Να τοποθετηθώ και στο θέμα του να είμαι πιο χαρούμενος για την φίλη Μαίρη που το ανέφερε. Το έχω γράψει εδώ κι εκεί και θα το ξαναγράψω.
Προσωπικά όσο μεγαλώνω και μαθαίνω τόσο θυμώνω.
Τι εννοώ.Η γνώση με θυμώνει,τα όσα βλέπω,η κοινωνία που δημιουργήσαμε,μια κοινωνία βίας και πολέμου.Εντελώς παράφρων και παράλογο,δεν θα αναλύσω τα γιατί εδώ.Όσο γεμίζω γνώση για τον κόσμο που ζώ,τόσο πιο άβολα νιώθω κι αυτό μόνο ως αγνός και γνήσιος θυμός μου βγαίνει καθώς βλέπω σχεδόν όλους μας να μιλάμε για αγάπες κι έρωτες και ειρήνη για όλους και ισότητα για όλους και για όλους και για μερικούς και μια κλίκα εδώ,μια κολλεκτίβα εκεί και αντί να ενώνουμε,διαιρούμε και θεωρούμε πως πρέπει να αφαιρούμε τους άλλους απο την ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι και το κυνήγι της ευτυχίας πάντα συνεχίζεται.
Περίεργο δεν είναι που πάντα νιώθουμε οτι κάτι λείπει?Πάντα ένα ανώνυμο κενό κατακαίει κάπου βαθιά.Κι ένα γλέντι εδώ,ένα αστείο εκεί και βέβαια χρειάζονται αλλά η αναλογία είναι 90% αφασία,5% φανατισμός και αφασία και 5% σοβαρότητα.Οτιδήποτε για να μην σκεφτόμαστε τα προβλήματα που εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε στον εαυτό μας.Πόσα παράλογα να αντέξει ένας νούς?Οπότε θα μείνω στο 5% της σοβαρότητας μπας και ισορροπήσει η ζυγαριά κάποτε.Δεν εννοώ το ακαδημαϊκό γλοιώδες,ρητορικό καθεστώς,ούτε το αναρχικό υποτυπώδες που πολεμάνε την βία με βία ελπίζοντας σε μια νέα εξουσία δίχως φασίστες αλλά με αρχηγούς.Κάποιος πρέπει να μένει στην σοβαρότητα της σκέψης και του διαλογισμού των πραγμάτων γύρω μας,είμαστε η σκέψη μας και η σκέψη μας γίνεται πράξη και γιατί να θέλω να προσφέρω βία σε ένα κόσμο γεμάτο απο αυτή και απο την άλλη να γράφω για ειρήνη και αγάπη?Πόση παράνοια να αντέξει κανείς?
Μιλάμε χωρίς να ακούμε,γράφουμε χωρίς να αισθανόμαστε τι λέμε και τι αντίκτυπο θα έχουν στον κόσμο,είναι δίκαια και σωστά επειδή τα είδαμε γραμμένα κάπου και τα αφομοιώσαμε,τα σκεφτήκαμε μόνοι μας καθώς μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ της κριτικής σκέψης που έρχεται μέσα απο την λογική και τον συλλογισμό ή επειδή μάθαμε να σκεφτόμαστε με κατηγορίες?
Ο Νόαμ Τσόμσκι θα λέγατε πως είναι αναρχικός?Χρησιμοποιεί βία ή προσπαθεί να μοιράσει την γνώση του με διαλέξεις όπου τον καλούν,επαναλαμβάνω,όπου τον καλούν και γίνεται δεκτός?Πως διαλέγουμε τους ορισμούς?Όπως μας βολεύει ή όπως είναι?Πως γνωρίζουμε πως είναι,μας το είπε κάποιος,το επεξεργαστήκαμε μόνοι μας ή απλά το αποδεχτήκαμε βολικά?
