένες δεν λέγονται έτσι.Τις ονομάζουν απο διαφορετικό ανατομικό σημείο τους,τις λένε μουνιά.

Δεν είναι ωραίο που τα μουνιά και οι μαλάκες είναι γείτονές μας?

 

The reason I talk to myself is that I’m the only one whose answers I accept.

Inveniem Via Huc Faciem

Συνεχίζωντας την προηγούμενη σκέψη μου,κατά κάποιον τρόπο,να ξαναταξιδέψουμε στο σύμπαν και στο υπεράγνωστο του μυαλού μας.

Έχω μια φίλη,υπέροχο κοριτσάκι,που διανύει μια περίοδο στασιμότητας διανοητικής θα έλεγα,τίποτα ασυνήθιστο για τον καθένα μας.Είναι όμως απο αυτές τις φάσεις που περνάμε στη ζωή μας,που όμως ακόμα και κοινά στοιχεία να υπάρχουν,ποτέ δεν μπορούμε αληθινά να πούμε «σε καταλαβαίνω».Όχι,είναι αλλουνού ζωή,αλλουνού βιώματα και μυαλό,διαφορετικές διεργασίες.Ποτέ δεν ξέρουμε και δεν πρέπει να το παίζουμε ευεργέτες αν βρούμε κάτι που μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση του άλλου.Το θέμα για μένα είναι πως τα πάντα λύνονται και λύνονται με την λογική σκέψη και με την συζήτηση πιστέυω,τουλάχιστον αυτό είναι το δικό μου φάρμακο και κανένας πληρωμένος ψυχίατρος,ποτέ,δεν θα βοηθήσει περισσότερο.Αυτό όμως ισχύει για μένα.Πέρα απο αυτό,είναι κατανοητό ένα μυαλό να έχει εγκλωβιστεί και να μένει σε ακινησία απο φόβο,ο οποίος δημιουργήθηκε απο περασμένα βιώματα και στην προσπάθειά του να απεγκλωβιστεί μπαίνει στην λογική του παραλόγου.Όταν συζητάς μόνο με τον εαυτό σου μπορεί να βρείς λύσεις και αν μη τι άλλο είναι πολύ καλό,υπάρχει όμως και η περίπτωση σε αυτή την προσπάθεια,σκεπτόμενος τα όσα έζησες και τον φόβο που σου δημιουργήσανε για τους ανθρώπους γενικότερα,να μην μπορείς να δείς λύσεις καθώς λείπουν πλέον πληροφορίες.Το να κλεινόμαστε στο μυαλό μας είναι σαν ένα κελί,πόσα μπορείς να γνωρίσεις,να μάθεις ή να βιώσεις?Τα βιβλία είναι ένα παράθυρο,αλλά όχι η έξοδος.Η έξοδος είναι απο εκεί που μπήκαμε,στο μυαλό μας.Αυτό ισχύει γενικότερα θεωρώ για κάθε τί που το νομίζουμε ή ορίζουμε ώς πρόβλημα.Η ενεργοποίηση της σκέψης,με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,θα μας ξαναβγάλει στο δρόμο.

Ένας λαβύρινθος είναι,απλά πρέπει να βρούμε τον δρόμο.Κι εσείς που νομίζετε οτι δεν έχετε την υπομονή,όταν περιμένετε και δεν κάνετε τίποτα…υπομονή λέγεται αυτό.Ζούμε στον πιο απάνθρωπο πλανήτη του σύμπαντος,ναί,αν κλειστούμε στον εαυτό μας και υιοθετήσουμε τις μάσκες που και οι άλλοι γύρω μας φοράνε δεν γινόμαστε σαν αυτό που μισούμε?Στην τελική,η ζωή δεν είναι προβληματική λόγω της συμπεριφοράς της κοινωνίας και των ανθρώπων που την απαρτίζουν?Εμείς,ο καθένας απο μάς,που κραυγάζουμε για φροντίδα και αληθινά αισθήματα ψάξαμε,κοιτάξαμε,παρατηρήσαμε αν όλα όσα μισούμε σε όσα βλέπουμε τελικά γινόμαστε νομίζωντας πως δημιουργούμε απλά έναν αμυντικό μηχανισμό για την προστασία μας?Πως ζητάμε αγάπη και ανθρώπους ειλικρινείς όταν αφομοιώνουμε σιωπές και τοίχους?

