Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα,
μου λέγανε: «σώπα».Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :»εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!».Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!».Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα».Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα».Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε «Σώπα».Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες μας ένωνε, όμως, το Σώπα.Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτήκαμε πολλοί
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’ την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο, από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς».
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….«Σώπα μη μιλάς» του Τούρκου συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή, Αζίζ Νεσίν (1915 — 1995) σε απαγγελία της Μαριέτας Ριάλδη.
Μας δόθηκε δώρο η ζωή κι όλο γι’αυτή παραπονιόμαστε.Πόση σκέψη ξοδέυουμε για να κατανοήσουμε?Πόση σκέψη καταναλώνουμε για να μην κατανοήσουμε?
Η γλώσσα δεν μαθαίνεται με τη σπουδή των λέξεων,αλλά με τη μελέτη των ανθρώπων (Χάσμα Σεισμού~Δ.Λιαντίνης)
Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμονται οι νόμοι και οι προφητείες της παιδείας.Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης και να γκρεμίζεις στην αχεροπληθιά της πρόληψης (Τα Ελληνικά~Δ.Λιαντίνης)
Ο έρωτας είναι γνώση.Ο έρωτας είναι ευγένια και αρχοντιά (Γκέμμα~Δ.Λιαντίνης)
Γιατί άνθρωπος στη βάση του σημαίνει λάθος και στην κορφή εξαγνισμός (Γκέμμα~Δ.Λιαντίνης)
Αρετή είναι η ειλικρίνεια που δείχνουμε απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας.Και είμαστε ενάρετοι στο βαθμό που μπορούμε να γυμνώνουμε τον εαυτό μας απέναντι στον εαυτό μας (Ο Νηφομανής~Δ.Λιαντίνης)
Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία,μεγαλώνουμε μαζί της,τη σπουδάζουμε με ζήλο,τη διδάσκουμε με φανατισμό.Και όταν πεθάνουμε την αφήνουμε Τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας (Homo Educandus~Δ.Λιαντίνης)
Δέν είναι βάναυσος ο θάνατος,αλλά ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται ο άνθρωπος τη ζωή είναι αδέξιος και σκαιός (Έξυπνον Ενύπνιον~Δ.Λιαντίνης)
Πάντα όταν φέυγει η γυναίκα,θα φταίει ο άνδρας.Να το γράψετε,να μείνει στον αστικό κώδικα (Γκέμμα~Δ.Λιαντίνης)
Κανένας δεν είναι πλούσιος όταν είναι άκληρος και καμιά δεν είναι ωραία όταν είναι ανόητη και κανένας δεν είναι χαρούμενος όταν είναι κακός (Homo Educandus~Δ.Λιαντίνης)
«Ένα γραμμάριο πράξης στέκεται αρκετό να βουλιάξει έναν τόνο λέξεων.Χάσαμε το νόημα των λέξεων.Τι σημαίνει φίλος; Τι σημαίνει όρκος; Σκίστε τα λεξικά. Δεν έχουμε ανάγκη απο ετυμολογίες. Το αλκοόλ των αναλύσεων μας ζάλισε. Το νερό της συνέπειας μας λείπει. Διψάμε. […] Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστέυουν ότι κάπου ανάμεσα στι κυνήγι καριέρας,στην κοσμική εκδήλωση και στο χυδαίο ανέκδοτο του γείτονα βρίσκεται η χαρά της ζωής.Έτσι τους μαθαίνουν οι «επώνυμοι»,η μεγαλύτερη απειλή στην εποχή μας.Γιατί αυτοί δείχνουν το δρόμο και όλοι οι άλλοι ακολουθούν.Όρθια πτώματα,με ένα γέλιο καρφωμένο στο πρόσωπο,έτοιμο για πούλημα.Τρανή απόδειξη οτι είναι νεκροί και δεν το ξέρουν.Γιατί το γέλιο,όταν δεν είναι στιγμιαία χαρά,της ψυχής καλοκαίρι,μόνο νεκρικό μπορεί να είναι.»~Δ.Αλικάκος, όσα προαναφέρονται είναι απο το βιβλίο του Λιαντίνης,Έζησα έρημος και ισχυρός.
Η αλήθεια μισεί την υπεράσπιση!
