Δαιμόνια – Demons

I can’t deny it.This is a place where i can be myself.Alone with my thoughts,are they mine though?Still,i am not alone.Everything is so close,only thing you need to do is share and give.Taking is removal,why would anyone want to remove things from the world rather than add to it?Καταλαβαίνω τώρα,οτι οι τα όρια μεταξύ της σιωπής και του θορύβου είναι συμβιβασμοί.

Όλα τα όρια είναι συμβιβασμοί που περιμένουν να τους ξεπεράσουμε.
Ένας άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει κάθε όριο αρκεί να συλλάβει την ιδέα οτι μπορεί να το κάνει.
Στιγμές σαν κι αυτή,νιώθω το καρδιοχτύπι σου τόσο καθαρά όσο το δικό μου και ξέρω οτι ο χωρισμός είναι μια αυταπάτη.
Η ζωή μου συνεχίζεται πολύ πέρα απο τα όρια του εγώ μου.~Cloud Atlas

 

You can’t kill an idea.Systems (political or religious) are not a natural order,is what humans create to have the illusion of beign comfortable and safe.The sense of «fair» and «unfair» is also an illusion.One made by reason,for people to trasnport their fears to «experts».Not enough,just a few of them so that can control the inability of the many for critical thinking.

So many slaves though saw so much of the world,they are now unfit for it.So they cast them away.Far away so close.All you need is an idea.

Everything grows if we let them.
So why do we only try to control everything?

Think this not only as a natural order but also in terms of relationships.We all longing for love and understanding and personal growth,so why when in a relationship we only limit the other,thus ourselves?

Now go one step further,in terms of society and further more.The only limitanion is ourselves.

“My life amounts to no more than one drop in a limitless ocean. Yet what is any ocean, but a multitude of drops?”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“Our lives are not our own. We are bound to others, past and present, and by each crime and every kindness, we birth our future.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“Power, time, gravity, love. The forces that really kick ass are all invisible.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“We are only what we know, and I wished to be so much more than I was, sorely.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“Unlimited power in the hands of limited people always leads to cruelty.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“The better organized the state, the duller its humanity.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“One fine day a predatory world shall consume itself.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“A true suicide is a paced, disciplined certainty. People pontificate, «Suicide is selfishness.» Career churchmen like Pater go a step further and call in a cowardly assault on the living. Oafs argue this specious line for varying reason: to evade fingers of blame, to impress one’s audience with one’s mental fiber, to vent anger, or just because one lacks the necessary suffering to sympathize. Cowardice is nothing to do with it – suicide takes considerable courage. Japanese have the right idea. No, what’s selfish is to demand another to endure an intolerable existence, just to spare families, friends, and enemies a bit of soul-searching. The only selfishness lies in ruining strangers’ days by forcing ’em to witness a grotesqueness.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

“Why does any martyr cooperate with his judases?…We see a game beyond the endgame…As Seneca warned Nero: No matter how many of us you kill, you will never kill your successor.”
― David Mitchell, Cloud Atlas

Brazil

Υπόθεση:
Η ταινία «Brazil» είναι δημιούργημα του Terry Gilliam το 1985. Εκτυλίσσεται σε μία εναλλακτική πραγματικότητα τον 20ο αιώνα εμπνευσμένη από το βιβλίο «1984» του George Orwell. Τα πάντα ελέγχονται από Την κυβέρνηση σε μία κοινωνία όπου η τεχνολογία έχει φαινομενικά κάνει τη ζωή γρήγορη και άνετη. Στην πραγματικότητα όμως καταπιέζει στους ανθρώπους και φυλακίζει τα όνειρα τους.
Ο Ήρωας της ταινίας Sam Lowry είναι ένα χαμηλόβαθμο στέλεχος Της κυβέρνησης ,που ονειρεύεται ότι πετάει. Τα όνειρα του διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ταινία και συμβολίζουν την καταπιεσμένη του φαντασία ,που τελικά επαναστατεί και τον οδηγεί να κυνηγήσει τον έρωτα του για μία οδηγό φορτηγού και επαναστάτρια.
Δεν θα κάνω spoiler ,αλλά αν έχετε διαβάσει το βιβλίο 1984 (όπως θα έπρεπε) ήδη δε θα περιμένετε ένα κλασσικό ευτυχισμένο τέλος. O Gilliam δεν αρέσκεται στο να δίνει εύπεπτες απαντήσει και έτοιμες λύσεις. Ούτε καν η φαντασία δεν παρουσιάζεται ως πανάκεια για μια υγειή κοινωνία. Η ταινία είναι πολύ σύνθετη και απαιτεί πολλές επαναλήψεις. Το χιούμορ σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ξεκαρδιστικό και η ειρωνεία της στρέφεται θαραλλέα εναντίον όλων.