Θα σου πώ τον σκοπό της ζωής σου…αν υπάρχει κάποιος σκοπός στη ζωή,αυτός είναι να βρείς τον σκοπό της ζωής.Αυτό,μπορεί να επιτευχθεί μόνο διατηρώντας το μυαλό μας ανοιχτό,σαν αλεξίπτωτο,για να κάνει την δουλειά που υποτίθεται πρέπει να κάνει.Αναρωτιέμαι αν όπως το σύμπαν διαστέλλεται διαρκώς ασταμάτητα,μήπως όμοια και ο εγκέφαλός μας?Όσο μαθαίνουμε νέα πράγματα,συνεχώς διαστέλλεται,ευρύνεται δίχως τέλος,γιατί όπως για το σύμπαν δεν υπάρχει γνώση τέλους του,έτσι και για τον εγκέφαλό μας.

Ανεξερέυνητος ακόμα.Τα εγκεφαλικά κύτταρα τ’αστέρια που γεννιούνται και πεθαίνουν,οι νευρώνες κομμήτες σ’άγνωστες τροχιές σύγκρουσης προς τη δημιουργία νέων ανεξερέυνητων μονοπατιών.Κί όλα αυτά που μοιάζουν τόσο ανόμοια και συνάμα είναι τόσο σχετικά,γέννημα της ίδιας ύλης όλα,απο την ίδια μήτρα βγαλμένα,με τις ίδιες ουσίες στη σύνθεσή τους.Τα πάντα ρέουν και κυλάνε αέναα όπως και η μήτηρ όλων,το σύμπαν.Τίποτα δεν είναι στάσιμο πραγματικά στο σύμπαν,όλα κινούνται αδιάκοπα και περιμένουν το βλέμμα μας και το εξερευνητικό μυαλό μας να γίνει μικροσκόπιο και τηλεσκόπιο για να συνεχίσει να διευρύνεται.Ανάλογα το μυαλό μας δεν είναι για να μένει στάσιμο,όχι για πολύ τουλάχιστον,δεν υπάρχουν απόλυτες λογικές,δεν υπάρχουν αδιαλλαξίες,στάσιμο σημαίνει νεκρό.Ποιός θέλει ένα νεκρό μυαλό για συνομιλητή του?

Κι όμοια σα κινούμενο ποτάμι κινείται κι η Δημοκρατία.Ούτε η Δημοκρατία είναι κάτι στάσιμο,συνεχώς μεταβάλλεται κατά την κρίση αυτών που την ορίζουν και την έθεσαν σε λειτουργία σαν θεσμικό πλαίσιο και αυτοί είναι μόνον ο λαός.Οτιδήποτε πέρα απο τον λαό ώς διαχειρηστή της εξουσίας δέν πρέπει και δέν έχει δικαίωμα να λέγεται Δημοκρατία,να το γράψετε αυτό.Οι Αρχαίοι θα μας έφτυναν και θα μας πολεμούσαν αν ήξεραν πως αυτό το πολίτευμα που έχουμε έχει την ονομασία «Δημοκρατία» και βάλτε ότι θέλετε μπρός ή πίσω του,ίδια αηδία είναι.Δημοκρατία=λαός εξουσιαστής.Μές την Δημοκρατία αυτή,διαρκώς αναθεωρούνται οι νόμοι ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες του λαού.Όλα σε διαρκή κίνηση λοιπόν,ακόμα κι όταν φαίνεται να μην φυσάει,τα φύλλα κινούνται και χορέυουν ελαφρά,η Γή γυρίζει ακόμα,η καρδιά πάλλεται και όλα συνεχώς συμβαίνουν κι ο νούς μηχανουργεί.