Διάβασα αυτό το βιβλίο πριν αρκετά χρόνια,όταν το τελείωσα έγραψα στην πρώτη σελίδα «Διαβάζωντας αυτό το βιβλίο,νιώθεις σα να είσαι σπίτι σου,ευλογημένος.»
Θα ήθελα να σκίσω τα στήθια μου,να ξεριζώσω και να κρατήσω ψηλά την καρδιά μου,έτσι ώστε να μπορούν όλοι να την δούν.Απλά,γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιθυμία για έναν άντρα απο το να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό και να τον γνωρίσουν και οι άλλοι γύρω του.Όλοι μας θέλουμε το φώς που κρεμάσαμε πίσω απο την πόρτα να κρεμαστεί στη μέση της σάλας,μπροστά σε όλους.
Προσωπικά,πιστέυω οτι όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο,παρά να ζούν την ίδια μέρα,πάντα.Όσο για μένα,έχω ανάγκη να αφήσω να συμβούν όλα εκείνα που πρέπει να συμβούν,ανάγκη είναι,λοιπόν,να περιμένω ελέυθερος το απρόοπτο.Είμαι διαφορετικός κάθε μέρα που περνά και ακόμα σαν φτάσω 80 χρονών,ελπίζω να δοκιμάζω ακόμα εσωτερικές αλλά και εξωτερικές αλλαγές.Σαν έρθει εκείνη η ηλικία,δε θα σκέφτομαι τι έχω κάνει,αλλά τι θα κάνω,ώστε να χρησιμοποιήσω την κάθε στιγμή της ζωής μου που θα μου απομένει.Αρνούμαι λοιπόν,να προγραμματίσω οτιδήποτε σοβαρό κι ενδιαφέρον,παρά μόνο ασήμαντα,καθημερινά πράγματα.Όποιος προγραμματίζει τα ενδιαφέροντα θεωρώ οτι τα μεταμορφώνει όλα σε ασήμαντα.
Πάντα πίστευα πως κάποιος που μας καταλαβαίνει τελικά μας σκλαβώνει,αφού δεχόμαστε πια το κάθετί,προκειμένου να μας καταλαβαίνουν.Στο μεταξύ,αυτή σου η κατανόηση μου χάρισε την ειρήνη και την πιο βαθιά ελευθερία,τέτοια που ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει.Στις δύο ώρες επίσκεψής σου,ανακάλυψες οτι κάποιο μελανό σημείο σκίαζε την καρδιά μου.Το τράβηξες απο το στήθος μου,το άγγιξες κι αυτό εξαφανίστηκε για πάντα,σπάζοντας τα δεσμά που με κρατούσαν φυλακισμένο.
Εκείνοι που καταβάλλουν προσπάθεια να δείξουν σημαντικοί είναι οι πιο ενοχλητικοί απ’όλους.
Αν τα άνθη είναι σίγουρα οτι θα έρθει η άνοιξη,γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν πιστέυουμε πως μια μέρα θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε όλα όσα θέλουμε;
Η ζωή είναι μια συνεχής σκέψη.Δεν ξέρω,όμως,γιατί δε μου αρέσει να μοιράζομαι αυτή τη σκέψη με τους άλλους.Εκείνοι τη σπρώχνουν απο τη μια μεριά κι εγώ απο την άλλη και κανένας δεν αντέχει τούτο τον πνευματικό αγώνα για πολύ καιρό.
Η μοναδική σιωπή που δοκιμάζουμε σαν είμαστε μαζί είναι εκείνη που μας βοηθά να τα καταλαβαίνουμε όλα.
Οι άνθρωποι πάντα αναζητούν την ασφάλεια και κάποιες φορές το καταφλερνουν,όμως η ασφάλεια είναι το τέλος τους,ενώ η Ζωή δεν έχει τέλος.
Πρέπει να ατενίζουμε το χτές σαν μια μητέρα που,αν και το πρόσωπό της είναι ακόμα αλλοιωμένο απο τους πόνους του τοκετού,εκείνη είναι πανευτυχής για το κατόρθωμά της.
Η ψυχή έχει δύο δυνάμεις : τη δίψα για γνώση και την ικανότητα να μάχεται γι’αυτό.