“Terry Gilliam’s Brazil ή 1984 & 1/2” Μια απο τις σημαντικοτερες δημιουργιες στην ιστορια του κινηματογραφου.-ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΤΕΧΝΗ: Αν η πένα του Όργουελ έγραφε καρέ αντί για λέξεις, θα δημιουργούσε το Μπραζίλ. Αν η «Δίκη» του Κάφκα έσταζε από τις σελίδες της εικόνες, το πάζλ τους θα συνέθετε το Μπραζίλ. Μπραζίλ… Το όνομα που ξεπήδησε από το τραγούδι του Xavier Cugat «Aquarela do Brasil» που έγινε επιτυχία τη δεκαετία του ’30, έμελλε να χαραχτεί βαθιά στο σώμα του παγκόσμιου κινηματογράφου ως κάτι πολύ ανώτερο από έναν τίτλο, ως μια σύλληψη πέρα από τα όρια μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τα 142 λεπτά του -που συρρικνώθηκαν σε 131 για την Αμερικανική έκδοση-, είναι ένα καταφύγιο ονείρων μέσα σε έναν κόσμο από εφιάλτες, η κραυγή που θρυμματίζει την αφόρητη σιωπή των παραδομένων συνειδήσεων, η άνθιση του διαφορετικού στα σπλάχνα της αποίκιλτης αχρωμίας της πανομοιότητας , είναι η ίδια η ζωή που στήνει τον αλέγρο της χορό γύρω από το κουφάρι της καταπίεσης, του ολοκληρωτισμού, της επιπέδωσης της προσωπικότητας.

-1984 ΚΑΙ ΜΙΣΟ: «8:49 πμ., κάποτε στον 20ο αιώνα». Οι πρώτες λέξεις ενός προφητικού οράματος που δεν απέχει πολύ από τη μικρογραφία της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας. Ένα ζωύφιο (bug, τι συμβολισμός…) μέσα στον υπολογιστή οδηγεί έναν αθώο στο θάνατο, όμως το σύστημα να ‘ναι καλά, δεν κάνει ποτέ λάθη. Διαμερίσματα κουτιά, συνοικίες ονοματισμένες με κωδικούς, αριθμημένα μενού εστιατόριων, στενά γραφεία με μισά τραπέζια, χαρτομάνι και ψηφία ταΐζουν τη μηχανή της εξουσίας, ενώ το Υπουργείο Πληροφοριών ως άλλος Μεγάλος Αδελφός συστήνει: «Η υπόνοια γεννά εμπιστοσύνη. Μην υποπτεύεσαι έναν φίλο… κατάδωσε τον…» Διόλου τυχαία ο Gilliam σκόπευε αρχικά να βαφτίσει το έργο του 1984 1/2.

-ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ: Η τελική «θυσία» του πρωταγωνιστή στο βωμό των ιδανικών του –που ευτυχώς κατόρθωσε να διατηρήσει ο Gilliam παρά τις αντίθετες αξιώσεις των μεγαλοπαραγωγών-, αποτελεί ένα από τα συγκλονιστικότερα και συμβολικότερα φιλμικά κλεισίματα, σε μια ταινία ορόσημο της δεκαετίας του ’80 που όχι απλα ξανάδωσε πνοή, αλλά αναδόμησε τις βάσεις του φανταστικού σινεμά. “He’s got away from us, Jack.” – “You’re right, Mr. Felpman, he’s gone”… Το να σταθεί κανείς στεγνά στις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία, το μαύρο παϊθον-ικό χιούμορ, τη φωτογραφία και τα υπόλοιπα τεχνικά χαρακτηριστικά, απλά υποβιβάζει το μεγαλείο αυτού του αριστουργήματος τέχνης. Έξαλλου, τα όνειρα δεν αξιολογούνται, βιώνονται.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: Ο υπογράφων θεωρεί το Μπραζίλ (μαζι με τον Citizen Kane – Πολίτης Κέην) μνημείο στο οποίο δεν αρμόζει συγκριτική βαθμολόγηση. Αλλά αν επιμένετε, 11/10.