Και ο αγράμματος λοιπόν,δεν είναι αυτός που δεν έμαθε καλά ή σωστά να μιλάει και να αρθρώνει λέξεις ή που είναι ανορθόγραφος και όχι καλλίγραφος,αλλά εκείνος που γέμισε κάποιες γνώσεις ετοιματζίδικες και προσάραξε σε αυτές.Αυτός που η σκέψη του έγινε πέτρα και δε θέλει να δεχτεί τίποτα άλλο.Σα να λές «τον ξέρω τον θεό,καθήσαμε χτές και ήπιαμε καφέ,συζητήσαμε και μου τά’πε όλα»,ποιός μπορεί να το πεί αυτό?Αγράμματος είναι εκείνος που καταστάλλαξε.Αγράμματος είναι εκείνος που υποκρίνεται και ύπουλα περιμένει σα μάυρη τρύπα.Ο μορφωμένος ποτέ δεν θα πεί «έμαθα»,»μαθαίνω» θα λέει και παρατηρώ,τίποτα δεν τελειώνει αν δεν σταματήσω απο μόνος μου.

Η λέξη αρετή,virtus στα λατινικά,vertu στα γαλλικά,προέρχεται απο το ρήμα αραρίσκω,που έχει την ίδια ρίζα με την αρμονία.[…] Ένα άτομο,παραδείγματος χάριν,έχει αρετήν αν είναι καλά προσαρμοσμένο ώς προς αυτό που έχει αναλάβει να κάνει ή κατέχει την αρετήν απολύτως εάν βρίσκεται σε αρμονία με τον εαυτό του. ~Κ.Καστοριάδης,Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα-Θουκιδίδης,Η ισχύς και το δίκαιο

Γιατί Ψήφισα Ν.Δ. και Μνημόνιο Θανάτου & ο Νίτσε,έβαλα και Ρουσσώ σάλτσα

 

• Γιατί Ψήφισα Ν.Δ. και Μνημόνιο Θανάτου

–«Το Μνημόνιο θέλω,Ν.Δ. ψήφισα γιατί το μνημόνιο λέει να απολυθούν (μεγάλος αριθμός) δημόσιοι υπάλληλοι,εγώ τους πληρώνω αυτούς,μου τρώνε τα λεφτά!Το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε αυτό που έλεγε το μνημόνιο γιατί ήθελε να συνεχίσει το πελατειακό/κομματικό κράτος που έχουμε εδώ και 38 χρόνια»,

αυτό είναι το επιχείρημα ενός ανθρώπου ετών 45,άνεργου,χωρίς ιδιαίτερα πτυχία στα χέρια του που ζεί με τους γονείς του (όπως και γώ).

-«Άκου να σου πώ,αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι μπήκαν μέσω του πελατειακού κράτους που εμείς ψηφίζουμε,άρα βοηθάμε να συνεχίζεται και έγινε σταδιακά στο διάστημα των 38 ετών.Αν τους απολύσεις ξαφνικά και όχι σταδιακά,όπως θα ακουγόταν ίσως λογικό,τότε όλοι αυτοί θα προστεθούνε στους ήδη 1.500.000 άνεργους επιβαρύνωντας το ήδη εξαιρετικά επιβαρυμένο ταμείο ανεργίας και λές οτι το μνημόνιο έχει ήδη σχέδιο να βάλει αυτούς τους 2.000.000 πιά άνεργους σε θέσεις εργασίας??»,αυτή ήταν η απάντησή μου.Δεν έχω όλες τις λύσεις ή απαντήσεις αλλά είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε λογικά και λίγο πέραν του ιδιωτισμού μας.Συμφώνησε με το επιχείρημά μου,πάλι Ν.Δ. θα ψήφιζε,δεν έχει σημασία,δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν,μου αρέσει να συζητάω με διαφορετικές απόψεις σκεπτόμενος ορθολογικά.Σε μια λογική συζήτηση μορφώνονται και οι δύο ή και περισσότεροι συμμετέχοντες.

Αυτή την μικρή συζήτηση την αναφέρω μόνο ως παράδειγμα του πόσο κλειδωμένη ατομιστική και μονοδιάστατη μπορεί να είναι η σκέψη μας.Όταν είμαστε απόλυτοι ή μονοδιάστατοι σημαίνει οτι μας λείπουν πληροφορίες για την ανάπτυξη,όχι μιας λογικής σκέψης αλλά ενός λογικού συμπεράσματος απο την σκέψη μας.Επόμενο παράδειγμα:

• & ο Νίτσε

Διαβάζω πολύ και βλέπωντας ξανά ένα βιβλίο απο τον ίδιο συγγραφέα είπε: – «Μην τους διαβάζεις αυτούς,πάρε Νίτσε,τα λέει όλα,δεν χρειάζεσαι ΤΙΠΟΤΑ άλλο μετά».

