Πριν από 2-3 χρόνια τα επίσημα στατιστικά έδειχναν πως κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα χρωστάει ήδη το ιλιγγιώδες ποσό των 35.000 ευρό περίπου. Αυτό και μόνο αρκεί σαν δήλωση για να υποχρέωση κάθε παιδί να γνωρίζει τα πολιτικά δρώμενα της χώρας του καλύτερα από την προσευχή ή τον εθνικό ύμνο που του διδάσκουν ως πρέπον.
Άρα, ως κοινή γνώση παίρνουμε το γεγονός της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους και το πως αυτή επήλθε. Τα εθνικά δάνεια που ήταν η πιο σημαντική παράμετρος της λειτουργίας του και ο λόγος της αναγνώρισής του. Δεν χρειάζεται να περάσουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, ποτέ δεν πίστεψα σε αυτές άλλωστε. Τα γεγονότα είναι αρκετά.
Ο 19ος αιώνας ακούγεται βίαια οικείος με τον 21ο. Πράγμα που θα έπρεπε να θεωρείται ως κοινωνικό και πολιτικό παράδοξο, οικονομικό επίσης και θα έπρεπε να είναι το βασικό ζήτημα συζήτησης και περίσκεψης για όλους μας. Κραυγαλέα, δεν είναι. Μπορεί να γνωρίζουμε τα ονόματα όλων των ποδοσφαιριστών της εθνικής ή τον Μάρξ και διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια, αλλά η κοινή λογική μακράν παρα κοινή είναι.
Το φαινόμενο της «πολιτικής σταθερότητας». Χρησιμοποιείται ως επιχείρημα απο τον 19ο αιώνα στην ελληνική κοινωνία κάτω απο οποιοδήποτε καθεστώς και αν βρέθηκε. Οι χρίσιμοι ευφιμισμοί επι το έργον. «Πολιτική σταθερότητα» δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρα μονοπώλιο. Το φαινόμενο που παρατηρούμε και στης Η.Π.Α. όπου οι ψηφοφόροι επιλέγουν μεταξύ ΔΥΟ κομμάτων σε ένα θεσμό που θεωρείται δημοκρατικός κάτω απο το πρίσμα της κοινής λογικής. Σαφώς στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας χρειάστηκε να διαχωρίσουμε την δημοκρατία απο τον κοινοβουλευτισμό-αντιπροσώπευση. Φάνηκε πιο χρήσιμο και πιο κοντά στον πολιτικό λόγο ο διαχωρισμός να γίνει στην παρθενογένεση κι έτσι η Δημοκρατία χαρακτηρίστικα ώς «‘Αμμεση» και η ακόλουθη σκέψη είναι το ουτοπικό πνεύμα που αφήνει πλέον μέσα μας.
Ελεύθερα πλέον μπορούμε να κολλήσουμε την «Δημοκρατία» στον κοινοβουλευτισμό. Ουδέν καλό αμιγές κακού… Σε όλη αυτή την ιστορική μας πορεία δεν έχει υπάρξει ούτε ένας ηθικός πολιτικός, τουλάχιστον σε αυτή την χώρα. Και δεν υπάρχει εθελοντισμός των πολιτών, υπάρχει σίγουρα «εθελοτυφλισμός» όμως. Αδόκιμος όρος για αδόκιμες σκέψεις. Όταν ένας πολιτικός χρησιμοποιεί τον όρο «πολιτική σταθερότητα» μας δίνει ουσιαστικά τα διαπιστευτήρια, την ταυτότητά του ως άνθρωπος κατά κάποιον τρόπο. Κι αυτά είναι ότι ελλείπετε σε αυτόν τον τομέα.