_____________

Σίγουρα οποιαδήποτε κριτική προσέγγιση δεν θα έκανε τιποτα άλλο παρά να απαριθμεί ένα ποιητικό καταιγισμό από τις εικόνες μοναδικής ομορφιάς αυτού του οργουελικού love story.Σκηνοθέτης είναι ο Terry Gilliam,το μοναδικό αμερικάνικο μέλος των Mondy Python …το Brazil χαρακτηρίστικε σαν μια «μεταοργουελική άποψη ενός προοργουελικού κόσμο» όχι και πολύ άδικα. Αλλωστε,θα μπορούσε να πεί κανείς πως το Brazil απεικονίζει περισσότερο το εφιαλτικό όραμα του 1984 απο την πρόσφατη ταινία του Michael Radford,με τον ίδιο τίτλο,το κινηματογραφικό κύκνειο άσμα του Richard Burdon.Αυτό γιατί,σε αντίθεση με το 1984 που είναι πιστό στο βιβλίο χωρίς όμως να έχει μεγάλη σχέση με την σύγχρονη πραγματικότητα,το Brazil αποτελεί μια μελλοντική εφιαλτική εποπτεία των στοιχείων της καθημερινότητας που ζούμε. Γραφειοκρατεία, ματαιοδοξία, καταστολή, κονφορμισμός και έρωτας, ρομαντισμός και ονειροπόληση συνθέτουν το εικαστικό κάδρο της ταινίας όπου αυτά τα πολλές φορές αντινομικά στοιχεία δένονται διαλεκτικά με την βοήθεια μιας πραγματικά δυναμικής σκηνοθεσίας.
Οι χαρακτήρες περιγράφονται τέλεια-ο Sam Lowry (Jonathan Pryce) είναι ένας μίζερος αλλά ευρηματικός στη δουλεία του υπάλληλος με την αναρχική συνήθεια να ονειροπολεί μέχρι να ταυτιστεί η ίδια η ύπαρξη του με τον ανίκητο ήρωα των φαντασιώσεων του.Η Jil Layton (Kim Griest),μούσα του υποσυνείδητου του ήρωα και συνάμα οδηγός νταλίκας,τον οδηγεί στην καταστροφή-λύτρωση του.Ο επαναστατημένος μηχανικός Tuttle (Robert de Niro) που σώθηκε από βέβαιο θάνατο χάρη σ’ένα…σκαθάρι για να ετοιμάσει μια πρωτότυπη εκδίκηση στους κρατικούς αντίζηλους του.Τέλος,η Ida Lowry (Katherine Helmond),μητέρα του ήρωα,με ένα ιδιαίτερο πάθος στις πλαστικές επεμβάσεις,αναζητά τη χαμένη νίοτη της.Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες και αρκετοί άλλοι συμπλέκονται σ’ένα παιχνίδι εικόνων και συναισθημάτων,μέσα σε ένα εκπληκτικά προσεγμένο ντεκόρ που δικαιολογεί απόλυτα τα 14.000.000-κόστος παραγωγής του φίλμ.
Σίγουρα οποιαδήποτε προσπάθεια μας να κατατάξουμε αυτό το φίλμ δεν θα οδηγήσε πουθενά.Ανήκει σε όλες τις κατηγορίες και ταυτόχρονα σε καμία.Όπως μας λέει ο ίδιος ο Gilliam,το φιλμ τοποθετείται οπουδήποτε στον 20 αιώνα.Τα πάντα είναι μπερδεμένα και μας περιτριγυρίζουν κατασκευές μιας άλλης τεχνολογίας,αντικείμενα από μια άλλη εποχή τα οποία όμως δεχόμαστε σαν φυσιολογικά,για να οδηγηθεί το φιλμ σ΄ενα επίπεδο καθαρά «κομικ».Και συνεχίζοντας ο Gilliam>πραγματικά θα ήθελα να κάνω ένα βουβό φιλμ.Θα ήθελα να είμαι ικανός να πω μια ιστορία χωρίς λόγια,μόνο με εικόνες και εφφε.Όμως,απ’την άλλη μου αρέσουν οι καλές ερμηνείες,έτσι διατηρώ τα λόγια.Τα πιο σημαντικά πράγματα λέγονται,κατα μια έννοια,οπτικά.Το Brazil λοιπόν είναι καταπληκτικό.Δεν μοιάζει με κανένα άλλο φιλμ,αυτό είναι που το κάνει ξεχωριστό.Πολύ γρήγορα ο καθένας αντιλαμβάνεται πως το Brazil είναι κομμάτι ενός άλλου κόσμου

