Σκέφτηκα να φλυαρήσω πάλι, με πιάνει όταν πέφτω για ύπνο.
Ακατάπαυστες σκέψεις εξορμούν ξαφνικά. Που ήταν κρυμμένες. Και τι περίμεναν αναρωτιέμαι? Ποιός τις κρατάει εκεί μέσα και τις απελευθερώνει τις λιγότερο βολικές ώρες? Καταραμένη σκέψη, πόσο ενοχλητική. Ακόμα ένα θηλυκό που όσο το γνωρίζεις τόσο πιο πολύ το λατρεύεις, όσο ασχολείσαι μαζί του κατανοείς οτι δεν υπάρχει βαρεμάρα. Αυτό είναι η αμβροσία.
Τι είναι η επανάσταση? Ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν χρειάζεται να επαναστατήσει. Προφανώς, είναι ελεύθερος. Αυτός που επαναστατεί ή είναι πνευματικά σκλαβωμένος (ψυχικά) ή σωματικά. Άρα επαναστατεί για να διώξει τον ζυγό, συνειδησιακά ή σωματικά. Για να θεωρηθεί επιτυχημένη και να χαρακτηριστεί ορθά ως «επανάσταση» πρέπει το ακόλουθο αυτής να είναι η ελευθερία.
Αν η συνέχειά της είναι μια άλλη ιδεολογία ή ένας άλλος άρχων, τότε δεν νοείται ως ελευθερία κι άρα επανάσταση. Οι αγώνες συμβαίνουν ως αποτέλεσμα μιας σκλαβιάς. Ζητάμε δικαιώματα. Σημαίνει πως μας τα έχουν αφαιρέσει. Γεννιόμαστε ως σκλάβοι ή ως ελεύθεροι? Για να υπάρχουμε μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να υποστούμε τους νόμους που άλλοι, δίχως την δική μας συμβολή, τοποθέτησαν?
Αν γεννιόμαστε ελεύθεροι έχουμε δικαίωμα στα πάντα, είμαστε ικανοί κριτικής σκέψης. Κριτική σκέψη δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο απο την ικανότητα του εγκεφάλου να σκέφτεται δίχως παρεμβολές, μόνος του. Ένας ήρεμος παρατηρητής που βάζει τα υπαρκτά γεγονότα κάτω δίχως να γίνεται αποστειρωμένος και μονοδιάστατος. Βλέποντας όσο περισσότερες παραμέτρους είναι δυνατό και μένοντας πάντα ανοικτός. Αν γεννιόμαστε ως σκλάβοι τότε ο Ρουσσώ τοποθετήθηκε ιδανικά στο θέμα λέγοντας πως ο σκλάβος δεν είναι ικανός να δεί τις αλυσίδες του. Ακόμα χειρότερα είναι πιο σκλαβωμένος αυτός που νομίζει οτι είναι ελεύθερος. Αυτό που συμβαίνει γενικά είναι να αντικαθιστούμε μια ιδεολογία για μια άλλη και αυτό δεν είναι επανάσταση μήτε ελευθερία. Επίσης συνήθως μια «επανάσταση» συμβαίνει εντελώς τυχαία, ιστορικά μιλώντας. Κι αυτό σημαίνει οτι ανήκουμε στο κομμάτι οτι μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία γεννιόμαστε σκλάβοι. Μετά γνωρίζοντας το θαυμαστό κόσμο μας νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, με δικαιώματα κι επιλογές. Κι εδώ μπαίνουμε στο επόμενο κομμάτι, το ακόμα χειρότερο, νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.
Εδώ σίγουρα «μεγάλοι» άντρες έχουν τοποθετηθεί επι του θέματος, φιλοσοφικά και ψυχικά κι έχει καλυφθεί. Πάντα υπο περιορισμένο πρίσμα όμως. Κάθε άνθρωπος που γεννιέται μέσα σε μια κοινωνία θεωρεί ώς λογικό το υπόβαθρό της. Δεν μπορεί να δεί κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό φαίνεται ή παρουσιάζεται ως καταστροφικό για την κοινωνία του.