–«Ρε αδερφέ και ο Νίτσε απο κάπου δεν ξεκίνησε?Δεν άρχισε να διαβάζει κάποιον και να σκέφτεται,να μελετάει,να κρίνει?Τι κάνουν όλοι οι φιλόσοφοι,δεν διαβάζουν ο ένας τον άλλο και αναλύουν ο ένας τον άλλο κάτω όμως απο το δικό τους διαφορετικό ο καθένας σκεπτικό πρίσμα του?Όπως εσύ έχεις διαφορετική άποψη για τον Νίτσε έχω και γώ διαφορετική,ο καθένας έχει διαφορετικό μελέτης και σκέψης και εκεί συναντιόμαστε για να συζητήσουμε και να βγάλουμε ένα συμπέρασμα»,πάλι συμφώνησε,έχει σημασία να καταλαβαίνουμε οτι το μυαλό δεν είναι ένα κλειστό κύκλωμα με την έννοια της γνώσης.Γιατί θεωρούμε οτι τα ξέρουμε όλα ή οτι κάποιος «μέγας» φιλόσοφος είχε απόλυτο δίκιο?Μόνο ο θάνατος έχει το απόλυτο δίκιο αλλά και γι’αυτό δεν είμαι απόλυτος.

• έβαλα και Ρουσσώ σάλτσα

«Κατ’ αυτόν (τον Ρουσσώ) ,είναι προφανές οτι κάθε νόμος,ο οποίος δεν αποτελεί απόφαση της γενικής βούλησης και δεν προέρχεται απο την κοινότητα ως τέτοια,δεν είναι νόμος αλλά απλώς η γραπτή απόδοση μιας πράξης βίας.Και αυτό ισχύει,ακόμα και αν ο νόμος έχει ψηφιστεί απο τους υποτιθέμενους εκπροσώπους του λαού,διότι η ιδέα μιας εκπροσώπησης της γενικής βούλησης ισοδυναμεί με τετραγωνισμό του κύκλου.Τέτοια εκπροσώπηση δεν υφίσταται.Δεν έχει κι άδικο,άλλωστε δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπηθεί η βούληση ενός άλλου.»

«Οι σκλάβοι χάνουν τα πάντα μες τις αλυσίδες τους,ακόμα και την επιθυμία να τις αποτινάξουν,αγαπούν την υποδούλωσή τους όσο οι σύντροφοι του Οδυσσέα λάτρευαν την αποκτήνωσή τους.[…] Ο καταναγκασμός έφτιαξε τους πρώτους δούλους,η δειλία τους διαιώνισε.» Βλέπουμε οτι ο Ρουσσώ πηγαίνει πολύ μακριά κατά μία έννοια,κανένας λαός,καμία κοινωνική τάξη δεν μπορεί να καταπιέζεται χωρίς να ευθύνεται επίσης κατά κάποιον τρόπο γι’ αυτό.

 

Δεν ελπίζω,ούτε έυχομαι να συμφωνείτε μαζί μου.Ελπίζω να συζητάμε.Να παραμένουμε άνθρωποι με λίγα λόγια σε μια ανθρώπινη κοινωνία και να μην ελπίζουμε/τα ρίχνουμε,σε ένα φανταστικό θεό,το καινούργιο μοντέλο γιατί ώς γνωστόν όλοι οι θεοί ήταν αθάνατοι.

Η Φιλοσοφία του Δέντρου

Οι φιλόσοφοι το μόνο που έκαναν ήταν να εξηγήσουν τον κόσμο.Οπότε αυτό που μένει είναι εμείς να τον κάνουμε πράξη.

Παραδόξως όμως,αυτό που τελικά κάνουμε,είναι να προσπαθούμε να εξηγήσουμε των φιλοσόφων τις αναλύσεις κι έτσι,πρακτικά,μένουμε ακόμα στην θεωρία εξηγώντας θεωριτικές εξηγήσεις που έχουν ήδη δωθεί.