Όταν δεν αγαπάμε ή όταν δεν είμαστε ικανοποιημένοι απο τον εαυτό μας,προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε απασχολημένοι.Έτσι εμποδίζουμε την ανάπτυξή μας,προσπαθώντας να την ελέγξουμε.
Δυστηχώς,δεν μπορούμε να διδάξουμε σε κανέναν την αγνότητα του γυμνιού κορμιού,είναι κάτι που θα πρέπει να καταλάβουν οι ίδιοι.Δεν μπορούμε να οδηγήσουμε τους άλλους,ώστε να κατανοήσουν το αληθινό νόημα της ζωής.Είναι ανάγκη να ανακαλύψουν μόνοι τους πως κάποια μέρη του δέντρου μεγαλώνουν προς τα ουράνια κι άλλα πάλι θάβονται στη γή.Και γιατί η κακομοιριά της άγνοιας είναι δυνατό να προκαλέσει προστριβές ανάμεσά μας;Όλα όσα αισθάνονται οι άνθρωποι δεν πρέπει να μας επηρεάζουν ούτε και να μας αποπροσανατολίζουν απο τον ορίζοντά μας.
Η Φύση ποτέ δεν κάνει άλματα.
Τι τεράστια διαφορά ανάμεσα στο φώς που έρχεται απο ψηλά κι αυτό που έρχεται απο κάτω!
Κανείς μας δεν είναι αρκετά σοφός,ώστε να παίρνει αποφάσεις που αφορούν στη ζωή του άλλου.
[…]Μάθε να ζείς το μεγαλείο του διπλανού σου,έτσι θα δείς και το δικό σου μεγαλείο.
Το ωραίο δεν είναι πάντα καλό,η καλοσύνη,όμως,είναι πάντα ωραία.
Απο το βιβλίο «Οι ερωτικές επιστολές του Προφήτη» σε επιμέλεια Πάολο Κοέλιο.
Ο Σοφός Βασιλιάς
Κάποτε,στη μακρινή πόλη της Βιράνι βασίλευε ένας βασιλιάς,που ήταν και δυνατός και σοφός.Για τη δύναμή του τον φοβόντουσαν και για την σοφία τουτον αγαπούσαν.
Στην καρδιά,λοιπόν,της πόλης βρισκόταν ένα πηγάδι,που είχε δροσερό και κρυστάλλινο νερό απ’οπου έπιναν όλοι οι κάτοικοι,ακόμη κι ο βασιλιάς και οι παλατιανοί του,γιατί άλλο δεν υπήρχε.
Μια νύχτα που όλοι κοιμόντουσαν μια μάγισσα μπήκε στην πόλη κι έριξε στο πηγάδι εφτά σταγόνες απο ένα παράξενο υγρό και είπε :» Απο την ώρα αυτή όποιος πίνει απο τούτο το νερό θα τρελαίνεται».
Το άλλο πρωί όλοι οι κάτοικοι,εκτός απο τον βασιλιά και τον αυλάρχη του,ήπιαν απο το πηγάδι και τρελάθηκαν,όπως ακριβώς το είχε πεί η μάγισσα.
Όλη την ημέρα,οι άνθρωποι εκείνοι,στους στενούς δρόμους και στην αγορά,δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να ψυθυρίζουν μεταξύ τους :» Ο βασιλιάς είναι τρελός.Ο βασιλιάς μας και ο αυλάρχης του έχουν χάσει τα λογικά τους.Σίγουρα,δεν μπορεί να μας κυβερνά ένας τρελός βασιλιάς.Πρέπει να τον εκθρονίσουμε».
Το ίδιο απόγευμα ο βασιλιάς διέταξε να γεμίσουν ένα χρυσό κύπελλο με νερό απο το πηγάδι.Όταν του το έφεραν ήπιε και έδωσε και στον αυλάρχη του να πίει.
Κι έγινε μεγάλη χαρά στη μακρινή πόλη του Βιράνι,γιατί ο βασιλιάς τους κι ο αυλάρχης του είχαν ξαναβρεί τα λογικά τους.
Η ιστορία είναι απο το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν,»Ο Τρελός».
Το Σαλιγκάρι 