Προσπαθούσα να σκεφτώ πως όλα ξεκίνησαν, ήμασταν 500 εκατομμύρια (λόγου χάριν) και τώρα κοντά 7,5 δισεκατομμύρια πληθυσμός. Οφείλετε στην Βιομηχανική επανάσταση? Δεν μπορεί να ονομάζεται «επανάσταση», ‘έκρηξη» θα έλεγα είναι πιο σωστό.
Που οφείλετε η Βιομηχανική έκρηξη? «Εδώ έχει κέρδος, μπορούμε να κερδίσουμε πολλά απο αυτό», μπορεί να ήταν μια σκέψη. Η εφαρμογή της επιστήμης σε τεχνολογία. Τα βήματα, που είναι και το ορθολογικό τόσο εξελεγκτικά όσο και επιστημονικά, η τεχνολογία το κάνει άλματα. Δεν γνωρίζουμε έως τώρα μωρά να κάνουν άλματα όμως. Η επιστήμη πάλι, δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο φιλοσόφους που ήθελαν να μάθουν για τον κόσμο που ζούνε με χειροπιαστές αποδείξεις. Αν δεν κάναμε τεχνολογικά άλματα για χάριν της ευκολίας, όπως αρεσκόμαστε να λέμε, θα συνεχίζαμε να υπάρχουμε ως είδος? Υποθέτω πως ναί. Οπότε γιατί χρειαζόμαστε πυρηνικούς αντιδραστήρες (για π.χ.)? Όχι για θέσεις εργασίας φυσικά. Ενέργεια, ευκολίες. Και οι ευκολίες τι διδάσκουν ένα κριτικό μυαλό? Είχαμε δυσκολίες πριν απο αυτή την έκρηξη με την επιβίωσή μας? Οι δυσκολίες που έχουμε ως είδος είναι πάντα συνύπαρξης με τους άλλους ανθρώπους κι όχι με την φύση ή τα ζώα αν παρατηρήσετε.
Απο την στιγμή που ο άνθρωπος επαναστάτησε κι έμαθε να σκέφτεται βγήκε εκτός φύσης. Απο την στιγμή της Βιομηχανικής έκρηξης βγήκε κι εκτός φυσικότητας. Η Βιομηχανική έκρηξη είναι αποτέλεσμα του κέρδους, αυτό που ονομάζουμε Καπιταλισμός. Δεν είμαστε σε αναζήτηση ευτυχίας αλλά ευκολίας. Η ευτυχία βέβαια επίσης δεν είναι ένας σκοπός ή μια αναζήτηση, ξεκινάει με την γέννηση για ένα ελεύθερο όν. «Όλοι δεσμευόμαστε απο τους κανόνες της φύσης»?. Προφανώς απάντησα πριν. Επίσης ποιός κρίνει τι είναι κανόνας της φύσης? Ο «νόμος της ζούγκλας?» Δεν τον γνωρίζουν ούτε τα ζώα, απλά επιβιώνουν κι αναπαράγονται λόγω ενστίκτου. Μπορούμε να πούμε οτι ο άνθρωπος έχει απολέσει το ένστικτο απο την στιγμή που έμαθε να σκέφτεται, να ερευνά, να δημιουργεί ορισμούς? Ή προσπαθεί να βρεί ή να ενώσει το ένστικτο με την λογική? Μήπως είναι ένας διαρκής πόλεμος μέσα του?
Ο άνθρωπος είναι πλέον εκτός της λεγόμενης τροφικής αλυσίδας της φύσης. Είναι το μόνο όν που κάνει σέξ εκτός αναπαραγωγής. Η αναπαραγωγή του είδους έγινε, μετά την επανάσταση της σκέψης, μια εμμονή και απόλαυση. Προσπαθεί να δώσει ορισμούς για τα πάντα, όχι τόσο για να τα κατανοήσει άλλα για να έχει την αίσθηση οτι κυριαρχεί επάνω σε αυτά. Αυτό πάλι συμβαίνει απο κάποια ανήσυχα πνεύματα (όχι η απολυτοποίηση των ορισμών και συμπερασμάτων) συνήθως που θέλουν να εξερευνούν, που δεν μένουν ήσυχοι. Άλλωστε ή ήσυχοι θα είμαστε ή ελεύθεροι. Οι υπόλοιποι αποδέχονται τις διαπιστώσεις των φιλοσόφων ή επιστημόνων, δεν έκαναν το δικό τους φιλοσοφικό ταξίδι, ώστε να μάθει η σκέψη τους να δουλεύει μόνη της, δίχως πατερίτσες. Είναι πολύ απασχολημένοι με τις υποχρεώσεις που επιβάλλονται απο το κοινωνικό σύστημα. «Μια κοινωνία ανθρώπων πρέπει να έχει τάξη και οργάνωση», να ορίζεται απο απόλυτους νόμους ώστε να περιορίζεται η σκέψη και να αυξάνεται η κατανάλωση υλικών «αγαθών». Το σύμπαν σίγουρα κατανοεί την ανάγκη μας για τάξη και κάποια στιγμή θα σταματήσει να εξελίσσεται και θα αρχίσει και αυτό να γράφει νόμους και να σκέφτεται λογικά.