_____________

Θυμάμαι έναν φίλο να λέει ότι βλέπει κάθε Χριστούγεννα το Brazil – καλή ευκαιρία και φέτος με το φρέσκο δισκάκι! Πάνω στην ευδαιμονία των ημερών, το Brazil χωρίς να είναι ο δασκαλάκος που θα σου πει να μην χαίρεσαι γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί, είναι όντως ιδανικό γιατί καταρχήν παραμένει ένα παραμύθι. Μαύρο μεν, απαισιόδοξο, αλλά παραμύθι με φωτεινές εκλάμψεις.
Ο Γκίλιαμ που έφαγε και εξακολουθεί να τρώει τα περισσότερα χρόνια της μετα-Πάιθον ζωής του σε παραμύθια, ήξερε πολύ καλά ότι μια στυγνή προειδοποίηση για το μέλλον δε θα έδινε κάποιο διαχρονικό αποτέλεσμα. Οι μελλοντολογικές ταινίες απαιτούν και (πικρό) χιούμορ και ιστορίες σαν αυτές που ακούγαμε μικροί, με δράκους και ήρωες. Ο δράκος εδώ είναι η γραφειοκρατία, σήμα κατατεθέν της κοινωνίας όπως την ορίζει το Brazil, και υποτίθεται υπάρχει για να προβλέπονται τα πάντα, αγνοώντας το τυχαίο της ζωής. Σαφώς επηρεασμένος από το τότε παρόν της χώρας του, ο Γκίλιαμ αντιτάσσει τα όμορφα όνειρα απέναντι στον εφιάλτη που λέγεται αληθινή ζωή, χαρίζει μια από τις πιο φευγάτες μελέτες του Αύριο και, πάνω απ΄ όλα, μια οπτική απόλαυση ικανή να προκαλέσει ισόποσα τις αισθήσεις και την καρδιά.

_____________

Ίσως η πιο αντι-χριστουγεννιάτικη ταινία όλων των εποχών, το Brazil εγκλωβίζει τον θεατή σε έναν παρανοϊκό κόσμο, γεμάτο με αλλόκοτα μηχανήματα, πεπαλαιωμένα βιομηχανικά ντεκόρ και κατοίκους με ιδιόρρυθμη νοοτροπία.
Ο ήρωάς μας, ο Sam (Jonathan Pryce), ένας απλός γραφειοκράτης, κυνηγά μια γυναίκα που συνάντησε στο όνειρό του, προτού πέσει σε μια δίνη παραλογισμού και πνευματικής παράλυσης. Μια ταινία φαντασίας που δύσκολα περιγράφεις με μια λέξη, καθώς συνδυάζει στοιχεία δράματος και κωμωδίας που στροβιλίζονται γύρω από έναν retro-future κόσμο, ο οποίος αντικατοπτρίζει επιτυχημένα την πολιτική κατάσταση της Αγγλίας που στιγμάτισε την ψυχή του Gilliam. Συμπαθητική, αν και σύντομη, η παρουσία του Robert de Niro στο ρόλο του ηγέτη της επανάστασης ενάντια στο σύστημα. Ο πεσσιμισμός δίνει και παίρνει, αλλά η ταινία σκίζει και δέρνει…

BRAZIL Trailer

Τα σχόλια δεν μου ανήκουν,τα λέει όλα,δεν έχω κάτι να συμπληρώσω..

