Υπάρχει μια στιγμή διαύγειας καθώς κατακρίνουμε,κακολογούμε,υποβιβάζουμε τον συνάνθρωπό μας.Τόσο εξωφρενικά φανερή που αποφεύγουμε να την δούμε,εθελοτυφλούμε δλδ ώς μάθαμε γενικότερα να κάνουμε.
Μετά θα τα ρίξουμε στην ζωή ή σε κάποια άλλη γενικολογία για τα προβλήματα,που μόνο εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε.
Αποφέυγουμε την αλήθεια ακριβώς γιατί είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος,της λογικής.
Συνειδητοποιώ πως η λογική είναι ο εχθρός,το παρατηρώ όλο και περισσότερο όσο ασχολούμαι με αυτήν.
Πικρή συνειδητοποίηση.Μαθαίνουμε να υποκρινόμαστε οικτρά στον εαυτό μας και άρα κάθε λέξη μας έχει αυτή την γέυση και αυτό μεταδίδουμε,δεν νιώθουμε άσχημα γιατί απλά,όλοι το κάνουν.Τρόπος ζωής.
Μαθαίνουμε στις ευκολίες,ποιός δεν θέλει μια εύκολη ζωή βέβαια.Το θέμα είναι πως η σκέψη ανήκει,όπως μου φαίνεται,στο δύσκολο.Χρειάζεται να την ενεργοποιήσουμε και αν το κάνουμε ενεργοποιείται η λογική και η λογική μας φέρνει στην δύσκολη αλήθεια και όπως είπα βολευόμαστε μια χαρά με τις ευκολίες.
Εδώ βρίσκεται και η διαφορά ανάμεσα στο «ζώ» και στο «υπάρχω»,στα ζόμπι και στους ανθρώπους.Όχι στα ζώα και στους ανθρώπους,γιατί τα ζώα δεν υποκρίνονται τίποτα,ζούν ανάλογα με το τι μπορούν να σκεφτούν.
Τα ζόμπι απο την άλλη μεριά,είναι υπαρκτό είδος όπως φαίνεται και όχι της φαντασίας,το θεωρώ ώς αλληγορία και γίνεται όλο και πιο προφανές σε μένα.
Δεν είναι συνειδητή επιλογή (…),παρόλα αυτά είναι επιλογή απο ένα σημείο και μετά.Το σημείο αυτό λέγεται ωρίμανση και είναι αναπόφευκτο για κάθε μέλος του ανθρώπινου είδους.Στην φύση υπάρχει ακμή και παρακμή,αδιαμφισβήτητα.Στην ακμή του το είδος μας είναι ικανό να φτάσει στο επίπεδο ωρίμανσης της σκέψης και αυτό είναι που θα τον διαχωρίσει,όχι ως κυρίαρχο ή ανώτερο είδος στον πλανήτη,αλλά ώς άνθρωπο.
Υπήρξε μια περίοδος στην ιστορία του πλανήτη που το ανθρώπινο είδος έσπασε ένα φράγμα,αν θέλετε.Έμαθε να μιλάει,να γράφει,να σκέφτεται.Προφανώς το πρώτο δείγμα διαφοροποίησης απο τα υπόλοιπα του πλανήτη είδη.
Αναπόφευκτα,θα έλεγα,αυτό του δημιούργησε την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις και ονομασίες σε κάθε τι πρωτόγνωρο.Το να μάθεις να μιλάς ήταν κάτι πρωτόγνωρο,οπότε,ανάλογα και το να βλέπεις τον κόσμο υπο αυτό το πρίσμα ήταν πρωτόγνωρο.
Φαίνεται όμως όντας στα αρχικά στάδια της σκέψης/λογικής,δημιουργούσε μύθους εκεί που βρισκόταν η πραγματικότητα.Η ικανότητα να σκεφτόμαστε παρέχει και την ικανότητα της φαντασίας και ώ τι υπέροχο,εξίσου,εργαλείο.
Παρόλα αυτά η φαντασία μπλέκετε με την πραγματικότητα και οι μύθοι γίνονται η λογική και κανείς δεν μαθαίνει να εξετάζει λόγω του φόβου και άρα οι μύθοι αποκτούν δύναμη.Ίσως η πρώτη μορφή εξουσίας θα έλεγα,ακούσια ή μή.
Μετά απο τόσους αιώνες σκέψεις και με ελάχιστες αναλαμπές εξαιρετικής σκέψης και φιλοσοφίας παραμείναμε σε εμβρυικό στάδιο και θα περίμενε κάποιος,λογικά σκεπτόμενος,οτι τόσοι φιλόσοφοι και στοχαστές,επιστήμονες κι ερευνητές με όσα εμφάνισαν και απέδειξαν θα είχαμε προχωρήσει ,ηθικά,λογικά,φιλοσοφικά,ανθρώπινα, και όχι μόνο τεχνολογικά.
Η συνειδητοποίηση είναι λογική,είναι το επόμενο στάδιο κατά κάποιο τρόπο,της εξέλιξης της σκέψης.
Μπορούμε να συνεχίσουμε να δεχόμαστε τις έτοιμες «λύσεις» κι εξηγήσεις που μας παρέχονται απο θρησκείες/πολιτικές/ιδεολογίες και να μην εξετάζουμε ποτέ τίποτα.
Όποιον και αν κατηγορήσουμε,σε όποια κατεύθυνση και αν ρίξουμε την ευθύνη,πάντα στο τέλος ήταν δική μας επιλογή.
Οι πίθηκοι,οι λύκοι,οι πιγκουίνου,τα δελφίνια,οι ύαινες και κάθε είδος ζώου φτιάχνει την κοινότητα/κοινωνία που είναι ικανό να σκεφτεί…ή,να μην σκεφτεί.