Το άγνωστο κατοικεί μες το μυαλό μας

Το θέμα του μαθήματος ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα θετικά, τα αρνητικά, οι κίνδυνοι γενικά.

Το θέμα πήρε προσωπική στροφή για τον καθένα, καθώς ο καθένας μας έχει χτίσει ένα τοίχος αυτοπροστασίας μέσα απο μια ιστορία ιδεολογιών. Αισθανόμαστε ασφαλείς στον βαθμό που υιοθετούμε απόψεις για τις οποίες πρέπει να μαχόμαστε συνέχεια. Για κάποιο λόγο θεωρούμε οτι ο θάνατος είναι ένα ψέμα κάπου στο ασυνείδητο μέρος μας ίσως. Νιώθουμε ανασφαλείς και άσχημα, «αρνητικά» όπως αρεσκόμαστε να λέμε, για τον θάνατο. Σα να μην υπάρχει, σα να μην είναι εκεί στο τέλος της γραμμής. Θεωρούμε οτι πρέπει να διαιωνίσουμε και την ιδεολογία μας, την παράδοσή μας. Σα να λέμε πως είμαστε ανίκανοι να φτιάξουμε κάτι νέο, κάτι καλύτερο, οπότε προσκολλάμε σε κάτι απαρχαιωμένο και πολεμάμε για αυτό. (Πάλι Λιαντίνης μου έρχεται στο μυαλό συνειρμικά). Ο φόβος είναι το κυρίαρχο στοιχείο, «όχι δεν θα μοιραστούμε, θα επιβληθούμε». Έτσι βλέπουμε και ορίζουμε την κοινωνία μας. Την χτίζουμε πάνω στην ικανότητά μας να διαχωρίζει και στην ανικανότητά μας να ενώνει.

Ο παπάς της τάξης μας με ρώτησε αργότερα πως μπορώ να μένω τόσο ήρεμος. Ήταν μια καλή ερώτηση που δεν σκέφτηκα πολύ εκείνη την στιγμή. Ο λόγος ήταν επειδή η διάθεση στην τάξη ήταν επιθετική, ο καθένας ανυπομονούσε να εκτοξεύσει τις απόψεις του, απόλυτες και μοναδικές και προσωπικά σωστές. Κατανοώ οτι η ανταγωνιστική κοινωνία μας μας έχει κάνει να πιστεύουμε οτι πρέπει να μαχόμαστε για ότι πιστεύουμε…ελπίζοντας οτι στο τέλος θα μείνει μόνο η δική μας άποψη όρθια. Έτσι πάμε σε πόλεμο στο όνομα της ειρήνης, και της λογικής, στο όνομα «ανώτερων ιδανικών» και επιστρέφουμε ως κατακτητές της ειρήνης! Συνεχίζεται ο πόλεμος όμως, δεν είναι περίεργο? Μια ατελείωτη σειρά απο πολέμους και αναταραχές η ανθρώπινη ιστορία.

Μου θυμίζει την ημέρα που κάναμε την θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου την οποία δεν δημοσιοποίησε παρά 20 χρόνια αργότερα ενώ ήδη είχε στοιχεία. Φοβόταν τόσο την επιστημονική κοινότητα όσο και τις αντιδράσεις μιας κοινωνίας που ζούσε με απόλυτες σταθερές, τόσο σταθερές σε σημείο δογματισμού που σκότωνε, φυλάκιζε και δολοφονούσε συστηματικά για να επιβάλει και συντηρήσει αυτές τις ιδέες. Το έκανε για να είναι και αυτός ένας σωστός φιλόσοφος και επιστήμονας φυσικά. Μετά απο 20 χρόνια απο την απο την αρχική του διαπίστωση κατέληξε στο συμπέρασμα της θεωρίας της εξέλιξης, το οποίο επίσης καταρρίπτει τον μύθο του πιο ισχυρού! Δεν επιβιώνει το ζώο που έχει την περισσότερη φυσική δύναμη, αλλά εκείνο που είναι πιο ικανό να προσαρμοστεί στο περιβάλλον του. Την επόμενη μέρα στην τάξη αποδείχτηκε οτι ακούμε οτι μας αρέσει, μας βολεύει και θέλουμε να ακούσουμε μόνο. Το επιχείρημα ήταν, στο θέμα των αδικιών που πράττει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε διάφορα επίπεδα, είναι πως ισχύει ο νόμος του ισχυρού στην κοινωνία μας. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο τι κάνει ο κάθε πολίτης-καταναλωτής-εργάτης για αυτό. Προφανώς προσαρμόζεται. Η ισχύ του είναι μια ψήφος ανα 4ετία, οπότε στο μεσοδιάστημα πρέπει να προσαρμοστεί σιωπηλά και ατομικά/ιδιωτικά. Οπότε δεν έχει και τόση σημασία τι συμπεράσματα βγαίνουν μέσα απο τις φιλοσοφικές/επιστημονικές αποκαλύψεις και ευρήματα αν εμείς δεν έχουμε την ικανότητα να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Η κοινωνία δεν αλλάζει, προσαρμόζεται. Το σύστημα, προσαρμόζεται.

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω και δεν αποσκοπώ να επιβληθώ σε κανέναν. Αυτή είναι η απάντηση. Πολύ περισσότερο σε κάποιον που δεν έχει ως σκοπό να ακούει, αλλά να επιτεθεί ή αμυνθεί σε κάθε ευκαιρία. Όλα μοίρασμα είναι σε μια κοινωνία. Είμαστε εχθροί του εαυτού μας μόνο, οπότε κ εχθρικά βλέπουμε τους άλλους κατα βάθος. Αυτό είναι και μια ρεαλιστική και όχι απαισιόδοξη στάση. Απαισιόδοξη είναι η δομή της κοινωνίας μας μόνο και η συνεχιζόμενη προσπάθειά μας στην απόρριψη της πνευματικότητάς μας. Ο καθένας μπορεί να πάει σε πόλεμο, λίγοι να ζήσουν ειρηνικά και αρμονικά.

Δεν έχει σημασία αν ειπώθηκε απο τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Κρισναμούρτι, τον Τζών Λέννον, τον Ιησού ή οποιονδήποτε άνθρωπο που στάθηκε απέναντι στον παραλογισμό της κοινωνίας μας. Πρέπει να βρεθεί μέσα μας απο τον καθένα ξεχωριστά, ατομικά και να μοιραστεί. Το άγνωστο, αυτό που φοβόμαστε δηλαδή, κατοικεί μες το μυαλό μας.