Willem Dafoe – A short Filmography

Πάντα εντυπωσιάζομαι απο την ικανότητα των ανθρώπων να κατηγοριοποιούν τα πάντα ώστε να είναι έυκολα στην κατάποση.Αυτές οι ταινίες ανήκουν στην κατηγορία «βαριές»…γιατί ώς γνωστόν,ο άνθρωπος εποίησε τα πάντα ανάλαφρα κι έυκολα στην κατάποση.Η κοινωνία του γρήγορου κι εύκολου,που αν δεν βρεί κάτι έτοιμο,στην κατηγορία του,θα απογοητευθεί γιατί εξαπατήθηκε.Θυμάμαι την απογοήτευση πολλών όταν είδαν το V for Vendetta γιατί δεν είχε πολλά εφέ και περιπέτεια.Οι άνθρωποι έχουν εξαιρετικό χιούμορ,το απολαμβάνω όσο και το να παρατηρώ γατάκια…

Παρόλα αυτά η ανθρώπινη κοινωνία είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο κι ας είναι το χειρότερο που επικρατεί τελικά,αντίθετα απο το τέλος των ταινιών,περίεργο λίγο αλλά καθησυχαστικό απο μία άποψη.

Όπως και νά ‘χει θάυμασα αυτές τις ταινίες κι όλες είχαν κάτι να δώσουν και πολλά να πούν.Ο τελευταίος πειρασμός είναι ακόμα απαγορευμένος σε δύο χώρες παρεπιπτώντος.Εντολές απο ψηλά…δεν μπορούσε απο την αρχή να σταματήσει την παραγωγή της βλάσφημης ταινίας κι έστειλε τους στρατιώτες του ο καημένος,πόσα να κάνει μόνος και αυτός.Ευτηχώς υπάρχουν και οι άνθρωποι εδώ κάτω,οι ενάρετοι,και νομοθετούν για το καλό άλλων…

 

Willem Dafoe .Ένας ηθοποιός με μια φιλμογραφία άξια λόγου.

1988… The Last Temptation of Christ

 

1993… Faraway, So Close!

 

2009… Antichrist

 

2011… 4:44 Last Day on Earth

 

 

Το Δίκτυο – Network

Μιλώντας για αλληγορίες και προφητικές ταινίες (με «αλληγορίες» αναφέρομαι στην ταινία Μάτριξ και επίσης στο Σπήλαιο του Πλάτωνα ) τι καλύτερο απο «Το Δίκτυο/Network«,μια ταινία του 1976.

Ο άνθρωπος κατασκεύασε την τηλεόραση κι η τηλεόραση κατασκευάζει τον άνθρωπο.Ο Όσκαρ Ουάϊλντ είχε πει ότι «η ζωή αντιγράφει την τέχνη»,επιβεβαιώνεται απο τότε αδιάκοπα.

Στην αρχή της ταινίας υπάρχει μια αναφορά στον Έντ Μάροου,για τον οποίο επίσης έγινε μια ταινία,η Goodnight and Good Luck.

Νιώθω πως τελικά εμείς γίναμε η τηλεόραση και δόσαμε το τηλεκοντρόλ της ζωής μας σε κάποιους «ειδικούς» και λίγους.Λίγους απο κάθε άποψη,αν δεν ήταν λίγοι σε διανόηση τότε η κοινωνία μας θα είχε διαφορετική μορφή και ο λόγος που καταφέρνουν, αν και λίγοι/μειοψηφεία, να κρατάνε το τηλεκοντρόλ μας, είναι γιατί εφέυραν το εργαλείο που δίνει δύναμη και εξουσία στους βλάκες…το χρήμα,το ανύπαρκτο χρήμα είναι το εργαλείο επιβίωσης των ηλιθίων.