Όσα αισθανόμαστε και αποφεύγουμε να μιλήσουμε άμεσα για αυτά μας καταδιώκουν.Αν δεν τα εκφράσεις όσο σε τυραννάνε θα αντιδράσει το σώμα σου κάποια στιγμή με κάποια αρρώστια.Γιατί νομίζεται άνθρωποι που δεν καπνίζουν ποτέ αποκτάνε καρκίνο?Δεν είναι το παθητικό btw!Πρέπει να δούμε τα προβλήματα συνολικά σαν κοινωνία κι όχι σαν μικρές κολλεκτίβες εδώ κι εκεί σπασμωδικά αφαιρώντας τον εαυτό μας απο τους άλλους.Όλοι μας είμαστε η ευτυχία. Όσο κι αν ελπίζουμε ή νομίζουμε πως η ευτυχία εξαρτάται απο την ιδιώτευση τόσο θα χάνουμε την επαφή με τον κόσμο και την πραγματικότητα κι όσο και αν διαλογιστούμε και αυτός ο διαλογισμός δεν μας φέρει στο αποτέλεσμα οτι όλοι μαζί είμαστε σε αυτό,τότε αλλάξτε δάσκαλο και αρχίστε να σκέφτεστε συμβιωτικά και συνολικά και θα δείτε την αλλαγή.
Η αλλαγή δεν είναι φόβος,είναι εξέλιξη και ύπαρξη που δεν εξελίσσεται δεν έχει υπάρξει ακόμα στο γνωστό σύμπαν.Αν θές να βρείς θησαυρούς πρέπει να σκάβεις,ειδικά εκεί που σου λένε όχι,στο μυαλό σου!Έχεις το πινέλο και τα χρώματά σου,τα δικά σου,σκάψε!Όλος ο πόνος στον πλανήτη θα εξαφανιστεί όταν μάθουμε να σκεφτόμαστε λογικά και να αισθανόμαστε ανθρώπινα,κι αντί να φτιάχνουμε παραδείσους στην φαντασία μας να τους φτιάξουμε εδώ,εδώ και τώρα.
Δεν υπάρχει διαλογισμός που να μου προσφέρει γαλήνη κι εσωτερική ευτυχία πλέον.Γνωρίζω πάρα πολλά,βλέπω τα γρανάζια να κινούνται και το μίσος να ξεχύνεται απο όλες τις πλευρές.Ιδεολογίες και θρησκείες,κόμματα και νόμοι,χρήμα και συστήματα…Δεν υπάρχει,ούτε θα υπάρξει παιδί που έχει τόσο μακάβριες και σαδιστικές τάσεις και δημιουργίες.Που τα μάθαμε όλα αυτά?!?Παίζαμε ανέμελα,γεμάτοι αγάπη,απορία και συμπόνια,δημιουργικότητα κι ευτυχία ξεχείλιζε απο μέσα μας και ξαφνικά γίναμε άντρες και γυναίκες, σφετεριστές κι ιδιοκτήτες,φτιάξαμε σύνορα και όπλα,όρια και απαγορεύσεις και αναρωτιόμαστε γιατί δεν χωράμε πουθενά πια!!
Αυτό που φαίνεται οτι είμαι υπερβολικά σοβαρός είναι φαινομενικό και αληθινό ταυτόχρονα.Δεν μπορώ να νιώσω καμία γνήσια ευτυχία όσο γνωρίζω την κατάντια του κόσμου μας,την κατάσταση που πάντα όσο συνεχίζεται αυτό το σύστημα θα βρίσκονται όχι απλά οι συνάνθρωποι μας,όσο μακριά και αν είναι,αλλά και τα υπόλοιπα έμβια όντα που υποφέρουν επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους.Ψευδαισθήσεις μεγαλείου,ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος έγιναν τιμή και δόξα,δηλαδή Καπιταλισμός.Είμαι ευτυχισμένος,απο την άλλη πλευρά, γιατί είμαι εκείνος ο σκλάβος που δεν είναι πια «ικανός» για να είναι σκλάβος,είδα πολλά απο τον κόσμο,δεν μπορώ να επιστρέψω πίσω.
Το Σαλιγκάρι 