Όλοι έχουμε, μια απάντηση κι ένα επιχείρημα πάντα έτοιμο. Το γλωσσικό μας ανοσοποιητικό σύστημα που πρέπει να συνεχίσει να μας παρέχει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας της ανωτερότητας ως είδος οτι όλα τα κάνουμε σωστά, ορθά και δίκαια όσο άδικα και αν είναι. Σκεφτόμαστε με όρους «σωστό/λάθος»,»δίκαιο/άδικο», ορισμοί που εμείς δημιουργήσαμε και θεωρούμε ως απόλυτους και δεδομένους. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξουμε αυτούς τους ορισμούς σε «κατανοώ/δεν κατανοώ»,»καταλαβαίνω/δεν καταλαβαίνω» κι ίσως δούμε μια αλλαγή αντίληψης της πραγματικότητας.
Η «αλλαγή» είναι πάντα το αγκάθι στα πλευρά της παράδοσης και της στασιμότητας, της ευκολίας και του παροξυσμού. Ο άνθρωπος θα μάθει να σκέφτεται λογικά όταν απελευθερωθεί απο τα δεσμά των ιδεολογιών, φιλοσοφικών, θρησκευτικών, επιστημονικών ακόμα. Παρατηρώντας μαθαίνεις οτι όλα εξελίσσονται, δεν είναι λογικό να φτιάχνεις στάσιμα πράματα, πολύ περισσότερο ανύπαρκτες έννοιες και ορισμούς που απλά εξυπηρετούν το καθαρά υλιστικό προσωπικό όφελος. Επίσης κατανοείς οτι η εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρχει δίχως συμβίωση. Δεν αφαιρείς κάτι επειδή σε βολεύει προσωπικά εσένα. Δεν πρέπει να κατανοήσεις, απλά κατανοείς παρατηρώντας μόνος σου και συμμετέχοντας συλλογικά, μοιραζόμενος.
Το πρόβλημα ξεκίνησε με την επανάσταση της σκέψης και «διορθώθηκε» απο την τυποποίησή της. Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να αποδέχονται όσα τους έλεγαν οι «ανώτεροι», όταν θέλησαν να σταματήσουν, να ριζώσουν κάπου αντί να εξελιχτούν, αντί να συνεχίζουν. Ένας μαρασμός της σκέψης διαιωνίζεται μέσα στις πόλεις με την δημιουργία ιδεολογιών, απόλυτες θέσεις και απόψεις είναι τα πυρομαχικά. Ένας εξευγενισμένος πόλεμος πλέον παντού. Δεν ανταλλάσσονται απόψεις για την εξέλιξη αλλά για την επιβολή αυτών πάνω στις άλλες.
Ο χρόνος δεν τρέχει, ο άνθρωπος τρέχει. Δίχως να κατανοεί προς τα που. Νομίζει οτι γνωρίζει, οτι κατέχει και διαφεντεύει. Ακόμα και ο όρος «αγάπη» επιβάλλεται ή κατακτάται. Κάτι που πρέπει να γίνει, κι έτσι παντρευόμαστε. Αυτό που πρέπει, δεν χρειάζεται. Κι ότι δεν χρειάζεται, είναι ελευθερία.
Παρακαλώ, παρανοείστε ελεύθερα. Πρέπει να είναι ελεύθερα πάντα. Η ελευθερία δεσμεύεται απο την σκέψη μας.