Όχι απλά δεν προσπαθούμε να ανοίξουμε το κουκούλι μας (Το Φαινόμενο της Πεταλούδας),αλλά αποκοιμιόμαστε μέσα σε αυτό κυριολεκτικά και αν ξυπνήσουμε θα είναι γιατί κάποιος το άνοιξε απο έξω για να μας στρώσει στη δουλειά.

Μια κριτική της ταινίας εδώ Network / To Δίκτυο (1976) :

Η ταινία αυτή του Sidney Lumet είναι ιδιαιτέρως γνωστή για την καταπληκτική σκηνή ενός απίστευτα επίκαιρου, ανατρι- χιαστικού μονόλογου του Peter Finch, που προτρέπει τους τηλεθεατές να σηκωθούν από το κάθισμά τους και να εκφράσουν την οργή τους.

Το σίγουρο είναι πως η ταινία έχει πράγματα να πει στο θεατή. Για το πώς θυσιάζονται τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Το πώς, πάντα με το χρήμα ως μοναδικό στόχο, τα πάντα (και οι πάντες) μπορούν να αποτελέσουν προϊόντα εκμετάλλευσης και πώς κάθε αξία, αλλά ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται χωρίς έλεος.

Η Faye Dunaway (βραβευμένη με Όσκαρ για την ερμηνεία της) υποδύεται έναν χαρακτήρα του οποίου η ζωή περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από το πώς θα ανέβουν τα νούμερα τηλεθέασης. Ο Peter Finch (που επίσης βραβεύτηκε με Όσκαρ), με τη σειρά του, δεν αποτελεί παρά ένα προϊόν. Ένα προϊόν που οι «ιδιοκτήτες» του μπορούν να το διαχειριστούν όπως θέλουν και όπως τους συμφέρει. Μέσα σε μία πολύπλοκη κρίση, ακροβατώντας στο σχοινί μεταξύ λογικής και παράνοιας, εκφράζει, σαν ένας άλλος προφήτης, όσα κανείς άλλος δεν θα τολμούσε να πει στον αέρα. Μέχρι που τελικά θα αποδειχθεί πως όσα λέει να έχουν καμία απολύτως σημασία, ούτε για τους μεγάλους τηλεοπτικούς παραγωγούς, που, όπως προαναφέρθηκε, ενδιαφέρονται μόνο για τα νούμερα τηλεθέασης, αλλά ούτε καν για τους τηλεθεατές (!) που, με την παθητική τους στάση, περισσότερο χειραγωγούνται, παρά επηρεάζονται θετικά από τα «κηρύγματα» του «προφήτη» Finch. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ακόμα και ο ίδιος θα καταλήξει εμπορευματοποιημένος.

Σαφώς το φιλμ δεν είναι από εκείνα που θα έβλεπε κανείς για να ψυ- χαγωγηθεί ή να του προκληθούν έντονα συναισθήματα. Δεν αποσκο- πεί στο να τέρψει, αλλά αποκλειστικά στο να περάσει τα μηνύματά του που, αν μη τι άλλο, είναι ανατριχιαστικά επίκαιρα. Πρέπει βεβαίως να ομολογήσω ότι η έλλειψη (σχεδόν) οποιασδήποτε συναισθηματικής έξαρσης και οι ατελείωτοι διάλογοι που δεν αφορούν παρά μόνο σε επαγ- γελματικές διαπραγματεύσεις μου φάνηκαν ιδιαιτέρως κουραστικοί.

Όμως από την άλλη, αναγνωρίζω ότι αν το φιλμ εστίαζε και σε άλλους τομείς (πέρα από την παρουσίαση των τηλεοπτικών «παρασκήνιων» και του πώς το χρήμα αφαιρεί από τον άνθρωπο.. την ανθρωπιά του) θα έχανε πιθανότατα την διαχρονικότητά του. Διότι είναι το καυστικό σχόλιο της ταινίας πάνω στην απληστία του ανθρώπου και την ανεξέλεγκτη δύναμη των ΜΜΕ που την καθιστά τόσο δυνατή ακόμα και σήμερα.