Ακόμα ένας φάυλος κύκλος που μας κρατάει πίσω.

Όλα έχουν ειπωθεί και επιμένουμε να τα επανα-ανακαλύπτουμε αντί να τα κάνουμε πράξη,μέσα μας και στον κόσμο,στην κοινωνία μας.Παραμένουμε σκληρότεροι απο την ίδια την Φύση,πιο φρικαλέοι και αιμοδηψείς απο κάθε άλλο όν στον πλανήτη.Τα ζώα δεν σκοτώνουν για χόμπι και για σπόρ,δεν διακατέχονται απο θρησκοληψίες και ανάλογες δογματικές υποδουλώσεις του μυαλού.Δεν υπάρχει σύγκριση και αυτή που υπάρχει μας  βγάζει να υστερούμε σε όλα τα σημεία,πρακτικά.Θεωρητικά είμαστε ανώτεροι,θεωρητικά όμως δεν σκέφτονται τα ζώα αλλά εμείς.

Οι Φιλόσοφοι και οι Ποιητές,οι Άνθρωποι της Ελέυθερης Σκέψης και οι Στοχαστές,πάντα θα διώκονται και θα χαρακτηρίζονται απο το Σύστημα,θα παραμεθωριοποιούνται γιατί εργάζονται πάνω στην κριτική σκέψη.Ακριβώς αυτό που το Εκπαιδευτικό Σύστημα έχει καταφέρει μεθοδικά να αφαιρέσει απο την μάζα των ανθρώπων.Δεν είναι Θεωρία Συνομωσίας,πολύ απλά γιατί βλέπουμε τα αποτελέσματα στην κοινωνία μας,Μή Ανθρώπινη κατά 99% θα έλεγα.

Οι αλυσίδες υπάρχουν μόνο στο μυαλό σας,σας τις επιβάλλουν και τις δέχεστε αδιαμαρτύρητα,δίχως κριτική σκέψη.Υπάρχει Φιλόσοφος που να μην διώχθηκε,που να μην χαρακτηρίστηκε τρελός και αιρετικός και επίσης οικουμενικά στις μέρες μας να αναγνωρίζεται απο όλους μας ώς «μεγάλοι σκεπτικιστές»?Προς τί?Γιατί τους θεωρούμε μεγάλους?»Θεωρούμε»,τους θεωρούμε και στην πράξη δεν πιστέυουμε και δεν κατανοούμε.Η τύφλωσή μας είναι μεγαλύτερη,οι αλυσίδες βαθιά ριζωμένες και αόρατες μές το μυαλό μας.Ο φόβος του να ζείς ελέυθερος και χωρίς δεσμέυσεις φέρνει το μόνο πραγματικό δεδομένο στην επιφάνεια,τον Θάνατο.Δεν θα το πιστέψουμε ποτέ,δεν θα το αντιμετωπίσουμε ποτέ,επιλέγουμε ασυνείδητα να αποδεκτούμε το ψευδές γεγογνός οτι θα ζήσουμε αιώνια,carpe diem for eternity λέμε μές στο μυαλό μας και οι μέρες περνάνε όλο και πιο γρήγορα γιατί ενώ ζούμε στο σήμερα παλέυουμε συνεχώς μές το μυααλό μας με ανύπαρκτα υλιστικά προβλήματα ενώ όλα είναι υπαρξιακά,επίσης απλά.Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις,είναι να ζήσεις,σαν άνθρωπος εργαζόμενος πάνω στην ανάπτυξη της σκέψης σου.

Ξεχνάμε…οτι οι Αθηναίοι επιλέγωνταν με κλήρο,οι απλοί πολίτες που όλοι συμετείχαν στα κοινά που ποτέ δεν έβλεπαν ώς αγκαρία αλλά ώς ευκαρία για μόρφωση,γι’ αυτό και είχαν την γνώση ΠΟΤΕ να μην δικάζουν οποιονδήποτε εν θερμώ.Θεωρούμε τον Σωκράτη ώς μέγιστο Φιλόσοφο αλλά τον θεωρούμε επίσης ανίκανο να αμυνθεί του εαυτού του?