Η βλασφημία του μπάσταρδου εραστή της αγάπης-A Rum Diary :

Αναρωτιέμαι τι να είναι αυτό που ίσως σκέφτεσαι για τους διαφορετικούς μας κόσμους.Με κοίταξε κάπως θλιμένα και είπε.

-«Οι άνθρωποι είναι τα μόνα πλάσματα στη Γή που απαιτούν κάποιο θεό και τα μόνα ζωντανά πλάσματα που συμπεριφέρονται σα να μην έχουν έναν».

-«Ο κόσμος ανήκει μόνο σε σας?»,μόλις το είπε αυτό ξαφνιάστηκα.Όχι εξαιτίας εκείνου που μου μιλούσε,αλλά επειδή επιτέλους κατάλαβα τη σχέση μεταξύ των παιδιών που ψάχνουν για φαγητό και των γυαλυστερών πινακίδων στις εισόδους των τραπεζών.

-«Δεν υπάρχει όνειρο ,Σινό.Μόνο μια κατουρημένη λίμνη απληστίας που απλώνεται σε όλο τον κόσμο.»

Θέλω να δώσω μια υπόσχεση,σε σένα,τον αναγνώστη.Δεν ξέρω αν θα την εκπληρώσω άυριο ή μεθάυριο.Αλλά θα βγάλω στη φόρα τους μπάσταρδους αυτού του κόσμου.Δεν θα κοιτάω το τι συμφέρει αυτούς.Θα προσπαθήσω να μιλήσω για τον αναγνώστη μου.Αυτή είναι η υπόσχεσή μου.Και θα είναι μια φωνή φτιαγμένη απο μελάνι και οργή.

Το μυρίζεται?Είναι η μυρωδιά των μπάσταρδων.Αλλά είναι και η μυρωδιά της αλήθειας.Εμένα μου μυρίζει μελάνι.

Ένα ανθρώπινο όν δεν είναι ένα τέστ,μια κόλλα χαρτί που θα βαθμολογήσουμε ανάλογα με το τί έγραψε,με το πόσα ορθογραφικά έκανε,με την λάθος σύνταξη,δεν θα το βαθμολογήσουμε ούτε κάν
για τον μή ορθό λόγο του.Σημασία και προσδιορισμό δίνει αυτό που υπάρχει στην καρδιά κι εκφράζεται με την σκέψη και τις πράξεις.Οι πράξεις που προέρχονται απο αυτά που δεν έχεις είναι αληθινές.
Ένα όν που σκέφτεται με γνώμονα την απληστία δεν είναι ικανό να αγαπήσει,το νόημα της αγάπης προφανώς δεν εκφράζεται απο αυτήν.
Σε έναν καπιταλιστικό κόσμο,ποιός έχει αγάπη και όχι απληστία?Νομίζετε πάνε μαζί?Σαν ένας διακόπτης αλλάζουμε απο απληστία σε αγάπη και αντίθετα?Η αγάπη δεν έχει διαθέσεις,είναι μια και είναι μέσα σου ή δεν είναι.
Παθιασμένη και αληθινή,αυτό καίει η αγάπη,αλήθεια και αυτό βγάζει απο μέσα σου,αλήθεια.Η βλασφημία του μπάσταρδου εραστή της αγάπης.

If you can speak what you will never hear,if you can write what you will never read,you have done rare things.
~Henry David Thoreau

The Rum Diary

So long and thanks for all the fish!

Φαντάζομαι εξωγήινους πιο ανεπτυγμένους εξελιγκτικά να έρχονται στην γή και να μας λένε :