Θεωρούμε φυσικό στην «μοντέρνα» εποχή μας ο καθένας αυθαίρετα να δίνει έναν δικό του,προσωπικό ορισμό για κάθε λέξη,σε αντίθεση οι Αρχαίοι Φιλόσοφοι είχαν καταλήξει σε συγκεκριμένους ορισμούς για την κάθε λέξη.Το θεωρείται ασήμαντο?Είναι εξέχως ουσιώδες,καταδυκνείει ακριβώς το μπέρδεμα που υπάρχει μές το μυαλό μας και στην κοινωνία μας κατ’ επέκταση.Εξελισόμαστε χωρίς όσα έχουν εξηγήσει οι Φιλόσοφοι,αυτό είναι το πρόβλημα.Δημιουργήσαμε ψυχίατρους ή ψυχολόγους στη θέση αυτών των Φιλοσόφων που εξήγησαν τα πάντα.Ψυχίατροι και ψυχολόγοι,απλοί άνθρωποι που ποτέ δεν αναζήτησαν τίποτα,ούτε θεωρητικά και πολύ περισσότερο ούτε πρακτικά «θεραπέυουν» ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα μιας κοινωνίας που χωλαίνει στην απλότητα της ζωής.Παράδοξα μέσα σε παράδοξα μέσα στην απλότητα,όπου όλα έχουν ειπωθεί και εμείς αρνιόμαστε να ακούσουμε τους χτύπους της ζωής μας.

Δεν ξέρω τίποτα,γιατί όσα και αν ξέρω,όσα και αν σας πώ,θα παραμείνουν μια θεωρία,θεωρία που αν δεν γίνει προσωπικό βίωμα του καθενός,είναι σα να μην τα είπα,σα να μην τα ξέρω.Τα είπα όλα,τα σκέφτηκα όλα και όλα ήταν πολύ απλά.Τα εξήγησα,τώρα να τα κάνετε πράξη,να τα ζήσετε.Πίνω το κώνειο γνωρίζωντας.

Πράξη είναι όταν η δική σας σκέψη,η δική σας διαδικασία σκέψης σας φέρνει σε ένα λογικό,ορθό συμπέρασμα και εφόσον έχετε όλες τις σωστές πληροφορίες,το συμπέρασμα πάντα θα είναι ορθό.Η σκέψη των άλλων είναι θεωρία,είναι για εμάς αβίωτο,δεν το ζήσαμε,δεν θα το κατανοήσουμε ποτέ ασυνείδητα παρά μόνο αν το φτάσουμε με τον δικό μας,μόνο,συλλογισμό.Αν ήμασταν ζώα,όντα ανίκανα να φιλοσοφήσουμε και μεθοδικά,διεξοδικά να σκεφτόμαστε και να φτάνουμε σε ασφαλή συμπεράσματα,τότε ότι κάναμε θα ήταν μόνο πράξεις.Ενστικτώδεις,αλλά παρόλα αυτά,μόνο πράξεις,ποτέ θεωρίες.Παραδόξως,τώρα που υποτίθεται έχουμε ή μας έχει δωθεί αυτή η μοναδική ικανότητα της κριτικής σκέψης,της ανώτερης απο τα ζώα νοημοσύνης και έχουμε ήδη εξηγήσει τα πάντα,υπαρξιακά και θεσμικά,φυσικά και πραγματικά,πεισματικά παραμένουμε στην θεωρία,αρνούμενοι να δεχτούμε το οφθαλμοφανές της ίδιας της ζωής μας,την μοναδική της απλότητα.Η αμφισβήτηση των θεωριών ποτέ δεν έγινε κάν πράξη,έμειναν γραπτά για αιώνες.Λίγοι άνθρωποι τα εφάρμοσαν και τα έζησαν και γι’αυτό ξεχώρισαν.Εμείς,οι υπόλοιποι,η μάζα του πλυθησμού,υποταχτήκαμε στο εκπαιδευτικό και καπιταλιστικό σύστημα και αδυνατούμε να ξυπνήσουμε.Κρίμα,κρίμα και κρίμα.

Άνθρωποι που διακατέχονται απο φόβο και όχι απο λογική σκέψη,σε τι μπορεί πια να ελπίζουν?

Δαιμόνια δεν υπάρχουν στην Λογική,Ευ-δαιμονία υπάρχει.