-«Είμαστε απο το αστρικό σύστημα Eta Carinae ,όπως το ονομάσατε,και αποφασίσαμε να έρθουμε γιατί όπως στους γελοίους μύθους που δημιουργείτε,οι «θεοί» σας σας βαριούνται ή θυμώνουν απο την φασαρία που κάνετε και σας εξαφανίζουν αφού προτιμάτε να κλείνεστε σε μικρόκοσμους και ιδιωτισμούς,στην αυταρέσκειά σας και στον εγωκεντρισμό σας και αποφασίσαμε να αναδείξουμε την αθλιότητά σας ερχόμενοι εδώ και δείχνωντάς σας οτι μπορείτε να περάσετε στο επόμενο εξελιγκτικό σας βήμα αν αρχίσετε να σκέφεστε συλλογικά,λογικά και ανθρώπινα,ανάλογα δηλαδή με την ικανότητα του εγκεφάλου σας.Εμείς είμαστε άυλα όντα που λειτουργούμε σε όλες τις διαστάσεις του σύμπαντος και τις 4,μεταφερόμαστε άμμεσα και ακαριαία οπουδήποτε νοήσουμε.Ο εθνικισμός,πατριωτισμός,θρησκεία,πολιτική,φασισμός κι όλες οι γελειότητες που ανακαλύπτεται για να μένετε σκλαβωμένοι είναι σαν το πρίσμα του Νέυτωνα για σας απο την ανάποδη,τρόπος του λέγειν.Θέλετε να βλέπετε μόνο το λευκό φώς κι όχι οτι το λευκό φώς είναι όλα τα χρώματα μαζί!Προφανώς η απειρότητα του σύμπαντος χωράει την ηλιθιότητά σας αλλά επειδή είναι και στην πορεία της φύσης να μην ορίζεται και περιορίζεται αποφασίσαμε να σας δώσουμε λίγο απο το φάρμακό σας.Ενέργεια συμπαντική είστε και ώς ενέργεια θα επιστρέψετε σε αυτό απο το οποίο προήλθατε,οπότε μην ανυσηχείτε,το μόνο που πραγματικά θα χάσετε είναι η βλακεία σας.Έχετε x ανθρώπινα χρόνια,μετά…So long and thanks for all the fish!»

-Τι είναι ο ήλιος?
-Ενέργεια.
-Α,αλλά δεν την βλέπω.
-Φαντάσου τότε τι άλλο δεν βλέπεις αλλά υπάρχει.

-Και ο ήχος?
-Ηλεκτρομαγνητικές ταλαντώσεις στον αέρα.
-Αααα,αλλά πάλι δεν το βλέπω.
-Φαντάσου τι άλλο δεν ακούς και δεν νιώθεις!!

-Αχα,και αν παραμείνω ηλίθιος και μες την άγνοια με μόνο μου σκοπό να ελέγχω κι εξουσιάζω άλλους ανθρώπους και όντα?
–Απλά θα αποδυκνύεις οτι η βλακεία είναι άπειρη! ενώ μπορείς να είσαι γεμάτος αγάπη,να μην διαχωρίζεις σε είδη και σύνορα αφού όλοι είμαστε φτιαγμένοι απο αστρόσκονη.Μπορείς να περάσεις στο επόμενο εξελιγκτικό σου επίπεδο και να γνωρίσεις όλα αυτά που πιο πάνω είδες οτι δεν μπορείς να δείς ,ακούσεις,αισθανθείς και να γίνεις ένα όν που θα κατανοήσει την δομή και τον λόγο του σύμπαντος.Απο σένα εξαρτάται!

-Υπάρχει ένα είδος σε ένα πλανήτη,αποκαλούνται άνθρωποι και είναι περι τα 6.500.000.000 οι οποίοι βρίσκονται σε κατάσταση παράνοιας και κανιβαλισμού,λεκτικού,ψυχολογικού,ενεργειακού και φυσικού,πράτοντας όλα τα αντίθετα απο αυτά που θα έκαναν αν χρησιμοποιούσαν την λογική τους ικανότητα έστω στο 0,0000001% απο αυτή που διαθέτουν.
Τι κάνουμε,μήπως να βοηθήσουμε λίγο πάλι?

-Όχι,τους αφήνουμε στην μιζέρια τους,η αυτογνωσία και όσα συνεπάγεται κατακτιέται,δεν διδάσκεται,θυμάσαι?

The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy

Διόρθωση..ο ηλεκτρομαγνητικές ταλαντώσεις στον αέρα είναι το φώς,ο ήχος είναι ταλαντώσεις στον αέρα.